Jumping the turnstile. “Here’s a logic, that’s not a logic. They think it is a logic, but this is not a logic!
This is what the logic is!” Aldus Daryll, een dakloze man, op 7th Avenue in New York. Gewoon over het hekje springen. Dat is wat Daryll doet als hij geen geld heeft om voor de Metro te betalen. The NYPD (New York Police Department) beboet zo’n vergrijp over het algemeen met een bekeuring van $100 dollar of een maand gevangenisstraf. Daryll kan er met zijn verstand niet bij dat het gebrek aan geld bestraft wordt met een geldboete. Iets waar je niet over beschikt kun je ook niet afdragen. Het verblijf in een politiecel kost al gauw een paar honderd dollar per dag en daar draait de samenleving dan voor op, want Daryll is natuurlijk niet de enige New Yorker zonder geld. Volstrekt logisch eigenlijk, dat hij dat niet logisch vond. De manier waarop de wereld zich aan mensen openbaart, bepaalt de manier waarop mensen op hun omgeving reageren. Als je van deze waarheid uitgaat, ligt de acceptatie van om het even (w)elk gedrag voor de hand. Hulpverlenen betekent je inleven in de waarheid van een ander en daar een passend aanbod op bedenken. “Bam! There it is baby! Had to give you a logic!”, aldus Daryll bij ons afscheid.
Frank raakte in het vliegtuig naar New York in gesprek met een stewardess. Ze was geïnteresseerd in het hoe en waarom van zijn studiereis. Hij liet haar weten dat hij nog geen jaar geleden psychotisch was geweest en dat hij deze reis maakte in het licht van zijn herstel. Nu is zo’n mededeling niet de meest voor de hand liggende getuigenis in een Boeing 747. De luchtgastvrouw evenwel, was zeer onder de indruk van zijn verhaal. Op JFK Airport, toen Frank het vliegtuig verliet en nog even omkeek, bracht de hostess haar rechterhand naar haar linkerborst. Als om te benadrukken dat zijn verhaal was binnengekomen. In haar hart. Herstel van een psychiatrisch label zit hem soms in kleine, maar krachtige details.
Carolien was, naast deelname aan de studiereis, ook naar New York gekomen om de 33-jarige geboortedag van haar overleden broer, Sander, gepast te eren. Sander had altijd naar deze stad willen reizen, maar daarvoor was zijn leven te kort geweest. Op de laatste dag, in het Empowerment Center te Mount Vernon, in het bijzijn van 20 mensen met ‘lived experiences’, vertelde Carolien voor het eerst zijn en haar verhaal. Je kon er driehonderd spelden horen vallen.
Aan een halsketting droeg zij iets van zijn as, in een gouden yin-yang-hanger met haar mee. Sander heeft alle hoeken van de stad gezien. Op het dak van het Empowerment Center liggen 3 voor hem geschreven gedichten onder drie aldaar gevonden steentjes. Carolien’s hotelkamer, op de 3e verdieping, had nummer 345. We vlogen met de KL643 naar huis. Carolien zat in een rijtje van 3 stoelen, op stoel 33b. Eén van de mannen naast haar droeg haar familienaam, Jansen. Logisch toch.