Sluimerstand

Ouspensky, een Russisch filosoof (1878-1947) stelde eens dat mensen 80% van hun tijd slapen en slechts 20% bewust zijn van wat zij dagelijks aan activiteiten ontwikkelen en meemaken. Ik spreek vanzelfsprekend de hoop uit dat zulks ‘kwatsch’ is, maar als de helft van wat Ouspensky zegt waar is, dan is het met het bewustzijn van ons mensen niet best gesteld. We tasten voortdurend in het duister. Tenslotte, waarom zouden we ooit op de gedachte gekomen zijn om zoiets als de TV uit te vinden? Holland. Suddervlees, zitvlees en stamppot. Liever ingezakt op de bank kijken hoe BN-ers de Wereld overzwerven, dan er zelf op uit trekken.

Evenwel. Die gezapigheid wordt af en toe dan toch bruusk doorbroken. Een plotselinge verliefdheid, het verlies van een dierbare, je hond, je huiskat of je baan, de Postcodeloterij winnen, een falende hartspier, een verre reis maken. Crises en breekijzers zijn onvermijdelijk en broodnodig. Om af en toe het gevoel te hebben dat we daadwerkelijk leven. Om ouder of misschien ook wel wijzer te worden.

Monique en Marjolein hadden toestemming gekregen om deel te nemen aan mijn studiereizen voor cliënten naar New York. Na de onmiskenbare vreugde, nam de pré-reis-stress subiet bezit van hen. Marjolein was in het verleden zoveel geïsoleerd, dat ze er een diepe vrees voor gesloten ruimtes aan over had gehouden. En dan druk ik mij nog eufemistisch uit. Het vooruitzicht van 8 uur vrijwillige opsluiting in een Boeing 747, ontnam haar de lust tot het exploreren van nieuwe horizonten. Monique belde 6 uur voor vertrek op met de mededeling dat ze onmogelijk meekon, want ze was ten prooi gevallen aan een zeer heftige migraine. “Dat duurt gemiddeld 3 dagen, dus ik kan onmogelijk reizen!” Een dienstopdracht van de directeur en een paar uit de kluiten gewassen zetpillen deden wonderen. Marjolein bombardeerde zichzelf tot personal assistent van Monique en reed haar in een rolstoel het vliegtuig in. Van slachtoffer naar operator. As simple as that.

Het is moeilijk in een paar woorden uit te leggen, maar New York City is een oase van rust en vriendelijkheid. De meer dan 50 ervaringsdeskundigen die ik tot nu heb meegenomen kunnen dat allemaal volmondig beamen. Dat is evidence based peer knowledge. Monique en Marjolein hebben er de reis van hun leven van gemaakt. Zij verbaasden alles en iedereen door ten overstaan van een volle zaal een ontroerende presentatie ten beste te geven. Marjolein spreekt matig Engels. Ze hakkelde aandoenlijk, maar iedereen begreep haar universele boodschap.

-“Ik merk dat mijn nieuwe enthousiasme en energie hulpverleners verontrust. Er bestaat een soort angst en bezorgdheid dat ik mijzelf voorbij ga lopen. Ik bepaal zelf wel tot hoever ik kan gaan. Zij zullen er aan moeten wennen dat ik geen slachtoffer meer ben en ook niet als zodanig aangesproken wil worden.”

Aldus de resultante van 8 dagen onderdompeling in het Centrum van de Wereld. Ontmoetingen met mensen die hun wereld voor even door elkaar heeft geschud.

Eenmaal terug in Nederland is het voor Monique en Marjolein de kunst wakker blijven. De wekker moet van de sluimerstand. Elke dag een ‘wake up call’. Rookworst en draadjesvlees zijn tenslotte maar één keer per jaar echt lekker.