Quote
Ondanks jarenlange ervaring in de zorg zijn er soms van die trainingsdagen die er aan bijdragen dat er toch nog iets valt te verbreden in je grondhouding.
De LEAP-training van Rokus Loopik heeft ervoor gezorgd dat ik weer net even een andere bril durfde op te zetten.
Durf je iemand in potentiële mentale crisis op vakantie te laten gaan richting het strand? Of probeer je iemand te overtuigen/verleiden tot een meer controleerbare veilige plek binnen de zorgketen?
Voor de training was ik bijna zeker voor optie 2 gegaan.
Na de training ben ik toch even langs de LEAP methode gegaan.
Listen: Ik hoor het alternatief wat je biedt i.p.v. een time-out binnen de zorgketen, namelijk ‘ik wil naar het strand ‘
Empathize: ik begrijp dat je niet wil zitten kniezen op een kamer bij een time-out plek en even afstand wil doen van de hulpverlening.
Agree : Ik ben het met je eens dat een vakantie en strand wandelingen maken helend kan zijn.
Partner: Laten we samen kijken wat jij er voor nodig hebt om deze vakantie te bewerkstelligen.
Ondanks dat het even ongemakkelijk voelde, zag ik wat deze manier van denken deed met mijn cliënt. Zij voelde zich gesteund en serieus genomen. Enerzijds nerveus vertrok zij vol goede moed en met opgeheven hoofd richting haar vakantieadres. (Bas Erades, LinkedIn, 7 maart, 2025)Unquote
Natuurlijk, je kunt het lezen als een ode aan de schrijver dezes. Maar het is lonender als je het leest als de aanhef van een handboek voor betere communicatie. Met om het even wie.
Net als bij iemand die doceert, traint, declameert, helpt het als je focust op de boodschap, in plaats van de nadruk te leggen op hoe iemand eruit ziet, hoe iemand iets zegt of hoeveel tijd iemand neemt om je iets te vertellen.
Tijd is een belangrijke factor. Tijd die we vaak niet hebben, want luttele minuten verder dan waar je nu bent, gloort alweer een nieuwe afspraak. Dus is aandachtig zijn lastig, omdat je met je hoofd al ergens anders bent. Bij een nieuwe afspraak of wat jij eigenlijk vindt dat er moet gebeuren. Zonder echt te luisteren naar wat iemand zegt.
Vanochtend vroeg ik Bas via een chat hoe zijn cliënt de tijd aan het strand had ervaren? Hij vertelde dat de wifi-code in het vakantiehuis haar zorgen baarde, maar ze maakte de strandwandelingen waar ze naar verlangd had.
Als ze in haar woning was gebleven, met alle achterdocht m.b.t. haar buren, dan was het wachten tot er een ruit gesneuveld was. Die vakantie is voor haar een Expeditie Robinson-achtige Exercitie. Ik vind het een keuze die getuigd van moed en lef. Ze overweegt nog een extra week bij te boeken. Aldus Bas.
LEAP is een methode die voorkomt dat je vervalt in vooroordelen, oordelen en interveniëren. Het zet de tijd even stil. Om stil te staan bij wat er zich recht voor je neus afspeelt. En wat er gezegd wordt. En waar je als hoopverlener op in kunt haken. Het helpt als je vasthoudt aan de zeven simpele instrumenten die deze methode in de aanbieding heeft. Zelfregie is tenslotte wat we iemand (terug) willen geven.
Daarbij.
Het is slimmer. Het is goedkoper. Het is menselijker.
Met dank aan Bas en Ursula. Hoopverlener en Moeder.
