“Ik denk niet dat deze reis Frits had geholpen.” En dan doelde ze op haar zoon, die vorig jaar overleed omdat het leven al heel lang een kwelling voor hem was. “I am sorry for whatever it is that offended you, please know that I was, and still am, an eighteen-year-old, thoroughly exhausted from living in a completely alien world.” (Uit een brief aan een buitenlandse vriendin).
Omnipresent
Tijdens de reis die Kitty en ik maakten langs Herstelinstellingen in New York was er elke dag wel iets wat ons aan hem deed denken. Of waarom we het over hem wilden hebben. Frits was omnipresent. Kitty trouwens ook. Die heeft een lichte vorm van Tourette en een beetje méér ADHD. Ik mocht haar zo af en toe de mond snoeren, bijvoorbeeld nadat zij het verhaal van een dakloze en hypomane man op 7th Avenue had onderbroken met een paar kritische vraagstellingen.
Een kind verliezen
Ik begreep als geen ander dat Kitty uitging van de aanname dat Frits niets aan de reis gehad zou hebben. Een kind verliezen omdat hij geen aansluiting kon vinden bij onze gewone-mensenwereld en de geestelijke gezondheidszorg in het bijzonder, is traumatisch. Dat blijft je hele leven bij je. Frits was intelligent, sensitief en een romanticus. Het liefst van alles hield hij een gitaar in zijn handen.
Peer Support
Er vloeiden tranen. De aanleidingen waren soms futiel. Zoals toen ervaringsdeskundige Herminio Maldonado Kitty de simpele vraag stelde: “Tell me, what happened to your son?” Zelden heb ik iemand gezien die qua dictie, intonatie en gezichtsuitdrukking iemand in zo luttele seconden gerust kan stellen. Ongebreideld altruïsme, gebundeld in een man die alles bij elkaar acht jaar in een gevangenis doorbracht.
Uit je rol vallen
De tegenstellingen kleven niet alleen aan dit verenigde land, maar ook aan de mensen die er wonen en leven. Op de voorlaatste dag, tijdens een werkbezoek aan onze vrienden van the Empowerment Center in Mount Vernon, viel ik uit mijn rol. Frits had met mij mee naar New York zullen gaan. En ik was van plan geweest om hem als een ander, en meer compleet mens terug te laten komen. Ik had er de pest over in.
Lucky Coin
Niemand kan voorspellen wat mensen met complexe uitdagingen doen als je ze een huis, een baan, de liefde of een reis aanbiedt zonder daar voorwaarden aan te stellen. Niemand weet wat het voor Frits had kunnen betekenen. Ook zijn moeder niet. Voor Kitty betekende deze reis veel. Ze praat inmiddels beduidend minder, dus toehoorders luisteren beter. Voordat we het vliegtuig instapten gaf ik haar een ‘Lucky Silver Dollar’. Die was eigenlijk voor Frits geweest.
Consumer Movement
Kitty heeft gezien, gehoord en gevoeld dat er een heuse Amerikaanse cliëntenbeweging aan de poorten en grondvesten van de reguliere ggz rammelt. Dat willen we in Nederland ook.
Een boek
Dus gaan we weer samen op reis. Om een boek te schrijven. Met als titel de titel van dit verhaal: On The Road, Searching For Sanity.
Travel is fatal to prejudice
Voor het ontwikkelen van een nieuwe blik moet je weg van huis. ‘Travel can bring change to your life.’
Het wordt een mooi boek: ‘Searching for Sanity. Waarom op een reis een boek volgt’ http://t.co/hNbudxTs03 @rokusloopik
Go for it
On the Road, searching for Sanity: waarom op een reis een boek volgt http://t.co/2QKTm5uSaa
Geweldig! Ik wens jullie veel inspiratie en mooie momenten toe.
Jij gaat toch ook mee Diana?!
Graag. Maar stuur me ajb iets meer informatie over planning, dat, kosten etc. Moet nl vrij nemen van mijn werk. Maar heb er zin in.
Reizen helpt ook al bij verwerken, heb ik gemerkt;-)
Jullie zetten me tot nadenken en brengen me ontroering. Hoe kun je jezelf helpen als je de weg kwijt bent, hoe kun je anderen helpen. Soms helpt het om een nieuwe blik te ontwikkelen ver weg van huis. En soms helpt het juist om het huis binnen te gaan en om je daar maar eens bezig te houden met wat er nodig is.
Ik heb ruim 20 jaar geleden een eetstoornis (boulimia) overwonnen en ontdekte dat in plaats van steeds verder te reizen, mijn weg de weg naar binnen was. Om daar, zelfs lang nadat ik mijn zelfdestructieve gedrag achter me had gelaten, tot mijn grote verdriet te merken dat ik niet van mezelf hield. En pas toen ik dat in de gaten kreeg, veranderde mijn wereld. En ontdekte ik mijn grootste bron van kracht en ontwikkeling: mezelf met alles dat daarbij hoort. Om daarbij te komen heb ik gereisd naar buiten en naar binnen.
Voor mij gaan ze dus hand in hand: de reis naar buiten en de reis naar binnen. Je hebt ze beide nodig om een volwaardig mens te worden en te kunnen snappen hoe je je verhoudt tot de wereld. Nieuwe wereldbeelden en denkwijzen verrijken je gedachten en verruimen je blik. De verbinding met je binnenwereld bepaalt hoe je ze ook effectief kan en wilt gebruiken.
Food for thought.
Hallo Charlie!
Zeer veel dank voor je openhartige reactie! En dat je ons ook food for thought hebt gegeven. Laatst plaatste iemand de opmerking dat je ‘eerst moet doen voordat je anders kunt gaan denken’. Dat lijkt eigenlijk ook op wat jij ons zegt. Soms moet je eerst naar je binnenwereld voordat je er aan toe komt om uit je stoel te komen en de wereld in te gaan. Ik vind het allemaal prachtig, als we elkaar keuzes bieden die uiteindelijk leiden tot meer evenwicht en zoals jij zegt: ‘ik houd van mijzelf zoals ik ben’. Voor veel mensen waar ik mee werk is reizen iets wat ze onderaan hun prioriteitenlijstje hebben gezet, simpelweg omdat er geen geld is om dat te betalen. Ik heb gelukkig mensen in mijn netwerk die het belang van die reizen zien en mensen in de gelegenheid te stellen dat te doen. Uit hun routines te stappen en het idee uit te bannen dat het leven niets goeds meer voor je in petto heeft en dat een betekenisvol leven, in contact met anderen, heel ver weg is. Ik denk dat het ergste symptoom van het gebukt gaan onder een mentaal probleem wel de eenzaamheid is die mensen ervaren. Ook daar bieden mijn reizen een oplossing.
Nu ja, ik kan er nog dagen over doorpraten. Ik dank je zeer voor je reactie en heb nog een vraag aan jou. Heb jij jouw verhaal al eens gedeeld voor een gehoor van 100 mensen? Zou je daar iets voor voelen?
Kom eens kijken bij dit event. http://www.demotverhalen.nl Ik ben benieuwd naar hoe je tot al die mooie inzichten bent gekomen. Dat zou weer andere mensen kunnen helpen.
Ik hoop van je te horen, nogmaals dank een een groet van Rokus en Kitty!
Hi Rokus, ja daar heb je ook een punt. Als je het jezelf niet waard vindt, je geen geld hebt of andere belemmeringen om dingen te (mogen) doen, dan kan het zo helpen als blijkt dat er toch meer mogelijk is dan je zelf denkt. Als een frisse wind, een confrontatie, een mind-shift of klein glimpje zon.
Heb mijn verhaal nog nooit gedeeld voor 100 mensen (behalve in mijn blogs), maar lijkt me interessant. Ik kom vooralsnog gewoon een keer kijken in het najaar.
Groet, Charlie
Dat en het feit dat mensen aangeven het heerlijk te vinden dat ze alleen hun zintuigen maar open hoeven te zetten. De rest doe ik. Nu nog heb ik contact met de mensen van de eerste reis met mensen met lived experience. Allemaal roemen ze het effect van de reis op hun persoonlijke leven. Het contact met Amerikaanse Peers heeft hun leven weer betekenis gegeven. Het heeft een diepe en blijvende indruk gemaakt. Als een frisse wind, zoals jij zegt. Ik had het zo graag voor ‘ouders van’ gedaan. Helaas heb ik daar (nog) geen budget voor kunnen vinden. Daar wordt nog aan gewerkt. Maar die groep heeft het ook hard nodig.
Ik zie er naar uit dat je een keer bij de Mot komt kijken!
Have a great day!
Rokus
Ontzettend veel succes met het schrijven. Dat de impact groot mag zijn.
Dank Arjen!
Wat een liefde allemaal. Die is helend.
Dat moet wel een machtig mooi boek worden. Van Kitty wist ik het al, maar Rokus kan ook schrijven. Niet zo’n klein beetje ook.
Ik ben je zeer erkentelijk Renate!