Blog

Ouspensky, een Russisch filosoof (1878-1947) stelde eens dat mensen 80% van hun tijd slapen en slechts 20% bewust zijn van wat zij dagelijks aan activiteiten ontwikkelen en meemaken. Ik spreek vanzelfsprekend de hoop uit dat zulks ‘kwatsch’ is, maar als de helft van wat Ouspensky zegt waar is, dan is het met het bewustzijn van ons mensen niet best gesteld. We tasten voortdurend in het duister. Tenslotte, waarom zouden we ooit op de gedachte gekomen zijn om zoiets als de TV uit te vinden? Holland. Suddervlees, zitvlees en stamppot. Liever ingezakt op de bank kijken hoe BN-ers de Wereld overzwerven, dan er zelf op uit trekken.

Evenwel. Die gezapigheid wordt af en toe dan toch bruusk doorbroken. Een plotselinge verliefdheid, het verlies van een dierbare, je hond, je huiskat of je baan, de Postcodeloterij winnen, een falende hartspier, een verre reis maken. Crises en breekijzers zijn onvermijdelijk en broodnodig. Om af en toe het gevoel te hebben dat we daadwerkelijk leven. Om ouder of misschien ook wel wijzer te worden.

Monique en Marjolein hadden toestemming gekregen om deel te nemen aan mijn studiereizen voor cliënten naar New York. Na de onmiskenbare vreugde, nam de pré-reis-stress subiet bezit van hen. Marjolein was in het verleden zoveel geïsoleerd, dat ze er een diepe vrees voor gesloten ruimtes aan over had gehouden. En dan druk ik mij nog eufemistisch uit. Het vooruitzicht van 8 uur vrijwillige opsluiting in een Boeing 747, ontnam haar de lust tot het exploreren van nieuwe horizonten. Monique belde 6 uur voor vertrek op met de mededeling dat ze onmogelijk meekon, want ze was ten prooi gevallen aan een zeer heftige migraine. “Dat duurt gemiddeld 3 dagen, dus ik kan onmogelijk reizen!” Een dienstopdracht van de directeur en een paar uit de kluiten gewassen zetpillen deden wonderen. Marjolein bombardeerde zichzelf tot personal assistent van Monique en reed haar in een rolstoel het vliegtuig in. Van slachtoffer naar operator. As simple as that.

Het is moeilijk in een paar woorden uit te leggen, maar New York City is een oase van rust en vriendelijkheid. De meer dan 50 ervaringsdeskundigen die ik tot nu heb meegenomen kunnen dat allemaal volmondig beamen. Dat is evidence based peer knowledge. Monique en Marjolein hebben er de reis van hun leven van gemaakt. Zij verbaasden alles en iedereen door ten overstaan van een volle zaal een ontroerende presentatie ten beste te geven. Marjolein spreekt matig Engels. Ze hakkelde aandoenlijk, maar iedereen begreep haar universele boodschap.

-“Ik merk dat mijn nieuwe enthousiasme en energie hulpverleners verontrust. Er bestaat een soort angst en bezorgdheid dat ik mijzelf voorbij ga lopen. Ik bepaal zelf wel tot hoever ik kan gaan. Zij zullen er aan moeten wennen dat ik geen slachtoffer meer ben en ook niet als zodanig aangesproken wil worden.”

Aldus de resultante van 8 dagen onderdompeling in het Centrum van de Wereld. Ontmoetingen met mensen die hun wereld voor even door elkaar heeft geschud.

Eenmaal terug in Nederland is het voor Monique en Marjolein de kunst wakker blijven. De wekker moet van de sluimerstand. Elke dag een ‘wake up call’. Rookworst en draadjesvlees zijn tenslotte maar één keer per jaar echt lekker.

Vals Plat maakte een documentaire:

Ha Rokus,

Je moest het opnemen tegen Sven Kramer afgelopen zaterdag. Geen gemakkelijke klus, maar er waren toch nog 87.000 mensen die gekeken hebben. (Tsja, Sven had er 1,3 miljoen maar die had ervoor getraind.)

Ik ben nieuwsgierig wat je teweeg hebt gebracht.

Met groeten, Ko!

NTR, Vals Plat

Bekijk de documentaire:

1. Dialogue is a tool for learning and understanding.
2. Dialogue is unique and happens in the present moment.
3. Dialogue is all about thinking together.
4. Dialogue is a conversation without sides.
5. Dialogue is a play of thoughts.
6. Dialogue helps to bring up the tacit skills and knowledge of a team.
7. Dialogue is about telling stories.
8. Dialogue creates new ideas in the participants’ minds.
9. Dialogue is simple in it’s essence. When one person talks, the others listen.
10. Dialogue starts when you speak from your heart. Meaning, that when you share what you really think and feel. “When you speak from your heart it’s always right.” -Ville Hast
11. The word dialogue is originally a greek word “Dialogos” which literally means flow of meaning.
12. Dialogue creates shared understanding.
13. In dialogue individuals bring up their own thinking and emotions.
14. The fuel for dialogue are honest inquiry and positive remarks.
15. Dialogue is an ancient way of learning.
16. You can learn dialogue by practicing it. And for hints and deeper understanding you may also want to read some books.
17. To learn dialogue takes time. It’s a group skill but depends on individuals.
18. Dialogue can be hosted. But the host is not a chair, nor doesn’t lead it to a certain outcome. The host’s main responsibility is to ask open questions now and then.
19. Dialogue doesn’t always have to be highly task-oriented.
20. Dialogue is all about having a conversation about what matters now.

Er bestaan golfbanen waar vrouwen niet binnen een straal van 600 meter van het clubhuis mogen komen. Clubhuizen waar je niet zonder jasje en dasje naar binnen mag. Golfclubs waar je een petje niet achterstevoren mag dragen. Clubs waar T-shirts en Jeans uit den boze zijn. En nog veel meer van dat soort ongein. Vijfentwintig jaar geleden, toen mijn knieën het begaven en ik elke contactsport moest opgeven, heb ik mij overgegeven aan dit vreemde balspelletje. Je moet toch iets met je vrije tijd doen en Bridgen is een spel voor Omroep Maxkijkers en echtelieden, ronddolend in een versleten huwelijk. Een sport mag je Golf natuurlijk ook niet noemen. Zeker niet wanneer je die mensonterende regelgeving tot je door laat dringen. Dat zou ook voor een man voldoende reden moeten zijn, om net als vrouwen, met een grote boog om zo’n club heen te lopen. Evenwel. Ik heb er mijn hart aan verpand. En ik kan er niet meer van loskomen. Het vooruitzicht van een rondje golf (18 holes) op zaterdag, kan je week voldoende zingeving en richting geven. Een mannenhand is snel gevuld. Bij voorkeur speel ik zo’n ronde om 7 uur in de ochtend. Grote kans dat je allerlei wilde beesten tegenkomt en veel belangrijker, iedereen ligt nog in bed, de wereld is maagdelijk en er is weinig noodzaak tot spreken. Ook wel eens fijn.

Op een vroege ochtend zat ik in een Goois Clubhuis met mijn vriend Edwin , die altijd als laatste eindigt, maar dat terzijde, een lekker kopje Engelse Breakfast Tea te drinken, toen een andere vroege vogel ons aansprak. Hij droeg een flinke borstel onder zijn neus en designer golfkleding. Het heerschap was overduidelijk in voor een praatje. Out of the blue begon hij te verhalen over een recente golftrip naar Zuid-Afrika. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij zich de vrijheid permitteerde om “die zwartjes daar” voor rotte vis uit te maken. Ze hadden het gewaagd op de baan bomen om te zagen, waardoor zijn bal tegen een boomstronk tot stilstand was gekomen. “Wat te doen?” Daarin had het golfregelement van the Royal and Ancient Golf club St. Andrews in Schotland (het golfspel schijnt daar uitgevonden te zijn), niet voorzien. Edwin keek mij, stomverbaasd over zoveel verbale ongewenste intimiteit, in opperst ongeloof aan. Hij herpakte zich snel en informeerde of ik het gewoon was mijn slangenleren zweep in mijn golftas mee te nemen. -“Natuurlijk Edwin, maar waarom vraag je dat?”. -“Omdat ik daar zo meteen deze kerel mee om zijn oren ga slaan!”. De bewuste man hebben we die dag nog een paar keer in het voorbijgaan gezien. De schrik zat er goed in. Hij maakte zich als een Romeinse Centurion, door Asterix op de hielen gezeten, uit de voeten.

Evengoed. Wat heeft het Straatjournaal met Golf te maken? Een grotere contradictie bestaan er eigenlijk niet. Welnu. Ik heb mijzelf voorgenomen in het voorjaar van 2013, met mijn golfmaten, een golftournooi te organiseren. De opbrengsten daarvan komen ten goede aan een bijzonder doel dat met dakloosheid te maken moet hebben. Dat u het alvast weet. Mijn golfmaten ook trouwens. Die weten nog van niets.

In de maand juni van dit jaar liep ik door de Bronx in New York, toen ik benaderd werd door de redactie van het programma ‘Memories’ van de KRO. Een Nederlandse man, genaamd Sander Kuit en gewezen student op een New Yorkse filmacademie, was op zoek naar Emily, een destijds (1998) jonge, dakloze vrouw. Hij trok maandenlang met haar op, maakte haar tot ‘leading actress’ in zijn afstudeerfilm en liet haar vervolgens achter in New York. Emily had hem gevraagd had haar mee te nemen naar Nederland. Sander kreeg na 14 jaar wroeging en benaderde ‘Memories’, in de hoop Emily te kunnen traceren. Anita Witzier en Sander de Kramer reisden met Sander Kuit naar New York.

“Ik heb zoiets van, we moeten er in  ieder geval achter komen waar ze is, of ze nog leeft. Nee, ik zal het nooit los kunnen laten, dat sowieso niet.“

-Waarom ben je bezorgd om haar?

-Omdat ik haar gewoon weer wil ontmoeten. Omdat ik toen een tijdje met haar ben opgetrokken.

-Je voelde iets voor haar en vond haar aardig. Je wilde haar leven veranderen?

-Dat niet.

-Dat had je wel moeten doen.

-Misschien had ik dat moeten doen.

-En nu?

-Misschien kan het nu wel.

“Beste Sander,

Met wie ik de uitzending ook besprak, iedereen stelde zichzelf de vraag; wat wil die man nu eigenlijk? Was hij echt verliefd op Emily? Of was het een marketingplan om zijn carrière een boost te geven? Met welke intentie is hij op zoek gegaan? Kortom, het ontbrak wat mij betreft aan richting en geloofwaardigheid. Het is misschien een open deur, maar dat is nu juist de belangrijkste kwaliteit in het verleiden van dakloze mensen tot hulpverlening en contact. Wat ga je doen mocht je Emily gaan vinden? Heb je daar een plan voor bedacht? Emily was dakloos vanaf haar 10^e levensjaar. Dat betekent dat zij een levensgroot trauma heeft opgebouwd. Het trauma dat er geen verleden en geen toekomst meer bestaat. Dat je geen identiteit meer hebt. Daaraan denken is te confronterend. De overtuiging dat het nooit meer goed gaat komen, wordt een self fulfilling prophecy. Dakloosheid wordt een ‘comfort zone’, hoe gek dat ook moge klinken. Emily onderging eenzelfde lot als de meeste dakloze mensen, toen je haar achterliet. Zij werd bevestigd in de idee dat mensen passanten in haar leven zijn. Om daklozen mensen uit die adequate staat van paranoia te krijgen heb je ‘breekijzers’ nodig. Make her an offer she can’t refuse. Doe haar een aanbod waarmee zij het vacuüm waarin zij al jaren leeft, wil opgeven voor een ander bestaan. Een bestaan waarin je jezelf kunt verbinden met andere mensen en een bestendige relatie kunt opbouwen. Een bestaan dat betekenis heeft voor jou. Een bestaan waarin je op beloftes kunt vertrouwen. Neem haar de volgende keer mee en als dat niet anders kan, wat waarschijnlijk is, laat haar dan niet onbezoldigd achter. En, ik denk graag met je mee. Dakloze mensen hebben dezelfde verlangens als de meeste mensen. Liefde, respect, een huis, een relatie. Vertrouw op je ‘gut feeling’. Daar kun je van op aan. Emily ook.”

Rokus Loopik

Column December 2012

Straatjournaal Haarlem

Learning Experiences to Bucharest with Rokus Loopik en Harry Gras

door rokus

Dear Facebook Friends and Linkedin Contacts!

In January 2012 Harry Gras, my friend and fellow nurse and I started to organize study experiences to Bucharest. Harry has been traveling to this city for eight years. He has brought means and money to SamuSocial, a not for profit agency, that provides services for homeless individuals in this overwhelming city. After arriving in Bucharest in January, I was quiet for about three days, because I could not cope with the poverty and misery I was confronted with, while traveling through this wonderful and amazing city. People with less money share more and better, than people with a lot of money. I decided to make it a goal for the coming years to support my friends from SamuSocial, as Harry did, for many years. On December 9th we will travel to Bucharest again, this time with 8 professionals and peers. We want to leave money behind. Bucharest counts about 5000 homeless individuals. SamuSocial tries to serve these people with a very small amount of workers. In May 2012 their budget was halved because of the fact that many of these 5000 people do not have proper identification. In fact they do not exist. SamuSocial knows that these people are real. They deal with them every day, 24 hours. Harry and I do not earn money on these expeditions. We have ethical boundaries. But we want to leave money behind, for SamuSocial, 5000 homeless individuals and all the amazing programs that serve these people. We have no boundaries or ethical dilemma’s in asking for your money! Through this humble way, we want to ask you to donate 1, 2, 3, 4, or 5 euro. Talking about Linkedin, I have about 1500 connections, that means, thinking about the most positive outcome, €7500. On Facebook, I have about 400 Friends. Talking about Facebook, that means, thinking about the most positive outcome, €2000. We would be honored to bring this money to Bucharest and all these homeless individuals. Harry and I will memorize you in our will and we will provide you with facts and figures on how this money is going to be spent, as well as a lively report on our next Learning Experience. Prove the world that ‘rich’ people know what sharing is and transfer some money to de Mot. It is my Story Telling Foundation, that supports people in need with Advice and Action.

ABN AMRO 48 55 32 689 J.R. Loopik/Stichting de Mot, inzake Boekarest, 12, 2012

LEARNING EXPERIENCE TO BUCHAREST

crowd funding December 9th 2012

Ik heb maar één  ‘Enno’ gekend in de 54 jaar dat ik deel uitmaak van dit aardse bestaan. Dat was een onverdeeld genoegen, want Enno was de broer van Eric, één van mijn beste vrienden. Hij had een nogal stoffig imago. Het uiterlijk van wat mijn puberzoon nu een ‘nerd’ zou noemen. Evenwel, Enno was wel een aimabele en aardige boekenwurm. Terwijl wij elk ouderlijk huis in ons vriendenclubje van vijf stuntelige tieners gevoeglijk afbraken, bleef Enno voor ons de wijze, aardige oudere broer ‘van’. Hij voerde ons krentenbrood uit zware, groene legerblikken. Die waren door de man die daar op zondag het vlees sneed, uit een landmacht depot meegenomen. De vader van Enno was majoor. Hij was nooit thuis. Hij was getrouwd met het leger. Evengoed. Enno is altijd een naam gebleven uit lang vervlogen tijden. Niemand noemt zijn kind nog zo. Dit vakantiehuis uit het jaar 1917, aan de Badweg op Schiermonnikoog is ook bepaald stoffig te noemen. Maar dan prettig stoffig, want het is een huis uit vervlogen tijden en welhaast, op een paar moderne apparaten na, nog in dezelfde staat als de jaren waarin het huis gebouwd werd. Wij vieren er, voor het eerst, een onvergetelijke vakantie. Ik heb een broertje dood aan stationair draaien, want dat betekent voor mij achteruitgang. Maar soms is het gewoon prettig als dingen hetzelfde blijven. Neem de kelners van Hotel van de Werff. Die lopen daar al heel lang rond en gaan in het harnas sterven, zo veel is duidelijk. Ik maak mij sterk dat zulks ook nog in hun contract is opgenomen. En dan laat ik het café van het hotel niet buiten beschouwing. Dat is, net als Enno, in oorspronkelijke staat gelaten. Een potje bier met een schaaltje bitterballen met mosterd smaakt nergens anders beter. Heel lang geleden heb ik eens gedineerd in het restaurant van v/d Werff. Er liep een Engelse waiter rond. Mijn vrouw vroeg hem belangstellend welke vegetables van de dag er op het menu stonden?! “I’m not interested”, stelde de man vrij resoluut. En hij keek er ook nog bij weg. Mijn vrouw zocht steun bij mij, stelde de vraag nog een keer, kreeg hetzelfde antwoord en ik lag inmiddels onder de tafel van het lachen. John Cleese in Fawlty Towers had het hem niet nagedaan.

Dit eiland wordt ook wel het mooiste stukje van Nederland genoemd. Dat is niet overdreven. Iedereen die net als ik de moeite neemt om over het strand 19.5 kilometer op de fiets naar de Balg af te leggen, weet waar ik op doel. Ik herinner mij dat ik als klein kind, achterop de fiets van oom Arend, naar het strand van Scheveningen fietste. Er waren dagen bij dat er, behalve oom Arend en ik, anderhalve man en een paardenkop aan die kust te vinden waren. Als je die sensatie hier wilt proeven, dan moet je de tocht naar het uiterste puntje van dit eiland, bij eb aanvaarden. Nooit was ik in mijn leven zo alleen, omringd door oogverblindende, maar opeens ook angstaanjagende natuur. Zeemeeuwen scheren rakelings over je hoofd om je van hun nesten af te leiden. Een rechte gang over het strand is er niet mogelijk. Het strand is er zo breed dat je bij elke pedaaltred moet bedenken welk deel van die zandvlakte het meest geschikt is om die fietsend in plaats van lopend over te steken.

Rond de Duitse en Nederlandse Waddeneilanden leven 25.000 zwarte en grijze zeehonden. Min 1 dan. Die kwam ik onderweg in levenloze en verregaande staat van ontbinding tegen. Bij de Balg trof ik Albert, een gepensioneerde bioloog en leraar. Hij stond er door een Swarovski verrekijker naar op een zandplaat aangenaam verpozende zeehonden te kijken. Hij bleef, ondanks dat ik daar toch duidelijk aanwezig was, sthenisch door zijn kijker turen. Later begreep ik dat hij die robben aan het tellen was, maar door mijn komst de tel was kwijtgeraakt. Hij was tot het aantal van 450 gekomen. Wij hebben er een uur met elkaar staan praten. Volgend jaar, in de maand februari, ga ik voor een groep pubers een lezing geven over dakloosheid en psychiatrie. In opdracht van Albert.

In de erker van Enno staat een prachtig schrijftafeltje. De sereniteit van het eiland en dit huis is zo overweldigend dat de inspiratie makkelijk boven komt drijven. De BTW voor het 2^e kwartaal van dit jaar. De tekst voor een interview. En drie columns. Het resultaat van een week Schier, niks aan je hoofd en gewoon vroeg opstaan. Elke ochtend zie ik dezelfde man, gekleed in slechts een zwembroek en een om de schouders gedrapeerde badhanddoek op de fiets van het strand terugkeren. Van een vroege en waarschijnlijk frisse duik in de Noordzee.

Volgens de bestuurder van de tractor van de Balgexpress zit er zoveel schol in de Noordzee dat je vanaf Schiermonnikoog over de schol naar Noorwegen kan lopen. Een zeehond eet gemiddeld vijf kilo vis per dag. Vermenigvuldig dat met 25.000 zeehonden, dat maal 365 dagen en je komt op het astronomische getal van 45.625.000 kilo vis uit. Als je dan bedenkt dat dit getal 20% zou betekenen van de totale visvangst in deze wateren, dan begint het je te duizelen. 228 Miljoen kilo vis. Ik voelde mij er aan de toonbank van de Schiermonnikoger Vishandel aan de Noorderstreek iets minder schuldig over. Vorig jaar leerde ik, kijkend naar National Geographic, waar de Tilapiafilet vandaan komt en hoeveel arme mensen zich de pleuris moeten werken om die vis op onze westerse borden te krijgen. Ik heb nimmer meer zo’n stukje vis aangeraakt, laat staan gegeten. Hier eet ik elke dag met een gerust hart een lekker platvisje. Gewoon met een beetje paneermeel en waddenzout, om en om in de koekenpan.

Over gezond gesproken. Enno is voor het grootste deel uit asbestplaten opgebouwd. Ik weet er te weinig van om te weten of twee weken blootstelling daaraan schadelijk is voor je gezondheid. Volgens mij moet je daarvoor minstens gaan breken, schuren en slijpen. Ik steek vooralsnog mijn kop voor dit huis in het Waddenzand. Het is hier geweldig toeven. Een rijksmonument, één groot reservaat. Onbedorven land, waar niet met kratten bier gestapeld wordt en waar mensen je de hele dag gedag zeggen. Bovendien, ‘Hoezee!’ voor vervlogen tijden en stoffige imago’s. Eternietplaat, dat klinkt toch veel moderner en mensvriendelijker?

Een week lang door New York reizen is nog geen garantie dat een studiereis jaren in het hoofd van deelnemers zal blijven hangen. Elke keer zoek je naar hét onderdeel dat een verschil gaat maken. Elke reis is zo goed als de laatste reis. Nooit verslappen of er routinematig op vertrouwen dat iets wat in de laatste reis werkte ook wel zal werken in de volgende reis. Elke reis staat op zichzelf.

Eén activiteit maakt altijd diepe indruk

Ik noem het ‘The Bubble’. Omdat het voor veel mensen een doorbraak in hun leven betekende. Omdat ze tot het inzicht kwamen dat ze op deze wereld gekomen zijn met een reden. Omdat hun bestaan betekenis voor ons heeft.

Het concept lijkt simpel. Zet joe groep temidden van 8 miljoen bedrijvige mensen 3 uur lang in een geluiddichte ruimte, hoog boven de stad. Laat iedereen in een dialoogopstelling plaatsnemen. Dat betekent tafels weg, stoelen in een kring en alles thuislaten. Behalve een pen en een opschrijfboekje. Creëer opperste concentratie. 100% Aanwezigheid. Een vissenkom. Trance.

Nodig 5 getalenteerde mensen uit

En laat ze hun verhaal doen. Verhalen over wat het betekent om in 1 leven 20 diagnoses om je oren te hebben gekregen, om je kind af te moeten staan, om met een man te leven die elke dag probeert om elk greintje gevoel voor eigenwaarde uit je te slaan en tegelijkertijd een zoon met autisme op te voeden, om geleefd te worden door drugs, om volledig down and out en dakloos te zijn, om zo depressief te zijn dat je niet meer wilt leven, om door een belachelijk soepele wapenwet vier familieleden naar hun graf te moeten dragen, om jarenlang in een gevangenis door te brengen, om psychotisch te worden, terwijl je net in de kracht van je leven bent, om in een isoleercel gepropt te worden, om 12 keer geshocked te worden.

Hoe kan zo’n bijeenkomst dan toch uitgroeien tot een magisch moment?

Ja, dát is het geheim van de smid.

Nou vooruit. Een tipje van de sluier: het sleutelwoord is resilience, ofwel veerkracht. Eén van de mooiste Engelse woorden die ik ken. Want deze mensen vertellen je óók hoe je dat allemaal te boven komt en uitgroeit tot een keynote speaker.

Dan kan het zomaar gebeuren dat de ‘patiënten’ die ik tot nu toe heb meegenomen na die ontmoeting voor het eerst in hun leven het gevoel hebben dat ze gehoord worden. Dat ze na 12 shockbehandelingen binnen 3 maanden weer aan het werk zijn. Dat ze beseffen dat ze succesvol zijn. Dat ze kwetsbaar kunnen zijn. Dat ze eigenhandig een stichting oprichten. Dat ze vastgeroeste hulpverleners laten swingen. Dat ze zich voor het eerst in hun leven laten omhelzen. Dat ze het gevoel hebben dat ze er niet meer alléén voor staan. Dat ze na terugkeer in Nederland een belangrijke baan bemachtigen. Dat ze een huis krijgen. Dat ze vriendschap met anderen sluiten. Dat ze ophouden patiënt te zijn. Dat ze het stigma afwerpen en voortaan als  Messenger of Hope door het leven gaan.

Als levend, passievol en energiek voorbeeld voor anderen.
 
photo credit: josullivan.59 via photopin cc

Eén dag voordat mijn twintigste studiereis naar New York zou gaan plaatsvinden was ik uitgenodigd op het congres van GGZ+ in Den Haag. Ik geef toe, ik hoor ook bij de maatschap GGZ+, maar de prijs werd toegekend door het publiek, dus dat feit telt niet. Mijn studiereizen naar New York en dan met name voor Consumers waren genomineerd voor een Award. Acht jaar heb ik aan het Lerende Concept van de reizen gesleuteld en toch leer ik, net als de deelnemers, elke reis weer wat nieuws. De reizen hebben op een schaal van 0 tot 5 nooit lager dan een 4 gescoord, meestal zelfs 4.5 en hoger. De eerste reis voor alleen consumers in mei 2011 was een regelrecht succes. De sprongen die de deelnemers in hun Herstel hebben gemaakt zijn fenomenaal. Op YouTube onder de titel ‘Rokus Loopik Learning Experiences’ kunt u daar een mooie animatiefilm over vinden van Nick van der Plaat. De animatie laat een selectie zien van de resultaten van mijn Lerende Reizen.

Ik preek niet graag voor eigen parochie en dus had ik Jerry gevraagd een presentatie van 15 minuten voor mij waar te nemen. Jerry was 1 van de deelnemers aan de Consumer Tour in mei 2011. Zijn voordracht was alles wat je van een natuurtalent mag verwachten. Een onnavolgbaar verhaal over ervaringsdeskundigheid, herstel, recovery, rehabilitatie. Alles waar je kippenvel van krijgt en wat je nooit meer gaat vergeten. Jerry gaat het ver schoppen in de Geestelijke Gezondheidszorg. Een jaar na terugkomst uit NYC heeft hij een zeer belangrijke baan bij GGZ Altrecht weten te bemachtigen. U gaat in de hoedanigheid van projectleider Consumer Initiatives nog veel van hem horen. Jerry Rocks. Ik ben hem eeuwig dank verschuldigd. Hij sleepte met zijn voordracht de eerste prijs in de wacht. De eerste in mijn loobaan van dertig jaar. Wij hebben het prachtige kunstwerk overigens nog ter plekke geschonken aan Michael. Die was ook mee in mei. Hij is inmiddels voorzitter van zijn zelf bedachte Stichting Peer2Peer. De prijs komt te hangen in zijn kantoor aan de Oude Gracht in Utrecht. Op een prominente plek. Als bewijs van de mogelijkheid van een wonder in ieders leven. Zonder- en/of met een so called handicap.

Met Mr. Bojanglesop de speakers door de Bourgogne rijden, terwijl links en rechts diepgele koolzaadvelden voorbijschieten. Dat heet met recht geluk. Daar rij je een blokje voor om. Ik woon deze week met 2 hulpverleners, Mike (the Handyman), Joep (the Certified Peer Specialist) en 4 cliënten 5 dagen in mijn huis in Frankrijk.Ik ga daar nooit prat op, op dat huis. Behalve voor deze keer. Mijn vriend en collega Harry Gras en ik hadden bedacht dat het aanbieden van een korte vakantie wel aan zou slaan bij mensen die een forse duw van het leven hebben gekregen. Zo’n trauma kan variëren van een psychiatrisch probleem, dakloosheid, tot een verslaving. Of combinaties daarvan. Spreken in ziekelijke termen laat ik verder achterwege. Dat gaat niet over Herstel. We hebben vooral gesproken over dromen en toekomstperspectieven.

Dromen

Dat gaat eigenlijk vanzelf als je met 8 mannen een huis deelt in de campagne, ver weg van de bewoonde wereld. Je kookt samen, je eet samen, je wast samen af en je werkt samen een klussenlijst af. Geen coffeeshop in de buurt. Een dagstructuur dringt zich dan vanzelf  op. De zon komt op en gaat weer onder. En ’s nachts zingt de Nachtegaal. Dan kan het zomaar gebeuren dat die structuur en naastenliefde zijn vruchten af gaat werpen.

The trail is the thing

Elke dag, bij het ontbijt, las ik een kort Amerikaans Herstelverhaal voor. Jaap had er een duidelijke mening over: “Ik heb geen zin meer in therapie, ik ben sufgeluld over wat wel en niet mag in de klinieken. Dus laat dat maar achterwege.”  Dat boek, The Trail is the Thing, is het beste boek over Herstel dat ik de laatste jaren heb gelezen. Ik gebruik het bij elke gelegenheid en lees ook mijzelf elke ochtend een krachtig verhaal voor. De dag kan voor mij dan niet meer stuk. Met een mooi woord heet zoiets priming. Een rooskleurig toekomstbeeld kan maar één kant op; de rooskleurige kant.

Rode wijn

Het miste zijn effect ook in deze week niet. Zelfs Jaap begon er na twee dagen schik in te krijgen. Elke dag was er wel iemand in de groep die mij er aan herinnerde om het verhaal voor te lezen. Evenwel. Midweeks moest er natuurlijk wel iets mis gaan. Mohamed had bij de Carrefour twee flessen rode wijn gekocht. Zogenaamd voor de chef van zijn werkplaats. Die vond ik ’s avonds leeg terug achter een stapel beddengoed. Mij neem je na dertig jaar verplegen niet meer in de maling. Mohamed maakte een bijzonder lange nacht, waarna hij besloot verder niet meer te drinken.

Pinnen

Op de laatste dag vierden wij 48 uur droogstand voor Mohamed en Leroy. Na het voorlezen van  een verhaal over het geven van complimenten, schonk ik Jaap het boek. Hij was ontroerd en sprak een indrukwekkende afscheidsrede uit. Onderzoek heeft uitgewezen dat psychosen twee keer vaker voorkomen in dichtbevolkte gebieden, dan op het platteland. Ik heb Mohamed die laatste 48 uur niks geks meer horen zeggen. En Jaap, die wilde niet meer naar huis. “Eigenlijk mis ik hier alleen nog een Postbankpinmachine.”

photo credit: paraflyer via photopin cc

You go to sleep with everything and you wake up with nothing.

 
Deze uitspraak kreeg ik mee toen ik de moeite nam om een dakloze man aan te spreken. Hij hield de deur voor mij open van een Starbucks op 7th Avenue in New York. In ruil voor die dienst vroeg hij mij wat klein geld. Hij vertelde dat hij er niets voor voelde om in een opvang voor daklozen te slapen:

“Daar laat je een hond nog niet slapen”

Het aantal daklozen in New York is de laatste jaren gelukkig fors gedaald. Het feit dat meer instellingen meer met elkaar samenwerken geeft meer goede resultaten. Het Departement van Daklozen Diensten heeft het heft in handen genomen en maakt in deze stad de dienst uit. Als er niet wordt samengewerkt en er geen resultaat geboekt wordt, dan krijg je als instelling simpelweg geen geld en contract meer. ‘Resultaat’ wordt heel praktisch vertaald in het aantal mensen dat je van straat haalt en van straat kunt houden. Hoe simpel kan het zijn.

Evenwel. De economische recessie is nog lang niet voorbij. De instellingen die zich met daklozen bezighouden worden de komende jaren flink afgeknepen.  Het aantal daklozen, alleen of families, zal daardoor flink gaan toenemen. Dat is de verwachting. En toch blijven New Yorkers onvoorwaardelijk positief. Dat zit diep in de volksaard verankerd. Als je bedelt, dan stel je daar een dienst tegenover. Voor niks gaat hier alleen de zon op. En dus houdt je de deur voor iemand open of je beult jezelf voor een paar bucks af door de stoep voor een winkel van een paar meter sneeuw te bevrijden.

Hoffelijk

Op de voorlaatste dag van onze studiereis bezochten wij The Living Room. In New York heet zoiets een ‘Drop in Center’. De taxichauffeur die ons bij het Inloopcentrum wilde afzetten was er niet gerust op. Of we zeker wisten dat wij op dit adres afgezet wilden worden? “Ik kom hier eerlijk gezegd nooit en dat zouden jullie ook niet moeten doen.” Volgens Ralph Acevedo van the Bronx Works valt het allemaal wel mee. Statistisch gezien ben ik het met hem eens. Tijdens de 8 studiereizen die ik in de afgelopen 7 jaar gemaakt heb is mij niet 1 keer iets overkomen. Sterker, de hoffelijkheid van New Yorkers is zo overweldigend, dat zoiets voor een gemiddelde Europeaan eenvoudig niet te begrijpen is. En toch blijven wij maar roepen dat Amerikanen oppervlakkig zijn.

‘Ik spreek thuis, in mijn vrije tijd, nooit zomaar iemand op straat aan’

liet Hans Pijp, een meegereisde daklozenpsychiater mij weten. “Hier doe ik niet anders en ik heb de leukste ontmoetingen, elke dag!” In een inloopcentrum vol met hardcore daklozen verwacht je weerstand. Tegenzin om met pottenkijkers te spreken. Niet in the South Bronx. Je krijgt er een nette rondleiding, in een nette omgeving. Want een nette omgeving heeft een helende werking op je geest. Voor wie nog twijfels heeft over waar Amerikanen voor staan. Bekijk een politieauto van the NYPD. Zij hebben ‘Courtesy’ hoog in het vaandel staan. Letterlijk.

Connie. I met her the day before the Rudle Conference. I would speak about stigma and how people with a psychiatric label can turn away from it. The Conference was in Stord, Norway. Connie lives in Norway and before that she lived in Canada. She is fluent in English.
 

Connie was depressed for five years

 
She experienced misery up close and actually her recovery was still in its early stages. She was pleasantly surprised and amazed when I asked her to work with me. A few hours before we were to go on stage, we discussed our performance. To be honest, I was a bit worried. Connie’s breathing sounded like that of a marathon runner after the 30k limit. Despite the mindfulness course she took.

The Mental Health Association of Southern Pennsylvania, an organization run by consumers, read out an empowering message at the beginning of each day. They were meant to provide people with the power to turn the day into a memorable one. Providence made me bring one of these stories to Norway.

“Ending among the Stars.” Connie wanted to read out that message during our performance.

*  I love and accept myself and I am worthy of love.

*  I am a unique, peaceful and free being.

*  I am safe and protected.

*  I am joyful…grateful, …loving…

*  I am a forgiving person.

*  It is safe for me to give and receive love.

*  I am talented and successful in all that I do.

Some people say affirmations before each meal. Some start their day with

a new affirmation. Others end their day with a positive thought. The more

We use affirmations; the more we’ll find ourselves in a positive place

that will support us, especially as we find ourselves ‘among the stars’.

The proverbial needle. That’s what you could hear falling during Connie’s presentation. Many felt like crying. I was one of them. Connie took the opportunity to explain to the audience how she, at a certain moment in her life, had felt like drowning in a mental marshland. And how much effort it takes people with a psychiatric label to think of something positive about themselves.
 

Connie’s story gave us goose bumps

 
The audience treated her to a standing ovation, again and again. And Connie had the feeling she went to the moon and back. The day I got home, Connie sent news. She had opted for a job at a local Outreach Team as a peer worker. And she probably will get that job.

“You made me feel like I was on top of the world, somewhere among the Stars!”

In fact I had nothing to do with it. Connie was the Star. And that is the way it should be.

photo credit: Thomas Leuthard via photopin cc