Sinds jaar en dag verkneukelen wij ons aan het TV-programma Ik Vertrek. Met groot leedvermaak kijken we toe hoe andere escapisten zich in een ongewis avontuur onderdompelen. Want zo kun je zoiets wel noemen. Zo’n ervaring is overweldigend en staat bovendien in de Top 5 van stressoren in de diagnostische criteria van de DSM-V. Een classificatiesysteem dat in de Psychiatrie gebruikt wordt om jou en je problemen in een hokje te douwen.
Al die afleveringen van Ik Vertrek, en we hebben ze allemaal gezien (ja, ook in de herhaling), die kloppen als een bus. Je kunt je nog zo goed verdiept en ingeleefd hebben in wat je gaat kopen of net gekocht hebt, maar de realiteit is vele malen minder rooskleurig.
Zo hadden we ons oog op een 13e eeuws kasteeltje in de Lot laten vallen. Terwijl ik in de zomer van 2021 voor de Socialrun per pedelec naar Santiago de Compostela aan het fietsen was, togen mijn vrouw Marie-Anne en haar broer Meindert per auto Naar Villeneuve sur Lot. Om dat chateau te bekijken.
Het is misschien een iets te groot project voor ons, concludeerden zij. Maar ga toch maar kijken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging tenslotte toch die kant op.
Na een heel aangenaam verblijf op Camping La Roche Canillac van mijn vrienden Eric en Iris, trapte ik via Rocamadour richting Villeneuve. Hun verhaal is net zo Ik Vertrek-waardig als al die andere sappige verhalen trouwens. Als je wilt weten hoe het hen vergaan is, beluister dan deze Podcast. Eer en Ier Vertrekken.
Een lang verhaal kort
Het huis en de omgeving spraken mij aan.
We deden een bod.
Op 19 augustus 2021 parkeerden wij onze auto om 14.00 uur voor het kantoor van de notaris in Villeneuve sur Lot.
Op 19 augustus 2021 om 14.05 uur draaiden wij ons op de stoep van de notaris om en zijn we weer naar Nederland gereden. Zonder het koopcontract te tekenen.
Laten we het op koud-water-vrees houden
De werkelijkheid was vele malen ongemakkelijker, maar ik boog mij op positieve weerslagen van wat ons in het leven bezighoudt, dus laten we het diepgaande twijfel noemen. Dat is een stuk sjieker.
Weken later stelde ik mij weer in verbinding met de 80-jarige eigenaresse van Château Mondou. We kregen dat huis maar niet uit onze hoofden. We zijn weer in gesprek gegaan. Gek genoeg alsof er niets gebeurd was. Dat is voor veel mensen een effectieve grondhouding.
Op 16 december 2021 hebben we het koopcontract getekend en mogen wij ons eigenaar noemen van een 13e eeuws kasteeltje in de Lot et Garonne.
Dat is natuurlijk mind blowing. Evenwel. Elke ochtend slaat de schrik ons om het hart.
Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?!
Er gaat elke dag wel iets stuk. Het kostte weken om het huis te clearen. Dat wil zeggen : we hebben de ramen opengegooid en 75% van de inhoud van het chateau naar buiten gegooid. We rijden elke dag naar de dechetterie (vuilstort). En zijn we met bossen rokende Salie in elke hoek van het huis geweest. We hebben er vooralsnog (nog) geen spoken zien rondwaren, anders dan apparaten die het om onverklaarbare redenen begeven.
In onze vorige Franse woonplaats in de Bourgogne, stond aan de rand van het dorp ook een kasteel. Als we onze hond uitlieten, dan maakten we een rondje langs dat immense gebouw. Over het algemeen, als de Canadese kasteelfamilie thuis was, zag je er links onderin het kasteel slechts één lichtje branden. Nu begrijpen we waarom.
Het is de enige echt verwarmde plek in het chateau
Namelijk, de keuken. De overige kamers zijn steen- en steenkoud. Vooral als er geen CV en enkel open haarden en houtkachels aanwezig zijn, zoals ook in ons kasteel.
Het is dus even wennen. Evengoed. De Nederlands/Franse/Friese aannemer Renzema, die al 25 jaar in Frankrijk woont en werkt, is inmiddels langsgereden voor een inventarisatie van onze (ver)bouwplannen. Die liegen er niet om, qua prijs dan. Niet dat we daar niet van op de hoogte waren, maar toch. Het vraagt om overleg over wat wel en wat niet aan te pakken. Maak een Masterplan, stuur dat voor 1 april in, dan gaan wij alles voorbereiden en dan kunnen we volgend jaar aan de slag.
Slik
Evengoed. Elke dag houden we meer van deze bijzondere plek. De vergezichten zijn wonderschoon. De zonsop- en ondergangen zijn oogverblindend mooi. De ruimte, de vrijheid om te bewegen is verslavend. Je voelt ineens dat je bepaalde spiergroepen bepaald verwaarloosd hebt. Want er moet natuurlijk wel gesjouwd en geknutseld worden. De door de vorige bewoner aangelegde TV-aansluitingen zijn afgekoppeld. We maken vuurtjes. Daar kun je uren naar kijken.
En als altijd, als je niet weet waar je moet beginnen en je door de bomen het bos niet meer ziet, dan is er altijd iets om je aan vast te houden. Op het wereldwijde net komt elke dag een hart onder de riem voorbij. Als je het wilt zien.
Een gedeeld luxe probleem is een half luxe probleem. Als je kinderen en aanhang, en bevriende echtparen een paar weken langskomen, dan valt alles weer heel erg mee. Nee, het huis wordt er vooralsnog niet warmer en beter op, maar het ruimt lekker op en gezellig is het zeker.
Die drie kids koken daarnaast de sterren van de hemel. De liefde van een kasteelheer gaat door de maag. Vooral als er gnocchi op het menu staat.
Cette histoire continue
Château Mondou in de Lot (Website)
Château Mondou in de Lot (Instagram)