Onze kleine stadswoning, de kleine maar gezellige patio, de binnen- en buitenlichtjes. Thuiskomen van een verre reis, in de schoot van je familie, is altijd fijn.
Ik stapte net vanuit bus 300
De Schiphollijn, de Gedempte Oude Gracht in Haarlem op, nadat ik gisterenavond precies op dezelfde tijd plaatsnam in de nachttrein naar Boekarest, in Chisinau, Moldavië.
Precies 24 uur later is het contrast met Moldavië en de Haarlemse Kerstmarkt nogal groot. En dan druk ik mij vanzelfsprekend eufemistisch uit.
Volstrekt begrijpelijk
Waarom zoveel Moldaviërs recentelijk een bus naar Nederland pakten. Een andere bus dan die waar ik net uitstapte welteverstaan.
Ik loodste mijn rolkoffer onhandig manoeuvrerend tussen het winkelende publiek door en mijn gedachten gingen automatisch terug naar de belevingen van onze groep in die Roller Coaster Reis van de afgelopen week.
Naar de gelatenheid
Van mensen die simpelweg te weinig geld hebben om rond te komen. Want dat is wat armoede met je doet. De lichtjes in de ogen van mensen doven uit. Naar die duizenden dakloze mensen die rondlopen met de gedachte dat hun leven voorlopig geen positieve wending gaat krijgen. Naar die super gemotiveerde hulpverleners, die met zo weinig middelen zoveel doen.
En dan weet je waarom Harry Gras en ik mensen meenemen naar die landen. Omdat het contrast zo groot is. Omdat je weet waarvoor je het doet.
Werken aan een wereld die werkt voor iedereen
Die man op de foto, met dat mooie traditionele, witte Moldavische shirt, is Arcadie Astrahan. Hij is een Held. Want hij bedient met 50 medewerkers 6000 mensen met complexe uitdagingen in een zuidelijk stadsdeel van de stad Chisinau. Een particulier initiatief.
Tot 2 maanden geleden ondersteunden verschillende Nederlandse donateurs een woning in het centrum van Chisinau. Daar had hij 6 voormalig dakloze mensen gehuisvest. Aanvankelijk betaalde hij dat uit eigen middelen, later met onze ondersteuning. Gisteren leerden wij dat het huis gesloten is. Omwille van klachten uit de gegoede buurt.
Je kunt dat zien als een verlies
Maar graag daag ik je uit je te verheugen in het feit dat 6 mensen 2 jaar lang in dat huis hebben gewoond. En dat ze met een beetje begeleiding daar een succes van gemaakt hebben.
Arcadie deed ons het volgende idee aan de hand
En dat geheel volgens de principes van Housing First. Kennelijk is Chisinau nog niet toe aan een dergelijk vorm van Supported Housing. Mensen onherkenbaar huisvesten van andere burgers is een logischer redenering.
Als Housing First Fan van het eerste uur had ik dat natuurlijk kunnen weten. Situeer een groep-woonvorm in een buurt en je weet dat je de toorn van omwonenden over jezelf afroept.
Veel slimmer is het
In te zetten op het herstel van individuele cliënten met een onbedwingbare wens tot wonen, in the midst of society. En dat heeft iedereen. Wonen is geen Beloning. It’s a basic Human Right.
En dat is precies wat we gaan doen. Hopelijk met jouw ondersteuning. We sturen maandelijks geld naar Arcadie en hij investeert dat in de behandeling/begeleiding en het herstel van 1 van zijn mensen. One at a time.
Als je daar wat voor voelt
Laat het ons dan weten. Dan nemen we je op in de lijst van donateurs en we sturen je regelmatig een update over welke stappen die persoon elke maand maakt. Zoals in elke grote stad, in elk land, genereert dat 85% succes. Je kunt je er geen buil aan vallen. De beurs is bepaald ongewisser.
Dan weet je dat
En weet je waarvoor je het doet.
De Kerstmarkt
Heb ik verder gelaten voor wat het is. Morgen is alles anders. De stilte in ons huis, in het centrum van de stad, is louterend. Dat noopt tot schrijven en contempleren.
Dank aan die geweldige groep mensen met wie we lief en leed gedeeld hebben. In werkbezoeken. In persoonlijke verhalen. Het was een geweldige reis.
We can do this
Omdat het (makkelijk) kan.
