Vanavond, 6 februari 2019, bereikte ons, de New York-groep van augustus 2017, het trieste bericht dat Steven Scholtus op 4 februari 2019 is overleden. Hij overleed in zijn slaap. Zo zacht en zo vredig als Steven was, zo is hij ook heengegaan.
Harry Gras botste in 2017 tegen hem op toen hij een afdeling van Altrecht bezocht. Zonder dat hij daarover ook maar met iemand had overlegd, vroeg Harry hem of het niet tijd was dat hij een keer mee zou gaan naar het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en Steven had er geen seconde voor nodig om daarover een besluit te nemen. Dat besluit stond al lang voor die ontmoeting vast. Dat stond in de sterren geschreven.
In elke groep met wie Harry Gras en ik naar Amerika reizen, zit altijd één persoon met een hoge aaibaarheidsfactor. Iemand die het met iedereen kan vinden, iemand die zich over iedereen ontfermt en over wie anderen zich op hun beurt ontfermen. Zo iemand die de hele dag ‘licht’ geeft. Iemand die tijdens zo’n reis tot volle bloei en wasdom komt. Iemand die al bij de voorbereiding een blosje op de wangen heeft liggen. Steven was juist die persoon in onze zonovergoten reis naar Boston, Poughkeepsie en New York.
Die brug maakt een veelbesproken deel uit van deze stad. Het verhaal gaat dat een man, op zekere dag, onderweg was naar het midden van de brug, met de bedoeling om er af te springen. Er kwam hem een man tegemoet gelopen die hem de hand schudde en een welgemeend gesprek met hem begon. De man besloot daarop zijn plan te laten varen en weer naar huis te gaan. Deze ontmoeting ‘haalde’ de krant, the Poughkeepsie Gazette, als ik mij niet vergis. Sinds die publicatie groeten alle mensen elkaar hartelijk als ze elkaar op de brug tegenkomen. De metafoor voor dit verhaal is de diepste wens van ieder mens.
De wens dat je ‘echt gezien wordt’.
Steven verstond die kunst als geen ander. Om mensen echt te zien en ze dat te laten voelen.
Wij hebben vele foto’s gemaakt, van reizen, van groepen, op de laatste dag van een Learning Experience. Sommigen spatten van het papier af. Zoals die van de reis waarin Steven onze reisgenoot was, in de maand augustus van het jaar 2017. Een unieke foto. Het mag geen verbazing wekken dat hij nu juist naast Judd, the Doorman van het Wellington Hotel, stond. Ik durf er wat om te verwedden dat Steven en hij, in die dagen in New York, goede vrienden geworden zijn.
Als ik mij niet vergis ’trapte Steven af’ met een prachtig en persoonlijk verhaal, daar in dat park in Boston. Het park waar we al met zoveel groepen geweest zijn. Waar ik soms, vroeg in de ochtend, op mijn laptop zat te werken. De perfecte ambiance om elkaar middels het vertellen van een persoonlijk verhaal beter te leren kennen op dag 1 van een Learning Experience.
We reden met gehuurde auto’s van Boston naar Poughkeepsie en New York. In die auto’s vonden memorabele gesprekken en momenten plaats. Momenten die je nooit meer vergeet. Elke dag waren deelnemers aan de reis ‘verplicht’ om in een andere auto te stappen en dus voor een nieuw gezelschap te kiezen. Zo kan het zijn dat je in 8 dagen 16 nieuwe vrienden en vriendinnen maakt. Steven stond garant voor een betekenisvol gesprek en ongebreidelde humor. Iedereen was zijn vriend en vriendin. Waarvan acte.
Lieve Steven, het is een rare gedachte dat de mensen uit deze dierbare groep elkaar gaan ontmoeten op de twee dagen dat wij afscheid van jou moeten nemen. Dat is niet ‘de Terugkomdag’ die we in gedachten hadden. Evengoed, we zullen er zijn met jou, je familie, vrienden en vriendinnen. Niet in de hoedanigheid zoals wij ons dat voorgesteld hadden. Evenwel, je zit voor altijd in onze harten en hoofden.
Dierbare herinneringen aan een bijzondere reis, met bijzondere mensen en een bijzondere man. We wensen je een prachtige laatste reis, naar verre oorden. Je zult nooit alleen zijn. Jij hebt altijd mensen om je heen.
You were a bright shining light in the crowd
Shine on you crazy Diamond
Rokus en Harry
The Alternatives Group, Learning Experience , August, 2017.
Steven, Peter, Anne-Rose, Giselle, Trudy, Puck, Eric Jan, Mier, Iris, Joke, Rokus, Charl, Harry en Karin.
Hij heeft mij door verschillende moeilijke momenten heen geholpen, ik vond het regelmatig moeilijk om de groep op te houden omdat ik met die rolstoel zat. Hij wist me dan telkens op te beuren door een leuk verhaal te vertellen en even Peppie en Kokkie met mij te spelen. Het leek heel kinderachtig, maar hij wist daardoor elke keer de juiste toon te treffen. Trudy
Hij had altijd een geduldig luisterend oor, dat is me bij gebleven. Het gevoel dat je bij hem terecht kon. Ben na de reis nog op zijn verjaardag geweest in de kroeg waar je hem net als op reis zag genieten. Open, eerlijk en zachtmoedig, onze “knuffelbeer”. Anne-Rose
O jeetje, die lieve Steven! Wat verdrietig om te horen. Ik zag m een poosje geleden nog fietsen maar durfde niet te toeteren, bang dat ie zou schrikken. Ik heb hele mooie herinneringen aan de dag dat ik samen met hem op werkbezoek ging. Prachtige, warme vent met bijzondere verhalen. Iris
Hij had veel humor. Zonder zaken te bagatelliseren of nonchalant over te doen, maakte hij alles luchtig door een leuke kwinkslag of een optimistisch woordje. Peter
De hugs van Steven waren the best!! Wat een mooie gesprekken heb ik met hem gehad. Onvoorstelbaar. ? Joke
Echt bijzonder dat hij wel bij iedereen iets heeft weten los te maken. Puck ❤️
Lieve Steven. Ik had je graag nog eens gezien. Ik denk terug aan Boston waar jij samen met mij een jurk uitzocht. Ik denk met veel warmte en liefde aan jou terug. Ik wens je een goede reis. In mijn hart voor altijd. Liefs Gisele
Steven in de strijd die je had in het leven,kon je de strijd altijd vredig bewaren.Niet alleen voor jezelf maar ook voor je naaste.Ik zal je altijd blijven herinneren als een vriend een maatje en een begeleider als daar om werd gevraagd.Ik koester onze momenten en je pionierswerk binnen de psychiatrie.Carpe diem,en pluk de dag in de hemel.Groetjes,ik ga verder met je arm om me heen en al je werk.Liefde overwint tenslotte alles,al is het maar met jezelf.gr Richel.
Hallo allemaal,
Gisteren 30 juni 2020 hoorde ik tot mijn schrik via een SPV-er bij Altrecht dat Steven vorig jaar was overleden.
Ik geloofde het in eerste instantie niet en dacht en hoopte dat ze zich vergiste.
Maar toen ze zijn foto liet zien,moest ik het wel geloven.
Net voor zijn overlijden hadden we elkaar nog vluchtig gesproken.
Alle eerdere positieve ervaringen over Steven sluit ik mij bij aan.
Het was een echte knuffelbeer, altijd positief,eerlijk èn super relaxed enz.
We hebben intensief samengewerkt als pioniers bij de SBWU (nu Lister) in de werkgroep Herstel en Rehabilitatie.
Samen op vakantie geweest. Samen zijn verjaardagen in zijn favourite Ierse kroeg temidden van zijn vrienden en dierbare familie gevierd. Fijne relativerende gesprekken gevoerd……
En gezamelijk het boek :
Samen werken aan herstel geschreven.
Vele trainingen samen mogen geven.
Steven was de eerste ervaringsdeskundige (vanuit onze werkgroep) welke een betaalde baan aangeboden kreeg. Eerst bij het GGZ steunpunt Utrecht en daarna bij Altrecht.
Als ervaringsdeskundige met een terechte reguliere betaalde baan, heeft hij veel betekend voor vele cliënten en hulpverleners op de afdeling.
Ook voor mij,toen ik opgenomen was aldaar.
Ik vind het nu moeilijk te bevatten dat hij niet meer op deze aardbol is.
Maar gelukkig hebben veel mensen hem in hun harten gesloten en blijven er mooie herinneringen aan Steven.
Ik wil bij deze zijn familie en al zijn andere dierbare vrienden/collega’s veel kracht en sterkte wensen met zijn plotselinge verlies.
Sociale duurzame groet van:
Conny van der Wal
0612212136