In het jaar 2004 werkte ik 4 maanden voor Pathways to Housing (Housing First) in New York. Het veranderde mijn leven op vele fronten. Ik ben er gelukkig nooit meer van hersteld. Housing First staat voor een totale shift in het denken over herstel en de talenten waar mensen met een psychiatrische achtergrond onmiskenbaar over beschikken. Het achtervolgt mij tot op de dag van vandaag, 4 augustus 2016. Op 30 augustus mag ik spreken op een groot WHO-congres in Chennai, India. Over Housing First.
Voor mijn eerste sixpack Heineken in the Deli om de hoek betaalde ik 32 dollar
Carl, mijn room mate op de 178ste Straat, moest er onbedaarlijk om lachen. “De volgende keer, als je weer een sixpack gaat halen, dan zeg je het volgende”: Listen Sammie, I did not fall of the truck here, you charge me to much for this beer, so can you give me better price!?
Zo gezegd, zo gedaan. Voor de gelegenheid leende ik een Yankee’s Cap van Carl en sprak, zo Streetwise mogelijk, de gevleugelde woorden van Carl. Op het gezicht van Sammie verscheen een glimlach. What’s your name? And you just became New York Proof! Give me 12 bucks!
the Honorable William J. Clinton
Ik werkte in de laatste maand in het Harlem Team en won zomaar een kaartje in een interne loterij. Tot groot ongenoegen van mijn teamgenoten, die er al jaren werkten. Het kaartje kostte veel geld en gaf mij toegang tot een Fundraising Event waar ook the Honorable William J. Clinton, ex-president van de Verenigde Staten, zou spreken. Na zijn presidentschap had hij besloten een kantoor te openen in het gebouw waar ook Pathways to Housing kantoor hield. Alle instellingen in dit gebouw deden iets voor de minder bedeelden in de Amerikaanse samenleving. De opbrengsten van the Fundraising kwamen ten goede aan de cliënten van deze instellingen. De huizen en winkelpanden zijn er sinds Bill er zich vestigde substantieel in waarde gestegen.
Ik toog, gestoken in een zwart linnen pak, gekocht op 125th Street voor 100 dollar, in de Amerikaanse variant van Gako Fashion, naar the Fundraising van Pathways to Housing
Ik kwam aan juist op het moment dat Clinton uit zijn auto stapte en ik kon hem als het ware aanraken. Een vrouw aan de overkant van het gebouw, hangend uit haar raam, nodigde hem uit de avondmaaltijd bij haar te genieten. Hij liep zowaar op haar af, gaf haar een hand en verontschuldigde zich. Hij had andere dingen te doen.
Die stropdas deed ‘t em
In de hal van het gebouw, Terras in the Sky, met een fenomenaal uitzicht over Harlem, liep hij vlak langs mij heen en vele mensen probeerden hem de hand te schudden. Ik was te laat: verlegen, ik durfde niet voor te dringen. Ik was geraakt door zijn charismatische uitstraling. Gestoken in een prachtig grijs kostuum, roze overhemd en lila stropdas. Een knappe man om te zien. Hij had een schone Japanse vrouw aan zijn arm, die, zoals ik later begreep, zijn secretaresse was. Zij week niet van zijn zijde, waar hij ook ging.
Nobody got frisked
Rondom Clinton zwermden een hoop kleerkasten, uitgerust met oortelefoontjes. Ze keken mij onderzoekend aan en het vreemde was dat niemand gefouilleerd werd. Je kon, nadat je gevraagd had of je op de lijst van genodigden stond, zo naar binnen lopen.
Op de 21ste verdieping aangekomen, mengde ik mij tussen het in avondkledij gestoken publiek.
The drinks were free en ik dronk een fijn glas Franse wijn. Een minuut of tien later kwam Bill binnen en stak een emotionele speech af over Pathways en al de mensen in de wereld die in erbarmelijke omstandigheden leven en alle hulp verdienen die voorhanden is. Hij liet het natuurlijk ook niet na om het beleid van President Bush onderuit te halen. Iedere New Yorker die ik gesproken heb in die 4 maanden wilde maar één ding, ‘Vote Bush Out!’ en ik was het volmondig met ze eens. Mijn New Yorkse vrienden schaamden zich er jarenlang voor. Toen Geert Wilders stemmen begon te winnen was de beurt aan mij.
SamTsemberis, the CEO van Pathways, mijn baas, sprak na Mr. Clinton en hij was diep geraakt door het feit dat Bill zelf had aangeboden op deze avond acte de présence te geven. Toen Sam zijn speech beëindigde, besloot ik in een opwelling bij de lift te gaan staan en Bill op te wachten. Ik wilde hem graag de hand schudden. Ik had er een half uur voor over.
Eens President, altijd President
Iedereen sprak hem aan met de titel ‘Mr. President’ en ik besloot vanzelfsprekend hetzelfde te doen. Hij zei iemand gedag en draaide zich om mij een hand te geven. Ik vertelde hem dat ik in Amsterdam met dakloze mensen werkte en nu tijdelijk bij Pathways in dienst was en dat ik vereerd was hem te ontmoeten. We aarzelden om elkaars hand los te laten en ik voelde dat hij mijn hand een tweede maal, nu iets losser, omvatte. Hij vertelde dat hij een aantal malen in Amsterdam was geweest en dat hij er een fijne tijd had gehad. ‘It is a special place!’ Naast mij stond een Nederlands advocatenechtpaar dat in NYC werkte en zij besloten hun handen die avond niet meer te wassen. De advocate viel bijna flauw bij de aanraking met Bill.
Ik nam nog een foto van Bill met mijn cell phone
Juist voordat Mr. Clinton de lift instapte. Mijn reis kon niet meer stuk. Ik had alle uitersten gezien, ik woonde in 5 verschillende stadsdelen, arm en rijk, wit, geel, rood en zwart, ik had Bill de hand geschud, mijn visie en missie over daklozen mensen was totaal overhoop gegooid, ik was niet meer dezelfde. Alles waarop ik had gehoopt toen mijn reis een aanvang nam.
Onderweg, naar de Subway op 116th Street, passeerde ik allerlei woningen. Prachtige, roestbruine Brown Stone Houses. Op de trappen zaten mensen van een zwoele zomeravond te genieten. “You look sharp, in your black suit!, riep een van de mensen mij na.
Free Beers
Ik stapte op de 178ste Straat uit en kocht een sixpack Heineken bij Sammy. “Roekies, what’s up!?” Hij had mij nog nooit in stropdas gezien. Ik vertelde Sammy dat ik de hand van Bill Clinton had geschud. Mijn bier kreeg ik die dag voor niets. En the Clinton’s, dat zijn geboren Presidenten. Chelsea komt ook nog wel eens aan de beurt. Bovendien wil ik de komende acht jaar nog zeker 30 keer met groepen naar the USA. Die lopen qua Peer Support nog steeds vijf jaar op ons voor.
Vote for Hillary.
Please.