Loopik over Plenteren

‘Plenteren’. Daar was de heer Bakker vooral pagus voor. Hij was op zijn woonadres, een gekraakte, bouwvallige woonboot, bezocht door Henk Plenter van de afdeling Hygiënisch Woningtoezicht van de GG en GD. Plenter werkte al sinds mensenheugenis in Amsterdam en zijn persoon en werkwijze waren zo bekend dat zijn naam tot werkwoord is verworden. Als Plenter een huisadres bezocht, dan was er meestal sprake van ernstige verwaarlozing. Hij probeerde de bewoner op vriendelijke en creatieve wijze te bewegen tot een hygiënischer grondhouding. Als niets meer hielp, dan ging hij over tot een rigoureuze schoonmaak.

De gemeentelijke poetsman had de heer Bakker het advies gegeven zich aan mijn bureau te melden, in de hoop daarmee een bruuske reiniging af te kunnen wenden. De heer Bakker was een opvallende figuur, zoveel was bij de eerste kennismaking meteen duidelijk. Er was sprake van  een exorbitante baardgroei. Ruud Lubbers en de Goedheiligman verbleekten erbij. De baard had net als zijn woonboot gedurende een lange periode enige verzorging moeten ontberen. Hij hing in een enorme klit, als een vilten plak over zijn borstbeen en hij was dermate lang dat hij hem als een stropdas tussen de broekriem kon laten verdwijnen.

De heer Bakker was bang, bang dat hij ontruimd zou worden. ‘Ik heb telang gezworven om dit op te geven.’ – ‘Hoelang bent u dakloos geweest?’ – ‘Ik zwerf al sinds mijn geboorte, u toch ook?!’ Daar had ik niet van terug.  

De woonark was volgestouwd met oud- en nieuw papier. Over de lengte van de boot liep tussen de lectuur door een smal paadje, alsof iemand er jarenlang, als een gekooide leeuw, heen en weer had gelopen. Er werd hier niets verplaatst. De heer Bakker besefte dat hij de heer Plenter slechts zou kunnen behagen als hij meer dan alleen stoffer en blik ter hand zou nemen. Wij kwamen overeen dat hij per week 1 vuilniszak zou vullen en aan de straatkant zou zetten. Na een tweetal maanden werd het duidelijk dat het hem  aan het hart ging. De heer Bakker  kon niets weggooien. In dit onderkomen ging slechts leesvoer naar binnen. In tweede instantie spraken wij af dat spullen die weg konden voorlopig in plaats van op de stoep, apart gezet zouden worden.  Het mocht niet baten. Ook een voor de deur geplaatste container bevatte bij inspectie slechts een defect strijkijzer. Het kostte hem geruime tijd om er een paar versleten stappers aan toe te voegen. Het was hem niet gegeven afstand te doen van zijn bellettrie.

Uiteindelijk offreerde ik hem een aantal dagen Bed and Breakfast in ons Crisiscentrum, tijdens welke dagen wij zijn woonschuit zouden opschonen. Op de afgesproken dag meldde de heer Bakker zich met een weekendtas op ons bureau. De tas bevatte een pyjama, een onderbroek, een tandenborstel en een boekje met de titel, ‘Welke ster is dat?’.

Hij vroeg mij het hemd van het lijf.  Het gesprek duurde een kwartier, een half uur, drie kwartier. Ik werd onrustig. Na een uur kwam het slechte nieuws er hortend en stotend uit. ‘Mijnheer Loopik, het spijt mij zeer, maar ik kan niet op uw aanbod ingaan’.

Ik was maar moeilijk in staat mijn teleurstelling te verbloemen. Dit was het resultaat van een jaar geduld betrachten! Het was geruime tijd stil in de spreekkamer. De heer Bakker schokschouderde en keek gegeneerd om zich heen. Ik hervond mijzelf. Hem trof geen blaam. Iedereen heeft een reden om te doen wat hij doet.

Restte mij desalniettemin een prangende vraag; ‘Waarom heeft u uw weekendtas meegenomen?’

‘Mijnheer Loopik, duidt mij niet euvel, maar ik wilde u niet meteen voor ’t hoofd stoten.’

Rik van Laeken † 10 maart 2023

Zeker en vast.

Blij dat we elkaar nog hebben kunnen zien, kortgeleden. Hoewel in omstandigheden die bepaald anders waren dan de gewone omstandigheden waarin we elkaar pleegden te zien.

Met een Orval in de hand, op het Sint Veerleplein in Gent.

Dan bespraken we de zin van ons bestaan, maar altijd in relatie tot anderen. Want daar was jij van. Een rijzige, markante, boom van een vriend van Alleman.

Een rotsvast geloof in het goede van de mensen en een goede afloop. Tot op het laatst.

That was your middle name. Onbevooroordeeld positief. Altijd met een overweldigende interesse in wat de ander van iets vond.

We zien elkaar nog ergens Rik. Peter, Harry, jij en ik. Op een ander pleintje.

Zeker en vast.

En als ’s avonds overal de lichten uitgingen, dan zat ik niet achter een voordeur

Je moet er 65 voor worden, klaarblijkelijk. Om af en toe om te zien naar vervlogen tijden. Ik heb veel bewaard, uit die 20 jaar straatwerk in Amsterdam. Video’s, documentaires, columns, artikelen, geluidsfragmenten. Deze week stuitte ik op een opname van de KRO/Radio. Een 9-delige (podcast)serie over het Daklozenteam in Amsterdam, waar ik 20 jaar voor gewerkt heb. We spreken 2004. 
Die serie kun je trouwens beluisteren op mijn Soundcloud-pagina. Absoluut de moeite waard, als vergelijking met tegenwoordige tijden en inspirerend om te horen hoe hemel en aarde bewogen werden om dakloze mensen te helpen. Er is veel ten goede gekeerd, maar ook veel niet. In sommige opzichten zijn we Terug naar Af. 

In die serie komt Arie aan het woord. Onze eerste ontmoeting vond plaats in een kelder van de Graansilo aan het IJ. Een plek waar nu dure appartementen gesitueerd zijn. Hij lag er tussen tientallen kilo’s rottende tomaten te slapen. Zijn beschrijving van wat dakloosheid is ‘zingt’ nog steeds rond in mijn hoofd. Confronterend, desolaat, schokkend. 

Ik heb veel van hem geleerd. Met name dat iedereen altijd gelijk heeft. Hoe dan ook. Vanuit het perspectief van degene die dakloos is. Het is een hard leven. Ook omdat we allerlei regelgeving bedenken die mensen als het ware ‘gijzelen’ in dakloosheid. Begrijp mij niet verkeerd, ik geloof oprecht dat iedere hulpverlener zijn/haar werk met het hart doet: het zijn onze systemen die aan revisie toe zijn. 

In een persoonlijk gesprek vertelde hij mij dat hij de woorden ‘tot volgende week’ maar moeilijk aan kon horen. “Elke keer als dat tegen mij gezegd werd, dan vond ik mijzelf na een gesprek toch weer dakloos terug op straat. Ik zat niet achter een voordeur. ” 
Het schaamrood steeg mij naar de kaken toen hij mij dat vertelde. 

Arie die zag het scherp en hij hield mij scherp. Niet lang na deze opname raakte hij zijn woning weer kwijt. Als ik mij niet vergis omwille van huurachterstand. Ik hoop dat het hem nu goed gaat. Dat hij ergens woont, met vrienden, vriendinnen en familie.

Uit respect heb ik een Intro en Outro achterwege gelaten. Het zijn slechts 10 confronterende luisterminuten. Het zijn de woorden die het hem doen. Zoals gezegd, we schrijven 2004, maar het had ook 2023 kunnen zijn. 

#hetrehabteam #amsterdam #arie #achterdevoordeur #dakloos #devriendelijkebankjesbond #wordlid#housingfirst #housingfirstnederland #tweeduizendvier #tweeduizenddrieentwintig #dekantelcasth

Herstelvakantie voor Peers en Professionals

Vanaf 2023 bieden Harry Gras en Rokus Loopik de mogelijkheid voor hulpverleners en cliënten om samen op vakantie te gaan en op een andere manier aan herstel te werken. En dat alles op een prachtige locatie, Chateau Mondou in Villeneuve sur Lot, Zuid-Frankrijk.

De nadruk in deze vakantieweek ligt op het samenzijn met anderen die zo’n week net zo hard nodig hebben als jij. Veel hulpverleners en peers zijn nog nooit met elkaar op reis geweest. Wij bieden de mogelijkheid om elkaar op een andere manier beter te leren kennen.

Een vroege duik in het frisse zwembad staat garant voor een boost in jouw algeheel welbevinden en fysieke conditie. We maken wandelingen, doen yoga, bezoeken pittoreske dorpjes, kleurrijke markten, gekke brocantes, genieten van een uren durende massage, kopen en bereiden al onze maaltijden zelf en we streven naar betekenisvolle en herstel- bevorderende gesprekken. Dat laatste doen we door inspirerende dialoog-sessie’s te organiseren waarin er voldoende ruimte is om te bespreken wat jij nodig hebt voor jouw herstel. En hoe je dat samen kunt bereiken.

Na die week kun je er weer jaren tegen. Je verwerft een andere relatie met jouw cliënt en andersom, jouw hulpverlener. Je voelt je energieker, creatiever en meer geëquipeerd om samen aan het (herstel)werk te gaan. We brengen je terug naar wie jullie waren voordat de DSM-V een bepalende rol in jullie leven kreeg. Voor minder doen Harry en ik het niet. Wij hebben er alvast erg veel zin in.

Download hier de brochure

Podcasten met Harry Gras en Rokus Loopik

Het zal niemand ontgaan zijn, Podcasten is Hip. En dat betekent dat Harry en Rokus daar al lang geleden op aan zijn gehaakt. November 2019 om precies te zijn. Toen zag onze eerste Podcast het levenslicht.

Het is een prachtige manier om jouw denkbeelden en wie je bent over het voetlicht te brengen. Het mes snijdt aan twee kanten: het is voor ons vooral plezier en meditatief om zo’n podcast te maken, te editen, te produceren. Dan laten we het feit dat je er ook naar kunt luisteren, op elk denkbaar moment van de dag, niet onbenoemd. Want of je nu aan het hardlopen bent, achter het stuur zit, een geweldige dis staat te bereiden, naar de einder zit te staren, een Podcast beluisteren kan altijd en overal.

Het is een manier is om je overtuigingen om zeep te helpen en jezelf opnieuw uit te vinden. Want daar zijn wij van.

In de PDF kun je oplezen hoe je van onze Podcast-diensten gebruik kunt maken.

#grasloopiklearningexperiences#harrygras#rokusloopik#dekantelcast#intheirshoes#richpulice#kantelmomenten#richandrokus#injouwschoenen#walkingtheextramile#podcast#podcastmasteracademy#mirjamhegger

The Youth Living Museum of Heart Sounds in Kampala, Uganda or ‘Show me the Money!’ (Jerry McGuire/Tom Cruise)

My friend Harry Gras and his wife, Lisette are currently in Uganda, working as a Volunteer for the Program Help Her International. They will stay there for three months, untill September 12th.

They meet wonderful people every single day. Rokus Loopik turns their meetings and conversations into a Podcast episode of the Kantelcast. You can find this Podcast on Spotify, Apple Podcast and Springcast.

Recently Harry met the Young Ones. Three young men, Patrick, James and Elijah, who started the Youth Living Museum of Heart Sounds Foundation. James is the son of Joseph Atakunda. Joseph is a person with lived experience and a Powerful Peer and Advocate for people that deal with mental health issues. He recently retired and the Young Ones decided to start of where Joseph stepped out.

They do great work, but they lack a building, a Community Center from which they can send their Mission and Vision into The World. The rent for such a building costs €250 per month, €3000 on a yearly basis.

Harry, Lisette and Rokus decided to help them out. And for that we need money. We are not going to ask you to donate (nevertheless also possible), but we want to give you something in return for your generous donation. As said, we (The Young Ones) need €3000 for the payment of rent for one year.

In order to collect this amount of euro’s I will be selling a couple of my Living Museum paintings. Yes, the ones that mean The World to me. My heart is in these paintings, because I met the Artist and I know the story behind the painting. And it took some effort to be able to buy them.

If you are interested, let me know. When you buy the paintings, you will get the story attached to it. On paper, lively written out by me.

Oh yes, you have to know I will NOT sell them for less then €3000, because that is what we, Patrick, Elijah and James need. Know that you will be the owner of three special Living Museum Paintings from Moldova and New York and that the Young Ones can start their very own Living Museum in Kampala with your donation.

We thank you with everything we have and to be specific, from our hearts.

So, which painting am I talking about? And what can I tell about them for this moment?

Made by an Artist from Chisinau, Moldova, at a young age, being a student at an Art Academy
Made by the same artist from Chisinau, Moldova (different and amazing story).
Painted by John Tursi, an Artist from the Living Museum, New York.

And hey, if you are hesitating because of the lac of the story behind the painting, just reach out to me and I will reveil the story to you. That is, if you are serious about buying the paintings.

Thank you so much up front and hope to hear from you soon!

Rokus, Patrick, James, Elijah, Harry and Lisette

rokus@icloud.com

0681420615

VWS

Ik moest mij inhouden. Tien actiepunten was geen probleem geweest. Evengoed, zoals Marnix Geus stelt: deze vijf punten zijn genoeg om in de komende jaren aan te werken.

Download de Pdf met onze actiepunten onderaan deze pagina.

We rest our case.

Denk mee over de aanpak dakloosheid! Op 24 mei organiseert VWS in Utrecht een landelijke brainstorm. Het is de aftrap om samen tot een aanpak voor de lange termijn te komen. Iedereen is welkom: beleid, uitvoering, management, belangenbehartiging en mensen met ervaring met dakloosheid.

We kijken vooruit: hoe lossen we dakloosheid op? En we staan stil bij wat we de afgelopen jaren hebben geleerd, bijvoorbeeld op gebied van preventie. Staatssecretaris van VWS Maarten van Ooijen roept iedereen op om mee te denken en deelt met ons in deze video alvast zijn uitgangspunten 💡

Schrijf je snel in en tag hieronder je collega’s of samenwerkingspartners.

👉🏻 Datum: 24 mei – 13.30 – 17.00 uur (inloop van 13:00)
👉🏻 Locatie: Jaarbeurs (Julianagebied) bij Utrecht centraal
👉🏻 Inschrijven: 
https://lnkd.in/eyGqzEHN

Christer, Hilde and Housing First. It’s a Love Thing.

Agreed, these are confrontating pictures. But, no worries, this story ends being a Feel Good Love and Recovery Story. About two people who hit Rock Bottom. Who found Recovery, Housing First, Victory and Love not so very long ago.

I met Christer and Hilde in 2016, on the 2nd of June at 15.25 hours, in their cosy home in Stavanger. Their Housing First Team asked me to meet these two Wonder- and Powerful people.

Back in the days they struggled with addiction and as said in other words, walking into a dead end street. One day, in 2015, they were included in the Stavanger Housing First Program, one year before we met for the 1st time, in their new home.

In 2018 I invited them to perform with me on a Conference stage in their home town.

They told me it meant a lot to them, as it did for me. It meant The World to be honest.

Today, April 1st 2022, Christer texted me the following message:

Today I was employed in a 100 percent position in Housing First Stavanger as an experience consultant🥳  Feels fantastic🤩 Thank you for believing in us❤️

Dear Christer and Hilde, I congratulate you with this wonderful achievement and position. And yes, I believed you could do it.

Sit back in your chair, log in to Spotify and find this song, Thinking of a Place by the band The War on Drugs. Close your eyes, listen to the music and lyrics. Listen to the steel guitar, the violins, the synth’s, the mandoline, like I did this afternoon and when the guitar starts crying, taste the Sweet Victory of the Love between you both and your personal War on Drugs. The Battle that you have won.

Don’t think the song is over at 5 minutes and 6 seconds, because that is where the good part starts. The Story of your Love and Recovery.

Have a great evening and celebration. I am with you in my mind and heart.

Just see it through my eyes
Love me like no other
Hold my hand as something turns to me
Turns me into you
Turning me into you

Wat hebben de RINO Utrecht en Bemoeizorg met elkaar te maken?

Nou alles

Ik mag er al 20 jaar lesgeven aan mensen die zich al die jaren in grote getale opgeven voor de door Simone van de Lindt en Harry Gras gecoördineerde Bemoeizorg-opleiding.

Gisteren was het weer eens zover. De eerste van twee in twee weken.

Maanden geleden stuurde ik de studenten een opdracht

Ik geloof in de helende kracht van Verhalen Vertellen. In mijn trainingen en reizen is dit een vast onderdeel en mensen beleven life-changing-moments aan het vertellen en aanhoren van Verhalen.
In de komende maanden, voorafgaande aan de trainingsdagen, wil ik jullie uitdagen om een moment(en) te zoeken om een persoon op straat aan te spreken en een gesprek aan te knopen. Iemand die indruk op je maakt en jouw belangstelling wekt. Die persoon is bijvoorbeeld dak- en of thuisloos, heeft misschien een achtergrond in de psychiatrie/verslaving, of een familielid, maar als dat niet lukt, dan mag iemand anders ook, zolang je die persoon maar niet kent. Maak het jezelf niet al te makkelijk.

Als je iemand gevonden hebt die openstaat voor een gesprek, probeer dan de volgende vragen uit:


*Kun je een ‘kantelmoment’ in jouw leven benoemen?
*Hoe zag dat moment er uit?

*Wat heb je van dat moment geleerd?
*Wat kunnen andere mensen daarvan leren?


Ik stel je op de trainingsdagen in de gelegenheid om in een tijdsbestek van 8 minuten (niet meer en niet minder) in een video, een geluidsfragment, een document, een verhaal te vertellen over jouw ontmoeting.
De vorm van presenteren is open. Je mag een vorm kiezen die aansluit bij jouw persoonlijkheid. Tip: stap uit je routines en geef je fantasie en dus jouw presentatie alle ruimte. Durf je verhaal prijs te geven. It’s a one time opportunity.

Als je geluk hebt, dan ontspint zich voor je neus een dag vol pure chemie

Louis Puggaard-Müller, Kurt Jurgen Kühnen en De Socialrun Aanstichters, Jasmijn en Charlotte waren er ook bij met meer dan memorabele bijdragen.

En die studenten deden voor niemand onder. Weergaloze geluid-, tekst en beeldfragmenten van ontmoetingen. Bijdragen waaruit je de talrijke uren van voorbereiding en uitvoering kon horen, zien en oplezen.

En dan ga je tjokvol energie op weg naar de VrijMiBo

Die inzendingen ga ik verwerken in een Podcast. Dat duurt even. Maar die staat in een paar weken online, met toestemming van de maker natuurlijk.

De volgende cliffhanger geef ik alvast weg

Man met de kleden 

daar sta en ga je 

het maakt niet uit wat de weersvoorspelling is

er is geen andere mogelijkheid dan je fiets op te stappen 

en dat doe je, zelfs nog met plezier 

ondanks je pijn en verdriet 

je land dat je hebt moeten achterlaten 

jouw thuis, jouw veilige haven waar je altijd op terug hebt kunnen vallen 

Nial, 

je vertelde dit met veel dapperheid en kracht  

nadat je mij vroeg cola te kopen voor onderweg 

ik dacht; een keer niet iemand die om geld vraagt 

een opvallend en uniek figuur, zo zou ik je noemen

eerlijk en oprecht in je woorden, zo kwam je over 

je was vriendelijk, vroeg mij over mijn leven

het was net alsof we elkaar al vaker hadden gezien 

je stapte je fiets op om verder te gaan

met de vele dekens die we samen weer hadden vastgemaakt 

je vertelde nog op zoek te zijn naar een slaapplek maar dat was niet het moeilijkst van de dag 

het allerergst vond je genegeerd te worden, door mensen waar je een vraag aan stelt

gewoon een kleine groet of een korte kennismaking

dat is toch niet zo moeilijk?

dag! zei je en keek nog achterom om naar me te zwaaien

ik zei; tot ziens! want dat voelde zo.

Met dank en een diepe buiging aan Fleur en de groep van vrijdag 18 maart 2022.

Het was in alles een mooie dag

Frank Smithuis is een goede vriend

Hij werkt sinds 1994 in Myanmar. Hij is directeur van Medical Action Myanmar.

COVID-19 en Myanmar.

De Deltavariant slaat genadeloos hard toe in dat land. Frank en zijn 900 medewerkers in de klinieken van Myanmar hebben dringend geld nodig.

“Zuurstofmachines zijn het belangrijkste. Daarbij zijn steroïden, middelen om trombose te voorkomen, en antibiotica belangrijk. Voor het opvoeren van vaccinaties is het voor deze golf te laat, maar dat is natuurlijk ook nodig voor de volgende golf.”

Ik ga vandaag geld storten. Doe je mee?! Via deze site kun je doneren.

https://mam.org.mm

Misschien wil je dit bericht ook delen in jouw netwerk.

Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.

Alvast bedankt!

Blaye

Laten we nog even de hoek omlopen. Misschien is daar een leuk terras.

Dat voorstel van mijn ega was de opmaat voor een opmerkelijke avond, in het gezelschap van bijzondere mensen.

We hebben er een nachtje binnen de muren van de oude vesting gestaan, met onze campervan. In die bijzondere plaats Blaye, in de Dordogne. Ok, we moesten er een veerbootje voor nemen, maar ook dat is een welkome afwisseling na 80 kilometer secundaire Franse wegen.

Les en Christine runnen er een wijnbar en Stephan uit België serveert die wijn op dat terras, om die hoek.

Het is wonderlijk hoe je binnen luttele minuten echt contact kunt hebben met een wildvreemde

Voor wij het wisten werden we de halve straat doorgesleept en hadden we vijf huizen van binnen gezien.

Die straat, daar liep men in vroeger dagen met getrokken mes doorheen. Heden ten dage is het een Walhalla voor muziek-, wijn- en kunstliefhebbers. Allemaal te danken aan ondernemende en kunstminnende Wereldburgers.

Stephan was er neergestreken nadat hij zijn 5-sterren B&B in Parijs door COVID ter ziele had zien gaan. Ik had niets meer. De Bordeaux wijn heeft mij hier naartoe gedwongen. Ik kon hier gelukkig weer opnieuw beginnen. Les gunt hem een klein appartement en een studio om te schilderen.

Stephan verstaat de kunst van contact maken als geen ander

Hij was het die ons die halve straat liet zien. De geserveerde wijn was er ongelooflijk lekker, net als de oesters van ons favoriete Franse eiland, Ile d’Oleron.

Stephan noemt zichzelf een feminist

Sinds januari 2021 geeft hij elke vrouw met wie hij een ‘klik’ heeft één van zijn kunstwerken. Marie-Anne was deze keer die eer toegedaan.

Na drie glazen lokale wijn, uit drie verschillende jaren (2019 was met voorsprong de beste), gingen wij ook nog eens met verschillende geschenken ons weegs.

Les, de eigenaar, gaf ons nog een wijsheid mee, gratuis.

There is no such thing as possession. We just tosh around what we have.

Vandaar al die giften.

We hadden ook een goede reden om er vanochtend te ontbijten. Als kunstliefhebbers konden we niet om de aankoop van een schilderij heen. Een jonge Franse schilder exposeerde in één van die vijf huizen een aantal van zijn schilderijen. Zijn stijl houdt het midden tussen Francis Bacon en Edward Hopper en is tegelijkertijd volstrekt uniek.

Het greep ons meteen bij de strot

Zonder dat we dat van elkaar wisten.

Zijn naam hou je nog tegoed. Het echtheidscertificaat is onderweg.

Zijn talent niet.

Waarvan acte.

Hotel El Puerto

Mundaka.

Wat zoveel betekent als

Mondiaal. Global.

Wie wil er nou niet in een plaatsje met zo’n naam wonen?

Ik ben hier niet voor de eerste keer. Ik schat in voor de 3e keer.

Vandaag ben ik alleen, onderweg naar Santiago de Compostela. De eerste twee keer was ik hier met Marie-Anne, mijn liefde.

Ben er ook een kilometer of 24 voor omgefietst vandaag

Om er weer een nachtje te kunnen slapen. Om op het terras voor het hotel te kunnen zitten. Pintxos te eten. Een glaasje wijn te drinken. Getuige te zijn van hoe Spanjaarden samen leven en waarde hechten aan een community waarin er plaats is voor iedereen.

Ik kan dat niet beter illustreren dan met een korte video die ik twee jaar geleden opnam in Zarautz, hier niet ver vandaan. Marie-Anne en ik gingen er laat lunchen in één van de restaurants van die plaats. Toen wij naar buiten kwamen stond het plein voor het restaurant bomvol met mensen. Je kon elkaar moeilijk verstaan. Een kakofonie aan stemgeluiden kropen omhoog langs de puien van de huizen op dat plein.

Ik vroeg iemand in dat publiek of er een bruiloft aan de gang was, een verjaardag, een optreden, een bijzondere gebeurtenis?

Nee hoor, zei ze. Dit doen wij elke donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond. Gewoon bij elkaar komen, met iedereen in de buurt, wat drinken, praten, plezier maken, het weekeinde inluiden, het leven vieren.

Hier in Mundaka is het niet anders. Het is vrijdag, dus zo’n dag.

Vermoedelijk ben ik de enige Nederlander in de wijde omtrek die hier voor een nacht domicilie houdt. Maar wat maakt het uit. Ik heb er inmiddels vrede mee, met het feit dat er nog weinig mensen onderweg zijn naar Santiago.

Het geeft tijd om naar de zee te kijken en te overpeinzen.

Tijd om een Podcast te editten. Ier en Eer, een Ik Vertrek Kantelcast.

Het is 19.30 uur en ik wil wat eten. De man achter bar stak 8 vingers op. Ze eten hier laat.

Morgen en overmorgen 232 kilometer zien te coveren. En dat is geen kattenpis. Het gaat hier op en neer en echt fietsvriendelijk is het niet. Fietsen op de N-634 is een uitdaging. Ze rijden hier als gekken. Dat is het nadeel. Dat kan alleen omdat het perfect asfalt is. Dat is dan weer een voordeel. Het fietst als een dolle. Iets wat omhoog gaat, komt ook weer omlaag. Ook voor mij.

Dan kom ik zondagavond aan in Po, voor een ontmoeting met Carin Steen. En hopelijk heeft ze internet. Want Oranje. Ik mag er een aantal dagen in haar huis slapen. Carin is kunstenaar. Ze maakt prachtige schilderijen. Ik heb haar een kleine opdracht toebedeeld.

Wat? Voor wie? Dat is een verrassing.

Vanmiddag beeldbelden Frank en Nienke, van de Socialrun.

Nienke Bouwman en Frank Boonenkamp van Social Run

Schatten. Het maakte mijn dag. Ik moest een verhaal kwijt. Zo bedacht ik mij later.

Het was alweer weggezakt, maar ineens was het weer. Die ervaring van 5 seconden, op het kruispunt van een B-weg in Frankrijk. Er passeerde een artsenauto. De bestuurder stak zijn middelvinger naar mij op. Ik was er een half uur van slag van. Dat krijg je als je dagenlang op jezelf aangewezen bent. Dat komt dan hard aan. Geen idee waarom mij dat ten deel viel. Iets met de C-fucker misschien en dat ik niet thuis zat of zo.

Enfin. Dat ligt alweer ver achter mij. Ik ben zoveel ervaringen rijker.

Ik ben in Spanje. In Mundaka. In mijn fab hotel. En hier leeft iedereen op straat. Jong, oud, lang, kort, alleen of samen. Weer of geen weer. Een verademing.

Nog 5 minuten, dan komt mijn Venduras Tempura en Bacalao Al Pil Pil.

A short ride into the Mystic

Day 6 Amsterdam – Santiago

I love the early mornings when the sun just comes out. The world appears to us in utter virginity and innocence. 

My 99-kilometer ride yesterday was awesome. I was in The Flow. I know the Flow from playing Golf. It happens only once in about ten years. You hit the ball for 18 holes, and you can’t seem to do anything wrong. Par’s, Birdy’s: you feel like being on a pink cloud, the balls drop anywhere you want them to drop. It’s magic and the funny part is you can’t tell what in Heavens Name you did right. As happens in all the other games you play in these ten years, when nothing works the way you want to. You just don’t know what is wrong with your game. It just does not happen. 

I apologize, because some of my writings might be a little over the Top in the coming weeks. When traveling one becomes more vulnerable, more open to new experiences and thoughts. Everything seems to be clearer without all the distractions that work and everyday life brings to our lives. 

Talking about work.

Do you at some point feel uncomfortable when being in the presence of people with severe mental health issues and trauma? When people are overwhelmed with what happened to them and they can’t stop talking about it? When you feel heaviness in the room and sometimes it just needs one word, one gentle tap on the shoulder or one blink of an eye to make all these emotions come out? 

Sit With Discomfort. 

I discovered the importance of these three words, once I started traveling and working in the USA, becoming friends with people from the powerful Peer Movement in that country. 

I love being among people with trauma and mental health issues. No, I will not romanticize having mental health problems and trauma. If that happens to you, life can be very worrying and troublesome. Things happen to a lot of people. It happens to all of us. You and I can tell. 

But, if you meet the right people, at the right moment, at the right location, you might meet the person that convinces you that recovery is very possible: you might have a meaningful conversation and learn to benefit from all that has happened to you. 

Sit back and listen. Without prejudice. Have and enjoy meaningful conversations.

Yesterday I met Yann. He is the owner of a nice B&B in the small village of Gurgy in the Bourgogne. Born and raised in a small village about 15 miles away from here Yann was bored and started traveling the world at the age of 20. He had a hard time imagining working for a boss. I am not very good at dealing with people for whom authority is important. Yan works 80 hours a week but never complains. Look at me, at 42 I am back in the place I was born. I have created my own world in which nature, quiet and meeting people from all over the world became important to me. A simple life is what matters. 

Today I will be heading for Vézelay, a ride into early sunshine, collecting my second Santiago Stamp in this beautiful cathedral. It’s a short ride, but I am sure new thoughts will come from somewhere out of the Blue and Mystic. 

I apologize. 

I told you some of my writings would be over the Top. 

Wat Marnix, Paul, Peter, C3 Living en André Rieu met elkaar te maken hebben

Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul? (10)

Ik ben de tel kwijtgeraakt. Het zou zo maar de 10e aflevering kunnen zijn van onze real life sequelHoe is het nu eigenlijk met Paul?’

Allereerst een bericht voor Marnix. De Held die deze sequel is gestart, op 5 februari 2021, toen hij Paul bij een gevoelstemperatuur van -15C in de Pijp tegen het lijf liep.

Marnix was gisteren jarig!

Zijn familie heeft hem bij verrassing ontvoerd, naar een voor hem toen nog onbekende locatie. Als het goed is dan zitten ze nu aan het ontbijt in het HUP-Hotel. Zij hebben het vast heel goed gehad. Van harte Marnix! For you are a jolly good fellow.

Van Harte Marnix! Namens ons Allen en het Team!

Dan is Peter Broekmans aan de beurt

Uit Limburg. Dat is al net zo’n Held. Ik kan niet meer terughalen wanneer wij elkaar hebben ontmoet, maar het was zeker een mooie en zonnige dag, want dat is wat Peter altijd meebrengt als je met hem afspreekt.


Peter is the Founding Father van het Concept C3 Living. Dat ziet er zo uit.

Ik ga een lang verhaal kort maken

Eergisteren dacht ik: ik ga Peter eens bellen.

Ik heb hem het verhaal van Marnix en Paul uit de doeken gedaan en de vraag gesteld of hij ons en Paul zou kunnen helpen?

De zon begon plots te schijnen

Want Peter was er net zo kort en beslist over. Als dat een realiteit zou zijn, dan zou Paul, ware het niet dat hij in de gevangenis zit, vanaf 9 september ergens in Nederland in een C3-studio kunnen wonen. In een zelfstandige studio welteverstaan, gemeubileerd, en met aftrek van huursubsidie, voor een bedrag van €450 per maand.

Nee, nu niet allemaal gaan bellen met Peter!

Want we hebben met Marnix afgesproken dat we dit jaar een poging doen om één mensenleven te redden: te beginnen bij Paul. Met de op 1 oktober operationele stichting Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul? gaan we hopelijk meer mensen met een uitgekiende methode helpen.

Stel je nou maar eens voor, wij zijn dagdromers, dat we Paul vanaf vandaag ergens in Nederland in een C3-studio kunnen plaatsen.

Dan is dit is wat we de overheid besparen

Paul kost onze samenleving tot 9 september 2021, de dag dat hij vrijkomt, €31.500 (€250 per dag). Als we Paul vandaag in een C3-studio huisvesten dan behelst dat €1800 aan C3 Living woonlasten, tot 9 september. Als we Paul dan ook de begeleiding geven die bijvoorbeeld bij Housing First past, dan kost hij onze samenleving slechts €9702 (€77 per dag) tot 9 september. Ik heb geen idee of daar de woonlasten in zijn meegerekend, maar laten we ervan uitgaan dat het niet zo is. Dan komt dat in totaal toch nog maar op €11.502.

Overheid en Belastingbetaler, tel uit je winst

Dat hebben we het over een besparing van een kleine €20.000.

Wij kunnen natuurlijk niet wachten tot het 9 september 2021 is en we Paul naar zijn studio ergens in Nederland kunnen rijden. En als dat eerder kan,

We dagen de overheid uit

Dan doen we dat eerder.

Het is misschien wel niet in Amsterdam, zei Paul vanochtend in ons telefoongesprek, maar het is nooit ver reizen naar Mokum met de trein. En ik heb vier nieuwe vrienden, toch? Jullie gaan mij toch niet meer loslaten?

Nee Paul, dat gaan we niet doen

Waar je dan ook gaat wonen: het wordt zeker geen Maastricht, want dat is veel te ver weg, maar ik wil je wel een guilty pleasure vertellen. Ik heb eens heimelijk gekeken naar de live registratie van een concert van André Rieu, op het Vrijthof.

Ik werd blij van de gezichten van de mensen in het publiek. Die zaten er op hun paasbest, zielsgelukkig naar dat orkest te kijken.

Als dat kan, dan gaan we op 8 januari 2022 naar de Ziggo Dome in Amsterdam waar André voor het eerst sinds de C-crisis weer gaat optreden.

En dan walsen we tot het ochtendgloren

Housing First en Huize Kroon

Het was de tweede keer dat ik door de binnenstad fietste sinds 1 oktober 2020, de dag dat ik weer in Amsterdam kwam wonen. Wat heb je immers in de binnenstad te zoeken, als alles dicht is? Evengoed.

It brings back memories

Maar daarover later meer.

Ik mocht op uitnodiging van Valerie Boogaard van HVO/Querido/Housing First een aantal teamleiders van HVO/Querido de geschiedenis van Housing First in Nederland en Amsterdam uit de doeken doen. Daar was ik snel over klaar.

Hoe anders is het om mensen uit te leggen wat Housing First nu precies is?

Dan wordt het alweer wat ingewikkelder. Housing First is een geloof, een andere kijk op de wereld, op jezelf, op mensen in het algemeen.

En dat kost DNA, tijd, lef en moed

Om je dat eigen te maken. Misschien helpt het als je er van nature over beschikt. En misschien past het ook helemaal niet bij jou. Zoals Housing First ook niet voor alle dakloze mensen werkt. Althans, dat is wat de non-believers zeggen.

Ik zeg dat Housing First voor iedereen gemaakt is

Omdat het weggeven van een huis het makkelijkste is wat je kunt doen. Het is wat je daarna doet dat het verschil maakt tussen het niet kunnen temperen van jouw onbedwingbare behoefte tot hulpverlenen of Housing First.

Ter hoogte van de Utrechtse Dwarsstraat houd ik altijd even stil

Ik ging er minstens één keer per week een kopje thee drinken. Bij Gary, de ene helft van the Twins. Gregory, zijn tweelingbroer leefde toen al niet meer.

Gary overleed in de maand februari 2009

De laatste van de bekende Amsterdamse tweeling de Christmas Twins, Gary Christmas, is overleden. Hij werd 78 jaar. Zijn broer Gregory overleed twaalf jaar geleden. Ze waren bekend als dansers, entertainers en modeontwerpers, afkomstig van de Blackfoot -en Micmac Indianen en allebei openlijk homo. De Christmas Twins kwamen in de jaren zeventig naar Amsterdam: in de Utrechtsedwarsstraat openden ze een koffieshop/boetiek: ‘Backstage’. 

Ze waren opvallende verschijningen in de hoofdstad en hun winkel was een geliefde pleisterplaats voor artiesten en creatieve lieden. 

Die twee mannen worden node gemist. Zij belichaamden alles wat Housing First is.

Huize Kroon

Lag precies tegenover die kleurrijke woning van Gary en Gregory. Mevrouw Gulbay en haar dochter zwaaiden daar de scepter. Het was in een tijd dat er in Amsterdam 3 tot 5000 mensen op straat of in de opvang verbleven.

Ik hang allang niet meer aan

Wat ik in mijn column uit die periode verkondigde, maar ik ben blij dat ik de krap 500 woorden uit haar mond mocht optekenen. Het bewijst eens te meer dat de waarheid niet bestaat. Wat vandaag voor plausibel aangezien wordt kan morgen als totale onzin betiteld worden. Er zat desalniettemin ook een zonzijde aan haar praktijk.

Mevrouw Gulbay wist misschien niet eens wat een intakegesprek was. Je kon er met een dakloze man of vrouw achter op je fiets voorrijden en dan was jouw klant in een tijdsbestek van een minuut binnen.

Precies zoals Housing First bedoeld is

10 Dingen Die Ze Je Niet Leren Als je Hoopverlener Wilt Worden (2)

“HET IS EVEN WENNEN. Sinds mijn ontslag op 1 januari werk ik zelfstandig en dat is echt anders. Ik voel me een naaktslak, een schildpad zonder schild. Ik ben zowel mijn huis als mijn ‘pantser’ kwijt, het blazoen van een organisatie waardoor ik houvast, rugdekking en bescherming vond. Een vaste en geregelde baan met een duidelijke opdracht en taakomschrijving, waar de hazen in de pas lopen en de olifantenpaadjes vertrouwd zijn. Een eigen bureau, vriendelijke collega’s, dagelijkse routines en elke maand een vast salaris op de bankrekening. Dat went gemakkelijk, en gemakzucht ligt op de loer; Ik had eerder ontslag moeten nemen. Het is even wennen zonder schild en tegelijkertijd spannend bevrijdend: ik ontdek een nieuwe energie! WANNEER VOELDE JIJ EEN NAAKTSLAK? Maandag sta ik weer vroeg op voor ‘IedereDag nieuwe kansen’. De lente komt er aan. Ik ruik de bloemen al en hoor vroege vogels in onze tuin. Het is tijd voor iets nieuws.” (Folkert Helmus, LinkedIn, februari 2019)

Aldus een ‘post’ van Folkert op LinkedIn

Een eerlijke en oprechte weergave over hoe het voelt om ‘loonslaaf’ te zijn: jezelf aan die status te ontworstelen en jezelf opnieuw uit te vinden.

In 2009 maakte ik zelf de stap om mijn baan en zekerheid op te geven (€3200 netto per maand en de status van Hoofd van een aantal teams), en op eigen benen te staan.

Voelde ik de Lente in mijn hoofd gloren?

Niet echt. Ik viel ten prooi aan de gedachte dat ik niets meer kon, zelfs niet na 30 jaar noeste arbeid in de GGZ en de opleidingen die ik succesvol afgerond had. In die 30 jaren ben ik vele malen van mijn geloof gevallen. Over hoe het ook anders kon. Ik was best gelukkig. Evenwel. Gevoelens van ongeluk teisterden ook mijn hoofd. Ongeluk over het je moeten conformeren aan de immer welig tierende bureaucratie, working from 9 to 5 every single day, over het feit dat ik de slechtste manager ooit was, over mokkende teamleden, over het denken in onmogelijkheden, over productiecijfers, over water naar de zee dragen, sprekend over succesvolle methodieken die de nek omgedraaid werden, omdat weer een nieuwe directeur er zijn licht over liet schijnen, over de tussenpausen , de nieuwe Bestuurders die na twee jaar verwarring zaaien weer vertrokken, op weg naar een nieuwe de Balkenende Norm Overstijgende Uitdaging.

Duidt u mij niet euvel

Ik ben er die Bestuurders, Mentrum en Arkin dankbaar voor. Voor die mooie jaren. Het heeft mij ook gemaakt tot wie ik nu ben. Ik schrijf u dit niet uit utter cynicism. Die beloning gun ik iedereen. De verhoudingen zijn slechts zoek. Ik had 30 jaar de mooiste baan van Nederland. Het Rehabteam voor dak- en thuisloze mensen met complexe problematiek was een ondernemende unit in een bestel van teams die bevolkt werden door mensen met het hart op de goede plek. Het was het Systeem en Rokus Loopik die aan revisie toe waren.

Ik moest mijzelf opnieuw uitvinden

Net als mensen die een eerste psychose doormaken, zo hebben een aantal van hen mij verteld. Die wisten dat het leven wat ze hadden voor de psychose nooit meer terug zou komen. Er was zelfs grote tevredenheid over hun nieuwe leven. Zij wisten dat ze een nieuwe balans moesten vinden. Net als mensen die hun baan opzeggen en elke nieuwe dag hun meerwaarde voor de samenleving mogen bewijzen.

En dan val je ten prooi aan een low self esteem

Het helpt dan als je niet bij de pakken neer gaat zitten en jezelf elke nieuwe dag bij elkaar raapt en gaat bedenken wat die meerwaarde is. Waar ben ik goed in? Wie zou mij willen inhuren voor een opdracht? En als ze dat dan willen, wat kan ik qua beloning voor die opdracht vragen? Als die opdracht niet oplevert wat mensen er van verwacht hadden, wie mag ik daar dan voor verantwoordelijk stellen? Mijzelf? De ander? Acquisitie doen, hoe doe ik dat? Welke naam kies ik voor mijn onderneming? Hoe leg ik in 1 regel uit waar ik voor sta? Wat is mijn missie? Wat is mijn visie? Voor wie wil ik werken? Voor wie niet? Betaal ik de belasting vooruit? Of aan het einde van het jaar? Reken ik BTW? Doe ik mijn eigen boekhouding? Of laat ik dat voor mij doen? Wat wil ik verdienen? Hoeveel heb ik nodig? Hoeveel heeft mijn gezin nodig? Hoe houd ik mijn geestelijke hygiëne op peil? Wie kan ik daarvoor consulteren? Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat ik niet op een eilandje kom te zitten? En toch voeling hou met de buitenwereld? Met wie werk ik samen en met wie niet? Welke vragen en verzoeken pak ik op? Welke vragen en verzoeken niet? Hoe vind ik een balans tussen betaalde- en onbetaalde opdrachten?

10 Dingen Die Ze Je Niet Leren Over Een Ondernemende Houding 

Als Je Hoopverlener Wilt Worden

Tips and Tricks. Ook als je in loondienst bent. Daar is niks mis mee.

  1. Denk na over de naam van jouw bedrijf of je team. Geef het bijvoorbeeld je eigen naam. Bedenk een outrageous name voor je team. Zorg dat die naam een ‘brand’, een merk wordt, zodat mensen bij het horen van die naam meteen weten wat ze er voor in return krijgen. Schrijf je in bij de Kamer van Koophandel. Dat kost je pakweg €50. Zodra je jouw eenmanszaak hebt, ga je anders denken. In uitdagingen. In mogelijkheden. Je moet wel. Waarom ben je dat bedrijf immers begonnen?! Waar wacht je op?
  2. Denk na over jouw missie en visie. Where Hope greets you at the door and Recovery is the Expectation. Het mission statement van de organisatie PEOPle Inc. in Poughkeepsie, New York State. Veel duidelijker kun je het niet zeggen. Meedoen is Winnen! Het Statement van Frank Bonekamp en zijn Socialrun. Durf te Dromen. Het statement van Astare. Een onderneming zonder duidelijke missie en visie is stuurloos. Niemand weet welke richting er gekozen kan worden. Als je jouw missie ‘breed’ wilt houden, gebruik dan de volgende: Het bewerkstelligen van creatieve- en innovatieve processen en projecten in de GGZ.  Daar kun je alle kanten mee op.
  3. Denk na over hoe jij je eigen salaris kunt terugverdienen binnen je loondienstverband. Wat is jouw meerwaarde voor dat bedrijf? Verdien meer dan je aan salaris betaald krijgt (werk harder dan ieder ander) en verdien daarmee de lof van je team, je leidinggevende en dus wisselgeld. Wisselgeld om soms met een uitzinnig, nieuw idee aan zijn bureau aan te schuiven.
  4. Als je dan toch voor jezelf begint, ga er van uit dat je met veel minder geld genoegen mag nemen. Daar is niks verkeerds aan. Verdien genoeg om rond te komen. Doe soms ook iets voor niets. Beloning komt vaak bij je terug in andere vormen dan geld. Jouw ongebreidelde inzet komt altijd bij je terug. Goedbeschouwd bestaat geld niet. We hebben dat middel bedacht om onze samenleving in goede banen te leiden. Dat is totaal mislukt. De verhoudingen zijn volledig zoek. 450 Texanen bezitten evenveel geld als de rest van Amerika. Wij gijzelen mensen in armoede. Geloof in een basis-inkomen, voor iedereen.
  5. Geloof in alternative currency. De meeste mensen hebben het hart op de goede plek. Ze scheppen er genoegen in iets voor een ander te kunnen betekenen zonder daarvoor in geld beloond te worden en dat voor een wederdienst te doen. Iets waar jij en zij goed in zijn. Be Proud to be a Volunteer. Als je van een uitkering rond moet komen, wees er blij mee. Er zijn zeer goede redenen op te voeren waarom je die uitkering mag genieten. We leven in een gezegend land. We ‘zorgen’ voor mensen die het tempo van het leven van alledag en the rat race niet bij kunnen houden. Daarvoor hebben we dat systeem bedacht. You have time on your hands. Tijd om Kunst te maken. Tijd om jezelf als Vrijwilliger dienstbaar te maken. Zie het als alternative currency. Ontwikkel jezelf en je talenten in de tijd die je daarvoor gegeven is. En als het tijd is, wordt sociaal ondernemer, in loondienst of zelfstandig. Dat is om het even. Zit niet bij de pakken neer. Niemand kan ontsnappen aan this thing called Life. We ‘gaan’ allemaal een keer. Better make it good.
  6. Doen is het Nieuwe Denken. Bekijk deze video van the School of Life in Amsterdam. Dan weet je wat je te doen staat en dat niets is wat het lijkt. Stap uit jouw Matrix.
  7. Denk om. Als mensen Beren op de Weg zien, dan zie jij mogelijkheden. Het zou kunnen zijn dat als je een project begint met louter vrijwilligers en dat op het herstel van een diagnose gericht is, dat mensen heel graag kond doen van wat ze allemaal meegemaakt hebben. Vraag dan liefdevol of ze dat niet willen doen. Merk op dat mensen je onderschat hebben. Dat jij, met je talent en kennis om mensen te helpen, in hun ogen hebt gelezen dat ze traumatische gebeurtenissen het hoofd hebben moeten bieden en welke offers ze daarvoor hebben moeten maken. Dat laat zich niet moeilijk raden. Dat ze niet opnieuw en voor de 1000 en eerste keer, aan weer een nieuw loket, hun verhaal moeten doen. Dat jij, omdat je Hoopverlener bent, jouw onbedwingbare behoefte om mensen te helpen niet meer kunt beteugelen, als je hun levensverhaal gehoord hebt. Dat je vanaf dat moment met een ander perspectief naar die ander gaat kijken. En dat jullie relatie vanaf die dag verandert, niet meer gelijkwaardig is. Vraag of je met die ander over zijn/haar talenten mag spreken. Over de dromen die hij/zij koestert en over hoe je die dromen tot werkelijkheid kunt verheffen. Maak je eigen Matrix. Elke dag opnieuw. Bouw nieuwe overtuigingen op. Wat vandaag waar is morgen old school. Niets is wat het lijkt. Herstel is echt mogelijk. Jij en ik kunnen meer dan wij denken dat we kunnen. Denk om.
  8. Studeer, lees, oefen, herhaal, studeer, lees, oefen.  Kennis is macht. Nee, niet die macht: de macht om controle en beheersing uit te oefenen. De macht om al je kennis voor even in jouw achterhoofd te parkeren en je hart te laten spreken. Een zekere aanleg en/of intuïtie om mensen te helpen is niet voldoende. Kennis is belangrijk, net zoveel als het vermogen tot empathie. Listen, Empathize, Acknowledge, Partner. Zoek naar de balans. Laat problemen bij wie ze thuishoren, liefdevol. Dat is Vrijheid.
  9. Streef naar samenwerking. Samen sta je sterker. Sluit je aan bij gelijkgestemden. Doe dat op gelijkwaardige basis. Dus loop- en neem dezelfde risico’s als de ander. Denk ondernemend. En als je samen iets bedenkt, ga dat dan meteen in praktijk brengen. Doen is het nieuwe Denken. Smeek om een gebouw. Zet de deur open. Maak het zo mooi en stressvrij dat mensen geen aanleiding meer vinden om stressed out te zijn en overspannen verwachtingen te koesteren. Als jij de enige certified peer specialist in een team bent, verzoek dan om een gelijkgestemde collega. Een veelgehoorde klacht is dat ervaringsdeskundigen ondersneeuwen in de overmaat aan professionals in het team en dat eenzaamheid hen parten speelt. Sluit je aan bij ervaringsdeskundigen in andere teams. Sluit je aan bij de Herstel Academie binnen jouw instelling. Toets je ervaringen aan die van anderen. Als zelfstandig ondernemer kom je niet weg met slechts 1 opdrachtgever, als ik mij niet vergis MOET je per jaar minstens 5 verschillende opdrachtgevers op kunnen voeren. Dat samenwerken gaat dan vanzelf.
  10. It’s time to do something else with marketing. To make things better. To cause a change you’d like to see in the world. To grow your project, sure, but mostly to serve the people you care about. The answer to just about every question about work is really the question, “Who can you help?” (Seth Godin, 2018. This is Marketing. You Can’t Be Seen Until You Learn to See.)

Namens Harry Gras en Rokus Loopik.

Volgende week deel III in 10 Dingen Die Ze Je Niet Leren Als Je Hoopverlener Wilt Worden. Succes!

Met dank aan #FolkertHelmus, #Seth Godin, #deYucelMethode, #de Herstel Academie Haarlem, #Howie the Harp, #Rutger Bregman, #de Kamer van Koophandel, #Noppes, #BNNVARA, #Xavier Amador, #deBrouwerij, #Jules Tielens, #BijBram, #HarryGras, #FrankBonekamp, #Socialrun, #Astare en #Berthold Gunster.


10 Dingen Die Ze Je Niet Leren Als Je Hoopverlener Wilt Worden (1)

Nummer 1: Verwacht geen onvoorwaardelijk positieve houding.

Als je stage gaat lopen, op een afdeling gaat werken, in een beschermde woonvorm gaat werken, in de maatschappelijke opvang gaat werken, in de GGZ gaat werken: verwacht dat er mensen rondlopen die niets nieuws willen leren. Dat er mensen werken die ‘alles bij het oude willen houden’. Die er geen prijs opstellen dat jij, die ‘net komt kijken’, met een weliswaar objectieve levenshouding, die wellicht al meer kennis tot zijn beschikking heeft, die vol met energie zit om zaken ten positieve te keren, daar ruchtbaarheid aan gaat geven.

Het geeft geen pas die mensen te veroordelen, want ze zitten net als hun cliënten ‘gevangen’ in een systeem waarvan ze, net als de cliënten, de uitgang niet meer kunnen vinden. Ook zij doen hun werk over het algemeen met het hart. Ze zijn niet op de wereld gekomen om het leven van hun medemens zuur te maken. Ze zijn alleen ‘de weg kwijt’.

Hoe kun je die mensen herkennen?

*In een overdracht valt in de eerste 10 zinnen 5 keer het woord ‘MOETEN’. *Ze hangen onderuit in hun stoel en maken geen aanstalten jou bij binnenkomst te begroeten en daarvoor op te staan. *Bij alles wat je zegt bedienen ze jou 10 van de 10 keer met een ‘JA-MAAR’-antwoord. *Ze laten je 9 van de 10 keer niet uitpraten. *Ze grijpen incidenten vaak aan om het gedrag van alle cliënten over 10 kammen te scheren. *In de eerste 10 dagen van jouw dienstverband wordt je daarvoor een keer apart genomen. Opdat je begrijpt hoe moeilijk de omstandigheden zijn waarin jij jouw werk moet doen. *Bij het introduceren van een nieuwe vorm van begeleiding, behandeling en/of communicatie wordt je uitgelegd dat ze dat al 10 jaren doen. *Op de vraag waarom de ijskast na het diner met een hangslot afgesloten wordt, hebben ze geen pasklaar antwoord, anders dan dat er een ongerede angst ontstaat dat de cliënten die ijskast gaan plunderen. *Een schriftelijke overdracht die altijd begint met de gevleugelde woorden: “Cle. zei…… en was rustig aanwezig”. *Collegae die het hoofd afwenden en zuchten als je iets wat jij wilt veranderen ter sprake brengt. *Als teamleden het grootste deel van hun dienst in de teamkamer achter een computer doorbrengen. *Als koffievlekken op tafels en vloeren niet meer schoongemaakt worden. *Wanneer teamleden vanuit hun stoel roepen dat ze ‘in overdracht’ zitten als een cliënt op de deur klopt en een vraag heeft. *Wanneer mensen vertellen dat ze het zullen ‘proberen’. *Proberen bestaat niet. Je doet iets of je doet het niet. *Als je na je dienst met het gevoel naar huis gaat dat je morgen niet terug wilt gaan. *Hulpverleners die al het werk (tafels dekken, afruimen, de afwas doen, ruimtes schoonhouden) laten liggen, in de hoop dat cliënten dat zelf oppakken. Zonder ‘liefde’ vaart niemand wel. Als er geen liefde is, dan dooft het licht in de ogen van mensen uit. *Als je geen ‘sparkles’ ziet in de ogen van medewerkers en cliënten.

Hoe houd jij je ‘geestelijke hygiëne’ en motivatie op peil?

*Zoek naar medewerkers en cliënten die verandering willen. *Sluit je daarbij aan. *Lees vakliteratuur. *Zorg dat je qua kennis iedereen 10 stappen voor blijft. *Ga op reis. Doe werkbezoeken. *Voer moedige gesprekken. *’Zaag mensen niet bij de knieën af’. *Prijs ze de Hemel in voor wat ze doen. Dat voelt vreemd. Evenwel, heeft veel meer effect. *Introduceer ervaringsdeskundigen en vrijwilligers in die teams. Iedere instelling beschikt tegenwoordig over een Herstel Academie. Leg contact met die mensen en nodig ze uit. *Nodig mensen van buiten, die niks met die instelling van doen hebben, een dagje uit om ‘mee te kijken’. *Maak leuke uitstapjes met cliënten. Ga de deur uit. Haal mensen uit hun zogenaamd beschermde omgeving. Het leven speelt zich buiten de deur af. *Blijf geloven in een Wereld die Werkt voor Iedereen. *Herstel, voor iedereen, is mogelijk. *Leg mensen liefdevol uit dat je liever niet meewerkt aan regels die mensen in hun vrijheid tot het maken van keuzes beperken. *Voorzie die voorziening van empowerende teksten en foto’s. ‘Where Hope greets you at the door and Recovery is the expectation. *Mensen en dus ook jij en ik, zijn behoudend. *Bedenk activiteiten waarmee je jezelf en anderen uit hun routines haalt. *Zet de TV uit. *Speel een spel. *Luister naar cliënten, 100%. Neem daar de tijd voor. Zij zijn jouw baken in een nieuw, verwarrend dienstverband. *Verwijder koffievlekken op tafels en vloeren, ook al betekent dat dat je dat elk uur van de dag moet doen. Motiveer cliënten om je daarbij te helpen. Geef nimmer aflatend het goede voorbeeld. Een schoon huis, is een ‘schoon hoofd’. *Schrijf jouw overdracht alsof je een column schrijft over een bijzondere gebeurtenis en/of ontmoeting. *Introduceer Kunst aan de muur in plaats van Regels. *Maak een ‘healing environment’ van jouw werkplek. *Heb plezier in je werk en de mensen om je heen. Je hebt het mooiste vak van de wereld gekozen. *Niemand is geboren met de opdracht om een ander het leven zuur te maken. *Scan een ruimte op stigmatiserende bordjes. Verleid de teamleider om ze te mogen verwijderen. Hang er Kunst voor in de plaats. *Gebruik in plaats van het woord ‘MOET’, ‘het helpt als’. *Laat dat je houding zijn bij elk gesprek wat je voert. *‘Ouders van’ hebben altijd gelijk. *Dan wordt elk gesprek hopelijk een piece of cake. Niet per se makkelijk, maar wel betekenisvol. *Provide in a loving and caring attitude. Dan gaan mensen gewoon doen waarop je al zo lang hoopte. Dus ook samen een maaltijd-ritueel volgen. Niemand is geboren om alleen te zijn. We zijn hier allemaal met een reden. Niemand kan ontsnappen aan dit Leven. We gaan allemaal een keer dood. *Grijp je kansen. Better make it Good!

Het zijn iets maar dan 10 Dingen Die Ze Je Niet Leren Als Je Hoopverlener Wilt Worden, geworden. Succes! Vandaag, morgen, overmorgen. Meer volgt.

Steven Scholtus, 1966-2019 Shine on you crazy Diamond


Vanavond, 6 februari 2019, bereikte ons, de New York-groep van augustus 2017, het trieste bericht dat Steven Scholtus op 4 februari 2019 is overleden. Hij overleed in zijn slaap. Zo zacht en zo vredig als Steven was, zo is hij ook heengegaan.

Harry Gras botste in 2017 tegen hem op toen hij een afdeling van Altrecht bezocht. Zonder dat hij daarover ook maar met iemand had overlegd, vroeg Harry hem of het niet tijd was dat hij een keer mee zou gaan naar het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en Steven had er geen seconde voor nodig om daarover een besluit te nemen. Dat besluit stond al lang voor die ontmoeting vast. Dat stond in de sterren geschreven.

In elke groep met wie Harry Gras en ik naar Amerika reizen, zit altijd één persoon met een hoge aaibaarheidsfactor. Iemand die het met iedereen kan vinden, iemand die zich over iedereen ontfermt en over wie anderen zich op hun beurt ontfermen. Zo iemand die de hele dag ‘licht’ geeft. Iemand die tijdens zo’n reis tot volle bloei en wasdom komt. Iemand die al bij de voorbereiding een blosje op de wangen heeft liggen. Steven was juist die persoon in onze zonovergoten reis naar Boston, Poughkeepsie en New York.

Wat een prachtige foto, op de voetgangersbrug over the Hudson River, in Poughkeepsie.
Die brug maakt een veelbesproken deel uit van deze stad. Het verhaal gaat dat een man, op zekere dag, onderweg was naar het midden van de brug, met de bedoeling om er af te springen. Er kwam hem een man tegemoet gelopen die hem de hand schudde en een welgemeend gesprek met hem begon. De man besloot daarop zijn plan te laten varen en weer naar huis te gaan. Deze ontmoeting ‘haalde’ de krant, the Poughkeepsie Gazette, als ik mij niet vergis. Sinds die publicatie groeten alle mensen elkaar hartelijk als ze elkaar op de brug tegenkomen. De metafoor voor dit verhaal is de diepste wens van ieder mens.
De wens dat je ‘echt gezien wordt’.
Steven verstond die kunst als geen ander. Om mensen echt te zien en ze dat te laten voelen.

Wij hebben vele foto’s gemaakt, van reizen, van groepen, op de laatste dag van een Learning Experience. Sommigen spatten van het papier af. Zoals die van de reis waarin Steven onze reisgenoot was, in de maand augustus van het jaar 2017. Een unieke foto. Het mag geen verbazing wekken dat hij nu juist naast Judd, the Doorman van het Wellington Hotel, stond. Ik durf er wat om te verwedden dat Steven en hij, in die dagen in New York, goede vrienden geworden zijn.

Zoals Joke zegt: hij had een onblusbaar gevoel voor humor. “Hij was voor mij een troost. Zijn berusting in wie hij was, zijn verhalen over zijn moeder. Ik vind hem geweldig. En de foto heeft dat allemaal in zich en is daarom dierbaar en daarbij ook een hilarische herinnering. 💜”

Als ik mij niet vergis ‘trapte Steven af’ met een prachtig en persoonlijk verhaal, daar in dat park in Boston. Het park waar we al met zoveel groepen geweest zijn. Waar ik soms, vroeg in de ochtend, op mijn laptop zat te werken. De perfecte ambiance om elkaar middels het vertellen van een persoonlijk verhaal beter te leren kennen op dag 1 van een Learning Experience.

We reden met gehuurde auto’s van Boston naar Poughkeepsie en New York. In die auto’s vonden memorabele gesprekken en momenten plaats. Momenten die je nooit meer vergeet. Elke dag waren deelnemers aan de reis ‘verplicht’ om in een andere auto te stappen en dus voor een nieuw gezelschap te kiezen. Zo kan het zijn dat je in 8 dagen 16 nieuwe vrienden en vriendinnen maakt. Steven stond garant voor een betekenisvol gesprek en ongebreidelde humor. Iedereen was zijn vriend en vriendin. Waarvan acte.

“Steven was een bijzonder aangenaam mens. Heb zo vaak koffie met hem gedronken. Zelfs met z’n tweetjes gaan shoppen in Boston. Ik zal hem altijd als een mooi mens herinneren.” Giselle
Als ik mij niet vergis was dit ons laatste bezoek van de week. Een bezoek aan alle Peers van Kings County Hospital in Brooklyn, New York. Een van de meest levendige bezoeken die Harry en ik in al die jaren aan dit team van bijzondere mensen heb mogen brengen. Steven heeft daar in grote mate aan bijgedragen.

Lieve Steven, het is een rare gedachte dat de mensen uit deze dierbare groep elkaar gaan ontmoeten op de twee dagen dat wij afscheid van jou moeten nemen. Dat is niet ‘de Terugkomdag’ die we in gedachten hadden. Evengoed, we zullen er zijn met jou, je familie, vrienden en vriendinnen. Niet in de hoedanigheid zoals wij ons dat voorgesteld hadden. Evenwel, je zit voor altijd in onze harten en hoofden.

Dierbare herinneringen aan een bijzondere reis, met bijzondere mensen en een bijzondere man. We wensen je een prachtige laatste reis, naar verre oorden. Je zult nooit alleen zijn. Jij hebt altijd mensen om je heen.

You were a bright shining light in the crowd

Shine on you crazy Diamond

Rokus en Harry

The Alternatives Group, Learning Experience , August, 2017.

Steven, Peter, Anne-Rose, Giselle, Trudy, Puck, Eric Jan, Mier, Iris, Joke, Rokus, Charl, Harry en Karin.

Hij heeft mij door verschillende moeilijke momenten heen geholpen, ik vond het regelmatig moeilijk om de groep op te houden omdat ik met die rolstoel zat. Hij wist me dan telkens op te beuren door een leuk verhaal te vertellen en even Peppie en Kokkie met mij te spelen. Het leek heel kinderachtig, maar hij wist daardoor elke keer de juiste toon te treffen. Trudy

Hij had altijd een geduldig luisterend oor, dat is me bij gebleven. Het gevoel dat je bij hem terecht kon. Ben na de reis nog op zijn verjaardag geweest in de kroeg waar je hem net als op reis zag genieten. Open, eerlijk en zachtmoedig, onze “knuffelbeer”. Anne-Rose

O jeetje, die lieve Steven! Wat verdrietig om te horen. Ik zag m een poosje geleden nog fietsen maar durfde niet te toeteren, bang dat ie zou schrikken. Ik heb hele mooie herinneringen aan de dag dat ik samen met hem op werkbezoek ging. Prachtige, warme vent met bijzondere verhalen. Iris

Hij had veel humor. Zonder zaken te bagatelliseren of nonchalant over te doen, maakte hij alles luchtig door een leuke kwinkslag of een optimistisch woordje. Peter

De hugs van Steven waren the best!! Wat een mooie gesprekken heb ik met hem gehad. Onvoorstelbaar. 😢 Joke

Echt bijzonder dat hij wel bij iedereen iets heeft weten los te maken. Puck ❤️

Ik heb er zwaar de pleuris over in

Het is een prachtige zomerdag

Maar toch. Ik heb ergens zwaar de pleuris over in.

Ik werk samen met heel veel mensen

In allerlei verschillende projecten. En in één van die projecten is gisteren iemand opgepakt en hij moet 54 dagen zitten.

De doorgewinterde bemoeizorger en ex-dakloze mens kent het wel

Voor oude boetes. 

Hij is een belangrijk onderdeel van iets veelomvattends

Iets wat de levens van veel mensen raakt.

Na drie jaar noeste arbeid, wachten en ausdauer

Heeft hij een nieuwe woning. In Amsterdam. Op een toplocatie.

Hij is druk doende een opleiding af te ronden

En dat moet nu ook weer maanden op zich laten wachten.

Het is mij soms te moede

We dragen al 40 jaar en langer water naar de zee.

Ik geloof niet in het bestraffen van minor offences

Mensen leren er niets van. Re-traumatisatie is wat ze ten deel valt. Actieve kwetsing iets is wat ze maar al te goed kennen.

Het niet openmaken van je postbus

Het is een ‘way of life’ die voor veel mensen werkt en iets wat ze al decennia praktiseren.

Dat krijg je er niet in 3 jaar uitgefilterd

Dat kost soms een mensenleven. Dakloosheid is een levensgroot TRAUMA.

Dus laten we stoppen met het oeverloos vullen van cellencomplexen

Van mensen die midden in een herstelproces zitten.

Ik kan 100 andere tools bedenken

Die mensen meer helpen dan 54 dagen zitten. Als je druk doende bent je leven op de rit te krijgen.

Dit is voor de ja-maar-mensen.

Ja ja, het was te voorkomen geweest

Als hij zijn post had opengemaakt.

Iedere slimme agent of burger kan bedenken

Dat het niet loont om dakloze en ex-dakloze mensen met een achterstand op de Geluksmarkt op te sluiten.

Een generaal pardon

Dat is wat helpt. En creatieve hulpverleensters en slimme tools. Die er voor zorgen dat hij zijn woning niet kwijtraakt.

Omdat je uitkering gestopt wordt

Zodra je ergens vast zit.

De schuldhulpverlening en het detentiewezen

Is een industrie. Waar veel mensen een boterham mee verdienen.

Dat verander je niet zomaar

Evengoed.

Niks kwaads over bewaarders, advocaten en agenten

Iedereen doet zijn werk met het hart.

Het is het systeem dat niet deugt

De verdeling van rijkdom. Het juk van armoede. Dat is aan revisie toe.

Enfin

Ook hier komen we wel weer overheen.

We laten ons niet kisten

Nog niet.

Alles komt goed

Alles komt altijd goed.

 

 

 

 

 

The Saint Rose 2018 Social Work Learning Experience

Every year

Richard Pulice, Professor of Social Work, Saint Rose College, Albany, New York State, brings a bunch of students to the Netherlands for a week of touring and working visits throughout our tiny, little country. Because we have special programs/projects/companies and talents to show them. It’s all about getting to know a totally different culture, about getting to know a totally different social welfare system. It are true Learning Experiences in which we show what we are good at, when talking about people with complex challenges.

And a totally different weather pattern

The East Coast of the USA is covered in snow. Winter is not over yet. It’s raining in the Neds.

I have composed, in close collaboration with dr. Pulice, a working visit program for a week

The Living Museum, het Appeltaart Imperium (Haarlem), Respite Home Amerbos (HVO/Querido), GGZEindhoven, Groeirijk (GGZE), de Brouwerij (Molemann), Rob van Hulst Tours, de Cafeïne Dealers, B&B GGZE, Mad Studies and Altrecht, are just a few of the visits in our week in the Lowlands.

Duurzaam Verblijf in the village of Beilen

Is always on our list. I think it was the 5th time we visited this special program. And it was very special again.

They gave us, as always, the warmest reception ever

And they showed us their wonderful program(s). It is impressive how one can transform a restricted environment into a program where inclusion greats you at the door and recovery is the expectation.

It was a while ago since we visited Beilen. It was wonderful to hear that they are including certified peer specialist into their programs.

I asked Jacqueline if groups visit their facility on a regular basis. Surprisingly she stated that such does not happen often. Health Care workers from the big cities never visit Duurzaam Verblijf in Beilen.

I do not ‘should’ anybody, forgive me, but they should. I wonder how one can refer clients to this facility and not knowing what their clients are up too.

They might find out

That their clients are in good hands. They might find out that they have special tools to make their clients feel at home. They might discover that this facility looks like a holiday park and home. They might find out that clients can practice meaningful activities every day. They might find out that clients are allowed to cook their own meals. They might find out that this facility has her own supermarket where clients can buy groceries. They might find out that they have their own band. They might find out that clients, who have spent years in the big cities, do not want to go back and live in these cities. They might find out that they feel at home in this environment. They might find out that they have their own cafetaria on the premisses. They might find out that clients are allowed, although a restricted area, to travel to Groningen for a day. They might find out that clients can handle the responsibility of returning to Beilen, after a day in the big city. They might find out that the staff of this wonderful program welcomes visitors like long lost friends. They might even find out how the Broodjes Kroket and Beiler Kontjes taste in this Mental Health facility. They might find out why it helps to motivate people to visit Duurzaam Verblijf Beilen.

We felt like Kings and Queens

And we will remember this last visit forever.

After leaving a donation for their Peer program, we headed for Amsterdam. We had drinks at de Kop van de Zeedijk and we finished this Learning Experience with an amazing diner at Restaurant Freud (Roads/Arkin) in de Spaarndammerbuurt.

Thank you Sarah, Christine, James, Kirby, Josephine, Matthew, Grace, Joshua, Deonne, Amelia, Cara, Mr. Alexander Lawrence, Lorraine, Maureen, Richard and Abigail!

It was gaining new knowledge, it was chemistry, it was a knowledge exchange, it was a culture exchange, it was friendship, it was becoming a better version of yourself, it was a heart to heart connection. I thank you for a week that will linger on in my memory for a long time. You will become great co-workers.

It was a special group, this group of Saint Rose students. Organizing an Experience for students that are dedicated and disciplined like they were, is a piece of cake. We made this week into a week to never forget, together, with all these dedicated people from Dutch institutes, programs, hospitals, foundations.

Thank you Pirette, Toon, Grietje, Harry, Jacqueline, Klaske, Marcel, Floris, Jacco, Joep, Yvonne, Grieke and who I forgot to mention here. You gave the students a life-time-(ex)changing-experience.

For Sarah, Christine, James, Kirby, Josephine, Matthew, Grace, Joshua, Deonne, Amelia, Cara, Mr. Alexander Lawrence, Lorraine, Maureen, Richard and Abigail.

David Whyte, an Irish Poet, was invited by friends to visit a place in Ireland, called Mameen. He was so impressed. After coming home he wrote this poem in a scarce and brief moment. It’s about changing your convictions by traveling. It’s about Story Telling. Click on ‘Mameen’ and ‘meet’ David Whyte.

Mameen

Be infinitesimal under that sky,  a creature even the sailing hawk misses, a wraith among the rocks where the mist parts slowly. Recall the way mere mortals are overwhelmed by circumstance, how great reputations dissolve with infirmity and how you, in particular, stand a hairsbreadth from losing everyone you hold dear.
Then, look back down the path to the north, the way you came, as if seeing your entire past and then south over the hazy blue coast, as if present to a broad future.

Recall the way you are all possibilities you can see and how you live best as an appreciator of horizons, whether you reach them or not. Admit that once you have got up from your chair and opened the door, once you have walked out into the clean air toward that edge and taken the path up high beyond the ordinary you have become the privileged and the pilgrim, the one who will tell the story and the one, coming back from the mountain, who helped to make it.

David Whyte

Over risico en verwondering

Verwondering

Dat is een sleutelwoord voor the Amsterdam Project (TAP). Mensen met complexe problematiek beschikken over meer talenten dan hen over het algemeen worden toebedacht. We waren vanaf de start van het programma overtuigd van het succes van het format. En dan spreek ik niet alleen over het TV-programma.

Overtuigingen die in de weg zitten

Ik had een kleine ‘voorsprong’, als believer van Housing First (2006) in Nederland. De crew had een voorsprong, omdat zij niet gehinderd werden door alle (kennis)ballast en professionele distantie die de gemiddelde hulpverlener in Nederland met zich meetorst. De overtuigingen die na jaren van noeste arbeid met dakloze mensen bezit van hulpverleners hebben genomen en die zich vast hebben gezet in hun hoofden. Dat is niets om bezorgd over te zijn. Wanneer mensen jarenlang deel uitmaken van een systeem, dan is die kans redelijk groot. Dan heb je breekijzers nodig om die overtuigingen plaats te laten maken voor nieuwe overtuigingen.

Wij zijn er met open vizier ingestapt

Voor de crew van TAP speelde vastzitten in een overtuiging simpelweg (nog) niet.  Een wenselijke houding om verwondering toe te laten. Mensen die jarenlang dakloos zijn geweest kampen met allerlei trauma’s. Dakloosheid an sich is een levensgroot trauma. De wetenschap dat je nergens meer bij hoort, dat je de aansluiting verloren hebt, dat je letterlijk en dagelijks genegeerd wordt, maakt dat mensen alle hoop op een betere toekomst verloren hebben. Die trauma’s waarborgen dat mensen de samenleving en andere mensen over het algemeen met argwaan benaderen. Dat is een slimme houding als je op straat woont. Daar gelden andere wetten. Daar geldt het recht van de sterkste, de slimste. Evenwel, in de hiërarchie van dakloze mensen bungelen de mensen met complexe problematiek altijd weer onderaan de ladder. Bij het verkrijgen van diensten delven zij het onderspit.

Als je op straat dakloze mensen geld geeft

Dan is het sportief om je niet af te vragen wat die mensen vervolgens met dat geld gaan doen. Evenwel. Geef een persoon €10 en hij denkt aan directe behoeftebevrediging. Geef een persoon €10.000 en hij denkt aan de mogelijkheid van het volgen van een opleiding. Mensen geven waar ze om vragen, maakt dat je gezonde eigenschappen in die persoon losmaakt en weer tot leven brengt.

Meedeinen met een uitdaging

Ondanks het feit dat de crew van TAP niet opgeleid was om dit ‘werk’ te doen, heeft zij van meet af aan gedaan wat goed en nodig was. Het breekijzer was het geld en het volgen van de hoofdpersonen met een camera was het format. Gaandeweg de opnames hebben we, zoals het een goed team betaamt, onze doelen bijgesteld. Wij hebben meegedeind op de situaties en de uitdagingen waar mensen mee geconfronteerd werden.

Het tweede sleutelwoord

Vertrouwen. Er is maandenlang gebouwd aan- en geïnvesteerd in een vriendschappelijke relatie met de hoofdpersonen. Een vaardigheid die door veel hulpverleners verlaten is, omdat het hen zogenaamd aan tijd ontbreekt. De administratieve rompslomp die onlosmakelijk met onze verzorgingsstaat verbonden is, wordt hierbij veelvuldig als reden opgevoerd. Dat mensen zich niet alleen hebben afgekeerd van de samenleving, maar ook van de hulpverlening, is adequaat gedrag. Als het onvermogen om een uitzichtloze situatie om te buigen in een uitdaging niet actief aangeboden wordt, dan keren mensen zich van je af.

Ongemotiveerde mensen bestaan niet

Als mensen niet aanhaken bij de producten die hulpverleners ze aanbieden, dan hebben die hulpverleners niet voldoende creativiteit en volharding aan de dag gelegd om mensen in verleiding te brengen. TAP heeft alles aangewend om mensen in verleiding te brengen. Geen enkel middel is geschuwd, gemeten langs een ethische meetlat.

Achter elke dakloze medemens gaat een familie schuil

Dat wetende, wend je alles aan om die familie te laten weten dat je er alles voor over hebt om het afgedwaalde familielid weer bij de kudde terug te brengen. Om dat te bereiken bied je mensen een nieuwe familie aan. TAP. Het team van TAP heeft zich in een jaar tijd ontwikkeld tot het beste team dat ik ooit aan het werk heb gezien.

Volharding, creativiteit, de totale afwezigheid van professionele distantie en continuïteit

Zeven dagen per week, 24 uur per dag beschikbaar zijn. De gevestigde orde in Nederland mag daar een voorbeeld aan nemen. De papiermolen, je leidinggevende, de loondienst, de camera en Beau van Erven Dorens mogen niet als excuus opgevoerd worden als het allemaal even niet lukt. Als je die overtuiging bent toegedaan, dan is de tijd aangebroken om een andere professie te zoeken.

Kwetsbaarheid

Niemand is perfect. Ook The Amsterdam Project niet. “Ik heb ook geleerd dat de mensen die van me houden, de mensen van wie ik echt op aan kan, nooit de critici waren die met de vinger naar me wezen wanneer ik struikelde. Zij zaten niet eens op de tribune. Zij stonden met mij in de arena. Zij vochten met- en voor mij. En als we falen, dan doen we dat samen, dan hebben we in elk geval grote moed getoond.” (Theodoor Roosevelt, Uittreksel van Brown, Brené. ‘De kracht van kwetsbaarheid.’)

Zijn er fouten gemaakt in the Amsterdam Project?

Ja, veelvuldig. Kenmerkend voor de houding van het team was hun kwetsbaarheid. De moed om toe te geven dat je een (inschattings)fout hebt gemaakt, dat je het even niet meer weet. Ten overstaan van mensen die niet beter weten dan dat hulpverleners fouten (kunnen) maken. Mensen die keer op keer met valse beloften de stad ingestuurd zijn. De dakloze hoofdpersonen in TAP hebben honderden keren hun verhaal opnieuw moeten vertellen, als ze zich weer meldden aan een nieuw loket. Het siert het team dat ze er ronduit voor uit kwamen. Dat ze de wijsheid niet in pacht hadden. Dat ze iedereen onbevooroordeeld tegemoet getreden zijn. De ontmoeting hebben gezocht, ongeacht de verblijfplaats van de mensen met wie wij werkten. De kwetsbaarheid die daarbij aan de dag werd gelegd, het vertrouwen, de verwondering, werkten in de hand dat er vanuit een gelijkwaardige houding met elkaar gesproken werd. In een wereld die vooral geregeerd wordt door mensen die risico, controle en beheersing als hun voornaamste tool beschouwen, geeft dat vertrouwen. Het vertrouwen dat er doelgericht en gezamenlijk aan een betere toekomst gewerkt wordt. De crisissituaties in de levens van de TAP-actoren, niemand uitgesloten, dus ook binnen het TAP-team, werden gebruikt om die om te buigen in uitdagingen. 24/7.

Is het slim om mensen met complexe problematiek zonder voorwaarden een huis te geven, geld te geven, liefde te geven?!

Het antwoord ligt besloten in de 1.2 miljoen kijkers die elke week weer inschakelden op The Amsterdam Project, op RTL4. Nog nooit in de geschiedenis van de Nederlandse Televisie heeft een programma met dakloosheid als voornaamste onderwerp zoveel aandacht getrokken. En de waardering voor het programma was overweldigend goed. Zelf heb ik slechts één persoon ontmoet die zei wars te zijn van EmoTV. Hij had evenwel niet 1 uitzending van the Amsterdam Project gezien.

Housing First, Art First, Money First, Community First saves lives, it’s that simple

Een aspect dat meestal onbelicht blijft is het gegeven dat elke interventie waarbij mensen gegeven wordt waar ze om vragen, zoveel goedkoper is als al het andere dat we mensen al decennia lang, onder strikte voorwaarden (stepped care model), aanbieden. Door huisvesting, geld, kunst, een vrijplaats en liefde aan te bieden maken we gezonde delen in de hersenen van mensen wakker. Daarbij is de positieve, opbouwende en directe boodschap die daarvan uitgaat- en dat we 200% vertrouwen hebben in een goede afloop, een niet uit te vlakken levenshouding. Het is meer dan mensen doorgaans aangeboden krijgen, ondanks de vaak indrukwekkende CV’s van de mensen die we op deze paradijsvogels afsturen. The Amsterdam Project saved lives. It’s that simple.

Vergelijk jezelf nooit met een ander, ga uit van je eigen kracht

Het geeft geen pas om mensen die een rol hebben gespeeld in TAP te vergelijken. Iedere actor droeg bij aan het welslagen van dit programma, de hoofdpersonen niet uitgesloten. Een bijzondere vermelding is desalniettemin op zijn plaats voor Beau van Erven Dorens. Het programma paste hem als een door Oger Lusink op maat gemaakte jas. Met the Amsterdam Project heeft hij alle criticasters de mond gesnoerd. Niet alleen toonde hij zich een authentiek, volleerd, geoefend en gedreven communicator, tevens raakte hij in elke uitzending alle gevoelige snaren, waarbij hij zichzelf volledig wegcijferde en vanuit de schaduw opereerde. Een onmiskenbaar waardevolle kwaliteit in het werken met mensen uit deze doelgroep.  Een hulpverlener die er op uit is de leemtes in zijn eigen hoofd op te vullen ten koste van zijn medemens, is het laatste waar mensen behoefte aan hebben.

Een relatie is nooit eindig

Nadat de camera’s zijn gestopt met registreren is het werk van Beau en de hoofdpersonen allerminst opgehouden. Tot op de dag van vandaag is er regelmatig contact met Gerrie, met Marco, met Lolle, met Cheyenne en met Alan. Daar komt geen einde aan. Immers, als het opbouwen van een vriendschappelijk contact en het daarbij behorende vertrouwen voorop staat, dan kan een relatie nooit eindig zijn.

Iedereen doet zijn werk met zijn hart

The Amsterdams Project heeft alle dilemma’s die zich in het leven van dakloze mensen voordoen, feilloos blootgelegd. Alsook het onvermogen van systemen om mensen adequate hulp te bieden. In dit schrijven geen kwaad woord over de hulpverleners, beleidsmakers, ambtenaren die zich elke dag inspannen om mensen te helpen: die doen het werk met hun hart, met de beste intenties en vaak vol overtuiging. Het zijn onze (sociale verzekerings)systemen die revisie behoeven.

De wereld vraagt om visionaire mensen

Mensen die een moedig gesprek niet uit de weg gaan. Het vraagt om visionaire mensen die nieuwe systemen creëren. Oprechte interesse tonen, echt luisteren, de stilte niet schuwen, wachten totdat iemand uitgesproken is, empathie tonen, bevestigen wat je gehoord hebt: alles met het doel om samen te werken. Dan kan de verwondering over de ongebreidelde talenten, over de copingstrategieën waar mensen over beschikken, welig tieren. Dan is praten over ‘risico’ een loze discussie. Mensen bepalen zelf hoe dichtbij je mag komen.

 

On the Road, searching for Sanity (1)

The titel of this first Blog of more Blogs was handed over to me by Janos Martin, Founder of the Living Museum in Queens, New York. He has been telling me over and over again to write a book. A book that goes by this awesome name. Because I travel the World, because I meet a lot of people and because I visit a lot of programs, institutes and foundations. Because he thinks I should write a book about it.

Since I am working relentless on other things and never found the time to write this book, maybe this is a good start. I will be posting On the Road, searching for Sanity Blogs from today on.

If it’s interessant enough, that’s for you to decide.

For now, I am offering you these stories and knowledge for free.

Since I make a living with 60% of my working hours and do voluntary work for 40% of my time, I invite you to donate to my foundations whenever you feel like it. That money goes to people who need the money and resources more then I do. Thus, this is one of my ways to make this World a World that works for everybody.

The chapters of this online book will be on Mental Health issues and Recovering from that. About provoking creative and innovative processes within Mental Health. I run a few (voluntary) foundations and they all have this line as their mission. It means that I can work and write in the most broad sense of the word(s).

Enjoy, because I surely will do just that. Traveling and writing at midnight on a deserted AirPort, armed with a MacBook Pro and the comfort of wireless WIFI: life just does not get any better.

I hope to reach out to you from places I never expected to go.

Waarom moeders altijd gelijk hebben (in de ggz)

moeders en hulpverleners

Het loopt vaak niet zo lekker tussen hulpverleners in de ggz en moeders. Moeders hebben kritiek op wat de hulpverleners voor hun kinderen doen. Hulpverleners vinden moeders over-betrokken.

Kan dat niet anders?

 

Moeders en hulpverleners, hulpverleners en moeders

Ik leef nu gelukkig in een andere tijd en wetenschap, maar er was een tijd dat ik het contact met moeders en familie van cliënten niet altijd als makkelijk ervoer. En dan druk ik mij eufemistisch uit. Ik vond het vaak lastig. Want ouders waren kritisch. Kritisch over hoe weinig tijd ik in hun kind investeerde. Ik deed nooit genoeg. Vaak ontaardde zo’n gesprek in welles-nietes en in verwijten over en weer.

Had ik toen goed geluisterd, dan had ik begrepen dat moeders altijd gelijk hebben.

We kunnen nooit genoeg tijd investeren in moeders en familieleden. Als hulpverlener heb ik alle behoefte tot oordelen overboord gegooid, en óók mijn professionele distantie. Die heeft mij niets gebracht – en moeders al helemaal niet.

Hulpverleners zijn bang om een situatie te verergeren

als ze zich 100%  involveren met familieleden en cliënten, als ze teveel mee gaan in een verhaal. Maar de waarheid is dat juist betrokkenheid en goed luisteren naar die verhalen tot samenwerking gaat leiden.

Hulpverleners zijn er om te luisteren. Om op hun handen te zitten. Om respect te hebben voor wat de cliënt en zijn vrienden en familie denken.

Onderweg bedenken mensen namelijk zelf een oplossing

Alle nieuwe methodieken zijn er op gericht cliënten en familieleden de belangrijkste stem te geven bij het bezweren van een crisis en het werken aan hun herstel.

Ga eens kijken bij de Brouwerij van Jules Tielens in Amsterdam. Daar werken familieleden mee in de frontlinie.

Kijk naar Open Dialogue uit Finland en naar RACT (Resource Assertive Community Treatment) uit Zweden. Die methodes zijn allemaal gemaakt om moeders en cliënten gelijk te geven.

Moeders zijn de experts

Daarom dit interview.
Voor alle moeders van de wereld.
Voor Moederdag.

PS. Nieuw in ggz-land? Lees het e-book over wat Herstel nou eigenlijk is. En bekijk de video’s onder de knop Hulpbronnen in de navigatiebalk.

Alternative Currency

alternative currency

Het zou kunnen zijn dat je twijfels hebt over of je goed genoeg of genoeg bent voor deze wereld. Wij maken allemaal dingen mee die maken dat ons zelfbeeld soms kantelt en die in de hand werken dat zelfkwelling ons deel is geworden. Ik ga hier niet verklaren dat gezondheid maakbaar is, want soms hebben mensen gewoon pech, als het noodlot je treft. Evenwel, als ik het heb over een psychiatrische aandoening betekent dat niet het einde van jouw wereld. Psychiaters met een hokjesgeest hechten er waarde aan orde in hun bestaan te scheppen door diagnoses te stellen. Weet dat die diagnoses niet bestaan. Iemand heeft er ooit een naam aan gegeven. Wij bezitten de macht om een andere naam te bedenken. Een naam die minder stigmatiserend is. Een naam die recht doet aan wie jij bent. Diagnoses, geld en grenzen bestaan niet. Die waarden en begrenzingen bepalen wij. Je kunt elke dag in de krant lezen dat wij onszelf wat dat betreft geen dienst bewijzen. Ervaringsdeskundigheid begint in Nederland vaste voet aan de grond te krijgen. Mensen met ‘lived experience’ ontvangen prijzen, ontvangen subsidies, krijgen een podium, bemachtigen invloedrijke posities en laten hun stem luid horen. En er wordt rekening mee gehouden. Hun stem is niet meer weg te denken. Laat staan tot bedaren te brengen. Als je succesvol wilt zijn, dan doe je er goed aan met succesvolle peers om te gaan. Jouw stem doet er toe. Het kan andere mensen helpen een mindere periode in hun leven succesvol te boven te komen. Dat is het mooiste geschenk dat je jezelf en iemand anders kunt geven.