Blog

Day Ten and Eleven, Amsterdam-Santiago

Wat een leuke ervaring was dat. Slapen in een Refuge van de Camino. Claude stond al voor het raam te zwaaien toen ik voorbijreed. Een bijzonder aardige, geestige spraakwaterval. Claude et Franky, de twee hospita’s, je kunt er zo een zomer lang een camera opzetten en je hebt een dijk van een docu. Het verbaasde mij dan ook niet toen hij aan de dis meldde dat zijn voorvaderen uit Italië komen, uit het geslacht Benaconi (of zoiets). Claude spreekt met zijn handen. Een acteur, een stand-up-comedian. Zijn handen bewegen bij alles wat hij zegt onophoudelijk heen en weer, op en neer. Een genot om naar te kijken. 

Het echtpaar, twee aimabele vrijwilligers trekken alle registers open om het de gasten naar de zin te maken. Deelnemen aan de Camino, op welke manier dan ook, is toetreden tot een nieuwe familie. Dat laat iedereen je op allerlei manieren voelen. 

Ik bevond mij in het gezelschap van 4 Franse mensen die allen het Engels niet machtig waren. Alleen op reis gaan, richting Santiago is een pré als jij je talen op orde wilt brengen. Ik kreeg gedurende de avond verschillende complimenten over mijn Frans. Er komen woorden naar boven waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had. 

Het brengt mij terug naar mijn ervaringen op de middelbare school

Ik had er Franse les van een Surinaamse levensgenieter, mijnheer Girigori. Hij danste vaak letterlijk voor de klas, alles om de aandacht van de leerlingen te trekken en vast te houden. Ik heb die man nooit op een naargeestig humeur kunnen betrappen. Wij hielden van hem. Zoveel, dat hij het ons toestond om hem zo af en toe liefdevol te pesten. Ja, zo kan het ook.

Zijn tegenpool was de heer Koman, mijn Duitse leraar. Hij was het vleesgeworden sjagerijn. Ik vond hem niet aardig en dat was wederzijds. Mijn cijfers waren beneden peil. Elke uitnodiging om voor de klas een samenvatting van het boek Drei Manner im Schnee ten beste te geven, ging mank op het feit dat ik het boek tot op de dag van vandaag niet gelezen heb. 

Waarom rakel ik dat allemaal op?

Welnu ik ben de overtuiging toegedaan dat ik beter Duits spreek dan Frans. Wonderlijk. Misschien moet ik dat na gisteren maar eens herzien. 

Ik sliep met twee Franse professoren, een echtpaar, op een slaapzaaltje met vijf bedden. Twee stapelbedden en een enkel bed. In die laatste mocht ik ivm met mijn lengte de nacht doorbrengen. Deze twee geleerde mensen zagen er uit als om door een ringetje te halen. Tanig, gebruind,  gespierd en toch al achter in de 60. Ervaren Camino lopers. 

Ronfler

Snurken. Daar had ik ze in enige mate op voorbereid. Uiteindelijk had ik meer last van hem dan hij van mij, zo leerde ik aan het ontbijt. 

Er kwam in de avond een geweldige maaltijd op tafel in vier gangen. In de ochtend werd er gezamenlijk ontbeten, zoals het een hechte familie betaamt. En dan mag je uiteindelijk zelf bepalen wat je daar allemaal voor over hebt. Ik voldeed uiteindelijk de som van €30 en daar waren Claude et Franky zeer gelukkig mee. Om 08 uur namen we  afscheid van elkaar en vervolgden wij ieder onze eigen weg. De profs richting La Rochelle, hun woonplaats. Ik richting Aubusson. 

Claude et Franky hadden geen enkele ambitie om op de gevoelige plaats vastgelegd te worden. Die cijferden zich dus letterlijk geheel weg. Alles ten faveure van hun gasten. Perfect hosts. Een vette 10.

Dag Elf

Het was weer zo’n dag. De dame van Google Maps wilde mij echt cross country naar Aubusson sturen. Sommige van die routeaanwijzingen heb ik gevolgd, waarna ik mij net als op die ene slechte dag terugvond op spooky en rocky bospaden. Het scheelde dat ik mijn karretje niet meer mee hoefde te zeulen, maar comfortabel is natuurlijk anders. En als je dan ook nog eens uren niemand tegenkomt, dan voelt dat bepaald eenzaam. 

In mijn laatste training aan een Housing First Team in Zaanstad sprak ik in de pauze deelnemer Leon wat uitgebreider. Hij is een fervent fietser en wereldreiziger. 

De tochten die hij ondernomen heeft zijn onvoorstelbaar. Daar verbleekt alles wat ik in deze 35 dagen doe totaal bij. Zoals einde dit jaar. Dan wil hij op zijn fiets vanuit Suriname het Amazonegebied op zijn fiets gaan doorkruisen. Dat is pas een held. Ik verbleek al als ik een paar uur geen mensen tegenkom. 

Die paar uur werden vele uren vandaag. Veel zon, veel hellingen, veel tijd om na te denken, weinig mensen gezien.

Behalve Robert dan. Hij stond in een kleine hameau aan de kant van de weg zijn plantjes water te geven. Dat had ik ook nodig, dus ik maakte daar een moment pas op de plaats. Zijn naam stond in grote tegels op zijn huis, Chez Robert. Hij keek naar mijn fiets alsof hij net een UFO uit de hemelen had zien neerdalen. Uitermate geïnteresseerd in wat mij bewoog om naar Santiago te fietsen. Hij had geen idee hoeveel kilometer daarmee gemoeid was. 

We hebben een tijdje staan praten

Over het leven in een dorpje, over alleen zijn. Het was een welkome ontmoeting op deze zonovergoten, verzengende dag. Of ik zin had in een eitje voor onderweg? 

Robert liep naar binnen en gaf mij een in folie gewikkeld eitje. Wat een lieve man. Vervolgens balde hij zijn vuist en bracht het topje van zijn duim naar zijn mond. Of ik ook zin had in een glas Rose?

Dat aanbod heb ik afgeslagen. Het was 13 uur. Voor de Fransen een prima tijd om daar de middag mee aan te vangen. Voor mij iets te vroeg. Robert wenste mij een goede reis.

Deze tocht eindigde uiteindelijk met een afdaling van 7 kilometer

Wat een genot. Een aantal auto’s bleef vol ontzag achter mij rijden. Ik ga hier niet vertellen hoe hard dat ging. Dan slaapt de liefde van mijn leven vannacht niet meer. 

 Ik was er vandaag trots op dat ik 114km verderop ben gekomen. Aubusson is een supermooie plaats, met volle terrassen. De eerste plaats in Frankrijk waar ik dat beeld voorgeschoteld krijg. Ik werd er zo gelukkig van dat ik meteen mijn fiets afgestapt ben en het er van genomen heb. 

Dit café heet Delirium. Die draaien er niet omheen.

In deze plaats heb ik een mooie kamer voor de nacht gevonden. Volgens mijn vrouw veel te duur. €60. Ik was er blij mee na een dagje zweten en drie keer smeren. De zon was meedogenloos. 

Het kost wat, maar dan heb je ook wat. 

Dat eitje van Robert ligt hier nog op de tafel.

Daar ga ik vandaag de dag mee beginnen

Als ik niet al te ‘gebroken’ aankom, schrijf ik elke dag een verslag van wat ik op die dag heb meegemaakt. Bovendien had ik beloofd een boekje te schrijven over deze uitdaging. Waarvan acte.

Vandaag, 5 juni 2021, start ik in Chimay voor mijn volgende uitdaging richting Reims. Hieronder vind je mijn verslag van 4 juni 2021.

Elke dag laad ik de versie van die dag. Dan hoef je niet eerst door die eerste verslagen heen te ploegen. Scrawl direct door naar 4 juni 2021.

Wel leuk als je zo af en toe laat horen wat je er van vindt. En deel het, want ik fiets voor het Goede Doel. We need donations!

#meedoeniswinnen

Afgelopen zaterdag was zo’n dag

Zo’n dag dat alles meezit.

Alan, Jules, Hans, Russell, Annemieke, Robin en ik hadden twee fantastische dagen achter de rug. Twee dagen waarin we een nieuw en enthousiast Housing First Team van Zaandam trainden.

En toen belde Peter mij vroeg in de ochtend

Om te zeggen dat Paul een woning heeft als hij in september vrijkomt!

Hoe vet is dat?

Trek er de 150 dagen dat Paul ‘oude boetes’ moet uitzitten en dan hebben we nauwelijks 4 maanden de tijd nodig gehad om dat voor elkaar te krijgen.

Het moge duidelijk zijn dat Peter hier een lintje voor krijgt

Nee, geen echt lintje, maar dan toch een C3-lintje. Want dat is het model dat Peter met zijn collegae van Rendiz jaren geleden heeft bedacht.

Ik stap morgen op de fiets naar Santiago de Compostela

Voor de Socialrun. Voor Mooi Uitzicht. Voor Paul. Voor Marnix. Voor Peter. Voor dakloze mensen.

Ik heb nog geen meter gefietst

En de eerste 555 kilometer hebben een sponsor gevonden.

Nu de volgende 1645 kilometer nog.

Let the games begin.

En geef mij 35 van die zater(fiets)dagen

*een iPhone

*autosleutels

*bankpassen

*paspoort

*lucky silver dollar

*een euro

Dat alles moest ik in de Penitentiaire Inrichting in een locker achterlaten.

Het lampje van de detector bleef Groen en ik maakte aanstalten om mijn bril, jas, broekriem, het sleuteltje van de locker en cap uit de plastic bak te halen toen de bewaarder mij adviseerde ook mijn paspoort mee te nemen. 

Terug naar de locker, paspoort en sleutel in een andere plastic bak. Groen licht. Ik mocht doorlopen naar de 1^e verdieping. 

De twee mannen achter het glas op de 1^e verdieping stuurden mij weer naar beneden met de opdracht mijn jas en cap ook in de locker achter te laten. 

Bril, cap, sleutel, paspoort, broekriem beneden weer in een plastic bak. Rood licht. En dat terwijl ik eerder twee keer Groen licht had gekregen. 

Sneakers in een plastic bak. Wederom Rood Licht. Als u de 3^e keer rood licht scoort, dan mogen we u helaas niet naar binnen laten.  

-Ik heb een metalen plaat in mijn scheenbeen.

-Probeert u het eens zijdelings, met de armen gespreid. 

Er hingen weliswaar vele camera’s, evengoed, ik was er zeker van dat ik niet in een aflevering van Bananasplit terecht gekomen was. Daarvoor zijn 150 dagen zitten tegen de kostprijs van €37.500 een te serieuze zaak (zie Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?, aflevering 10)

Groen licht. 

Terwijl ik druk doende was al deze rituelen uit te voeren, was een mevrouw van kleur in een soortgelijke soap verwikkeld geraakt. Ook zij scoorde twee keer Rood en kreeg dezelfde boodschap. Ze was van ver gekomen voor dit bezoek. Ze kon het niet bevatten. Ze droeg een zwarte legging en veronderstelde dat de rits die ter hoogte van haar linker-heup in de legging genaaid was, verantwoordelijk was voor deze bruuske weigering van de detectiepoort. 

–Moet ik dan mijn legging uittrekken om naar binnen te mogen?!

-Ik kan dat niet voor u beslissen mevrouw. Dit zijn de (Corona)regels. 

Eerlijk gezegd. Ik kon het ook niet geloven wat er zich voordeed. Ik kamp al vanaf mijn vroege jeugd met een autoriteitsconflict en ik moest mij inhouden om mij niet in dit dispuut te mengen. Mijn 2e impuls als er meer dan twee mensen op luide toon door elkaar heen gaan praten en boven de anderen probeert uit te komen, is de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Die arme mevrouw was dat zeker niet van plan.

-Bel de politie maar. Ik ga hier niet weg. 

En daarmee was voor haar de kous afgedaan.

De komst van de wetsdienaars mocht ik niet afwachten. Ik werd gevraagd weer naar de 1^everdieping te lopen. In deze ambiance ben je eigendom van de Staat. Je hebt er niets te vertellen. Doe wat je opgedragen wordt.

Hopelijk hebben ze haar liefdevol de deur gewezen en heeft ze eieren voor haar geld gekozen. 

Evenwel, ik was voor iets anders gekomen.

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?

Heel, heel goed. Ik herkende hem niet terug. Zijn gezicht was ronder geworden. Hij had zichzelf geschoren en zag er piekfijn uit. Paul is vooral met zijn toekomst bezig. Waar ga ik straks wonen? Ik ga nooit meer gebruiken en ik heb een nieuwe advocaat gevonden. Ze komt dinsdag zelfs bij mij langs. Ik hoop dat ze mij hier uit krijgt.

Vraag je alle mensen om mij een kaartje te sturen Rokus?

PS Er zit een kleine ‘fout’ in mijn Blog. Als je die gevonden hebt, dan heb je een prijs gewonnen. Voor jou nog een verrassing, voor mij en Paul een weet.

Het huilen staat mij nader dan het lachen

En dan heb ik mijn eerste zin nog niet eens afgemaakt. Het is een contradictie. Ondoenlijk. Een middag beleven waar je, net als alle deelnemers heel stil van wordt, en dan proberen die in woorden te vatten.

Marc Smulders en ik doen een maandenlange opdracht voor WijZijnTraverse in Bergen op Zoom

We werken aan gastvrijheid en de inzet van ervaringsdeskundigheid. We rammelen aan overtuigingen.

Deze week hadden we een spreker uitgenodigd om voor alle medewerkers een Bewogen Leven over het voetlicht te brengen en de lessen die er geleerd zijn.

Eerlijk gezegd

Ik heb het iemand nog nooit zo goed, zo doorleefd, compassievol, educatief, empathisch en zo deskundig zien doen.

Die man zit altijd in mijn hart

Maar ik had hem al een tijdje niet gezien. Net als wij allen elkaar al een tijdje niet gezien hebben. Evengoed, wat is hij goed geworden. En ja ik begrijp,

Dit is een ultieme cliffhanger

Want jij die dit leest, wil die middag natuurlijk ook meebeleven.

Toon denkt erover na

Over mijn aanbod om er een Prachtige Podcast van te maken in de serie de Kantelcast. Want als er iets de goede kant op is gekanteld, dan is het wel zijn leven.

Het was een Thriller

Een Crimi, een Love Story, een Feel Good Movie, een TedTalk, een Prijsuitreiking, een Golden Globe. Alles zat er in en de titel was alleszeggend.

Ik ben Toon Walravens

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul? (12)

Ik ben op weg naar Paul die in de gevangenis zit in Alphen aan den Rijn. Het is 7 mei 2021.

Ik stel me voor aan de baliemedewerker die achter gepantserd glas zit en leg mijn paspoort en mijn naambadge in het bakje voor de check.

-Al eerder hier geweest?

-Ja

-Psycholoog?

-Ja 

-Hoe was de naam?

-Kole, K, O, L, E.

-Dat is wat ik wilde horen.

Ik loop naar binnen en mijn 1 euromunt heb ik al in mijn hand voor de locker. 

Locker nummer 14. Johan Cruijff, denk ik. Dat magische nummer vergeet ik nooit meer.

Ik heb verder niks bij me en ga soepel door de security check heen. Ik word aan de andere kant door een bewaarder opgevangen, omdat het elektronische systeem stuk is. De bewaarder vraagt hoe het is en het onderwerp daarna gaat natuurlijk over Corona. 

-Deze weg is weer eens iets anders. 

-Ja, zegt dat wel.

Ik word begeleid naar de spreekkamer. De kamer is helemaal wit en aan de muur hangen twee foto’s van het strand. 

Het duurt even voordat Paul er is. Ik sta op, loop naar het raam en kijk door de tralies naar buiten. 22 uur op cel, mompel ik. Ik loop naar de foto’s en bekijk ze van dichtbij. Ik zie mensen aan het strand zitten en liggen. 

Het geluid van een dichtslaande deur op de gang. Aha, denk ik, dat moet Paul zijn.

Paul komt binnenlopen. Hij ziet er vlot en casual gekleed uit. Zijn gezichtsmimiek straalt kracht en blijdschap uit. Hij heeft wel iets weg van Johan Cruijff met zijn slanke pezige lijf.  Met een twinkeling in zijn ogen zit hij tegenover me.

-Hoi Harry, te gek man dat jullie me komen opzoeken. Duurde het lang? Ik was aan het luchten. Ik had net Marnix aan de lijn, ik bel altijd Marnix en Rokus, dat vind je toch niet erg?

“Natuurlijk”, zeg ik (met een strenge blik).

Hij kijkt me aan en ik begin te lachen.

-O, gelukkig. 

-Kan jij praten met een zachte G?

Moeiteloos zegt hij twee zinnen op zijn Maastrichts en we lachen allebei.

-Paul wat maakt nou dat je twee keer dakloos bent geworden? Wat zegt dat over jou”?

-De eerste keer was ik 10 jaar, dat vertel ik je nog wel een keer. De tweede keer kwam ik uit detentie en ben ik naar mijn invalide moeder gegaan. Ik tikte tegen het raam en riep doe gauw open, ik ben ontsnapt! Ze was ondanks haar handicap heel snel bij de deur, grapje!

Mijn moeder is een schat ze heeft me heel vaak opgezocht. Zat ik op cel, kwam ze aan met de rolstoel. Moet je je voorstellen met een rolstoel met het openbaar vervoer. Ja, dat mensje was er onvoorwaardelijk voor me. Ze was 39 jaar samen met mijn stiefvader. Mijn stiefvader heb ik toen hij heel ziek was helemaal verzorgd. Ik heb zijn kont afgeveegd, de poep zat overal. Hij werd steeds knorriger en zijn echte zoon ging zich er steeds meer mee bemoeien. Ik werd weggezet als de junk, de slechterik, zo voelde ik dat. Op het laatst zei hij: Ik wil dat je om 22:00 uur thuiskomt en anders kom je er niet meer in. Een man van 47! Ik kwam dus een keer om 22:15 thuis. Deur dicht, ik kwam er niet meer in en toen had ik zoiets van krijg allemaal maar de schijt.

Toen heb ik hem drieënhalf jaar niet gezien. Ik hoorde via zijn zoon dat hij wel een paar keer naar me had gevraagd. Toen hij was overleden heeft zijn zoon en mijn vriendin, waar ik toen bij woonde, mij overgehaald om te gaan. Ik ben geweest en eerlijk gezegd deed het me niet zoveel. Ik ben toen verhuisd naar een kamer boven een cafetaria en kreeg werk via de gemeente Soest. Je weet wel, dat waren van die banen dat de werkgever en de gemeente de helft betalen. Eén keer kwam ik te laat. 

Paul praat er snel overheen waardoor het lijkt dat er meer gebeurd is. Hij vertelt verder. 

–Ik hoefde niet meer terug te komen. Ze hebben toen mijn uitkering voor drie maanden geblokkeerd. Ik had nog tegen ze gezegd, betaal alleen mijn huur, de rest van het geld mogen jullie hebben. Nee, was het antwoord, regels zijn regels. Ja, toen dacht ik, ik ga naar Amsterdam en bedel de huur bij elkaar. Eén dag werd weken en weken werden maanden en maanden werden jaren.

Harry, verdomme, ik wil wat terug doen als ik eruit ben, het is toch niet normaal wat jullie voor me doen. Lezingen of zoiets. Nee, echt ik meen het.

Het gesprek gaat verder over C3 Living van Peter Broekmans, en een mogelijk nieuwe woonplek. Over zijn flexibiliteit, we praten over zijn seksuele behoeftes, over zijn maatje die bij hem in zijn cel zit en voor de tweede keer ISD heeft. Ook hebben we het over Auschwitz waar we beiden geweest zijn. Het gaat over vrijheid.

Terug in de auto zit ik vol met energie. Gek eigenlijk de sprankeling van Paul, de twinkeling in zijn ogen. De opgewektheid en de magie. Dit is een ander soort vaccinatie die ik eenieder zou willen gunnen. Terwijl ik dit aan het typen ben zie ik zijn gezicht voor me en er komt spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik ga tussendoor even naar mijn mailbox en open een nieuwe mail. Ik krijg deze mooie Quote:

Harry Gras, 7 mei 2021

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Zes weken, zolang heb ik Paul niet gezien

En niet gesproken ook trouwens. Om een duistere reden wilde T-Mobile, mijn provider, niet dat Paul mij vanuit de gevangenis belde. Hij kreeg meteen mijn voicemailbox aan de lijn.

Ja, inderdaad, Paul zit in de gevangenis. Uitzitten van oude boetes. 150 Dagen maar liefst. En voor wat? Waarschijnlijk Openbaar Gebruik van Drank en Drugs. Misschien zwartrijden met het OV. Wie zal het zeggen?

Paul tast wat dat betreft ook in het duister

Ik heb niemand beroofd. Ik heb niet ingebroken. Niets gestolen. Ik heb niemand kwaad gedaan. Ik hoop dat onze advocaat kan uitvinden waarom ik 150 dagen moet zitten.

Maar ik ben blij dat ik je eindelijk spreek Rokus

Het moment dat ik in de politieauto zat heb ik de knop omgedraaid. Geen drugs, geen alcohol. Ik heb geen ontwenningsverschijnselen gehad, want ik heb toen de knop omgezet. De eerste weken zat ik alleen in een cel, ivm Corona. Daarna moest ik mijn cel delen met een ander. De eerste keer met een Turkse man die 10 dagen moest zitten. Toen een Hollandse man en nu weer een Hollandse man met een ISD-maatregel. Ik heb de bewakers gevraagd mij niet met een jonge gast in een cel te zetten want dan dendert MTV de hele dag door je cel heen. Je kunt hier een boodschappenlijst invullen en dan komt wat je besteld hebt 10 dagen later naar je cel. Ik zit 22 uur per dag op mijn cel, 1 uur luchten en 1 uur recreatie per dag. Ik ben 5 kilo aangekomen. We hebben hier een tosti-ijzer. Dat is heel fijn, maar op een dag heb je daar ook genoeg van. Het is nu best OK, want er zijn de hele dag oorlogsfilms op TV, i.v.m. de maand mei. Ik heb ook shampoo gekocht. Wat is het fijn om je te spreken. Ik heb wel tegen je gelogen. Ik zei dat ik je 6 weken niet gezien had en dat klopt niet, want ik zag het programma van Beau, ‘Tuindorp’ en toen zag ik jou op TV verschijnen! Ik zei nog tegen mijn celgenoot, dat is Rokus, mijn Mattie! Met iedere celgenoot spreek ik af dat ik geen gezeik wil hebben. Tot nu toe heb ik geluk gehad. We hebben het goed met z’n twee.

Op 13 mei ga ik Paul bezoeken. Ik zie er niet echt naar uit. Dat ligt niet aan Paul, maar in alles aan de ambiance. Al eerder ben ik hem kleding gaan brengen. Althans, niet aan Paul persoonlijk, maar in een hok, naast de gevangenis. Dat was geen onverdeeld genoegen en vooral ontmoedigend en koud.

Het verblijf in een Penitentiaire Inrichting kost €250 per dag, per persoon. Omgerekend komt dat voor Paul neer op €37.500 aan kosten voor onze samenleving.

Voor dat bedrag hadden we met gemak een appartement met uitzicht op het IJ kunnen huren

En dat voor een jaar lang. Dan had Paul ook elke avond een afhaalmaaltijd kunnen laten bezorgen van zijn favoriete eethuis Warung Mini aan de Van Woustraat. En hij had waarschijnlijk een baan gehad, want dat zijn zijn diepste wensen: een huis en een baan. En een maatje. Liefde.

Natuurlijk heb ik alle professionele distantie overboord gegooid

Het heeft mij niets gebracht en de mensen met wie ik werkte al helemaal niet. Evengoed. Paul heeft nog nooit bij mij aan de eettafel gezeten. Wie weet ontwikkelt onze vriendschap zich nog eens zodanig dat zoiets mogelijk is. Daar moeten we aan werken. Door allereerst vriendschap met Paul te sluiten hebben we Paul juist kunnen helpen. Daar begint alles mee en hebben we kunnen bereiken dat hij elke dag met Marnix Geus, Harry Gras of Natasja Voigt kan bellen en dat hij elke week door 1 van ons bezocht wordt.

Ieder mens doet wat hij doet met een goede reden

Ook Paul. Hoe kan het zijn dat we mensen straffen voor skills die je nodig hebt om op straat te overleven? Goedbeschouwd is hij een Held. Het zijn sterke karakters die op straat kunnen overleven. Die een knop kunnen omzetten. Dan weet je wat het is om in het moment te leven.

Net als Marnix

Met hem is het allemaal begonnen, ergens in de barre koude van deze winter. Hij plaatste een oproep om Paul van de straat te krijgen. Heel simpel. En doeltreffend. Dat mondde uit in een overweldigende support van jullie allemaal. Het zette het leven van Marnix op zijn kop en dat van Paul. Als jij nog achterloopt in de berichten die onder de noemer Hoe is het nu eigelijk met Paul?! geplaatst zijn, dan kun je hier beginnen met het lezen van onze updates.

Paul komt op 9 september 2021 vrij

Honderdenvijftig dagen en €37.500 verder. Het is van de zotte. Evenwel, we gaan die tijd gebruiken om een ID-Bewijs voor hem te regelen zodat hij tegen die tijd een uitkering aan kan vragen. Dat is vanuit de gevangenis niet eenvoudig, kunnen we je zeggen. Een advocaat zoekt uit waarom Paul 150 dagen moet zitten. En hopelijk, fingers crossed, kan Paul in september naar een eigen woning.

Van de €10.000

Die door zoveel meelevende mensen (via de oproep van Marnix) aan Paul is geschonken, is nog ruim €6000 over. Dat moet voldoende zijn om hem op weg te helpen. Met een schone lei is Paul allang begonnen: op de dag dat hij Marnix in de Beethovenstraat ontmoette. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Rokus, je moet geen geld meer overmaken

Want ik mag hier maar maximaal 59 dagen zitten en ik heb er al 36 opzitten. Ik doe mijn best hier, zodat ik in de Groene Zone terecht kom. Dan krijg je meer privileges.

Sta je in de tuin te bellen? Ik hoor vogeltjes fluiten!

Ik wil graag naar de gevangenis in Zaanstad.

Dat is toch bij jou om de hoek?

OK DAN!

Natuurlijk ben ik trots op het feit dat tot nu toe 62 mensen mijn Inclusie Pelgrimage naar Santiago de Compostela ondersteund hebben door mijn Socialrun-kilometers te sponsoren.

Evengoed

Ik zou graag zien dat die ‘rode’ lijn straks ‘goud’ gaat kleuren en daarvoor is het nodig dat ik er zorg voor ga dragen dat die afstand van 555km drie keer rond gaat en dat dus 1565km gesponsord gaan worden.

Zover ben ik nog lang niet

Nog 13 sponsoren te gaan voordat de 75 donateurs bereikt zijn. Daarom ga ik een prijs weggeven. Ik heb een getal gekozen tussen 1 t/m 13. Als we de 75 donateurs hebben bereikt, dan maak ik bekend welk getal dat is. (Ik heb er zojuist een foto van gemaakt)

De winnaar ontvangst een ‘Lucky Silver Dollar

Ik kom hem persoonlijk overhandigen en dan vertel ik jou het verhaal achter deze Lucky Silver Dollar en de twee voorwaarden die aan het accepteren van deze prijs vastzitten.

De naam zegt het al

Geluk gaat jou ten deel vallen. Zoals het ook met mij deed nadat ik lang geleden mijn Lucky Silver Dollar van een dakloze man op 7th Avenue in New York mocht ontvangen.

Omdat we even niet naar Amerika kunnen, heb ik ze door Ali, mijn PostNL-mattie laten bezorgen. Jouw Lucky Silver Dollar heb ik vier weken geleden online aangekocht in Chinatown, New York. Ha Ping Yuen, my Lucky Silver Dollar Man, zegent alle Lucky Coins die ik bij hem koop.

Hoe?

Dat blijft voor mij ook een vraag. Dat wil Ha Ping niet vertellen. Dus, ‘koop een kilometer’ van mijn reis voor elk voor jou aannemelijk bedrag en maak een kans.

Als het allemaal meezit dan mag ik komende woensdag mijn prik gaan halen, wat maakt dat mijn reis voor het Goede Doel naar Santiago weer iets waarschijnlijker is geworden. Ga naar Socialrun.nl, zoek mijn pagina (Rokus 45 days Inclusion). Push the Donation Button en wie weet.

Misschien ben jij binnenkort de gelukkige bezitter van een Lucky Silver Dollar.

(Vooruit, ik help je een handje, het is niet nummer 10, 11, 12 of 13)

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Marnix Geus, een hele toffe kerel en sociaal ondernemer, kwam op 5 februari 2021 Paul op straat tegen. Paul was dakloos en het was snijdend koud.

Marnix begon via LinkedIn een actie om hem een paar weken uit de vrieskoude te halen

Binnen 48 uur haalde hij een belachelijk groot bedrag op. Hij had een paar dagen nodig om van de schrik en vreugde te bekomen. Met dat geld kunnen niet alleen Paul maar ook honderden dakloze mensen geholpen worden.

Met het Outreach Team van Harry Gras uit Utrecht (Fitteam Lister) gaan we een noeste poging doen om Paul weer in een woning te krijgen. Welke hobbels we daarbij moeten nemen, dat hoor je in deze eerste aflevering van deze nieuwe rubriek in de Kantelcast en natuurlijk in alle volgende afleveringen van Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!.

Dank voor het luisteren

En als je daar zin en tijd voor hebt, laat dan een review achter en abonneer je op onze Podcast de Kantelcast op Buzzsprout, Spotify, Apple Podcast of Soundcloud.

Na de zomer van 2021 organiseren Gerard, Minka, Harry en Rokus een eerste Learning Experience naar Hongarije, een Road Trip. Met busjes welteverstaan, want het is tenslotte een Road Trip. Die reis bestaat uit een aantal bezoeken aan wereldsteden (bijvoorbeeld: Berlijn, Praag, Wenen, Budapest), op de heen- en de terugweg en een verblijf op The Wheem – een Back-to-Basic plek in Hongarije waar het nog echt stil is en ’s nachts de hemel vol sterren staat.

Het zou ook kunnen dat we die reis per trein maken. Dat doen Harry en Rokus regelmatig. In de trein is er veel tijd om kennis te maken, het voorbijtrekkende landschap te bekijken, een boek te lezen, naar muziek te luisteren en goede gesprekken te hebben.

Om tijd te winnen is kunnen we natuurlijk ook het vliegtuig nemen. Dat lijkt ons het minst avontuurlijk, maar alles is mogelijk en dus bespreekbaar.

Vast staat dat we een bijzondere reis en tijd met elkaar gaan beleven. Voor minder doen we het nooit. Voor deze reis hebben we bedacht dat we graag mensen die via Housing First een woning hebben gekregen, alsook de begeleiders en hulpverleners, die reis willen aanbieden.

In de toekomst is het natuurlijk ook mogelijk om andere groepen de mogelijkheid te bieden om zo’n bijzondere reis te maken.

Hieronder vind je een verdere uitleg over deze reis en wat je allemaal kunt verwachten. Voor een prijsopgave is het goed om rechtstreeks contact te zoeken met Rokus. Dat kan via rokus@icloud.com of 0681420615.

Wij hopen natuurlijk op een ongebreideld enthousiasme. Wij gunnen iedereen en dan vooral mensen die al decennia lang geen vakantie hebben genoten, deze reis.

Een groet van Harry en Rokus, Minka en Gerard!

👇 Hier kun je de PDF laden. 👇

Anne-Marie van Dam en Rokus Loopik hebben elkaar een mensenleven geleden ontmoet bij de Centrale Riagg Dienst in Amsterdam. Anne-Marie werkte bij die acute dienst als (rijdende) psychiater en Rokus als sociaal psychiatrisch verpleegkundige die zich het lot van dak- en thuisloze mensen had aangetrokken.

Zij leerden elkaar als het ware het vak van outreachende hulpverlening. Ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Omdat het vak ze na zoveel jaren nog steeds oeverloos boeit, maar de talrijke vragen zijn gebleven, slaan ze de handen ineen.

In een Podcast.

De Psychiater Doorgezaagd.

Alles in de hoop antwoorden te vinden. Op prangende vragen.

Heb jij na het beluisteren van deze Podcast ook prangende vragen? Stuur ze mij en ik stel ze aan Anne-Marie, of misschien wil jij ze zelf aan haar stellen? Dat kan ook, dan maken we gewoon een C-proof-afspraak. Online kan ook. Dat is technisch allemaal mogelijk.

Mijn vrouw en ik zijn op 5 januari 2021 gestopt met drinken. De dag na mijn 63ste verjaardag. En dan niet in het kader van Dry January.

Eerlijk gezegd. Je kunt mij geen groter plezier doen dan mij bij het koken, bij het eten, bij de ‘vrijmibo’ een uitheemse IPA voor te schotelen. Het assortiment is bedwelmend mooi en talrijk. And tasty.

Op een dag merk je dat je niet meer zonder wilt. Op een dag merk je dat je niet meer zonder kan. Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen dat je ook plezier kunt hebben zonder DAT.

En dan kom je er achter je dat je volgens de statistics eigenlijk een zware drinker bent.

Evengoed, we zijn gestopt. De voordelen zijn even bedwelmend mooi en talrijk als de alcohol it self. Mijn broekriem kan een schakeltje minder. De lift, die hoef ik niet meer te pakken. Ik loop gewoon 5 verdiepingen omlaag en omhoog. Ik val in de avond niet meer in slaap. Ik voel mij fris in mijn kop, scherp en alert.

Elke avond drink ik een 0.0 IPA. Het went zo ongelooflijk snel, ik weet eerlijk gezegd niet beter meer en ik ben vergeten hoe een echte IPA smaakt.

Vorige week trok ik een aantal alternatieve 0.0letjes uit het schap bij AH. Eenmaal lebberend aan mijn tweede van de avond, voelde ik mij onwel worden. Mijn hoofd liep rood aan, mijn bloeddruk ging omhoog, kortom instabiel. Ik checkte voor de zekerheid het inmiddels weggegooide flesje in de afvalbak. Het bleek een 5.6 te zijn uit België. Die ging het afvoerputje in en tot mijn vreugde vond ik de 0.0 een stuk beter smaken. It says it all.

Enfin. Het leven is ook aanmerkelijker goedkoper geworden. Ik schrijf veel. Eenmaal achter de computer bemerk ik dat ik emotioneel stabieler ben. Er zijn geen ongecontroleerde stemmingsschommelingen meer. Volgens de statistieken loop ik 40% minder kans op darmkanker. Mijn vrouw 10% minder kans op borstkanker. Ik heb de alcohol niet meer nodig om het ‘gezellig’ te hebben met anderen. De gewrichtspijnen in mijn knieën, duim en linkerhand zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het helpt mij om dit op te schrijven.

En zo kan ik echt nog wel een tijdje doorgaan met de voordelen.

Het is het beste cadeau dat mijn ega mij op mijn verjaardag heeft kunnen geven. We doen het samen. Dat is een stuk makkelijker. Deze zomer stap ik op een elektrische fiets richting Santiago de Compostela en weer terug. Een Inclusie Tocht van 45 dagen voor de #socialrun. Ik heb besloten het zeker tot mijn aankomstdag in Vézelay op 17 juli 2021 bij die occasional 0.0 te houden, als ik mijzelf dan toch en zogenaamd wil ‘belonen’.

Grote kans dat ik die eindstreep ga halen. En dan helemaal als jij dan ook nog eens gaat doneren. Samen met een donatie van #ggzingeest staat de teller op €525. Dat kan hoger, zelfs met ‘maar’ 1 euro van jou. Alles telt. Dat is een extra motivatie voor mij en daarnaast een beloning voor het noeste werk van de mensen van de Socialrun. En wellicht komt dat geld ook weer bij jou terug, want de Socialrun ondersteunt herstelgerichte initiatieven.Meedoen is (dus altijd) winnen.

Ten overvloede. De donatieknop.

Vandaag was ik te gast bij de Socialrun in Utrecht. Om dat krankzinnige plan te bespreken en dan, dan wordt het opeens heel echt.

Ik moet toegeven, enige zorg sloeg mij vanavond om het hart. Want het is geen ‘dingetje’ wat ik mij voorgenomen heb.Evengoed, ik ben vastbesloten. Omdat het kan. Omdat meedoen winnen is. Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.

“Rokus 45 days Inclusion Pilgrimage to Santiago.”

In 45 dagen, op een elektrische fiets, vanuit Amsterdam naar Santiago fietsen en van daaruit terug naar het Bourgondische Vézelay. Omdat daar zo’n prachtige kathedraal staat.

Vanaf vandaag kun je die ruim 3500 kilometer sponsoren. Dat geld dat komt uiteindelijk weer bij jou of jouw instelling terug. Want de Socialrun ondersteunt elk jaar weer nieuwe initiatieven. Hoe mooi is dat?! #meedoeniswinnen

Lees op mijn teampagina waarom ik het ga doen. Ik hoop dat jij en jullie ook mee gaan doen. En ja, je mag dit bericht delen. Zo wordt het een reis van- en voor iedereen.

Last but not least.

Wish me luck.

Nog een weekje monteren. Die tijd heb ik nodig om het gesprek dat Harry en ik hadden met Petra van der Lubbe een mooie vorm en kadans te geven.

Het duurde ruim een uur en het had zomaar de hele dag kunnen duren, zo fijn en interessant was het. Petra is Veerkrachtbeoefenaar, Verteller, Luisteraar & Moeder en daarnaast directeur/bestuurder van de stichting Umah-Hai. Een bijzondere instelling met een meer dan bijzondere bestuurder.

In deze editie van onze Kantelcast (nr. 5) vertelt Petra over haar leven en werk. Over haar omzwervingen over de wereld, de wendingen die dat genomen heeft en haar drie dochters, die zij haar levenswerk noemt.

Haar levensverwachting is korter dan die van andere mensen. Zij vertelt ons hoe je daar mee omgaat.

Petra luistert liever naar anderen dan zelf aan het woord te zijn. Harry en ik denken er iets anders over.

Een prachtige vrouw en een memorabel interview in energieke, enthousiaste en wijze bewoordingen. 

Coming Up in about a week.

De Wondere Wereld van Westerpoort (GGZinGeest)

Radio Westerpoort

Het echte logo gaat nog voor ons gemaakt worden. Door Stan, een kunstenaar van the Living Museum. Maar ik heb voor nu wat in elkaar geflanst. Omdat wij het fijn vinden dit nieuws alvast over het voetlicht te brengen.

Op 1 februari en waarschijnlijk veel eerder, gaat Radio Westerpoort, op het terrein van GGZinGeest in Bennebroek het levenslicht zien! Vanuit een heuse studio, Studio Westerpoort, gaan wij interviews, podcasts, poëzie, verhalen, muziek, en nog veel meer de Wereld insturen.

Zoals Bouke Bijnsdorp en Rik Martens, respectievelijk directeur van GGZinGeest en manager Westerpoort, vorige week in een overleg opmerkten: er gebeurt veel moois op de locatie Westerpoort, maar hoe vaak horen en lezen we daarover iets op bijvoorbeeld, Social Media, in de Krant, op de TV, op de Radio?!

We gaan de Wondere Wereld van Westerpoort ontsluiten voor de Buitenwereld en we gaan de Buitenwereld naar die Wondere Wereld toehalen. Omdat het cool is om op die locatie te werken. Omdat we op die manier verbinding leggen: met de organisatie, met Bennebroek, met Nederland en de Wereld. Omdat we daarmee actief aan de-stigmatisering en herstel werken.

We gaan dus verandering en beweging brengen. Met een groot team van enthousiaste teamleden, cliënten, ervaringsdeskundigen en vrijwilligers. We kennen allemaal mensen die hun expertise willen inzetten. En ik ben bijzonder blij dat ook ik daar een bijdrage aan mag leveren.

Een familie-ervaringsdeskundige, Jef, heeft een substantieel bedrag geschonken voor de aanschaf van apparatuur en om de eerste kosten te dekken. Zijn familielid gaat vanzelfsprekend met ons meedoen.

Het is als met zoveel plannen: Doen is de Beste Manier van Denken.

Ik kan niet wachten.