Er bestaan golfbanen waar vrouwen niet binnen een straal van 600 meter van het clubhuis mogen komen. Clubhuizen waar je niet zonder jasje en dasje naar binnen mag. Golfclubs waar je een petje niet achterstevoren mag dragen. Clubs waar T-shirts en Jeans uit den boze zijn. En nog veel meer van dat soort ongein. Vijfentwintig jaar geleden, toen mijn knieën het begaven en ik elke contactsport moest opgeven, heb ik mij overgegeven aan dit vreemde balspelletje. Je moet toch iets met je vrije tijd doen en Bridgen is een spel voor Omroep Maxkijkers en echtelieden, ronddolend in een versleten huwelijk. Een sport mag je Golf natuurlijk ook niet noemen. Zeker niet wanneer je die mensonterende regelgeving tot je door laat dringen. Dat zou ook voor een man voldoende reden moeten zijn, om net als vrouwen, met een grote boog om zo’n club heen te lopen. Evenwel. Ik heb er mijn hart aan verpand. En ik kan er niet meer van loskomen. Het vooruitzicht van een rondje golf (18 holes) op zaterdag, kan je week voldoende zingeving en richting geven. Een mannenhand is snel gevuld. Bij voorkeur speel ik zo’n ronde om 7 uur in de ochtend. Grote kans dat je allerlei wilde beesten tegenkomt en veel belangrijker, iedereen ligt nog in bed, de wereld is maagdelijk en er is weinig noodzaak tot spreken. Ook wel eens fijn.
Op een vroege ochtend zat ik in een Goois Clubhuis met mijn vriend Edwin , die altijd als laatste eindigt, maar dat terzijde, een lekker kopje Engelse Breakfast Tea te drinken, toen een andere vroege vogel ons aansprak. Hij droeg een flinke borstel onder zijn neus en designer golfkleding. Het heerschap was overduidelijk in voor een praatje. Out of the blue begon hij te verhalen over een recente golftrip naar Zuid-Afrika. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij zich de vrijheid permitteerde om “die zwartjes daar” voor rotte vis uit te maken. Ze hadden het gewaagd op de baan bomen om te zagen, waardoor zijn bal tegen een boomstronk tot stilstand was gekomen. “Wat te doen?” Daarin had het golfregelement van the Royal and Ancient Golf club St. Andrews in Schotland (het golfspel schijnt daar uitgevonden te zijn), niet voorzien. Edwin keek mij, stomverbaasd over zoveel verbale ongewenste intimiteit, in opperst ongeloof aan. Hij herpakte zich snel en informeerde of ik het gewoon was mijn slangenleren zweep in mijn golftas mee te nemen. -“Natuurlijk Edwin, maar waarom vraag je dat?”. -“Omdat ik daar zo meteen deze kerel mee om zijn oren ga slaan!”. De bewuste man hebben we die dag nog een paar keer in het voorbijgaan gezien. De schrik zat er goed in. Hij maakte zich als een Romeinse Centurion, door Asterix op de hielen gezeten, uit de voeten.
Evengoed. Wat heeft het Straatjournaal met Golf te maken? Een grotere contradictie bestaan er eigenlijk niet. Welnu. Ik heb mijzelf voorgenomen in het voorjaar van 2013, met mijn golfmaten, een golftournooi te organiseren. De opbrengsten daarvan komen ten goede aan een bijzonder doel dat met dakloosheid te maken moet hebben. Dat u het alvast weet. Mijn golfmaten ook trouwens. Die weten nog van niets.