So much for Social Media. Hoe Carin Steen en ik ooit gelinkt zijn, geen idee, maar in ieder geval nodigde zij mij via FB heel genereus uit om een paar dagen in haar huis in dit 300 zielen tellende Spaanse dorpje te verblijven.
We ontmoeten elkaar op het terras voor Bar El Paso. De enige kroeg in dit dorp en een vaste ontmoetingsplek voor iedereen die er woont en werkt, van de vroege ochtend, tot de late avond. Iedereen leeft hier vooral buiten.
Die ontmoeting ga ik niet licht vergeten
Terwijl ik op haar toeliep werd ik vanaf het terras geattaqueerd door een klein keffertje. Zo’n Yorkshire Terrier stelt natuurlijk helemaal niets voor, maar het beestje kreeg het toch voor elkaar om grip op mijn rechteronderbeen te krijgen. Zijn baasje Raul zat er met zijn gezin van een welverdiende lunch op zijn vrije zondag te genieten.
Een lang verhaal kort gemaakt. Die paar wondjes, die logen er wel om. Evengoed. Binnen luttele minuten was de aandacht van zeker 50 inwoners van dit dorp op mij gericht. De kok van Bar El Paso begon zich er ook mee te bemoeien. Een rijkelijk met tattoo’s uitgeruste boom van een kerel.
Water, alcohol, jodium, gaasjes, pleisters. Ze hebben de EHBO-doos geplunderd om Rocky te redden van een wisse hondsdolheid.
Raul was er enorm verlegen mee. Hij bood duizend maal excuses aan en informeerde regelmatig naar mijn conditie. De middag was te kort om echt vrienden te worden, maar dat had makkelijk gekund. Raul was een bijzonder aardige vent en zijn gezin al niet minder. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en sindsdien appen we. Voor Raul vooral en waarschijnlijk om uit te sluiten dat ik geen complicaties heb opgelopen.
Naast het feit dat hij gewoon een toffe kerel is, heeft Raul een eigen bedrijf dat gespecialiseerd is in de reparatie van iPhones. Dan kan je bij mij al helemaal niet meer stuk. Ik ben een ? fan van de bovenste plank.
Enfin.
Terug naar Carin Steen en Argi, de vrouw met wie zij een huis deelt in Poó. Ik ga hier niet het doopceel van Carin lichten, want ik heb haar een interview afgenomen en binnenkort verschijnt daarover een Podcast. Mooie cliffhanger toch?
Carin is verliefd. En daar mag ik helaas ook niets over zeggen. Want het is een prille verliefdheid. Het geeft geen pas om daar iets over aan het papier toe te vertrouwen, maar prachtig om te zien. Ook een mooie cliffhanger toch?
Carin maakt kunst. Schilderen vooral. Nee, niet alleen in het klein. Ze maakt ook Murals , als het kan en mag over de lengte van een flinke straat.
Een prachtig cadeau voor mijn vrouw. Dat maakte Carin in opdracht van moi. Op 6 juli krijgt ze die. Op dat plein voor die prachtige kathedraal in Santiago de Compostela. Weer een cliffhanger. Die kan ik hier natuurlijk nog niet laten zien. Het is 30 juni en geen 6 juli.
Argi, haar huisgenoot, had zich nogal nerveus gemaakt over mijn komst. Ik mocht de kamer van Carin bewonen. Die sliep op haar beurt in de woning van een vriendin, samen met haar nieuwe liefde. Argi spreekt perfect Engels, maar gelooft daar zelf helemaal niets van. Vandaar die spanning.
Haar kat was er ook niet gerust op
Die heeft zich twee dagen niet laten zien.
Argi heeft mij een dag op sleeptouw genomen en alles van Llanes getoond. Een prachtige plaats, met een rijke geschiedenis en een adembenemend uitzicht op de zee.
We zijn er ook nog even naar een dokter geweest om te bepalen of ik een tetanus-injectie nodig had. Die keek er 5 seconden naar en wuifde die injectie weg. Dat alles voor de som van €88,43.
Argi is archeologe. Net als voor zoveel van haar vakzusters is daar geen droog brood in te verdienen. Ze maakt vakantiehuizen schoon. Misschien ook wel die van Raul, want die woont in Madrid en heeft hier een vakantiehuis.
Na gedane arbeid neemt Argi het er van. Dan steekt ze een joint op, gescoord bij een dorpsbewoner met de diepste stem die ik ooit gehoord heb. Wolfman Jack is er niets bij. Niemand weet waar hij het koopt, maar Argi krijgt het van hem voor niets, niente, nada, ziltch.
Dat gaat dan zo
Zodat niemand het doorheeft.
Ik ben er maar vanaf gebleven. Dat luxeert bij mij enkel een wisse psychose, dus maar beter niet gedaan.
Het waren twee fantastische dagen.
Geleefd in het tempo van Carin en Argi. Ontbijten doen ze ook bij El Paso. Het kost daar bijna niets. Bij voorkeur natuurlijk met een Aardappeltaartje.
Dat biertje moet je even wegdenken. Dat was in een andere plaats en op een ander tijdstip.
Echt eten (lees; dineren) doe je om drie uur in de middag. In de avond hap je iets futiels weg en dan is de dag voorbij. Simpeler, lomer en fijner kan het niet.
Hoe definieer je twee fantastische dagen in de Spaanse Provincie?
Zo ongeveer
In het tempo van dat klokkenspel.