Listen (L) Empathize (E), Acknowledge (A) and Partner (P)

Quote

Ondanks jarenlange ervaring in de zorg zijn er soms van die trainingsdagen die er aan bijdragen dat er toch nog iets valt te verbreden in je grondhouding.
De LEAP-training van Rokus Loopik heeft ervoor gezorgd dat ik weer net even een andere bril durfde op te zetten.
Durf je iemand in potentiële mentale crisis op vakantie te laten gaan richting het strand? Of probeer je iemand te overtuigen/verleiden tot een meer controleerbare veilige plek binnen de zorgketen?
Voor de training was ik bijna zeker voor optie 2 gegaan.
Na de training ben ik toch even langs de LEAP methode gegaan.

Listen: Ik hoor het alternatief wat je biedt i.p.v. een time-out binnen de zorgketen, namelijk ‘ik wil naar het strand ‘

Empathize: ik begrijp dat je niet wil zitten kniezen op een kamer bij een time-out plek en even afstand wil doen van de hulpverlening.

Agree : Ik ben het met je eens dat een vakantie en strand wandelingen maken helend kan zijn.

Partner: Laten we samen kijken wat jij er voor nodig hebt om deze vakantie te bewerkstelligen.

Ondanks dat het even ongemakkelijk voelde, zag ik wat deze manier van denken deed met mijn cliënt. Zij voelde zich gesteund en serieus genomen. Enerzijds nerveus vertrok zij vol goede moed en met opgeheven hoofd richting haar vakantieadres. (Bas Erades, LinkedIn, 7 maart, 2025)

Unquote

Natuurlijk, je kunt het lezen als een ode aan de schrijver dezes. Maar het is lonender als je het leest als de aanhef van een handboek voor betere communicatie. Met om het even wie.

Net als bij iemand die doceert, traint, declameert, helpt het als je focust op de boodschap, in plaats van de nadruk te leggen op hoe iemand eruit ziet, hoe iemand iets zegt of hoeveel tijd iemand neemt om je iets te vertellen.

Tijd is een belangrijke factor. Tijd die we vaak niet hebben, want luttele minuten verder dan waar je nu bent, gloort alweer een nieuwe afspraak. Dus is aandachtig zijn lastig, omdat je met je hoofd al ergens anders bent. Bij een nieuwe afspraak of wat jij eigenlijk vindt dat er moet gebeuren. Zonder echt te luisteren naar wat iemand zegt.

Vanochtend vroeg ik Bas via een chat hoe zijn cliënt de tijd aan het strand had ervaren? Hij vertelde dat de wifi-code in het vakantiehuis haar zorgen baarde, maar ze maakte de strandwandelingen waar ze naar verlangd had.

Als ze in haar woning was gebleven, met alle achterdocht m.b.t. haar buren, dan was het wachten tot er een ruit gesneuveld was. Die vakantie is voor haar een Expeditie Robinson-achtige Exercitie. Ik vind het een keuze die getuigd van moed en lef. Ze overweegt nog een extra week bij te boeken. Aldus Bas.

LEAP is een methode die voorkomt dat je vervalt in vooroordelen, oordelen en interveniëren. Het zet de tijd even stil. Om stil te staan bij wat er zich recht voor je neus afspeelt. En wat er gezegd wordt. En waar je als hoopverlener op in kunt haken. Het helpt als je vasthoudt aan de zeven simpele instrumenten die deze methode in de aanbieding heeft. Zelfregie is tenslotte wat we iemand (terug) willen geven.

Daarbij.

Het is slimmer. Het is goedkoper. Het is menselijker.

Met dank aan Bas en Ursula. Hoopverlener en Moeder.

Jim Mutton and Concern Housing, New York City

Homies. I carry them in my heart.

Yes, I am a Housing First, First Follower. And the model comes from New York, but in fact that city has so much more in store and to offer for homeless people.

Listen to this 18 minute Podcast on Concern Housing in Brooklyn and the Bronx. Jim Mutton tells you all about this organization, that originally was created by homeless people and their families, and now houses thousands of people in that wonderful city.

Addiction, the Next Step

Their building on Coney Island is awesome. Just on the beachside, with spectacular views and a Bagel Shop, Cyclone, run by people who live in that building. A new home for veterans since 2019.

Jim and I, we carry the same tattoo, we have lived in Great Britain and share the love for the City of New York. Doing the right thing. He’s my Homie. Capitol H.

O Jesus, You Who Fill to Overflowing

Do I believe in God?

Sometimes I do.

Sometimes I don’t.

The fact is that I can be touched by people who do. It’s contagious.

Kenneth Stenbraten is a good friend from Stord, Norway. He is a professional, a co-worker. Team Leader of a Housing First Team in that beautiful city. And that makes us brothers from another Mother.

That’s family anyway. Everyone who knows that you eliminate homelessness simply by giving people a home.

This week he posted the recording of a beautiful Norwegian song. Sung by him. It gave me goose bumps. I asked him about the whereabouts of this song.

Quote

This song was written in 1947 by a man whose name was Aage Samuelsen.
Aage. He was a well-known preacher in Norway. He was open about his hard upbringing and by the age of 30, he was heavily addicted to alcohol. In one interview on national television in 1978 he told about how he earlier couldn’t live without alcohol, and he said that he considered alcohol to be one of the worst demons. Because of his own experience, he said, he could never judge a man who is in this fight.


He describes with his own words how he one day had been sleeping. Then suddenly he heard a beautiful melody and lyrics. He wrote down these lyrics and started to use the song immediately. People that heard the song, gave their positive response. But, sadly, the Church rejected Aage almost his entire life. Aage said that the Church did not take Jesus´word seriously, and that their teaching is full of empty rituals and that the priest were insincere.

The Church did not want to print this song, but he kept on using it, and today it is one of his most known songs, and it still touches peoples hearts.

The song is about removing everything around us that takes our focus away. Like the story in Luke chapter 10, when Mary chooses to sit down just for the reason to be together with Jesus, despite all the practical things that had to be done. 


It is in this intimate relationship with Jesus, all dark clouds and doubt burst and His light can shine through us. Then it really doesn’t matter what you have done earlier in life. All bad things can be hidden in his wounds.

It is this fire that is important to burn so that also others can experience this unconditional love.

Unquote

Whatever you think about it. Whatever prejudgment you have.

Listen to this song. It’s Kenneth’s dedication to a higher power, a sustainable meaning in life and love for people who are not fortunate. Like we are.

And if God does exist. Or not. In either way, we can’t leave it to a higher power to solve homelessness. It’s up to us to think of clever, cheaper, more human ways to include people in our society.

Meanwhile, I play this song, because it moves me, it provides hope, it makes me believe in higher powers. It makes you want to do the right thing.

Waarom het helpt als we het Museum van de Geest redden

Geen idee wat de situatie nu is, omtrent een eventuele sluiting van het Museum van de Geest in Haarlem. Het nieuws dat zoiets realiteit kan worden, kwam voor mij als een schok.

Ik was 23 jaar inwoner van Haarlem. In 2016 was ik genomineerd voor de verkiezing ‘Haarlemmer van het Jaar’. Goed beschouwd gold die nominatie The Living Museum in Bennebroek, een kunstenaars collectief voor mensen met geleefde ervaring en niet zozeer mijn persoon.

Het schijnt vandaag, 5 december, Global Volunteer Day te zijn. Een dag waarin we vrijwilligers eren voor hun inzet. The Living Museum Society schreef er op Instagram het volgende over.

Dankzij jullie kunnen we gemeenschappen van zorg en inclusie opbouwen, waar iedereen zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelt. Zonder jullie onvermoeibare inzet zouden de vooruitgangen die we zien—een groeiend netwerk van krachtige gemeenschappen en betekenisvolle verandering—niet mogelijk zijn. We eren jullie betrokkenheid en sturen een gezamenlijke boodschap van hoop en moed.

Terwijl we deze ongelooflijke gezamenlijke kracht vieren, moeten we ook een belangrijke waarheid onder ogen zien: blijvende impact vereist systemische verandering. Echte verandering vraagt om collectieve actie. Dit houdt in dat we beleid en structuren nodig hebben die de oorzaken van ongelijkheid aanpakken, niet alleen de symptomen. We doen een oproep aan degenen met economische macht en privileges—bedrijven, overheden en instellingen—om zich bij ons aan te sluiten en samen te werken. Dit is een uitnodiging om krachten te bundelen, expertise te delen en oplossingen te co-creëren die innovatief, inclusief en duurzaam zijn. Niet alleen door financiering te bieden, maar door actief deel te nemen aan het vormgeven van een betere toekomst samen.

Ik kan het zelf echt niet treffender stellen.

Waar je in deze tekst ‘vrijwilligers’ leest, kun je met gemak ook het ‘Museum van de Geest’ plaatsen. Het laat zich niet moeilijk raden wat er met een land gebeurt als er niet in Kunst en Cultuur geïnvesteerd wordt. Armoede, in alle mogelijke opzichten. Mentaal, economisch, sociaal.

Het zijn roerige tijden. Ik ken goed beschouwd niemand die niet geraakt wordt door wat er in onze samenleving speelt. Trauma. Het treft ons allemaal. Je hoeft er alleen maar voor naar het Journaal te kijken.

Het is belangrijk dat een instituut als het Museum van de Geest blijft voortbestaan. Voor Haarlem, voor Nederland. Zonder Kunst en Cultuur, zonder het Museum, verliezen we een uitgelezen mogelijkheid om op een kunstzinnige manier kennis te maken met Outsider Art en Mentale Gezondheid, om onze mentale horizon te verbreden, in perspectief te zien en in balans te houden.

Als we het Museum van de Geest redden, dan redden we goedbeschouwd onszelf.

I Know You

Ten minutes before these words were spoken to me, I saw a father giving his chubby baby a pleasant bath in a washtub. The image moved me deeply.

Marie-Anne suggested that we top up the water tank of our camper van. Had we skipped that task, Ivan, holding his child in his arms, would never have had the chance to speak those words to me, and we would have missed each other entirely.

It was the summer of 2024, on a campsite in Denia, along the Spanish coast. We first met Ivan in 2015 when he was working as a laborer for a Polish contractor who was carrying out a small renovation on our recently acquired house in the city center of Haarlem. Months after the renovation was completed, Ivan rang our doorbell. I immediately saw that he was not doing well. He had become homeless and was seeking help.

I’ll spare you the detailed account of what happened to him, but it’s clear he wasn’t the only Eastern European craftsman to fall on hard times due to someone else’s actions. Back then, I introduced him to the world of shelters for the homeless. If I recall correctly, I also gave him some money, and after that, we never saw him again.

Until October 11, 2024, at 9:35 AM, at Camping Rio-Mar in Denia, just before we drove our camper van onto a ferry to Ibiza.

“I know you too,” I replied, not entirely sure yet who was standing before me, but something clicked. Ivan looked noticeably healthier than the last time I had seen him. We embraced. At first, it surprised me, but then again, it didn’t. We had always liked him and had felt, back in 2015, that we had left him to fend for himself without proper support.

And now, here he stood before us, healthy and with a chubby baby in his arms. Not long after, we met his German girlfriend. After many years of wandering through Europe and living on the fringes of society, he had met this wonderful woman. Everything in his life had turned around for the better. They were now on a six-month trip through Europe, partly for vacation, but also to dream about finding a place in the sun for the future.

What’s certain is that Ivan will be building an outdoor kitchen on our French courtyard in the Spring of 2025. He and his family will be staying for a month in one of our holiday cottages.

I love feel-good stories. And this one is straight from, into your heart.

Partir c’est mourir un peu, berichtenluwte en het streven naar eubiotiek


Cher Gérard, beste Gerard,

Met de deur in huis vallen, heet zoiets geloof ik.

Ik houd van brieven schrijven en brieven ontvangen. Met de opkomst en het (on)gemak van WhatsApp is die traditie welhaast verdwenen. We schrijven elkaar in plaats daarvan berichten in telegramstijl en frequenteren elkander veel te weinig. Er is waarschijnlijk nooit onderzoek naar gedaan, maar het kan niet anders dan dat het schrijven en ontvangen van brieven de productie van oxytocine, het gelukshormoon, welig doet tieren. Dat werkt weer in de hand dat we langer leven en dientengevolge meer tijd kunnen besteden aan het ruchtbaarheid geven aan allerlei zielenroerselen. Ik heb sinds kort een abonnement op ChatGPT, en die was er duidelijk over.

Quote

Het idee dat mensen die brieven schrijven en ontvangen langer leven, heeft een interessante basis in de wetenschap van sociale verbondenheid en mentaal welzijn. Hoewel er geen specifiek onderzoek is dat direct aantoont dat het schrijven en ontvangen van brieven de levensduur verlengt, zijn er wel gerelateerde bevindingen die dit ondersteunen:

Sociale verbondenheid: Mensen die regelmatig communiceren en betekenisvolle relaties onderhouden, hebben vaak een betere gezondheid. Brieven schrijven kan een diepe vorm van verbinding zijn, omdat het aandacht en reflectie vereist.
Stressvermindering: Het uiten van gedachten en gevoelens via brieven kan stress verminderen, net als het ontvangen van een brief die steun of genegenheid uitdrukt. Minder stress wordt in verband gebracht met een lager risico op ziekten zoals hartproblemen.
Mentale stimulatie: Brieven schrijven stimuleert het brein, vooral bij ouderen. Het nadenken over wat je wilt zeggen en hoe je het formuleert, houdt de geest scherp.
Emotionele voldoening: Het ontvangen van een persoonlijke brief kan een gevoel van vreugde en waardering opwekken, wat bijdraagt aan een positiever welzijn.
Verbinding met traditie en ritueel: Het fysieke proces van het schrijven, het kiezen van papier en het opsturen kan een ritueel worden dat structuur en betekenis geeft aan iemands leven.


Hoewel brieven schrijven en ontvangen waarschijnlijk niet de enige factor is die de levensduur beïnvloedt, kan het zeker bijdragen aan een gezonder en gelukkiger leven door de voordelen voor mentale, sociale en emotionele gezondheid. Misschien is het dus geen gek idee om vaker de pen op papier te zetten!

Unquote

Waarvan acte. Wij zijn allebei een soort van gepensioneerd, we kunnen onszelf tot de doelgroep ouderen rekenen, aldus is het zaak elkaar mentaal te stimuleren.

Recentelijk, onderweg naar Nederland, troffen wij elkaar in jullie huis in Cadouin, op een weldadige nazomerdag, na een lange, zonovergoten zomer. Ik verheug mij daar immer op, zo’n bezoek. Want er is veel te delen over de levens van mensen die net een nieuwe baan hebben bemachtigd, mensen die vakantiehuizen in Zuid-Frankrijk verhuren en mensen die zo af en toe de wijk naar Zuid-Frankrijk nemen om daar aangenaam te verpozen.

Je toonde mij twee boekenplanken vol door jou geschreven kinderboeken, terwijl ik in de veronderstelling verkeerde dat je er maar twee geschreven had: een boek over een dorpje dat gebukt gaat onder de illustere naam Moddergat en een boek over het wel en wee van Nederlandse B&B-uitbaters, jullie dus, in Zuid-Frankrijk. Respect, Gerard. Daar kan ik voorlopig nog niet aan tippen.

Evengoed, waarom niet de pen op het papier gezet om een briefwisseling te starten over (over)leven in Zuid-Frankrijk? Ik word van beide activiteiten tenslotte heel gelukkig.

Terwijl ik dit schrijf, verblijven wij alweer twee weken in onze pied-à-terre in Zandvoort. Ik moest even zoeken hoe je dit woord nu werkelijk schrijft, en dat lezende bleek alras dat het hier helemaal geen pied-à-terre betreft, want we staan hier ingeschreven. Dit is ons vaste woonadres, en Château Mondou vertegenwoordigt ons tweede woonhuis. Dat wij hier maar twee maanden per jaar wonen, ga ik niet aan de grote klok hangen, want dat schijnt dan weer niet te mogen. So much voor een Verenigd Europa.

Enfin. We hebben een flink slot om het hek van het château gegooid, onze directe buurman kond gedaan van ons vertrek, de datum van terugkomst, en hem een sleutel van ons huis in bewaring gegeven. Inbrekers kunnen rekenen op een interventie van hem en zijn trouwe viervoeter Olav, die qua habitus de vergelijking met een wolf of keiler glansrijk kan doorstaan.

We hadden er goed aan gedaan ons verblijf in Frankrijk met een drietal weken te verlengen, want het regende hier aanvankelijk cats and dogs. Het waait elke dag harder dan we hebben kunnen, en de zon schijnt nog steeds onafgebroken in Villeneuve-sur-Lot.

Hoe vergaat het jullie? Verblijven jullie inmiddels weer in Delft? Of genieten jullie nog steeds van dat uitzicht op die prachtige vallei, waarin de paarden als God in Frankrijk galopperen?

Ik ben vanzelfsprekend benieuwd wat je van mijn idee vindt om een briefwisseling te starten. Ik wilde dat eigenlijk via LinkedIn doen, maar dat platform staat niet toe dat je een tweede nieuwsbrief start. Mijn nieuwsbrief Brieven aan dr. Van Dam is mij heel dierbaar; we hebben inmiddels 1905 subscribers. Dus daarom via deze weg.

Ik ben inmiddels zover dat het château achterlaten mij beduidend meer moeite kost dan Zandvoort te laten voor wat het is. Vandaar de aanhef van mijn eerste schrijven aan jou.

Bonjour de la part de Marie-Anne, salutations à Wybrich et j’espère vous voir bientôt.

Rokus

PS Maar weinig mensen kennen de betekenis van het woord Eubiotiek. De kunst en kunde om een lang, gelukkig en gezond leven te leiden. In het licht van jouw recente verjaardag, waarvoor mijn welgemeende felicitaties, lijkt het mij een goed plan om daar vorm en inhoud aan te geven.

De Majoor Bosshardt Onderscheiding Amsterdam

Ik schreef ooit in de eerste regel van een haar opgedragen gedicht dat ik niet in haar schaduw kon staan. Niet van mijn vrouw en ook niet van Majoor Bosshardt trouwens. Ik voelde mij er toen en ook vandaag nog steeds heel goed bij. Wij horen bij elkaar. Inmiddels runnen Marie-Anne en ik een ‘Ik Vertrek’-locatie in Frankrijk en hebben we net voor ons pensioen voor een nieuw project gekozen. We houden niet van stilzitten. 

Evengoed, vorige week ben ik in een ander opzicht een beetje ‘dichterbij’ gekomen. Naast Marie-Anne’s prijs, mag ik een onderscheiding zetten die ik op zaterdag 27 april 2024 uit handen van mijn goede collega en lieve vriend, Harry Doef van het Leger des Heils in Amsterdam, in ontvangst mocht nemen. 

Quote

Het Leger des Heils Amsterdam heeft besloten Rokus te onderscheiden met het bijzondere Majoor Bosshardt- beeld. Een replica van het originele beeld zoals dat te zien is in de binnenstad van de hoofdstad. Al meer dan 25 jaar werken Rokus en het Leger des Heils intensief samen. In het begin als onderdeel van het veldwerk in de parken en onder de bruggen. Vele trainingen en lezingen heeft Rokus verzorgd. De laatste 15 jaar heeft Rokus vele tientallen medewerkers geïnspireerd tijdens zijn internationale ‘Learning Experience’ reizen. De samenwerking tussen Leger en Rokus wilden we vieren; hij heeft ontzettend veel betekent voor de organisatie en daarmee ook voor de meest kwetsbare burgers. Nu hij stopt met de georganiseerde reizen naar de Verenigde Staten, was dat een uitgelezen moment hem deze prijs uit te reiken. De prijs werd uitgereikt in zijn favoriete restaurant Miss Mamie’s Spoonbread Too in Harlem, in aanwezigheid van 16 collega’s en vele Amerikaanse ervaringsdeskundigen.

Unquote

Die zag ik niet aankomen. Ik had even geen woorden. Een doos met prachtige recente boeken. Dat is wat ik dacht in mijn handen te hebben. Die lach op de foto’s is een andere lach dan die ik normaal laat zien. Ik kan hier een lijst van namen de revue laten passeren zonder wie ik die prijs nooit gekregen had. Doen we niet. Te lang. Maar ook hen ben ik dankbaar.

Dat prachtige beeld staat nu in Zandvoort, naast die andere prachtige prijs.

Harry Doef en die lieve collega’s van April, ik kan ze niet genoeg bedanken, voor deze bijzondere eer en die memorabele momenten.

Ooit, lang geleden, tijdens mijn eerste rondes met de soepbus, onder het viaduct bij het CS in Amsterdam, waar soms meer dan 100 mensen op ons stonden te wachten, hebben ze mij geleerd wat ‘afstand en nabijheid’ eigenlijk betekent en hoe je dat kunt betrachten. 

Ik heb een week nodig om van deze Recovery Crash Course Roller Coaster te herstellen, voordat ik weer naar Chateau Mondou afreis. Voor een bijzonder seizoen met gasten en, jawel, ook collega’s. Je hoeft er geen oceaan voor over te steken. 

Sans toi je ne suis rien. Je reviens à la maison, chérie.

#harrydoef #hetlegerdesheilsamsterdam #theaprilgroup #marieannerudolphi #prosceniumprijs #chateaumondou #villeneuvesurlot #harrygras #grasloopiklearningexperiences #majoorbosshardt #forever

The Trail is the Thing

2012. Dat was volgens mij het jaar dat ik met een groep, managers, hulpverleners, docenten, beleidsmakers en ervaringsdeskundigen afreisde naar Kansas. We bezochten er onder andere een consumer run instelling, genaamd Side.

Het blad Psy publiceerde na terugkomst een prachtig artikel over die reis, op initiatief van Dirk den Hollander, destijds werkend voor STORM Rehabilitatie, al jaren de krachtige motor achter Nei Skoen in Helmond.

Anyway, naast fantastische ontmoetingen, maakten we er kennis met het boek the Trail is the Thing. Dat boek herbergt 365 pagina’s, een pagina voor elke dag. Elke verhaal voor de dag begint met een quote, gevolgd door een uiteenzetting van het thema van de dag, eindigend met een welgemeend advies.

Het is niet alleen omwille van dat boek, maar tevens omwille van mijn ongebreidelde drang tot reizen: ik heb die titel op mijn bovenarm laten zetten. Een lang gekoesterde wens. En dat op een plek die veel betekenis voor mij heeft, Staten Island, New York, samen met mijn Englishman in New York, Jim Mutton. Hij op zijn borst en ik op mijn bovenarm. United in Ink and Friendship. De reis, het pad dat wordt afgelegd, is veel belangrijker dan de bestemming.

Dat boek, dat is een rode draad geworden in de reizen die Harry Gras en ik sinds 2011 samen organiseren. We vergeten het wel eens, maar in principe lezen we elke dag een Trail met onze mede-reizigers. Het geeft richting aan wat je die dag gaat doen.

Kortgeleden heb ik het idee opgevat om die Trails in te spreken, gelardeerd met een elke dag een nieuwe en fijne tune. Natuurlijk, je mag het ijdel noemen. Het is vreemd om je eigen stem terug te horen, dus daarom vraag ik ook mensen in mijn netwerk om die verhalen in te spreken.

De Trails staan gebundeld op de pagina, the Trail is the Thing op Soundcloud. Het is wonderlijk, want ze worden in veel landen beluisterd.

En daarmee is mijn doel bereikt. Al helpt het maar één persoon, dan dient het een doel. Tussen al het wereldnieuws in, helpt het mij om positief te blijven en een focus te houden op vriendelijkheid voor anderen.

Ik stel het op prijs, als het voor jou ook betekenis heeft, om die Trails te delen met jouw netwerk. Dat gaat mensen helpen.

Frelsesarmeen and Slum Sisters

Today was Salvation Army Day in Oslo. The temperature is about -10, but who cares when you are presented with some cool, state-of-the-art, heart-warming programs that serve people in need.

We visited the Salvation Army Street Hospital for homeless people with severe physical challenges. Wonderful nurses, who were called Slum Sisters back in the days, and now take care of people who find a safe haven in this building. Liv-Bente told us all about it, in perfect English, though she herself had big doubts about her ability to do that. Prince Charles would even say she spoke Impeccable English. Nothing to be shy about and every reason to proud of such a hospital and team.

Pål told us all about Sapa Bilpleie, a project where people are trained in making cars shine like crazy. Let’s say it’s a Beautiful Laundrette for automobiles. His program is like he said, always in the red figures. Nevertheless, the Salvation Army gives them the opportunity to keep doing what they are doing, because it’s important for people with multiple challenges to have a job. A job in which they can make mistakes, but are always learning to become the best at what they do.

Rune told me about his parents, who are officers at the Salvation Army and how he became a soldier for the same institution. Nowadays, he is the coach and coordinator of the Norwegian Street Soccer Team, both men and women. He states he has the best job in the world, and he told me all about it in an interview. It will be broadcasted on de Kantelcast, a podcast on Keymoments in people’s lives, in about a weeks time.

Liza showed us a perfect blueprint of how you can offer elderly people a meaningful life, in the midst of a loving community, living in a beautiful building and spending your day in a day center where you are offered multiple activities. Any other program, either serving youth or adults, can use this blueprint as an example on how to serve people with community building in mind.

Last, but surely not least, Yury, a Salvation Army prison chaplain (see photo), made us a witness of his fabulous programs. How about this for a one-liner: You can’t listen to your voices coming from inside, when you don’t cut down on the noise coming from outside.

That’s why his team creates retreats and pilgrimages for inmates, without any fear of inmates running out on them. It never happens, because they learn powerful lessons, we walk in the middle of nowhere, and it beats daily life in prison buildings and cell blocks. Recently, his team was offered a sustainable budget to visit Norwegian prisoners in other countries, who rarely get visitors.

All in all, it was a great day with passionate and innovative speakers and workers. Pretty unique in the world, considering the fact that they work for a somewhat traditional organization. Very worthwhile visiting. It lights up your day. Oslo and the Salvation Army are the place to be.

It takes Nordic Stubbornness to practice Housing First

It was the year 2011 that I traveled to Stord, Norway for the first time. It’s 2024 and I can add about four more visits to this City/Island that counts approx 20.000 souls. They do not differ from any other city and are dealing with similar ‘city issues’.

Yesterday we spent a day with their Housing First Team. They adopted this method after joining the Gras/Loopik Learning Experiences to the USA. 
And I was flabbergasted by their effectiveness, dedication and stubbornness to stick to the method and dynamics of Housing First. They do their utmost to keep people housed, despite all the daily dilemmas that come to their table. 

The Stord Municipality in Norway has banned homelessness from their town. Key to that amazing result is a team that stays true to the model, a great and always active Housing Coordinator, a people’s manager, a rock steady team leader, wonderful passionate workers and a police force that has a well-developed world- and human view on psychiatry and addiction. It’s a great example of a shared mission and network approach. Add all these ‘ingredients’ into a community-oriented-local-policy and success will come your way. 

Stord is on my list of top 5 Housing First Teams in Europe. Happy to go back in October 2024 with 15 Nurse Practitioners from the Neds.

Ode aan Russel Lawrence Cummins – † 8 januari 2024

Download deze geschreven Ode aan Russel. De uitvaart heeft in kleine (familie)kring plaatsgevonden. Een pagina, met woorden, geluidsfragmenten en een video als eerbetoon aan een bijzondere en originele vriend.

Waar Russel is, is Vuur. Een originele Human Rights Activist.

Lezing Russel Lawrence Cummins, Meet the Xperts 2015, Kleine Zaal, Toneelschuur, Haarlem.

De Onzin van de DSM-V. Podcast de Psychiater Doorgezaagd, met een bijdrage van Russel.

Loopik over Plenteren

‘Plenteren’. Daar was de heer Bakker vooral pagus voor. Hij was op zijn woonadres, een gekraakte, bouwvallige woonboot, bezocht door Henk Plenter van de afdeling Hygiënisch Woningtoezicht van de GG en GD. Plenter werkte al sinds mensenheugenis in Amsterdam en zijn persoon en werkwijze waren zo bekend dat zijn naam tot werkwoord is verworden. Als Plenter een huisadres bezocht, dan was er meestal sprake van ernstige verwaarlozing. Hij probeerde de bewoner op vriendelijke en creatieve wijze te bewegen tot een hygiënischer grondhouding. Als niets meer hielp, dan ging hij over tot een rigoureuze schoonmaak.

De gemeentelijke poetsman had de heer Bakker het advies gegeven zich aan mijn bureau te melden, in de hoop daarmee een bruuske reiniging af te kunnen wenden. De heer Bakker was een opvallende figuur, zoveel was bij de eerste kennismaking meteen duidelijk. Er was sprake van  een exorbitante baardgroei. Ruud Lubbers en de Goedheiligman verbleekten erbij. De baard had net als zijn woonboot gedurende een lange periode enige verzorging moeten ontberen. Hij hing in een enorme klit, als een vilten plak over zijn borstbeen en hij was dermate lang dat hij hem als een stropdas tussen de broekriem kon laten verdwijnen.

De heer Bakker was bang, bang dat hij ontruimd zou worden. ‘Ik heb telang gezworven om dit op te geven.’ – ‘Hoelang bent u dakloos geweest?’ – ‘Ik zwerf al sinds mijn geboorte, u toch ook?!’ Daar had ik niet van terug.  

De woonark was volgestouwd met oud- en nieuw papier. Over de lengte van de boot liep tussen de lectuur door een smal paadje, alsof iemand er jarenlang, als een gekooide leeuw, heen en weer had gelopen. Er werd hier niets verplaatst. De heer Bakker besefte dat hij de heer Plenter slechts zou kunnen behagen als hij meer dan alleen stoffer en blik ter hand zou nemen. Wij kwamen overeen dat hij per week 1 vuilniszak zou vullen en aan de straatkant zou zetten. Na een tweetal maanden werd het duidelijk dat het hem  aan het hart ging. De heer Bakker  kon niets weggooien. In dit onderkomen ging slechts leesvoer naar binnen. In tweede instantie spraken wij af dat spullen die weg konden voorlopig in plaats van op de stoep, apart gezet zouden worden.  Het mocht niet baten. Ook een voor de deur geplaatste container bevatte bij inspectie slechts een defect strijkijzer. Het kostte hem geruime tijd om er een paar versleten stappers aan toe te voegen. Het was hem niet gegeven afstand te doen van zijn bellettrie.

Uiteindelijk offreerde ik hem een aantal dagen Bed and Breakfast in ons Crisiscentrum, tijdens welke dagen wij zijn woonschuit zouden opschonen. Op de afgesproken dag meldde de heer Bakker zich met een weekendtas op ons bureau. De tas bevatte een pyjama, een onderbroek, een tandenborstel en een boekje met de titel, ‘Welke ster is dat?’.

Hij vroeg mij het hemd van het lijf.  Het gesprek duurde een kwartier, een half uur, drie kwartier. Ik werd onrustig. Na een uur kwam het slechte nieuws er hortend en stotend uit. ‘Mijnheer Loopik, het spijt mij zeer, maar ik kan niet op uw aanbod ingaan’.

Ik was maar moeilijk in staat mijn teleurstelling te verbloemen. Dit was het resultaat van een jaar geduld betrachten! Het was geruime tijd stil in de spreekkamer. De heer Bakker schokschouderde en keek gegeneerd om zich heen. Ik hervond mijzelf. Hem trof geen blaam. Iedereen heeft een reden om te doen wat hij doet.

Restte mij desalniettemin een prangende vraag; ‘Waarom heeft u uw weekendtas meegenomen?’

‘Mijnheer Loopik, duidt mij niet euvel, maar ik wilde u niet meteen voor ’t hoofd stoten.’

Rik van Laeken † 10 maart 2023

Zeker en vast.

Blij dat we elkaar nog hebben kunnen zien, kortgeleden. Hoewel in omstandigheden die bepaald anders waren dan de gewone omstandigheden waarin we elkaar pleegden te zien.

Met een Orval in de hand, op het Sint Veerleplein in Gent.

Dan bespraken we de zin van ons bestaan, maar altijd in relatie tot anderen. Want daar was jij van. Een rijzige, markante, boom van een vriend van Alleman.

Een rotsvast geloof in het goede van de mensen en een goede afloop. Tot op het laatst.

That was your middle name. Onbevooroordeeld positief. Altijd met een overweldigende interesse in wat de ander van iets vond.

We zien elkaar nog ergens Rik. Peter, Harry, jij en ik. Op een ander pleintje.

Zeker en vast.

En als ’s avonds overal de lichten uitgingen, dan zat ik niet achter een voordeur

Je moet er 65 voor worden, klaarblijkelijk. Om af en toe om te zien naar vervlogen tijden. Ik heb veel bewaard, uit die 20 jaar straatwerk in Amsterdam. Video’s, documentaires, columns, artikelen, geluidsfragmenten. Deze week stuitte ik op een opname van de KRO/Radio. Een 9-delige (podcast)serie over het Daklozenteam in Amsterdam, waar ik 20 jaar voor gewerkt heb. We spreken 2004. 
Die serie kun je trouwens beluisteren op mijn Soundcloud-pagina. Absoluut de moeite waard, als vergelijking met tegenwoordige tijden en inspirerend om te horen hoe hemel en aarde bewogen werden om dakloze mensen te helpen. Er is veel ten goede gekeerd, maar ook veel niet. In sommige opzichten zijn we Terug naar Af. 

In die serie komt Arie aan het woord. Onze eerste ontmoeting vond plaats in een kelder van de Graansilo aan het IJ. Een plek waar nu dure appartementen gesitueerd zijn. Hij lag er tussen tientallen kilo’s rottende tomaten te slapen. Zijn beschrijving van wat dakloosheid is ‘zingt’ nog steeds rond in mijn hoofd. Confronterend, desolaat, schokkend. 

Ik heb veel van hem geleerd. Met name dat iedereen altijd gelijk heeft. Hoe dan ook. Vanuit het perspectief van degene die dakloos is. Het is een hard leven. Ook omdat we allerlei regelgeving bedenken die mensen als het ware ‘gijzelen’ in dakloosheid. Begrijp mij niet verkeerd, ik geloof oprecht dat iedere hulpverlener zijn/haar werk met het hart doet: het zijn onze systemen die aan revisie toe zijn. 

In een persoonlijk gesprek vertelde hij mij dat hij de woorden ‘tot volgende week’ maar moeilijk aan kon horen. “Elke keer als dat tegen mij gezegd werd, dan vond ik mijzelf na een gesprek toch weer dakloos terug op straat. Ik zat niet achter een voordeur. ” 
Het schaamrood steeg mij naar de kaken toen hij mij dat vertelde. 

Arie die zag het scherp en hij hield mij scherp. Niet lang na deze opname raakte hij zijn woning weer kwijt. Als ik mij niet vergis omwille van huurachterstand. Ik hoop dat het hem nu goed gaat. Dat hij ergens woont, met vrienden, vriendinnen en familie.

Uit respect heb ik een Intro en Outro achterwege gelaten. Het zijn slechts 10 confronterende luisterminuten. Het zijn de woorden die het hem doen. Zoals gezegd, we schrijven 2004, maar het had ook 2023 kunnen zijn. 

#hetrehabteam #amsterdam #arie #achterdevoordeur #dakloos #devriendelijkebankjesbond #wordlid#housingfirst #housingfirstnederland #tweeduizendvier #tweeduizenddrieentwintig #dekantelcasth

Herstelvakantie voor Peers en Professionals

Vanaf 2023 bieden Harry Gras en Rokus Loopik de mogelijkheid voor hulpverleners en cliënten om samen op vakantie te gaan en op een andere manier aan herstel te werken. En dat alles op een prachtige locatie, Chateau Mondou in Villeneuve sur Lot, Zuid-Frankrijk.

De nadruk in deze vakantieweek ligt op het samenzijn met anderen die zo’n week net zo hard nodig hebben als jij. Veel hulpverleners en peers zijn nog nooit met elkaar op reis geweest. Wij bieden de mogelijkheid om elkaar op een andere manier beter te leren kennen.

Een vroege duik in het frisse zwembad staat garant voor een boost in jouw algeheel welbevinden en fysieke conditie. We maken wandelingen, doen yoga, bezoeken pittoreske dorpjes, kleurrijke markten, gekke brocantes, genieten van een uren durende massage, kopen en bereiden al onze maaltijden zelf en we streven naar betekenisvolle en herstel- bevorderende gesprekken. Dat laatste doen we door inspirerende dialoog-sessie’s te organiseren waarin er voldoende ruimte is om te bespreken wat jij nodig hebt voor jouw herstel. En hoe je dat samen kunt bereiken.

Na die week kun je er weer jaren tegen. Je verwerft een andere relatie met jouw cliënt en andersom, jouw hulpverlener. Je voelt je energieker, creatiever en meer geëquipeerd om samen aan het (herstel)werk te gaan. We brengen je terug naar wie jullie waren voordat de DSM-V een bepalende rol in jullie leven kreeg. Voor minder doen Harry en ik het niet. Wij hebben er alvast erg veel zin in.

Download hier de brochure

Podcasten met Harry Gras en Rokus Loopik

Het zal niemand ontgaan zijn, Podcasten is Hip. En dat betekent dat Harry en Rokus daar al lang geleden op aan zijn gehaakt. November 2019 om precies te zijn. Toen zag onze eerste Podcast het levenslicht.

Het is een prachtige manier om jouw denkbeelden en wie je bent over het voetlicht te brengen. Het mes snijdt aan twee kanten: het is voor ons vooral plezier en meditatief om zo’n podcast te maken, te editen, te produceren. Dan laten we het feit dat je er ook naar kunt luisteren, op elk denkbaar moment van de dag, niet onbenoemd. Want of je nu aan het hardlopen bent, achter het stuur zit, een geweldige dis staat te bereiden, naar de einder zit te staren, een Podcast beluisteren kan altijd en overal.

Het is een manier is om je overtuigingen om zeep te helpen en jezelf opnieuw uit te vinden. Want daar zijn wij van.

In de PDF kun je oplezen hoe je van onze Podcast-diensten gebruik kunt maken.

#grasloopiklearningexperiences#harrygras#rokusloopik#dekantelcast#intheirshoes#richpulice#kantelmomenten#richandrokus#injouwschoenen#walkingtheextramile#podcast#podcastmasteracademy#mirjamhegger

The Youth Living Museum of Heart Sounds in Kampala, Uganda or ‘Show me the Money!’ (Jerry McGuire/Tom Cruise)

My friend Harry Gras and his wife, Lisette are currently in Uganda, working as a Volunteer for the Program Help Her International. They will stay there for three months, untill September 12th.

They meet wonderful people every single day. Rokus Loopik turns their meetings and conversations into a Podcast episode of the Kantelcast. You can find this Podcast on Spotify, Apple Podcast and Springcast.

Recently Harry met the Young Ones. Three young men, Patrick, James and Elijah, who started the Youth Living Museum of Heart Sounds Foundation. James is the son of Joseph Atakunda. Joseph is a person with lived experience and a Powerful Peer and Advocate for people that deal with mental health issues. He recently retired and the Young Ones decided to start of where Joseph stepped out.

They do great work, but they lack a building, a Community Center from which they can send their Mission and Vision into The World. The rent for such a building costs €250 per month, €3000 on a yearly basis.

Harry, Lisette and Rokus decided to help them out. And for that we need money. We are not going to ask you to donate (nevertheless also possible), but we want to give you something in return for your generous donation. As said, we (The Young Ones) need €3000 for the payment of rent for one year.

In order to collect this amount of euro’s I will be selling a couple of my Living Museum paintings. Yes, the ones that mean The World to me. My heart is in these paintings, because I met the Artist and I know the story behind the painting. And it took some effort to be able to buy them.

If you are interested, let me know. When you buy the paintings, you will get the story attached to it. On paper, lively written out by me.

Oh yes, you have to know I will NOT sell them for less then €3000, because that is what we, Patrick, Elijah and James need. Know that you will be the owner of three special Living Museum Paintings from Moldova and New York and that the Young Ones can start their very own Living Museum in Kampala with your donation.

We thank you with everything we have and to be specific, from our hearts.

So, which painting am I talking about? And what can I tell about them for this moment?

Made by an Artist from Chisinau, Moldova, at a young age, being a student at an Art Academy
Made by the same artist from Chisinau, Moldova (different and amazing story).
Painted by John Tursi, an Artist from the Living Museum, New York.

And hey, if you are hesitating because of the lac of the story behind the painting, just reach out to me and I will reveil the story to you. That is, if you are serious about buying the paintings.

Thank you so much up front and hope to hear from you soon!

Rokus, Patrick, James, Elijah, Harry and Lisette

rokus@icloud.com

0681420615

VWS

Ik moest mij inhouden. Tien actiepunten was geen probleem geweest. Evengoed, zoals Marnix Geus stelt: deze vijf punten zijn genoeg om in de komende jaren aan te werken.

Download de Pdf met onze actiepunten onderaan deze pagina.

We rest our case.

Denk mee over de aanpak dakloosheid! Op 24 mei organiseert VWS in Utrecht een landelijke brainstorm. Het is de aftrap om samen tot een aanpak voor de lange termijn te komen. Iedereen is welkom: beleid, uitvoering, management, belangenbehartiging en mensen met ervaring met dakloosheid.

We kijken vooruit: hoe lossen we dakloosheid op? En we staan stil bij wat we de afgelopen jaren hebben geleerd, bijvoorbeeld op gebied van preventie. Staatssecretaris van VWS Maarten van Ooijen roept iedereen op om mee te denken en deelt met ons in deze video alvast zijn uitgangspunten ?

Schrijf je snel in en tag hieronder je collega’s of samenwerkingspartners.

?? Datum: 24 mei – 13.30 – 17.00 uur (inloop van 13:00)
?? Locatie: Jaarbeurs (Julianagebied) bij Utrecht centraal
?? Inschrijven: 
https://lnkd.in/eyGqzEHN

Christer, Hilde and Housing First. It’s a Love Thing.

Agreed, these are confrontating pictures. But, no worries, this story ends being a Feel Good Love and Recovery Story. About two people who hit Rock Bottom. Who found Recovery, Housing First, Victory and Love not so very long ago.

I met Christer and Hilde in 2016, on the 2nd of June at 15.25 hours, in their cosy home in Stavanger. Their Housing First Team asked me to meet these two Wonder- and Powerful people.

Back in the days they struggled with addiction and as said in other words, walking into a dead end street. One day, in 2015, they were included in the Stavanger Housing First Program, one year before we met for the 1st time, in their new home.

In 2018 I invited them to perform with me on a Conference stage in their home town.

They told me it meant a lot to them, as it did for me. It meant The World to be honest.

Today, April 1st 2022, Christer texted me the following message:

Today I was employed in a 100 percent position in Housing First Stavanger as an experience consultant?  Feels fantastic? Thank you for believing in us❤️

Dear Christer and Hilde, I congratulate you with this wonderful achievement and position. And yes, I believed you could do it.

Sit back in your chair, log in to Spotify and find this song, Thinking of a Place by the band The War on Drugs. Close your eyes, listen to the music and lyrics. Listen to the steel guitar, the violins, the synth’s, the mandoline, like I did this afternoon and when the guitar starts crying, taste the Sweet Victory of the Love between you both and your personal War on Drugs. The Battle that you have won.

Don’t think the song is over at 5 minutes and 6 seconds, because that is where the good part starts. The Story of your Love and Recovery.

Have a great evening and celebration. I am with you in my mind and heart.

Just see it through my eyes
Love me like no other
Hold my hand as something turns to me
Turns me into you
Turning me into you

Wat hebben de RINO Utrecht en Bemoeizorg met elkaar te maken?

Nou alles

Ik mag er al 20 jaar lesgeven aan mensen die zich al die jaren in grote getale opgeven voor de door Simone van de Lindt en Harry Gras gecoördineerde Bemoeizorg-opleiding.

Gisteren was het weer eens zover. De eerste van twee in twee weken.

Maanden geleden stuurde ik de studenten een opdracht

Ik geloof in de helende kracht van Verhalen Vertellen. In mijn trainingen en reizen is dit een vast onderdeel en mensen beleven life-changing-moments aan het vertellen en aanhoren van Verhalen.
In de komende maanden, voorafgaande aan de trainingsdagen, wil ik jullie uitdagen om een moment(en) te zoeken om een persoon op straat aan te spreken en een gesprek aan te knopen. Iemand die indruk op je maakt en jouw belangstelling wekt. Die persoon is bijvoorbeeld dak- en of thuisloos, heeft misschien een achtergrond in de psychiatrie/verslaving, of een familielid, maar als dat niet lukt, dan mag iemand anders ook, zolang je die persoon maar niet kent. Maak het jezelf niet al te makkelijk.

Als je iemand gevonden hebt die openstaat voor een gesprek, probeer dan de volgende vragen uit:


*Kun je een ‘kantelmoment’ in jouw leven benoemen?
*Hoe zag dat moment er uit?

*Wat heb je van dat moment geleerd?
*Wat kunnen andere mensen daarvan leren?


Ik stel je op de trainingsdagen in de gelegenheid om in een tijdsbestek van 8 minuten (niet meer en niet minder) in een video, een geluidsfragment, een document, een verhaal te vertellen over jouw ontmoeting.
De vorm van presenteren is open. Je mag een vorm kiezen die aansluit bij jouw persoonlijkheid. Tip: stap uit je routines en geef je fantasie en dus jouw presentatie alle ruimte. Durf je verhaal prijs te geven. It’s a one time opportunity.

Als je geluk hebt, dan ontspint zich voor je neus een dag vol pure chemie

Louis Puggaard-Müller, Kurt Jurgen Kühnen en De Socialrun Aanstichters, Jasmijn en Charlotte waren er ook bij met meer dan memorabele bijdragen.

En die studenten deden voor niemand onder. Weergaloze geluid-, tekst en beeldfragmenten van ontmoetingen. Bijdragen waaruit je de talrijke uren van voorbereiding en uitvoering kon horen, zien en oplezen.

En dan ga je tjokvol energie op weg naar de VrijMiBo

Die inzendingen ga ik verwerken in een Podcast. Dat duurt even. Maar die staat in een paar weken online, met toestemming van de maker natuurlijk.

De volgende cliffhanger geef ik alvast weg

Man met de kleden 

daar sta en ga je 

het maakt niet uit wat de weersvoorspelling is

er is geen andere mogelijkheid dan je fiets op te stappen 

en dat doe je, zelfs nog met plezier 

ondanks je pijn en verdriet 

je land dat je hebt moeten achterlaten 

jouw thuis, jouw veilige haven waar je altijd op terug hebt kunnen vallen 

Nial, 

je vertelde dit met veel dapperheid en kracht  

nadat je mij vroeg cola te kopen voor onderweg 

ik dacht; een keer niet iemand die om geld vraagt 

een opvallend en uniek figuur, zo zou ik je noemen

eerlijk en oprecht in je woorden, zo kwam je over 

je was vriendelijk, vroeg mij over mijn leven

het was net alsof we elkaar al vaker hadden gezien 

je stapte je fiets op om verder te gaan

met de vele dekens die we samen weer hadden vastgemaakt 

je vertelde nog op zoek te zijn naar een slaapplek maar dat was niet het moeilijkst van de dag 

het allerergst vond je genegeerd te worden, door mensen waar je een vraag aan stelt

gewoon een kleine groet of een korte kennismaking

dat is toch niet zo moeilijk?

dag! zei je en keek nog achterom om naar me te zwaaien

ik zei; tot ziens! want dat voelde zo.

Met dank en een diepe buiging aan Fleur en de groep van vrijdag 18 maart 2022.

Het was in alles een mooie dag

The Living Museum Rocks

We zijn precies een jaar verder. Natuurlijk, onze vestiging in Bennebroek is op 1 januari 2021 dicht gegaan.

Maar the Living Museum is springlevend

Wist je dat Rob Haen, de initiatiefnemer van the Living Museum in Tilburg recent twee prijzen in ontvangst mocht nemen? Allereerst de Creatieprijs van de gemeente Tilburg. Ten tweede ontving hij de Solidariteitsprijs van GroenLinks, regio Tilburg. Momenteel zijn zij op zoek naar een nieuw gebouw, want op 1 april loopt hun huurcontract af, maar wat gaat het Rob en zijn kompanen voor de wind.

Alle tips voor een nieuw gebouw zijn natuurlijk welkom

Ron Vogels van the Living Museum040 (Eindhoven) timmert onverdroten aan de weg.

Helen Roeten, voormalig kunstenares van the Living Museum in Bennebroek is in Alkmaar enige tijd geleden gestart met The Living Museum Project. Ook zij komt met haar project regelmatig in het nieuws.

Eric Rudolphi, straatadvocaat te Leeuwarden is vorig jaar zijn Living Museum in Leeuwarden gestart. Bijna alle inboedel uit Bennebroek heeft zijn weg naar zijn Museum gevonden. Verschillende kunstenaars van TLM Bennebroek hebben in Leeuwarden geëxposeerd. Zoals elke stad herbergt Leeuwarden veel kunstenaars die daar hun vrijplaats hebben gevonden. En ze hebben plek voor nog veel meer kunstenaars.

Want hoe het ook zij

The Living Museum als concept is een vrijplaats voor kunstenaars van alle achtergronden. Een plek waar jij jezelf kunt zijn, zonder oordeel en alle ruimte om jezelf te ontwikkelen tot een bijzonder kunstenaar.

Ingrid, Willem, Joke en Anna, voormalig kunstenaars van the Living Museum in Bennebroek zijn in Hillegom hun eigenste ‘Living Museum’ begonnen onder de naam Atelier Mixxxx. Diversiteit in kunst, samengebald in een voormalig winkelpand in een drukke winkelstraat. Wat een prestatie, ondernemingsgeest en alles waarom we ooit the Living Museum begonnen zijn.

Dit gebouw staat in Alphen aan den Rijn. De plaats waar ik mijn middelbare schooltijd heb doorgebracht. Vorige week mocht ik met drie mensen uit die gemeente spreken over hun plannen om een Living Museum te starten. Ook de stad Leiden denkt aan het openen van een Living Museum.

The Living Museum is alive and kicking

Vanuit mijn studio op het NDSM in Amsterdam-Noord werk ik verder aan het verspreiden van The Living Museum als concept, als artist community, als mogelijkheid om mensen een plek te bieden waar geen regels en wetten gelden. Waar je jouw creativiteit de vrije loop kunt laten. Waar je aan community building kunt werken.

En wie weet starten we dit jaar ook een Living Museum in Amsterdam-Noord.

Omdat elke stad, elke wijk zo’n mooi project goed kan gebruiken

Natuurlijk, er is geen Living Museum dat lijkt op de andere. Want alle mensen zijn uniek. Maar de gedachte is altijd dezelfde.

To summarize the essence of the museum, the essence of the museum here is that we are celebrating the individual differences. We are celebrating those aspects of your vulnerability that make you a miserable person outside in the world as your strength and we change your identity to that of an artist. And we celebrate the fact that you had experiences other people did not have. So in this way: Art is the solution, art is the way to go.

Marton, Janos (1999)

Artists at the Living Museum are automatically at a high level in creating art work; so called normal artists have to work hard until they get there. They have access to the universe, where the angels fly.

Beispiele: Picasso oder Dubuffet

Janos Marton (1992)

PS Het portret van Janos Marton is van de hand van Grietje Keller, Organisator Mad Studies-leesgroepen stichting Perceval & kwaliteitsfunctionaris GGD Amsterdam.

Nous partons (un peu)

Sinds jaar en dag verkneukelen wij ons aan het TV-programma Ik Vertrek. Met groot leedvermaak kijken we toe hoe andere escapisten zich in een ongewis avontuur onderdompelen. Want zo kun je zoiets wel noemen. Zo’n ervaring is overweldigend en staat bovendien in de Top 5 van stressoren in de diagnostische criteria van de DSM-V. Een classificatiesysteem dat in de Psychiatrie gebruikt wordt om jou en je problemen in een hokje te douwen.

Al die afleveringen van Ik Vertrek, en we hebben ze allemaal gezien (ja, ook in de herhaling), die kloppen als een bus. Je kunt je nog zo goed verdiept en ingeleefd hebben in wat je gaat kopen of net gekocht hebt, maar de realiteit is vele malen minder rooskleurig.

Zo hadden we ons oog op een 13e eeuws kasteeltje in de Lot laten vallen. Terwijl ik in de zomer van 2021 voor de Socialrun per pedelec naar Santiago de Compostela aan het fietsen was, togen mijn vrouw Marie-Anne en haar broer Meindert per auto Naar Villeneuve sur Lot. Om dat chateau te bekijken.

Het is misschien een iets te groot project voor ons, concludeerden zij. Maar ga toch maar kijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging tenslotte toch die kant op.

Na een heel aangenaam verblijf op Camping La Roche Canillac van mijn vrienden Eric en Iris, trapte ik via Rocamadour richting Villeneuve. Hun verhaal is net zo Ik Vertrek-waardig als al die andere sappige verhalen trouwens. Als je wilt weten hoe het hen vergaan is, beluister dan deze Podcast. Eer en Ier Vertrekken.

Een lang verhaal kort

Het huis en de omgeving spraken mij aan.

We deden een bod.

Op 19 augustus 2021 parkeerden wij onze auto om 14.00 uur voor het kantoor van de notaris in Villeneuve sur Lot.

Op 19 augustus 2021 om 14.05 uur draaiden wij ons op de stoep van de notaris om en zijn we weer naar Nederland gereden. Zonder het koopcontract te tekenen.

Laten we het op koud-water-vrees houden

De werkelijkheid was vele malen ongemakkelijker, maar ik boog mij op positieve weerslagen van wat ons in het leven bezighoudt, dus laten we het diepgaande twijfel noemen. Dat is een stuk sjieker.

Weken later stelde ik mij weer in verbinding met de 80-jarige eigenaresse van Château Mondou. We kregen dat huis maar niet uit onze hoofden. We zijn weer in gesprek gegaan. Gek genoeg alsof er niets gebeurd was. Dat is voor veel mensen een effectieve grondhouding.

Op 16 december 2021 hebben we het koopcontract getekend en mogen wij ons eigenaar noemen van een 13e eeuws kasteeltje in de Lot et Garonne.

Dat is natuurlijk mind blowing. Evenwel. Elke ochtend slaat de schrik ons om het hart.

Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?!

Er gaat elke dag wel iets stuk. Het kostte weken om het huis te clearen. Dat wil zeggen : we hebben de ramen opengegooid en 75% van de inhoud van het chateau naar buiten gegooid. We rijden elke dag naar de dechetterie (vuilstort). En zijn we met bossen rokende Salie in elke hoek van het huis geweest. We hebben er vooralsnog (nog) geen spoken zien rondwaren, anders dan apparaten die het om onverklaarbare redenen begeven.

In onze vorige Franse woonplaats in de Bourgogne, stond aan de rand van het dorp ook een kasteel. Als we onze hond uitlieten, dan maakten we een rondje langs dat immense gebouw. Over het algemeen, als de Canadese kasteelfamilie thuis was, zag je er links onderin het kasteel slechts één lichtje branden. Nu begrijpen we waarom.

Het is de enige echt verwarmde plek in het chateau

Namelijk, de keuken. De overige kamers zijn steen- en steenkoud. Vooral als er geen CV en enkel open haarden en houtkachels aanwezig zijn, zoals ook in ons kasteel.

Het is dus even wennen. Evengoed. De Nederlands/Franse/Friese aannemer Renzema, die al 25 jaar in Frankrijk woont en werkt, is inmiddels langsgereden voor een inventarisatie van onze (ver)bouwplannen. Die liegen er niet om, qua prijs dan. Niet dat we daar niet van op de hoogte waren, maar toch. Het vraagt om overleg over wat wel en wat niet aan te pakken. Maak een Masterplan, stuur dat voor 1 april in, dan gaan wij alles voorbereiden en dan kunnen we volgend jaar aan de slag.

Slik

Evengoed. Elke dag houden we meer van deze bijzondere plek. De vergezichten zijn wonderschoon. De zonsop- en ondergangen zijn oogverblindend mooi. De ruimte, de vrijheid om te bewegen is verslavend. Je voelt ineens dat je bepaalde spiergroepen bepaald verwaarloosd hebt. Want er moet natuurlijk wel gesjouwd en geknutseld worden. De door de vorige bewoner aangelegde TV-aansluitingen zijn afgekoppeld. We maken vuurtjes. Daar kun je uren naar kijken.

En als altijd, als je niet weet waar je moet beginnen en je door de bomen het bos niet meer ziet, dan is er altijd iets om je aan vast te houden. Op het wereldwijde net komt elke dag een hart onder de riem voorbij. Als je het wilt zien.

Een gedeeld luxe probleem is een half luxe probleem. Als je kinderen en aanhang, en bevriende echtparen een paar weken langskomen, dan valt alles weer heel erg mee. Nee, het huis wordt er vooralsnog niet warmer en beter op, maar het ruimt lekker op en gezellig is het zeker.

Die drie kids koken daarnaast de sterren van de hemel. De liefde van een kasteelheer gaat door de maag. Vooral als er gnocchi op het menu staat.

Cette histoire continue

Château Mondou in de Lot (Website)

Château Mondou in de Lot (Instagram)

In Memoriam Joanne Ellenkamp

In de groepen die ik meeneem naar New York is er altijd iemand die op dat aanbod ingaat. Ook Joanne Ellenkamp nam die uitnodiging aan. En zo zaten we met z’n twee, in een zonovergoten Central Park, op een terras ervaringen en vriendschap te delen.

Want we hadden een klik. Het was een highlight in die meer dan 75 voorbije reizen die wij inmiddels gemaakt hebben. Central Park leent zich daar als geen andere locatie perfect voor. Omgeven door weelderig groen en toch midden in die smeltkroes van culturen.

Dat kenmerkte Joanne 100%. Een vrouw van de wereld. Iemand die zich in alle kringen op haar gemak voelde en het beste uit de mensen om haar heen naar boven haalde. Omdat ze de vriendelijkheid zelve was. Een kosmopoliet pur sang.

Jaren later kwam ze naar the Living Museum in Bennebroek en vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was. De rust waarmee ze daar over sprak maakte een groot verschil. We hadden een intens en opgewekt gesprek over wat ons bezighield en de hoop dat ze nog veel tijd zou krijgen.

Onderstaande foto is daar een overweldigend bewijs van. Van haar ongebreidelde positivisme en opgewekte aard.

Ik las vanochtend dat Joanne op 3 januari 2022 is overleden. In onderstaand artikel van Trouw kun je oplezen wat zij voor de wereld en voor Rotterdam betekent heeft. Als geboren Rotterdammer, als reisleider, als hulpverlener en als verre vriend kun je daar onmogelijk aan voorbij gaan. Er is een Rotterdamse heengegaan.

Ik wens haar echtgenote, vrienden, familie en collegae veel sterkte, liefde en tijd om verhalen over Joanne te delen. Zo houden we mensen bij ons.

When I’m Sixty Four

I agree. It’s an open door.

The Founders of Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band offered me a helping hand with opening, composing and sharing this Birthday Blogpost.

It makes me melancholy

Because mental and fysical maturity don’t go hand in hand when you are getting older. On one hand one is walking the dusty road towards Oblivion. On the other hand, being alive and kicking, providence offers one the ability to make peace with that fact.

Whatever may happen.

I really turned 64 today.

And I am grateful

No, not because of reaching this age.

I am grateful

For the fact that people who became sick, became better again. Grateful for the people who passed away last year, whom we will never forget, meant so much to us. Grateful for the fact that despite everything I was able to work and travel with people. I am grateful for resilience. Grateful for the healing powers of self. Grateful for Santiago de Compostela. Grateful for my family, wife, sons, Estelle. I am grateful for the fact that I can smuther myself in the love and friendship of lots of people around the world and the love I can give to them. Because we took good care of each other in 2021. With Love and Attention.

And if you thought about me today

I thank you from the bottom of my heart. Without you, this day would not have been the same.

What is the connection between my day of birth, Château Mondou and the year 2022?

I am here, today @ Villeneuve sur Lot and Château Mondou @ 64


My spouce Marie-Anne and I, we are going to make a dream come true. And given our age, this will be the last trick in our working lives. A house in the South of France, with three Holiday Cottages which we will rent out to tourists, friends, colleagues and family. Because quitting with doing what you like most, what most people call working, was never what we were aiming for and is not a given thing for us. Not yet.

We started two weeks ago

With breaking down and rebuilding. We are true fans of the TV-program, Ik Vertrek. We enjoyed watching people buy houses in France and feeling stressed out about the state their new houses where in and the crazy amount of work they had to put in there. Because their minds were on a pink cloud when they signed for it. And now, now it all happened to us. We spent 10 days throwing the inheritance of the former owner out of the windows and moving other people’s energy out of the same windows by burning sage.

Nevertheless

From this summer on, we will be renting out these wonderful three Holiday Homes. With everything that makes you happy. Making fires on two acres of land and the courtyard. Cooking in the same courtyard. Visiting ancient villages. Reading a book. Watching Church Owls flying over our terrain. And, as you can see, you can also practice your swimming skills. We hope to welcome you here. One day.

? Chateau Mondou

No

I am not quitting working in The Netherlands and other countries. During autumn and winter I will keep on doing that from our place and office in Amsterdam. And my partner Harry and I, we have lots of trainings and learning experiences planned, once we are allowed to travel and work with groups again.

Because without you, life just means nothing

I wish all of you a good and prosperous 2022. That’s the luxury of being born on the 4th of January: you can combine these memorable days and wishes.

I will do my utmost best

To feed you with Love and Trust.

Because whatever may come, today I am taking the freedom to bend the lyrics of this great song just a little.

For the sake of our friendship.

I will still need you

When I’am Sixty Four.

De Kantelcast en de Psychiater Doorgezaagd

Een Podcast over Kantelmomenten en Prangende Vragen in de GGZ

Het zal de aandachtige luisteraar niet ontgaan zijn

Sinds ik een opleiding heb gevolgd bij de Podcast Masters Academy van Mirjam Hegger, heeft dat medium mij behoorlijk bij de strot gegrepen. Ik heb er een nieuwe activiteit/hobby/verslaving bij. 

De Podcasts ‘De Kantelcast’ en ‘de Psychiater Doorgezaagd’ hebben, hoewel (nog) bescheiden, een vast luisterpubliek getrokken

Je kunt ze via Spotify, Springcast en Buzzsprout beluisteren. Schroom niet, als het jouw goedkeuring kan wegdragen, om ze in jouw netwerk te delen. Ik, Harry Gras en Anne-Marie van Dam doen niets liever dan mensen bevragen om daar een nieuwe Podcast van te maken. 

De laatste Podcast van Anne-Marie en Rokus heeft veel mooie reacties opgeleverd

Zoveel, dat er weer nieuwe aanvragen voor ontmoetingen en interviews uit voortgekomen zijn. 

In de komende weken spreken wij de volgende inspirerende mensen.

Dus in een tijdsbestek van een maand kun je nieuwe afleveringen van onze Podcasts verwachten. We hebben er ongelooflijk veel zin in.

Imme Titulaer


Over drang, dwang, en medicatie zou ik ook nog wel iets te melden hebben… en ik ben bereid ervoor naar Amsterdam te komen.

Roland Hoven en John Jongejan

Roland en John voeren al enige tijd een briefwisseling over allerlei onderwerpen die elkaar en de GGZ betreffen. Een opmerkelijke uitwisseling van kennis, inspiratie en betrokkenheid. Een must voor iedereen die de GGZ een warm hart toedraagt.

Steven Peters

Ik ben om 7 uur in de ochtend door een arrestatieteam van mijn bed gelicht en valselijk beschuldigd. Dat resulteerde in een depressie en een alcoholverslaving die 25 jaar geduurd heeft.

Leny van Dalen

Ik denk dat ik wel iets te zeggen heb over afstand en nabijheid in contact met patiënten. Om maar eens wat te noemen…

Heb daarin regelmatig mijn neus gestoten, maar ook hele mooie verrijkende ervaringen waar het gaat om verder gaan dan je doktersrol je vraagt.


Hoe is het nu eigenlijk met Paul?


Kijk om. Maak een praatje. Kijk niet weg.

Dat deed Marnix Geus ook niet in de winter van 2021, toen hij dakloze Paul in de Pijp in Amsterdam tegenkwam. Het is al even geleden en het had wat voeten in de aarde, maar gisteren mochten we Paul dan eindelijk ophalen in Zaanstad. Van het bedrag dat hij onze staat heeft gekost met die 6 maanden detentie hadden we veel meer mensen dan alleen Paul kunnen helpen. Evengoed, laten we het over Paul hebben: we hebben Paul gisteren naar zijn nieuwe huis in het zuiden van het land gebracht. Voor een nieuwe start. Een leven dat lijkt op dat van jou en mij. Een leven met een huis en een baan. Want dat heeft hij vandaag ook gefixt. Paul heeft nauwelijks een dag na zijn vrijlating gewoon een baan! Bijna alles waar hij midwinter 2021 op hoopte. 

Rest alleen nog nummer drie op de Top-3-verlanglijst van de meeste dakloze mensen in Nederland. 

1. Een huis.
2. Geld. Een baan, een uitkering.
3. Liefde. Een relatie, een maatje. 

Als jij wilt weten hoe dat gisteren ging, die vrijlating en zijn ‘verhuizing’ naar Maastricht: check dan de volgende video. 

Hoeveel voorspoed kan een Mensch van Goede Wil verdragen?

Natuurlijk, het echte werk begint nu, in zijn eigen huis, een baan, verantwoordelijkheden. Maar, we hebben ‘een dorpje’ om Paul heen gebouwd. Er zijn mensen waar hij op kan ‘leunen’, waar hij op terug kan vallen. 


An Outdoor Gym for Elena, Nadejda and the Women of Serpeni in Moldova

Elena Irimici and her Dream

Elena and Nadejda are good friends. They live in the same Village. Serpeni.

Nadejda works for the Trimbos Institute Moldova. She was our interpretor for the many years we worked in various cities throughout Moldova. It is special working with interpretors because whatever you say and do, they will say and do. It is like somebody is shadowing you all day. It can’t be a surprise that once you stop working together you become good friends, like Nadejda and I did.

Moldova is number two on the list of poorest countries in Europe. I am not stating this to enhance your pitty for our friends in that beautiful country, because they love their country, they are proud people and they have no desire to leave their country. Instead of that they have dreams about better living circumstances for people and they work hard to achieve just that. Like the Trimbos Institute Moldova, Elena and Nadejda.

Elena was born and grew up in a small Moldovan village called Serpeni. Because of the very difficult economic situation in her country, she had to work in Moscow for a long period. In the evening, on her way home, she was crossing a park with an outdoor gym in it where a lot of women were exercising.

She was dreaming about having such an opportunity in her home village: for her and for other women who are deprived from many modern conveniences.

Being a rural woman in a Moldovan village means, in addition to cooking and cleaning, also gardening, farming, keeping cattle and so on. They don’t have any opportunity for physical exercise. Elena shared her dream with the people (yes, also the men) living in her neighbourhood and they were very excited about it. Together, without any support from the community, they built a park and planted trees in it.

But their resources are limited and they cannot afford buying the so much coveted outdoor gym.

Elena needs just €1000

To make her dream come true.

To create her Outdoor Gym for the Women of Serpeni.

I hope like I do

You will be able to help Elena and her friends too.

I am going to donate money today

Are you with me? Can I ask you to do the same?

And make her dream come true?

And become a friend of Serpeni’s Outdoor Women Gym?

Any donation is OK

Harry Gras and I promise to take pictures and say Hello to Elena and the women of Serpeni next time we travel to Moldova with a new Learning Experience Group.

Push these words and donate to her wonderful dream!

Elena’s Outdoor Gym!

Thank you so much women (and men) from The Netherlands and elsewhere!

You just worked with Elena, Nadejda and us on a World that Works for Everybody

Frank Smithuis is een goede vriend

Hij werkt sinds 1994 in Myanmar. Hij is directeur van Medical Action Myanmar.

COVID-19 en Myanmar.

De Deltavariant slaat genadeloos hard toe in dat land. Frank en zijn 900 medewerkers in de klinieken van Myanmar hebben dringend geld nodig.

“Zuurstofmachines zijn het belangrijkste. Daarbij zijn steroïden, middelen om trombose te voorkomen, en antibiotica belangrijk. Voor het opvoeren van vaccinaties is het voor deze golf te laat, maar dat is natuurlijk ook nodig voor de volgende golf.”

Ik ga vandaag geld storten. Doe je mee?! Via deze site kun je doneren.

https://mam.org.mm

Misschien wil je dit bericht ook delen in jouw netwerk.

Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.

Alvast bedankt!

10 Free, Friendly, Unasked Advices and Reasons why you want to walk or bike to Santiago de Compostela

Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness, and many of our people need it sorely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one little corner of the earth all one’s lifetime. (Mark Twain, The Innocents Abroad / Roughing It)

The Road to Santiago is much more interesting then Santiago itself.

Take a year to prepare your journey to Santiago. The day you decide to make this trip is the day your travels start. It’s fun to think about all you need to turn this journey into a walk or ride into the Mystic. Because that is what your plan is all about. It will make you discover things about yourself you never knew. It will make you discover things about The World you never knew.

Approach this plan as if you were starting to write a book.

In fact start writing this book the day you decide to make this journey. While doing this you will also turn this experience into the best learning experience you ever had. Sharing is Caring. You will help others with your writing, lessons and experiences too.

If you want to read my book, just send a request to rokus@icloud.com and I will send it right away.

Think of a Thousand Reasons to not make this trip.

Think of a Thousand Reasons to do it.

In this year of preparing for the trip I could think of a thousand reasons to cancel it. Bad knees. COVID-19. No time. No money. My family can’t do without me. A two month blank in my CV. Bad weather. Flat tires. Shitty bike. Bad timing. I am to weak. No time to prepare anything. Fear for the unknown. Too many people that are making the same trip. To crowdy roads.

The thing is: any reason you can think of for not making the trip is walking or biking away from yourself.

Embrace uncertainty and flow, because you will experience both. You might need it to become a more whole person.

Start your Camino from the threshold of your home.

And create so-called markers on your route. +2400 kilometers (that was how long my trail was) is a long distance. Cut your route into pieces. It will give you the certainty of meeting friends along the road and have some time to replenish and recover. Starting in Amsterdam, I had stops in Montfoort, Bergen op Zoom, Brussels, Vézelay, La Roche Canillac, Villeneuve sur Lot and Poo de Llanes. I did not plan anything in between those cities and villages. My agenda was open. I was ready for any new experience.

By the way, you might consider to plan your voyage early in the season.

I started on the 1st of June. I was alone for most of my 35 days. It was a trip inside. I loved it. The inspiration to write, to think, to contemplate, to bike and think nothing, to talk to strangers and to change my plans was abundant.

Make it a solo trip.

There are people who will ask you to travel together. Refuse politely. The Camino is something you do on your own. Your reward will be overwhelming and abundant. Travel alone and become a World Citizen. An individual that feels OK in any kind of culture. In connection with people and surroundings. You will become the person that embodies someone who works on a World that works for Everybody.

Do it for charity.

Make your network, friends, family, boss, relatives and spouse, sponsor your pilgrimage and every single kilometer. When back home, give the money to a good cause, to charity. People that need that money much more than you do. If you can find the time and resources to plan and make this journey, you allready have everything you need in this world. Share your abundance with others. Sharing is Caring. A World that Works for Everybody.

Create a website or a special page on your own website.

People that donate to your noble cause want to make this trip with you while staying at home. They love to hear your stories and updates. They become your co-travelers. You think you are making this trip on your own? You are, but with online support whenever you need it. We are living in difficult times. Times in which prejudice is becoming a common attitude. There are people out there that need support, that need your philosophy, your wisdom. Share it. Be a role model and example of what a world citizen is and can be. Check my page. Rokus 35 days Inclusion Pilgrimage to Santiago.

Choose your equipment with the utmost care.

I left some of my equipment/gear in almost every city and village I made a stop. You don’t need a lot of gear to end this Adventure successfully. Make sure you only bring along what’s necessary. Avoid extra weight. Reduce all that noice in your life and head. It will bring you back to the essence of what you are and need. You and other people.

If you need more specific details on equipment, please drop me a line and I will tell you all I know.

Thank you for reading this.

To be honest, I could write an extra 130 pages and 200 reasons why it will help you to do what I did. For me the Camino did not end. It will linger on for years. I am planning new Camino’s for the coming years.

Let me end with this poem by David Whyte, my favorite Irish poet.

I added some pictures to it to underline his beautiful words.

Thanks again and I wish you a Buen Camino.

Become a Pilgrim. The one who will tell the story. The one who will tell the story. The one coming back from the mountain who helped to make it.

Tzitzo Magazine

In mijn +40 werkzame jaren in de GGZ

Heb ik managers, bestuurders, voorzitters en directeuren zien komen en gaan, al dan niet met vette ontslag/oprotpremie’s. Ik zeg niet dat die mensen hun werk niet met het hart deden. Evenwel, dat systeem dat we met z’n allen in het leven geroepen hebben, dat staat toe dat zulke dingen gebeuren.


Ik ben de tel kwijtgeraakt

Maar ik heb minstens zoveel effectieve, werkzame, goede projecten/instellingen/stichtingen zien verdwijnen onder aanvoering van die managers, bestuurders, voorzitter en directeuren. Ik zeg niet dat die mensen dat met kwade bedoelingen deden. Evenwel, vreemd en zonde is dat wel.


Het is wellicht mijn kortzichtigheid

Dat ik veronderstelde dat iedereen maar begrijpt wat bijvoorbeeld Housing First, WRAP, Trauma Informed Support, Intentional Peer Support en Stigmabestrijding inhoudt. Er stromen tenslotte altijd weer nieuwe, jonge mensen, professionals, bestuurders, directeuren, managers het werkveld in die hetzelfde pad mogen belopen als ik en anderen gelopen hebben. En hoelang heb ik er over gedaan om te begrijpen wat Housing First nu eigenlijk was en betekende?! Decennia.

Ik las dat Samen Sterk Zonder Stigma

Geen geld meer krijgt van het Ministerie van VWS en dat daarom het doek voor die instelling is gevallen. Onbegrijpelijk en doodzonde. Want broodnodig in een tijd dat er af en aan discussies over zogenaamde verwarde personen gevoerd worden. En heel erg nodig omdat begrip over stigma in een samenleving waarin menselijke verhoudingen op scherp staan hard nodig is. Werken aan een Wereld die Werkt voor Iedereen.

SSZS

Is een partner van Tzitzo Magazine. Evengoed, wees niet bevreesd, dat fijne magazine wordt helemaal niet met voortbestaan bedreigd, hoewel dat blad met weinig middelen en veel sprokkelen gemaakt wordt.

Ik had een bruggetje nodig om tot mijn point te komen

Bij deze. Waarvan acte.

Ik ben verheugd

Mee te kunnen delen dat ik vanaf deze week Ambassadeur van dat Magazine ben geworden. Omdat het broodnodig is dat er meer openheid en begrip ontstaat over de uitdagingen waar mensen met een achtergrond in de GGZ mee te maken krijgen.

Dit is wat TZITZO voorstaat

• Werken aan bewustwording van stigma en de impact ervan.
• Aandacht besteden aan psychische aandoeningen en handvatten aanreiken hoe hiermee om te gaan.
• Zorgen voor meer wederzijds begrip. En daardoor bijdragen aan een maatschappij waarin iedereen gelijke kansen heeft, ook mensen met een psychische aandoening.
• Laten zien dat en hoe je zelf iets kunt veranderen; hoe je herstel kunt bevorderen.

Tzitzo magazine motiveert mensen om opener te zijn over hun mentale kwetsbaarheid en daarmee het (zelf)stigma rondom psychische kwetsbaarheden te verkleinen.

We hopen te bereiken dat lezers denken: O zit dat zo….

Dus, word abonnementhouder van dat blad

Zoals ik deze week gedaan heb.

Omdat goed geïnformeerd zijn over Stigma voor iedereen goed is en mentale tegenspoed echt iedereen kan treffen.

In Nederland hebben bijna 2 miljoen mensen een psychische aandoening. Onderzoek wijst uit dat 70 procent van deze mensen te maken krijgen met vooroordelen of discriminatie. Tweederde van deze mensen stopt met activiteiten en zwijgt over problemen, uit angst voor negatieve reacties en om uitgesloten te worden.

Stigma en zelfstigma belemmeren herstel, en maken dat mensen hulp vermijden. Veel mensen ervaren stigma als zwaarder dan de aandoening zelf. Het wordt ook wel de tweede ziekte genoemd.

Ik heb de wijsheid niet in pacht

Maar ik denk dat het getal veel hoger ligt. Zeker in deze crisistijd.

Word dus lid en voor slechts weinig geld heb je een geweldig magazine in je postvak/bus liggen. Gerund en gemaakt door ervaringsdeskundigen zelf.

Hoe belangrijk is dat

Check onderstaande link om dat voor elkaar te krijgen.

TZITZO