Sommige mensen noemen mij een goudhaantje. Ik geef toe: gewoon is het niet, al dat reizen. Maar ik wil niet anders. Ik stap gráág uit mijn routines. Weg van wat gewoon is. It’s more fun. Als je wilt sleutelen aan je overtuigingen, dan moet je er op uit. Thuisblijven helpt geen zier. Elke dag oude wijn in nieuwe zakken. Na verloop van tijd ga je er ook nog in geloven. In al die onzin die de media je voorschotelen.
Dit keer vloog ik 13 uur
Naar Tubac, Arizona. Bonanza Country. Cactus Outback. Ik volgde er een training in WRAP, Wellness Recovery Action Plan. Dat is een methode om vroege signalen van een psychiatrische ziekte bij jezelf te leren herkennen en daar een passend antwoord op te vinden. Alles om te voorkomen dat je jezelf moet uitleveren aan zielenknijpers in dat voorportaal van de Hel: de psychiatrische inrichting.
De cursus vond plaats op een heuse ranch
Compleet met zwembad en manege. Dat was fijn, maar het deed niet ter zake. We hadden er geen tijd voor. We waren met z’n twintigen. In the middle of nowhere. Er stonden tafels en stoelen. En er lagen matjes en kussens op de vloer. Dat voorspelde niet veel goeds. Er was geen ontsnappen aan. De trainingsdagen duurden van 9 tot 9. Dat betekent dat je met de billen bloot moet.
Ik stak schril af tegen de rest van de groep
En eerlijk gezegd was ik daar heel gelukkig mee. De training ging namelijk over verschrikkelijke trauma’s en hoe die je in het leven achtervolgen. Zonder nu al te romantisch te doen over mijn eigen jeugd, durf ik te stellen dat mijn zielsaandoeningen peanuts waren vergeleken bij wat mijn studiegenoten hadden meegemaakt. Dat strekte zich uit van huiselijk geweld, ernstige emotionele verwaarlozing, niets ontziende mishandeling tot seksueel misbruik. Zie dan maar eens gewoon te blijven en je weg in het leven te vinden. Dan moet je stevig in je schoenen staan.
Bij het onderdeel Storytelling werd ik gekoppeld aan Jim
Het kwam er in het kort op neer dat we allebei een uur kregen om ons levensverhaal aan elkaar te vertellen. Een veelheid aan verslavingen en scheidingen passeerde de revue. Hij voelde zich jarenlang zo slecht, dat hij geen andere uitweg meer zag dan zichzelf van het leven te beroven. In een kano van een waterval afstorten, op een motor snoeihard een berg afrossen of maandenlang alleen de woestijn intrekken: ik raakte na een half uur de tel kwijt. Zoveel engeltjes had Jim tijdens die hachelijke ondernemingen op zijn schouders meegetorst. Doodgaan was hem kennelijk nog niet gegeven.
Vier dagen lang kreeg ik les in nederigheid
Beter kan ik deze belevenis niet omschrijven. Je gunt iedereen zo’n samenkomst. Een plek waar je begrip en veerkracht ontmoet. Resilience. Waar je kunt spreken over de lichtheid van zelfdoding. Omdat het een geruststellende uitweg kan zijn. Ik heb er weer een aantal vooroordelen achter kunnen laten. Hopeloosheid ervaar je als je alleen bent. Hoop beleef je samen.
photo credit: Al_HikesAZ via photopin cc