*een iPhone
*autosleutels
*bankpassen
*paspoort
*lucky silver dollar
*een euro
Dat alles moest ik in de Penitentiaire Inrichting in een locker achterlaten.
Het lampje van de detector bleef Groen en ik maakte aanstalten om mijn bril, jas, broekriem, het sleuteltje van de locker en cap uit de plastic bak te halen toen de bewaarder mij adviseerde ook mijn paspoort mee te nemen.
Terug naar de locker, paspoort en sleutel in een andere plastic bak. Groen licht. Ik mocht doorlopen naar de 1e verdieping.
De twee mannen achter het glas op de 1e verdieping stuurden mij weer naar beneden met de opdracht mijn jas en cap ook in de locker achter te laten.
Bril, cap, sleutel, paspoort, broekriem beneden weer in een plastic bak. Rood licht. En dat terwijl ik eerder twee keer Groen licht had gekregen.
Sneakers in een plastic bak. Wederom Rood Licht. Als u de 3e keer rood licht scoort, dan mogen we u helaas niet naar binnen laten.
-Ik heb een metalen plaat in mijn scheenbeen.
-Probeert u het eens zijdelings, met de armen gespreid.
Er hingen weliswaar vele camera’s, evengoed, ik was er zeker van dat ik niet in een aflevering van Bananasplit terecht gekomen was. Daarvoor zijn 150 dagen zitten tegen de kostprijs van €37.500 een te serieuze zaak (zie Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?, aflevering 10)
Groen licht.
Terwijl ik druk doende was al deze rituelen uit te voeren, was een mevrouw van kleur in een soortgelijke soap verwikkeld geraakt. Ook zij scoorde twee keer Rood en kreeg dezelfde boodschap. Ze was van ver gekomen voor dit bezoek. Ze kon het niet bevatten. Ze droeg een zwarte legging en veronderstelde dat de rits die ter hoogte van haar linker-heup in de legging genaaid was, verantwoordelijk was voor deze bruuske weigering van de detectiepoort.
–Moet ik dan mijn legging uittrekken om naar binnen te mogen?!
-Ik kan dat niet voor u beslissen mevrouw. Dit zijn de (Corona)regels.
Eerlijk gezegd. Ik kon het ook niet geloven wat er zich voordeed. Ik kamp al vanaf mijn vroege jeugd met een autoriteitsconflict en ik moest mij inhouden om mij niet in dit dispuut te mengen. Mijn 2e impuls als er meer dan twee mensen op luide toon door elkaar heen gaan praten en boven de anderen probeert uit te komen, is de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Die arme mevrouw was dat zeker niet van plan.
-Bel de politie maar. Ik ga hier niet weg.
En daarmee was voor haar de kous afgedaan.
De komst van de wetsdienaars mocht ik niet afwachten. Ik werd gevraagd weer naar de 1everdieping te lopen. In deze ambiance ben je eigendom van de Staat. Je hebt er niets te vertellen. Doe wat je opgedragen wordt.
Hopelijk hebben ze haar liefdevol de deur gewezen en heeft ze eieren voor haar geld gekozen.
Evenwel, ik was voor iets anders gekomen.
Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?
Heel, heel goed. Ik herkende hem niet terug. Zijn gezicht was ronder geworden. Hij had zichzelf geschoren en zag er piekfijn uit. Paul is vooral met zijn toekomst bezig. Waar ga ik straks wonen? Ik ga nooit meer gebruiken en ik heb een nieuwe advocaat gevonden. Ze komt dinsdag zelfs bij mij langs. Ik hoop dat ze mij hier uit krijgt.
Vraag je alle mensen om mij een kaartje te sturen Rokus?
PS Er zit een kleine ‘fout’ in mijn Blog. Als je die gevonden hebt, dan heb je een prijs gewonnen. Voor jou nog een verrassing, voor mij en Paul een weet.