Day Twenty one – Amsterdam – Santiago
Een plaatje van de Refuge in Saint Paul les Dax. Een klein huisje, on the outskirts van deze stad. Dat is het enige nadeel van de Refuges waar ik tot nu toe heb geslapen. Ze liggen allemaal in een beetje gloomy wijken van de stad.
Anyway, ik was precies op tijd voor de derde wedstrijd van het Nederlands elftal en ik zat er alleen. Niemand die aanstoot hoefde te nemen aan mijn drie vreugdekreten (eindstand 3-0).
Laat in de avond kwam er een tweede pelgrim bij. Een jongeman op een aftandse fiets, gekleed in een joggingbroek waarvan de naden aan het loslaten waren, een trui, een T-shirt en een klein rugzakje. Verder had hij niets bij zich. Hij vertelde dat hij op doorreis was naar een voor mij onbekende plaats.
Ik was er niet gerust op. Er kwam subiet een onbestemd gevoel op. Dat voorgevoel dat mij in de straten van Amsterdam, in de 20 jaar dat ik in die stad dakloze mensen heb geholpen, altijd geholpen heeft.
Hij informeerde of er iets te eten was
En begon daarbij kastjes open te trekken. Hij vond er meer dan ik aanvankelijk had gevonden, want ik had die kastjes ongemoeid gelaten en was naar de andere kant van de stad gefietst om bij de Intermarché wat avondeten aan te kopen. Na het nuttigen van een pastamaaltijd zonder opsmuk (want meer was er niet), trok hij zich terug in de andere kamer, barricadeerde de deur met een matras van een van de bedden en liet zich verder niet meer zien.
Ik kon de slaap maar moeilijk vatten en naarmate de uren vorderden begonnen zich er in mijn hoofd allerlei horrorscenario’s af te spelen. Ik zou in deze stad mijn Waterloo vinden : bedwelmd worden met één of ander sederend gas, beroofd worden van mijn schamele bezittingen, mijn passen, mijn best wel dure fiets en dat was het einde van mijn Buen Camino.
Om de twee uur werd ik wakker van kortstondig geschuif met stoelen in de kamer naast mij. Geen idee wat hij aan het doen was. Ik was blij toen het ochtendgloren zich aandiende. Om 08 uur stak hij zijn hoofd op de hoek en wenste mij goedemorgen.
De laatste gedachte die ik had, vlak voordat het licht werd, was dat ik hier met een dakloze jongere te maken had die zich op heel slimme wijze een nachtje onderdak en een maaltijd had verschaft. Van datgene wat ik bij de Intermarché had gekocht, heb ik een ontbijtje voor hem achtergelaten. Hij was er blij mee en liet zich ontvallen dat hij uitkeek naar het weerzien met zijn vriendin en hun kindje.
Ik wenste hem veel succes, want op het moment dat ik vertrok regende het Cats and Dogs. Na een uur fietsen was ik precies 0 kilometer opgeschoten. Ook Joke van Google Maps was door de heftige regenval de kluts volledig kwijt. Mijn Socialrun regenpak kon die hoeveelheid water niet aan, alsook één van mijn fietstassen. Toevallig de tas waarin ik mijn Macbook en Rode microfoontjes vervoer. Die heeft het gered, zoals je zult begrijpen na het lezen van dit verslag. Dat betekende een half uurtje overpakken onder de luifel van een transportbedrijf.
Eerlijk gezegd
Ik heb een luttel moment getwijfeld om meteen in the checken in een hotel. Een reactie van Marjanne op Instagram m.b.t. mijn verblijf in deze stad deed mij ook besluiten om toch door te gaan. Deze stad was niet voor mij gemaakt. Troosteloos, dat vond ik er van, net als Marjanne.
Buienradar gaf niet een bepaald rooskleurig beeld van de rest van de dag en dus ben ik nog een keertje of drie door een flinke stortbui heengereden. Het is wonderlijk hoe Ausdauer en Wanhoop zich in rap tempo kunnen afwisselen. Evenwel, stoppen was geen optie, als je zo’n ervaring en stad achter je wilt laten. Ik ben er best trots op.
M.b.t. de ontmoeting met die sjofele jongeman wil ik het volgende zeggen. Ik baalde vooral van mijn voorbarige aanname. Deze reis is vooral een confrontatie met jezelf. De aannames die je maakt en die niet blijken te kloppen. De weersomstandigheden. Die helling die je voor je ziet en die onneembaar lijkt. De ongerede angsten. Het surplus aan kilometers dat er nog voor je ligt. Waar slaap ik vanavond? Is dat belangrijk? Kortom, ik kan het iedereen aanraden, zo’n solitaire tocht. En wat is solitair? Er leven en lezen zoveel mensen mee met deze reis. Je bent nooit alleen.
En na regen komt zonneschijn. Ook dat platgetreden tekstje bleek maar weer eens waar te zijn. Mijn rit naar San Sebastián ging in eerste instantie langs Bayonne. En de laatste kilometers naar Bayonne, langs de oevers van de Adour, waren de mooiste tot nu toe. Ik heb zelden zoveel prachtige huizen bij elkaar gezien. Het leek er op dat alle eigenaren hadden afgesproken hun straat, over een aanzienlijke lengte, met de meest prachtige bloemen uit te dossen. Wat een vrolijkheid.
Gelukkig zijn vandaag de donaties na een week stilte ook weer op gang gekomen. Ik hoop dat we het streefbedrag van €5000 gaan halen. We zitten nu op al een prachtig bedrag van €3604! Binnenkort maak ik bekend waar mijn helft van dat bedrag naartoe zal gaan. De andere helft van dit bedrag gaat natuurlijk naar de nobele zaak van de Socialrun. Geloof mij, om zo’n project te starten en overeind te houden, daar heb je ausdauer en volharding voor nodig.
Enfin,
Ik ben in San Sebastián aangekomen, safe and sound. Wat een verademing. Het weer was er niet veel beter op, maar iedereen verpoost hier buiten, op terrassen, in de winkelstraten, in de kerken, jong en oud. Een stad met een eetcultuur van ongekende variëteit en schoonheid.
Er stond niemand aan de grens om mij te vragen wat ik kwam doen. De receptionist van het Hostel waar ik slaap was er duidelijk over. Wij zijn blij dat je er bent, dat er weer mensen komen. We hopen dat je van onze stad geniet en wat we je allemaal kunnen bieden. We gaan er van uit dat iedereen verantwoordelijkheid neemt voor de ander.
Op straat draagt iedereen een mondkapje, daar is klaarblijkelijk geen discussie over. Ik blijf hier een dagje extra. Nog steeds dik voor op schema.
Helaas, zo leerde ik eergisteren, zijn alle Camino Refuges in Spanje gesloten tot zeker 1 juli. Het was mij al opgevallen, er zijn nog weinig mensen die deze reis met mij maken. Ben dus aangewezen op B&B’s waar ik weinig mensen zal treffen. Ook hier in het Hostel ben ik één van de weinigen.
Mijn Camino is vooral een reis mét mijzelf. Is dat erg? In geen geval. Heb ik spijt? In geen geval. Ik heb alles al. En hoe rijk ben je als je zo’n reis kunt en mag maken? 35 Days Inclusion Learning Experience from Amsterdam to Santiago de Compostela. Powered by de Socialrun, Zorg en Welzijn en 112 donateurs (ook de mensen die anoniem hebben gestort!) Ik doe hét tenslotte voor een ander. Je bent nooit alleen.
Ik heb een hekel aan het voeren van een discussie via Social Media. Dat ga ik zoveel mogelijk uit de weg. Behalve vandaag. Bijgaande foto kreeg ik doorgestuurd van Marnix Geus, je weet wel, van ons initiatief ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!’. Vanaf 2021 doen we alles om elk kwartaal het leven van één dakloos persoon te redden. Te beginnen met Paul. Anyway, terug naar deze billboard. Die schijnt in Almere te staan. Persoonlijk, als ik burgemeester of wethouder zou zijn, dan zou ik mij kapot schamen als er dakloze mensen in mijn gemeente op straat of in de opvang zitten en slapen, of als mensen bedelen op straat. Housing First zou bovenaan jullie prioriteitenlijst moeten staan. Als je geld weggeeft, dan is het sportief als jij je niet afvraagt wat de ontvanger er mee gaat doen. Het is niet meer van jou, dus bemoei je met je eigen zaken. Het is bewezen door onderzoek dat mensen met een overmaat aan compassie, dat die langer leven dan mensen zonder. Het is goed voor je ziel om mensen geld, koffie, broodjes, slaapzakken, kleding en liefde te geven. Je wordt er gelukkig van. Bovendien doe je iets in plaats van niets. Als je iemand ziet bedelen, geef geld, of iets anders en ga in gesprek over de reden waarom iemand zichzelf die vernedering aandoet. Misschien dat het je gegeven is vriendschap te sluiten en die persoon verder op weg te helpen. Op weg naar een beloftevolle toekomst. Naar een leven dat lijkt op dat van jou en mij. Ik nodig de burgemeester en wethouder van Almere uit om vandaag naar het centrum van hun stad te gaan en daar de volgende oefening te doen. Kantel je hoofd, breng je kin naar je borst en loop gedurende een half uur in deze positie door het centrum van jouw stad. Deel na deze oefening de ervaringen die je hebt gehad, hoe jij je voelde, hoe mensen op jou gereageerd hebben. Dan weet je hoe het voelt als je moet bedelen voor je geld. (credits oefening ? Harry Gras, opleiding RINO Bemoeizorg).
#geefruimhartig #haaldatbillboardweg #marnixgeus #harrygras #housingisabasichumanright #geldengelijkwaardigheidook #watvindjijereigenlijkvan #geefenvraagjenietafwatmensenmetjouwgelddoen #itsnoneofyourbusiness #meedoeniswinnen #geveniswinnen
