The Big Easy. New Orleans. Ik was er om een conferentie over Housing First bij te wonen. ‘Huisvesting Eerst’ is een succesvolle methode om mensen met verslavings- en psychiatrische problematiek, verspreid over de stad, tussen gewone burgers te huisvesten. Vijfentachtig procent van de mensen die via deze inventieve methode gehuisvest worden, woont na twintig jaar nog steeds zelfstandig. Het model wordt over de hele wereld toegepast. En geloof mij, die mensen zijn gek en verslaafd, of allebei. En dat bedoel ik niet oneerbiedig. Maar dan begrijp je beter wat ik bedoel. Dit is een bijzonder model. De conferentie heeft mensen uit alle delen van de wereld naar deze stad gelokt. Sam Tsemberis, de bedenker van Housing First, stelde dat wij de oorlog aan dakloosheid zouden moeten verklaren. “Because governments finance wars!”.
De bijnaam van deze stad draagt het in zich, mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en gemakkelijk. Zelfs mannen worden hier door mannen met ‘Sweetie’ aangesproken. Dat voelt als een warme deken. De binnenstad is gebouwd door de Fransen en Spanjaarden. En hoe kan het ook anders, dat zie je vooral in de wijk ‘the French Quarter’ terug. Prachtige monumentale huizen, fenomenaal hekwerk en tot de verbeelding sprekende veranda’s, uitgedost met een veelheid aan gekleurde bloemen. Een stadsdeel dat je volgens veel New Yorkers niet zou mogen verlaten, omdat je dan het risico loopt aan criminaliteit ten prooi te vallen. Niks van gemerkt trouwens.
Hurricane Katrina is hier na 7 jaar nog steeds onderwerp van gesprek. Het aantal daklozen in de stad is na die orkaan opgelopen tot tienduizend mensen. Veel middle class huishoudens waren niet of onvoldoende verzekerd en zijn alles kwijtgeraakt. Tijdens een fietstocht door de stad, op de laatste dag van deze studiereis, drong de volle omvang van het daklozenprobleem in deze stad zich aan ons op. Het voetpad langs de Mississippi lag vol met mensen die er bijzonder slecht aan toe waren.
Ik heb er weinig nachtrust genoten. Recht onder mijn hotelbalkon huisde een Ierse Pub. Op zich niks bijzonders, Ieren vind je overal in de wereld, ware het niet dat die tent 24 uur per dag open was. En die gasten maken evenveel lawaai als ze drinken. Op één van mijn slapeloze nachten liep ik er Mark tegen het lijf. Hij was op zijn 13e levensjaar door zijn ouders verlaten, woonde in een kindertehuis en was vijf jaar dakloos geweest. Voldoende reden om op zijn minst een gezond wantrouwen jegens de samenleving op te bouwen. Mark stond er daarentegen monter bij. Hij was goedlachs en praatte honderduit. Ondertussen werkte hij een machtige hoeveelheid ‘Whiskey Sour’ naar binnen, een nogal populair drankje in the Big Easy. Toen bij mij het licht uitging was ik nog net wakker genoeg om mijn oog op één van zijn vele tattoo’s te laten vallen. ‘Hou van het leven, leef van de liefde’ stond er prominent op zijn linkerarm. Gezet na een onstuimige liefde in België. Ik heb er nog een ‘Margarita’ op genomen. Zonder zout.