Auteur: Rokus

Geplaatst op

Hou van het leven, leef van de liefde.

 The Big Easy. New Orleans. Ik was er om een conferentie over Housing First bij te wonen. ‘Huisvesting Eerst’ is een succesvolle methode om mensen met verslavings- en psychiatrische problematiek, verspreid over de stad, tussen gewone burgers te huisvesten. Vijfentachtig procent van de mensen die via deze inventieve methode gehuisvest worden, woont na twintig jaar nog steeds zelfstandig. Het model wordt over de hele wereld toegepast. En geloof mij, die mensen zijn gek en verslaafd, of allebei. En dat bedoel ik niet oneerbiedig. Maar dan begrijp je beter wat ik bedoel. Dit is een bijzonder model. De conferentie heeft mensen uit alle delen van de wereld naar deze stad gelokt. Sam Tsemberis, de bedenker van Housing First, stelde dat wij de oorlog aan dakloosheid zouden moeten verklaren. “Because governments finance wars!”.

De bijnaam van deze stad draagt het in zich, mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en gemakkelijk. Zelfs mannen worden hier door mannen met ‘Sweetie’ aangesproken. Dat voelt als een warme deken. De binnenstad is gebouwd door de Fransen en Spanjaarden. En hoe kan het ook anders, dat zie je vooral in de wijk ‘the French Quarter’ terug. Prachtige monumentale huizen, fenomenaal hekwerk en tot de verbeelding sprekende veranda’s, uitgedost met een veelheid aan gekleurde bloemen. Een stadsdeel dat je volgens veel New Yorkers niet zou mogen verlaten, omdat je dan het risico loopt aan criminaliteit ten prooi te vallen. Niks van gemerkt trouwens.

Hurricane Katrina is hier na 7 jaar nog steeds onderwerp van gesprek. Het aantal daklozen in de stad is na die orkaan opgelopen tot tienduizend mensen. Veel middle class huishoudens waren niet of onvoldoende verzekerd en zijn alles kwijtgeraakt. Tijdens een fietstocht door de stad, op de laatste dag van deze studiereis, drong de volle omvang van het daklozenprobleem in deze stad zich aan ons op. Het voetpad langs de Mississippi lag vol met mensen die er bijzonder slecht aan toe waren.

Ik heb er weinig nachtrust genoten. Recht onder mijn hotelbalkon huisde een Ierse Pub. Op zich niks bijzonders, Ieren vind je overal in de wereld, ware het niet dat die tent 24 uur per dag open was. En die gasten maken evenveel lawaai als ze drinken. Op één van mijn slapeloze nachten liep ik er Mark tegen het lijf. Hij was op zijn 13e levensjaar door zijn ouders verlaten, woonde in een kindertehuis en was vijf jaar dakloos geweest. Voldoende reden om op zijn minst een gezond wantrouwen jegens de samenleving op te bouwen. Mark stond er daarentegen monter bij. Hij was goedlachs en praatte honderduit. Ondertussen werkte hij een machtige hoeveelheid ‘Whiskey Sour’ naar binnen, een nogal populair drankje in the Big Easy. Toen bij mij het licht uitging was ik nog net wakker genoeg om mijn oog op één van zijn vele tattoo’s te laten vallen. ‘Hou van het leven, leef van de liefde’ stond er prominent op zijn linkerarm. Gezet na een onstuimige liefde in België. Ik heb er nog een ‘Margarita’ op genomen. Zonder zout.

Geplaatst op

Herstelvakantie met rode wijn

Met Mr. Bojanglesop de speakers door de Bourgogne rijden, terwijl links en rechts diepgele koolzaadvelden voorbijschieten. Dat heet met recht geluk. Daar rij je een blokje voor om. Ik woon deze week met 2 hulpverleners, Mike (the Handyman), Joep (the Certified Peer Specialist) en 4 cliënten 5 dagen in mijn huis in Frankrijk.Ik ga daar nooit prat op, op dat huis. Behalve voor deze keer. Mijn vriend en collega Harry Gras en ik hadden bedacht dat het aanbieden van een korte vakantie wel aan zou slaan bij mensen die een forse duw van het leven hebben gekregen. Zo’n trauma kan variëren van een psychiatrisch probleem, dakloosheid, tot een verslaving. Of combinaties daarvan. Spreken in ziekelijke termen laat ik verder achterwege. Dat gaat niet over Herstel. We hebben vooral gesproken over dromen en toekomstperspectieven.

Dromen

Dat gaat eigenlijk vanzelf als je met 8 mannen een huis deelt in de campagne, ver weg van de bewoonde wereld. Je kookt samen, je eet samen, je wast samen af en je werkt samen een klussenlijst af. Geen coffeeshop in de buurt. Een dagstructuur dringt zich dan vanzelf  op. De zon komt op en gaat weer onder. En ’s nachts zingt de Nachtegaal. Dan kan het zomaar gebeuren dat die structuur en naastenliefde zijn vruchten af gaat werpen.

The trail is the thing

Elke dag, bij het ontbijt, las ik een kort Amerikaans Herstelverhaal voor. Jaap had er een duidelijke mening over: “Ik heb geen zin meer in therapie, ik ben sufgeluld over wat wel en niet mag in de klinieken. Dus laat dat maar achterwege.”  Dat boek, The Trail is the Thing, is het beste boek over Herstel dat ik de laatste jaren heb gelezen. Ik gebruik het bij elke gelegenheid en lees ook mijzelf elke ochtend een krachtig verhaal voor. De dag kan voor mij dan niet meer stuk. Met een mooi woord heet zoiets priming. Een rooskleurig toekomstbeeld kan maar één kant op; de rooskleurige kant.

Rode wijn

Het miste zijn effect ook in deze week niet. Zelfs Jaap begon er na twee dagen schik in te krijgen. Elke dag was er wel iemand in de groep die mij er aan herinnerde om het verhaal voor te lezen. Evenwel. Midweeks moest er natuurlijk wel iets mis gaan. Mohamed had bij de Carrefour twee flessen rode wijn gekocht. Zogenaamd voor de chef van zijn werkplaats. Die vond ik ’s avonds leeg terug achter een stapel beddengoed. Mij neem je na dertig jaar verplegen niet meer in de maling. Mohamed maakte een bijzonder lange nacht, waarna hij besloot verder niet meer te drinken.

Pinnen

Op de laatste dag vierden wij 48 uur droogstand voor Mohamed en Leroy. Na het voorlezen van  een verhaal over het geven van complimenten, schonk ik Jaap het boek. Hij was ontroerd en sprak een indrukwekkende afscheidsrede uit. Onderzoek heeft uitgewezen dat psychosen twee keer vaker voorkomen in dichtbevolkte gebieden, dan op het platteland. Ik heb Mohamed die laatste 48 uur niks geks meer horen zeggen. En Jaap, die wilde niet meer naar huis. “Eigenlijk mis ik hier alleen nog een Postbankpinmachine.”

photo credit: paraflyer via photopin cc

Geplaatst op

Validation and the Bucharest Learning Experience April 2012

SAMUSOCIAL

Robert was not the kind of person you will miss, standing in line, waiting for the services that SamuSocial offers homeless individuals in Bucharest. He simply looks to well taken care of and you know instantly that there should be no reason for him to join the 5000 homeless individuals in this city. Medaline, the driver from the SamuSocial Outreach Team, took Robert to the main office, where I had the opportunity to speak too him for a few hours. His brother, Marius, was with him. Respectfully, he sat just behind Robert at first. I had to ask him to join us at the table. Robert started out by telling that he and his family, a mother, a sister and Marius had been homeless for 7 years. When Ceauceşcu ruled this country his regime disowned house owners to give these houses away to people in need of housing and members of the communist party.

After Ceauceşcu was executed in 1989, the original house owners came back and many people became homeless.                                                 Like the family of Robert. Robert showed me the original form that evicted his family from their home in 2005. It turned their world upside down. Of and on they can stay at an uncle’s home. Unfortunately his wife suffers from alcohol addictions and often her behavior is so bad, the family has to leave the house.  A Protestant church offers them shelter for a few weeks.

Marius and Robert

Robert is in no way a role model for someone  who is down on his luck. During this study experience we have seen people crawling out of holes in the ground during our night Outreach. We have seen and met a lot of people begging for money in most various ways. One young girl with a burned face even took her pants off and sat down on the street in a crowded shopping area to show us her totally burned body. It was hard to imagine her body was once a temple and carried the promise of new life. I saw an old Roma woman whom I had spotted in December 2011 too, when we came to prepare for this tour. Her legs showed the same outrageous wounds. Her situation seemingly did not get worse over three months.

All this, combined with the hundreds of stray dogs and dirt in the streets, you wonder why nothing is being done on a much wider scale to solve all these problems. How can a government expect that people feel proud about their city and country if neglect is a common thing?! It makes people ignorant and passive. At the same time I realize that reasoning back, in time, homelessness in Bucharest is not a ‘Bucharest thing’. We, as the World, are responsible for homelessness in any city. And we have to find ways to solve this global problem. A humble silence took over in the minds of members of my group. Every day. In the evening it took a lot of talking and reflecting to make this experience understandable and something to deal with.

Stay in line

Robert stated that it is probably going to take two to three generations to make the communist phantoms disappear. In his memory ‘lines’ have a special meaning. During the Ceaucescu period standing in line was a daily routine. People had to wait for almost anything. Food, public transport, clothes and cars. To become the proud owner of a Dacia you had to get a place on the waiting list. Then you had to wait for years to get a higher ranking on the same list. Once you had a car and thus a number plate, it was only allowed to drive your vehicle on certain days of the week. The number on your plate would tell you which days. On the last day of our study tour we took Robert to the ‘People’s Palace’. I could see he felt uncomfortable at some moments. Although he stated that this was ‘his house’ too, he had no reason to believe that he could benefit from that, at that very moment. But Robert is a special person. He has every reason to be low on self esteem and being cynical. Instead, I met a proud young man, trying to hold on to what life is meant to be. Reaching to your full potential, connect with people and strive for love and happiness.

Dreams

Robert follows French and English classes at the local University. It is astonishing how many general knowledge Robert can demonstrate for a young man who on only one occasion left the city and country where he was born. He spent four months with the Red Cross in Spain, hoping to find a job. He left because of the 20% unemployment rate in that country. There was no way he could find a job. Robert believes in God. His favorite verse is Jeremiah, verse 10. ‘Don’t be afraid, because I am.’ He dreams of having his own Foundation. It will carry the name ‘Life Flame’. He wants to help people who are in the same position he and his family are at. And, Robert wants what every human being wants. A house which he can call home, a relationship and kids. One of my group members talked to a woman in the SamuSocial Drop In Center on the following day. After a while she found out that she had been talking to the mother of Robert, who spoke so proudly of her sons. There is no such thing as coincidence.

Validation

My group stayed in Bucharest for 6 days. We have visited several programs. Programs that are carried out by highly motivated workers and people with great determination to solve the problem of homelessness. To help people with multiple challenges. We were moved by their wholehearted actions. Our gratitude goes out to Aras, Obregia Hospital, Estuar, Parada, Casa Ioana and most of all, to our friends from SamuSocial. They have made this event into something one will never forget. The people of Bucharest understand the Art of Hospitality like no other nation. They have been suppressed long enough, to understand that solidarity is the key to a dignified life. Robert is showing us how this is being done. By Validation.

 

To experience what ‘Validation’ means, go see YouTube!

 

Geplaatst op

Christmas Dreaming in Bucharest

Christmas is a universal happening. Cities are decorated to the need and greed of consumers.  All done to make sure people buy, buy and buy again. Bucharest differs, in that respect, not of other cities. However. This Christmas Show stands in stark contrast with the less fortunate in this city. And there are so many. Bucharest counts 5,000 people homeless individuals and families, from very young to very old. My pal and colleague Harry Gras has been coming here for many years. His efforts to help out friends and homeless individuals in this city have been almost relentless.  His aim is to leave the money we have too much in the West. We traveled to Bucharest to prepare for a study tour in February 2012. A part of the registration money for that tour will be donated. Thus we support our colleagues and friends from SamuSocial. SamuSocial is an NGO (Non Governmental Organization). A club of 22 altruistic people, who row with minor belts 24 hours per day.

Once you leave the old center of Bucharest, the desolation in this city takes over. The demagogue Ceausescu is still widely represented, in the form of drab, similar residential bunkers and an outrageous Palace. The poverty is dripping of the roofs, windows and walls. The street scene is completed by tons of street dirt and hundreds of earmarked stray dogs. We visited the Missionaries of Charity. Two beautiful villas, situated in the midst of a residential area. You can only reach them by taking a muddy and bumpy road in a very slow pace. Brother Genaro allowed us to speak to some of the residents. Men with half, festering or broken legs and a much to young man affected by Alzheimer. People who can’t stay anywhere else. Because they have no one else in this world. One of the villas was empty, because Brother Genaro can no longer pay for gas, water and light.

We visited a hospital where people with infectious diseases are likely to find their Waterloo. At the front door they discouraged us to enter the worn off building. In earlier years I was vaccinated against TB and according to Harry you’re protected for life. So, I took the risk, because Ilie, a very dignified and friendly man, dressed in something that once was a bathrobe, shook our hands and invited us for a tour through the building. Then you are presented a glimpse of the appalling living conditions in this hospital. It is like entering a documentary. Sleeping rooms with six beds, with people who, judging by the color of their face, are not having a long life expectancy. Our guide had tried to lighten up the room a bit, with a few Christmas branches. On such a day a humble silence overtakes your thinking.

I have also seen the Ceausescu Palace, I believe. That is of such a size and arrogance, that it is difficult to understand that such a thing really exists. We did a tour of two hours and the guide stated that we only had seen 5% of the total building. At the main gates veterans were demonstrating against poverty.

There is an extraordinary thing about poverty. People who are affected by it share more and in better fashion. People are willing to donate their last meal to you. That is why traveling to Romania is compulsory for Western people and Health Care Workers. To witness the shear determination and passion of all the friends and colleagues we met in Bucharest. So we never forget that prosperity is not comprehensible.

In a restaurant that goes by the name of ‘ Moments ‘ Frank Sinatra sang “Christmas Dreaming” during our dinner in the evening. We are going to leave this city full of contradictions. Traveling home, to celebrate the feast of Christmas in the womb of our families. A few hours before we left we visited the state hospital for the second time. We donated some of our money to Ilie. To offer him and other residents the possibility of something that feels like Christmas. Images that will stay engraved on your retina.

I am confused and in need of contemplation.

I believe that is what Christmas is for.

 

Rokus Loopik

December 2012

Column for ‘Het Straatjournaal’

The Street Journal of Haarlem, the Netherlands

Geplaatst op

Courtesy: de hoffelijkheid van daklozen in New York

de hoffelijkheid van daklozen in new york - amerikanen hebben coutesy hoog in het vaandel

You go to sleep with everything and you wake up with nothing.

 
Deze uitspraak kreeg ik mee toen ik de moeite nam om een dakloze man aan te spreken. Hij hield de deur voor mij open van een Starbucks op 7th Avenue in New York. In ruil voor die dienst vroeg hij mij wat klein geld. Hij vertelde dat hij er niets voor voelde om in een opvang voor daklozen te slapen:

“Daar laat je een hond nog niet slapen”

Het aantal daklozen in New York is de laatste jaren gelukkig fors gedaald. Het feit dat meer instellingen meer met elkaar samenwerken geeft meer goede resultaten. Het Departement van Daklozen Diensten heeft het heft in handen genomen en maakt in deze stad de dienst uit. Als er niet wordt samengewerkt en er geen resultaat geboekt wordt, dan krijg je als instelling simpelweg geen geld en contract meer. ‘Resultaat’ wordt heel praktisch vertaald in het aantal mensen dat je van straat haalt en van straat kunt houden. Hoe simpel kan het zijn.

Evenwel. De economische recessie is nog lang niet voorbij. De instellingen die zich met daklozen bezighouden worden de komende jaren flink afgeknepen.  Het aantal daklozen, alleen of families, zal daardoor flink gaan toenemen. Dat is de verwachting. En toch blijven New Yorkers onvoorwaardelijk positief. Dat zit diep in de volksaard verankerd. Als je bedelt, dan stel je daar een dienst tegenover. Voor niks gaat hier alleen de zon op. En dus houdt je de deur voor iemand open of je beult jezelf voor een paar bucks af door de stoep voor een winkel van een paar meter sneeuw te bevrijden.

Hoffelijk

Op de voorlaatste dag van onze studiereis bezochten wij The Living Room. In New York heet zoiets een ‘Drop in Center’. De taxichauffeur die ons bij het Inloopcentrum wilde afzetten was er niet gerust op. Of we zeker wisten dat wij op dit adres afgezet wilden worden? “Ik kom hier eerlijk gezegd nooit en dat zouden jullie ook niet moeten doen.” Volgens Ralph Acevedo van the Bronx Works valt het allemaal wel mee. Statistisch gezien ben ik het met hem eens. Tijdens de 8 studiereizen die ik in de afgelopen 7 jaar gemaakt heb is mij niet 1 keer iets overkomen. Sterker, de hoffelijkheid van New Yorkers is zo overweldigend, dat zoiets voor een gemiddelde Europeaan eenvoudig niet te begrijpen is. En toch blijven wij maar roepen dat Amerikanen oppervlakkig zijn.

‘Ik spreek thuis, in mijn vrije tijd, nooit zomaar iemand op straat aan’

liet Hans Pijp, een meegereisde daklozenpsychiater mij weten. “Hier doe ik niet anders en ik heb de leukste ontmoetingen, elke dag!” In een inloopcentrum vol met hardcore daklozen verwacht je weerstand. Tegenzin om met pottenkijkers te spreken. Niet in the South Bronx. Je krijgt er een nette rondleiding, in een nette omgeving. Want een nette omgeving heeft een helende werking op je geest. Voor wie nog twijfels heeft over waar Amerikanen voor staan. Bekijk een politieauto van the NYPD. Zij hebben ‘Courtesy’ hoog in het vaandel staan. Letterlijk.

Geplaatst op

Ending among the Stars

Connie. I met her the day before the Rudle Conference. I would speak about stigma and how people with a psychiatric label can turn away from it. The Conference was in Stord, Norway. Connie lives in Norway and before that she lived in Canada. She is fluent in English.
 

Connie was depressed for five years

 
She experienced misery up close and actually her recovery was still in its early stages. She was pleasantly surprised and amazed when I asked her to work with me. A few hours before we were to go on stage, we discussed our performance. To be honest, I was a bit worried. Connie’s breathing sounded like that of a marathon runner after the 30k limit. Despite the mindfulness course she took.

The Mental Health Association of Southern Pennsylvania, an organization run by consumers, read out an empowering message at the beginning of each day. They were meant to provide people with the power to turn the day into a memorable one. Providence made me bring one of these stories to Norway.

“Ending among the Stars.” Connie wanted to read out that message during our performance.

*  I love and accept myself and I am worthy of love.

*  I am a unique, peaceful and free being.

*  I am safe and protected.

*  I am joyful…grateful, …loving…

*  I am a forgiving person.

*  It is safe for me to give and receive love.

*  I am talented and successful in all that I do.

Some people say affirmations before each meal. Some start their day with

a new affirmation. Others end their day with a positive thought. The more

We use affirmations; the more we’ll find ourselves in a positive place

that will support us, especially as we find ourselves ‘among the stars’.

The proverbial needle. That’s what you could hear falling during Connie’s presentation. Many felt like crying. I was one of them. Connie took the opportunity to explain to the audience how she, at a certain moment in her life, had felt like drowning in a mental marshland. And how much effort it takes people with a psychiatric label to think of something positive about themselves.
 

Connie’s story gave us goose bumps

 
The audience treated her to a standing ovation, again and again. And Connie had the feeling she went to the moon and back. The day I got home, Connie sent news. She had opted for a job at a local Outreach Team as a peer worker. And she probably will get that job.

“You made me feel like I was on top of the world, somewhere among the Stars!”

In fact I had nothing to do with it. Connie was the Star. And that is the way it should be.