Gijon (ja, dat spreek je uit met twee flinke G’s, ‘GGiggon’) is een geweldige stad. Ik mocht er een nachtje slapen in het Hostel van Ravi.
Ik had Ravi nog nooit ontmoet
Maar zelfs via Whatsapp straalde hij de warmte uit die je als eenzame fietser zo hard nodig hebt na weer een tocht van honderd kilometer stoempen op de pedalen.
Het Hostel zag er vanaf de straatkant eerlijk gezegd niet uit, maar net als met de beste Spaanse restaurants is dat een goede indicator voor een geweldige home made maaltijd en een mooie kamer. So much for modern times. Ravi opende op afstand de voordeur voor mij.
Kamer nr.1
Stelde mij dus helemaal niet teleur. Een prachtig en monumentaal trappenhuis gaf toegang tot een frisse, moderne en ruime hotelkamer. Met wifi en een natte cel (regendouche) waar je als wereldreiziger alleen maar van kunt dromen.
Niet veel later gaf Ravi mij ongevraagd een digitaal advies over het beste restaurant in de stad.
Tierrastur Poniente
Ook dat stelde mij niet teleur. Genuin Spanish Food.
Eenmaal terug in Hostel trof ik Ravi achter de voordeur. Hij was in zijn laptop en een Excel-bestand zijn boekingen aan het stroomlijnen. Tot mijn stomme verbazing begon hij in het Nederlands tegen mij te praten. Ravi had als kleine tien-jarige jongen een paar jaar in Schiedam gewoond. Laat ik daar nou in de Amedestraat geboren zijn. Of all the places in The World.
Ravi droeg een zwart mondkapje met twee filters.
Ik kon mij daardoor geen voorstelling maken van zijn gezicht, maar zijn ogen spraken boekdelen. Daarachter schuilde een wereld van tragiek.
We wisselden wat algemeenheden uit en ik vertelde hem hoe blij ik was met mijn kamer. Dat betekende veel voor hem.
De Weltschmerz in zijn ogen triggerde mij
Ik vroeg hem of hij open stond voor het opnemen van een interview. Ravi hoefde daar niet over na te denken. Hij had er zin in. Evenwel ontbrak het hem helaas aan tijd.
Ik moet morgen naar de rechtbank en ik heb de avond nodig om mij daarop voor te bereiden.
Ik zie dat het je raakt. Wat is de reden voor die zitting?
Negen jaar geleden werd ik verliefd op een man. Dat is op zich geen probleem, maar ik was getrouwd en mijn vrouw was in verwachting van ons kindje. Het zette mijn leven op zijn kop. Die man op wie ik verliefd was bleek een slechte man. Hij heeft mij €90.000 afhandig gemaakt en hij heeft mij jaren, tot op de dag van vandaag, gestalkt. Ik hoop dat ik morgen dat hoofdstuk kan afsluiten en dat ik die gebeurtenis achter mij kan laten. Het was een hele moeilijke tijd, waarin ik bijna alles kwijtraakte wat ik lief had.
Hoe is het nu Ravi? Ben je nog samen met je vrouw en je kind?
Ja, het gaat heel goed met mij en mijn gezin, maar ik wil dit zo graag achter mij laten. Het afsluiten, mijn recht halen.
Ravi en ik hebben afgesproken dat we elkaar online weer gaan ontmoeten. Voor een interview. Ik wenste hem alle succes met zijn rechtszitting.
Mijn Lucky Silver Dollar brandde in de zak van mijn fietsbroek
Ik had hem die graag gegeven, for Good Luck. Ware het niet dat ik die in bruikleen heb van mijn echtgenote. Zij heeft hem mij gegeven om mijn Camino tot een goed einde te brengen. Dus, geen denken aan. Hij is van haar. Family comes First.
Daarbij, nog 226 kilometer te gaan. Ik ga die munt hard nodig hebben, zo vertelden ook mijn gewrichten vandaag.
Daarnaast, vandaag, 1 juli 2021, ben ik 21 jaar getrouwd met de geefster van die coin. De mooiste, de liefste, de slimste, de genereuste vrouw van de wereld, mijn Marie-Anne.
Vanavond hoor ik van Ravi hoe de zitting is verlopen.
En ja, ik ben ik mijn leven twee keer een klootzak tegengekomen
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn aandeel in dat conflict minstens zo groot was als het aandeel van de tegenpartij.
Ik hoop voor Ravi dat hij die conclusie vandaag ook kan trekken.
Dat maakt het verschil tussen cynisme en leven in het moment.
PS In verband met privacy heb ik de ogen van Paul geleend en heb ik een gefingeerde naam gebruikt. Ook achter de ogen van Paul schuilt een wereld en ze vertonen een opvallende gelijkenis met de ogen van Ravi. Paul is een dakloze man die Marnix Geus in februari in de vrieskou in een Amsterdams portiek in de Beethovenstraat tegenkwam. Vanaf 6 september woont Paul in zijn eigen huis. Meer weten? Check deze link ? Paul.
de laatste loodjes, vergeet niet te genieten!