Our agenda for the 2018 and 2019 Learning Experiences

We just got back from a very special Learning Experience to Romania and Moldova. Our first one to Moldova. It was a mind blowing trip. Thanks to this wonderful country and it’s kind communities and people.

Check out the next page for a summary of what we are up to in the rest of this year and 2019! We can’t wait to travel again!

http://www.rokusloopik.com/agenda-learning-experiences-2018/

Voor informatie over de locaties waar onze herstelreizen naar toe gaan, check deze pagina.

Gras-Loopik-Herstel-Vakanties

Norway is an ‘inclusive country’

We noticed that our apartment door was open

When we entered the building. The owner told us that it’s no big deal. You can leave it open for the day.

We have seen the Northern Lights

Troops of Killer Whales, herds of Moose and families of Humpbacks. We have strolled the streets of Tromsø and recreated in the pubs, museums and restaurants of this worldly city.

Yes, it’s way up North, away from everything, but it has the feeling of a metropolitan area. You will discover more extravagant beers and fusion food in this city then in any other European City.

You feel welcome and safe from the very first moment you set foot on Norwegian Snow. People are nice.

Please correct me

I feel comfortable in combining holidays and ‘work’ when I travel the world. So, apart from experiencing wild life, I visited a medication-free-ward in a psychiatric facility that goes back to 1962, in this amazing city. To my knowledge, please correct me, this is the one and only medication-free-ward in the World. The multiple buildings of this hospital are listed as monuments. Which is not surprising. It’s located on the outskirts of Tromsö. Long and wide hallways. Not a very modern building at all.

Nevertheless

I met with Tore and Merete. Two wonderful, dedicated and remarkable workers on this medication-free-ward. And I met a bunch of other people of which I could not tell who was who. Time was just to short to have a meaningful conversation with everybody. And in the end, we are all PWLE’s, so why distinguish.

The ward was a warm environment

With a ‘soft’ feeling. It was homy, cosy and with a spectacular view on a Fjord and the Mountains. You could feel that the 6 clients that live hear have space to move around. Have opportunities to talk about whatever is going on in their minds, without being stigmatized for that, without being ‘diagnosed’. There is no coercion of any kind in this environment.

They are addressed because of who they are, with all the fears they have

I had an hour with Tore. And it is clear that he is moved by his work and the people he works with. He, as Merete is, are people on a mission. Workers that are into innovation, into a movement. For the sake of the wellbeing of people that are hit by mental health issues, we should follow their example. Create opportunities for people to make as choice for a medication-free-life.

In this 4-hour-visit

I learned enough to know that I was dealing with brave hearts. People who want to make a difference. People who want to change the system. People who dare to challenge the pharmaceutical industry. Because it makes sense to have doubts about the so-called effectiveness of medication.

My ‘presents’ to these special people were a workshop on Shared Reading and two special journals from Sjakie Haverkorn in Haarlem, because they reflected so openly on David Wagenors poem “Lost” and what the words meant to them.

Jonathan, the cab driver from Eritrea

Who took me to this hospital, told me that he loves his life in Norway. He has been living here for about 8 years now and he has no desire to leave. OK, he tells me that he had to work hard to earn respect. “Norwegian people are kind of ‘closed’. It takes a while before they open up to you.” We came to an agreement in these two taxi trips, because he also picked me up after the visit.

Everybody deserves the superficiality you give to people. If you are open, it is most likely that people will open up to you

And Norway is an inclusive country. He agreed on that too.

Check these sites if you want to get an idea of how unique this city and area is and if you want to know all about this special ward and special people.

Mad in America

Tromsö

Waarom ‘op reis gaan’ helpt om een gelukkiger mens te worden

Reizen maakt gelukkig

Wetenschap bewijst: mensen met veel mooie (reis)ervaringen zijn gelukkiger dan mensen met veel materiële rijkdom. Want, het langdurigste geluk ontstaat door wat je meemaakt… Denk aan ervaringen zoals reizen, uit eten gaan, een bioscoopbezoek, het leren van nieuwe vaardigheden en het bekijken van exposities.

Gewenning maakt lui

De grootste bedreiging van geluk, zo blijkt uit het onderzoek, is gewenning. Hoewel het geluksgevoel bij een nieuwe aankoop (Chaneltas! Ferrari! Apple TV!) in eerste instantie hetzelfde ervaren wordt, neemt dit gevoel bij een materiële aankoop met de tijd af, terwijl deze voor ervaringen blijvend is. Dit komt omdat we snel gewend raken aan materiële zaken. Ervaringsaankopen zorgen voor meer tevredenheid en geluk op de lange termijn.

Reizen maakt een mooiere wereld

Hoe dat komt? Drie redenen:

1. Ervaringen bouwen sociaal kapitaal

Mensen zijn sociale dieren en ervaringen verbinden ons met anderen: zij bevorderen sociale relaties op een positievere wijze dan materiële aankopen. Wanneer je eenzelfde of een gelijksoortige ervaring hebt gehad als iemand, schept dat een band. En daarbij een diepere connectie dan wanneer je dezelfde materiële aankoop hebt gedaan. Daarnaast leiden ervaringen ook tot meer gespreksstof en verhalen.

2. We zijn wat we doen, niet wat we hebben

Hoewel bezittingen gezien worden als onderdeel van iemands imago, zullen deze nooit deel gaan uitmaken van iemands persoonlijkheid. Met ervaringen is dat anders, zo stelt de studie. Stel dat iemand je vraagt om een stuk over jouw leven te schrijven, waar schrijf je dan over? Over wie je bent (waar je vandaan komt en wat je hebt bereikt). Maar ook over je levenservaringen: die worden een onderdeel van jou, die hebben jou gevormd tot de persoon die je vandaag de dag bent.

3. Stoppen met vergelijken maakt gelukkig

Vergelijken met anderen, iedereen doet het. En wat blijkt, het heeft een sterk negatief effect op hoe tevreden we zijn met onze eigen bezittingen. Picture this: in eerste instantie ben je dolblij je nieuwe iPhone 7, maar die blijheid kan afnemen als je vriendin voor minder geld een iPhone 7 plus blijkt te hebben gekocht. Ervaringen worden meer op zichzelf geëvalueerd, waardoor je ze een stuk moeilijker kunt vergelijken. Als diezelfde vriendin namelijk voor minder geld eenzelfde reis als jij gemaakt heeft door bijvoorbeeld Indonesië en zegt een ‘betere vakantie’ te hebben had, zal je je eigen unieke ervaring waarschijnlijk alsnog niet willen ruilen voor die van haar.

Tja, sommige dingen blijven nou eenmaal onbetaalbaar.

Metro, 28 september 2016 om 14:14 • Gina Pesulima

Hillary Diane Rodham for President

In het jaar 2004 werkte ik 4 maanden voor Pathways to Housing (Housing First) in New York. Het veranderde mijn leven op vele fronten. Ik ben er gelukkig nooit meer van hersteld. Housing First staat voor een totale shift in het denken over herstel en de talenten waar mensen met een psychiatrische achtergrond onmiskenbaar over beschikken. Het achtervolgt mij tot op de dag van vandaag, 4 augustus 2016. Op 30 augustus mag ik spreken op een groot WHO-congres in Chennai, India. Over Housing First.

Voor mijn eerste sixpack Heineken in the Deli om de hoek betaalde ik 32 dollar

Carl, mijn room mate op de 178ste Straat, moest er onbedaarlijk om lachen. “De volgende keer, als je weer een sixpack gaat halen, dan zeg je het volgende”: Listen Sammie, I did not fall of the truck here, you charge me to much for this beer, so can you give me better price!?

Zo gezegd, zo gedaan. Voor de gelegenheid leende ik een Yankee’s Cap van Carl en sprak, zo Streetwise mogelijk, de gevleugelde woorden van Carl. Op het gezicht van Sammie verscheen een glimlach. What’s your name? And you just became New York Proof! Give me 12 bucks!

the Honorable William J. Clinton

Ik werkte in de laatste maand in het Harlem Team en won zomaar een kaartje in een interne loterij. Tot groot ongenoegen van mijn teamgenoten, die er al jaren werkten. Het kaartje kostte veel geld en gaf mij toegang tot een Fundraising Event waar ook the Honorable William J. Clinton, ex-president van de Verenigde Staten, zou spreken. Na zijn presidentschap had hij besloten een kantoor te openen in het gebouw waar ook Pathways to Housing kantoor hield. Alle instellingen in dit gebouw deden iets voor de minder bedeelden in de Amerikaanse samenleving. De opbrengsten van the Fundraising kwamen ten goede aan de cliënten van deze instellingen. De huizen en winkelpanden zijn er sinds Bill er zich vestigde substantieel in waarde gestegen.

Ik toog, gestoken in een zwart linnen pak, gekocht op 125th Street voor 100 dollar, in de Amerikaanse variant van Gako Fashion, naar the Fundraising van Pathways to Housing

Ik kwam aan juist op het moment dat Clinton uit zijn auto stapte en ik kon hem als het ware aanraken. Een vrouw aan de overkant van het gebouw, hangend uit haar raam, nodigde hem uit de avondmaaltijd bij haar te genieten. Hij liep zowaar op haar af, gaf haar een hand en verontschuldigde zich. Hij had andere dingen te doen.

Die stropdas deed ‘t em

In de hal van het gebouw, Terras in the Sky, met een fenomenaal uitzicht over Harlem, liep hij vlak langs mij heen en vele mensen probeerden hem de hand te schudden. Ik was te laat: verlegen, ik durfde niet voor te dringen. Ik was geraakt door zijn charismatische uitstraling. Gestoken in een prachtig grijs kostuum, roze overhemd en lila stropdas. Een knappe man om te zien. Hij had een schone Japanse vrouw aan zijn arm, die, zoals ik later begreep, zijn secretaresse was. Zij week niet van zijn zijde, waar hij ook ging.

Nobody got frisked

Rondom Clinton zwermden een hoop kleerkasten, uitgerust met oortelefoontjes. Ze keken mij onderzoekend aan en het vreemde was dat niemand gefouilleerd werd. Je kon, nadat je gevraagd had of je op de lijst van genodigden stond, zo naar binnen lopen.

Op de 21ste verdieping aangekomen, mengde ik mij tussen het in avondkledij gestoken publiek.

The drinks were free en ik dronk een fijn glas Franse wijn. Een minuut of tien later kwam Bill binnen en stak een emotionele speech af over Pathways en al de mensen in de wereld die in erbarmelijke omstandigheden leven en alle hulp verdienen die voorhanden is. Hij liet het natuurlijk ook niet na om het beleid van President Bush onderuit te halen. Iedere New Yorker die ik gesproken heb in die 4 maanden wilde maar één ding, ‘Vote Bush Out!’ en ik was het volmondig met ze eens. Mijn New Yorkse vrienden schaamden zich er jarenlang voor. Toen Geert Wilders stemmen begon te winnen was de beurt aan mij.

SamTsemberis, the CEO van Pathways, mijn baas, sprak na Mr. Clinton en hij was diep geraakt door het feit dat Bill zelf had aangeboden op deze avond acte de présence te geven. Toen Sam zijn speech beëindigde, besloot ik in een opwelling bij de lift te gaan staan en Bill op te wachten. Ik wilde hem graag de hand schudden. Ik had er een half uur voor over.

Eens President, altijd President

Iedereen sprak hem aan met de titel ‘Mr. President’ en ik besloot vanzelfsprekend hetzelfde te doen. Hij zei iemand gedag en draaide zich om mij een hand te geven. Ik vertelde hem dat ik in Amsterdam met dakloze mensen werkte en nu tijdelijk bij Pathways in dienst was en dat ik vereerd was hem te ontmoeten. We aarzelden om elkaars hand los te laten en ik voelde dat hij mijn hand een tweede maal, nu iets losser, omvatte. Hij vertelde dat hij een aantal malen in Amsterdam was geweest en dat hij er een fijne tijd had gehad. ‘It is a special place!’ Naast mij stond een Nederlands advocatenechtpaar dat in NYC werkte en zij besloten hun handen die avond niet meer te wassen. De advocate viel bijna flauw bij de aanraking met Bill.

Ik nam nog een foto van Bill met mijn cell phone

Juist voordat Mr. Clinton de lift instapte. Mijn reis kon niet meer stuk. Ik had alle uitersten gezien, ik woonde in 5 verschillende stadsdelen, arm en rijk, wit, geel, rood en zwart, ik had Bill de hand geschud, mijn visie en missie over daklozen mensen was totaal overhoop gegooid, ik was niet meer dezelfde. Alles waarop ik had gehoopt toen mijn reis een aanvang nam.

Onderweg, naar de Subway op 116th Street, passeerde ik allerlei woningen. Prachtige, roestbruine Brown Stone Houses. Op de trappen zaten mensen van een zwoele zomeravond te genieten. “You look sharp, in your black suit!, riep een van de mensen mij na.

Free Beers

Ik stapte op de 178ste Straat uit en kocht een sixpack Heineken bij Sammy. “Roekies, what’s up!?” Hij had mij nog nooit in stropdas gezien. Ik vertelde Sammy dat ik de hand van Bill Clinton had geschud. Mijn bier kreeg ik die dag voor niets. En the Clinton’s, dat zijn geboren Presidenten. Chelsea komt ook nog wel eens aan de beurt. Bovendien wil ik de komende acht jaar nog zeker 30 keer met groepen naar the USA. Die lopen qua Peer Support nog steeds vijf jaar op ons voor.

Vote for Hillary.

Please.

Mieke en Frits: geef familie-ervaringsdeskundigen een centrale rol

familie-ervaringsdeskundigen

In een film van 3.53 minuten kan een heel leven voorbijkomen.

De afgelopen twee dagen was ik in Göteborg met 15 Family Peers, Professionals, Peers, Professors and Policy Makers uit Nederland. In de meer dan 40 reizen die ik gemaakt heb was dit de eerste keer dat twee ouders – familie-ervaringsdekundigen – deel uitmaakten van de groep. Bovendien, Mieke en Frits waren voor het eerst in 7 jaar met elkaar op reis. Omdat hun thuissituatie dat niet eerder toeliet. Het echtpaar deed niet onder voor de andere groepsleden voor wat betreft het stellen van puntige vragen en het plaatsen van empowerende opmerkingen. Mieke en Frits denken altijd in win-win opties.

Ik heb deze reis gezien en gevoeld hoe het zou kunnen. Hoe wij ouders een centrale rol kunnen geven in de behandeling en begeleiding van hun kind. Het antwoord ligt besloten in de bereidwilligheid van hulpverleners om mensen echt een stem en belangrijk aandeel in een herstelproces te geven. Het ligt in Resource Assertive Community Treatment. Het ligt in professionele nabijheid. Het ligt in een letterlijke en figuurlijke reis maken, met elkaar.

Er is veel ten goede aan het veranderen in de GGZ. Mieke en Frits zijn daarvan het lichtende voorbeeld. Dit filmpje zegt het allemaal. Met dank aan Frits en Mieke.

 

Co Huigen, a Tale of Ordinary Brilliance

Quote

Beste mensen,

Afgelopen zaterdag bereikte ons het bericht dat Co Huigen is overleden. Co was 66 jaar en een van de ervaringsdeskundigen van Samen Deskundig. Wij wisten dat Co al langere tijd zijn leven wilde afsluiten en daarover sprak, met ons, maar ook met de Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie en De Einder. Gesteund door de gesprekken met die organisaties heeft Co afgelopen week zijn leven op een humane en waardige wijze beëindigd, zoals hij het wilde. Wij waren van zijn voornemen op de hoogte en hebben de afgelopen tijd intensief contact met hem gehouden om hem te steunen in zijn laatste dagen, met alle vragen die zich daarbij aandienden. Co werkte en leefde vastberaden naar zijn afscheid toe: “Als ik eraan denk, begin ik te glimmen”, zo hield hij ons voor, en “Ik heb een rijk leven gehad”. Dat gaf ons afgelopen weken veel steun en vertrouwen in de oprechtheid en het doorleefd zijn van zijn besluit.
Co was behalve bij het Steunpunt GGZ ook actief bij de afdeling Mariënburg van Altrecht, waar hij als ervaringsdeskundige mede invulling gaf aan het Triple C programma.
Wij gedenken Co met warme gevoelens en positieve herinneringen. Zijn stoffelijk overschot is, overeenkomstig zijn laatste wil, overgebracht naar het AMC in Amsterdam. Zijn familie zal op besloten wijze afscheid nemen van Co. Wij zullen een herdenkingsbijeenkomst organiseren voor iedereen van het Steunpunt GGZ die Co heeft gekend. Wij zullen betrokkenen informeren en een aankondiging op onze website plaatsen.
Namens Steunpunt GGZ Utrecht

Hilly Beuving (06-20098958)
Huub Beijers (06-24248080)

Unquote

 

Mei, 2011, New York

Co was 1 van de eerste ‘consumer’ deelnemers aan de studiereizen die Harry Gras en ik al sinds jaar en dag organiseren. Voor Co was het een ‘life changing experience’. Lees daarover meer in het bijgesloten PDF-bestand.

Steunpunt GGZ Utrecht

Hilly belde mij vanavond met dit treurige nieuws en ook met de mededeling dat ze mij pas mocht bellen als Co niet meer zou leven. Harry, ik en de groep van mei 2011 hadden onze goedbedoelde, maar onbedwingbare behoefte tot hulpverlening zeker niet kunnen bedwingen.

Kubler Ross

Ik ben niet van steen, dus viel ik vanavond, net als Harry Gras, ten prooi aan alle rouwverwerkingsstadia van Kubler-Ross.

 

Unknown-1

Het is goed zoals het is, conform de wens van Co

Natuurlijk, we zijn verstandige mensen en we begrijpen dat Co die beslissing heeft genomen. Hij was moe.

Een Altruïst in alle opzichten

Evengoed, het doet pijn dat we hem niet meer hebben gezien en dat hij nu ergens in het AMC in Amsterdam ligt. Ter beschikking van de Medische Wetenschap.

Want zo was Co dan ook wel weer. Alles ten dienste van andere mensen.

Een groot hart

Ik weet niet wat ze precies met mensen doen die hun lichaam ter beschikking van de medische wetenschap hebben gesteld. Ik wil het ook niet weten.

washingtonirving103543

Ik weet dit wel: Co was een bijzonder mens en Co had een groot hart. Ik hoop dat hij er een ander misschien nog mee van van dienst kan zijn. Co kennende, zou ons dat niet verbazen.

A Tale of Ordinary Brilliance

Lees wat Co, na terugkomst uit New York, aan heldendaden heeft verricht.

de Mariënburg

Lucy Winer’s documentary “Kings Park”

Lucy Winer is the maker of the documentary “Kings Park”.

On June 21, 1967, at the age of 17, Lucy Winer was committed to the female violent ward of Kings Park State Hospital following a series of failed suicide attempts. Over 30 years later, now a veteran documentary filmmaker, Lucy returns to Kings Park for the first time since her discharge. Her journey back sparks a decade-long effort to face her past and learn the story of the now abandoned institution that once held her captive. Her meetings with other former patients, their families, and the hospital staff reveal the painful legacy of our state hospital system and the crisis left by its demise.

Lucy and I made a plan to take her movie to the Netherlands in September 2015. Besides viewings, meet and greet, questions and answers, Lucy will also provide in powerful workshops. Workshops on how to overcome trauma.

Check in with rokus@icloud.com to apply for more information on Lucy’s trip to the Netherlands!

The Best Hotel in the World

The best Hotel in the World by Frank Hillebrand-Klaassen

A column on Frank’s Wild Years will follow soon on www.rokusloopik.com

Frank, after traveling Europe with a back pack for 30 years, found a place to stay through Paolo from Housing First Lissabon in a most beautiful beach resort. I spent a few hours with him and like Paolo said: “This is why I am liking my job so much!” Frank is a wonderful person and a great role model for other homeless people that want to make a change in their life. Housing First provides ’the goods’ to make that change.

Thank you Frank and thank you Housing First Team of Lissabon. You have made our week.

Rokus Loopik and the Community of Stord, Norway, November 2014

 

Miss Maude’s

10 times during my 25 Learning Experiences to New York City for Peers, Professionals and Policy Makers I ended the trip at Miss Maude’s at 138 St, a renowned soul food restaurant. I always wondered how the similar restaurant Miss Mamie’s would be. I went there tonight and found out.
 
IMG_4969
 
The wonderful waitress on the left first told me my favourite dish ‘Jerk Chicken was sold out. Next they were out of ‘Candied Yams’ too! I was devastated, delusional, my whole world fell apart at that very moment. We had almost finished our second choice – Smothered Chicken and Salmon, when she came up with two bowls of Yams. She made my evening. We paid the bill, and I told the man at the counter that yes, indeed, after tonight Miss Maude’s was still my favourite. “Why?” “Because they are never out of Jerk!” He walked into the kitchen and see what came out of his high hat?
 
IMG_4970
 
“A little of Jamaica here in Harlem” Jerk Chicken and “Don’t leave without it” Red Velvet Cake. Now we know where to go next time. Miss Mamie’s is the best. If only I’d asked for their names. See you in October.

Logic

Jumping the turnstile. “Here’s a logic, that’s not a logic. They think it is a logic, but this is not a logic!

This is what the logic is!” Aldus Daryll, een dakloze man, op 7th Avenue in New York. Gewoon over het hekje springen. Dat is wat Daryll doet als hij geen geld heeft om voor de Metro te betalen. The NYPD (New York Police Department) beboet zo’n vergrijp over het algemeen met een bekeuring van $100 dollar of een maand gevangenisstraf. Daryll kan er met zijn verstand niet bij dat het gebrek aan geld bestraft wordt met een geldboete. Iets waar je niet over beschikt kun je ook niet afdragen. Het verblijf in een politiecel kost al gauw een paar honderd dollar per dag en daar draait de samenleving dan voor op, want Daryll is natuurlijk niet de enige New Yorker zonder geld. Volstrekt logisch eigenlijk, dat hij dat niet logisch vond. De manier waarop de wereld zich aan mensen openbaart, bepaalt de manier waarop mensen op hun omgeving reageren. Als je van deze waarheid uitgaat, ligt de acceptatie van om het even (w)elk gedrag voor de hand. Hulpverlenen betekent je inleven in de waarheid van een ander en daar een passend aanbod op bedenken. “Bam! There it is baby! Had to give you a logic!”, aldus Daryll bij ons afscheid.

Frank raakte in het vliegtuig naar New York in gesprek met een stewardess. Ze was geïnteresseerd in het hoe en waarom van zijn studiereis. Hij liet haar weten dat hij nog geen jaar geleden psychotisch was geweest en dat hij deze reis maakte in het licht van zijn herstel. Nu is zo’n mededeling niet de meest voor de hand liggende getuigenis in een Boeing 747.  De luchtgastvrouw evenwel, was zeer onder de indruk van zijn verhaal. Op JFK Airport, toen Frank het vliegtuig verliet en nog even omkeek, bracht de hostess haar rechterhand naar haar linkerborst. Als om te benadrukken dat zijn verhaal was binnengekomen. In haar hart. Herstel van een psychiatrisch label zit hem soms in kleine, maar krachtige details.

Carolien was, naast deelname aan de studiereis, ook naar New York gekomen om de 33-jarige geboortedag van haar overleden broer, Sander, gepast te eren. Sander had altijd naar deze stad willen reizen, maar daarvoor was zijn leven te kort geweest. Op de laatste dag, in het Empowerment Center te Mount Vernon, in het bijzijn van 20 mensen met ‘lived experiences’, vertelde Carolien voor het eerst zijn en haar verhaal. Je kon er driehonderd spelden horen vallen.

Aan een halsketting droeg zij iets van zijn as, in een gouden yin-yang-hanger met haar mee. Sander heeft alle hoeken van de stad gezien. Op het dak van het Empowerment Center liggen 3 voor hem geschreven gedichten onder drie aldaar gevonden steentjes. Carolien’s hotelkamer, op de 3e verdieping, had nummer 345. We vlogen met de KL643 naar huis. Carolien zat in een rijtje van 3 stoelen, op stoel 33b. Eén van de mannen naast haar droeg haar familienaam, Jansen. Logisch toch.

Feed Forward, Reflecties op een Learning Experience naar the USA.

Learning Recovery Experience

De reis begon vanaf het moment dat ik gevraagd werd om mee te gaan op basis van mijn functie als projectleider ervaringsdeskundigheid bij Altrecht en ik in plaats van een ‘hiephiephoera’ gevoel iets anders in de ogen moest kijken: mijn angsten; vliegangst, angst om los te laten en angst voor ‘avontuur’.  Het werd een worsteling om een besluit te nemen. Ik besloot mee te gaan omdat ik besefte dat ik mijn leven niet wilde laten bepalen en beperken door mijn angsten en natuurlijk wilde ik

ook heel graag  inspiratie opdoen voor mijn werk.Vooraf zag ik tegen van alles op.  Maar toch ontwikkelde zich door de mails van Rokus en Harry, het reisprogramma en de twee bijeenkomsten  een gezonde nieuwsgierigheid naar alles wat mij en ons te wachten stond.

Ik heb me toen het zover was in vertrouwen aan de reis en het vliegen over kunnen geven.  Deze overgave ging bijna moeiteloos, omdat ik voelde dat ik het niet alleen hoefde te doen, we gingen samen en vanuit verbondenheid dit avontuur aan. Alleen dit was al een bijzondere  ervaring.

Op de dag na aankomst werd gestart met een briefing, ons dagelijkse ritueel, en werden de eerste mooie ervaringen gedeeld.

Bijvoorbeeld Frank die vertelde hoe hij tijdens de vlucht in gesprek kwam met een stewardess en haar vertelde over zijn psychose en hoe hij hiervan is hersteld. Dit maakte zoveel indruk op de stewardess dat ze bij aankomst in NewYork, een hand naar haar hart bracht toen Frank het vliegtuig verliet.

Bij iedere briefing werd iets voorgelezen uit de ‘herstelbijbel’, een boek met 365 teksten, voor iedere dag één tekst die empowered en rechtstreeks het hart binnen komt.

Ik vind het heel moeilijk om iets speciaals uit de reis te halen wat het meeste indruk op me heeft gemaakt, ik kan het bijna beter omdraaien, er was niets dat geen indruk op me heeft gemaakt. Ik ben diep geraakt door alle Amerikaanse ervaringsdeskundigen die we ontmoet hebben en de door ‘Peers’ gerunde projecten die we bezochten. Ik werd geraakt door de kracht van het delen van verhalen, de  ontmoetingen zonder oordelen en de indrukwekkende veerkracht waar mensen over beschikken.  Misschien ben ik wel het meest geraakt door het besef van onze universele behoefte aan liefde, veiligheid, verbondenheid en ‘gezien’ worden in wie we zijn, hier in Nederland, 6000 km verderop in New York en overal elders in de wereld. Enkele uitspraken die ik heb opgeschreven en die hierop aansluiten:

 

We are all family, if I could do so, you could do so…..

Peer to Peer is talking, explaining and sharing

We are all struggling one way or the other, so let’s be there for each other

At the end of the day, I have to be with me

Everybody needs a second chance

You can react on a problem or you can respond to it.

De reis heeft me geraakt en bevestigd in een power waar ik in mijzelf over beschik, maar waar ik zo vaak de verbinding mee kwijt ben. Ik heb lang geleefd vanuit een diep gewortelde oude overtuiging dat ‘ik er niet toe doe’. Mijn hele herstelproces gaat over  het  ‘gezond’ maken van mijn ‘ziekmakende’ overtuigingen. De tranen die in NY af en toe stroomden waren tranen van ‘bevrijding’, van erkenning en bevestiging van wie ik ben en van het ‘zien’ van mijn door de jaren heen opgebouwde angsten en deze kunnen loslaten. Op alle fronten in mijn leven en ook in mijn functie als projectleider ervaringsdeskundigheid bij Altrecht voel ik na NY een nieuwe kracht en bevestiging in mij, waardoor ik ‘anders’ aanwezig ben. Waardoor ik binnen in mij voel: Ja ik lever een wezenlijke bijdrage, ik heb wat in mijn mars en ik kan veel voor anderen betekenen. En zo voel ik ook dat ik sinds mijn thuiskomst ‘anders’ naar de mensen om mij heen kijk, zachter en milder.

Kortom, de reis is een ervaring waar ik intens dankbaar voor ben en die ik iedereen ‘gun’: als boost voor herstel, want we moeten allemaal wel van iets herstellen en gewoon als ‘mens’,  vanuit welke rol dan ook.  Het ‘geheime’ recept van deze reis zit voor mij in de woorden die Rokus tijdens de laatste briefing uitsprak: de wil om je te verbinden. Verbinden aan jezelf, verbinden aan de reisgenoten en verbinden aan alles wat voorbij komt tijdens deze ‘experience’. En dan bestaat  er zoals iets als ‘magic’ of zoals een van mijn reisgenoten zei: de Learning Recovery Experience is life-changing!

Odette Hensen

22 november 2013

 

Paolo Brusa

This year, 2013,  I met Paolo Brusa in Torino, Italy. We matched. To be honest, you can become friends with somebody in split seconds. Paolo is a man with a big heart in the right place. We decided to work together on creating more Learning Experiences. Paolo knows a lot of amazing Mental Health and Consumer Run Programs in Italy. In 2014 we will collaborate in organising a Learning experience to Italy. Because that’s, to be honest, where it all started. The liberation of People with Labels. Integrating people into a place in the world where they started out and where they belong. In the midst of our Society. Because they are our Mirrors. They reflect the condition and state of our civilization. They are Birds of Paradise.

 

Check Paolo’s work and talents under “About”.

The Official start of The Peer to Peer International Travel Exchange Inc.

On Friday, November 8th 2013, The Peer to Peer International Travel Exchange Inc. was born at the Office of The Empowerment Center in Mount Vernon, New York! Thank you Jim, Mark, Tom, Walter, Obi, Dianne and all the wonderful people from the Empowerment Center for these wonderful presents and putting words into action! I am looking forward to our gathering in January 2014, educating people on how to organise Learning Experiences. Boundaries only exist in the heads of frightened people. The World is ours and we are The World. Let’s create Exchange!

Studiereis naar Boekarest: waarom de kinderen er huilen

armoede

Naar verluid waren de belastingen verhoogd. Dat was de voornaamste reden dat de binnenstad van Boekarest een metamorfose had ondergaan. De stad en de talrijke terrassen baadden in overvloedig zonlicht en iedereen nam het er van. Het maakte het contrast met de mensonterende omstandigheden van arme mensen aan de randen van de stad alleen maar groter. Zelfs de duizenden zwerfhonden domineerden het straatbeeld niet meer. Die waren, net als de minderbedeelde mensen, naar de buitenwijken verjaagd. Niets is wat je ziet. Schone schijn bedriegt.

Troosteloze buitenwijk

Meindert kon zijn tranen tijdens de dagelijkse briefing niet bedwingen. Het werkbezoek aan een troosteloze buitenwijk, vol met aan heroïne verslaafde en Hiv-geïnfecteerde mensen, had er diep ingehakt. Het kostte enig sleuren en trekken om hem er over te laten praten. Toen kwamen de waterlanders als vanzelf. Zoveel misère maakt een mens monddood. Met stomheid geslagen.

Huilen om de volwassenen

Midweeks bezochten wij het huis waar Robertino en zijn 15 koppen tellende familie onderdak hadden gevonden. De familie Badea was hun woning kwijtgeraakt toen de rechtmatige eigenaar, na de val Ceausescu, de woning weer kwam opeisen. Sindsdien zwerft de familie door de stad. Zo nu en dan stelt een oom zijn huis voor een aantal maanden open voor de familie. Drie kamers van 3 bij 3 voor 15 mensen. Dan moet je improviseren. De sleet zat er behoorlijk in. Het rook er muf, naar natte en ongewassen kleding. Het was er vies en groezelig. Oom lag op de enige bank een dutje te doen. Aan de kleine tafel in wat voor de woonkamer door moest gaan zaten een aantal jonge mannen uitgeblust naar een sneeuwend beeldscherm te kijken. Uit alle hoeken van de woning kwamen neefjes, nichtjes, zussen en broers tevoorschijn. Behalve Robertino en een broer, werkte er niemand in het gezin. Zij hielden zichzelf in leven met de clandestiene verkoop van honing en medicinale zalfjes. Eén van de neefjes werd door zijn moeder een gang naar de straat ontzegd. Buiten spelen zat er voor hem die middag niet in. Zonder dat hij een geluid maakte biggelden er tranen over zijn wangen. Hij staarde ons doordringend aan. In zijn ogen lag een groot verwijt aan het adres van alle volwassenen in de kamer besloten. Afkeuring over de uitzichtloze omstandigheden waarin hij en al die kinderen vertoefden. Ik wist niet waar ik moest kijken. Zoveel pijn en te vroeg verworven wijsheid was er uit die kinderogen op te lezen.

Een karige maaltijd toch delen

Meindert liet mij kort na thuiskomst weten dat hij ondanks al die droefenis als een ‘rijker’ mens naar huis was teruggekeerd. Rijker, omdat wij kennis hebben gemaakt met hulpverleners en mensen die, ondanks een magere beloning en beperkte middelen, doen wat ze kunnen doen. Mensen helpen en er het beste van maken. We wonen hier onwetend in de hemel. Dat is de schaduwzijde van een verzorgingsstaat. Geen flauw benul hebben van hoe armoede er uit ziet. Arme mensen delen hun laatste maaltijd met jou. En zijn blij met weinig. Die vreugde valt niet in geld uit te drukken. Dat kun je alleen zien en voelen. Met je hart.

photo credit: Camil Tulcan via photopin cc

Validation and the Bucharest Learning Experience April 2012

SAMUSOCIAL

Robert was not the kind of person you will miss, standing in line, waiting for the services that SamuSocial offers homeless individuals in Bucharest. He simply looks to well taken care of and you know instantly that there should be no reason for him to join the 5000 homeless individuals in this city. Medaline, the driver from the SamuSocial Outreach Team, took Robert to the main office, where I had the opportunity to speak too him for a few hours. His brother, Marius, was with him. Respectfully, he sat just behind Robert at first. I had to ask him to join us at the table. Robert started out by telling that he and his family, a mother, a sister and Marius had been homeless for 7 years. When Ceauceşcu ruled this country his regime disowned house owners to give these houses away to people in need of housing and members of the communist party.

After Ceauceşcu was executed in 1989, the original house owners came back and many people became homeless.                                                 Like the family of Robert. Robert showed me the original form that evicted his family from their home in 2005. It turned their world upside down. Of and on they can stay at an uncle’s home. Unfortunately his wife suffers from alcohol addictions and often her behavior is so bad, the family has to leave the house.  A Protestant church offers them shelter for a few weeks.

Marius and Robert

Robert is in no way a role model for someone  who is down on his luck. During this study experience we have seen people crawling out of holes in the ground during our night Outreach. We have seen and met a lot of people begging for money in most various ways. One young girl with a burned face even took her pants off and sat down on the street in a crowded shopping area to show us her totally burned body. It was hard to imagine her body was once a temple and carried the promise of new life. I saw an old Roma woman whom I had spotted in December 2011 too, when we came to prepare for this tour. Her legs showed the same outrageous wounds. Her situation seemingly did not get worse over three months.

All this, combined with the hundreds of stray dogs and dirt in the streets, you wonder why nothing is being done on a much wider scale to solve all these problems. How can a government expect that people feel proud about their city and country if neglect is a common thing?! It makes people ignorant and passive. At the same time I realize that reasoning back, in time, homelessness in Bucharest is not a ‘Bucharest thing’. We, as the World, are responsible for homelessness in any city. And we have to find ways to solve this global problem. A humble silence took over in the minds of members of my group. Every day. In the evening it took a lot of talking and reflecting to make this experience understandable and something to deal with.

Stay in line

Robert stated that it is probably going to take two to three generations to make the communist phantoms disappear. In his memory ‘lines’ have a special meaning. During the Ceaucescu period standing in line was a daily routine. People had to wait for almost anything. Food, public transport, clothes and cars. To become the proud owner of a Dacia you had to get a place on the waiting list. Then you had to wait for years to get a higher ranking on the same list. Once you had a car and thus a number plate, it was only allowed to drive your vehicle on certain days of the week. The number on your plate would tell you which days. On the last day of our study tour we took Robert to the ‘People’s Palace’. I could see he felt uncomfortable at some moments. Although he stated that this was ‘his house’ too, he had no reason to believe that he could benefit from that, at that very moment. But Robert is a special person. He has every reason to be low on self esteem and being cynical. Instead, I met a proud young man, trying to hold on to what life is meant to be. Reaching to your full potential, connect with people and strive for love and happiness.

Dreams

Robert follows French and English classes at the local University. It is astonishing how many general knowledge Robert can demonstrate for a young man who on only one occasion left the city and country where he was born. He spent four months with the Red Cross in Spain, hoping to find a job. He left because of the 20% unemployment rate in that country. There was no way he could find a job. Robert believes in God. His favorite verse is Jeremiah, verse 10. ‘Don’t be afraid, because I am.’ He dreams of having his own Foundation. It will carry the name ‘Life Flame’. He wants to help people who are in the same position he and his family are at. And, Robert wants what every human being wants. A house which he can call home, a relationship and kids. One of my group members talked to a woman in the SamuSocial Drop In Center on the following day. After a while she found out that she had been talking to the mother of Robert, who spoke so proudly of her sons. There is no such thing as coincidence.

Validation

My group stayed in Bucharest for 6 days. We have visited several programs. Programs that are carried out by highly motivated workers and people with great determination to solve the problem of homelessness. To help people with multiple challenges. We were moved by their wholehearted actions. Our gratitude goes out to Aras, Obregia Hospital, Estuar, Parada, Casa Ioana and most of all, to our friends from SamuSocial. They have made this event into something one will never forget. The people of Bucharest understand the Art of Hospitality like no other nation. They have been suppressed long enough, to understand that solidarity is the key to a dignified life. Robert is showing us how this is being done. By Validation.

 

To experience what ‘Validation’ means, go see YouTube!