Een avond vol verhalen, poems en songs van eigen maak.
De toegang is €10. Een deel van de opbrengst gaat naar the Living Museum. Een deel gaat naar de carrière van Joshua en Youri. En een deel gaat naar jouw drankje en versnapering.
Er zijn gedichtenbundels en boeken van Joshua te koop en een voorinschrijving op de nieuwe, in 2020 te verschijnen, EP van Youri Lentjes, is die avond mogelijk.
Maximaal 50 mensen kunnen zich opgeven voor die avond. Toegang voor de kunstenaars van the Living Museum is vrij.
Reserveren kan alleen door reservering van jouw stoel. Stuur een mail aan rokus@thelivingmuseum.nl.
Kom en luid dit nieuwe jaar dichterlijk en muzikaal met ons in!
In 2020 Harry Gras (systeemspecialist)and Rokus (LEAP Trainer) are organizing a special LEAP (Listen, Empathize, Acknowledge, Partner/dr. Xavier Amador) Learning Experience.
This is an experience for Family Members of people with a vulnerability for psychosis.
This experience includes a two day training by dr. Xavier Amador, co-facilitated by Harry and Rokus.
There will also be two additional days of working visits at innovative programs in New York City. This experience lasts for 7 days (two days of traveling, two days of LEAP, two days working visits and two days free time).
A free copy of Xavier’s book (translated in Dutch) and instruction video’s are included.
Dates will be planned according to the wishes of participants and the agenda of dr. Xavier Amador.
Send rokus@icloud.com an email for more information.
January 2020. A Learning Experience to Bucharest with Harry Gras. Registration is Closed.
February 2020. A Learning Experience to Boston, Poughkeepsie and New York. 20 Peers, Family Members and Professionals from the south of The Netherlands, de Zeeuwse Gronden, will participate in this special Journey. Registration is not possible. This is a private group.
March/April (29th March till April 2nd 2020). The 5th RACT (Resource Assertive Community Treatment) Experience to Goteborg, Sweden. Registration is Open (there is a possibility for 9 more people). Robin IJzerman, singer-song-writer will join us on this experience.
March 2020. A 4th Learning Experience to the city of London. This is a private group.
May 2020 (9th till 15th). A new Learning Experience to New York. Registration is Open!This is NOT a private group, anybody can join! Youri Lentjes, singer-song-writer will join us on this trip.
June 2020. A Learning Experience for 2/3 days to Antwerpen and Gent. A large variety of alternative programs will be visited in these wonderful cities. Registration is Open.
August 2020. A first and brand new Learning Experience to Uganda in close collaboration with James Bisheko from Uganda. Harry Gras has travelled to this country last year. It was a once in a life time experience. This experience will last for 8 days. It’s an experience in which working visits and wild life experiences are combined.
September 5th till 10th 2020. A specially designed Learning Experience to Moldova for a Dutch FACT Team. This is a private group.
September (12th till 19th) 2020. A new and special Learning Experience to Moldova. We will travel to this wonderful country by train, starting and ending in Amsterdam. This is a full Moldova Experience. Discover the country and people that live in this great country. Avoid the genuine travel destinations and surprise yourself by visiting Kishinev. This is a low budget experience. Coen Bardelmeijer, singer-song-writer will join us in this Experience. Registration is Open.
October 2020. A 5 day Learning Experience to Moldova. This is a private group. Registration is not possible.
December 2020. A third and exciting Learning Experience to 5 different cities in Norway (Tromso, Bergen, Stord, Stavanger, Oslo). Medication Free Wards, The Northern Lights, Whale watching, Housing First, Open Dialogue, The Living Museum Norway, are just a few of the events and programs we will be visiting. Due to the fact that we are visiting 5 different cities, this experience will last for at least 10 days. Registration is Open.
December 2020. A Learning Experience for 2/3 days to Antwerpen and Gent. A large variety of alternative programs will be visited in these wonderful cities. This Experience will take place in the days before Meet the Xperts VI! Registration is Open.
December 2020. Meet the Xperts VI! Het is nog maar een plan. Maar Peter Dierinck, Harry Gras en ik zijn vast van plan dit plan te laten werken. Wij organiseren in de decembermaand de 6e editie van Meet the Xperts. In die mooie stad Gent in België. Toegang tot dat festival zal net als in Antwerpen voor een laag bedrag zijn. We hebben al een locatie op het oog en we gokken op een hoog deelnemers aantal. Het programma is baanbrekend. Een nieuwe GGZ in een zinderend festival! Youri, Robin, Coen zullen er in ieder geval vanuit Nederland voor mooie songs zorgen. We zoeken sponsoren voor deze editie. Wat zonder jullie is zo’n festival niet mogelijk!
I have been mopping the floors of the Living Museum in Bennebroek for some hours last week. It’s worshipping, so it’s no big deal. It calms the mind. I play some music at the same time and time passes by as if nothing happened.
Somewhere in the 80’s I started working in the field of Psychiatry. Because of a predicted poor motivation, the head of our education institute made me work as an intern on a ward that went by the name of ‘Men Block H’.
It was a test
On this ward they admitted men of which they said they were too hard to handle on other wards. These men, they stole my heart on the first day I walked in. I was destined to become a nurse. A nurse with a heavy beating heart for people with so-called deviant behavior.
Birds of Paradise
The only problem was this: the regime on this ward was Hell. I can’t remember any other place with so many different keys for so many different locks. Patients were not allowed to do anything without the permission of a staff member. Some nurses where hired on the width of their biceps. Former truck drivers and contractors.
Moving one foot over the threshold of their day care room meant punishment by isolation for the rest of the day.
If you treat people like wild animals
It is very likely one day they will start behaving like that.
It was on this ward that I developed an instant preoccupation with different recovery methods and with………. coffee stains. These stains were all over the place. On the floors, on the walls, on the tables, on T-shirts, on people’s clothes, on the dressers, on counters.
Coffee and cigarettes seemed the only things the patients had to get themselves through another day in the Twilight Zone. And if you have side effects from medication, like they all had, it’s very hard to get a cup over from point A to point B without spoiling some of the content.
There is always a good reason
Why people do what they do and say what they say. Specially on these wards, where nothing happened during the day. Apart from staff ‘shoulding you’ and telling you what not to do.
During night shifts, when there was no staff to be found, you could spot me mopping the floors, the tables or anything that was contaminated with coffee stains and cigarette buts.
And this habit became kind of sustainable
We are lucky that the days of Ancient Psychiatry are long gone.
And still, nevertheless, I just and still can’t deal with it.
Coffee stains for me are synonymous with Chronic Psychiatry.
One stain is one too many.
So, meanwhile, while you guys and girls are reading this
I find joy in mopping. Mopping against stigma, mopping against discrimination, mopping against prejudice, mopping against self stigma, mopping against suppression, mopping against coffee stains, mopping for better conditions in Mental Health, mopping for 2020.
Onze kleine stadswoning, de kleine maar gezellige patio, de binnen- en buitenlichtjes. Thuiskomen van een verre reis, in de schoot van je familie, is altijd fijn.
Ik stapte net vanuit bus 300
De Schiphollijn, de Gedempte Oude Gracht in Haarlem op, nadat ik gisterenavond precies op dezelfde tijd plaatsnam in de nachttrein naar Boekarest, in Chisinau, Moldavië. Precies 24 uur later is het contrast met Moldavië en de Haarlemse Kerstmarkt nogal groot. En dan druk ik mij vanzelfsprekend eufemistisch uit.
Volstrekt begrijpelijk
Waarom zoveel Moldaviërs recentelijk een bus naar Nederland pakten. Een andere bus dan die waar ik net uitstapte welteverstaan.
Ik loodste mijn rolkoffer onhandig manoeuvrerend tussen het winkelende publiek door en mijn gedachten gingen automatisch terug naar de belevingen van onze groep in die Roller Coaster Reis van de afgelopen week.
Naar de gelatenheid
Van mensen die simpelweg te weinig geld hebben om rond te komen. Want dat is wat armoede met je doet. De lichtjes in de ogen van mensen doven uit. Naar die duizenden dakloze mensen die rondlopen met de gedachte dat hun leven voorlopig geen positieve wending gaat krijgen. Naar die super gemotiveerde hulpverleners, die met zo weinig middelen zoveel doen.
En dan weet je waarom Harry Gras en ik mensen meenemen naar die landen. Omdat het contrast zo groot is. Omdat je weet waarvoor je het doet.
Werken aan een wereld die werkt voor iedereen
Die man op de foto, met dat mooie traditionele, witte Moldavische shirt, is Arcadie Astrahan. Hij is een Held. Want hij bedient met 50 medewerkers 6000 mensen met complexe uitdagingen in een zuidelijk stadsdeel van de stad Chisinau. Een particulier initiatief.
Tot 2 maanden geleden ondersteunden verschillende Nederlandse donateurs een woning in het centrum van Chisinau. Daar had hij 6 voormalig dakloze mensen gehuisvest. Aanvankelijk betaalde hij dat uit eigen middelen, later met onze ondersteuning. Gisteren leerden wij dat het huis gesloten is. Omwille van klachten uit de gegoede buurt.
Je kunt dat zien als een verlies
Maar graag daag ik je uit je te verheugen in het feit dat 6 mensen 2 jaar lang in dat huis hebben gewoond. En dat ze met een beetje begeleiding daar een succes van gemaakt hebben.
Arcadie deed ons het volgende idee aan de hand
En dat geheel volgens de principes van Housing First. Kennelijk is Chisinau nog niet toe aan een dergelijk vorm van Supported Housing. Mensen onherkenbaar huisvesten van andere burgers is een logischer redenering.
Als Housing First Fan van het eerste uur had ik dat natuurlijk kunnen weten. Situeer een groep-woonvorm in een buurt en je weet dat je de toorn van omwonenden over jezelf afroept.
Veel slimmer is het
In te zetten op het herstel van individuele cliënten met een onbedwingbare wens tot wonen, in the midst of society. En dat heeft iedereen. Wonen is geen Beloning. It’s a basic Human Right.
En dat is precies wat we gaan doen. Hopelijk met jouw ondersteuning. We sturen maandelijks geld naar Arcadie en hij investeert dat in de behandeling/begeleiding en het herstel van 1 van zijn mensen. One at a time.
Als je daar wat voor voelt
Laat het ons dan weten. Dan nemen we je op in de lijst van donateurs en we sturen je regelmatig een update over welke stappen die persoon elke maand maakt. Zoals in elke grote stad, in elk land, genereert dat 85% succes. Je kunt je er geen buil aan vallen. De beurs is bepaald ongewisser.
Dan weet je dat
En weet je waarvoor je het doet.
De Kerstmarkt
Heb ik verder gelaten voor wat het is. Morgen is alles anders. De stilte in ons huis, in het centrum van de stad, is louterend. Dat noopt tot schrijven en contempleren.
Dank aan die geweldige groep mensen met wie we lief en leed gedeeld hebben. In werkbezoeken. In persoonlijke verhalen. Het was een geweldige reis.
Voor alle onderwijzers van Nederland en voor mensen die geen Lot uit de ‘Geluksmarkt’ hebben getrokken.
Ik was een matige leerling
Uit het raam kijken, dat was wat ik vooral deed. Dromen over verre wereldreizen. Daar, op de Thorbecke MAVO, in Alphen aan den Rijn.
Duits was een ramp
Omdat de onderwijzer en ik elkaar niet echt lagen. ‘Drei männer im schnee’. Ik heb dat boek nooit gelezen. Frans, dat was altijd plezier. Die onderwijzer, die danste voor de klas. Zoals Frans dat ook doet als je het spreekt.
Ik spreek beter Duits. Wonderlijk.
Die eerste drie klassen, die gingen nog wel. Maar de examenklas, dat was een ramp. En dan vooral Wiskunde. Ik begreep er weinig tot niets van. Tot op de dag van vandaag.
Dat resulteerde dan ook in een Herexamen
Die bewuste dag, in de nok van dat klassieke schoolgebouw, zei de rector, Mijnheer Horne om kwart voor tien, dat hij even koffie ging halen en dat hij om kwart over tien terug zou zijn.
In dat halve uur heb ik bijna alles van mijn buurman overgeschreven. Tot op de komma. In het voorbijgaan, toen de koffie gehaald was, meldde hij ook nog dat mijn buurman bij vraag 9 een ander antwoord had ingevuld.
Ik slaagde, gelukkig en natuurlijk, met vlag en wimpel
Jaren later heb ik mijn oude school nog eens bezocht. In de hoop dat ik mijnheer Horne er zou treffen. Ik vroeg hem of hij dat halve uur gepland had, voor mij?!
Ik deed het voor iedereen
Dus ook voor jou. Omdat ik wist dat je misschien jaren achterop zou raken. Omdat ik had gezien dat je potentie had.
Daarin ligt ‘Herstel’ besloten
De juiste mensen, op de juiste tijd, op de juiste plaats, tegenkomen.
Luister naar ‘Berichten uit het Universum’. Als het gaat om herstel van Trauma. Dat helpt, als je dat doet.
Gisteren mocht ik het 12.5 jarig bestaan van dit ACT-Team opluisteren met het dagvoorzitterschap van hun viering.
Ik doe nooit iets alleen, dus Youri was er aan mijn zijde.
Het was een magische middag waarin dit team een geweldige en positieve spiegel werd voorgehouden door de massale opkomst van co-workers, ervaringsdeskundigen, familieleden, directeuren, wethouders, woningcorporaties en nog veel meer volk van diverse pluimage.
Ik leerde dat zo’n voorzitterschap heel tof is om te doen en welk plezier dat kan genereren, bij mij, bij dat geweldige team, bij het publiek.
Je hoort in 1 middag voorbijkomen waarom dat team zo geweldig is en waarom een man als Henry ter plekke de ruimte en tijd vraagt om een lofzang over dit team af te steken. Een ode die zijn weerga niet kende. Die had hij die nacht geschreven. A natural born writer and speaker.
Ik kende wethouders vooral als mensen die zo’n middag een uurtje opluisteren en dan in vliegende vaart, in een gereedstaande taxi, op weg gaan naar hun volgende afspraak. Rolph Dols die pakt dat anders aan. Die bleef gewoon de hele middag en deed ons ook nog eens adviezen en toezeggingen aan de hand.
En Youri, ja Youri die zong en speelde de sterren van de hemel. Hij besloot de middag met de woorden: I am not alone.
Ik zag daarna nog weinig redenen om de middag met allerlei platvloerse woorden af te sluiten. Die boodschap was meer dan helder.
Dank Linda en Selma voor deze uitnodiging en de vlekkeloze organisatie.
Op naar de volgende 12.5 jaar en natuurlijk veel meer woningen en woonvormen voor jullie deelnemers! ACT en Housing saves life, it’s that simple.
We, Harry Gras and I, we don’t do this every Learning Experience, but sometimes, sometimes we have too. We donate a lucky coin to somebody in our group who needs this little more luck than somebody else.
10 Years ago, in New York, a lucky Silver Dollar was given to me by a homeless man, on Seventh Avenue. He told me that this coin was going to bring me luck. It was round and about the moment that Harry and I decided to start organizing our Learning Experiences. He also said that I was allowed to hand over that Silver Dollar to somebody else. Somebody who needed more luck than I did.
Ever since that moment we organized round and about 70 Learning Experiences to lots of countries in the World. We took more than 700 co-workers out of their natural working and living environments and made them meet new people and programs. How lucky can you be?
We buy our new lucky coins from a man in China Town. And yes we told him why we buy them. Ever since he blesses them for us. How? We can’t tell. Because he will not tell us.
Two weeks ago I traveled to Lissabon with 30 Norwegian friends and co-workers. We visited Housing First Lissabon and were able to meet people that made a difference in the treatment for people with a drug dependency and people who transformed the city into an environment where people and organizations work together, intensively. Their Lisboa Model is staggering and amazingly well thought of. And it’s not all about methods, but it has this philosophical world view on what a city thinks their citizens and city need. It was overwhelming.
Inês Almas, Housing First Team member, reminded me of the fact that I gave her a lucky coin years ago, when they started their Housing First team. I bought the Norwegian coin on a holiday trip with my wife and carried it with me for some time, to make sure it was blessed with all the positivity I have in me. I bought it in Lissabon from a man who had a small booth in the nearest of the bronze statue of Fernando Pessoa, a famous Portuguese Poet, in the city center. It elivated the meaning it had for me from that moment even more.
This is one of his poems that I came to love so much.
“I am nothing.
I’ll never be anything.
I couldn’t want to be something.
Apart from that, I have in me all the dreams in the world.”
― Fernando Pesso
On the last day of the Learning Experience with the Norwegian group, two weeks ago, Inês took her lucky coin out of her bag and decided that it was the perfect moment to hand it over to a member of this Husbanken Group. It was an emotional moment for her and for the person who received the coin.
Marianne Mortensen, Kommunalsjef, Barn og unge Ringerike Kommune, was the lucky co-worker who received the coin.
After the first day of this Learning Experience she stated that the trip overwhelmed her and her colleagues with so much inspiration, that they made a priority list on the spot. A list to work on when they returned back home.
Everything said and done during these Learning Experiences stays with the group, stays in the city and the country we visit, so I can’t disclose what is number one on their priority list, but it’s a great goal.
I am sure they will succeed in making this dream come true.
A two day ‘Roller Coaster Ride’ in the City of Lisboa, Portugal, September 22nd, September 25th, 2019.
I have this heart to heart connection with Norway, Portugal and a lot of it’s people. Apart from the overwhelming nature in these countries, I know some wonderful and awesome people, co-workers, programs and their cities.
Husbanken asked me to organize a Learning Experience to Lisboa, Portugal. They had a special interest in the transformation of policy and treatment for people with a dependency on drugs. Also Housing First had their profound interest.
Øystein Djupedal, Regiondirektør bij Husbanken kicked off this Learning Experience with a beautiful presentation on the history of Lissabon and Portugal. A true story teller.
We had some pretty awesome other speakers in just two days. They lifted our energy, knowledge and passion for the beautiful work we and they do.
On the 1st day João Castel-Branco Goulão presented on the drastic change of the treatment for people with a drug dependency in Portugal. ‘Decriminalization of drug use’ is one of the answers. It’s that simple.
I apologize for the poor quality of this image, but the results of their change in treatment and attitude towards people with drug dependency are staggering and mind blowing. It was a perfect kick-off of our Study Tour.
In the afternoon all 30 participants had the opportunity to visit the homes of participants in this Housing First Program. It’s always a great pleasure to see the smiling faces of people once they come back from these home visits. They have witnessed what it means to people who are formerly homeless to have their own apartment, their own safe place.
I have visited a lot of Housing First Programs in the World and it’s silly to rate them with all kinds of qualifications, but I have to say, there is a reason why I keep coming back to this city: it’s one of the best Housing First Teams in Europe. Their Lisboa Model is overwhelming, balanced and well designed and since my last visit, years ago, so many improvements have been made.
This city, not only on a team and organization level, but also on a political level, have made some wonderful decisions and changes. It’s a combined effort of all people and organizations involved. Ending Homelessness and a balanced offer in case treatment of drug dependency is not a ‘hollow statement’ in this city and country. They have found a way to collaborate, which to my opinion is profound and unique in the World.
On the second day Jose Ornelas, Full Professor ISPA-IU Lisboa, Portugal and Housing First team member gave us a presentation never to forget. Apart from the fact that his presentations are always energetic and uplifting: the numbers and statistics that he presents on, are staggeringly good and hopeful. It’s such a pleasure to be with this man and his team.
Quote
“People whom we house through Housing First are not lonely. They just lack a Community and that is what our Lissabon Team and Lisboa Model works on, every minute of the day. Housing people scattered through the city is the clever and humane thing to do. Diversity is the answer for people and for this world.”
In the evening my friends from Norway had created the opportunity to visit the Residence of the Norwegian Embassy in Lisboa. We met the ambassador and his wife. Her introduction during this visit was a goose bump experience. She matches powerful female politicians very easy. Her introduction and speech was caring, loving and with so much awareness of what our world needs to create more equality among citizens.
And their residence? Yes, that was mind blowing too! Due to privacy reasons, I will only post this second picture of this amazing visit.
In the morning hours of the second day of this Experience we were able to talk to several Housing First participants. Again lots of proof and reasons why Housing First is so successful all over the world. It makes you want to do the right thing.
The last meeting of this wonderful trip was with NPISA.
A great presentation on how this city and it’s organizations work together and collaborate! All the organizations that work in this city have workers in this building and are housed in the same building. With this they keep their ‘lines’ very short and so acting and intervening in the lives of homeless individuals becomes very easy and a piece of cake. I have never witnessed a combined effort like this in any city in the world. It was the perfect last presentation of this wholesome Learning Experience.
I want to complement my group of friends from these different communes all over Norway. Their focus and dedication during this trip was contagious. I just did not want to go home. This trip may have lasted for another week. Thank you Siv, Bjørn, Roy and Åse! To practice perfect (Mental) Health Care is not about money. It’s a state of mind, a mind set, an attitude towards the world and people. Norway and Portugal have what it takes.
Last but not least, I want to thank Ines and Teresa of the Lisboa Housing First Team! Without them this experience would not have been as satisfying as it was. I am a fortunate guy, to know people like them. Housing First is a Global Family. That is the message they send out to homeless people all over the World. It is what people need who have been excluded from our society. Community and Diversity are the answers to Ending Homelessness. It’s that simple.
Allereerst, EAOF staat voor European Assertive Outreach Foundation. Iedere ‘ingelezen’ hoopverlener weet waar dat voor staat.
Ik ben al jaren lid van de Advisory Board en mag ongebreideld meedenken over de inhoud van dit twee-jaarlijkse-congres.
Ik ben in Oslo geweest. Daar mocht ik, naast het bezoek aan dat geweldige congres, een namiddag met Remmers van Veldhuizen op een terras zitten. Ik had hem weliswaar eerder ontmoet, maar nooit tijd gehad om echt eens met elkaar te praten over ons werk. Die middag ga ik nooit meer vergeten.
Met Russell Cummins en Harry Gras deden we Hamburg aan. Ook al zo’n bijzondere stad, een bijzonder congres en een midweek tjokvol bijzondere lezingen, workshops en ontmoetingen.
Kortgeleden deden we Verona aan. Wat een stad, wat een happening. De bakermat van de de-institutionalisering.
Het zal je niet verbazen: Ik ben gek op dat congres. Benieuwd waar het over twee jaar plaats gaat vinden. Het helpt om hun agenda in de gaten te houden. Wij zien je daar graag. Want uitwisseling over ons vak is hard nodig.
Het is niet overal zo goed geregeld als in Italië. Check en laad deze Blog.
“Rokus vroeg mij met een bezoekende groep in the Living Museum te delen wat The Living Museum voor mij betekent. Die eer valt veel kunstenaars die dat willen ten deel. Toen ik eenmaal JA had gezegd werd ik zenuwachtig: wàt ga ik vertellen en hoe leg ik uit wat bijna niet uit te leggen is, wat je zelf moet ervaren? In de auto, onderweg naar huis, realiseerde ik mij dat er iets grappigs aan het zenuwachtig zijn zat; ik ben juist hier aan het leren dat ik niet ergens aan hoef te voldoen. Ik hoef geen gelikte presentatie te geven. De bedoeling van The Living Museum is juist dat als je hier binnenkomt, je binnenstapt in een open sfeer, dat je op je gemak bent. Ik ervaar het als een plek zonder angst en druk. Het heeft iets magisch. Hierdoor krijgt mijn creativiteit ruimte. Toch dekt dit niet helemaal de lading wat The Living Museum voor mij betekent. Als ik The Living Museum in 2 woorden zou moeten beschrijven zijn dat onvoorwaardelijk en Jazz. Iedereen is hier welkom. Rokus is in eerste instantie geïnteresseerd in mij als mens: wie ben jij, in plaats van wat is jouw verhaal? The Living Museum doet mij denken aan Jazz. In Jazz is er o.a. sprake van een minimale structuur, krijgt ieder bandlid ruimte om vrij te spelen, wordt er geïmproviseerd. Het allermooiste element van Jazz is voor mij het verrassende effect. Niets staat vast, er kunnen dingen ontstaan waarvan je denkt: wow, komt dit uit mij, heb ik dit gemaakt? Sinds ik in The Living Museum kom, verras ik mezelf op creatief gebied, maar de allergrootste verrassing is dat ik mij sinds ik hier kom gelukkiger voel dan ik ooit had durven hopen tijdens mijn jarenlange depressies.”
What does the Living Museum mean to artists?
“Rokus asked me to share what the Living Museum means to me with one of the many groups that visit the Living Museum. When I said YES I got nervous. How do I explain what can not be explained?! Driving in my car, on my way home, I realized there is something funny about being nervous: I am here because I am learning that I don’t have to live up to expectations. I don’t have to deliver a slick presentation. The meaning of the Living Museum is walking into an open environment en feeling at ease. It is a place without anxiety and pressure. It has this magic feel. Because of this my creativity can grow. Still this does not ‘cover’ why it is such a special place and what is means for me. Thinking about it, two words pop up. Unconditional and Jazz. Everybody is welcome. Rokus is interested in who I really am and at first not in what my story is. He saves that for later. The Living Museum makes me think about Jazz. Within Jazz there is a minmal structure, every band member gets space to improvise. The most beautiful element of Jazz is ‘surprise’. There are no rules, nothing is fixed. The things that happen give you this ‘Whoow-experience’. Did I make this, did this come out of me?! Ever since I walked into the Living I surprise myself on a creative level. But my biggest surprise is that I feel so much better then I ever could have hoped for in my depressive episodes.” — met Sazz Griekspoor.
Als je prijs stelt op toezending van mijn hele (Log)Boek (122 pagina’s die je tot het einde toe wilt lezen), stuur mij een verzoek via rokus@icloud.com.
Wat een prachtig verslag van deze tocht van hoop en liefde! Het leest als een spannend verhaal met af en toe een voorbode van naderend onheil. Het laat ook zien hoe weerbarstig het echte leven is, minder maakbaar dan je zou willen. Wat mij enigszins op het verkeerde been zette is dat ik dacht dat het een verslag van het project was. Nu ik het gelezen heb snap ik dat het vooral jouw dagboek of logboek is van een reis die je hebt ondernomen met het doel om een selecte groep mensen kansen te bieden die ze anders niet zouden krijgen. Jouw persoonlijke verhaal en verslag van wat er (ook met jou) gebeurt als je zo’n tocht onderneemt. Ik vind het spannend geschreven, ik wilde echt weten hoe het zou aflopen met iedereen. In die zin ook heel bruikbaar lesmateriaal voor al die bemoeizorg hulpverleners die met mensen aan de slag gaan die niet de gebruikelijke routes volgen.
Wat je na de inleiding verwacht is de verantwoording van een subsidieaanvraag. Maar wat je krijgt is het dagboek van een #hoopverlenerdie in ieder mens de pareltjes ziet. Eentje die op onnavolgbare wijze kan beschrijven hoe een systeem mensen die niet goed kunnen meekomen uitsluit, monddood maakt, vermorzelt. En eentje die laat zien dat er altijd mogelijkheden zijn als mensen dan een steuntje in de rug krijgen, zich gewaardeerd weten en weer zicht krijgen op perspectief. De credits mogen wat mij betreft vaak naar Rina, maar nee, deze keer niet. Néém ze, want ze behoren jóú toe. Veel plezier bij de presentatie!
Not so long ago, Melanie Schmit, the Chair of Housing First Netherlands, came to the Living Museum with a bunch of Housing First workers from all over the Netherlands. I had this experience before, while visiting lots of Housing First teams all over the World, but it struck me that all these workers, although very unique people, like the people they house, have striking similarities and characteristics. People who apply for jobs in Housing First Programs are Birds of Paradise, as are the people they house. Here’s an overview on some presumptions why health care workers apply for jobs in Housing First programs.
ONE
They have a profound desire to be Free. Free from bureaucracy. Free from meddlesome managers and team leaders. Free from prejudice. Free from office hours. Free from professional boundaries. They take pride in being World Citizens. Free from Stigma.
TWO
Housing First Workers significantly wear more tattoo’s, nose- and earrings, beards, caps, shorts, eye-catching clothes, name tags, t-shirts with slogans and oneliners, colorful hair, sparkles in their eyes and last but not least, Smiles!
THREE
They have an unconditional Love for Birds of Paradise. The more different, the grander their admiration. The more non-conformistisch, the sooner their involvement. The more whole-hearted, the quicker they act. The more resistent to ‘walk in line’, the bigger their desire to coach and walk with you. The louder your voice, the louder their protest. Housing is a basic Human Right.
They ‘live’ this Declaration. They address having lived experience as the best reason to give people what they ask for. Housing, Money and Love. They speak up and stand up for your rights.
SIX
Housing First Workers listen and then, apart from providing people what they need (a home, love and money), they do nothing. They wait in Wonder. People with lived experience know what’s best for them. Their desire for- and dreams do not differ from those of people without lived experience. After waiting in wonder, Housing First Believers listen again and do something creative. Doing is the best way of thinking.
SEVEN
They filter out stigmatizing vocabulary from their talks. So-called Anti-Social-Behavior is seen as the ability to speak up and stand up for your rights. So-called hypo-manic-behavior is seen as having high expectations of oneself. So-called hopelessness is seen as a temporary episode of being unaware of opportunities. So don’t use stigmatizing language. Filter out ‘Psychiatry’ and ‘Addiction’. Use the Declaration of Human Rights to speak up for people with Lived Experience. That’s what my American Friends do. It’s the clever thing to do.
EIGHT
Housing First Workers have no desirable wish to change people and take over their responsibility for creating a life in the midst of society. They will walk with you, coach and guide, according to your wishes. They know they were not sent from heaven to give people what they, according to Human Rights, deserve. Housing, Money and Love are Basic Human Rights. It’s the normal and clever thing to do.
NINE
Housing First Workers change people lives for the better. They know that the choice for changing your attitude towards life in general is based on details. The way you shake another persons hand, the way you look at someone, while shaking his or her hand, the way you move your body, the fact that you did not care about ‘stretching’ the amount of time you are allowed to talk to individual clients. In the end, it’s not the house, it’s not the money. It’s a Love Thing. It’s what you do in the 1st 5 minutes of getting to know a new person in your life. It’s about the personal relationship.
TEN
Housing First Workers strive for building Community. Being a member of a Housing First Team feels like being part of a new, sparkling, vibrant and caring Global Family. And that is just what they offer homeless individuals. A new Family. In the midst of society, unrecognizable from other citizens. People have good reasons to act like they act, to say what they say. So, if a new tenant asks for a three piece, grey suit because you housed him in a fancy neighborhood, provide in that and you will have a friend and family member forever.
The 2nd ECPR training was progressing when I walked in. It’s funny, but sometimes you can feel energy swirling through a space when you walk in and enter a building. A lot of Peer Experts and Friends joined this second ECPR training of this memorable week.
Were they tired? Yes. Was it emotional? Yes. Was it heart to heart? Yes. Did it make a lasting impression? Yes. Were they happy? Yes. Would they do it again? Yes!
Onlangs vierde ik met talrijke mensen de 60ste verjaardag van twee goede vrienden. Het was een geweldig feest en weerzien met veel andere vrienden en oude bekenden. Ik druk mij in deze nogal eufemistisch uit, want ik wil ze niet in verlegenheid brengen.
Ik kan soms een beetje ‘over the top’ gaan, als iets mij raakt
En dat feest raakte mij en alle andere genodigden diep. Voor wie mij niet echt kent, ik ben opgegroeid in een milieu waarin sprake was van overvloedige misere. Ik ga daar niet over pochen of zielig over doen en het is zeker niets om je ongerust over te maken, want ik heb dat genoegzaam verwerkt of gewoon ‘overboord’ gegooid.
Ik ben een gefortuneerd m🍀ns
Het geluk hebben om op de juiste plaats, op het juiste moment, de juiste mensen te ontmoeten, dat viel en valt mij vaak ten deel. Sprekend over herstel van complexe uitdagingen, is dat in hulpverleners-kringen een onderschat fenomeen.
Ik wil er maar mee zeggen dat jij het verschil kan maken in een mensenleven dat door tegenslag gekenmerkt en geteisterd wordt
Herstel is vaak afhankelijk van de kleinste details. Eén oogopslag, één stevige handdruk, één niet verwachte uitnodiging, één woord, één onverwachte uitnodiging voor het nuttigen een gezamenlijke maaltijd, één bezoek aan een mooi museum, één bezoek aan Artis, of een intake gesprek van 10 seconden, zoals in the Living Museum gebruikelijk is.
Als je alles wat je doet of zegt ook nog eens nakomt, dan kan dat een ander doen besluiten het roer echt om te gooien
Mijnheer Horne, rector van de Thorbecke MAVO in Alphen aan den Rijn, vertelde mij en een groep andere leerlingen, net voor het herexamen Wiskunde, dat hij om kwart voor tien een kop koffie ging halen en stipt om kwart over tien weer terug zou komen. In dat halve uur heb ik alle antwoorden van mijn buurman overgeschreven.
Aldus behaalde ik dat diploma en weet ik nu zeker dat mijnheer Horne dat mede voor mij zo geënsceneerd heeft
Zorgwekkende Zorgmijders bestaan niet. Als mensen niet aanhaken bij hulpverlening, dan loont het om stil te staan bij wat jouw aanbod is geweest en je af te vragen of het helpt het over een andere boeg te gooien. Het probleem van zogenaamde ongemotiveerde cliënten is de resultante van een falend aanbod.
Zet een breekijzer tussen al je overtuigingen
Als je gevoel hebt dat je moet interveniëren, doe dan Niets. Als je het gevoel hebt dat je niets moet doen, achterover kunt gaan zitten, bedenk en doe dan iets Creatiefs. Jij kan het verschil maken tussen het leven of de dood. Lees hoe Kevin Briggs daar vorm in houd aan heeft gegeven.
Alles wat je in de eerste 5 minuten van een contact doet, is bepalend voor the outcome van het contact dat jij met een ander aangaat. Het is niet de methodiek die telt, maar de persoonlijke relatie.
Wie is die vrouw op de foto?
Oma Chien was in mijn turbulente adolescentie een sleutelfiguur. Een baken. En de moeder van de man die in de aanhef van deze Blog zijn 60ste verjaardag vierde. Frank, mijn boezemvriend. Altijd wanneer ik het moeilijk had, kon ik bij haar aankloppen. Als mijn geld op was, dan kon ik bij haar aan het diner aanschuiven. Ik was het derde kind aan haar huis.
Het is misschien ‘over the top’, maar sommige dingen mogen gewoon gezegd en beschreven worden
Deze week kregen wij de foto’s van het feest te zien. Het schrijven van dit verhaal volgde als vanzelf.
Wees een sleutelfiguur. Of een Oma Chien, zo je wilt. Ga authentiek en vol overgave het contact met jouw cliënt aan. Het kan voor een ander zijn of haar redding betekenen.
Van 30 november tot 7 december gaan Harry Gras en ik weer naar Boekarest en Chisinau (Moldavië) 🤝 voor een nieuwe Learning Experience 🌏. Lees wat een deelnemer over deze reis ons recent schreef.
Quote 🤸♀️
Learning Experience Bucharest en Moldavie: enorme aanrader! Niet alleen de moeite waard door de bezochte initiatieven op het gebied van herstel in de psychiatrische en verslavingszorg. Maar zeker ook door de bijzondere groepssamenstelling die je als psychiater tijdens geen enkele andere nascholing zo zal tegenkomen: patiënten, ervaringsdeskundigen, woonbegeleiders, hulpverleners van verschillende disciplines, al dan niet met hun eigen herstelverhaal. Laat je de ervaring van de nachttrein van Bucharest naar Chisinau (Moldavie) niet ontnemen. Ik kijk weer met frisse blik naar mijn werk. En vol nieuwe ideeen.
Unquote 🍀
Tijdens de komende reis gaan er in ieder geval 8 mensen mee. Youri Lentjes, singer-song-writer, 🎸🎤, luistert deze reis weer op met zijn prachtige liedjes.
Heb je interesse, stuur even een mail aan rokus@icloud.com Deze reis ga je niet meer vergeten. Ook de mensen die we in die landen bezoeken niet. Die zijn er klaar voor en ongelooflijk trots dat we de moeite nemen om naar hun landen te komen.
De nachttrein van Boekarest naar Chisinau zal ook dit keer niet ontbreken. Een avontuur!
Wat een geweldig, mooie na-zomer-middag mocht ik vandaag beleven! OK. Een boek, dat is het niet. Maar toch zeker wel een Logboek. Het eerste ‘boek’ dat ik geschreven heb, in mijn prille 61 jaar, met een kop en een staart. The Haarlem Project. Vandaag mocht ik het aanbieden aan @marietheresemeijs, wethouder Welzijn te Haarlem, een wethouder met een voelbaar, sociaal kloppend hart. Coen Bardelmeijer zong er twee prachtige, toepasselijke liederen, zoals hij dat bij de Mot doet, tijdens onze trainingen, onze studiereizen en in de Philharmonie. Ziggy Klazes van Groen Links, de grootste partij van Haarlem en lid van the Haarlem Project Ethische Commissie, een dierbare vriendin en voorvechtster voor mensenrechten: zij was er ook. Albert Keevel (coach van the Haarlem Project) en van @trotshaarlem (Sander van den Raadt), samen met Frank Visser van de ChristenUnie Haarlem, de mannen die the Haarlem project er in de Raad doorheen geloodst hebben, met slechts een half A4-tje. Dat noem ik nog eens daadkracht. Juul Angenent en Henk Esselink, die aimabele opdrachtgevers van de Gemeente Haarlem, Arnold Lammerts van de RIBW-KAM te Haarlem, de ruimdenkendste Housing First hulpverlener die ik ken (hij buigt met een volledig besef voor wat wel en niet kan alle regels om) Pelle Lpk, mijn zoon, die tussen zijn werkzaamheden als nachtprogrammeur van het Patronaat en Natte Sokken, gewoon incheckte en er was, en dan, last but not least, Joshua Baumgarten, van The Irrational Library, thank you for having us this afternoon, we met a short while ago: your ‘shop’ makes me and people happy, the moment they walk in. You are, to my opinion, the official night mayor of Haarlem. Het was de perfecte ambiance om mijn Haarlem Project verhaal aan wie het wil lezen te presenteren. Een prachtige omgeving, met bijzondere mensen. Een middag om niet te vergeten. Ook speciale dank aan Bert Stavenuiter (Mind Ypsilon) en Rina Beers (Federatie Opvang). Jullie maakten, dit weekeinde, met jullie feedforward, voor mij het verschil tussen twijfel en doing the right thing. 🍀
Alan Fernando Bunsee, deelnemer aan the Amsterdam Project, nu co-trainer en coach van the Haarlem Project, Howie T. Harp Graduate: je was er niet bij, maar je naam en wat je voor dit project gedaan hebt, is genoemd en benoemd. Enjoy Bucharest!
The thing is, if that ‘foghorn’ starts to speak, the room lights up, as do the people and anything else present in this room. I have never heard and seen anybody that matches her presentation skills. She is a true story teller. She can boost your energy, self esteem and self image in just minutes.
She faced difficult challenges in her life. And overcame them. She will face more challenges in her life. And will overcome them.
If you want to know what true Resilience is, catch up with Sara. She is not only LOUD on that recovery quality, the things she says are pure WISDOM. At the end of a conversation with Sara, while trying to get a grip on yourself, you wonder what happened!? Without knowing what really happened, she empowered you and raised your energy level, Sky High. The insights will follow soon.
Sara is Chief Operating Officer of BALTIC STREET AEH, INC.in New York. A very cool, human, creative, peer run institute that serves people in very practical ways. What you see is what you get. They mean serious activity, offering services that really help you, on the spot.
I am blessed knowing this woman. Blessed to be free to call her my friend. She was in The Netherlands on several occasions (Meet the Xperts) and I am sure everybody who saw and heard her talking about Recovery, will remember her for a long, long time.
Thanks for being with us Sarissa Goodman. Stay with us. The World needs Leaders like you. Hope to see you soon in Brooklyn! ❤️🍀🕊
Bijna een jaar na afloop van het Haarlem Project mag ik op 20 augustus 2019 mijn boekje met bespiegelingen over dat project aan de wethouder Marie Thérèse Meijs te Haarlem aanbieden.
Dat is lang geleden, maar het stelde mij in de gelegenheid ook tijdens deze vakantie nog gewoon door te schrijven. Het project had een looptijd van 1 jaar, maar het Haarlem Project stopt nooit. Je kunt er tot in lengte van dagen in blijven werken. In dat document. De levens van de deelnemers en de wereld zijn altijd in beweging.
Zelfs jaren na afloop, net als bij Housing First, kun je progressie nog meten en als je zo’n project start, dan doe je er ook goed aan om die optie open te houden.
Roads Print en Pixels heeft het document opgemaakt en gaat het volgende week ook printen. En dan ‘melten’ ze het tot een mooi boekje, op A4-formaat.
Het zijn All and All 108 pagina’s geworden, met een inleiding, de beschrijving, de evaluatie, een nawoord en heel veel bijlagen, waaronder 7 mooie artikelen van het Straatjournaal (Redactie Straatjournaal). Natuurlijk ontbreken de Geleerde Lessen niet.
Als je dat boek in je handen wilt houden en er dus 1 wilt bezitten, dan kost dat €20. Ik verdien er niets aan, dat zijn de kosten die ik per boek aan Roads betaal om het te printen. Wellicht heb je er €25 voor over. In dat geval gaat er €5 naar het goede doel (Socialrun).
Als je helemaal geen geld hebt, dan stuur ik je digitaal een exemplaar. Voor nop. Bedenk een leuke wederdienst voor The Living Museum.
Voor gemeenten die interesse hebben: ik kom graag een keer uitleggen hoe we dit alles bedacht en aangepakt hebben, samen met Alan Fernando Bunsee. Dan neem ik ook een paar exemplaren mee.
Als je het leuk vindt om aan te schuiven bij de bijeenkomst met de wethouder in Haarlem, op 20 augustus, laat mij dat dan even weten.
Number 4 in the sequential of my All American Friends and Co-workers.
Jim is an Englishman in New York. Yes, he is from just across our water, but has been living in NYC for 30 years, if I am not mistaken. He is All American now, naturalized and all, since a couple of years, living across the Big Water.
Jim works for the Concern for Independent Living.
They have buildings all over New York. And they serve people with multiple challenges with buildings and homes, but also in multiple other ways. They do that in the most modern fashion. Guiding people back to who they once where, before they ran into challenges, in a most human, respectful and recovery oriented way.
This Concern is always on my list when we visit NYC with groups from The Netherlands and other countries.
Meeting their tenants (everybody has their own amazing apartment!) is always overwhelming. They love telling (recovery) stories, in which they state the importance of what this institute, Jim, Andrea Dogostiano (2nd woman on his left) and all the others workers mean to them. They mean the World.
Apart from all this, Jim is a special person. If you like Tattoo’s, Jazz and Rock Music, Shane McGowan, local Beers, genuine food, the New York Marathon, come and meet Jim on one of our (Gras/Loopik Learning Experiences) Learning Experiences.
Jim has this all English Kindness, a wholehearted individual and worker, always a Gentleman.
Number 3 in my sequential of remarkable American friends.
We have met during several Learning Experiences in Boston, the Living Museum Netherlands and Poughkeepsie.
Darby is one of the bravest and most resilient people I know.
She is not a person that holds back. She will tell you what she thinks and feels right away. In a most caring and loving way.
Darby is a great Peer Movement Leader, trainer and teacher. I have experienced several Trauma Informed Peer Support Training Sessions with her and groups in the USA and The Netherlands.
She co-authored The Lives They Left Behind: Suitcases from a State Hospital Attic (Bellevue Literary Press, 2008) based on a multi-method qualitative study of the lives of state hospital inmates from the 19th & 20th centuries.
Her Stories from the Suitcase Presentation is such a powerful, human, loving and overwhelming performance, that it can be easily programmed in theaters all over the world. It’s that good, remarkable and special. It holds you to your chair for hours and hours and you don’t want her to stop talking.
I hope to see you soon Darby Penney, in the USA during upcoming Learning Experiences!
Dat Suus ons verlaten heeft… Wij hebben achter de schermen nog de nodige ‘strijd’ gevoerd om ‘gerechtigheid’ en erkenning voor wat Suzanne is overkomen, met de insteek dat andere mensen in psychische nood, niet hetzelfde lot hoeven te ondergaan.
Een streven waar wij uiteindelijk mee hebben moeten stoppen, als wij er als gezin er niet aan onderdoor willen gaan.
Wij hebben deze week alles ‘afgesloten’
Het is niets in vergelijking met het uiteindelijke doel wat wij graag hadden willen bereiken, maar hoop van harte dat er steeds meer mensen met ‘overwicht’ binnen de psychiatrie mogen opstaan, zodat er uiteindelijk toch iets zal gaan veranderen binnen het beleid van deze instantie’s!
Dit bericht ontving ik vorige week van de ouders van Suus
Ik plaats het met toestemming.
Suus was met de Gras/Loopik Learning Experience mee naar New York. Mede dankzij Astare, die voor haar een flinke lans gebroken hebben. Zodat ze de reis mee kon maken.
Het werd voor haar, voor ons en alle deelnemers een reis om nooit te vergeten
Halverwege die week stuurde ik haar moeder een foto. Van Suus. Ze herkende haar maar met moeite.
Zo opgewekt en anders zag ze er uit
Suus kwam uiteindelijk op een plek terecht waar ze niet thuishoorde. Het was het resultaat van het feit dat de GGZ onmachtig was om haar te helpen.
Ik bezocht haar ouderlijk huis. Het tuinhuis waar ze opgebaard lag en waar ze een tijd had gewoond. Voor iemand die zo bruusk afscheid van het leven had genomen, lag ze er heel vredig bij, in dat prachtige huisje en die mooie omgeving. Ze was thuis gekomen. Zo kwam het mij voor.
Binnen, in het ouderlijk huis, aten haar ouders en ik brood met gebakken eieren
En we haalden verhalen op over hun bijzondere dochter.
Zoals alle ouders die ik gekend en ontmoet heb
Hebben zij met veel stijl, menselijkheid en egards gevochten voor de rechten van hun dochter. De GGZ kan daar een voorbeeld aan nemen.
Graag willen wij een gebaar van grote empathie naar jullie maken, door een bedrag op de rekening van jullie stichting the Living Museum te storten, ter nagedachtenis van Suus.
Ik ben daar heel stil van geworden, vandaag, ergens aan de kust in het Noorden van Spanje. Van dit gebaar.
In augustus hangen Suus en haar moeder op een speciale plek in the Living Museum. Ergens waar niemand om hen heen kan.
Founder of the Living Museum in Queens, New York, Creedmore Hospital.
Janos is one of those people that ‘hits you like a brick’ once you meet for the first time. Soft, gentle, erudite (a walking philosophy, psychiatry and art encyclopaedia), warm (he always serves herb tea), welcoming, but also ‘sharp’ (a change maker).
Meeting him changed my life, like with so many of my American friends (recovery guru’s). It made me work on a Living Museum Dream in the Netherlands. His wisdom is profound. He guides you through moments of despair in split seconds and with profound coaching techniques. He needs little words to give you miraculous insights.
It was one of the deciding moments, the first time I met him (thanks too Jannet Bonset).
The Living Museum is and will be a home coming for lots of people that face challenges in their lives. It can make them overcome trauma by becoming or awakening the artist they were always meant to be.
If you are in New York the Living Museum is the place to go and visit.
Beware, because it will change your life and perspective on what is possible when talking about overcoming the Mental Health System. You might walk in as a ‘patient’ and come out as an Artist.
Her Sugar Hill Building is one of my regular and fixed stops at the Gras/Loopik Learning Experiences. Imagine that she based the many buildings they own and run according to a visit she made to the Village of Geel, Belgium, about thirty years ago.
When you visit Sugar Hill you are overwhelmed by the architecture of the building, the Children’s Museum and the School that is included in this Inclusional Master Piece.
When given the housing and buildings that people need and wish for, responsibility grows naturally. Every tenant works on inclusion of all people in the neighborhood.
There are no stigmatizing signs. There is only beautiful Art. And inviting spaces.
A perfect living space, Broadway Utopia, when speaking of the creation of true Healing Environments for people with many challenges.
In everything I do, in every building I enter, in every environment where I have a say in how to ‘compose’ it, I think of Ellen’s lessons.
A visionary woman and worker in a world that produces more and more people who fall through the many cracks of our failing systems.
Sugar Hill. Broadway Housing. It’s on our agenda in the next November 2019 Learning Experience.
Het is al enige tijd dat ik de Verenigde Staten aandoe als het aankomt op mijzelf en anderen trakteren op inspiratie en innovatie. De echte ‘Lente in de GGZ’ komt toch nog steeds echt uit dat land.
Harry Gras en ik hebben al meer dan 700 mensen meegenomen naar verschillende steden. Washington, Philadelphia, Los Angeles, Tucson (Arizona), Austin (Texas), New York, Kansas, Burlington (Vermont), Boston, Poughkeepsie, en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
In Boston hebben we, net als in al die andere steden, steeds weer nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt. Mensen die het verschil maken in de GGZ en in onze levens.
Mensen voor wie innovatie en alternatieven onlosmakelijk verbonden zijn met hun bestaan.
Daniel Fisher en Oryx Cohen zijn van die mensen. Beiden zijn ervaringsdeskundig. People with lived experience. Daniel was biochemicus, werd opgenomen in een kliniek en was zo ontevreden over wat hem aangeboden werd dat hij uit recalcitrantie psychiater is geworden. Oryx Cohen is directeur van the National Empowerment Center in Boston.
Elk jaar dragen zij hun steen bij aan het organiseren van ’the Alternatives’, het leukste en meest interessante congres van the USA. Honderden Peer Run Programs presenteren zich op dit congres. Wij hebben die congressen al een paar keer mee mogen maken.
Daniel Fisher is in Finland getraind in Open Dialogue en heeft daar, om een lang verhaal kort te maken, zijn ‘eigen draai’ aan gegeven. Naast het feit dat een Open Dialogue training onnodig duur is, is het onnodig ingewikkeld gemaakt.
Daniel Fisher kwam al eens naar Nederland op invitatie van Rokus Loopik en de RINO.
Na hun deelname aan een van onze Learning Experiences naar Amerika in 2018, hebben verpleegkundig specialisten i.o., Karin van Ooijen en Joan van Wijk het initiatief genomen om Daniel en Oryx actief naar Nederland te halen. In Boston hadden we het voorrecht om een middag lang met Daniel en Oryx over eCPR te spreken.
Met eCPR doen Daniel en Oryx een prachtige poging om Open Dialogue voor veel meer mensen toegankelijk te maken. Zij doen dat in een tweetal meerdaagse trainingen in Nederland. De eerste twee dagen kunnen medewerkers van GGZinGeest daarvan genieten en op 6 en 7 september is er een open inschrijving.
Nu komen Oryx en Daniel dus samen naar ons kleine kikkerlandje en the Living Museum!
En dus heb jij de kans om in twee trainings-dagen eCPR-‘facilitator’ te worden.
Ook aan mensen met ‘lived experience’ is gedacht: die betalen aanmerkelijk minder dan ‘professionals’. Zoals het hoort. Verschil moet er zijn.
Laad de brochure en kijk of deze training iets voor jou zou kunnen zijn. We zien je graag in the Living Museum op die dagen. Wij zitten dan inmiddels in ons nieuwe gebouw. Het gaat je allemaal niet teleurstellen!
Komende woensdag word ik door het dagblad Trouw geïnterviewd, omdat wij ons doel voor deze Funding ruim gehaald hebben. Ze gaan een mooi artikel brengen over VoorjeBuurt.nl en drie behaalde projecten.
Desalniettemin, nog 10 uur te gaan om ons initiatief te steunen. Als jij ook zo’n fijne chocolate bar van Tony Chocolonely wilt ontvangen, grijp je kans. De TLM Tony Award!
Zie dit prachtige ontwerp voor de wikkel van die reep van de hand van onze TLM Designer en Kunstenaar, Daniel Wulff Petersen, met een kunstwerk van TLM Kunstenaar Sjoerd Blokker. Dat is toch fenomenaal!
Het enige probleem is dat je zo’n wikkel niet stuk gaat maken. Dat dan weer wel.
“There is nothing better than a friend, unless it is a friend with chocolate.” …
A story on Christmas, homelessness in Bucharest and -20 degrees Celsius.
Tomorrow Harry Gras will finish the latest and countless Gras/Loopik Learning Experiences we made to Romania, Bucharest and Brasov.
Youri, our co-guide and singer-song-writer texted me today that he will come home tomorrow as ‘a new person’. This experience made an everlasting experience on him.
It brought me back to the many moments and highlights Harry and I have experienced in this city, working with our friends from SamuSocial.
One night we were in the back of the car, coming back from doing Outreach, in search of homeless individuals. Our ears were falling off.
It was that cold.
We asked Nika and Elena, our local SamuSocial Hero’s, some questions.
The only thing that existed was us, Elena, Nika, the car, the cars, the X-mas lights outside. Bucharest is our favorite December City. They light up the city with thousands of lights. It is and was magic. To be amongst hero’s, is never to forget.
Op de Lagere School bakte ik er überhaupt weinig van, maar Tekenles spande wel de Kroon. “Dat wordt niks met jouw tekentalent Loopik”, was de smalende opmerking toen de leraar mijn vroegkinderlijk gekrabbel beoordeelde.
Dat was voldoende reden om nooit meer een potlood ter hand te nemen.
Al drie jaar, sinds de opening van the Living Museum, heb ik het ondanks aanmoedigingen van de kunstenaars vermeden een penseel ter hand te nemen. Bij de gedachte alleen verschijnt mij het schaamrood op de kaken.
Een paar weken geleden ontving ik de bladen ‘Atelier’ en ‘Palet’. Die willen een artikel over ons Museum schrijven.
What the heck, dacht ik al lezende en ik begon plaatjes uit te knippen van beroemde kunstwerken. Knippen en plakken is mij zelfs gegeven.
Het zou best kunnen zijn dat iedere knutselaar ergens in het midden van een doek begint. Ik dus ook. Met een beetje concealer van mijn echtgenote was de basis al snel gelegd.
Ik ben fan van Ingrid Zeegers. Ik word vrolijk van haar schilderijen. Zij leerde mij in 1 minuut hoe je een bloem kunt schilderen en samen hebben we het doek vormgegeven en opgeleukt. 🌺
Art is Healing. Mijn eerste doek ooit. En niet mijn laatste. De Lagere School voorbij.
Voor veel kunstenaars van the Living Museum was de eerste dag dat ze bij ons binnenliepen de eerste dag dat ze een penseel ter hand namen.
Ze zijn daarna nooit meer gestopt. 🎨
Vandaag kreeg ik het bericht dat we €10.000 extra nodig hebben voor ons nieuwe gebouw. Omdat de brandbeveiliging aan revisie toe is.
Er zijn nog 7 dagen te gaan, voordat deze crowd funding stopt. Help ons de €20.000 te halen.
Het is niet ingewikkeld. Op deze site kun je doneren: