Blog

Hoe schrijf je een verhaal over iemand met wie de kennismaking nog maar net begonnen was, en die bijna tegelijkertijd abrupt werd afgebroken? Kitty, zijn moeder, had mij gevraagd hoe ik voor de gesprekken met haar zoon betaald wilde worden. Ze wilde niet dat ik het voor niets zou doen. Ik wel. Sinds ik toetrad tot de 800.000 Hollandse ZZP’ers bepaal ik zelf door wie en wanneer ik wel of niet betaald wil worden. En dan kom je er soms op uit dat je niet wilt verdienen aan andermans misère. Omdat je hart en de wereld daar om vragen. Een andere economie.

De eerste keer dat ik Frits ontmoette, in Utrecht, zeiden we niet veel. Na 35 jaar mensen spreken kan ik die stilte goed verdragen. Ik raak er niet meer van in paniek. Bovendien: die stilte, daar kan geen goedbedoelde hint tegenop. De vingerwijzingen kunnen mensen, na vele jaren van hulpverlening, wel dromen. Die hebben ze niet geholpen. Bemoeizorg is jezelf de vraag stellen hoe je er voor zorgt dat die persoon morgen weer bij je terugkomt. Dat is wat telt. Het vertrouwen dat je problemen niet eenzijdig, maar samen oplost.

Frits en ik hadden een match. Natuurlijk, er ontvouwde zich een leven dat zich kenmerkte door een langdurige spiraal van eenzaamheid en een allesoverheersende onzekerheid. Maar niet onoverkomelijk, volgens mij.

Bij de tweede ontmoeting zag ik Frits in beteren doen. Hij vertelde dat hij gestopt was met blowen. “Ik voel mij stukken beter! In september ga ik mijn studie Japans weer oppakken.” Terloops meldde hij ook dat hij van plan was zich op te geven voor mijn Herstelreis naar New York, in september.  A Recovery Crash Course for Peers in 8 Days! Iets wat hij diezelfde avond in een sms-bericht bevestigde. Ik stelde mijzelf ten doel om Frits als een ander, meer compleet en minder eenzaam mens terug te laten keren. Voor minder doe ik het niet.

Evenwel. Frits gaat niet mee naar New York. Hij is voor een trein gesprongen.

Ken je de rouwverwerkingsstadia van Kübler-Ross? Ik geloofde het niet. Ik werd verdrietig en toen weer boos. En dat is nog niet over. Kitty had het eerder en uitgebreid met hem besproken. Omdat hij er met niemand anders over kon praten, zonder weer allerlei goedbedoelde suggesties te krijgen.

In New York heb ik eens 20 stabiele mensen-met-een-label interviews afgenomen. Driekwart stelde na het interview dat ze ondanks alles één probleem hadden dat niet door de hulpverlening kon worden opgelost: eenzaamheid.

En Frits? Frits was te intelligent, te aardig, te zachtmoedig, te talentvol en te kwetsbaar. Ik heb hem niet kunnen helpen.

En daar heb ik de pleuris over in.

Ik gun iedereen zijn of haar keuzes. Maar deze schifting went nooit. Mijn hang naar het leven is te groot. Ik ben een romanticus. Vechten tegen eenzaamheid. Mensen gelukkig maken.

Voor mij. Voor Kitty. Voor Frits.

Heimwee naar ‘Endegeest’. Ik heb er de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gevolgd. Na het voltooien van de opleiding werkte ik er nog enkele jaren. Lang genoeg om het ziekenhuis en zijn bewoners voor eeuwig in mijn hart te sluiten. Het psychiatrisch ziekenhuis is, net als vele andere ziekenhuizen ten prooi gevallen aan de moderne vaart der Managersvolkeren. Het heet tegenwoordig de Rhijngeestgroep. Jammer. In de Geestelijke Gezondheidszorg worden veel werkcongressen en symposia georganiseerd. In het recreatiegebouw van Endegeest vindt elk jaar een congres of symposium plaats. Ik ben er als de kippen bij, op deze reünie van oud-collegae. Het is een dagje uit. Over het algemeen laat ik dergelijke samenkomsten voor wat ze zijn, want in de regel tamelijk slaapverwekkend. In de pauze van het congres maakte ik een rondje over het ziekenhuisterrein. De oude, hoge en statige gestichtsgebouwen hadden plaatsgemaakt voor moderne laagbouw. Het leek in weinig op het ziekenhuis dat ik kende. De zon scheen. Er liepen goed verzorgd uitziende patiënten over het terrein en vanachter de ramen van verschillende gebouwen werd ik vriendelijk toegezwaaid. Aan de Rhijngeesterstraatweg trof ik zowaar nog een gebouw dat mij herinnerde aan tijden van weleer. In een zijvleugel van het oude pand was ooit de geriatrische afdeling ‘Dames B’ gevestigd. 

Endegeest

Er woonden destijds ongeveer 40 oudere dames, die er een groot deel van hun leven hadden doorgebracht. Een gezette, norse hoofdzuster met het hart op de goede plaats, zwaaide er de scepter. Deze afdeling, ook wel verblijfsafdeling genoemd, was niet bijzonder populair bij leerling-verpleegkundigen. Het was er hard werken. Ik heb er duizenden boterhammen gesmeerd; dagelijks urenlang allerlei pillen, poeders en drankjes uitgezet en vele incontinente dames verschoond. In de nachtdiensten werd rond 05.00 uur een aanvang gemaakt met het wassen van de bedlegerige vrouwen. Eenmaal gewassen, werden zij aangekleed en wel weer in bed gelegd. Vervolgens waren de bewoonsters van de bovenzalen aan de beurt. Zij sliepen in grote, hoge slaapzalen, waar de bedden in rijen naast elkaar stonden. In de ochtendschemering in het flauwe licht van de zaallampen vormden de patiënten, gestoken in lange nachtkledij, een rij voor de badkamer. Eén voor één werden zij met de ene hand gewassen en met de andere hand afgespoeld. Als ook iedereen op deze verdieping eenmaal aangekleed was, dan werden de eerstgewassen dames in de benedenzalen weer uit bed gehaald en nam de dag een aanvang. Een dag die zich doorgaans traag voortsleepte en welke in volstrekte apathie werd beleefd.   Om die sleur te doorbreken ritselde ik zo nu en dan het ziekenhuisbusje en reed met een zestal dames naar de Euromast, om hoog boven Rotterdam, een kop koffie met gebak te nuttigen.

De toegangsdeur van Dames B was overwoekerd door klimop. Ik meende in de hal de overblijfselen te ontwaren van de badlift waarmee Ida dagelijks in de tobbe gehesen werd. Het interieur bood een desolate aanblik. Hier waren slopers nietsontziend tewerk gegaan.  Een blik in de dagzaal was mij niet gegund, de ramen waren met witte verf dichtgeplamuurd. Aan de zijkant van het gebouw trof ik het kamertje van Marietje, mijn favoriete bewoonster. Wij hadden een zwak voor elkaar. Zij werd er door andere verpleegkundigen liefdevol mee geplaagd. “Aah, joh, hou nou toch op!”, kraste zij ze gniffelend toe. Op de terugweg naar het recreatiegebouw werd ik vanuit de laagbouw wederom vriendelijk toegezwaaid. ‘Endegeest’ bestaat niet meer en dat is om meerdere redenen goed. Het laat ruimte voor heimwee.

Mijn behoefte tot spreken doet zich steeds minder gelden. Ik ben in mijn maanperiode. Misschien dat de stilte van de Bourgogne daarom zo weldadig voelt. Er is daar weinig om je druk over te maken. De zon komt op, de vogels zingen hun lied, het gras groeit waar je bijstaat, een mol ploegt mijn tuin om en de muizen vreten mijn dakisolatie weg. Omdat ik geen huiskat heb. C’est la Vie.

Op 13 mei reden mijn maat Harry en ik met 4 psychiatrische patiënten naar het Franse platteland, voor een gratuit en welverdiende vakantie. Komen die mensen ook nog eens ergens. Echt aankomen kost altijd twee dagen. Er zijn geen verleidingen. Dat voelt aanvankelijk als bijzonder saai. Daarna als een zegen. Luka maakte deel uit van de groep. Hij vluchtte vanuit een oorlogsgebied naar Nederland. En werd ziek. Een depressie ligt dan voor de hand. Evenwel, een chronische psychose werd zijn lot. Als zo’n verwardheidstoestand onderdrukt is, dan doen zich soms restverschijnselen voor die in psychiatrische terminologie ook wel ‘negatieve symptomen’ genoemd worden. Dat uit zich in ‘gevoelsarmoede’, ofwel geen emotie meer kunnen voelen. Sommige mensen omschrijven dat alsof er een wollen deken in hun hoofd ligt. Daarnaast is er weinig lust tot het ondernemen van activiteiten.

Genoeg gestigmatiseerd. Eén van de redenen waarom Harry en ik deze reizen aanbieden is een poging om mensen uit deze schemertoestand te halen. Wij hebben het wiel natuurlijk niet opnieuw uitgevonden. Alles is immers al bedacht, maar Joe, mijn hond, was een ingang. Luka en Joe hadden een click. Als therapeut zou hij geen slecht figuur slaan. Bij ons thuis fungeert hij als de perfecte mediator. Als mijn vrouw haar stem tegen mij verheft, dan komt Joe huilend tussenbeide. Mijn viervoeter spreekt, behalve het gevleugelde woord “Mamma”, niet en dat is niet gelogen. Hij weet intuïtief naar wie zijn aandacht moet gaan. Qua lichaamstaal ken ik geen betere leermeester. Hij heeft menig bedroefd buurtbewoonster, die door haar echtgenoot aan de dijk was gezet, troost geboden. Evengoed.

Midweeks stond Danny, een geëmigreerde Belg, bouwvakker en vriend, ons toe hem in zijn voormalige boerderij te bezoeken. Hij is de Franse equivalent van ‘Crocodile Dundee’. Danny bezit een lichaam van beton, stalen spieren, een paardenstaart, 7 schapen, 15 lammeren, evenveel kippen, 3 hectare bos, 7 hectare land, een buks of 10 en een pijl en boog. In de weekeinden jaagt hij daarmee op herten. Die schapen moeten geschoren worden. Daartoe had Danny Bertrand uitgenodigd. In 1 minuut en 30 seconden ontdeed hij die beesten hardhandig en kundig van hun wintervacht. Luka stond er met een glimlach van oor tot oor bij te kijken. Hij behoefde geen bedenktijd toen hem werd aangeboden tussen de lammeren plaats te nemen. Het was hem ook gegund het kippenhok te betreden. Hij kwam er met handen vol eieren weer uit. Nog nooit iemand zo gelukkig zien wezen. En dat hield hij de dagen er na moeiteloos vol. De gemiddelde dagprijs van deze vakantie lag op €37.50 per persoon. Dat doet geen kliniek ons na. Werken aan herstel is simpel. Als je het wilt zien.

Ouspensky, een Russisch filosoof (1878-1947) stelde eens dat mensen 80% van hun tijd slapen en slechts 20% bewust zijn van wat zij dagelijks aan activiteiten ontwikkelen en meemaken. Ik spreek vanzelfsprekend de hoop uit dat zulks ‘kwatsch’ is, maar als de helft van wat Ouspensky zegt waar is, dan is het met het bewustzijn van ons mensen niet best gesteld. We tasten voortdurend in het duister. Tenslotte, waarom zouden we ooit op de gedachte gekomen zijn om zoiets als de TV uit te vinden? Holland. Suddervlees, zitvlees en stamppot. Liever ingezakt op de bank kijken hoe BN-ers de Wereld overzwerven, dan er zelf op uit trekken.

Evenwel. Die gezapigheid wordt af en toe dan toch bruusk doorbroken. Een plotselinge verliefdheid, het verlies van een dierbare, je hond, je huiskat of je baan, de Postcodeloterij winnen, een falende hartspier, een verre reis maken. Crises en breekijzers zijn onvermijdelijk en broodnodig. Om af en toe het gevoel te hebben dat we daadwerkelijk leven. Om ouder of misschien ook wel wijzer te worden.

Monique en Marjolein hadden toestemming gekregen om deel te nemen aan mijn studiereizen voor cliënten naar New York. Na de onmiskenbare vreugde, nam de pré-reis-stress subiet bezit van hen. Marjolein was in het verleden zoveel geïsoleerd, dat ze er een diepe vrees voor gesloten ruimtes aan over had gehouden. En dan druk ik mij nog eufemistisch uit. Het vooruitzicht van 8 uur vrijwillige opsluiting in een Boeing 747, ontnam haar de lust tot het exploreren van nieuwe horizonten. Monique belde 6 uur voor vertrek op met de mededeling dat ze onmogelijk meekon, want ze was ten prooi gevallen aan een zeer heftige migraine. “Dat duurt gemiddeld 3 dagen, dus ik kan onmogelijk reizen!” Een dienstopdracht van de directeur en een paar uit de kluiten gewassen zetpillen deden wonderen. Marjolein bombardeerde zichzelf tot personal assistent van Monique en reed haar in een rolstoel het vliegtuig in. Van slachtoffer naar operator. As simple as that.

Het is moeilijk in een paar woorden uit te leggen, maar New York City is een oase van rust en vriendelijkheid. De meer dan 50 ervaringsdeskundigen die ik tot nu heb meegenomen kunnen dat allemaal volmondig beamen. Dat is evidence based peer knowledge. Monique en Marjolein hebben er de reis van hun leven van gemaakt. Zij verbaasden alles en iedereen door ten overstaan van een volle zaal een ontroerende presentatie ten beste te geven. Marjolein spreekt matig Engels. Ze hakkelde aandoenlijk, maar iedereen begreep haar universele boodschap.

-“Ik merk dat mijn nieuwe enthousiasme en energie hulpverleners verontrust. Er bestaat een soort angst en bezorgdheid dat ik mijzelf voorbij ga lopen. Ik bepaal zelf wel tot hoever ik kan gaan. Zij zullen er aan moeten wennen dat ik geen slachtoffer meer ben en ook niet als zodanig aangesproken wil worden.”

Aldus de resultante van 8 dagen onderdompeling in het Centrum van de Wereld. Ontmoetingen met mensen die hun wereld voor even door elkaar heeft geschud.

Eenmaal terug in Nederland is het voor Monique en Marjolein de kunst wakker blijven. De wekker moet van de sluimerstand. Elke dag een ‘wake up call’. Rookworst en draadjesvlees zijn tenslotte maar één keer per jaar echt lekker.

Vals Plat maakte een documentaire:

Ha Rokus,

Je moest het opnemen tegen Sven Kramer afgelopen zaterdag. Geen gemakkelijke klus, maar er waren toch nog 87.000 mensen die gekeken hebben. (Tsja, Sven had er 1,3 miljoen maar die had ervoor getraind.)

Ik ben nieuwsgierig wat je teweeg hebt gebracht.

Met groeten, Ko!

NTR, Vals Plat

Bekijk de documentaire:

1. Dialogue is a tool for learning and understanding.
2. Dialogue is unique and happens in the present moment.
3. Dialogue is all about thinking together.
4. Dialogue is a conversation without sides.
5. Dialogue is a play of thoughts.
6. Dialogue helps to bring up the tacit skills and knowledge of a team.
7. Dialogue is about telling stories.
8. Dialogue creates new ideas in the participants’ minds.
9. Dialogue is simple in it’s essence. When one person talks, the others listen.
10. Dialogue starts when you speak from your heart. Meaning, that when you share what you really think and feel. “When you speak from your heart it’s always right.” -Ville Hast
11. The word dialogue is originally a greek word “Dialogos” which literally means flow of meaning.
12. Dialogue creates shared understanding.
13. In dialogue individuals bring up their own thinking and emotions.
14. The fuel for dialogue are honest inquiry and positive remarks.
15. Dialogue is an ancient way of learning.
16. You can learn dialogue by practicing it. And for hints and deeper understanding you may also want to read some books.
17. To learn dialogue takes time. It’s a group skill but depends on individuals.
18. Dialogue can be hosted. But the host is not a chair, nor doesn’t lead it to a certain outcome. The host’s main responsibility is to ask open questions now and then.
19. Dialogue doesn’t always have to be highly task-oriented.
20. Dialogue is all about having a conversation about what matters now.

Er bestaan golfbanen waar vrouwen niet binnen een straal van 600 meter van het clubhuis mogen komen. Clubhuizen waar je niet zonder jasje en dasje naar binnen mag. Golfclubs waar je een petje niet achterstevoren mag dragen. Clubs waar T-shirts en Jeans uit den boze zijn. En nog veel meer van dat soort ongein. Vijfentwintig jaar geleden, toen mijn knieën het begaven en ik elke contactsport moest opgeven, heb ik mij overgegeven aan dit vreemde balspelletje. Je moet toch iets met je vrije tijd doen en Bridgen is een spel voor Omroep Maxkijkers en echtelieden, ronddolend in een versleten huwelijk. Een sport mag je Golf natuurlijk ook niet noemen. Zeker niet wanneer je die mensonterende regelgeving tot je door laat dringen. Dat zou ook voor een man voldoende reden moeten zijn, om net als vrouwen, met een grote boog om zo’n club heen te lopen. Evenwel. Ik heb er mijn hart aan verpand. En ik kan er niet meer van loskomen. Het vooruitzicht van een rondje golf (18 holes) op zaterdag, kan je week voldoende zingeving en richting geven. Een mannenhand is snel gevuld. Bij voorkeur speel ik zo’n ronde om 7 uur in de ochtend. Grote kans dat je allerlei wilde beesten tegenkomt en veel belangrijker, iedereen ligt nog in bed, de wereld is maagdelijk en er is weinig noodzaak tot spreken. Ook wel eens fijn.

Op een vroege ochtend zat ik in een Goois Clubhuis met mijn vriend Edwin , die altijd als laatste eindigt, maar dat terzijde, een lekker kopje Engelse Breakfast Tea te drinken, toen een andere vroege vogel ons aansprak. Hij droeg een flinke borstel onder zijn neus en designer golfkleding. Het heerschap was overduidelijk in voor een praatje. Out of the blue begon hij te verhalen over een recente golftrip naar Zuid-Afrika. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat hij zich de vrijheid permitteerde om “die zwartjes daar” voor rotte vis uit te maken. Ze hadden het gewaagd op de baan bomen om te zagen, waardoor zijn bal tegen een boomstronk tot stilstand was gekomen. “Wat te doen?” Daarin had het golfregelement van the Royal and Ancient Golf club St. Andrews in Schotland (het golfspel schijnt daar uitgevonden te zijn), niet voorzien. Edwin keek mij, stomverbaasd over zoveel verbale ongewenste intimiteit, in opperst ongeloof aan. Hij herpakte zich snel en informeerde of ik het gewoon was mijn slangenleren zweep in mijn golftas mee te nemen. -“Natuurlijk Edwin, maar waarom vraag je dat?”. -“Omdat ik daar zo meteen deze kerel mee om zijn oren ga slaan!”. De bewuste man hebben we die dag nog een paar keer in het voorbijgaan gezien. De schrik zat er goed in. Hij maakte zich als een Romeinse Centurion, door Asterix op de hielen gezeten, uit de voeten.

Evengoed. Wat heeft het Straatjournaal met Golf te maken? Een grotere contradictie bestaan er eigenlijk niet. Welnu. Ik heb mijzelf voorgenomen in het voorjaar van 2013, met mijn golfmaten, een golftournooi te organiseren. De opbrengsten daarvan komen ten goede aan een bijzonder doel dat met dakloosheid te maken moet hebben. Dat u het alvast weet. Mijn golfmaten ook trouwens. Die weten nog van niets.

In de maand juni van dit jaar liep ik door de Bronx in New York, toen ik benaderd werd door de redactie van het programma ‘Memories’ van de KRO. Een Nederlandse man, genaamd Sander Kuit en gewezen student op een New Yorkse filmacademie, was op zoek naar Emily, een destijds (1998) jonge, dakloze vrouw. Hij trok maandenlang met haar op, maakte haar tot ‘leading actress’ in zijn afstudeerfilm en liet haar vervolgens achter in New York. Emily had hem gevraagd had haar mee te nemen naar Nederland. Sander kreeg na 14 jaar wroeging en benaderde ‘Memories’, in de hoop Emily te kunnen traceren. Anita Witzier en Sander de Kramer reisden met Sander Kuit naar New York.

“Ik heb zoiets van, we moeten er in  ieder geval achter komen waar ze is, of ze nog leeft. Nee, ik zal het nooit los kunnen laten, dat sowieso niet.“

-Waarom ben je bezorgd om haar?

-Omdat ik haar gewoon weer wil ontmoeten. Omdat ik toen een tijdje met haar ben opgetrokken.

-Je voelde iets voor haar en vond haar aardig. Je wilde haar leven veranderen?

-Dat niet.

-Dat had je wel moeten doen.

-Misschien had ik dat moeten doen.

-En nu?

-Misschien kan het nu wel.

“Beste Sander,

Met wie ik de uitzending ook besprak, iedereen stelde zichzelf de vraag; wat wil die man nu eigenlijk? Was hij echt verliefd op Emily? Of was het een marketingplan om zijn carrière een boost te geven? Met welke intentie is hij op zoek gegaan? Kortom, het ontbrak wat mij betreft aan richting en geloofwaardigheid. Het is misschien een open deur, maar dat is nu juist de belangrijkste kwaliteit in het verleiden van dakloze mensen tot hulpverlening en contact. Wat ga je doen mocht je Emily gaan vinden? Heb je daar een plan voor bedacht? Emily was dakloos vanaf haar 10^e levensjaar. Dat betekent dat zij een levensgroot trauma heeft opgebouwd. Het trauma dat er geen verleden en geen toekomst meer bestaat. Dat je geen identiteit meer hebt. Daaraan denken is te confronterend. De overtuiging dat het nooit meer goed gaat komen, wordt een self fulfilling prophecy. Dakloosheid wordt een ‘comfort zone’, hoe gek dat ook moge klinken. Emily onderging eenzelfde lot als de meeste dakloze mensen, toen je haar achterliet. Zij werd bevestigd in de idee dat mensen passanten in haar leven zijn. Om daklozen mensen uit die adequate staat van paranoia te krijgen heb je ‘breekijzers’ nodig. Make her an offer she can’t refuse. Doe haar een aanbod waarmee zij het vacuüm waarin zij al jaren leeft, wil opgeven voor een ander bestaan. Een bestaan waarin je jezelf kunt verbinden met andere mensen en een bestendige relatie kunt opbouwen. Een bestaan dat betekenis heeft voor jou. Een bestaan waarin je op beloftes kunt vertrouwen. Neem haar de volgende keer mee en als dat niet anders kan, wat waarschijnlijk is, laat haar dan niet onbezoldigd achter. En, ik denk graag met je mee. Dakloze mensen hebben dezelfde verlangens als de meeste mensen. Liefde, respect, een huis, een relatie. Vertrouw op je ‘gut feeling’. Daar kun je van op aan. Emily ook.”

Rokus Loopik

Column December 2012

Straatjournaal Haarlem

Learning Experiences to Bucharest with Rokus Loopik en Harry Gras

door rokus

Dear Facebook Friends and Linkedin Contacts!

In January 2012 Harry Gras, my friend and fellow nurse and I started to organize study experiences to Bucharest. Harry has been traveling to this city for eight years. He has brought means and money to SamuSocial, a not for profit agency, that provides services for homeless individuals in this overwhelming city. After arriving in Bucharest in January, I was quiet for about three days, because I could not cope with the poverty and misery I was confronted with, while traveling through this wonderful and amazing city. People with less money share more and better, than people with a lot of money. I decided to make it a goal for the coming years to support my friends from SamuSocial, as Harry did, for many years. On December 9th we will travel to Bucharest again, this time with 8 professionals and peers. We want to leave money behind. Bucharest counts about 5000 homeless individuals. SamuSocial tries to serve these people with a very small amount of workers. In May 2012 their budget was halved because of the fact that many of these 5000 people do not have proper identification. In fact they do not exist. SamuSocial knows that these people are real. They deal with them every day, 24 hours. Harry and I do not earn money on these expeditions. We have ethical boundaries. But we want to leave money behind, for SamuSocial, 5000 homeless individuals and all the amazing programs that serve these people. We have no boundaries or ethical dilemma’s in asking for your money! Through this humble way, we want to ask you to donate 1, 2, 3, 4, or 5 euro. Talking about Linkedin, I have about 1500 connections, that means, thinking about the most positive outcome, €7500. On Facebook, I have about 400 Friends. Talking about Facebook, that means, thinking about the most positive outcome, €2000. We would be honored to bring this money to Bucharest and all these homeless individuals. Harry and I will memorize you in our will and we will provide you with facts and figures on how this money is going to be spent, as well as a lively report on our next Learning Experience. Prove the world that ‘rich’ people know what sharing is and transfer some money to de Mot. It is my Story Telling Foundation, that supports people in need with Advice and Action.

ABN AMRO 48 55 32 689 J.R. Loopik/Stichting de Mot, inzake Boekarest, 12, 2012

LEARNING EXPERIENCE TO BUCHAREST

crowd funding December 9th 2012