Blog

So much for Social Media. Hoe Carin Steen en ik ooit gelinkt zijn, geen idee, maar in ieder geval nodigde zij mij via FB heel genereus uit om een paar dagen in haar huis in dit 300 zielen tellende Spaanse dorpje te verblijven.

We ontmoeten elkaar op het terras voor Bar El Paso. De enige kroeg in dit dorp en een vaste ontmoetingsplek voor iedereen die er woont en werkt, van de vroege ochtend, tot de late avond. Iedereen leeft hier vooral buiten.

Die ontmoeting ga ik niet licht vergeten

Terwijl ik op haar toeliep werd ik vanaf het terras geattaqueerd door een klein keffertje. Zo’n Yorkshire Terrier stelt natuurlijk helemaal niets voor, maar het beestje kreeg het toch voor elkaar om grip op mijn rechteronderbeen te krijgen. Zijn baasje Raul zat er met zijn gezin van een welverdiende lunch op zijn vrije zondag te genieten.

Een lang verhaal kort gemaakt. Die paar wondjes, die logen er wel om. Evengoed. Binnen luttele minuten was de aandacht van zeker 50 inwoners van dit dorp op mij gericht. De kok van Bar El Paso begon zich er ook mee te bemoeien. Een rijkelijk met tattoo’s uitgeruste boom van een kerel.

Water, alcohol, jodium, gaasjes, pleisters. Ze hebben de EHBO-doos geplunderd om Rocky te redden van een wisse hondsdolheid.

Raul was er enorm verlegen mee. Hij bood duizend maal excuses aan en informeerde regelmatig naar mijn conditie. De middag was te kort om echt vrienden te worden, maar dat had makkelijk gekund. Raul was een bijzonder aardige vent en zijn gezin al niet minder. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en sindsdien appen we. Voor Raul vooral en waarschijnlijk om uit te sluiten dat ik geen complicaties heb opgelopen.

Naast het feit dat hij gewoon een toffe kerel is, heeft Raul een eigen bedrijf dat gespecialiseerd is in de reparatie van iPhones. Dan kan je bij mij al helemaal niet meer stuk. Ik ben een ? fan van de bovenste plank.

Enfin.

Terug naar Carin Steen en Argi, de vrouw met wie zij een huis deelt in Poó. Ik ga hier niet het doopceel van Carin lichten, want ik heb haar een interview afgenomen en binnenkort verschijnt daarover een Podcast. Mooie cliffhanger toch?

Carin is verliefd. En daar mag ik helaas ook niets over zeggen. Want het is een prille verliefdheid. Het geeft geen pas om daar iets over aan het papier toe te vertrouwen, maar prachtig om te zien. Ook een mooie cliffhanger toch?

Carin maakt kunst. Schilderen vooral. Nee, niet alleen in het klein. Ze maakt ook Murals , als het kan en mag over de lengte van een flinke straat.

Een prachtig cadeau voor mijn vrouw. Dat maakte Carin in opdracht van moi. Op 6 juli krijgt ze die. Op dat plein voor die prachtige kathedraal in Santiago de Compostela. Weer een cliffhanger. Die kan ik hier natuurlijk nog niet laten zien. Het is 30 juni en geen 6 juli.

Argi, haar huisgenoot, had zich nogal nerveus gemaakt over mijn komst. Ik mocht de kamer van Carin bewonen. Die sliep op haar beurt in de woning van een vriendin, samen met haar nieuwe liefde. Argi spreekt perfect Engels, maar gelooft daar zelf helemaal niets van. Vandaar die spanning.

Haar kat was er ook niet gerust op

Die heeft zich twee dagen niet laten zien.

Argi heeft mij een dag op sleeptouw genomen en alles van Llanes getoond. Een prachtige plaats, met een rijke geschiedenis en een adembenemend uitzicht op de zee.

We zijn er ook nog even naar een dokter geweest om te bepalen of ik een tetanus-injectie nodig had. Die keek er 5 seconden naar en wuifde die injectie weg. Dat alles voor de som van €88,43.

Argi is archeologe. Net als voor zoveel van haar vakzusters is daar geen droog brood in te verdienen. Ze maakt vakantiehuizen schoon. Misschien ook wel die van Raul, want die woont in Madrid en heeft hier een vakantiehuis.

Na gedane arbeid neemt Argi het er van. Dan steekt ze een joint op, gescoord bij een dorpsbewoner met de diepste stem die ik ooit gehoord heb. Wolfman Jack is er niets bij. Niemand weet waar hij het koopt, maar Argi krijgt het van hem voor niets, niente, nada, ziltch.

Dat gaat dan zo

Zodat niemand het doorheeft.

Ik ben er maar vanaf gebleven. Dat luxeert bij mij enkel een wisse psychose, dus maar beter niet gedaan.

Het waren twee fantastische dagen.

Geleefd in het tempo van Carin en Argi. Ontbijten doen ze ook bij El Paso. Het kost daar bijna niets. Bij voorkeur natuurlijk met een Aardappeltaartje.

Dat biertje moet je even wegdenken. Dat was in een andere plaats en op een ander tijdstip.

Echt eten (lees; dineren) doe je om drie uur in de middag. In de avond hap je iets futiels weg en dan is de dag voorbij. Simpeler, lomer en fijner kan het niet.

Hoe definieer je twee fantastische dagen in de Spaanse Provincie?

Zo ongeveer

In het tempo van dat klokkenspel.

Gijon (ja, dat spreek je uit met twee flinke G’s, ‘GGiggon’) is een geweldige stad. Ik mocht er een nachtje slapen in het Hostel van Ravi.

Ik had Ravi nog nooit ontmoet

Maar zelfs via Whatsapp straalde hij de warmte uit die je als eenzame fietser zo hard nodig hebt na weer een tocht van honderd kilometer stoempen op de pedalen.

Het Hostel zag er vanaf de straatkant eerlijk gezegd niet uit, maar net als met de beste Spaanse restaurants is dat een goede indicator voor een geweldige home made maaltijd en een mooie kamer. So much for modern times. Ravi opende op afstand de voordeur voor mij.

Kamer nr.1

Stelde mij dus helemaal niet teleur. Een prachtig en monumentaal trappenhuis gaf toegang tot een frisse, moderne en ruime hotelkamer. Met wifi en een natte cel (regendouche) waar je als wereldreiziger alleen maar van kunt dromen.

Niet veel later gaf Ravi mij ongevraagd een digitaal advies over het beste restaurant in de stad.

Tierrastur Poniente

Ook dat stelde mij niet teleur. Genuin Spanish Food.

Eenmaal terug in Hostel trof ik Ravi achter de voordeur. Hij was in zijn laptop en een Excel-bestand zijn boekingen aan het stroomlijnen. Tot mijn stomme verbazing begon hij in het Nederlands tegen mij te praten. Ravi had als kleine tien-jarige jongen een paar jaar in Schiedam gewoond. Laat ik daar nou in de Amedestraat geboren zijn. Of all the places in The World.

Ravi droeg een zwart mondkapje met twee filters.

Ik kon mij daardoor geen voorstelling maken van zijn gezicht, maar zijn ogen spraken boekdelen. Daarachter schuilde een wereld van tragiek.

We wisselden wat algemeenheden uit en ik vertelde hem hoe blij ik was met mijn kamer. Dat betekende veel voor hem.

De Weltschmerz in zijn ogen triggerde mij

Ik vroeg hem of hij open stond voor het opnemen van een interview. Ravi hoefde daar niet over na te denken. Hij had er zin in. Evenwel ontbrak het hem helaas aan tijd.

Ik moet morgen naar de rechtbank en ik heb de avond nodig om mij daarop voor te bereiden.

Ik zie dat het je raakt. Wat is de reden voor die zitting?

Negen jaar geleden werd ik verliefd op een man. Dat is op zich geen probleem, maar ik was getrouwd en mijn vrouw was in verwachting van ons kindje. Het zette mijn leven op zijn kop. Die man op wie ik verliefd was bleek een slechte man. Hij heeft mij €90.000 afhandig gemaakt en hij heeft mij jaren, tot op de dag van vandaag, gestalkt. Ik hoop dat ik morgen dat hoofdstuk kan afsluiten en dat ik die gebeurtenis achter mij kan laten. Het was een hele moeilijke tijd, waarin ik bijna alles kwijtraakte wat ik lief had.

Hoe is het nu Ravi? Ben je nog samen met je vrouw en je kind?

Ja, het gaat heel goed met mij en mijn gezin, maar ik wil dit zo graag achter mij laten. Het afsluiten, mijn recht halen.

Ravi en ik hebben afgesproken dat we elkaar online weer gaan ontmoeten. Voor een interview. Ik wenste hem alle succes met zijn rechtszitting.

Mijn Lucky Silver Dollar brandde in de zak van mijn fietsbroek

Ik had hem die graag gegeven, for Good Luck. Ware het niet dat ik die in bruikleen heb van mijn echtgenote. Zij heeft hem mij gegeven om mijn Camino tot een goed einde te brengen. Dus, geen denken aan. Hij is van haar. Family comes First.

Daarbij, nog 226 kilometer te gaan. Ik ga die munt hard nodig hebben, zo vertelden ook mijn gewrichten vandaag.

Daarnaast, vandaag, 1 juli 2021, ben ik 21 jaar getrouwd met de geefster van die coin. De mooiste, de liefste, de slimste, de genereuste vrouw van de wereld, mijn Marie-Anne.

Vanavond hoor ik van Ravi hoe de zitting is verlopen.

En ja, ik ben ik mijn leven twee keer een klootzak tegengekomen

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn aandeel in dat conflict minstens zo groot was als het aandeel van de tegenpartij.

Ik hoop voor Ravi dat hij die conclusie vandaag ook kan trekken.

Dat maakt het verschil tussen cynisme en leven in het moment.

PS In verband met privacy heb ik de ogen van Paul geleend en heb ik een gefingeerde naam gebruikt. Ook achter de ogen van Paul schuilt een wereld en ze vertonen een opvallende gelijkenis met de ogen van Ravi. Paul is een dakloze man die Marnix Geus in februari in de vrieskou in een Amsterdams portiek in de Beethovenstraat tegenkwam. Vanaf 6 september woont Paul in zijn eigen huis. Meer weten? Check deze link ? Paul.

Als je zo’n trip maakt, voor het goede doel, dan helpt het natuurlijk ook als je opschrijft wat je meemaakt. Voor een ieder die het wil lezen. Voor iemand die eenzelfde droom koestert en er vorm en inhoud aan wil geven. Voor mensen die zo’n reis fysiek niet aankunnen en toch met je mee willen reizen. Voor je geliefden, familie, vrienden en vriendinnen.

Voor die mensen heb ik het opgeschreven. Als je die PDF van inmiddels 81 pagina’s verhalen, video’s en foto’s wilt bezitten, stuur mij dan even een PB’tje op rokus@icloud.com en ik mail je dat boekje.

Gisteren heb ik alle dagen even op een rijtje gezet qua kilometers. Ik heb nog 432 kilometer te gaan, dus ik was benieuwd.

Dat optelsommetje leverde het getal 1958.1 kilometer op. Een mooi getal, want ik ben op 4 januari 1958 geboren.

€3624,00 door 113 donateurs.

Ik ben daar heel dankbaar voor. Evengoed, ik hoop voor 6 juli 2021, de dag van mijn aankomst, het bedrag van €5000 te halen. Voor het Goede Doel.

Doneren kan dus nog steeds.

Push this button. Of liever deze tekst.

Dan maak je mijn dag en die van anderen. Bijvoorbeeld die van de mensen van theatergroep Mooi Uitzicht. Van Casper Schimmel. Een theatergroep die voorstellingen maakt voor- door- en met mensen met een auditieve en visuele beperking. 

Een week voordat ik uit Amsterdam vertrok, mocht ik aanwezig zijn bij de repetities voor een nieuw toneelstuk van deze groep. Elke acteur had de beschikking over een individuele tolk. Iemand die de kunst verstond om in gebaren taal over te brengen. Het was magisch om die mensen aan het werk te zien. Te horen en te zien hoe mensen die jaren depressief op bed hadden gelegen, omdat ze niet konden horen of zien, of geen van beiden, zijn opgeleefd. Ik weet niet of je de film Awakenings hebt gezien, maar dat gebeurde daar, voor mijn neus.

Daar gaat een deel van het door jullie gedoneerde geld naartoe.

Dus, help mij en de Socialrun nog even, in de komende week. Deel dit bericht met jouw netwerk, doneer zelf iets en/of vraag anderen dat te doen.

Mijn dank is groot!

Klopt. Zo’n twee jaar geleden stonden mijn vrouw en ik daar met onze VW-camperbus op die camping en heuvel. Met uitzicht op zee en een golfbaan. (zie foto 3)

Op weg naar mijn volgende Santiago-Stop, Mundaka, kwam ik door Zarautz.

Stenisch doorfietsen was dus geen optie.

Op de boulevards van de badplaatsen aan deze kust staan altijd mooie banken. Die nodigen uit om pas op de plaats te maken en van het uitzicht te gaan genieten. Zo gezegd, zo gedaan.

Terwijl ik mij daar zat te vergapen aan die einder kwam Magdalena voorbij.

Santiago? Wijzend op mijn fiets. Si, zei ik vriendelijk.

Ik ben Belgisch, zei ze. Ik kom uit Amsterdam, zei ik.

Magdalena had er zin in.

Even Nederlands praten.

Magdalena en Zarautz hebben een geschiedenis.

Ik heb deze week behalve voor mijn logies nog voor niets anders hoeven te betalen. De mensen die het pension runnen waar ik verblijf zijn goede vrienden geworden. De eigenaar heeft precies dezelfde maat als mijn man, dus ik heb veel van zijn kleding en schoenen aan hem cadeau gedaan.

Ze vertelde dat zij en haar man Etienne, met wie zij 55 jaar getrouwd was, verschillende keren in Zarautz geweest zijn.

Etienne is 8 weken geleden overleden.

Magdalena heeft een moeilijk jaar achter de rug. Hij was ziek geworden. In het afgelopen jaar was hij nogal narrig tegen haar geweest. Het had haar veel energie gekost.

We hadden een geweldig huwelijk, maar in zijn laatste jaar heb ik afscheid van hem kunnen en moeten nemen. Het gaat nu goed met mij. Ik ben er door boeken te lezen achtergekomen dat hij narcistisch was. Toen heb ik een knop omgezet. En nu ben ik weer aan het genieten.

Hoe oud ben je Magdalena?

Ik ben 76.

Je ziet er veel jonger uit.

Dat zegt iedereen.

Mag ik een foto nemen van ons twee?

Heb jij Whatsapp Rokus? En stuur je mij de foto?

Zeker en vast.

76 jaar en dan vragen of je Whatsapp hebt. Dat en zo’n ontmoeting maken je dag.

Ik ben bijna 24 dagen onderweg. Pakweg 1600 kilometer gefietst. €3604 opgehaald voor het Goede Doel. Mijn eerste echte ontmoeting. In krap 30 minuten. Want ze moest door.

Morgen ga ik naar huis

Mijn Camino is vandaag pas echt begonnen.

PS Doneren kan nog steeds. Nog 11 dagen te gaan.

Day Twenty one – Amsterdam – Santiago

Een plaatje van de Refuge in Saint Paul les Dax. Een klein huisje, on the outskirts van deze stad. Dat is het enige nadeel van de Refuges waar ik tot nu toe heb geslapen. Ze liggen allemaal in een beetje gloomy wijken van de stad. 

Anyway, ik was precies op tijd voor de derde wedstrijd van het Nederlands elftal en ik zat er alleen. Niemand die aanstoot hoefde te nemen aan mijn drie vreugdekreten (eindstand 3-0). 

Laat in de avond kwam er een tweede pelgrim bij. Een jongeman op een aftandse fiets, gekleed in een joggingbroek waarvan de naden aan het loslaten waren, een trui, een T-shirt en een klein rugzakje. Verder had hij niets bij zich. Hij vertelde dat hij op doorreis was naar een voor mij onbekende plaats. 

Ik was er niet gerust op. Er kwam subiet een onbestemd gevoel op. Dat voorgevoel dat mij in de straten van Amsterdam, in de 20 jaar dat ik in die stad dakloze mensen heb geholpen, altijd geholpen heeft. 

Hij informeerde of er iets te eten was

En begon daarbij kastjes open te trekken. Hij vond er meer dan ik aanvankelijk had gevonden, want ik had die kastjes ongemoeid gelaten en was naar de andere kant van de stad gefietst om bij de Intermarché wat avondeten aan te kopen. Na het nuttigen van een pastamaaltijd zonder opsmuk (want meer was er niet), trok hij zich terug in de andere kamer, barricadeerde de deur met een matras van een van de bedden en liet zich verder niet meer zien. 

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten en naarmate de uren vorderden begonnen zich er in mijn hoofd allerlei horrorscenario’s af te spelen. Ik zou in deze stad mijn Waterloo vinden : bedwelmd worden met één of ander sederend gas, beroofd worden van mijn schamele bezittingen, mijn passen, mijn best wel dure fiets en dat was het einde van mijn Buen Camino. 

Om de twee uur werd ik wakker van kortstondig geschuif met stoelen in de kamer naast mij. Geen idee wat hij aan het doen was. Ik was blij toen het ochtendgloren zich aandiende. Om 08 uur stak hij zijn hoofd op de hoek en wenste mij goedemorgen. 

De laatste gedachte die ik had, vlak voordat het licht werd, was dat ik hier met een dakloze jongere te maken had die zich op heel slimme wijze een nachtje onderdak en een maaltijd had verschaft. Van datgene wat ik bij de Intermarché had gekocht, heb ik een ontbijtje voor hem achtergelaten. Hij was er blij mee en liet zich ontvallen dat hij uitkeek naar het weerzien met zijn vriendin en hun kindje. 

Ik wenste hem veel succes, want op het moment dat ik vertrok regende het Cats and Dogs. Na een uur fietsen was ik precies 0 kilometer opgeschoten. Ook Joke van Google Maps was door de heftige regenval de kluts volledig kwijt. Mijn Socialrun regenpak kon die hoeveelheid water niet aan, alsook één van mijn fietstassen. Toevallig de tas waarin ik mijn Macbook en Rode microfoontjes vervoer. Die heeft het gered, zoals je zult begrijpen na het lezen van dit verslag. Dat betekende een half uurtje overpakken onder de luifel van een transportbedrijf. 

Eerlijk gezegd

Ik heb een luttel moment getwijfeld om meteen in the checken in een hotel. Een reactie van Marjanne op Instagram m.b.t. mijn verblijf in deze stad deed mij ook besluiten om toch door te gaan. Deze stad was niet voor mij gemaakt. Troosteloos, dat vond ik er van, net als Marjanne.  

Buienradar gaf niet een bepaald rooskleurig beeld van de rest van de dag en dus ben ik nog een keertje of drie door een flinke stortbui heengereden. Het is wonderlijk hoe Ausdauer en Wanhoop zich in rap tempo kunnen afwisselen. Evenwel, stoppen was geen optie, als je zo’n ervaring en stad achter je wilt laten. Ik ben er best trots op.

M.b.t. de ontmoeting met die sjofele jongeman wil ik het volgende zeggen. Ik baalde vooral van mijn voorbarige aanname. Deze reis is vooral een confrontatie met jezelf. De aannames die je maakt en die niet blijken te kloppen. De weersomstandigheden. Die helling die je voor je ziet en die onneembaar lijkt. De ongerede angsten. Het surplus aan kilometers dat er nog voor je ligt. Waar slaap ik vanavond? Is dat belangrijk? Kortom, ik kan het iedereen aanraden, zo’n solitaire tocht. En wat is solitair? Er leven en lezen zoveel mensen mee met deze reis. Je bent nooit alleen.

En na regen komt zonneschijn. Ook dat platgetreden tekstje bleek maar weer eens waar te zijn. Mijn rit naar San Sebastián ging in eerste instantie langs Bayonne. En de laatste kilometers naar Bayonne, langs de oevers van de Adour, waren de mooiste tot nu toe. Ik heb zelden zoveel prachtige huizen bij elkaar gezien. Het leek er op dat alle eigenaren hadden afgesproken hun straat, over een aanzienlijke lengte, met de meest prachtige bloemen uit te dossen. Wat een vrolijkheid. 

Gelukkig zijn vandaag de donaties na een week stilte ook weer op gang gekomen. Ik hoop dat we het streefbedrag van €5000 gaan halen. We zitten nu op al een prachtig bedrag van €3604! Binnenkort maak ik bekend waar mijn helft van dat bedrag naartoe zal gaan. De andere helft van dit bedrag gaat natuurlijk naar de nobele zaak van de Socialrun. Geloof mij, om zo’n project te starten en overeind te houden, daar heb je ausdauer en volharding voor nodig.

Enfin,

Ik ben in San Sebastián aangekomen, safe and sound. Wat een verademing. Het weer was er niet veel beter op, maar iedereen verpoost hier buiten, op terrassen, in de winkelstraten, in de kerken, jong en oud. Een stad met een eetcultuur van ongekende variëteit en schoonheid. 

Er stond niemand aan de grens om mij te vragen wat ik kwam doen. De receptionist van het Hostel waar ik slaap was er duidelijk over. Wij zijn blij dat je er bent, dat er weer mensen komen. We hopen dat je van onze stad geniet en wat we je allemaal kunnen bieden. We gaan er van uit dat iedereen verantwoordelijkheid neemt voor de ander. 

Op straat draagt iedereen een mondkapje, daar is klaarblijkelijk geen discussie over. Ik blijf hier een dagje extra. Nog steeds dik voor op schema.  

Helaas, zo leerde ik eergisteren, zijn alle Camino Refuges in Spanje gesloten tot zeker 1 juli. Het was mij al opgevallen, er zijn nog weinig mensen die deze reis met mij maken. Ben dus aangewezen op B&B’s waar ik weinig mensen zal treffen. Ook hier in het Hostel ben ik één van de weinigen.

Mijn Camino is vooral een reis mét mijzelf. Is dat erg? In geen geval. Heb ik spijt? In geen geval. Ik heb alles al. En hoe rijk ben je als je zo’n reis kunt en mag maken? 35 Days Inclusion Learning Experience from Amsterdam to Santiago de Compostela. Powered by de Socialrun, Zorg en Welzijn en 112 donateurs (ook de mensen die anoniem hebben gestort!) Ik doe hét tenslotte voor een ander. Je bent nooit alleen. 

Ik heb een hekel aan het voeren van een discussie via Social Media. Dat ga ik zoveel mogelijk uit de weg. Behalve vandaag. Bijgaande foto kreeg ik doorgestuurd van Marnix Geus, je weet wel, van ons initiatief ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!’. Vanaf 2021 doen we alles om elk kwartaal het leven van één dakloos persoon te redden. Te beginnen met Paul. Anyway, terug naar deze billboard. Die schijnt in Almere te staan. Persoonlijk, als ik burgemeester of wethouder zou zijn, dan zou ik mij kapot schamen als er dakloze mensen in mijn gemeente op straat of in de opvang zitten en slapen, of als mensen bedelen op straat. Housing First zou bovenaan jullie prioriteitenlijst moeten staan. Als je geld weggeeft, dan is het sportief als jij je niet afvraagt wat de ontvanger er mee gaat doen. Het is niet meer van jou, dus bemoei je met je eigen zaken. Het is bewezen door onderzoek dat mensen met een overmaat aan compassie, dat die langer leven dan mensen zonder. Het is goed voor je ziel om mensen geld, koffie, broodjes, slaapzakken, kleding en liefde te geven. Je wordt er gelukkig van. Bovendien doe je iets in plaats van niets. Als je iemand ziet bedelen, geef geld, of iets anders en ga in gesprek over de reden waarom iemand zichzelf die vernedering aandoet. Misschien dat het je gegeven is vriendschap te sluiten en die persoon verder op weg te helpen. Op weg naar een beloftevolle toekomst. Naar een leven dat lijkt op dat van jou en mij. Ik nodig de burgemeester en wethouder van Almere uit om vandaag naar het centrum van hun stad te gaan en daar de volgende oefening te doen. Kantel je hoofd, breng je kin naar je borst en loop gedurende een half uur in deze positie door het centrum van jouw stad. Deel na deze oefening de ervaringen die je hebt gehad, hoe jij je voelde, hoe mensen op jou gereageerd hebben. Dan weet je hoe het voelt als je moet bedelen voor je geld. (credits oefening ? Harry Gras, opleiding RINO Bemoeizorg). 

#geefruimhartig #haaldatbillboardweg #marnixgeus #harrygras #housingisabasichumanright #geldengelijkwaardigheidook #watvindjijereigenlijkvan #geefenvraagjenietafwatmensenmetjouwgelddoen #itsnoneofyourbusiness #meedoeniswinnen #geveniswinnen

Rocamadour

Ik was er al eens geweest. Maar die herinnering beperkt zich tot die kleine geitenkaasjes die daar in die plaats gemaakt worden en natuurlijk de Bedevaart. Het lag evenwel precies op de route naar Villeneuve sur Lot, alwaar ik een afspraak had met een Nederlandse vrouw van 80 jaar oud. 

Het was daar in die hoofdstraat bij het Hotel du Lion d’Or dat ik de eerste toeristen op mijn Santiagoreis tegenkwam, uitgerust met de Santiago Schelp, bungelend aan hun rugzakjes. En route ben ik vele campings gepasseerd, maar op geen van die campings waren mensen, caravans, tenten of Mobile Homes te vinden.  Het is (nog) stil in vakantieland. Ik hoop voor die eigenaren (Ja, ook Ier en Eer) dat het toerisme deze zomer nog op gang gaat komen. 

Ik begin natuurlijk ook al op leeftijd te geraken

Maar de gemiddelde leeftijd van die wandelaars in Rocamadour lag aanmerkelijk hoger dan mijn 63 jaar. Daarnaast, zo’n schelp en zo groot! Ik vind het nogal hysterisch. Daar ga ik mij niet schuldig aan maken. Ik herinnerde mij Rocamadour ook als een spirituele plek, maar daar is aardig de klad in gekomen. Laten we het een toeristisch gedrocht noemen. Dat komt dichter in de buurt.

De volgende dag had ik 104 kilometer voor de boeg en ik wilde rond 13 uur in Villeneuve zijn. Dat werd een vroegertje. Om 06.30 stond ik bepakt en bezakt voor de deur van het hotel.

Het is wonderbaarlijk

Hoe goed je jezelf rond die tijd kunt voelen en nauwelijks een half uur later ben je de wanhoop nabij. Twee keer stuurde Joke (zo heb ik haar voor het gemak genoemd) van Google Maps mij een verkeerde weg in. Die tweede keer was het meest onderscheidend. Dat bleek een doodlopende weg en er zat niets anders op dan die helling met een behoorlijk stijgingspercentage, of daling, het is maar hoe je het bekijkt, weer omhoog te fietsen. Zelfs de Turbofunctie van mijn fiets bood geen mogelijkheid om dat fietsend te doen. Er zat niets anders op dan mijn fiets met bagage en al de berg op te duwen. Om de 5 stappen bereikte mijn hartslag kritieke waarden en was ik genoodzaakt pas op de plaats te maken. Een lang verhaal kort: ik heb er een uur over gedaan om boven te komen. De rest van de dag voelde het alsof ik door een zwembad met Brinta heen moest fietsen.

Pap in de benen

Evengoed. Ik was op tijd voor mijn afspraak en ook een biertje op een Spaans aandoend dorpsplein werd afgevinkt. Het Deltour Hotel bleek een hotel on the outskirts van Villenueve sur Lot te zijn. Geen kwaad woord over de kamer. Mijn elektrische fiets kon ik er ruimschoots in parkeren. Mijn Kia Nero had ik er ook nog kwijt gekund. Dus, voetbal kijken, groenvoer en noten kopen bij de Liddle, bij Netflix in slaap vallen en om kwart over acht in de ochtend weer op de fiets.

Op naar een Camino Refuge in jawel, Roquefort. Je weet wel, van die kaas. Het was een prachtige rit, verstild, ik heb uren geen mensen of auto’s gezien. Die honderd kilometer was om 14 uur volbracht. De sleutel van de herberg moest ik bij de plaatselijke kroeg Café Paix afhalen in ruil voor het overleggen van mijn Santiago Credential (paspoort). Zo gaat dat met die refuges. Je hoort bij een nieuwe familie, een familie die is te vertrouwen en die jou alles toevertrouwd. Jean, de hospita, kwam om 15 uur binnenlopen en hij heeft het tot bedtijd volgehouden om het eenieder naar de zin te maken. Confit de Canard, de beste gebakken aardappelen ever en natuurlijk Fromage.

Overigens, je gaat onderweg van alles bedenken om jezelf, naast het fietsen, bezig te houden

Bij elke begraafplaats neem ik mijn cap van mijn hoofd. Een eerbetoon aan allen die ons ontvallen zijn. Ook bij de kleine monumenten onderweg, maak ik een stop en neem ik een foto. Opdat we de mensen die bij verkeersongelukken omgekomen zijn niet vergeten worden. Roemlozer doodgaan dan dat kan ik mij eigenlijk niet voorstellen. Ik heb er op mijn achttiende levensjaar evenwel flink mijn best voor gedaan om dat voor elkaar te krijgen door met een Honda 350 tweepitter een lantaarnpaal uit de grond te rijden. Ik heb er, behalve een forse hersenschudding, verlies van geheugen van alles 2 weken voor- en twee weken na het event, alsook een gecompliceerde beenbreuk (waar ik de vruchten heden ten dage nog steeds mag plukken, zonder een elektrische fiets hadden mijn knieën het natuurlijk nooit gered), verder niets aan overgehouden. So much for het herstellend vermogen van ons eigen lichaam en de geest.

Daarom heb ik mijn drie fietsbatterijen vandaag ook een naam gegeven

Wilson, mijn fiets, doet het fantastisch vooralsnog. Ik praat nog steeds tegen die tweewieler. Ik was vandaag al een fors aantal uren niemand tegengekomen en mijn gedachten gingen ineens uit naar mijn boezemvriend Arvid. Die hield er op jonge leeftijd drie imaginaire vrienden op na. Er moest aan tafel ook voor die vrienden gedekt worden, anders at Arvid niet. 

Hij zal vast niet de enige zijn, maar hou je vast, de namen die hij deze drie vriendjes had gegeven, die zijn vet bijzonder.

Vanaf vandaag heten mijn drie batterijen Mazema, Pifmazema en Bals. Ik weet niet wat Wilson ervan vindt, maar hij doet het er maar mee. 

Day 12 to Day 18 of my 2021 Santiago Socialrun Inclusion Pilgrimage

Momenteel is er ongeveer €3500 opgehaald voor dit Socialrun initiatief. Mijn richtbedrag is €5000. Dus, doneer en/of deel mijn Socialrun Pagina met jouw netwerk en dan natuurlijk met dezelfde boodschap. We zijn je er zeer erkentelijk voor!

Ware het dat ik in Nederland was geweest, dan had ik Don mijn respect getoond door aanwezig te zijn bij elke vorm van afscheid die er ongetwijfeld voor hem georganiseerd gaat worden.

Gisteren vernam ik via social media dat Don plotseling is overleden. Dat bericht greep mij behoorlijk aan. Don is een man waar je niet omheen kunt. Als hij een ruimte binnenloopt, dan komt er iemand binnen. Een man die omnipresent aanwezig is in onze Wereld van de Psychiatrie. Ook na zijn plotselinge verscheiden. Een monumentale psychiater, wetenschapper en een bijzonder aimabele man.

Daarom vanuit een tussenstop op mijn reis naar Santiago de Compostela een blijk van deelneming.

Ik was koud in dienst bij het VIP (Vroege Interventie Psychose) Team van het AMC (2008), toen Don mij uitnodigde om met hem en de teampsychiater Hiske Becker naar Sydney te reizen voor deelname aan een congres over Eerste Psychosen. Verwonderd en vereerd hoefde ik daar niet lang over na te denken.

Dat congres, daar kan ik kort over zijn. Don mocht er als laatste spreken, op vrijdagmiddag om 15 uur. Iedere doorgewinterde congresspreker en bezoeker weet wat je dan te wachten staat. Het grootste deel van de bezoekers van dat congres was toen al met de Noorderzon vertrokken: shoppen in de stad of verpozend op een terras. Ik vond het beschamend. We zaten er met een mens of twintig in een zaal die honderden mensen plek kon bieden. Desalniettemin, Don deed wat hem typeerde, hij hield een vurig pleidooi over de behandeling en het onderzoek naar mensen die voor de eerste keer een psychose doormaken. Alsof hij voor een bomvolle zaal sprak.

Na afloop van het congres zijn we naar Melbourne gevlogen om in drie dagen een groot deel van the Great Ocean Road in een huurauto af te leggen. Dat was een onvergetelijke ervaring. Hiske en Don bekeken the Twelve Apostles vanuit een helikopter. Ik was daar too chicken voor. We hadden dagenlang boeiende en betekenisvolle gesprekken.

Die huurauto was een verhaal apart. Don eigende zich vanaf dag één het stuur toe en hij hield er een nogal puntige en hoekige rijstijl op na. Dat gaf samen met het links aanhouden in dat land een aparte sensatie. Hiske en ik wisselden elkaar heimelijk en regelmatig op de achterbank af, omdat we ons daar veiliger waanden.

Reizen, ik heb er zoveel gemaakt, maar deze ligt nog zo vers in mijn herinnering. Het was een highlight in mijn carrière als hulpverlener. Don, Hiske en het VIP-team gaven mij een wereld die ik helemaal niet kende. Na twintig jaar dak- en thuislozenzorg in Amsterdam dacht ik dat de wereld van de Psychiatrie slechts uit mensen met nimmer aflatende en complexe problematiek bestond. Ik moest mijzelf, werkende met adolescenten, totaal opnieuw uitvinden.

Ik had en heb heilig respect voor Don. Inmiddels zelf aanbeland op de leeftijd van 63 weet ik dat het leven eindig is. Als het dan iemand overkomt die je hoog hebt zitten, dan stemt dat tot droefheid. De impact voor de wereld en zijn familie is groot. Ik wens zijn naasten veel sterkte met dit verlies.

Daarom, dit eerbetoon aan een iconische man, mens en professional, Don Linszen. Zo houden we mensen dicht bij ons. Moge zijn ziel rusten in vrede.

De eerste kaars in de kathedraal in Santiago de Compostela is voor jou.

Als Buitengewoon Trouwambtenaar moet je natuurlijk zo nu en dan checken of de huwelijken die je ingezegend hebt nog wel marcheren zoals het een goed huwelijk betaamt.

Een stop bij Iris en Eric lag voor de hand, want die hebben hun leven in Nederland ingewisseld voor een bestaan als eigenaren van een camping in La Roche Canillac in de Corrèze.

Eric is zo’n multi-getalenteerd type

Een man die iets in zijn kop krijgt en het meteen gaat maken. Voordat hij een atelier in the Living Museum huurde was hij glazenwasser in Den Haag. Op zoek naar een nieuwe invulling in zijn leven, verkocht hij zijn wijk en trad hij toe tot onze Artist Community van the Living Museum. Eric is Graffity Artiest. In zijn atelier hebben we vaak gesprekken gehad over zijn dromen. Verkassen naar Frankrijk maakte daar onderdeel van uit.

In die periode mocht ik Eer en Ier, zoals zij liefkozend door hun vriendenschare genoemd worden, in hun Bennebroekse achtertuin in de echt verbinden. Youri Lentjes trakteerde hun gevolg op een aantal van zijn prachtige en zelfgeschreven songs.

Het kenmerkt goede vrienden. Luttele uren na aankomst betekenisvolle gesprekken voeren in het centrum van deze camping, een imposante vuurplaats, in drie weken eigenhandig door Eric aangelegd. Ik was volledig uitgewoond, elke steen heb ik 5 keer in mijn handen gehad.

Het was een ongelooflijk mooie fietsrit gisteren naar deze bijzondere, spirituele plek. Een rit dwars door een oogverblindend natuurgebied.

Unlike the days before heb ik er de tijd voor genomen. Onderweg bedacht ik mij dat een route heel snel afleggen nog niet betekent dat je behouden aankomt. Ik wilde elk van de voorbije 11 dagen zo snel mogelijk van A naar B fietsen in de gedachte dat die 35 dagen genoeg zouden zijn om in Santiago de Compostela te geraken zonder panne van enigerlei soort.

En dat is natuurlijk onzin

Maar zo vergaat het een held op sokken. Ik reis graag naar de einder en hoop op onverwachte momenten. Ontmoetingen die je niet voorziet. Evengoed, na een jaar en drie maanden in de schoot van mijn lieve familie en de vriendinnen van mijn zonen was de start van deze Socialrun Pelgrimage een harde break. Het kostte enige tijd om in de juiste groef te komen.

All it takes zijn 21 seconden.

Ik lig ver voor op schema. Als ik in dit tempo doorga, dan kan ik deze Inclusie Quest in 21 dagen volbrengen, hetgeen betekent dat ik 14 dagen in Santiago moet wachten op mijn lieve vrouw, die een deel van de Santiago vanuit Porto gaat lopen.

Dus weet je wat, ik blijf hier een dag of 6, op deze fijne en geestverruimende camping. In het gezelschap van Eer, Ier, Roel, Ada (schoonouders), Cato en Anaïs (kids). Voor een startende onderneming is hier genoeg te doen. Daarnaast heb ik een aantal sponsoren beloofd iets in ruil voor een donatie af te leveren.

Zoals een artikel met de voorlopige titel Vriendschap over Europese grenzen heen. Die schrijf ik voor mijn boezemvriend Frank ter Reehorst, eigenaar van vertaalbureau Scriptware in Haarlem. Enorm veel zin om dat verhaal te schrijven. In het Nederlands. Frank mag het zelf vertalen. Het neemt een aanvang in Alphen aan den Rijn en gaat je vervolgens door een groot deel van Europa leiden. Het eindigt vanzelfsprekend hier, in La Roche Canillac.

Deze week neem ik tevens een Podcast op met Eer en Ier. Laten we zeggen een auditieve versie van Ik Vertrek. Als jij denkt dat hun beweging een pad is dat over rozen gaat, dan moet ik je teleurstellen. Ier kan je daar alles over vertellen. Natuurlijk, ze zijn vandaag volmaakt gelukkig. Evenwel, voordat je tot die conclusie kunt komen moet je door diepe dalen heen en doel ik niet op het glooiende karakter van de Corrèze.

En dan ligt er ook nog het finaliseren van de laatste Podcast Aflevering van de Psychiater Doorgezaagd te wachten, met een opmerkelijke bijdrage en conclusie van Anne-Marie van Dam. Nu ja, genoeg te doen.

Hoe fijn wakker worden is dit?!

Als je deze zomer van plan bent naar Frankrijk te reizen, doe dan deze plek aan voor het Franse Camping-de Lievelinge-Gevoel. Kenners weten dan precies waar ik doel. En ja, een mooi graslandpad leidt ook naar een belendend meer waar je middels een duik aangenaam verkwikt.

Lot Faber gaf mij via Instagram onbewust mijn Santiago Song. Die zal ik tot in lengte van dagen herinneren als mijn Santiago Favorite.

Ik voel de waterlanders al opkomen als ik dat nummer opzet.

Ik word gelukkig oud.

Dat zinnetje kun je op verschillende manieren lezen

Alweer zo’n geluksmoment.

Reizen

Het zet al je zintuigen open

Day Ten and Eleven, Amsterdam-Santiago

Wat een leuke ervaring was dat. Slapen in een Refuge van de Camino. Claude stond al voor het raam te zwaaien toen ik voorbijreed. Een bijzonder aardige, geestige spraakwaterval. Claude et Franky, de twee hospita’s, je kunt er zo een zomer lang een camera opzetten en je hebt een dijk van een docu. Het verbaasde mij dan ook niet toen hij aan de dis meldde dat zijn voorvaderen uit Italië komen, uit het geslacht Benaconi (of zoiets). Claude spreekt met zijn handen. Een acteur, een stand-up-comedian. Zijn handen bewegen bij alles wat hij zegt onophoudelijk heen en weer, op en neer. Een genot om naar te kijken. 

Het echtpaar, twee aimabele vrijwilligers trekken alle registers open om het de gasten naar de zin te maken. Deelnemen aan de Camino, op welke manier dan ook, is toetreden tot een nieuwe familie. Dat laat iedereen je op allerlei manieren voelen. 

Ik bevond mij in het gezelschap van 4 Franse mensen die allen het Engels niet machtig waren. Alleen op reis gaan, richting Santiago is een pré als jij je talen op orde wilt brengen. Ik kreeg gedurende de avond verschillende complimenten over mijn Frans. Er komen woorden naar boven waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had. 

Het brengt mij terug naar mijn ervaringen op de middelbare school

Ik had er Franse les van een Surinaamse levensgenieter, mijnheer Girigori. Hij danste vaak letterlijk voor de klas, alles om de aandacht van de leerlingen te trekken en vast te houden. Ik heb die man nooit op een naargeestig humeur kunnen betrappen. Wij hielden van hem. Zoveel, dat hij het ons toestond om hem zo af en toe liefdevol te pesten. Ja, zo kan het ook.

Zijn tegenpool was de heer Koman, mijn Duitse leraar. Hij was het vleesgeworden sjagerijn. Ik vond hem niet aardig en dat was wederzijds. Mijn cijfers waren beneden peil. Elke uitnodiging om voor de klas een samenvatting van het boek Drei Manner im Schnee ten beste te geven, ging mank op het feit dat ik het boek tot op de dag van vandaag niet gelezen heb. 

Waarom rakel ik dat allemaal op?

Welnu ik ben de overtuiging toegedaan dat ik beter Duits spreek dan Frans. Wonderlijk. Misschien moet ik dat na gisteren maar eens herzien. 

Ik sliep met twee Franse professoren, een echtpaar, op een slaapzaaltje met vijf bedden. Twee stapelbedden en een enkel bed. In die laatste mocht ik ivm met mijn lengte de nacht doorbrengen. Deze twee geleerde mensen zagen er uit als om door een ringetje te halen. Tanig, gebruind,  gespierd en toch al achter in de 60. Ervaren Camino lopers. 

Ronfler

Snurken. Daar had ik ze in enige mate op voorbereid. Uiteindelijk had ik meer last van hem dan hij van mij, zo leerde ik aan het ontbijt. 

Er kwam in de avond een geweldige maaltijd op tafel in vier gangen. In de ochtend werd er gezamenlijk ontbeten, zoals het een hechte familie betaamt. En dan mag je uiteindelijk zelf bepalen wat je daar allemaal voor over hebt. Ik voldeed uiteindelijk de som van €30 en daar waren Claude et Franky zeer gelukkig mee. Om 08 uur namen we  afscheid van elkaar en vervolgden wij ieder onze eigen weg. De profs richting La Rochelle, hun woonplaats. Ik richting Aubusson. 

Claude et Franky hadden geen enkele ambitie om op de gevoelige plaats vastgelegd te worden. Die cijferden zich dus letterlijk geheel weg. Alles ten faveure van hun gasten. Perfect hosts. Een vette 10.

Dag Elf

Het was weer zo’n dag. De dame van Google Maps wilde mij echt cross country naar Aubusson sturen. Sommige van die routeaanwijzingen heb ik gevolgd, waarna ik mij net als op die ene slechte dag terugvond op spooky en rocky bospaden. Het scheelde dat ik mijn karretje niet meer mee hoefde te zeulen, maar comfortabel is natuurlijk anders. En als je dan ook nog eens uren niemand tegenkomt, dan voelt dat bepaald eenzaam. 

In mijn laatste training aan een Housing First Team in Zaanstad sprak ik in de pauze deelnemer Leon wat uitgebreider. Hij is een fervent fietser en wereldreiziger. 

De tochten die hij ondernomen heeft zijn onvoorstelbaar. Daar verbleekt alles wat ik in deze 35 dagen doe totaal bij. Zoals einde dit jaar. Dan wil hij op zijn fiets vanuit Suriname het Amazonegebied op zijn fiets gaan doorkruisen. Dat is pas een held. Ik verbleek al als ik een paar uur geen mensen tegenkom. 

Die paar uur werden vele uren vandaag. Veel zon, veel hellingen, veel tijd om na te denken, weinig mensen gezien.

Behalve Robert dan. Hij stond in een kleine hameau aan de kant van de weg zijn plantjes water te geven. Dat had ik ook nodig, dus ik maakte daar een moment pas op de plaats. Zijn naam stond in grote tegels op zijn huis, Chez Robert. Hij keek naar mijn fiets alsof hij net een UFO uit de hemelen had zien neerdalen. Uitermate geïnteresseerd in wat mij bewoog om naar Santiago te fietsen. Hij had geen idee hoeveel kilometer daarmee gemoeid was. 

We hebben een tijdje staan praten

Over het leven in een dorpje, over alleen zijn. Het was een welkome ontmoeting op deze zonovergoten, verzengende dag. Of ik zin had in een eitje voor onderweg? 

Robert liep naar binnen en gaf mij een in folie gewikkeld eitje. Wat een lieve man. Vervolgens balde hij zijn vuist en bracht het topje van zijn duim naar zijn mond. Of ik ook zin had in een glas Rose?

Dat aanbod heb ik afgeslagen. Het was 13 uur. Voor de Fransen een prima tijd om daar de middag mee aan te vangen. Voor mij iets te vroeg. Robert wenste mij een goede reis.

Deze tocht eindigde uiteindelijk met een afdaling van 7 kilometer

Wat een genot. Een aantal auto’s bleef vol ontzag achter mij rijden. Ik ga hier niet vertellen hoe hard dat ging. Dan slaapt de liefde van mijn leven vannacht niet meer. 

 Ik was er vandaag trots op dat ik 114km verderop ben gekomen. Aubusson is een supermooie plaats, met volle terrassen. De eerste plaats in Frankrijk waar ik dat beeld voorgeschoteld krijg. Ik werd er zo gelukkig van dat ik meteen mijn fiets afgestapt ben en het er van genomen heb. 

Dit café heet Delirium. Die draaien er niet omheen.

In deze plaats heb ik een mooie kamer voor de nacht gevonden. Volgens mijn vrouw veel te duur. €60. Ik was er blij mee na een dagje zweten en drie keer smeren. De zon was meedogenloos. 

Het kost wat, maar dan heb je ook wat. 

Dat eitje van Robert ligt hier nog op de tafel.

Daar ga ik vandaag de dag mee beginnen

Als ik niet al te ‘gebroken’ aankom, schrijf ik elke dag een verslag van wat ik op die dag heb meegemaakt. Bovendien had ik beloofd een boekje te schrijven over deze uitdaging. Waarvan acte.

Vandaag, 5 juni 2021, start ik in Chimay voor mijn volgende uitdaging richting Reims. Hieronder vind je mijn verslag van 4 juni 2021.

Elke dag laad ik de versie van die dag. Dan hoef je niet eerst door die eerste verslagen heen te ploegen. Scrawl direct door naar 4 juni 2021.

Wel leuk als je zo af en toe laat horen wat je er van vindt. En deel het, want ik fiets voor het Goede Doel. We need donations!

#meedoeniswinnen

Afgelopen zaterdag was zo’n dag

Zo’n dag dat alles meezit.

Alan, Jules, Hans, Russell, Annemieke, Robin en ik hadden twee fantastische dagen achter de rug. Twee dagen waarin we een nieuw en enthousiast Housing First Team van Zaandam trainden.

En toen belde Peter mij vroeg in de ochtend

Om te zeggen dat Paul een woning heeft als hij in september vrijkomt!

Hoe vet is dat?

Trek er de 150 dagen dat Paul ‘oude boetes’ moet uitzitten en dan hebben we nauwelijks 4 maanden de tijd nodig gehad om dat voor elkaar te krijgen.

Het moge duidelijk zijn dat Peter hier een lintje voor krijgt

Nee, geen echt lintje, maar dan toch een C3-lintje. Want dat is het model dat Peter met zijn collegae van Rendiz jaren geleden heeft bedacht.

Ik stap morgen op de fiets naar Santiago de Compostela

Voor de Socialrun. Voor Mooi Uitzicht. Voor Paul. Voor Marnix. Voor Peter. Voor dakloze mensen.

Ik heb nog geen meter gefietst

En de eerste 555 kilometer hebben een sponsor gevonden.

Nu de volgende 1645 kilometer nog.

Let the games begin.

En geef mij 35 van die zater(fiets)dagen

*een iPhone

*autosleutels

*bankpassen

*paspoort

*lucky silver dollar

*een euro

Dat alles moest ik in de Penitentiaire Inrichting in een locker achterlaten.

Het lampje van de detector bleef Groen en ik maakte aanstalten om mijn bril, jas, broekriem, het sleuteltje van de locker en cap uit de plastic bak te halen toen de bewaarder mij adviseerde ook mijn paspoort mee te nemen. 

Terug naar de locker, paspoort en sleutel in een andere plastic bak. Groen licht. Ik mocht doorlopen naar de 1^e verdieping. 

De twee mannen achter het glas op de 1^e verdieping stuurden mij weer naar beneden met de opdracht mijn jas en cap ook in de locker achter te laten. 

Bril, cap, sleutel, paspoort, broekriem beneden weer in een plastic bak. Rood licht. En dat terwijl ik eerder twee keer Groen licht had gekregen. 

Sneakers in een plastic bak. Wederom Rood Licht. Als u de 3^e keer rood licht scoort, dan mogen we u helaas niet naar binnen laten.  

-Ik heb een metalen plaat in mijn scheenbeen.

-Probeert u het eens zijdelings, met de armen gespreid. 

Er hingen weliswaar vele camera’s, evengoed, ik was er zeker van dat ik niet in een aflevering van Bananasplit terecht gekomen was. Daarvoor zijn 150 dagen zitten tegen de kostprijs van €37.500 een te serieuze zaak (zie Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?, aflevering 10)

Groen licht. 

Terwijl ik druk doende was al deze rituelen uit te voeren, was een mevrouw van kleur in een soortgelijke soap verwikkeld geraakt. Ook zij scoorde twee keer Rood en kreeg dezelfde boodschap. Ze was van ver gekomen voor dit bezoek. Ze kon het niet bevatten. Ze droeg een zwarte legging en veronderstelde dat de rits die ter hoogte van haar linker-heup in de legging genaaid was, verantwoordelijk was voor deze bruuske weigering van de detectiepoort. 

–Moet ik dan mijn legging uittrekken om naar binnen te mogen?!

-Ik kan dat niet voor u beslissen mevrouw. Dit zijn de (Corona)regels. 

Eerlijk gezegd. Ik kon het ook niet geloven wat er zich voordeed. Ik kamp al vanaf mijn vroege jeugd met een autoriteitsconflict en ik moest mij inhouden om mij niet in dit dispuut te mengen. Mijn 2e impuls als er meer dan twee mensen op luide toon door elkaar heen gaan praten en boven de anderen probeert uit te komen, is de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Die arme mevrouw was dat zeker niet van plan.

-Bel de politie maar. Ik ga hier niet weg. 

En daarmee was voor haar de kous afgedaan.

De komst van de wetsdienaars mocht ik niet afwachten. Ik werd gevraagd weer naar de 1^everdieping te lopen. In deze ambiance ben je eigendom van de Staat. Je hebt er niets te vertellen. Doe wat je opgedragen wordt.

Hopelijk hebben ze haar liefdevol de deur gewezen en heeft ze eieren voor haar geld gekozen. 

Evenwel, ik was voor iets anders gekomen.

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?

Heel, heel goed. Ik herkende hem niet terug. Zijn gezicht was ronder geworden. Hij had zichzelf geschoren en zag er piekfijn uit. Paul is vooral met zijn toekomst bezig. Waar ga ik straks wonen? Ik ga nooit meer gebruiken en ik heb een nieuwe advocaat gevonden. Ze komt dinsdag zelfs bij mij langs. Ik hoop dat ze mij hier uit krijgt.

Vraag je alle mensen om mij een kaartje te sturen Rokus?

PS Er zit een kleine ‘fout’ in mijn Blog. Als je die gevonden hebt, dan heb je een prijs gewonnen. Voor jou nog een verrassing, voor mij en Paul een weet.

Het huilen staat mij nader dan het lachen

En dan heb ik mijn eerste zin nog niet eens afgemaakt. Het is een contradictie. Ondoenlijk. Een middag beleven waar je, net als alle deelnemers heel stil van wordt, en dan proberen die in woorden te vatten.

Marc Smulders en ik doen een maandenlange opdracht voor WijZijnTraverse in Bergen op Zoom

We werken aan gastvrijheid en de inzet van ervaringsdeskundigheid. We rammelen aan overtuigingen.

Deze week hadden we een spreker uitgenodigd om voor alle medewerkers een Bewogen Leven over het voetlicht te brengen en de lessen die er geleerd zijn.

Eerlijk gezegd

Ik heb het iemand nog nooit zo goed, zo doorleefd, compassievol, educatief, empathisch en zo deskundig zien doen.

Die man zit altijd in mijn hart

Maar ik had hem al een tijdje niet gezien. Net als wij allen elkaar al een tijdje niet gezien hebben. Evengoed, wat is hij goed geworden. En ja ik begrijp,

Dit is een ultieme cliffhanger

Want jij die dit leest, wil die middag natuurlijk ook meebeleven.

Toon denkt erover na

Over mijn aanbod om er een Prachtige Podcast van te maken in de serie de Kantelcast. Want als er iets de goede kant op is gekanteld, dan is het wel zijn leven.

Het was een Thriller

Een Crimi, een Love Story, een Feel Good Movie, een TedTalk, een Prijsuitreiking, een Golden Globe. Alles zat er in en de titel was alleszeggend.

Ik ben Toon Walravens

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul? (12)

Ik ben op weg naar Paul die in de gevangenis zit in Alphen aan den Rijn. Het is 7 mei 2021.

Ik stel me voor aan de baliemedewerker die achter gepantserd glas zit en leg mijn paspoort en mijn naambadge in het bakje voor de check.

-Al eerder hier geweest?

-Ja

-Psycholoog?

-Ja 

-Hoe was de naam?

-Kole, K, O, L, E.

-Dat is wat ik wilde horen.

Ik loop naar binnen en mijn 1 euromunt heb ik al in mijn hand voor de locker. 

Locker nummer 14. Johan Cruijff, denk ik. Dat magische nummer vergeet ik nooit meer.

Ik heb verder niks bij me en ga soepel door de security check heen. Ik word aan de andere kant door een bewaarder opgevangen, omdat het elektronische systeem stuk is. De bewaarder vraagt hoe het is en het onderwerp daarna gaat natuurlijk over Corona. 

-Deze weg is weer eens iets anders. 

-Ja, zegt dat wel.

Ik word begeleid naar de spreekkamer. De kamer is helemaal wit en aan de muur hangen twee foto’s van het strand. 

Het duurt even voordat Paul er is. Ik sta op, loop naar het raam en kijk door de tralies naar buiten. 22 uur op cel, mompel ik. Ik loop naar de foto’s en bekijk ze van dichtbij. Ik zie mensen aan het strand zitten en liggen. 

Het geluid van een dichtslaande deur op de gang. Aha, denk ik, dat moet Paul zijn.

Paul komt binnenlopen. Hij ziet er vlot en casual gekleed uit. Zijn gezichtsmimiek straalt kracht en blijdschap uit. Hij heeft wel iets weg van Johan Cruijff met zijn slanke pezige lijf.  Met een twinkeling in zijn ogen zit hij tegenover me.

-Hoi Harry, te gek man dat jullie me komen opzoeken. Duurde het lang? Ik was aan het luchten. Ik had net Marnix aan de lijn, ik bel altijd Marnix en Rokus, dat vind je toch niet erg?

“Natuurlijk”, zeg ik (met een strenge blik).

Hij kijkt me aan en ik begin te lachen.

-O, gelukkig. 

-Kan jij praten met een zachte G?

Moeiteloos zegt hij twee zinnen op zijn Maastrichts en we lachen allebei.

-Paul wat maakt nou dat je twee keer dakloos bent geworden? Wat zegt dat over jou”?

-De eerste keer was ik 10 jaar, dat vertel ik je nog wel een keer. De tweede keer kwam ik uit detentie en ben ik naar mijn invalide moeder gegaan. Ik tikte tegen het raam en riep doe gauw open, ik ben ontsnapt! Ze was ondanks haar handicap heel snel bij de deur, grapje!

Mijn moeder is een schat ze heeft me heel vaak opgezocht. Zat ik op cel, kwam ze aan met de rolstoel. Moet je je voorstellen met een rolstoel met het openbaar vervoer. Ja, dat mensje was er onvoorwaardelijk voor me. Ze was 39 jaar samen met mijn stiefvader. Mijn stiefvader heb ik toen hij heel ziek was helemaal verzorgd. Ik heb zijn kont afgeveegd, de poep zat overal. Hij werd steeds knorriger en zijn echte zoon ging zich er steeds meer mee bemoeien. Ik werd weggezet als de junk, de slechterik, zo voelde ik dat. Op het laatst zei hij: Ik wil dat je om 22:00 uur thuiskomt en anders kom je er niet meer in. Een man van 47! Ik kwam dus een keer om 22:15 thuis. Deur dicht, ik kwam er niet meer in en toen had ik zoiets van krijg allemaal maar de schijt.

Toen heb ik hem drieënhalf jaar niet gezien. Ik hoorde via zijn zoon dat hij wel een paar keer naar me had gevraagd. Toen hij was overleden heeft zijn zoon en mijn vriendin, waar ik toen bij woonde, mij overgehaald om te gaan. Ik ben geweest en eerlijk gezegd deed het me niet zoveel. Ik ben toen verhuisd naar een kamer boven een cafetaria en kreeg werk via de gemeente Soest. Je weet wel, dat waren van die banen dat de werkgever en de gemeente de helft betalen. Eén keer kwam ik te laat. 

Paul praat er snel overheen waardoor het lijkt dat er meer gebeurd is. Hij vertelt verder. 

–Ik hoefde niet meer terug te komen. Ze hebben toen mijn uitkering voor drie maanden geblokkeerd. Ik had nog tegen ze gezegd, betaal alleen mijn huur, de rest van het geld mogen jullie hebben. Nee, was het antwoord, regels zijn regels. Ja, toen dacht ik, ik ga naar Amsterdam en bedel de huur bij elkaar. Eén dag werd weken en weken werden maanden en maanden werden jaren.

Harry, verdomme, ik wil wat terug doen als ik eruit ben, het is toch niet normaal wat jullie voor me doen. Lezingen of zoiets. Nee, echt ik meen het.

Het gesprek gaat verder over C3 Living van Peter Broekmans, en een mogelijk nieuwe woonplek. Over zijn flexibiliteit, we praten over zijn seksuele behoeftes, over zijn maatje die bij hem in zijn cel zit en voor de tweede keer ISD heeft. Ook hebben we het over Auschwitz waar we beiden geweest zijn. Het gaat over vrijheid.

Terug in de auto zit ik vol met energie. Gek eigenlijk de sprankeling van Paul, de twinkeling in zijn ogen. De opgewektheid en de magie. Dit is een ander soort vaccinatie die ik eenieder zou willen gunnen. Terwijl ik dit aan het typen ben zie ik zijn gezicht voor me en er komt spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik ga tussendoor even naar mijn mailbox en open een nieuwe mail. Ik krijg deze mooie Quote:

Harry Gras, 7 mei 2021

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Zes weken, zolang heb ik Paul niet gezien

En niet gesproken ook trouwens. Om een duistere reden wilde T-Mobile, mijn provider, niet dat Paul mij vanuit de gevangenis belde. Hij kreeg meteen mijn voicemailbox aan de lijn.

Ja, inderdaad, Paul zit in de gevangenis. Uitzitten van oude boetes. 150 Dagen maar liefst. En voor wat? Waarschijnlijk Openbaar Gebruik van Drank en Drugs. Misschien zwartrijden met het OV. Wie zal het zeggen?

Paul tast wat dat betreft ook in het duister

Ik heb niemand beroofd. Ik heb niet ingebroken. Niets gestolen. Ik heb niemand kwaad gedaan. Ik hoop dat onze advocaat kan uitvinden waarom ik 150 dagen moet zitten.

Maar ik ben blij dat ik je eindelijk spreek Rokus

Het moment dat ik in de politieauto zat heb ik de knop omgedraaid. Geen drugs, geen alcohol. Ik heb geen ontwenningsverschijnselen gehad, want ik heb toen de knop omgezet. De eerste weken zat ik alleen in een cel, ivm Corona. Daarna moest ik mijn cel delen met een ander. De eerste keer met een Turkse man die 10 dagen moest zitten. Toen een Hollandse man en nu weer een Hollandse man met een ISD-maatregel. Ik heb de bewakers gevraagd mij niet met een jonge gast in een cel te zetten want dan dendert MTV de hele dag door je cel heen. Je kunt hier een boodschappenlijst invullen en dan komt wat je besteld hebt 10 dagen later naar je cel. Ik zit 22 uur per dag op mijn cel, 1 uur luchten en 1 uur recreatie per dag. Ik ben 5 kilo aangekomen. We hebben hier een tosti-ijzer. Dat is heel fijn, maar op een dag heb je daar ook genoeg van. Het is nu best OK, want er zijn de hele dag oorlogsfilms op TV, i.v.m. de maand mei. Ik heb ook shampoo gekocht. Wat is het fijn om je te spreken. Ik heb wel tegen je gelogen. Ik zei dat ik je 6 weken niet gezien had en dat klopt niet, want ik zag het programma van Beau, ‘Tuindorp’ en toen zag ik jou op TV verschijnen! Ik zei nog tegen mijn celgenoot, dat is Rokus, mijn Mattie! Met iedere celgenoot spreek ik af dat ik geen gezeik wil hebben. Tot nu toe heb ik geluk gehad. We hebben het goed met z’n twee.

Op 13 mei ga ik Paul bezoeken. Ik zie er niet echt naar uit. Dat ligt niet aan Paul, maar in alles aan de ambiance. Al eerder ben ik hem kleding gaan brengen. Althans, niet aan Paul persoonlijk, maar in een hok, naast de gevangenis. Dat was geen onverdeeld genoegen en vooral ontmoedigend en koud.

Het verblijf in een Penitentiaire Inrichting kost €250 per dag, per persoon. Omgerekend komt dat voor Paul neer op €37.500 aan kosten voor onze samenleving.

Voor dat bedrag hadden we met gemak een appartement met uitzicht op het IJ kunnen huren

En dat voor een jaar lang. Dan had Paul ook elke avond een afhaalmaaltijd kunnen laten bezorgen van zijn favoriete eethuis Warung Mini aan de Van Woustraat. En hij had waarschijnlijk een baan gehad, want dat zijn zijn diepste wensen: een huis en een baan. En een maatje. Liefde.

Natuurlijk heb ik alle professionele distantie overboord gegooid

Het heeft mij niets gebracht en de mensen met wie ik werkte al helemaal niet. Evengoed. Paul heeft nog nooit bij mij aan de eettafel gezeten. Wie weet ontwikkelt onze vriendschap zich nog eens zodanig dat zoiets mogelijk is. Daar moeten we aan werken. Door allereerst vriendschap met Paul te sluiten hebben we Paul juist kunnen helpen. Daar begint alles mee en hebben we kunnen bereiken dat hij elke dag met Marnix Geus, Harry Gras of Natasja Voigt kan bellen en dat hij elke week door 1 van ons bezocht wordt.

Ieder mens doet wat hij doet met een goede reden

Ook Paul. Hoe kan het zijn dat we mensen straffen voor skills die je nodig hebt om op straat te overleven? Goedbeschouwd is hij een Held. Het zijn sterke karakters die op straat kunnen overleven. Die een knop kunnen omzetten. Dan weet je wat het is om in het moment te leven.

Net als Marnix

Met hem is het allemaal begonnen, ergens in de barre koude van deze winter. Hij plaatste een oproep om Paul van de straat te krijgen. Heel simpel. En doeltreffend. Dat mondde uit in een overweldigende support van jullie allemaal. Het zette het leven van Marnix op zijn kop en dat van Paul. Als jij nog achterloopt in de berichten die onder de noemer Hoe is het nu eigelijk met Paul?! geplaatst zijn, dan kun je hier beginnen met het lezen van onze updates.

Paul komt op 9 september 2021 vrij

Honderdenvijftig dagen en €37.500 verder. Het is van de zotte. Evenwel, we gaan die tijd gebruiken om een ID-Bewijs voor hem te regelen zodat hij tegen die tijd een uitkering aan kan vragen. Dat is vanuit de gevangenis niet eenvoudig, kunnen we je zeggen. Een advocaat zoekt uit waarom Paul 150 dagen moet zitten. En hopelijk, fingers crossed, kan Paul in september naar een eigen woning.

Van de €10.000

Die door zoveel meelevende mensen (via de oproep van Marnix) aan Paul is geschonken, is nog ruim €6000 over. Dat moet voldoende zijn om hem op weg te helpen. Met een schone lei is Paul allang begonnen: op de dag dat hij Marnix in de Beethovenstraat ontmoette. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Rokus, je moet geen geld meer overmaken

Want ik mag hier maar maximaal 59 dagen zitten en ik heb er al 36 opzitten. Ik doe mijn best hier, zodat ik in de Groene Zone terecht kom. Dan krijg je meer privileges.

Sta je in de tuin te bellen? Ik hoor vogeltjes fluiten!

Ik wil graag naar de gevangenis in Zaanstad.

Dat is toch bij jou om de hoek?

OK DAN!

Natuurlijk ben ik trots op het feit dat tot nu toe 62 mensen mijn Inclusie Pelgrimage naar Santiago de Compostela ondersteund hebben door mijn Socialrun-kilometers te sponsoren.

Evengoed

Ik zou graag zien dat die ‘rode’ lijn straks ‘goud’ gaat kleuren en daarvoor is het nodig dat ik er zorg voor ga dragen dat die afstand van 555km drie keer rond gaat en dat dus 1565km gesponsord gaan worden.

Zover ben ik nog lang niet

Nog 13 sponsoren te gaan voordat de 75 donateurs bereikt zijn. Daarom ga ik een prijs weggeven. Ik heb een getal gekozen tussen 1 t/m 13. Als we de 75 donateurs hebben bereikt, dan maak ik bekend welk getal dat is. (Ik heb er zojuist een foto van gemaakt)

De winnaar ontvangst een ‘Lucky Silver Dollar

Ik kom hem persoonlijk overhandigen en dan vertel ik jou het verhaal achter deze Lucky Silver Dollar en de twee voorwaarden die aan het accepteren van deze prijs vastzitten.

De naam zegt het al

Geluk gaat jou ten deel vallen. Zoals het ook met mij deed nadat ik lang geleden mijn Lucky Silver Dollar van een dakloze man op 7th Avenue in New York mocht ontvangen.

Omdat we even niet naar Amerika kunnen, heb ik ze door Ali, mijn PostNL-mattie laten bezorgen. Jouw Lucky Silver Dollar heb ik vier weken geleden online aangekocht in Chinatown, New York. Ha Ping Yuen, my Lucky Silver Dollar Man, zegent alle Lucky Coins die ik bij hem koop.

Hoe?

Dat blijft voor mij ook een vraag. Dat wil Ha Ping niet vertellen. Dus, ‘koop een kilometer’ van mijn reis voor elk voor jou aannemelijk bedrag en maak een kans.

Als het allemaal meezit dan mag ik komende woensdag mijn prik gaan halen, wat maakt dat mijn reis voor het Goede Doel naar Santiago weer iets waarschijnlijker is geworden. Ga naar Socialrun.nl, zoek mijn pagina (Rokus 45 days Inclusion). Push the Donation Button en wie weet.

Misschien ben jij binnenkort de gelukkige bezitter van een Lucky Silver Dollar.

(Vooruit, ik help je een handje, het is niet nummer 10, 11, 12 of 13)

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Marnix Geus, een hele toffe kerel en sociaal ondernemer, kwam op 5 februari 2021 Paul op straat tegen. Paul was dakloos en het was snijdend koud.

Marnix begon via LinkedIn een actie om hem een paar weken uit de vrieskoude te halen

Binnen 48 uur haalde hij een belachelijk groot bedrag op. Hij had een paar dagen nodig om van de schrik en vreugde te bekomen. Met dat geld kunnen niet alleen Paul maar ook honderden dakloze mensen geholpen worden.

Met het Outreach Team van Harry Gras uit Utrecht (Fitteam Lister) gaan we een noeste poging doen om Paul weer in een woning te krijgen. Welke hobbels we daarbij moeten nemen, dat hoor je in deze eerste aflevering van deze nieuwe rubriek in de Kantelcast en natuurlijk in alle volgende afleveringen van Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!.

Dank voor het luisteren

En als je daar zin en tijd voor hebt, laat dan een review achter en abonneer je op onze Podcast de Kantelcast op Buzzsprout, Spotify, Apple Podcast of Soundcloud.

Na de zomer van 2021 organiseren Gerard, Minka, Harry en Rokus een eerste Learning Experience naar Hongarije, een Road Trip. Met busjes welteverstaan, want het is tenslotte een Road Trip. Die reis bestaat uit een aantal bezoeken aan wereldsteden (bijvoorbeeld: Berlijn, Praag, Wenen, Budapest), op de heen- en de terugweg en een verblijf op The Wheem – een Back-to-Basic plek in Hongarije waar het nog echt stil is en ’s nachts de hemel vol sterren staat.

Het zou ook kunnen dat we die reis per trein maken. Dat doen Harry en Rokus regelmatig. In de trein is er veel tijd om kennis te maken, het voorbijtrekkende landschap te bekijken, een boek te lezen, naar muziek te luisteren en goede gesprekken te hebben.

Om tijd te winnen is kunnen we natuurlijk ook het vliegtuig nemen. Dat lijkt ons het minst avontuurlijk, maar alles is mogelijk en dus bespreekbaar.

Vast staat dat we een bijzondere reis en tijd met elkaar gaan beleven. Voor minder doen we het nooit. Voor deze reis hebben we bedacht dat we graag mensen die via Housing First een woning hebben gekregen, alsook de begeleiders en hulpverleners, die reis willen aanbieden.

In de toekomst is het natuurlijk ook mogelijk om andere groepen de mogelijkheid te bieden om zo’n bijzondere reis te maken.

Hieronder vind je een verdere uitleg over deze reis en wat je allemaal kunt verwachten. Voor een prijsopgave is het goed om rechtstreeks contact te zoeken met Rokus. Dat kan via rokus@icloud.com of 0681420615.

Wij hopen natuurlijk op een ongebreideld enthousiasme. Wij gunnen iedereen en dan vooral mensen die al decennia lang geen vakantie hebben genoten, deze reis.

Een groet van Harry en Rokus, Minka en Gerard!

? Hier kun je de PDF laden. ?

Anne-Marie van Dam en Rokus Loopik hebben elkaar een mensenleven geleden ontmoet bij de Centrale Riagg Dienst in Amsterdam. Anne-Marie werkte bij die acute dienst als (rijdende) psychiater en Rokus als sociaal psychiatrisch verpleegkundige die zich het lot van dak- en thuisloze mensen had aangetrokken.

Zij leerden elkaar als het ware het vak van outreachende hulpverlening. Ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Omdat het vak ze na zoveel jaren nog steeds oeverloos boeit, maar de talrijke vragen zijn gebleven, slaan ze de handen ineen.

In een Podcast.

De Psychiater Doorgezaagd.

Alles in de hoop antwoorden te vinden. Op prangende vragen.

Heb jij na het beluisteren van deze Podcast ook prangende vragen? Stuur ze mij en ik stel ze aan Anne-Marie, of misschien wil jij ze zelf aan haar stellen? Dat kan ook, dan maken we gewoon een C-proof-afspraak. Online kan ook. Dat is technisch allemaal mogelijk.

Mijn vrouw en ik zijn op 5 januari 2021 gestopt met drinken. De dag na mijn 63ste verjaardag. En dan niet in het kader van Dry January.

Eerlijk gezegd. Je kunt mij geen groter plezier doen dan mij bij het koken, bij het eten, bij de ‘vrijmibo’ een uitheemse IPA voor te schotelen. Het assortiment is bedwelmend mooi en talrijk. And tasty.

Op een dag merk je dat je niet meer zonder wilt. Op een dag merk je dat je niet meer zonder kan. Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen dat je ook plezier kunt hebben zonder DAT.

En dan kom je er achter je dat je volgens de statistics eigenlijk een zware drinker bent.

Evengoed, we zijn gestopt. De voordelen zijn even bedwelmend mooi en talrijk als de alcohol it self. Mijn broekriem kan een schakeltje minder. De lift, die hoef ik niet meer te pakken. Ik loop gewoon 5 verdiepingen omlaag en omhoog. Ik val in de avond niet meer in slaap. Ik voel mij fris in mijn kop, scherp en alert.

Elke avond drink ik een 0.0 IPA. Het went zo ongelooflijk snel, ik weet eerlijk gezegd niet beter meer en ik ben vergeten hoe een echte IPA smaakt.

Vorige week trok ik een aantal alternatieve 0.0letjes uit het schap bij AH. Eenmaal lebberend aan mijn tweede van de avond, voelde ik mij onwel worden. Mijn hoofd liep rood aan, mijn bloeddruk ging omhoog, kortom instabiel. Ik checkte voor de zekerheid het inmiddels weggegooide flesje in de afvalbak. Het bleek een 5.6 te zijn uit België. Die ging het afvoerputje in en tot mijn vreugde vond ik de 0.0 een stuk beter smaken. It says it all.

Enfin. Het leven is ook aanmerkelijker goedkoper geworden. Ik schrijf veel. Eenmaal achter de computer bemerk ik dat ik emotioneel stabieler ben. Er zijn geen ongecontroleerde stemmingsschommelingen meer. Volgens de statistieken loop ik 40% minder kans op darmkanker. Mijn vrouw 10% minder kans op borstkanker. Ik heb de alcohol niet meer nodig om het ‘gezellig’ te hebben met anderen. De gewrichtspijnen in mijn knieën, duim en linkerhand zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het helpt mij om dit op te schrijven.

En zo kan ik echt nog wel een tijdje doorgaan met de voordelen.

Het is het beste cadeau dat mijn ega mij op mijn verjaardag heeft kunnen geven. We doen het samen. Dat is een stuk makkelijker. Deze zomer stap ik op een elektrische fiets richting Santiago de Compostela en weer terug. Een Inclusie Tocht van 45 dagen voor de #socialrun. Ik heb besloten het zeker tot mijn aankomstdag in Vézelay op 17 juli 2021 bij die occasional 0.0 te houden, als ik mijzelf dan toch en zogenaamd wil ‘belonen’.

Grote kans dat ik die eindstreep ga halen. En dan helemaal als jij dan ook nog eens gaat doneren. Samen met een donatie van #ggzingeest staat de teller op €525. Dat kan hoger, zelfs met ‘maar’ 1 euro van jou. Alles telt. Dat is een extra motivatie voor mij en daarnaast een beloning voor het noeste werk van de mensen van de Socialrun. En wellicht komt dat geld ook weer bij jou terug, want de Socialrun ondersteunt herstelgerichte initiatieven.Meedoen is (dus altijd) winnen.

Ten overvloede. De donatieknop.

Vandaag was ik te gast bij de Socialrun in Utrecht. Om dat krankzinnige plan te bespreken en dan, dan wordt het opeens heel echt.

Ik moet toegeven, enige zorg sloeg mij vanavond om het hart. Want het is geen ‘dingetje’ wat ik mij voorgenomen heb.Evengoed, ik ben vastbesloten. Omdat het kan. Omdat meedoen winnen is. Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.

“Rokus 45 days Inclusion Pilgrimage to Santiago.”

In 45 dagen, op een elektrische fiets, vanuit Amsterdam naar Santiago fietsen en van daaruit terug naar het Bourgondische Vézelay. Omdat daar zo’n prachtige kathedraal staat.

Vanaf vandaag kun je die ruim 3500 kilometer sponsoren. Dat geld dat komt uiteindelijk weer bij jou of jouw instelling terug. Want de Socialrun ondersteunt elk jaar weer nieuwe initiatieven. Hoe mooi is dat?! #meedoeniswinnen

Lees op mijn teampagina waarom ik het ga doen. Ik hoop dat jij en jullie ook mee gaan doen. En ja, je mag dit bericht delen. Zo wordt het een reis van- en voor iedereen.

Last but not least.

Wish me luck.

Nog een weekje monteren. Die tijd heb ik nodig om het gesprek dat Harry en ik hadden met Petra van der Lubbe een mooie vorm en kadans te geven.

Het duurde ruim een uur en het had zomaar de hele dag kunnen duren, zo fijn en interessant was het. Petra is Veerkrachtbeoefenaar, Verteller, Luisteraar & Moeder en daarnaast directeur/bestuurder van de stichting Umah-Hai. Een bijzondere instelling met een meer dan bijzondere bestuurder.

In deze editie van onze Kantelcast (nr. 5) vertelt Petra over haar leven en werk. Over haar omzwervingen over de wereld, de wendingen die dat genomen heeft en haar drie dochters, die zij haar levenswerk noemt.

Haar levensverwachting is korter dan die van andere mensen. Zij vertelt ons hoe je daar mee omgaat.

Petra luistert liever naar anderen dan zelf aan het woord te zijn. Harry en ik denken er iets anders over.

Een prachtige vrouw en een memorabel interview in energieke, enthousiaste en wijze bewoordingen. 

Coming Up in about a week.