Mundaka.
Wat zoveel betekent als
Mondiaal. Global.
Wie wil er nou niet in een plaatsje met zo’n naam wonen?
Ik ben hier niet voor de eerste keer. Ik schat in voor de 3e keer.
Vandaag ben ik alleen, onderweg naar Santiago de Compostela. De eerste twee keer was ik hier met Marie-Anne, mijn liefde.
Ben er ook een kilometer of 24 voor omgefietst vandaag
Om er weer een nachtje te kunnen slapen. Om op het terras voor het hotel te kunnen zitten. Pintxos te eten. Een glaasje wijn te drinken. Getuige te zijn van hoe Spanjaarden samen leven en waarde hechten aan een community waarin er plaats is voor iedereen.
Ik kan dat niet beter illustreren dan met een korte video die ik twee jaar geleden opnam in Zarautz, hier niet ver vandaan. Marie-Anne en ik gingen er laat lunchen in één van de restaurants van die plaats. Toen wij naar buiten kwamen stond het plein voor het restaurant bomvol met mensen. Je kon elkaar moeilijk verstaan. Een kakofonie aan stemgeluiden kropen omhoog langs de puien van de huizen op dat plein.
Ik vroeg iemand in dat publiek of er een bruiloft aan de gang was, een verjaardag, een optreden, een bijzondere gebeurtenis?
Nee hoor, zei ze. Dit doen wij elke donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond. Gewoon bij elkaar komen, met iedereen in de buurt, wat drinken, praten, plezier maken, het weekeinde inluiden, het leven vieren.
Hier in Mundaka is het niet anders. Het is vrijdag, dus zo’n dag.
Vermoedelijk ben ik de enige Nederlander in de wijde omtrek die hier voor een nacht domicilie houdt. Maar wat maakt het uit. Ik heb er inmiddels vrede mee, met het feit dat er nog weinig mensen onderweg zijn naar Santiago.
Het geeft tijd om naar de zee te kijken en te overpeinzen.
Tijd om een Podcast te editten. Ier en Eer, een Ik Vertrek Kantelcast.
Het is 19.30 uur en ik wil wat eten. De man achter bar stak 8 vingers op. Ze eten hier laat.
Morgen en overmorgen 232 kilometer zien te coveren. En dat is geen kattenpis. Het gaat hier op en neer en echt fietsvriendelijk is het niet. Fietsen op de N-634 is een uitdaging. Ze rijden hier als gekken. Dat is het nadeel. Dat kan alleen omdat het perfect asfalt is. Dat is dan weer een voordeel. Het fietst als een dolle. Iets wat omhoog gaat, komt ook weer omlaag. Ook voor mij.
Dan kom ik zondagavond aan in Po, voor een ontmoeting met Carin Steen. En hopelijk heeft ze internet. Want Oranje. Ik mag er een aantal dagen in haar huis slapen. Carin is kunstenaar. Ze maakt prachtige schilderijen. Ik heb haar een kleine opdracht toebedeeld.
Wat? Voor wie? Dat is een verrassing.
Vanmiddag beeldbelden Frank en Nienke, van de Socialrun.
Schatten. Het maakte mijn dag. Ik moest een verhaal kwijt. Zo bedacht ik mij later.
Het was alweer weggezakt, maar ineens was het weer. Die ervaring van 5 seconden, op het kruispunt van een B-weg in Frankrijk. Er passeerde een artsenauto. De bestuurder stak zijn middelvinger naar mij op. Ik was er een half uur van slag van. Dat krijg je als je dagenlang op jezelf aangewezen bent. Dat komt dan hard aan. Geen idee waarom mij dat ten deel viel. Iets met de C-fucker misschien en dat ik niet thuis zat of zo.
Enfin. Dat ligt alweer ver achter mij. Ik ben zoveel ervaringen rijker.
Ik ben in Spanje. In Mundaka. In mijn fab hotel. En hier leeft iedereen op straat. Jong, oud, lang, kort, alleen of samen. Weer of geen weer. Een verademing.
Nog 5 minuten, dan komt mijn Venduras Tempura en Bacalao Al Pil Pil.