Blog

Here’s one for my American friends and supporters

I apologize up front for not adding relevant pictures. Today was a tough cookie. I needed all my energy and focus to make it to the city of Reims.

Arriving in Reims, I felt like I was shaken and stirred. 114 kilometers through tough roads and a hilly countryside. Google Maps makes you practice funny turns, into dirt roads, muddy and stoney tracks. And they suggest that it is a short cut to your destination. Hell No, it’s a short cut to Hell. I am happy my bike is kind of stiff and bold. It would not have survived these bumpy trails. Halfway I refused to follow Google Maps any more and stayed on main roads, which is probably as dangerous as any dirt track, because the French, they behave like actors in The Fast and the Furious. Their speed is staggering and frightening, although most of them respect bikers. They reduce speed and will not pass if they presume another car is approaching.

Anyways, like I said, it was a shitty day. It was grey, very grey. It was drizzling all morning, lots of fog and again, roads I will never ever enter again. At various point you find yourself driving through mud pools, somewhere in the middle of freaking nowhere. Luckily, I am staying in a B&B with a water hose in the garden. It took me half an hour to spray the dirt of my bike and bags. It is a total new experience for me. As you know I travel a lot and I love it. But, comparing this challenge with my Learning Experiences to your country, is comparing kissing a bear and kissing my new dog that goes by the name Cookie.

For those who suffer from anxiety sometimes. Since I left Amsterdam on bike, I suffer from it every single morning. Every night, like while I am writing this Blog, I have to sort out where I will stay tomorrow. In these COVID-times it is wise to make reservations. People might not allow you to stay at a camp site or B&B without reservations.

I pray every morning that my bike will not give up on me. Because of the fact that I gave away my Lucky Silver Dollar (LSD), my wife was so loving to give her LSD to me for the duration of this monster trip. I carry it with me in my bikers outfit every single day.

Today, in the spirit of Tom Hanks, I named my bike Wilson. At one moment I noticed I was talking to my bike. Asking it not to give up on me, whilst biking in the middle of nowhere. There was nobody else to talk too.

Every day I am worried about my three batteries. For the second day in a row, I had to use all three of them. If you think I am a though Cookie, I have to say you are wrong. My knees are so worn off, that I really need these batteries to pull me up a hill. And when using that Turbo-function out of 4 functions (Eco, Tour, Sport, Turbo), the energy level drops like crazy. So, a 120 kilometers per day is the max. And to be honest, I could not make more. Remember, I feel shaken and stirred today.

Anxiety. I guess I need it with every event that comes with my daily practices. Whether I am on a stage, presenting, or biking through the countryside. It’s good to raise your bar just a little more every single day. And, it gives you something to write about too.

So tomorrow is just 98 kilometers and that’s it. In the coming days I will be heading for the village Vézelay. It has a beautiful cathedral, and it is one of the starting points of the Trail to Santiago. I want and need their stamp in my Santiago Passport.

In the B&B in Reims my host Jangmi was waiting for me. A very kind young woman from Nepal. She is blessed because she will give birth to her first child this year. I asked her how she ended up in this city, coming from such a beautiful country. She pointed at a person that was lying on their couch. For Him and Love, she said.

I can’t think of any other reason to leave my home country

Als ik niet al te ‘gebroken’ aankom, schrijf ik elke dag een verslag van wat ik op die dag heb meegemaakt. Bovendien had ik beloofd een boekje te schrijven over deze uitdaging. Waarvan acte.

Vandaag, 5 juni 2021, start ik in Chimay voor mijn volgende uitdaging richting Reims. Hieronder vind je mijn verslag van 4 juni 2021.

Elke dag laad ik de versie van die dag. Dan hoef je niet eerst door die eerste verslagen heen te ploegen. Scrawl direct door naar 4 juni 2021.

Wel leuk als je zo af en toe laat horen wat je er van vindt. En deel het, want ik fiets voor het Goede Doel. We need donations!

#meedoeniswinnen

Afgelopen zaterdag was zo’n dag

Zo’n dag dat alles meezit.

Alan, Jules, Hans, Russell, Annemieke, Robin en ik hadden twee fantastische dagen achter de rug. Twee dagen waarin we een nieuw en enthousiast Housing First Team van Zaandam trainden.

En toen belde Peter mij vroeg in de ochtend

Om te zeggen dat Paul een woning heeft als hij in september vrijkomt!

Hoe vet is dat?

Trek er de 150 dagen dat Paul ‘oude boetes’ moet uitzitten en dan hebben we nauwelijks 4 maanden de tijd nodig gehad om dat voor elkaar te krijgen.

Het moge duidelijk zijn dat Peter hier een lintje voor krijgt

Nee, geen echt lintje, maar dan toch een C3-lintje. Want dat is het model dat Peter met zijn collegae van Rendiz jaren geleden heeft bedacht.

Ik stap morgen op de fiets naar Santiago de Compostela

Voor de Socialrun. Voor Mooi Uitzicht. Voor Paul. Voor Marnix. Voor Peter. Voor dakloze mensen.

Ik heb nog geen meter gefietst

En de eerste 555 kilometer hebben een sponsor gevonden.

Nu de volgende 1645 kilometer nog.

Let the games begin.

En geef mij 35 van die zater(fiets)dagen

*een iPhone

*autosleutels

*bankpassen

*paspoort

*lucky silver dollar

*een euro

Dat alles moest ik in de Penitentiaire Inrichting in een locker achterlaten.

Het lampje van de detector bleef Groen en ik maakte aanstalten om mijn bril, jas, broekriem, het sleuteltje van de locker en cap uit de plastic bak te halen toen de bewaarder mij adviseerde ook mijn paspoort mee te nemen. 

Terug naar de locker, paspoort en sleutel in een andere plastic bak. Groen licht. Ik mocht doorlopen naar de 1^e verdieping. 

De twee mannen achter het glas op de 1^e verdieping stuurden mij weer naar beneden met de opdracht mijn jas en cap ook in de locker achter te laten. 

Bril, cap, sleutel, paspoort, broekriem beneden weer in een plastic bak. Rood licht. En dat terwijl ik eerder twee keer Groen licht had gekregen. 

Sneakers in een plastic bak. Wederom Rood Licht. Als u de 3^e keer rood licht scoort, dan mogen we u helaas niet naar binnen laten.  

-Ik heb een metalen plaat in mijn scheenbeen.

-Probeert u het eens zijdelings, met de armen gespreid. 

Er hingen weliswaar vele camera’s, evengoed, ik was er zeker van dat ik niet in een aflevering van Bananasplit terecht gekomen was. Daarvoor zijn 150 dagen zitten tegen de kostprijs van €37.500 een te serieuze zaak (zie Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?, aflevering 10)

Groen licht. 

Terwijl ik druk doende was al deze rituelen uit te voeren, was een mevrouw van kleur in een soortgelijke soap verwikkeld geraakt. Ook zij scoorde twee keer Rood en kreeg dezelfde boodschap. Ze was van ver gekomen voor dit bezoek. Ze kon het niet bevatten. Ze droeg een zwarte legging en veronderstelde dat de rits die ter hoogte van haar linker-heup in de legging genaaid was, verantwoordelijk was voor deze bruuske weigering van de detectiepoort. 

–Moet ik dan mijn legging uittrekken om naar binnen te mogen?!

-Ik kan dat niet voor u beslissen mevrouw. Dit zijn de (Corona)regels. 

Eerlijk gezegd. Ik kon het ook niet geloven wat er zich voordeed. Ik kamp al vanaf mijn vroege jeugd met een autoriteitsconflict en ik moest mij inhouden om mij niet in dit dispuut te mengen. Mijn 2e impuls als er meer dan twee mensen op luide toon door elkaar heen gaan praten en boven de anderen probeert uit te komen, is de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Die arme mevrouw was dat zeker niet van plan.

-Bel de politie maar. Ik ga hier niet weg. 

En daarmee was voor haar de kous afgedaan.

De komst van de wetsdienaars mocht ik niet afwachten. Ik werd gevraagd weer naar de 1^everdieping te lopen. In deze ambiance ben je eigendom van de Staat. Je hebt er niets te vertellen. Doe wat je opgedragen wordt.

Hopelijk hebben ze haar liefdevol de deur gewezen en heeft ze eieren voor haar geld gekozen. 

Evenwel, ik was voor iets anders gekomen.

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?

Heel, heel goed. Ik herkende hem niet terug. Zijn gezicht was ronder geworden. Hij had zichzelf geschoren en zag er piekfijn uit. Paul is vooral met zijn toekomst bezig. Waar ga ik straks wonen? Ik ga nooit meer gebruiken en ik heb een nieuwe advocaat gevonden. Ze komt dinsdag zelfs bij mij langs. Ik hoop dat ze mij hier uit krijgt.

Vraag je alle mensen om mij een kaartje te sturen Rokus?

PS Er zit een kleine ‘fout’ in mijn Blog. Als je die gevonden hebt, dan heb je een prijs gewonnen. Voor jou nog een verrassing, voor mij en Paul een weet.

Het huilen staat mij nader dan het lachen

En dan heb ik mijn eerste zin nog niet eens afgemaakt. Het is een contradictie. Ondoenlijk. Een middag beleven waar je, net als alle deelnemers heel stil van wordt, en dan proberen die in woorden te vatten.

Marc Smulders en ik doen een maandenlange opdracht voor WijZijnTraverse in Bergen op Zoom

We werken aan gastvrijheid en de inzet van ervaringsdeskundigheid. We rammelen aan overtuigingen.

Deze week hadden we een spreker uitgenodigd om voor alle medewerkers een Bewogen Leven over het voetlicht te brengen en de lessen die er geleerd zijn.

Eerlijk gezegd

Ik heb het iemand nog nooit zo goed, zo doorleefd, compassievol, educatief, empathisch en zo deskundig zien doen.

Die man zit altijd in mijn hart

Maar ik had hem al een tijdje niet gezien. Net als wij allen elkaar al een tijdje niet gezien hebben. Evengoed, wat is hij goed geworden. En ja ik begrijp,

Dit is een ultieme cliffhanger

Want jij die dit leest, wil die middag natuurlijk ook meebeleven.

Toon denkt erover na

Over mijn aanbod om er een Prachtige Podcast van te maken in de serie de Kantelcast. Want als er iets de goede kant op is gekanteld, dan is het wel zijn leven.

Het was een Thriller

Een Crimi, een Love Story, een Feel Good Movie, een TedTalk, een Prijsuitreiking, een Golden Globe. Alles zat er in en de titel was alleszeggend.

Ik ben Toon Walravens

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul? (12)

Ik ben op weg naar Paul die in de gevangenis zit in Alphen aan den Rijn. Het is 7 mei 2021.

Ik stel me voor aan de baliemedewerker die achter gepantserd glas zit en leg mijn paspoort en mijn naambadge in het bakje voor de check.

-Al eerder hier geweest?

-Ja

-Psycholoog?

-Ja 

-Hoe was de naam?

-Kole, K, O, L, E.

-Dat is wat ik wilde horen.

Ik loop naar binnen en mijn 1 euromunt heb ik al in mijn hand voor de locker. 

Locker nummer 14. Johan Cruijff, denk ik. Dat magische nummer vergeet ik nooit meer.

Ik heb verder niks bij me en ga soepel door de security check heen. Ik word aan de andere kant door een bewaarder opgevangen, omdat het elektronische systeem stuk is. De bewaarder vraagt hoe het is en het onderwerp daarna gaat natuurlijk over Corona. 

-Deze weg is weer eens iets anders. 

-Ja, zegt dat wel.

Ik word begeleid naar de spreekkamer. De kamer is helemaal wit en aan de muur hangen twee foto’s van het strand. 

Het duurt even voordat Paul er is. Ik sta op, loop naar het raam en kijk door de tralies naar buiten. 22 uur op cel, mompel ik. Ik loop naar de foto’s en bekijk ze van dichtbij. Ik zie mensen aan het strand zitten en liggen. 

Het geluid van een dichtslaande deur op de gang. Aha, denk ik, dat moet Paul zijn.

Paul komt binnenlopen. Hij ziet er vlot en casual gekleed uit. Zijn gezichtsmimiek straalt kracht en blijdschap uit. Hij heeft wel iets weg van Johan Cruijff met zijn slanke pezige lijf.  Met een twinkeling in zijn ogen zit hij tegenover me.

-Hoi Harry, te gek man dat jullie me komen opzoeken. Duurde het lang? Ik was aan het luchten. Ik had net Marnix aan de lijn, ik bel altijd Marnix en Rokus, dat vind je toch niet erg?

“Natuurlijk”, zeg ik (met een strenge blik).

Hij kijkt me aan en ik begin te lachen.

-O, gelukkig. 

-Kan jij praten met een zachte G?

Moeiteloos zegt hij twee zinnen op zijn Maastrichts en we lachen allebei.

-Paul wat maakt nou dat je twee keer dakloos bent geworden? Wat zegt dat over jou”?

-De eerste keer was ik 10 jaar, dat vertel ik je nog wel een keer. De tweede keer kwam ik uit detentie en ben ik naar mijn invalide moeder gegaan. Ik tikte tegen het raam en riep doe gauw open, ik ben ontsnapt! Ze was ondanks haar handicap heel snel bij de deur, grapje!

Mijn moeder is een schat ze heeft me heel vaak opgezocht. Zat ik op cel, kwam ze aan met de rolstoel. Moet je je voorstellen met een rolstoel met het openbaar vervoer. Ja, dat mensje was er onvoorwaardelijk voor me. Ze was 39 jaar samen met mijn stiefvader. Mijn stiefvader heb ik toen hij heel ziek was helemaal verzorgd. Ik heb zijn kont afgeveegd, de poep zat overal. Hij werd steeds knorriger en zijn echte zoon ging zich er steeds meer mee bemoeien. Ik werd weggezet als de junk, de slechterik, zo voelde ik dat. Op het laatst zei hij: Ik wil dat je om 22:00 uur thuiskomt en anders kom je er niet meer in. Een man van 47! Ik kwam dus een keer om 22:15 thuis. Deur dicht, ik kwam er niet meer in en toen had ik zoiets van krijg allemaal maar de schijt.

Toen heb ik hem drieënhalf jaar niet gezien. Ik hoorde via zijn zoon dat hij wel een paar keer naar me had gevraagd. Toen hij was overleden heeft zijn zoon en mijn vriendin, waar ik toen bij woonde, mij overgehaald om te gaan. Ik ben geweest en eerlijk gezegd deed het me niet zoveel. Ik ben toen verhuisd naar een kamer boven een cafetaria en kreeg werk via de gemeente Soest. Je weet wel, dat waren van die banen dat de werkgever en de gemeente de helft betalen. Eén keer kwam ik te laat. 

Paul praat er snel overheen waardoor het lijkt dat er meer gebeurd is. Hij vertelt verder. 

–Ik hoefde niet meer terug te komen. Ze hebben toen mijn uitkering voor drie maanden geblokkeerd. Ik had nog tegen ze gezegd, betaal alleen mijn huur, de rest van het geld mogen jullie hebben. Nee, was het antwoord, regels zijn regels. Ja, toen dacht ik, ik ga naar Amsterdam en bedel de huur bij elkaar. Eén dag werd weken en weken werden maanden en maanden werden jaren.

Harry, verdomme, ik wil wat terug doen als ik eruit ben, het is toch niet normaal wat jullie voor me doen. Lezingen of zoiets. Nee, echt ik meen het.

Het gesprek gaat verder over C3 Living van Peter Broekmans, en een mogelijk nieuwe woonplek. Over zijn flexibiliteit, we praten over zijn seksuele behoeftes, over zijn maatje die bij hem in zijn cel zit en voor de tweede keer ISD heeft. Ook hebben we het over Auschwitz waar we beiden geweest zijn. Het gaat over vrijheid.

Terug in de auto zit ik vol met energie. Gek eigenlijk de sprankeling van Paul, de twinkeling in zijn ogen. De opgewektheid en de magie. Dit is een ander soort vaccinatie die ik eenieder zou willen gunnen. Terwijl ik dit aan het typen ben zie ik zijn gezicht voor me en er komt spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik ga tussendoor even naar mijn mailbox en open een nieuwe mail. Ik krijg deze mooie Quote:

Harry Gras, 7 mei 2021

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Zes weken, zolang heb ik Paul niet gezien

En niet gesproken ook trouwens. Om een duistere reden wilde T-Mobile, mijn provider, niet dat Paul mij vanuit de gevangenis belde. Hij kreeg meteen mijn voicemailbox aan de lijn.

Ja, inderdaad, Paul zit in de gevangenis. Uitzitten van oude boetes. 150 Dagen maar liefst. En voor wat? Waarschijnlijk Openbaar Gebruik van Drank en Drugs. Misschien zwartrijden met het OV. Wie zal het zeggen?

Paul tast wat dat betreft ook in het duister

Ik heb niemand beroofd. Ik heb niet ingebroken. Niets gestolen. Ik heb niemand kwaad gedaan. Ik hoop dat onze advocaat kan uitvinden waarom ik 150 dagen moet zitten.

Maar ik ben blij dat ik je eindelijk spreek Rokus

Het moment dat ik in de politieauto zat heb ik de knop omgedraaid. Geen drugs, geen alcohol. Ik heb geen ontwenningsverschijnselen gehad, want ik heb toen de knop omgezet. De eerste weken zat ik alleen in een cel, ivm Corona. Daarna moest ik mijn cel delen met een ander. De eerste keer met een Turkse man die 10 dagen moest zitten. Toen een Hollandse man en nu weer een Hollandse man met een ISD-maatregel. Ik heb de bewakers gevraagd mij niet met een jonge gast in een cel te zetten want dan dendert MTV de hele dag door je cel heen. Je kunt hier een boodschappenlijst invullen en dan komt wat je besteld hebt 10 dagen later naar je cel. Ik zit 22 uur per dag op mijn cel, 1 uur luchten en 1 uur recreatie per dag. Ik ben 5 kilo aangekomen. We hebben hier een tosti-ijzer. Dat is heel fijn, maar op een dag heb je daar ook genoeg van. Het is nu best OK, want er zijn de hele dag oorlogsfilms op TV, i.v.m. de maand mei. Ik heb ook shampoo gekocht. Wat is het fijn om je te spreken. Ik heb wel tegen je gelogen. Ik zei dat ik je 6 weken niet gezien had en dat klopt niet, want ik zag het programma van Beau, ‘Tuindorp’ en toen zag ik jou op TV verschijnen! Ik zei nog tegen mijn celgenoot, dat is Rokus, mijn Mattie! Met iedere celgenoot spreek ik af dat ik geen gezeik wil hebben. Tot nu toe heb ik geluk gehad. We hebben het goed met z’n twee.

Op 13 mei ga ik Paul bezoeken. Ik zie er niet echt naar uit. Dat ligt niet aan Paul, maar in alles aan de ambiance. Al eerder ben ik hem kleding gaan brengen. Althans, niet aan Paul persoonlijk, maar in een hok, naast de gevangenis. Dat was geen onverdeeld genoegen en vooral ontmoedigend en koud.

Het verblijf in een Penitentiaire Inrichting kost €250 per dag, per persoon. Omgerekend komt dat voor Paul neer op €37.500 aan kosten voor onze samenleving.

Voor dat bedrag hadden we met gemak een appartement met uitzicht op het IJ kunnen huren

En dat voor een jaar lang. Dan had Paul ook elke avond een afhaalmaaltijd kunnen laten bezorgen van zijn favoriete eethuis Warung Mini aan de Van Woustraat. En hij had waarschijnlijk een baan gehad, want dat zijn zijn diepste wensen: een huis en een baan. En een maatje. Liefde.

Natuurlijk heb ik alle professionele distantie overboord gegooid

Het heeft mij niets gebracht en de mensen met wie ik werkte al helemaal niet. Evengoed. Paul heeft nog nooit bij mij aan de eettafel gezeten. Wie weet ontwikkelt onze vriendschap zich nog eens zodanig dat zoiets mogelijk is. Daar moeten we aan werken. Door allereerst vriendschap met Paul te sluiten hebben we Paul juist kunnen helpen. Daar begint alles mee en hebben we kunnen bereiken dat hij elke dag met Marnix Geus, Harry Gras of Natasja Voigt kan bellen en dat hij elke week door 1 van ons bezocht wordt.

Ieder mens doet wat hij doet met een goede reden

Ook Paul. Hoe kan het zijn dat we mensen straffen voor skills die je nodig hebt om op straat te overleven? Goedbeschouwd is hij een Held. Het zijn sterke karakters die op straat kunnen overleven. Die een knop kunnen omzetten. Dan weet je wat het is om in het moment te leven.

Net als Marnix

Met hem is het allemaal begonnen, ergens in de barre koude van deze winter. Hij plaatste een oproep om Paul van de straat te krijgen. Heel simpel. En doeltreffend. Dat mondde uit in een overweldigende support van jullie allemaal. Het zette het leven van Marnix op zijn kop en dat van Paul. Als jij nog achterloopt in de berichten die onder de noemer Hoe is het nu eigelijk met Paul?! geplaatst zijn, dan kun je hier beginnen met het lezen van onze updates.

Paul komt op 9 september 2021 vrij

Honderdenvijftig dagen en €37.500 verder. Het is van de zotte. Evenwel, we gaan die tijd gebruiken om een ID-Bewijs voor hem te regelen zodat hij tegen die tijd een uitkering aan kan vragen. Dat is vanuit de gevangenis niet eenvoudig, kunnen we je zeggen. Een advocaat zoekt uit waarom Paul 150 dagen moet zitten. En hopelijk, fingers crossed, kan Paul in september naar een eigen woning.

Van de €10.000

Die door zoveel meelevende mensen (via de oproep van Marnix) aan Paul is geschonken, is nog ruim €6000 over. Dat moet voldoende zijn om hem op weg te helpen. Met een schone lei is Paul allang begonnen: op de dag dat hij Marnix in de Beethovenstraat ontmoette. Daar is geen twijfel over mogelijk.

Rokus, je moet geen geld meer overmaken

Want ik mag hier maar maximaal 59 dagen zitten en ik heb er al 36 opzitten. Ik doe mijn best hier, zodat ik in de Groene Zone terecht kom. Dan krijg je meer privileges.

Sta je in de tuin te bellen? Ik hoor vogeltjes fluiten!

Ik wil graag naar de gevangenis in Zaanstad.

Dat is toch bij jou om de hoek?

OK DAN!

Natuurlijk ben ik trots op het feit dat tot nu toe 62 mensen mijn Inclusie Pelgrimage naar Santiago de Compostela ondersteund hebben door mijn Socialrun-kilometers te sponsoren.

Evengoed

Ik zou graag zien dat die ‘rode’ lijn straks ‘goud’ gaat kleuren en daarvoor is het nodig dat ik er zorg voor ga dragen dat die afstand van 555km drie keer rond gaat en dat dus 1565km gesponsord gaan worden.

Zover ben ik nog lang niet

Nog 13 sponsoren te gaan voordat de 75 donateurs bereikt zijn. Daarom ga ik een prijs weggeven. Ik heb een getal gekozen tussen 1 t/m 13. Als we de 75 donateurs hebben bereikt, dan maak ik bekend welk getal dat is. (Ik heb er zojuist een foto van gemaakt)

De winnaar ontvangst een ‘Lucky Silver Dollar

Ik kom hem persoonlijk overhandigen en dan vertel ik jou het verhaal achter deze Lucky Silver Dollar en de twee voorwaarden die aan het accepteren van deze prijs vastzitten.

De naam zegt het al

Geluk gaat jou ten deel vallen. Zoals het ook met mij deed nadat ik lang geleden mijn Lucky Silver Dollar van een dakloze man op 7th Avenue in New York mocht ontvangen.

Omdat we even niet naar Amerika kunnen, heb ik ze door Ali, mijn PostNL-mattie laten bezorgen. Jouw Lucky Silver Dollar heb ik vier weken geleden online aangekocht in Chinatown, New York. Ha Ping Yuen, my Lucky Silver Dollar Man, zegent alle Lucky Coins die ik bij hem koop.

Hoe?

Dat blijft voor mij ook een vraag. Dat wil Ha Ping niet vertellen. Dus, ‘koop een kilometer’ van mijn reis voor elk voor jou aannemelijk bedrag en maak een kans.

Als het allemaal meezit dan mag ik komende woensdag mijn prik gaan halen, wat maakt dat mijn reis voor het Goede Doel naar Santiago weer iets waarschijnlijker is geworden. Ga naar Socialrun.nl, zoek mijn pagina (Rokus 45 days Inclusion). Push the Donation Button en wie weet.

Misschien ben jij binnenkort de gelukkige bezitter van een Lucky Silver Dollar.

(Vooruit, ik help je een handje, het is niet nummer 10, 11, 12 of 13)

Henk Schreurs en ik liepen over Massachusetts Street in Lawrence, Kansas. Wij hadden net geconcludeerd dat ook hier mensen in need rondlopen. Een nog jonge, ogenschijnlijk door een verslaving getekende vrouw, vroeg ons om kleingeld. Haar weinig symmetrisch niet helemaal kaalgeschoren vriend informeerde vanuit zijn mondhoek, zittend op een bankje, hoeveel ze had geïncasseerd. Slappe kerel. Een beetje vent knapt dat vuile werk natuurlijk zelf op.

Niet veel later kwamen wij Damian tegen. Hij maakte een vriendelijke opmerking over mijn Tweed colbert en het gegeven dat hij er ook één bezat. Damian was 22 jaar oud. Hij had geen ouders meer en woonde af en toe bij zijn grootouders in Lawrence. Al vier jaar reisde hij als straatmuzikant door de staat Kansas en hij kon er desgevraagd makkelijk van leven.

Damian was niet dakloos

Of misschien toch more or less. Hij diepte iets uit de binnenzak van zijn jack. Een Italiaanse dame had hem haar huissleutel in vertrouwen meegegeven. Die huissleutel hing aan een sleutelhanger waaraan een klein pianootje bevestigd was. Hij was er maar wat trots op. Damian straalde een jeugdige onbevangenheid uit.

Eigenlijk was ik in afwachting van de onvermijdelijke vraag om small change

Maar die kwam niet. Damian was in voor een goed gesprek. Over muziek. Hij vertelde dat hij deze zomer in Bakersfield, California geweest was om daar te spelen. Ik vertelde hem dat ik die stad kende. Uit een muziektrack. Naast To be, or not to be, van William Shakespeare, één van de weinige Engelse teksten die ik moeiteloos en met hoog Deeldertempo kan oplepelen, simpelweg omdat ik die op jonge leeftijdinmijnkopgestampthad. I was driving home, earlySunday morning, through Bakersfield, California, listening to the gospel music on the gospel radio station and the preacher said; You know you always have a Lord by your side. So I ran twenty red lights in his honor. Thank you Jesus, thank you Lord! 

Damian baalde toen hij hoorde dat het een Stones-nummer was. Hij moest toegeven dat hij het nummer niet kende. Evenwel. Daarna ging het hek in hem goed van de dam, want Damian kende ook wel een paar teksten uit het hoofd, waaronder the Witch Doctor van Alvin and the Chipmunks.

Henk raakte op dat moment van de kook

Zoveel vriendelijkheid en dat allemaal in een tijdsbestek van 5 minuten. Hij stond zichtbaar te genieten. Damian was een bijzondere en aardige gast. Evengoed, ondanks zijn positieve inborst had ik a gut feeling dat er in Damian meer melancholia rondwaarde dan op het eerste oog te zien was.

Wij sloten het gesprek af door hem te vragen of het respectloos zou zijn als wij hem 5 dollar zouden offreren. Ter financiering van zijn nieuwe piano. Een Fender Rhodes.

I am happy I mentioned your fancy jacket, zei Damian lachend en hij gaf ons een stevige high five. Henk en ik niet minder.

Je kunt in 5 minuten makkelijk van iemand gaan houden

Rokus Loopik en Henk Schreurs, January 2012, Lawrence/Kansas

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!

Marnix Geus, een hele toffe kerel en sociaal ondernemer, kwam op 5 februari 2021 Paul op straat tegen. Paul was dakloos en het was snijdend koud.

Marnix begon via LinkedIn een actie om hem een paar weken uit de vrieskoude te halen

Binnen 48 uur haalde hij een belachelijk groot bedrag op. Hij had een paar dagen nodig om van de schrik en vreugde te bekomen. Met dat geld kunnen niet alleen Paul maar ook honderden dakloze mensen geholpen worden.

Met het Outreach Team van Harry Gras uit Utrecht (Fitteam Lister) gaan we een noeste poging doen om Paul weer in een woning te krijgen. Welke hobbels we daarbij moeten nemen, dat hoor je in deze eerste aflevering van deze nieuwe rubriek in de Kantelcast en natuurlijk in alle volgende afleveringen van Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!.

Dank voor het luisteren

En als je daar zin en tijd voor hebt, laat dan een review achter en abonneer je op onze Podcast de Kantelcast op Buzzsprout, Spotify, Apple Podcast of Soundcloud.

Na de zomer van 2021 organiseren Gerard, Minka, Harry en Rokus een eerste Learning Experience naar Hongarije, een Road Trip. Met busjes welteverstaan, want het is tenslotte een Road Trip. Die reis bestaat uit een aantal bezoeken aan wereldsteden (bijvoorbeeld: Berlijn, Praag, Wenen, Budapest), op de heen- en de terugweg en een verblijf op The Wheem – een Back-to-Basic plek in Hongarije waar het nog echt stil is en ’s nachts de hemel vol sterren staat.

Het zou ook kunnen dat we die reis per trein maken. Dat doen Harry en Rokus regelmatig. In de trein is er veel tijd om kennis te maken, het voorbijtrekkende landschap te bekijken, een boek te lezen, naar muziek te luisteren en goede gesprekken te hebben.

Om tijd te winnen is kunnen we natuurlijk ook het vliegtuig nemen. Dat lijkt ons het minst avontuurlijk, maar alles is mogelijk en dus bespreekbaar.

Vast staat dat we een bijzondere reis en tijd met elkaar gaan beleven. Voor minder doen we het nooit. Voor deze reis hebben we bedacht dat we graag mensen die via Housing First een woning hebben gekregen, alsook de begeleiders en hulpverleners, die reis willen aanbieden.

In de toekomst is het natuurlijk ook mogelijk om andere groepen de mogelijkheid te bieden om zo’n bijzondere reis te maken.

Hieronder vind je een verdere uitleg over deze reis en wat je allemaal kunt verwachten. Voor een prijsopgave is het goed om rechtstreeks contact te zoeken met Rokus. Dat kan via rokus@icloud.com of 0681420615.

Wij hopen natuurlijk op een ongebreideld enthousiasme. Wij gunnen iedereen en dan vooral mensen die al decennia lang geen vakantie hebben genoten, deze reis.

Een groet van Harry en Rokus, Minka en Gerard!

👇 Hier kun je de PDF laden. 👇

Anne-Marie van Dam en Rokus Loopik hebben elkaar een mensenleven geleden ontmoet bij de Centrale Riagg Dienst in Amsterdam. Anne-Marie werkte bij die acute dienst als (rijdende) psychiater en Rokus als sociaal psychiatrisch verpleegkundige die zich het lot van dak- en thuisloze mensen had aangetrokken.

Zij leerden elkaar als het ware het vak van outreachende hulpverlening. Ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Omdat het vak ze na zoveel jaren nog steeds oeverloos boeit, maar de talrijke vragen zijn gebleven, slaan ze de handen ineen.

In een Podcast.

De Psychiater Doorgezaagd.

Alles in de hoop antwoorden te vinden. Op prangende vragen.

Heb jij na het beluisteren van deze Podcast ook prangende vragen? Stuur ze mij en ik stel ze aan Anne-Marie, of misschien wil jij ze zelf aan haar stellen? Dat kan ook, dan maken we gewoon een C-proof-afspraak. Online kan ook. Dat is technisch allemaal mogelijk.

Mijn vrouw en ik zijn op 5 januari 2021 gestopt met drinken. De dag na mijn 63ste verjaardag. En dan niet in het kader van Dry January.

Eerlijk gezegd. Je kunt mij geen groter plezier doen dan mij bij het koken, bij het eten, bij de ‘vrijmibo’ een uitheemse IPA voor te schotelen. Het assortiment is bedwelmend mooi en talrijk. And tasty.

Op een dag merk je dat je niet meer zonder wilt. Op een dag merk je dat je niet meer zonder kan. Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen dat je ook plezier kunt hebben zonder DAT.

En dan kom je er achter je dat je volgens de statistics eigenlijk een zware drinker bent.

Evengoed, we zijn gestopt. De voordelen zijn even bedwelmend mooi en talrijk als de alcohol it self. Mijn broekriem kan een schakeltje minder. De lift, die hoef ik niet meer te pakken. Ik loop gewoon 5 verdiepingen omlaag en omhoog. Ik val in de avond niet meer in slaap. Ik voel mij fris in mijn kop, scherp en alert.

Elke avond drink ik een 0.0 IPA. Het went zo ongelooflijk snel, ik weet eerlijk gezegd niet beter meer en ik ben vergeten hoe een echte IPA smaakt.

Vorige week trok ik een aantal alternatieve 0.0letjes uit het schap bij AH. Eenmaal lebberend aan mijn tweede van de avond, voelde ik mij onwel worden. Mijn hoofd liep rood aan, mijn bloeddruk ging omhoog, kortom instabiel. Ik checkte voor de zekerheid het inmiddels weggegooide flesje in de afvalbak. Het bleek een 5.6 te zijn uit België. Die ging het afvoerputje in en tot mijn vreugde vond ik de 0.0 een stuk beter smaken. It says it all.

Enfin. Het leven is ook aanmerkelijker goedkoper geworden. Ik schrijf veel. Eenmaal achter de computer bemerk ik dat ik emotioneel stabieler ben. Er zijn geen ongecontroleerde stemmingsschommelingen meer. Volgens de statistieken loop ik 40% minder kans op darmkanker. Mijn vrouw 10% minder kans op borstkanker. Ik heb de alcohol niet meer nodig om het ‘gezellig’ te hebben met anderen. De gewrichtspijnen in mijn knieën, duim en linkerhand zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het helpt mij om dit op te schrijven.

En zo kan ik echt nog wel een tijdje doorgaan met de voordelen.

Het is het beste cadeau dat mijn ega mij op mijn verjaardag heeft kunnen geven. We doen het samen. Dat is een stuk makkelijker. Deze zomer stap ik op een elektrische fiets richting Santiago de Compostela en weer terug. Een Inclusie Tocht van 45 dagen voor de #socialrun. Ik heb besloten het zeker tot mijn aankomstdag in Vézelay op 17 juli 2021 bij die occasional 0.0 te houden, als ik mijzelf dan toch en zogenaamd wil ‘belonen’.

Grote kans dat ik die eindstreep ga halen. En dan helemaal als jij dan ook nog eens gaat doneren. Samen met een donatie van #ggzingeest staat de teller op €525. Dat kan hoger, zelfs met ‘maar’ 1 euro van jou. Alles telt. Dat is een extra motivatie voor mij en daarnaast een beloning voor het noeste werk van de mensen van de Socialrun. En wellicht komt dat geld ook weer bij jou terug, want de Socialrun ondersteunt herstelgerichte initiatieven.Meedoen is (dus altijd) winnen.

Ten overvloede. De donatieknop.

Vandaag was ik te gast bij de Socialrun in Utrecht. Om dat krankzinnige plan te bespreken en dan, dan wordt het opeens heel echt.

Ik moet toegeven, enige zorg sloeg mij vanavond om het hart. Want het is geen ‘dingetje’ wat ik mij voorgenomen heb.Evengoed, ik ben vastbesloten. Omdat het kan. Omdat meedoen winnen is. Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.

“Rokus 45 days Inclusion Pilgrimage to Santiago.”

In 45 dagen, op een elektrische fiets, vanuit Amsterdam naar Santiago fietsen en van daaruit terug naar het Bourgondische Vézelay. Omdat daar zo’n prachtige kathedraal staat.

Vanaf vandaag kun je die ruim 3500 kilometer sponsoren. Dat geld dat komt uiteindelijk weer bij jou of jouw instelling terug. Want de Socialrun ondersteunt elk jaar weer nieuwe initiatieven. Hoe mooi is dat?! #meedoeniswinnen

Lees op mijn teampagina waarom ik het ga doen. Ik hoop dat jij en jullie ook mee gaan doen. En ja, je mag dit bericht delen. Zo wordt het een reis van- en voor iedereen.

Last but not least.

Wish me luck.

Nog een weekje monteren. Die tijd heb ik nodig om het gesprek dat Harry en ik hadden met Petra van der Lubbe een mooie vorm en kadans te geven.

Het duurde ruim een uur en het had zomaar de hele dag kunnen duren, zo fijn en interessant was het. Petra is Veerkrachtbeoefenaar, Verteller, Luisteraar & Moeder en daarnaast directeur/bestuurder van de stichting Umah-Hai. Een bijzondere instelling met een meer dan bijzondere bestuurder.

In deze editie van onze Kantelcast (nr. 5) vertelt Petra over haar leven en werk. Over haar omzwervingen over de wereld, de wendingen die dat genomen heeft en haar drie dochters, die zij haar levenswerk noemt.

Haar levensverwachting is korter dan die van andere mensen. Zij vertelt ons hoe je daar mee omgaat.

Petra luistert liever naar anderen dan zelf aan het woord te zijn. Harry en ik denken er iets anders over.

Een prachtige vrouw en een memorabel interview in energieke, enthousiaste en wijze bewoordingen. 

Coming Up in about a week.

9 mei 2020 – FaceBook

“Kortgeleden kreeg ik een e-mail. Van Erik Zwinkels. We liepen ooit samen rond in Oslo en New York, op studiereis. Erik is een gerespecteerd en bevriend verpleegkundige en ervaringsdeskundige. Of hij langs mocht komen in the Living Museum? Hij wilde een paar kunstwerken in the Living Museum achterlaten. Uit de nalatenschap van zijn moeder.”

Het was niet de eerste keer en daarbij, het is altijd spannend als mensen kunst aanbieden ter expositie in the Living Museum. Ik zeg desalniettemin nooit Nee, want achter elk kunstwerk schuilt een verhaal en ik heb nog nooit iets gekregen wat de toets der hoopverleners niet kon doorstaan. 

Ik was al een tijdje in gesprek met Erik, toen ik hem vroeg of hij de schilderijen had meegenomen.

–Zeker wel. Geef me een minuut, dan haal ik ze even uit mijn auto. 

Slechts luttele seconden had ik nodig om te zien dat wat hij had meegenomen heel bijzonder was. Er was geen twijfel. Die zouden een prominente plek in mijn verzameling aan de muren van ons Levende Museum krijgen.

Tot mijn verbazing waren het zelfs drie werken die hij naar binnen torste en de Bul van een mij nog onbekende man.

Die dissertatie behoorde toe aan Dr. F.M. Havermans en is getiteld: De Magie in het denken van Schizophrenen en Natuurvolken.

Wat die hooggeleerde man met de moeder van Erik te maken had kon ik toen nog niet bevroeden. Wat die Bul met die andere drie kunstwerken te maken had, dat was mij een al even groot raadsel.

Erik deed mij uit de doeken dat het niet altijd goed was gegaan met zijn moeder. Ze ging gebukt onder een depressie en later in haar leven kwam er nog eens een alcoholverslaving bovenop.

Eén van haar therapeuten was dr. Havermans geweest. Een knappe, charismatische man, met stijl en hij was niet onbemiddeld. Daarbij vertoonde hij een opvallende gelijkenis met der Alte, beter bekend als Derrick, de hoofdpersoon uit de Duitse Krimi. Een knappe man en een spitting image van Horst Tappert, volgens Erik.

Wat tijdens die therapeutische relatie niet hoorde te gebeuren, afgezien van het leeftijdsverschil van 26 jaar tussen beiden, overkwam Frans en Ineke. Zij werden tot over de oren verliefd op elkaar.

Zij woonden tot aan de dood van dr. Havermans respectievelijk tegenover het Vredespaleis in Den Haag en later aan het Vrijthof in Maastricht. Hij overleed aan een hartaanval. De moeder van Erik overleed veel later, in 2002, aan complicaties tengevolge van haar verslaving.

Tijdens hun liefdesrelatie liet Frans Havermans twee kunstwerken maken door twee verschillende Haagse Kunstschilders, als eerbetoon en een ode aan zijn Ineke.

Weer een andere kunstschilder maakte het volgende fantastische werk.

Diep geraakt en verlegen, dat was ik en dan druk ik mij eufemistisch uit.

–Waarom wil je de schilderijen aan the Living Museum schenken? Ze horen eigenlijk bij jou aan de muur Erik.

-Ik vind dat de schilderijen hier meer op zijn plaats zijn dan bij mij thuis en ik beschouw het als een eer dat ze bij jou komen te hangen. Ik weet ook dat het verhaal er achter voor jou minstens zo belangrijk is als de schoonheid van de kunstwerken. Ik weet ook dat jij dat verhaal kunt vertellen aan de vele mensen die het Living Museum bezoeken. Ik heb je dat ook bij al die andere kunst horen doen. Bovendien, ik kan het mijn vriendin niet aandoen. Stel je voor, mijn moeder in die hoedanogeheid aan de muur.

Later verklapte Erik dat ook hij als jongetje verliefd was op zijn moeder

The story continues. Vandaag, 28 december 2020, ontving ik per post een vijfde en minstens zo bijzonder cadeau. Van Huub Beijers, voorheen Directeur Steunpunt GGZ Utrecht, heden psycholoog en medisch antropoloog.

Huub was nog niet zo lang geleden met Marina de Wit te gast in the Living Museum, op afstand en op afspraak. Zij waren de laatste gasten in ons Living Museum dat i.v.m. de C-factor gesloten was en omwille van het verlopen van ons huurcontract per 1 januari zal sluiten. Ik heb voor die gelegenheid pas op de plaats gemaakt bij elk kunstwerk. De laatste gasten komen maar één keer tenslotte. Ik heb kond gedaan van al die bijzondere verhalen. Dus ook het verhaal van Erik.

En toen had het Huub niet meer losgelaten

Hij had zich gewend tot Boekwinkel De Woudduif in de Hoofdstraat te Hoogezand. Dat is al een verhaal op zich. Ik hoor nog graag van Huub hoe je op zoek naar een boek in Hoogezand terecht komt.

Ik krijg er steeds weer kippenvel van.

Het pakketje van Huub bevatte het proefschrift van dr. F.M. Havermans. We spreken 1938, mind you.

Het verhaal is wat mij betreft natuurlijk nog niet rond. Ik ga op zoek naar die twee Haagse kunstenaars, in de hoop dat er ook voor hen nog een verhaal vastzit aan de prachtige schilderijen. Die verhuizen overigens mee naar mijn nieuwe studio en Living Museum-kantoor in Amsterdam. Vanuit die plek ga ik op zoek naar een nieuwe locatie.

Het spreekt voor zich dat ik de door Huub geschonken thesis in een glazen vitrine kastje bij de kunstwerken en de Bul zal voegen.

Maar niet alvorens het aandachtig te lezen. De laatste zin van zijn boek wil ik je niet onthouden.

Ik denk dat dr. Havermans en ik door één deur hadden gekund

De Wondere Wereld van Westerpoort (GGZinGeest)

Radio Westerpoort

Het echte logo gaat nog voor ons gemaakt worden. Door Stan, een kunstenaar van the Living Museum. Maar ik heb voor nu wat in elkaar geflanst. Omdat wij het fijn vinden dit nieuws alvast over het voetlicht te brengen.

Op 1 februari en waarschijnlijk veel eerder, gaat Radio Westerpoort, op het terrein van GGZinGeest in Bennebroek het levenslicht zien! Vanuit een heuse studio, Studio Westerpoort, gaan wij interviews, podcasts, poëzie, verhalen, muziek, en nog veel meer de Wereld insturen.

Zoals Bouke Bijnsdorp en Rik Martens, respectievelijk directeur van GGZinGeest en manager Westerpoort, vorige week in een overleg opmerkten: er gebeurt veel moois op de locatie Westerpoort, maar hoe vaak horen en lezen we daarover iets op bijvoorbeeld, Social Media, in de Krant, op de TV, op de Radio?!

We gaan de Wondere Wereld van Westerpoort ontsluiten voor de Buitenwereld en we gaan de Buitenwereld naar die Wondere Wereld toehalen. Omdat het cool is om op die locatie te werken. Omdat we op die manier verbinding leggen: met de organisatie, met Bennebroek, met Nederland en de Wereld. Omdat we daarmee actief aan de-stigmatisering en herstel werken.

We gaan dus verandering en beweging brengen. Met een groot team van enthousiaste teamleden, cliënten, ervaringsdeskundigen en vrijwilligers. We kennen allemaal mensen die hun expertise willen inzetten. En ik ben bijzonder blij dat ook ik daar een bijdrage aan mag leveren.

Een familie-ervaringsdeskundige, Jef, heeft een substantieel bedrag geschonken voor de aanschaf van apparatuur en om de eerste kosten te dekken. Zijn familielid gaat vanzelfsprekend met ons meedoen.

Het is als met zoveel plannen: Doen is de Beste Manier van Denken.

Ik kan niet wachten.

Het is wonderbaarlijk hoeveel mensen er in de GGZ, op social media over elkaar heen vallen. Terwijl dat nu juist het meest ongeschikte medium voor allerlei gedoe is.

Het stapelt

En stapelt.

Ik zweer bij social media, email en mobiele telefoons

Evengoed, ik ben het er met mijzelf over eens dat er nogal wat nadelen aan kleven.

Je post iets

Je zendt iets en vervolgens heb je een ander met een probleem, dilemma, schuldgevoel, verdriet, irritatie, ongenoegen en wataldiesmeerzij opgezadeld.

Het dient geen enkel doel

Behalve wanneer je verdeeldheid wilt zaaien.

Verbinding

Dat is wat IK nodig heb.

En als je dan toch iets wilt zeggen

Bedenk, dat als je aan status vast wilt houden, dat al die terminologie, al jouw bezit, al jouw titels, al jouw prijzen, al jouw hersenspinsels, bedacht zijn.

Dat het- en die ooit niet bestond(en)

Dat we dus allemaal maar mensen zijn.

Die doen wat we doen en zeggen wat we zeggen, met een goede reden

En dat er daarom geen goed of fout is.

Hold your Own