Mijn behoefte tot spreken doet zich steeds minder gelden. Ik ben in mijn maanperiode. Misschien dat de stilte van de Bourgogne daarom zo weldadig voelt. Er is daar weinig om je druk over te maken. De zon komt op, de vogels zingen hun lied, het gras groeit waar je bijstaat, een mol ploegt mijn tuin om en de muizen vreten mijn dakisolatie weg. Omdat ik geen huiskat heb. C’est la Vie.
Op 13 mei reden mijn maat Harry en ik met 4 psychiatrische patiënten naar het Franse platteland, voor een gratuit en welverdiende vakantie. Komen die mensen ook nog eens ergens. Echt aankomen kost altijd twee dagen. Er zijn geen verleidingen. Dat voelt aanvankelijk als bijzonder saai. Daarna als een zegen. Luka maakte deel uit van de groep. Hij vluchtte vanuit een oorlogsgebied naar Nederland. En werd ziek. Een depressie ligt dan voor de hand. Evenwel, een chronische psychose werd zijn lot. Als zo’n verwardheidstoestand onderdrukt is, dan doen zich soms restverschijnselen voor die in psychiatrische terminologie ook wel ‘negatieve symptomen’ genoemd worden. Dat uit zich in ‘gevoelsarmoede’, ofwel geen emotie meer kunnen voelen. Sommige mensen omschrijven dat alsof er een wollen deken in hun hoofd ligt. Daarnaast is er weinig lust tot het ondernemen van activiteiten.
Genoeg gestigmatiseerd. Eén van de redenen waarom Harry en ik deze reizen aanbieden is een poging om mensen uit deze schemertoestand te halen. Wij hebben het wiel natuurlijk niet opnieuw uitgevonden. Alles is immers al bedacht, maar Joe, mijn hond, was een ingang. Luka en Joe hadden een click. Als therapeut zou hij geen slecht figuur slaan. Bij ons thuis fungeert hij als de perfecte mediator. Als mijn vrouw haar stem tegen mij verheft, dan komt Joe huilend tussenbeide. Mijn viervoeter spreekt, behalve het gevleugelde woord “Mamma”, niet en dat is niet gelogen. Hij weet intuïtief naar wie zijn aandacht moet gaan. Qua lichaamstaal ken ik geen betere leermeester. Hij heeft menig bedroefd buurtbewoonster, die door haar echtgenoot aan de dijk was gezet, troost geboden. Evengoed.
Midweeks stond Danny, een geëmigreerde Belg, bouwvakker en vriend, ons toe hem in zijn voormalige boerderij te bezoeken. Hij is de Franse equivalent van ‘Crocodile Dundee’. Danny bezit een lichaam van beton, stalen spieren, een paardenstaart, 7 schapen, 15 lammeren, evenveel kippen, 3 hectare bos, 7 hectare land, een buks of 10 en een pijl en boog. In de weekeinden jaagt hij daarmee op herten. Die schapen moeten geschoren worden. Daartoe had Danny Bertrand uitgenodigd. In 1 minuut en 30 seconden ontdeed hij die beesten hardhandig en kundig van hun wintervacht. Luka stond er met een glimlach van oor tot oor bij te kijken. Hij behoefde geen bedenktijd toen hem werd aangeboden tussen de lammeren plaats te nemen. Het was hem ook gegund het kippenhok te betreden. Hij kwam er met handen vol eieren weer uit. Nog nooit iemand zo gelukkig zien wezen. En dat hield hij de dagen er na moeiteloos vol. De gemiddelde dagprijs van deze vakantie lag op €37.50 per persoon. Dat doet geen kliniek ons na. Werken aan herstel is simpel. Als je het wilt zien.