Blog

We zijn precies een jaar verder. Natuurlijk, onze vestiging in Bennebroek is op 1 januari 2021 dicht gegaan.

Maar the Living Museum is springlevend

Wist je dat Rob Haen, de initiatiefnemer van the Living Museum in Tilburg recent twee prijzen in ontvangst mocht nemen? Allereerst de Creatieprijs van de gemeente Tilburg. Ten tweede ontving hij de Solidariteitsprijs van GroenLinks, regio Tilburg. Momenteel zijn zij op zoek naar een nieuw gebouw, want op 1 april loopt hun huurcontract af, maar wat gaat het Rob en zijn kompanen voor de wind.

Alle tips voor een nieuw gebouw zijn natuurlijk welkom

Ron Vogels van the Living Museum040 (Eindhoven) timmert onverdroten aan de weg.

Helen Roeten, voormalig kunstenares van the Living Museum in Bennebroek is in Alkmaar enige tijd geleden gestart met The Living Museum Project. Ook zij komt met haar project regelmatig in het nieuws.

Eric Rudolphi, straatadvocaat te Leeuwarden is vorig jaar zijn Living Museum in Leeuwarden gestart. Bijna alle inboedel uit Bennebroek heeft zijn weg naar zijn Museum gevonden. Verschillende kunstenaars van TLM Bennebroek hebben in Leeuwarden geëxposeerd. Zoals elke stad herbergt Leeuwarden veel kunstenaars die daar hun vrijplaats hebben gevonden. En ze hebben plek voor nog veel meer kunstenaars.

Want hoe het ook zij

The Living Museum als concept is een vrijplaats voor kunstenaars van alle achtergronden. Een plek waar jij jezelf kunt zijn, zonder oordeel en alle ruimte om jezelf te ontwikkelen tot een bijzonder kunstenaar.

Ingrid, Willem, Joke en Anna, voormalig kunstenaars van the Living Museum in Bennebroek zijn in Hillegom hun eigenste ‘Living Museum’ begonnen onder de naam Atelier Mixxxx. Diversiteit in kunst, samengebald in een voormalig winkelpand in een drukke winkelstraat. Wat een prestatie, ondernemingsgeest en alles waarom we ooit the Living Museum begonnen zijn.

Dit gebouw staat in Alphen aan den Rijn. De plaats waar ik mijn middelbare schooltijd heb doorgebracht. Vorige week mocht ik met drie mensen uit die gemeente spreken over hun plannen om een Living Museum te starten. Ook de stad Leiden denkt aan het openen van een Living Museum.

The Living Museum is alive and kicking

Vanuit mijn studio op het NDSM in Amsterdam-Noord werk ik verder aan het verspreiden van The Living Museum als concept, als artist community, als mogelijkheid om mensen een plek te bieden waar geen regels en wetten gelden. Waar je jouw creativiteit de vrije loop kunt laten. Waar je aan community building kunt werken.

En wie weet starten we dit jaar ook een Living Museum in Amsterdam-Noord.

Omdat elke stad, elke wijk zo’n mooi project goed kan gebruiken

Natuurlijk, er is geen Living Museum dat lijkt op de andere. Want alle mensen zijn uniek. Maar de gedachte is altijd dezelfde.

To summarize the essence of the museum, the essence of the museum here is that we are celebrating the individual differences. We are celebrating those aspects of your vulnerability that make you a miserable person outside in the world as your strength and we change your identity to that of an artist. And we celebrate the fact that you had experiences other people did not have. So in this way: Art is the solution, art is the way to go.

Marton, Janos (1999)

Artists at the Living Museum are automatically at a high level in creating art work; so called normal artists have to work hard until they get there. They have access to the universe, where the angels fly.

Beispiele: Picasso oder Dubuffet

Janos Marton (1992)

PS Het portret van Janos Marton is van de hand van Grietje Keller, Organisator Mad Studies-leesgroepen stichting Perceval & kwaliteitsfunctionaris GGD Amsterdam.

Sinds jaar en dag verkneukelen wij ons aan het TV-programma Ik Vertrek. Met groot leedvermaak kijken we toe hoe andere escapisten zich in een ongewis avontuur onderdompelen. Want zo kun je zoiets wel noemen. Zo’n ervaring is overweldigend en staat bovendien in de Top 5 van stressoren in de diagnostische criteria van de DSM-V. Een classificatiesysteem dat in de Psychiatrie gebruikt wordt om jou en je problemen in een hokje te douwen.

Al die afleveringen van Ik Vertrek, en we hebben ze allemaal gezien (ja, ook in de herhaling), die kloppen als een bus. Je kunt je nog zo goed verdiept en ingeleefd hebben in wat je gaat kopen of net gekocht hebt, maar de realiteit is vele malen minder rooskleurig.

Zo hadden we ons oog op een 13e eeuws kasteeltje in de Lot laten vallen. Terwijl ik in de zomer van 2021 voor de Socialrun per pedelec naar Santiago de Compostela aan het fietsen was, togen mijn vrouw Marie-Anne en haar broer Meindert per auto Naar Villeneuve sur Lot. Om dat chateau te bekijken.

Het is misschien een iets te groot project voor ons, concludeerden zij. Maar ga toch maar kijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging tenslotte toch die kant op.

Na een heel aangenaam verblijf op Camping La Roche Canillac van mijn vrienden Eric en Iris, trapte ik via Rocamadour richting Villeneuve. Hun verhaal is net zo Ik Vertrek-waardig als al die andere sappige verhalen trouwens. Als je wilt weten hoe het hen vergaan is, beluister dan deze Podcast. Eer en Ier Vertrekken.

Een lang verhaal kort

Het huis en de omgeving spraken mij aan.

We deden een bod.

Op 19 augustus 2021 parkeerden wij onze auto om 14.00 uur voor het kantoor van de notaris in Villeneuve sur Lot.

Op 19 augustus 2021 om 14.05 uur draaiden wij ons op de stoep van de notaris om en zijn we weer naar Nederland gereden. Zonder het koopcontract te tekenen.

Laten we het op koud-water-vrees houden

De werkelijkheid was vele malen ongemakkelijker, maar ik boog mij op positieve weerslagen van wat ons in het leven bezighoudt, dus laten we het diepgaande twijfel noemen. Dat is een stuk sjieker.

Weken later stelde ik mij weer in verbinding met de 80-jarige eigenaresse van Château Mondou. We kregen dat huis maar niet uit onze hoofden. We zijn weer in gesprek gegaan. Gek genoeg alsof er niets gebeurd was. Dat is voor veel mensen een effectieve grondhouding.

Op 16 december 2021 hebben we het koopcontract getekend en mogen wij ons eigenaar noemen van een 13e eeuws kasteeltje in de Lot et Garonne.

Dat is natuurlijk mind blowing. Evenwel. Elke ochtend slaat de schrik ons om het hart.

Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?!

Er gaat elke dag wel iets stuk. Het kostte weken om het huis te clearen. Dat wil zeggen : we hebben de ramen opengegooid en 75% van de inhoud van het chateau naar buiten gegooid. We rijden elke dag naar de dechetterie (vuilstort). En zijn we met bossen rokende Salie in elke hoek van het huis geweest. We hebben er vooralsnog (nog) geen spoken zien rondwaren, anders dan apparaten die het om onverklaarbare redenen begeven.

In onze vorige Franse woonplaats in de Bourgogne, stond aan de rand van het dorp ook een kasteel. Als we onze hond uitlieten, dan maakten we een rondje langs dat immense gebouw. Over het algemeen, als de Canadese kasteelfamilie thuis was, zag je er links onderin het kasteel slechts één lichtje branden. Nu begrijpen we waarom.

Het is de enige echt verwarmde plek in het chateau

Namelijk, de keuken. De overige kamers zijn steen- en steenkoud. Vooral als er geen CV en enkel open haarden en houtkachels aanwezig zijn, zoals ook in ons kasteel.

Het is dus even wennen. Evengoed. De Nederlands/Franse/Friese aannemer Renzema, die al 25 jaar in Frankrijk woont en werkt, is inmiddels langsgereden voor een inventarisatie van onze (ver)bouwplannen. Die liegen er niet om, qua prijs dan. Niet dat we daar niet van op de hoogte waren, maar toch. Het vraagt om overleg over wat wel en wat niet aan te pakken. Maak een Masterplan, stuur dat voor 1 april in, dan gaan wij alles voorbereiden en dan kunnen we volgend jaar aan de slag.

Slik

Evengoed. Elke dag houden we meer van deze bijzondere plek. De vergezichten zijn wonderschoon. De zonsop- en ondergangen zijn oogverblindend mooi. De ruimte, de vrijheid om te bewegen is verslavend. Je voelt ineens dat je bepaalde spiergroepen bepaald verwaarloosd hebt. Want er moet natuurlijk wel gesjouwd en geknutseld worden. De door de vorige bewoner aangelegde TV-aansluitingen zijn afgekoppeld. We maken vuurtjes. Daar kun je uren naar kijken.

En als altijd, als je niet weet waar je moet beginnen en je door de bomen het bos niet meer ziet, dan is er altijd iets om je aan vast te houden. Op het wereldwijde net komt elke dag een hart onder de riem voorbij. Als je het wilt zien.

Een gedeeld luxe probleem is een half luxe probleem. Als je kinderen en aanhang, en bevriende echtparen een paar weken langskomen, dan valt alles weer heel erg mee. Nee, het huis wordt er vooralsnog niet warmer en beter op, maar het ruimt lekker op en gezellig is het zeker.

Die drie kids koken daarnaast de sterren van de hemel. De liefde van een kasteelheer gaat door de maag. Vooral als er gnocchi op het menu staat.

Cette histoire continue

Château Mondou in de Lot (Website)

Château Mondou in de Lot (Instagram)

In de groepen die ik meeneem naar New York is er altijd iemand die op dat aanbod ingaat. Ook Joanne Ellenkamp nam die uitnodiging aan. En zo zaten we met z’n twee, in een zonovergoten Central Park, op een terras ervaringen en vriendschap te delen.

Want we hadden een klik. Het was een highlight in die meer dan 75 voorbije reizen die wij inmiddels gemaakt hebben. Central Park leent zich daar als geen andere locatie perfect voor. Omgeven door weelderig groen en toch midden in die smeltkroes van culturen.

Dat kenmerkte Joanne 100%. Een vrouw van de wereld. Iemand die zich in alle kringen op haar gemak voelde en het beste uit de mensen om haar heen naar boven haalde. Omdat ze de vriendelijkheid zelve was. Een kosmopoliet pur sang.

Jaren later kwam ze naar the Living Museum in Bennebroek en vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was. De rust waarmee ze daar over sprak maakte een groot verschil. We hadden een intens en opgewekt gesprek over wat ons bezighield en de hoop dat ze nog veel tijd zou krijgen.

Onderstaande foto is daar een overweldigend bewijs van. Van haar ongebreidelde positivisme en opgewekte aard.

Ik las vanochtend dat Joanne op 3 januari 2022 is overleden. In onderstaand artikel van Trouw kun je oplezen wat zij voor de wereld en voor Rotterdam betekent heeft. Als geboren Rotterdammer, als reisleider, als hulpverlener en als verre vriend kun je daar onmogelijk aan voorbij gaan. Er is een Rotterdamse heengegaan.

Ik wens haar echtgenote, vrienden, familie en collegae veel sterkte, liefde en tijd om verhalen over Joanne te delen. Zo houden we mensen bij ons.

I agree. It’s an open door.

The Founders of Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band offered me a helping hand with opening, composing and sharing this Birthday Blogpost.

It makes me melancholy

Because mental and fysical maturity don’t go hand in hand when you are getting older. On one hand one is walking the dusty road towards Oblivion. On the other hand, being alive and kicking, providence offers one the ability to make peace with that fact.

Whatever may happen.

I really turned 64 today.

And I am grateful

No, not because of reaching this age.

I am grateful

For the fact that people who became sick, became better again. Grateful for the people who passed away last year, whom we will never forget, meant so much to us. Grateful for the fact that despite everything I was able to work and travel with people. I am grateful for resilience. Grateful for the healing powers of self. Grateful for Santiago de Compostela. Grateful for my family, wife, sons, Estelle. I am grateful for the fact that I can smuther myself in the love and friendship of lots of people around the world and the love I can give to them. Because we took good care of each other in 2021. With Love and Attention.

And if you thought about me today

I thank you from the bottom of my heart. Without you, this day would not have been the same.

What is the connection between my day of birth, Château Mondou and the year 2022?

I am here, today @ Villeneuve sur Lot and Château Mondou @ 64

My spouce Marie-Anne and I, we are going to make a dream come true. And given our age, this will be the last trick in our working lives. A house in the South of France, with three Holiday Cottages which we will rent out to tourists, friends, colleagues and family. Because quitting with doing what you like most, what most people call working, was never what we were aiming for and is not a given thing for us. Not yet.

We started two weeks ago

With breaking down and rebuilding. We are true fans of the TV-program, Ik Vertrek. We enjoyed watching people buy houses in France and feeling stressed out about the state their new houses where in and the crazy amount of work they had to put in there. Because their minds were on a pink cloud when they signed for it. And now, now it all happened to us. We spent 10 days throwing the inheritance of the former owner out of the windows and moving other people’s energy out of the same windows by burning sage.

Nevertheless

From this summer on, we will be renting out these wonderful three Holiday Homes. With everything that makes you happy. Making fires on two acres of land and the courtyard. Cooking in the same courtyard. Visiting ancient villages. Reading a book. Watching Church Owls flying over our terrain. And, as you can see, you can also practice your swimming skills. We hope to welcome you here. One day.

🏰 Chateau Mondou

No

I am not quitting working in The Netherlands and other countries. During autumn and winter I will keep on doing that from our place and office in Amsterdam. And my partner Harry and I, we have lots of trainings and learning experiences planned, once we are allowed to travel and work with groups again.

Because without you, life just means nothing

I wish all of you a good and prosperous 2022. That’s the luxury of being born on the 4th of January: you can combine these memorable days and wishes.

I will do my utmost best

To feed you with Love and Trust.

Because whatever may come, today I am taking the freedom to bend the lyrics of this great song just a little.

For the sake of our friendship.

I will still need you

When I’am Sixty Four.

Een Podcast over Kantelmomenten en Prangende Vragen in de GGZ

Het zal de aandachtige luisteraar niet ontgaan zijn

Sinds ik een opleiding heb gevolgd bij de Podcast Masters Academy van Mirjam Hegger, heeft dat medium mij behoorlijk bij de strot gegrepen. Ik heb er een nieuwe activiteit/hobby/verslaving bij. 

De Podcasts ‘De Kantelcast’ en ‘de Psychiater Doorgezaagd’ hebben, hoewel (nog) bescheiden, een vast luisterpubliek getrokken

Je kunt ze via Spotify, Springcast en Buzzsprout beluisteren. Schroom niet, als het jouw goedkeuring kan wegdragen, om ze in jouw netwerk te delen. Ik, Harry Gras en Anne-Marie van Dam doen niets liever dan mensen bevragen om daar een nieuwe Podcast van te maken. 

De laatste Podcast van Anne-Marie en Rokus heeft veel mooie reacties opgeleverd

Zoveel, dat er weer nieuwe aanvragen voor ontmoetingen en interviews uit voortgekomen zijn. 

In de komende weken spreken wij de volgende inspirerende mensen.

Dus in een tijdsbestek van een maand kun je nieuwe afleveringen van onze Podcasts verwachten. We hebben er ongelooflijk veel zin in.

Imme Titulaer

Over drang, dwang, en medicatie zou ik ook nog wel iets te melden hebben… en ik ben bereid ervoor naar Amsterdam te komen.

Roland Hoven en John Jongejan

Roland en John voeren al enige tijd een briefwisseling over allerlei onderwerpen die elkaar en de GGZ betreffen. Een opmerkelijke uitwisseling van kennis, inspiratie en betrokkenheid. Een must voor iedereen die de GGZ een warm hart toedraagt.

Steven Peters

Ik ben om 7 uur in de ochtend door een arrestatieteam van mijn bed gelicht en valselijk beschuldigd. Dat resulteerde in een depressie en een alcoholverslaving die 25 jaar geduurd heeft.

Leny van Dalen

Ik denk dat ik wel iets te zeggen heb over afstand en nabijheid in contact met patiënten. Om maar eens wat te noemen…

Heb daarin regelmatig mijn neus gestoten, maar ook hele mooie verrijkende ervaringen waar het gaat om verder gaan dan je doktersrol je vraagt.

Kijk om. Maak een praatje. Kijk niet weg.

Dat deed Marnix Geus ook niet in de winter van 2021, toen hij dakloze Paul in de Pijp in Amsterdam tegenkwam. Het is al even geleden en het had wat voeten in de aarde, maar gisteren mochten we Paul dan eindelijk ophalen in Zaanstad. Van het bedrag dat hij onze staat heeft gekost met die 6 maanden detentie hadden we veel meer mensen dan alleen Paul kunnen helpen. Evengoed, laten we het over Paul hebben: we hebben Paul gisteren naar zijn nieuwe huis in het zuiden van het land gebracht. Voor een nieuwe start. Een leven dat lijkt op dat van jou en mij. Een leven met een huis en een baan. Want dat heeft hij vandaag ook gefixt. Paul heeft nauwelijks een dag na zijn vrijlating gewoon een baan! Bijna alles waar hij midwinter 2021 op hoopte. 

Rest alleen nog nummer drie op de Top-3-verlanglijst van de meeste dakloze mensen in Nederland. 

1. Een huis.
2. Geld. Een baan, een uitkering.
3. Liefde. Een relatie, een maatje. 

Als jij wilt weten hoe dat gisteren ging, die vrijlating en zijn ‘verhuizing’ naar Maastricht: check dan de volgende video. 

Hoeveel voorspoed kan een Mensch van Goede Wil verdragen?

Natuurlijk, het echte werk begint nu, in zijn eigen huis, een baan, verantwoordelijkheden. Maar, we hebben ‘een dorpje’ om Paul heen gebouwd. Er zijn mensen waar hij op kan ‘leunen’, waar hij op terug kan vallen. 

Elena Irimici and her Dream

Elena and Nadejda are good friends. They live in the same Village. Serpeni.

Nadejda works for the Trimbos Institute Moldova. She was our interpretor for the many years we worked in various cities throughout Moldova. It is special working with interpretors because whatever you say and do, they will say and do. It is like somebody is shadowing you all day. It can’t be a surprise that once you stop working together you become good friends, like Nadejda and I did.

Moldova is number two on the list of poorest countries in Europe. I am not stating this to enhance your pitty for our friends in that beautiful country, because they love their country, they are proud people and they have no desire to leave their country. Instead of that they have dreams about better living circumstances for people and they work hard to achieve just that. Like the Trimbos Institute Moldova, Elena and Nadejda.

Elena was born and grew up in a small Moldovan village called Serpeni. Because of the very difficult economic situation in her country, she had to work in Moscow for a long period. In the evening, on her way home, she was crossing a park with an outdoor gym in it where a lot of women were exercising.

She was dreaming about having such an opportunity in her home village: for her and for other women who are deprived from many modern conveniences.

Being a rural woman in a Moldovan village means, in addition to cooking and cleaning, also gardening, farming, keeping cattle and so on. They don’t have any opportunity for physical exercise. Elena shared her dream with the people (yes, also the men) living in her neighbourhood and they were very excited about it. Together, without any support from the community, they built a park and planted trees in it.

• 

But their resources are limited and they cannot afford buying the so much coveted outdoor gym.

Elena needs just €1000

To make her dream come true.

To create her Outdoor Gym for the Women of Serpeni.

I hope like I do

You will be able to help Elena and her friends too.

I am going to donate money today

Are you with me? Can I ask you to do the same?

And make her dream come true?

And become a friend of Serpeni’s Outdoor Women Gym?

Any donation is OK

Harry Gras and I promise to take pictures and say Hello to Elena and the women of Serpeni next time we travel to Moldova with a new Learning Experience Group.

Push these words and donate to her wonderful dream!

Elena’s Outdoor Gym!

Thank you so much women (and men) from The Netherlands and elsewhere!

You just worked with Elena, Nadejda and us on a World that Works for Everybody

Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness, and many of our people need it sorely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one little corner of the earth all one’s lifetime. (Mark Twain, The Innocents Abroad / Roughing It)

The Road to Santiago is much more interesting then Santiago itself.

Take a year to prepare your journey to Santiago. The day you decide to make this trip is the day your travels start. It’s fun to think about all you need to turn this journey into a walk or ride into the Mystic. Because that is what your plan is all about. It will make you discover things about yourself you never knew. It will make you discover things about The World you never knew.

Approach this plan as if you were starting to write a book.

In fact start writing this book the day you decide to make this journey. While doing this you will also turn this experience into the best learning experience you ever had. Sharing is Caring. You will help others with your writing, lessons and experiences too.

If you want to read my book, just send a request to rokus@icloud.com and I will send it right away.

Think of a Thousand Reasons to not make this trip.

Think of a Thousand Reasons to do it.

In this year of preparing for the trip I could think of a thousand reasons to cancel it. Bad knees. COVID-19. No time. No money. My family can’t do without me. A two month blank in my CV. Bad weather. Flat tires. Shitty bike. Bad timing. I am to weak. No time to prepare anything. Fear for the unknown. Too many people that are making the same trip. To crowdy roads.

The thing is: any reason you can think of for not making the trip is walking or biking away from yourself.

Embrace uncertainty and flow, because you will experience both. You might need it to become a more whole person.

Start your Camino from the threshold of your home.

And create so-called markers on your route. +2400 kilometers (that was how long my trail was) is a long distance. Cut your route into pieces. It will give you the certainty of meeting friends along the road and have some time to replenish and recover. Starting in Amsterdam, I had stops in Montfoort, Bergen op Zoom, Brussels, Vézelay, La Roche Canillac, Villeneuve sur Lot and Poo de Llanes. I did not plan anything in between those cities and villages. My agenda was open. I was ready for any new experience.

By the way, you might consider to plan your voyage early in the season.

I started on the 1st of June. I was alone for most of my 35 days. It was a trip inside. I loved it. The inspiration to write, to think, to contemplate, to bike and think nothing, to talk to strangers and to change my plans was abundant.

Make it a solo trip.

There are people who will ask you to travel together. Refuse politely. The Camino is something you do on your own. Your reward will be overwhelming and abundant. Travel alone and become a World Citizen. An individual that feels OK in any kind of culture. In connection with people and surroundings. You will become the person that embodies someone who works on a World that works for Everybody.

Do it for charity.

Make your network, friends, family, boss, relatives and spouse, sponsor your pilgrimage and every single kilometer. When back home, give the money to a good cause, to charity. People that need that money much more than you do. If you can find the time and resources to plan and make this journey, you allready have everything you need in this world. Share your abundance with others. Sharing is Caring. A World that Works for Everybody.

Create a website or a special page on your own website.

People that donate to your noble cause want to make this trip with you while staying at home. They love to hear your stories and updates. They become your co-travelers. You think you are making this trip on your own? You are, but with online support whenever you need it. We are living in difficult times. Times in which prejudice is becoming a common attitude. There are people out there that need support, that need your philosophy, your wisdom. Share it. Be a role model and example of what a world citizen is and can be. Check my page. Rokus 35 days Inclusion Pilgrimage to Santiago.

Choose your equipment with the utmost care.

I left some of my equipment/gear in almost every city and village I made a stop. You don’t need a lot of gear to end this Adventure successfully. Make sure you only bring along what’s necessary. Avoid extra weight. Reduce all that noice in your life and head. It will bring you back to the essence of what you are and need. You and other people.

If you need more specific details on equipment, please drop me a line and I will tell you all I know.

Thank you for reading this.

To be honest, I could write an extra 130 pages and 200 reasons why it will help you to do what I did. For me the Camino did not end. It will linger on for years. I am planning new Camino’s for the coming years.

Let me end with this poem by David Whyte, my favorite Irish poet.

I added some pictures to it to underline his beautiful words.

Thanks again and I wish you a Buen Camino.

Become a Pilgrim. The one who will tell the story. The one who will tell the story. The one coming back from the mountain who helped to make it.

In mijn +40 werkzame jaren in de GGZ

Heb ik managers, bestuurders, voorzitters en directeuren zien komen en gaan, al dan niet met vette ontslag/oprotpremie’s. Ik zeg niet dat die mensen hun werk niet met het hart deden. Evenwel, dat systeem dat we met z’n allen in het leven geroepen hebben, dat staat toe dat zulke dingen gebeuren.

Ik ben de tel kwijtgeraakt

Maar ik heb minstens zoveel effectieve, werkzame, goede projecten/instellingen/stichtingen zien verdwijnen onder aanvoering van die managers, bestuurders, voorzitter en directeuren. Ik zeg niet dat die mensen dat met kwade bedoelingen deden. Evenwel, vreemd en zonde is dat wel.

Het is wellicht mijn kortzichtigheid

Dat ik veronderstelde dat iedereen maar begrijpt wat bijvoorbeeld Housing First, WRAP, Trauma Informed Support, Intentional Peer Support en Stigmabestrijding inhoudt. Er stromen tenslotte altijd weer nieuwe, jonge mensen, professionals, bestuurders, directeuren, managers het werkveld in die hetzelfde pad mogen belopen als ik en anderen gelopen hebben. En hoelang heb ik er over gedaan om te begrijpen wat Housing First nu eigenlijk was en betekende?! Decennia.

Ik las dat Samen Sterk Zonder Stigma

Geen geld meer krijgt van het Ministerie van VWS en dat daarom het doek voor die instelling is gevallen. Onbegrijpelijk en doodzonde. Want broodnodig in een tijd dat er af en aan discussies over zogenaamde verwarde personen gevoerd worden. En heel erg nodig omdat begrip over stigma in een samenleving waarin menselijke verhoudingen op scherp staan hard nodig is. Werken aan een Wereld die Werkt voor Iedereen.

SSZS

Is een partner van Tzitzo Magazine. Evengoed, wees niet bevreesd, dat fijne magazine wordt helemaal niet met voortbestaan bedreigd, hoewel dat blad met weinig middelen en veel sprokkelen gemaakt wordt.

Ik had een bruggetje nodig om tot mijn point te komen

Bij deze. Waarvan acte.

Ik ben verheugd

Mee te kunnen delen dat ik vanaf deze week Ambassadeur van dat Magazine ben geworden. Omdat het broodnodig is dat er meer openheid en begrip ontstaat over de uitdagingen waar mensen met een achtergrond in de GGZ mee te maken krijgen.

Dit is wat TZITZO voorstaat

• Werken aan bewustwording van stigma en de impact ervan.
• Aandacht besteden aan psychische aandoeningen en handvatten aanreiken hoe hiermee om te gaan.
• Zorgen voor meer wederzijds begrip. En daardoor bijdragen aan een maatschappij waarin iedereen gelijke kansen heeft, ook mensen met een psychische aandoening.
• Laten zien dat en hoe je zelf iets kunt veranderen; hoe je herstel kunt bevorderen.

Tzitzo magazine motiveert mensen om opener te zijn over hun mentale kwetsbaarheid en daarmee het (zelf)stigma rondom psychische kwetsbaarheden te verkleinen.

We hopen te bereiken dat lezers denken: O zit dat zo….

Dus, word abonnementhouder van dat blad

Zoals ik deze week gedaan heb.

Omdat goed geïnformeerd zijn over Stigma voor iedereen goed is en mentale tegenspoed echt iedereen kan treffen.

In Nederland hebben bijna 2 miljoen mensen een psychische aandoening. Onderzoek wijst uit dat 70 procent van deze mensen te maken krijgen met vooroordelen of discriminatie. Tweederde van deze mensen stopt met activiteiten en zwijgt over problemen, uit angst voor negatieve reacties en om uitgesloten te worden.

Stigma en zelfstigma belemmeren herstel, en maken dat mensen hulp vermijden. Veel mensen ervaren stigma als zwaarder dan de aandoening zelf. Het wordt ook wel de tweede ziekte genoemd.

Ik heb de wijsheid niet in pacht

Maar ik denk dat het getal veel hoger ligt. Zeker in deze crisistijd.

Word dus lid en voor slechts weinig geld heb je een geweldig magazine in je postvak/bus liggen. Gerund en gemaakt door ervaringsdeskundigen zelf.

Hoe belangrijk is dat

Check onderstaande link om dat voor elkaar te krijgen.

TZITZO

So much for Social Media. Hoe Carin Steen en ik ooit gelinkt zijn, geen idee, maar in ieder geval nodigde zij mij via FB heel genereus uit om een paar dagen in haar huis in dit 300 zielen tellende Spaanse dorpje te verblijven.

We ontmoeten elkaar op het terras voor Bar El Paso. De enige kroeg in dit dorp en een vaste ontmoetingsplek voor iedereen die er woont en werkt, van de vroege ochtend, tot de late avond. Iedereen leeft hier vooral buiten.

Die ontmoeting ga ik niet licht vergeten

Terwijl ik op haar toeliep werd ik vanaf het terras geattaqueerd door een klein keffertje. Zo’n Yorkshire Terrier stelt natuurlijk helemaal niets voor, maar het beestje kreeg het toch voor elkaar om grip op mijn rechteronderbeen te krijgen. Zijn baasje Raul zat er met zijn gezin van een welverdiende lunch op zijn vrije zondag te genieten.

Een lang verhaal kort gemaakt. Die paar wondjes, die logen er wel om. Evengoed. Binnen luttele minuten was de aandacht van zeker 50 inwoners van dit dorp op mij gericht. De kok van Bar El Paso begon zich er ook mee te bemoeien. Een rijkelijk met tattoo’s uitgeruste boom van een kerel.

Water, alcohol, jodium, gaasjes, pleisters. Ze hebben de EHBO-doos geplunderd om Rocky te redden van een wisse hondsdolheid.

Raul was er enorm verlegen mee. Hij bood duizend maal excuses aan en informeerde regelmatig naar mijn conditie. De middag was te kort om echt vrienden te worden, maar dat had makkelijk gekund. Raul was een bijzonder aardige vent en zijn gezin al niet minder. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en sindsdien appen we. Voor Raul vooral en waarschijnlijk om uit te sluiten dat ik geen complicaties heb opgelopen.

Naast het feit dat hij gewoon een toffe kerel is, heeft Raul een eigen bedrijf dat gespecialiseerd is in de reparatie van iPhones. Dan kan je bij mij al helemaal niet meer stuk. Ik ben een 🍏 fan van de bovenste plank.

Enfin.

Terug naar Carin Steen en Argi, de vrouw met wie zij een huis deelt in Poó. Ik ga hier niet het doopceel van Carin lichten, want ik heb haar een interview afgenomen en binnenkort verschijnt daarover een Podcast. Mooie cliffhanger toch?

Carin is verliefd. En daar mag ik helaas ook niets over zeggen. Want het is een prille verliefdheid. Het geeft geen pas om daar iets over aan het papier toe te vertrouwen, maar prachtig om te zien. Ook een mooie cliffhanger toch?

Carin maakt kunst. Schilderen vooral. Nee, niet alleen in het klein. Ze maakt ook Murals , als het kan en mag over de lengte van een flinke straat.

Een prachtig cadeau voor mijn vrouw. Dat maakte Carin in opdracht van moi. Op 6 juli krijgt ze die. Op dat plein voor die prachtige kathedraal in Santiago de Compostela. Weer een cliffhanger. Die kan ik hier natuurlijk nog niet laten zien. Het is 30 juni en geen 6 juli.

Argi, haar huisgenoot, had zich nogal nerveus gemaakt over mijn komst. Ik mocht de kamer van Carin bewonen. Die sliep op haar beurt in de woning van een vriendin, samen met haar nieuwe liefde. Argi spreekt perfect Engels, maar gelooft daar zelf helemaal niets van. Vandaar die spanning.

Haar kat was er ook niet gerust op

Die heeft zich twee dagen niet laten zien.

Argi heeft mij een dag op sleeptouw genomen en alles van Llanes getoond. Een prachtige plaats, met een rijke geschiedenis en een adembenemend uitzicht op de zee.

We zijn er ook nog even naar een dokter geweest om te bepalen of ik een tetanus-injectie nodig had. Die keek er 5 seconden naar en wuifde die injectie weg. Dat alles voor de som van €88,43.

Argi is archeologe. Net als voor zoveel van haar vakzusters is daar geen droog brood in te verdienen. Ze maakt vakantiehuizen schoon. Misschien ook wel die van Raul, want die woont in Madrid en heeft hier een vakantiehuis.

Na gedane arbeid neemt Argi het er van. Dan steekt ze een joint op, gescoord bij een dorpsbewoner met de diepste stem die ik ooit gehoord heb. Wolfman Jack is er niets bij. Niemand weet waar hij het koopt, maar Argi krijgt het van hem voor niets, niente, nada, ziltch.

Dat gaat dan zo

Zodat niemand het doorheeft.

Ik ben er maar vanaf gebleven. Dat luxeert bij mij enkel een wisse psychose, dus maar beter niet gedaan.

Het waren twee fantastische dagen.

Geleefd in het tempo van Carin en Argi. Ontbijten doen ze ook bij El Paso. Het kost daar bijna niets. Bij voorkeur natuurlijk met een Aardappeltaartje.

Dat biertje moet je even wegdenken. Dat was in een andere plaats en op een ander tijdstip.

Echt eten (lees; dineren) doe je om drie uur in de middag. In de avond hap je iets futiels weg en dan is de dag voorbij. Simpeler, lomer en fijner kan het niet.

Hoe definieer je twee fantastische dagen in de Spaanse Provincie?

Zo ongeveer

In het tempo van dat klokkenspel.

Gijon (ja, dat spreek je uit met twee flinke G’s, ‘GGiggon’) is een geweldige stad. Ik mocht er een nachtje slapen in het Hostel van Ravi.

Ik had Ravi nog nooit ontmoet

Maar zelfs via Whatsapp straalde hij de warmte uit die je als eenzame fietser zo hard nodig hebt na weer een tocht van honderd kilometer stoempen op de pedalen.

Het Hostel zag er vanaf de straatkant eerlijk gezegd niet uit, maar net als met de beste Spaanse restaurants is dat een goede indicator voor een geweldige home made maaltijd en een mooie kamer. So much for modern times. Ravi opende op afstand de voordeur voor mij.

Kamer nr.1

Stelde mij dus helemaal niet teleur. Een prachtig en monumentaal trappenhuis gaf toegang tot een frisse, moderne en ruime hotelkamer. Met wifi en een natte cel (regendouche) waar je als wereldreiziger alleen maar van kunt dromen.

Niet veel later gaf Ravi mij ongevraagd een digitaal advies over het beste restaurant in de stad.

Tierrastur Poniente

Ook dat stelde mij niet teleur. Genuin Spanish Food.

Eenmaal terug in Hostel trof ik Ravi achter de voordeur. Hij was in zijn laptop en een Excel-bestand zijn boekingen aan het stroomlijnen. Tot mijn stomme verbazing begon hij in het Nederlands tegen mij te praten. Ravi had als kleine tien-jarige jongen een paar jaar in Schiedam gewoond. Laat ik daar nou in de Amedestraat geboren zijn. Of all the places in The World.

Ravi droeg een zwart mondkapje met twee filters.

Ik kon mij daardoor geen voorstelling maken van zijn gezicht, maar zijn ogen spraken boekdelen. Daarachter schuilde een wereld van tragiek.

We wisselden wat algemeenheden uit en ik vertelde hem hoe blij ik was met mijn kamer. Dat betekende veel voor hem.

De Weltschmerz in zijn ogen triggerde mij

Ik vroeg hem of hij open stond voor het opnemen van een interview. Ravi hoefde daar niet over na te denken. Hij had er zin in. Evenwel ontbrak het hem helaas aan tijd.

Ik moet morgen naar de rechtbank en ik heb de avond nodig om mij daarop voor te bereiden.

Ik zie dat het je raakt. Wat is de reden voor die zitting?

Negen jaar geleden werd ik verliefd op een man. Dat is op zich geen probleem, maar ik was getrouwd en mijn vrouw was in verwachting van ons kindje. Het zette mijn leven op zijn kop. Die man op wie ik verliefd was bleek een slechte man. Hij heeft mij €90.000 afhandig gemaakt en hij heeft mij jaren, tot op de dag van vandaag, gestalkt. Ik hoop dat ik morgen dat hoofdstuk kan afsluiten en dat ik die gebeurtenis achter mij kan laten. Het was een hele moeilijke tijd, waarin ik bijna alles kwijtraakte wat ik lief had.

Hoe is het nu Ravi? Ben je nog samen met je vrouw en je kind?

Ja, het gaat heel goed met mij en mijn gezin, maar ik wil dit zo graag achter mij laten. Het afsluiten, mijn recht halen.

Ravi en ik hebben afgesproken dat we elkaar online weer gaan ontmoeten. Voor een interview. Ik wenste hem alle succes met zijn rechtszitting.

Mijn Lucky Silver Dollar brandde in de zak van mijn fietsbroek

Ik had hem die graag gegeven, for Good Luck. Ware het niet dat ik die in bruikleen heb van mijn echtgenote. Zij heeft hem mij gegeven om mijn Camino tot een goed einde te brengen. Dus, geen denken aan. Hij is van haar. Family comes First.

Daarbij, nog 226 kilometer te gaan. Ik ga die munt hard nodig hebben, zo vertelden ook mijn gewrichten vandaag.

Daarnaast, vandaag, 1 juli 2021, ben ik 21 jaar getrouwd met de geefster van die coin. De mooiste, de liefste, de slimste, de genereuste vrouw van de wereld, mijn Marie-Anne.

Vanavond hoor ik van Ravi hoe de zitting is verlopen.

En ja, ik ben ik mijn leven twee keer een klootzak tegengekomen

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn aandeel in dat conflict minstens zo groot was als het aandeel van de tegenpartij.

Ik hoop voor Ravi dat hij die conclusie vandaag ook kan trekken.

Dat maakt het verschil tussen cynisme en leven in het moment.

PS In verband met privacy heb ik de ogen van Paul geleend en heb ik een gefingeerde naam gebruikt. Ook achter de ogen van Paul schuilt een wereld en ze vertonen een opvallende gelijkenis met de ogen van Ravi. Paul is een dakloze man die Marnix Geus in februari in de vrieskou in een Amsterdams portiek in de Beethovenstraat tegenkwam. Vanaf 6 september woont Paul in zijn eigen huis. Meer weten? Check deze link 👉 Paul.

Als je zo’n trip maakt, voor het goede doel, dan helpt het natuurlijk ook als je opschrijft wat je meemaakt. Voor een ieder die het wil lezen. Voor iemand die eenzelfde droom koestert en er vorm en inhoud aan wil geven. Voor mensen die zo’n reis fysiek niet aankunnen en toch met je mee willen reizen. Voor je geliefden, familie, vrienden en vriendinnen.

Voor die mensen heb ik het opgeschreven. Als je die PDF van inmiddels 81 pagina’s verhalen, video’s en foto’s wilt bezitten, stuur mij dan even een PB’tje op rokus@icloud.com en ik mail je dat boekje.

Gisteren heb ik alle dagen even op een rijtje gezet qua kilometers. Ik heb nog 432 kilometer te gaan, dus ik was benieuwd.

Dat optelsommetje leverde het getal 1958.1 kilometer op. Een mooi getal, want ik ben op 4 januari 1958 geboren.

€3624,00 door 113 donateurs.

Ik ben daar heel dankbaar voor. Evengoed, ik hoop voor 6 juli 2021, de dag van mijn aankomst, het bedrag van €5000 te halen. Voor het Goede Doel.

Doneren kan dus nog steeds.

Push this button. Of liever deze tekst.

Dan maak je mijn dag en die van anderen. Bijvoorbeeld die van de mensen van theatergroep Mooi Uitzicht. Van Casper Schimmel. Een theatergroep die voorstellingen maakt voor- door- en met mensen met een auditieve en visuele beperking. 

Een week voordat ik uit Amsterdam vertrok, mocht ik aanwezig zijn bij de repetities voor een nieuw toneelstuk van deze groep. Elke acteur had de beschikking over een individuele tolk. Iemand die de kunst verstond om in gebaren taal over te brengen. Het was magisch om die mensen aan het werk te zien. Te horen en te zien hoe mensen die jaren depressief op bed hadden gelegen, omdat ze niet konden horen of zien, of geen van beiden, zijn opgeleefd. Ik weet niet of je de film Awakenings hebt gezien, maar dat gebeurde daar, voor mijn neus.

Daar gaat een deel van het door jullie gedoneerde geld naartoe.

Dus, help mij en de Socialrun nog even, in de komende week. Deel dit bericht met jouw netwerk, doneer zelf iets en/of vraag anderen dat te doen.

Mijn dank is groot!

Klopt. Zo’n twee jaar geleden stonden mijn vrouw en ik daar met onze VW-camperbus op die camping en heuvel. Met uitzicht op zee en een golfbaan. (zie foto 3)

Op weg naar mijn volgende Santiago-Stop, Mundaka, kwam ik door Zarautz.

Stenisch doorfietsen was dus geen optie.

Op de boulevards van de badplaatsen aan deze kust staan altijd mooie banken. Die nodigen uit om pas op de plaats te maken en van het uitzicht te gaan genieten. Zo gezegd, zo gedaan.

Terwijl ik mij daar zat te vergapen aan die einder kwam Magdalena voorbij.

Santiago? Wijzend op mijn fiets. Si, zei ik vriendelijk.

Ik ben Belgisch, zei ze. Ik kom uit Amsterdam, zei ik.

Magdalena had er zin in.

Even Nederlands praten.

Magdalena en Zarautz hebben een geschiedenis.

Ik heb deze week behalve voor mijn logies nog voor niets anders hoeven te betalen. De mensen die het pension runnen waar ik verblijf zijn goede vrienden geworden. De eigenaar heeft precies dezelfde maat als mijn man, dus ik heb veel van zijn kleding en schoenen aan hem cadeau gedaan.

Ze vertelde dat zij en haar man Etienne, met wie zij 55 jaar getrouwd was, verschillende keren in Zarautz geweest zijn.

Etienne is 8 weken geleden overleden.

Magdalena heeft een moeilijk jaar achter de rug. Hij was ziek geworden. In het afgelopen jaar was hij nogal narrig tegen haar geweest. Het had haar veel energie gekost.

We hadden een geweldig huwelijk, maar in zijn laatste jaar heb ik afscheid van hem kunnen en moeten nemen. Het gaat nu goed met mij. Ik ben er door boeken te lezen achtergekomen dat hij narcistisch was. Toen heb ik een knop omgezet. En nu ben ik weer aan het genieten.

Hoe oud ben je Magdalena?

Ik ben 76.

Je ziet er veel jonger uit.

Dat zegt iedereen.

Mag ik een foto nemen van ons twee?

Heb jij Whatsapp Rokus? En stuur je mij de foto?

Zeker en vast.

76 jaar en dan vragen of je Whatsapp hebt. Dat en zo’n ontmoeting maken je dag.

Ik ben bijna 24 dagen onderweg. Pakweg 1600 kilometer gefietst. €3604 opgehaald voor het Goede Doel. Mijn eerste echte ontmoeting. In krap 30 minuten. Want ze moest door.

Morgen ga ik naar huis

Mijn Camino is vandaag pas echt begonnen.

PS Doneren kan nog steeds. Nog 11 dagen te gaan.

Day Twenty one – Amsterdam – Santiago

Een plaatje van de Refuge in Saint Paul les Dax. Een klein huisje, on the outskirts van deze stad. Dat is het enige nadeel van de Refuges waar ik tot nu toe heb geslapen. Ze liggen allemaal in een beetje gloomy wijken van de stad. 

Anyway, ik was precies op tijd voor de derde wedstrijd van het Nederlands elftal en ik zat er alleen. Niemand die aanstoot hoefde te nemen aan mijn drie vreugdekreten (eindstand 3-0). 

Laat in de avond kwam er een tweede pelgrim bij. Een jongeman op een aftandse fiets, gekleed in een joggingbroek waarvan de naden aan het loslaten waren, een trui, een T-shirt en een klein rugzakje. Verder had hij niets bij zich. Hij vertelde dat hij op doorreis was naar een voor mij onbekende plaats. 

Ik was er niet gerust op. Er kwam subiet een onbestemd gevoel op. Dat voorgevoel dat mij in de straten van Amsterdam, in de 20 jaar dat ik in die stad dakloze mensen heb geholpen, altijd geholpen heeft. 

Hij informeerde of er iets te eten was

En begon daarbij kastjes open te trekken. Hij vond er meer dan ik aanvankelijk had gevonden, want ik had die kastjes ongemoeid gelaten en was naar de andere kant van de stad gefietst om bij de Intermarché wat avondeten aan te kopen. Na het nuttigen van een pastamaaltijd zonder opsmuk (want meer was er niet), trok hij zich terug in de andere kamer, barricadeerde de deur met een matras van een van de bedden en liet zich verder niet meer zien. 

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten en naarmate de uren vorderden begonnen zich er in mijn hoofd allerlei horrorscenario’s af te spelen. Ik zou in deze stad mijn Waterloo vinden : bedwelmd worden met één of ander sederend gas, beroofd worden van mijn schamele bezittingen, mijn passen, mijn best wel dure fiets en dat was het einde van mijn Buen Camino. 

Om de twee uur werd ik wakker van kortstondig geschuif met stoelen in de kamer naast mij. Geen idee wat hij aan het doen was. Ik was blij toen het ochtendgloren zich aandiende. Om 08 uur stak hij zijn hoofd op de hoek en wenste mij goedemorgen. 

De laatste gedachte die ik had, vlak voordat het licht werd, was dat ik hier met een dakloze jongere te maken had die zich op heel slimme wijze een nachtje onderdak en een maaltijd had verschaft. Van datgene wat ik bij de Intermarché had gekocht, heb ik een ontbijtje voor hem achtergelaten. Hij was er blij mee en liet zich ontvallen dat hij uitkeek naar het weerzien met zijn vriendin en hun kindje. 

Ik wenste hem veel succes, want op het moment dat ik vertrok regende het Cats and Dogs. Na een uur fietsen was ik precies 0 kilometer opgeschoten. Ook Joke van Google Maps was door de heftige regenval de kluts volledig kwijt. Mijn Socialrun regenpak kon die hoeveelheid water niet aan, alsook één van mijn fietstassen. Toevallig de tas waarin ik mijn Macbook en Rode microfoontjes vervoer. Die heeft het gered, zoals je zult begrijpen na het lezen van dit verslag. Dat betekende een half uurtje overpakken onder de luifel van een transportbedrijf. 

Eerlijk gezegd

Ik heb een luttel moment getwijfeld om meteen in the checken in een hotel. Een reactie van Marjanne op Instagram m.b.t. mijn verblijf in deze stad deed mij ook besluiten om toch door te gaan. Deze stad was niet voor mij gemaakt. Troosteloos, dat vond ik er van, net als Marjanne.  

Buienradar gaf niet een bepaald rooskleurig beeld van de rest van de dag en dus ben ik nog een keertje of drie door een flinke stortbui heengereden. Het is wonderlijk hoe Ausdauer en Wanhoop zich in rap tempo kunnen afwisselen. Evenwel, stoppen was geen optie, als je zo’n ervaring en stad achter je wilt laten. Ik ben er best trots op.

M.b.t. de ontmoeting met die sjofele jongeman wil ik het volgende zeggen. Ik baalde vooral van mijn voorbarige aanname. Deze reis is vooral een confrontatie met jezelf. De aannames die je maakt en die niet blijken te kloppen. De weersomstandigheden. Die helling die je voor je ziet en die onneembaar lijkt. De ongerede angsten. Het surplus aan kilometers dat er nog voor je ligt. Waar slaap ik vanavond? Is dat belangrijk? Kortom, ik kan het iedereen aanraden, zo’n solitaire tocht. En wat is solitair? Er leven en lezen zoveel mensen mee met deze reis. Je bent nooit alleen.

En na regen komt zonneschijn. Ook dat platgetreden tekstje bleek maar weer eens waar te zijn. Mijn rit naar San Sebastián ging in eerste instantie langs Bayonne. En de laatste kilometers naar Bayonne, langs de oevers van de Adour, waren de mooiste tot nu toe. Ik heb zelden zoveel prachtige huizen bij elkaar gezien. Het leek er op dat alle eigenaren hadden afgesproken hun straat, over een aanzienlijke lengte, met de meest prachtige bloemen uit te dossen. Wat een vrolijkheid. 

Gelukkig zijn vandaag de donaties na een week stilte ook weer op gang gekomen. Ik hoop dat we het streefbedrag van €5000 gaan halen. We zitten nu op al een prachtig bedrag van €3604! Binnenkort maak ik bekend waar mijn helft van dat bedrag naartoe zal gaan. De andere helft van dit bedrag gaat natuurlijk naar de nobele zaak van de Socialrun. Geloof mij, om zo’n project te starten en overeind te houden, daar heb je ausdauer en volharding voor nodig.

Enfin,

Ik ben in San Sebastián aangekomen, safe and sound. Wat een verademing. Het weer was er niet veel beter op, maar iedereen verpoost hier buiten, op terrassen, in de winkelstraten, in de kerken, jong en oud. Een stad met een eetcultuur van ongekende variëteit en schoonheid. 

Er stond niemand aan de grens om mij te vragen wat ik kwam doen. De receptionist van het Hostel waar ik slaap was er duidelijk over. Wij zijn blij dat je er bent, dat er weer mensen komen. We hopen dat je van onze stad geniet en wat we je allemaal kunnen bieden. We gaan er van uit dat iedereen verantwoordelijkheid neemt voor de ander. 

Op straat draagt iedereen een mondkapje, daar is klaarblijkelijk geen discussie over. Ik blijf hier een dagje extra. Nog steeds dik voor op schema.  

Helaas, zo leerde ik eergisteren, zijn alle Camino Refuges in Spanje gesloten tot zeker 1 juli. Het was mij al opgevallen, er zijn nog weinig mensen die deze reis met mij maken. Ben dus aangewezen op B&B’s waar ik weinig mensen zal treffen. Ook hier in het Hostel ben ik één van de weinigen.

Mijn Camino is vooral een reis mét mijzelf. Is dat erg? In geen geval. Heb ik spijt? In geen geval. Ik heb alles al. En hoe rijk ben je als je zo’n reis kunt en mag maken? 35 Days Inclusion Learning Experience from Amsterdam to Santiago de Compostela. Powered by de Socialrun, Zorg en Welzijn en 112 donateurs (ook de mensen die anoniem hebben gestort!) Ik doe hét tenslotte voor een ander. Je bent nooit alleen. 

Ik heb een hekel aan het voeren van een discussie via Social Media. Dat ga ik zoveel mogelijk uit de weg. Behalve vandaag. Bijgaande foto kreeg ik doorgestuurd van Marnix Geus, je weet wel, van ons initiatief ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!’. Vanaf 2021 doen we alles om elk kwartaal het leven van één dakloos persoon te redden. Te beginnen met Paul. Anyway, terug naar deze billboard. Die schijnt in Almere te staan. Persoonlijk, als ik burgemeester of wethouder zou zijn, dan zou ik mij kapot schamen als er dakloze mensen in mijn gemeente op straat of in de opvang zitten en slapen, of als mensen bedelen op straat. Housing First zou bovenaan jullie prioriteitenlijst moeten staan. Als je geld weggeeft, dan is het sportief als jij je niet afvraagt wat de ontvanger er mee gaat doen. Het is niet meer van jou, dus bemoei je met je eigen zaken. Het is bewezen door onderzoek dat mensen met een overmaat aan compassie, dat die langer leven dan mensen zonder. Het is goed voor je ziel om mensen geld, koffie, broodjes, slaapzakken, kleding en liefde te geven. Je wordt er gelukkig van. Bovendien doe je iets in plaats van niets. Als je iemand ziet bedelen, geef geld, of iets anders en ga in gesprek over de reden waarom iemand zichzelf die vernedering aandoet. Misschien dat het je gegeven is vriendschap te sluiten en die persoon verder op weg te helpen. Op weg naar een beloftevolle toekomst. Naar een leven dat lijkt op dat van jou en mij. Ik nodig de burgemeester en wethouder van Almere uit om vandaag naar het centrum van hun stad te gaan en daar de volgende oefening te doen. Kantel je hoofd, breng je kin naar je borst en loop gedurende een half uur in deze positie door het centrum van jouw stad. Deel na deze oefening de ervaringen die je hebt gehad, hoe jij je voelde, hoe mensen op jou gereageerd hebben. Dan weet je hoe het voelt als je moet bedelen voor je geld. (credits oefening 👉 Harry Gras, opleiding RINO Bemoeizorg). 

#geefruimhartig #haaldatbillboardweg #marnixgeus #harrygras #housingisabasichumanright #geldengelijkwaardigheidook #watvindjijereigenlijkvan #geefenvraagjenietafwatmensenmetjouwgelddoen #itsnoneofyourbusiness #meedoeniswinnen #geveniswinnen

Rocamadour

Ik was er al eens geweest. Maar die herinnering beperkt zich tot die kleine geitenkaasjes die daar in die plaats gemaakt worden en natuurlijk de Bedevaart. Het lag evenwel precies op de route naar Villeneuve sur Lot, alwaar ik een afspraak had met een Nederlandse vrouw van 80 jaar oud. 

Het was daar in die hoofdstraat bij het Hotel du Lion d’Or dat ik de eerste toeristen op mijn Santiagoreis tegenkwam, uitgerust met de Santiago Schelp, bungelend aan hun rugzakjes. En route ben ik vele campings gepasseerd, maar op geen van die campings waren mensen, caravans, tenten of Mobile Homes te vinden.  Het is (nog) stil in vakantieland. Ik hoop voor die eigenaren (Ja, ook Ier en Eer) dat het toerisme deze zomer nog op gang gaat komen. 

Ik begin natuurlijk ook al op leeftijd te geraken

Maar de gemiddelde leeftijd van die wandelaars in Rocamadour lag aanmerkelijk hoger dan mijn 63 jaar. Daarnaast, zo’n schelp en zo groot! Ik vind het nogal hysterisch. Daar ga ik mij niet schuldig aan maken. Ik herinnerde mij Rocamadour ook als een spirituele plek, maar daar is aardig de klad in gekomen. Laten we het een toeristisch gedrocht noemen. Dat komt dichter in de buurt.

De volgende dag had ik 104 kilometer voor de boeg en ik wilde rond 13 uur in Villeneuve zijn. Dat werd een vroegertje. Om 06.30 stond ik bepakt en bezakt voor de deur van het hotel.

Het is wonderbaarlijk

Hoe goed je jezelf rond die tijd kunt voelen en nauwelijks een half uur later ben je de wanhoop nabij. Twee keer stuurde Joke (zo heb ik haar voor het gemak genoemd) van Google Maps mij een verkeerde weg in. Die tweede keer was het meest onderscheidend. Dat bleek een doodlopende weg en er zat niets anders op dan die helling met een behoorlijk stijgingspercentage, of daling, het is maar hoe je het bekijkt, weer omhoog te fietsen. Zelfs de Turbofunctie van mijn fiets bood geen mogelijkheid om dat fietsend te doen. Er zat niets anders op dan mijn fiets met bagage en al de berg op te duwen. Om de 5 stappen bereikte mijn hartslag kritieke waarden en was ik genoodzaakt pas op de plaats te maken. Een lang verhaal kort: ik heb er een uur over gedaan om boven te komen. De rest van de dag voelde het alsof ik door een zwembad met Brinta heen moest fietsen.

Pap in de benen

Evengoed. Ik was op tijd voor mijn afspraak en ook een biertje op een Spaans aandoend dorpsplein werd afgevinkt. Het Deltour Hotel bleek een hotel on the outskirts van Villenueve sur Lot te zijn. Geen kwaad woord over de kamer. Mijn elektrische fiets kon ik er ruimschoots in parkeren. Mijn Kia Nero had ik er ook nog kwijt gekund. Dus, voetbal kijken, groenvoer en noten kopen bij de Liddle, bij Netflix in slaap vallen en om kwart over acht in de ochtend weer op de fiets.

Op naar een Camino Refuge in jawel, Roquefort. Je weet wel, van die kaas. Het was een prachtige rit, verstild, ik heb uren geen mensen of auto’s gezien. Die honderd kilometer was om 14 uur volbracht. De sleutel van de herberg moest ik bij de plaatselijke kroeg Café Paix afhalen in ruil voor het overleggen van mijn Santiago Credential (paspoort). Zo gaat dat met die refuges. Je hoort bij een nieuwe familie, een familie die is te vertrouwen en die jou alles toevertrouwd. Jean, de hospita, kwam om 15 uur binnenlopen en hij heeft het tot bedtijd volgehouden om het eenieder naar de zin te maken. Confit de Canard, de beste gebakken aardappelen ever en natuurlijk Fromage.

Overigens, je gaat onderweg van alles bedenken om jezelf, naast het fietsen, bezig te houden

Bij elke begraafplaats neem ik mijn cap van mijn hoofd. Een eerbetoon aan allen die ons ontvallen zijn. Ook bij de kleine monumenten onderweg, maak ik een stop en neem ik een foto. Opdat we de mensen die bij verkeersongelukken omgekomen zijn niet vergeten worden. Roemlozer doodgaan dan dat kan ik mij eigenlijk niet voorstellen. Ik heb er op mijn achttiende levensjaar evenwel flink mijn best voor gedaan om dat voor elkaar te krijgen door met een Honda 350 tweepitter een lantaarnpaal uit de grond te rijden. Ik heb er, behalve een forse hersenschudding, verlies van geheugen van alles 2 weken voor- en twee weken na het event, alsook een gecompliceerde beenbreuk (waar ik de vruchten heden ten dage nog steeds mag plukken, zonder een elektrische fiets hadden mijn knieën het natuurlijk nooit gered), verder niets aan overgehouden. So much for het herstellend vermogen van ons eigen lichaam en de geest.

Daarom heb ik mijn drie fietsbatterijen vandaag ook een naam gegeven

Wilson, mijn fiets, doet het fantastisch vooralsnog. Ik praat nog steeds tegen die tweewieler. Ik was vandaag al een fors aantal uren niemand tegengekomen en mijn gedachten gingen ineens uit naar mijn boezemvriend Arvid. Die hield er op jonge leeftijd drie imaginaire vrienden op na. Er moest aan tafel ook voor die vrienden gedekt worden, anders at Arvid niet. 

Hij zal vast niet de enige zijn, maar hou je vast, de namen die hij deze drie vriendjes had gegeven, die zijn vet bijzonder.

Vanaf vandaag heten mijn drie batterijen Mazema, Pifmazema en Bals. Ik weet niet wat Wilson ervan vindt, maar hij doet het er maar mee. 

Day 12 to Day 18 of my 2021 Santiago Socialrun Inclusion Pilgrimage

Momenteel is er ongeveer €3500 opgehaald voor dit Socialrun initiatief. Mijn richtbedrag is €5000. Dus, doneer en/of deel mijn Socialrun Pagina met jouw netwerk en dan natuurlijk met dezelfde boodschap. We zijn je er zeer erkentelijk voor!

Ware het dat ik in Nederland was geweest, dan had ik Don mijn respect getoond door aanwezig te zijn bij elke vorm van afscheid die er ongetwijfeld voor hem georganiseerd gaat worden.

Gisteren vernam ik via social media dat Don plotseling is overleden. Dat bericht greep mij behoorlijk aan. Don is een man waar je niet omheen kunt. Als hij een ruimte binnenloopt, dan komt er iemand binnen. Een man die omnipresent aanwezig is in onze Wereld van de Psychiatrie. Ook na zijn plotselinge verscheiden. Een monumentale psychiater, wetenschapper en een bijzonder aimabele man.

Daarom vanuit een tussenstop op mijn reis naar Santiago de Compostela een blijk van deelneming.

Ik was koud in dienst bij het VIP (Vroege Interventie Psychose) Team van het AMC (2008), toen Don mij uitnodigde om met hem en de teampsychiater Hiske Becker naar Sydney te reizen voor deelname aan een congres over Eerste Psychosen. Verwonderd en vereerd hoefde ik daar niet lang over na te denken.

Dat congres, daar kan ik kort over zijn. Don mocht er als laatste spreken, op vrijdagmiddag om 15 uur. Iedere doorgewinterde congresspreker en bezoeker weet wat je dan te wachten staat. Het grootste deel van de bezoekers van dat congres was toen al met de Noorderzon vertrokken: shoppen in de stad of verpozend op een terras. Ik vond het beschamend. We zaten er met een mens of twintig in een zaal die honderden mensen plek kon bieden. Desalniettemin, Don deed wat hem typeerde, hij hield een vurig pleidooi over de behandeling en het onderzoek naar mensen die voor de eerste keer een psychose doormaken. Alsof hij voor een bomvolle zaal sprak.

Na afloop van het congres zijn we naar Melbourne gevlogen om in drie dagen een groot deel van the Great Ocean Road in een huurauto af te leggen. Dat was een onvergetelijke ervaring. Hiske en Don bekeken the Twelve Apostles vanuit een helikopter. Ik was daar too chicken voor. We hadden dagenlang boeiende en betekenisvolle gesprekken.

Die huurauto was een verhaal apart. Don eigende zich vanaf dag één het stuur toe en hij hield er een nogal puntige en hoekige rijstijl op na. Dat gaf samen met het links aanhouden in dat land een aparte sensatie. Hiske en ik wisselden elkaar heimelijk en regelmatig op de achterbank af, omdat we ons daar veiliger waanden.

Reizen, ik heb er zoveel gemaakt, maar deze ligt nog zo vers in mijn herinnering. Het was een highlight in mijn carrière als hulpverlener. Don, Hiske en het VIP-team gaven mij een wereld die ik helemaal niet kende. Na twintig jaar dak- en thuislozenzorg in Amsterdam dacht ik dat de wereld van de Psychiatrie slechts uit mensen met nimmer aflatende en complexe problematiek bestond. Ik moest mijzelf, werkende met adolescenten, totaal opnieuw uitvinden.

Ik had en heb heilig respect voor Don. Inmiddels zelf aanbeland op de leeftijd van 63 weet ik dat het leven eindig is. Als het dan iemand overkomt die je hoog hebt zitten, dan stemt dat tot droefheid. De impact voor de wereld en zijn familie is groot. Ik wens zijn naasten veel sterkte met dit verlies.

Daarom, dit eerbetoon aan een iconische man, mens en professional, Don Linszen. Zo houden we mensen dicht bij ons. Moge zijn ziel rusten in vrede.

De eerste kaars in de kathedraal in Santiago de Compostela is voor jou.

Als Buitengewoon Trouwambtenaar moet je natuurlijk zo nu en dan checken of de huwelijken die je ingezegend hebt nog wel marcheren zoals het een goed huwelijk betaamt.

Een stop bij Iris en Eric lag voor de hand, want die hebben hun leven in Nederland ingewisseld voor een bestaan als eigenaren van een camping in La Roche Canillac in de Corrèze.

Eric is zo’n multi-getalenteerd type

Een man die iets in zijn kop krijgt en het meteen gaat maken. Voordat hij een atelier in the Living Museum huurde was hij glazenwasser in Den Haag. Op zoek naar een nieuwe invulling in zijn leven, verkocht hij zijn wijk en trad hij toe tot onze Artist Community van the Living Museum. Eric is Graffity Artiest. In zijn atelier hebben we vaak gesprekken gehad over zijn dromen. Verkassen naar Frankrijk maakte daar onderdeel van uit.

In die periode mocht ik Eer en Ier, zoals zij liefkozend door hun vriendenschare genoemd worden, in hun Bennebroekse achtertuin in de echt verbinden. Youri Lentjes trakteerde hun gevolg op een aantal van zijn prachtige en zelfgeschreven songs.

Het kenmerkt goede vrienden. Luttele uren na aankomst betekenisvolle gesprekken voeren in het centrum van deze camping, een imposante vuurplaats, in drie weken eigenhandig door Eric aangelegd. Ik was volledig uitgewoond, elke steen heb ik 5 keer in mijn handen gehad.

Het was een ongelooflijk mooie fietsrit gisteren naar deze bijzondere, spirituele plek. Een rit dwars door een oogverblindend natuurgebied.

Unlike the days before heb ik er de tijd voor genomen. Onderweg bedacht ik mij dat een route heel snel afleggen nog niet betekent dat je behouden aankomt. Ik wilde elk van de voorbije 11 dagen zo snel mogelijk van A naar B fietsen in de gedachte dat die 35 dagen genoeg zouden zijn om in Santiago de Compostela te geraken zonder panne van enigerlei soort.

En dat is natuurlijk onzin

Maar zo vergaat het een held op sokken. Ik reis graag naar de einder en hoop op onverwachte momenten. Ontmoetingen die je niet voorziet. Evengoed, na een jaar en drie maanden in de schoot van mijn lieve familie en de vriendinnen van mijn zonen was de start van deze Socialrun Pelgrimage een harde break. Het kostte enige tijd om in de juiste groef te komen.

All it takes zijn 21 seconden.

Ik lig ver voor op schema. Als ik in dit tempo doorga, dan kan ik deze Inclusie Quest in 21 dagen volbrengen, hetgeen betekent dat ik 14 dagen in Santiago moet wachten op mijn lieve vrouw, die een deel van de Santiago vanuit Porto gaat lopen.

Dus weet je wat, ik blijf hier een dag of 6, op deze fijne en geestverruimende camping. In het gezelschap van Eer, Ier, Roel, Ada (schoonouders), Cato en Anaïs (kids). Voor een startende onderneming is hier genoeg te doen. Daarnaast heb ik een aantal sponsoren beloofd iets in ruil voor een donatie af te leveren.

Zoals een artikel met de voorlopige titel Vriendschap over Europese grenzen heen. Die schrijf ik voor mijn boezemvriend Frank ter Reehorst, eigenaar van vertaalbureau Scriptware in Haarlem. Enorm veel zin om dat verhaal te schrijven. In het Nederlands. Frank mag het zelf vertalen. Het neemt een aanvang in Alphen aan den Rijn en gaat je vervolgens door een groot deel van Europa leiden. Het eindigt vanzelfsprekend hier, in La Roche Canillac.

Deze week neem ik tevens een Podcast op met Eer en Ier. Laten we zeggen een auditieve versie van Ik Vertrek. Als jij denkt dat hun beweging een pad is dat over rozen gaat, dan moet ik je teleurstellen. Ier kan je daar alles over vertellen. Natuurlijk, ze zijn vandaag volmaakt gelukkig. Evenwel, voordat je tot die conclusie kunt komen moet je door diepe dalen heen en doel ik niet op het glooiende karakter van de Corrèze.

En dan ligt er ook nog het finaliseren van de laatste Podcast Aflevering van de Psychiater Doorgezaagd te wachten, met een opmerkelijke bijdrage en conclusie van Anne-Marie van Dam. Nu ja, genoeg te doen.

Hoe fijn wakker worden is dit?!

Als je deze zomer van plan bent naar Frankrijk te reizen, doe dan deze plek aan voor het Franse Camping-de Lievelinge-Gevoel. Kenners weten dan precies waar ik doel. En ja, een mooi graslandpad leidt ook naar een belendend meer waar je middels een duik aangenaam verkwikt.

Lot Faber gaf mij via Instagram onbewust mijn Santiago Song. Die zal ik tot in lengte van dagen herinneren als mijn Santiago Favorite.

Ik voel de waterlanders al opkomen als ik dat nummer opzet.

Ik word gelukkig oud.

Dat zinnetje kun je op verschillende manieren lezen

Alweer zo’n geluksmoment.

Reizen

Het zet al je zintuigen open

Day Ten and Eleven, Amsterdam-Santiago

Wat een leuke ervaring was dat. Slapen in een Refuge van de Camino. Claude stond al voor het raam te zwaaien toen ik voorbijreed. Een bijzonder aardige, geestige spraakwaterval. Claude et Franky, de twee hospita’s, je kunt er zo een zomer lang een camera opzetten en je hebt een dijk van een docu. Het verbaasde mij dan ook niet toen hij aan de dis meldde dat zijn voorvaderen uit Italië komen, uit het geslacht Benaconi (of zoiets). Claude spreekt met zijn handen. Een acteur, een stand-up-comedian. Zijn handen bewegen bij alles wat hij zegt onophoudelijk heen en weer, op en neer. Een genot om naar te kijken. 

Het echtpaar, twee aimabele vrijwilligers trekken alle registers open om het de gasten naar de zin te maken. Deelnemen aan de Camino, op welke manier dan ook, is toetreden tot een nieuwe familie. Dat laat iedereen je op allerlei manieren voelen. 

Ik bevond mij in het gezelschap van 4 Franse mensen die allen het Engels niet machtig waren. Alleen op reis gaan, richting Santiago is een pré als jij je talen op orde wilt brengen. Ik kreeg gedurende de avond verschillende complimenten over mijn Frans. Er komen woorden naar boven waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had. 

Het brengt mij terug naar mijn ervaringen op de middelbare school

Ik had er Franse les van een Surinaamse levensgenieter, mijnheer Girigori. Hij danste vaak letterlijk voor de klas, alles om de aandacht van de leerlingen te trekken en vast te houden. Ik heb die man nooit op een naargeestig humeur kunnen betrappen. Wij hielden van hem. Zoveel, dat hij het ons toestond om hem zo af en toe liefdevol te pesten. Ja, zo kan het ook.

Zijn tegenpool was de heer Koman, mijn Duitse leraar. Hij was het vleesgeworden sjagerijn. Ik vond hem niet aardig en dat was wederzijds. Mijn cijfers waren beneden peil. Elke uitnodiging om voor de klas een samenvatting van het boek Drei Manner im Schnee ten beste te geven, ging mank op het feit dat ik het boek tot op de dag van vandaag niet gelezen heb. 

Waarom rakel ik dat allemaal op?

Welnu ik ben de overtuiging toegedaan dat ik beter Duits spreek dan Frans. Wonderlijk. Misschien moet ik dat na gisteren maar eens herzien. 

Ik sliep met twee Franse professoren, een echtpaar, op een slaapzaaltje met vijf bedden. Twee stapelbedden en een enkel bed. In die laatste mocht ik ivm met mijn lengte de nacht doorbrengen. Deze twee geleerde mensen zagen er uit als om door een ringetje te halen. Tanig, gebruind,  gespierd en toch al achter in de 60. Ervaren Camino lopers. 

Ronfler

Snurken. Daar had ik ze in enige mate op voorbereid. Uiteindelijk had ik meer last van hem dan hij van mij, zo leerde ik aan het ontbijt. 

Er kwam in de avond een geweldige maaltijd op tafel in vier gangen. In de ochtend werd er gezamenlijk ontbeten, zoals het een hechte familie betaamt. En dan mag je uiteindelijk zelf bepalen wat je daar allemaal voor over hebt. Ik voldeed uiteindelijk de som van €30 en daar waren Claude et Franky zeer gelukkig mee. Om 08 uur namen we  afscheid van elkaar en vervolgden wij ieder onze eigen weg. De profs richting La Rochelle, hun woonplaats. Ik richting Aubusson. 

Claude et Franky hadden geen enkele ambitie om op de gevoelige plaats vastgelegd te worden. Die cijferden zich dus letterlijk geheel weg. Alles ten faveure van hun gasten. Perfect hosts. Een vette 10.

Dag Elf

Het was weer zo’n dag. De dame van Google Maps wilde mij echt cross country naar Aubusson sturen. Sommige van die routeaanwijzingen heb ik gevolgd, waarna ik mij net als op die ene slechte dag terugvond op spooky en rocky bospaden. Het scheelde dat ik mijn karretje niet meer mee hoefde te zeulen, maar comfortabel is natuurlijk anders. En als je dan ook nog eens uren niemand tegenkomt, dan voelt dat bepaald eenzaam. 

In mijn laatste training aan een Housing First Team in Zaanstad sprak ik in de pauze deelnemer Leon wat uitgebreider. Hij is een fervent fietser en wereldreiziger. 

De tochten die hij ondernomen heeft zijn onvoorstelbaar. Daar verbleekt alles wat ik in deze 35 dagen doe totaal bij. Zoals einde dit jaar. Dan wil hij op zijn fiets vanuit Suriname het Amazonegebied op zijn fiets gaan doorkruisen. Dat is pas een held. Ik verbleek al als ik een paar uur geen mensen tegenkom. 

Die paar uur werden vele uren vandaag. Veel zon, veel hellingen, veel tijd om na te denken, weinig mensen gezien.

Behalve Robert dan. Hij stond in een kleine hameau aan de kant van de weg zijn plantjes water te geven. Dat had ik ook nodig, dus ik maakte daar een moment pas op de plaats. Zijn naam stond in grote tegels op zijn huis, Chez Robert. Hij keek naar mijn fiets alsof hij net een UFO uit de hemelen had zien neerdalen. Uitermate geïnteresseerd in wat mij bewoog om naar Santiago te fietsen. Hij had geen idee hoeveel kilometer daarmee gemoeid was. 

We hebben een tijdje staan praten

Over het leven in een dorpje, over alleen zijn. Het was een welkome ontmoeting op deze zonovergoten, verzengende dag. Of ik zin had in een eitje voor onderweg? 

Robert liep naar binnen en gaf mij een in folie gewikkeld eitje. Wat een lieve man. Vervolgens balde hij zijn vuist en bracht het topje van zijn duim naar zijn mond. Of ik ook zin had in een glas Rose?

Dat aanbod heb ik afgeslagen. Het was 13 uur. Voor de Fransen een prima tijd om daar de middag mee aan te vangen. Voor mij iets te vroeg. Robert wenste mij een goede reis.

Deze tocht eindigde uiteindelijk met een afdaling van 7 kilometer

Wat een genot. Een aantal auto’s bleef vol ontzag achter mij rijden. Ik ga hier niet vertellen hoe hard dat ging. Dan slaapt de liefde van mijn leven vannacht niet meer. 

 Ik was er vandaag trots op dat ik 114km verderop ben gekomen. Aubusson is een supermooie plaats, met volle terrassen. De eerste plaats in Frankrijk waar ik dat beeld voorgeschoteld krijg. Ik werd er zo gelukkig van dat ik meteen mijn fiets afgestapt ben en het er van genomen heb. 

Dit café heet Delirium. Die draaien er niet omheen.

In deze plaats heb ik een mooie kamer voor de nacht gevonden. Volgens mijn vrouw veel te duur. €60. Ik was er blij mee na een dagje zweten en drie keer smeren. De zon was meedogenloos. 

Het kost wat, maar dan heb je ook wat. 

Dat eitje van Robert ligt hier nog op de tafel.

Daar ga ik vandaag de dag mee beginnen