Ik bedoel het niet vervelend, maar ik schrijf u dit bericht vanuit Vietnam. Ik ben hier bezig met een reis van 7 weken door Thailand en Vietnam. Nederland is koud en heel ver weg. Ik ben een koukleum. Ik heb nooit van schaatsen gehouden. Gedoe.
Ik woon al 23 jaar in Haarlem. Eerstens in wat Haarlemmers “het Reservaat” noemen, het Bos en Vaart Kwartier: ‘Where the Rich Motherfuckers live’. In 1994 konden we dat nog betalen. Een jaar geleden zijn we verhuisd naar Klein Heiligland. Midden in de stad. Met alles om de hoek.
De eerste tien jaar kon ik er niet aarden. Ik vond Haarlem betrekkelijk saai. We wilden allebei terug naar Amsterdam. Nu is er geen haar op mijn hoofd meer die daar naar verlangt. Ik heb 18 jaar columns geschreven voor het Straatjournaal, ik stond jarenlang langs de zijlijn bij HFC, mijn zonen ‘naar voren’ te schreeuwen, ik ben 2 jaar geleden gestart met mijn “Living Museum” in Bennebroek, ik heb, zelfs zonder aanwezig te zijn, de 2e plek veroverd in de verkiezing “Haarlemmer van het Jaar 2016” en Amsterdam is Amsterdam niet meer. Amsterdam is slecht 15 minuten treinen weg, maar het is een wereld van verschil. Ik houd van Haarlem en Omstreken. Van de gemoedelijke sfeer, van de kleinschaligheid, van de Toneelschuur, van de BAVO-kerken, van de restaurants, van het strand, van de Hout, van het Straatjournaal, van Bevrijdingspop, van HFC, van het Haarlems Dagblad.
Reizen maakt kwetsbaar. Je gaat ‘open staan’. Voor andere culturen, voor andere denkwijzen. Deze reis is een ‘eye-opener’. Zoals elke reis die ik in mijn leven gemaakt heb. Dat zijn er niet weinig. Ik wil graag een wereldburger zijn. Alleen dan kun je regionaal nieuws op de juiste waarde schatten. Als je thuiskomt. Want dat is wat Haarlem voor mij is. Thuis.
We kunnen nog terug naar kleinschaligheid. Als we de wereld willen redden. Als we onze kinderen leren dat loeren in een mobiele telefoon je hersendood maakt.
Terug naar een Community Based Samenleving. Ik heb hier zelfs in wereldsteden als Bangkok, Hanoi, Hoi An en Saigon heel weinig ‘shopping malls’ gezien. En als ze er zijn, dan liggen ze buiten het centrum, ‘where the rich motherfuckers go’. In het centrum vind je kleinschalige ondernemingen. En ze worden allemaal gerund door familie en vrienden. Hier, in “South East Asia”, begrijpen mensen wat ‘Community Building’ is. Het is een liefhebbende en een inclusie-samenleving. Met aandacht voor elkaar en de klant.
Duidt u mij niet euvel, ik voel mij een gefortuneerd mens, dat ik in Nederland en Haarlem mag wonen. We hebben er alles en meer om een prachtig leven te leiden, maar is het niet zo dat al die rijkdom ons steeds verder uit elkaar drijft, dat we vooral uitgaan van onze rechten, in plaats van onze plichten? Dat we al die rijkdom als gewoon zijn gaan beschouwen? Dat schaalvergroting niet het antwoord is op een samenleving die werkt voor iedereen? Dat digitalisering niet het antwoord is op een samenleving die werkt voor iedereen?
Haarlem heeft het Haarlems Dagblad en de journalisten die er werken hard nodig. Om Haarlem bij elkaar te houden. Om kleinschaligheid en de Haarlemse Community een smoel te geven. Om ons te onderscheiden van andere steden. Om de rest van Nederland te laten zien waar we goed in zijn. Dat we een stad zijn die mensen vanuit de hele wereld een plek geeft, dat we een culturele stad zijn, dat we een stad zijn met mensen die voor elkaar zorgen. Dat we onze beroemde Haarlemmers, onze Paradijsvogels koesteren. Dat we een Toneelschuur hebben, waar je blind naar elke toneel- of filmvoorstelling kunt gaan en van verbazing en verwondering van je stoel kunt vallen. Dat we een Straatjournaal hebben, een echte daklozenkrant, die gaat over mensen voor wie die krant bedoeld is. Dat het één van de weinige straatkranten is die zichzelf kan bedruipen. Dat we er geen bierwagens laten rondrijden. Dat we er heel veilig over straat kunnen lopen, op de tijden die we daar zelf voor kiezen. Dat Haarlem dus een voorbeeldgemeente is. En het Haarlems Dagblad een voorbeeldkrant.
Journalisten of welke professie je dan ook uitoefent, ontsla je omdat die werknemers waardeloos werk afleveren, omdat ze misschien te lang bij jouw bedrijf werken en een nieuwe horizon nodig hebben. Journalisten ontsla je niet omdat je jouw dagblad financieel niet overeind kunt houden. Omdat het niet meer in deze tijd past. Of omdat we in een digitale samenleving wonen. En kranten daar zogenaamd geen deel meer van uitmaken.
Het is soms goed vast te houden waar je voor staat. Voor een stad en omgeving die je op de hoogte houdt van wat er speelt in die omgeving. Opdat mensen zich er thuis voelen. Opdat mensen zich daarmee een (groeps)identiteit kunnen aanmeten. Niemand is geboren om alleen te zijn. Opdat mensen voelen dat ze onderdeel uitmaken van een community. Omdat een krant nodig is in een steeds meer digitaliserende wereld. Omdat iedereen die schrijft blijft. Omdat een krant in je fikken houden een magische beleving is. Omdat een krant lezen een spirituele en contemplatieve bezigheid is. Een moment van rust in een hectische wereld. Omdat journalisten de spiegel van onze samenleving en stad zijn. Omdat ze een kritisch geluid laten horen, in positieve en kritische zin. Omdat een krant je uit je comfort zone haalt.
Is alles wat in het verleden ligt beter? Ben ik oud aan het worden?
Niets van dat alles. Ik ben een wereldburger. Ik houd mijzelf wakker door elke dag uit mijn routines te stappen. Een tastbare krant lezen hoort daarbij.
Mijn vrouw en ik hebben nog 2 weken reizen voor de boeg. Zij vertelde mij net dat ze wel weer naar huis kan. We zien er naar uit. Naar Haarlem. Naar onze familie, onze vrienden. Naar Klein Heiligland. Naar een lekkend dak. Naar het Haarlems Dagblad. Naar een stad die eigenlijk geen stad is, maar een community. Het is er klein genoeg voor.
Ik hoop dat de kou tegen die tijd uit de grond is. Ook bij het Haarlems Dagblad en dat de journalisten mogen blijven. Om te werken aan een stad en een wereld die werkt voor iedereen. Daar is onze stad en ons dagblad groot in.
Rokus Loopik
Loc Phat Hoi An Home Stay
Hoi An, Vietnam
28 januari 2017, Nieuwjaarsdag in Vietnam.