Het loopt vaak niet zo lekker tussen hulpverleners in de ggz en moeders. Moeders hebben kritiek op wat de hulpverleners voor hun kinderen doen. Hulpverleners vinden moeders over-betrokken.
Kan dat niet anders?
Moeders en hulpverleners, hulpverleners en moeders
Ik leef nu gelukkig in een andere tijd en wetenschap, maar er was een tijd dat ik het contact met moeders en familie van cliënten niet altijd als makkelijk ervoer. En dan druk ik mij eufemistisch uit. Ik vond het vaak lastig. Want ouders waren kritisch. Kritisch over hoe weinig tijd ik in hun kind investeerde. Ik deed nooit genoeg. Vaak ontaardde zo’n gesprek in welles-nietes en in verwijten over en weer.
Had ik toen goed geluisterd, dan had ik begrepen dat moeders altijd gelijk hebben.
We kunnen nooit genoeg tijd investeren in moeders en familieleden. Als hulpverlener heb ik alle behoefte tot oordelen overboord gegooid, en óók mijn professionele distantie. Die heeft mij niets gebracht – en moeders al helemaal niet.
Hulpverleners zijn bang om een situatie te verergeren
als ze zich 100% involveren met familieleden en cliënten, als ze teveel mee gaan in een verhaal. Maar de waarheid is dat juist betrokkenheid en goed luisteren naar die verhalen tot samenwerking gaat leiden.
Hulpverleners zijn er om te luisteren. Om op hun handen te zitten. Om respect te hebben voor wat de cliënt en zijn vrienden en familie denken.
Onderweg bedenken mensen namelijk zelf een oplossing
Alle nieuwe methodieken zijn er op gericht cliënten en familieleden de belangrijkste stem te geven bij het bezweren van een crisis en het werken aan hun herstel.
Ga eens kijken bij de Brouwerij van Jules Tielens in Amsterdam. Daar werken familieleden mee in de frontlinie.
Kijk naar Open Dialogue uit Finland en naar RACT (Resource Assertive Community Treatment) uit Zweden. Die methodes zijn allemaal gemaakt om moeders en cliënten gelijk te geven.
Moeders zijn de experts
Daarom dit interview.
Voor alle moeders van de wereld.
Voor Moederdag.
PS. Nieuw in ggz-land? Lees het e-book over wat Herstel nou eigenlijk is. En bekijk de video’s onder de knop Hulpbronnen in de navigatiebalk.
Mooi en waar:
“Ouders zitten niet op jouw grenzen te wachten”
Luisteren.
Contact maken.
Je beperkende overtuigingen onderzoeken en overboord gooien.
Gelijkwaardigheid.
Samen de zwaarte van het verhaal dragen.
En van daaruit naar de onbegrensde mogelijkheden.
Dank voor je inspirerende reply Ingrid!
Wat fijn dit artikel applaus bravo voor de vechtende moeder!!
Zo is het ook wij vechten ons kapot voor ons kind met daarnaast nog je werk je leven.
Wij zijn er altijd en vangen alles op .
We zien het als je kind weer vastloopt en weer niet wordt begrepen door de zogenaamde hulpverlening dan zijn wij er hoor en de hulpverleners niet want dat wordt het te moeilijk.
Voor alle vechtende moeders die hun mond opentrekken in de GGZ en de vaak bar slecht aansluitende zorg bij begeleid wonen. En de wlz Groot applaus!!!!!.
En voor alle hulpverleners maak je borst maar nat als je aan mijn kind komt kom je aan mijn hart,
Herkenbaar. Mooi dat je een lans breekt voor ‘ons moeders’. Kantonrechters zijn helemaal wereldvreemd. Op mijn website schreef ik een blog: ‘Komt een mentor bij de rechter’.
Hieronder de inhoud:
Kantonrechter Blind* bekijkt zijn workload van de dag. Zijn ogen glijden over de dossiers waarover hij een beslissing moet nemen. Doorsneezaken, concludeert hij. Als hij snel doorwerkt, kan hij voor de middag klaar zijn en zich wijden aan zijn hobby: vogels bestuderen in de natuur. De menselijke natuur kent hij door en door. De kantonzaken zijn allang geen uitdaging meer.
Hij opent een nieuw dossier. Deze keer het verzoekschrift van een mentor die uiteen zet dat zijn cliënte niet in staat is zich aan afspraken te houden. Iets waarop de mentor geen invloed heeft. De mentor vindt dat hij onvoldoende kan functioneren en wil af van het mentorschap.
Snel bladert Blind door de stukken. De cliënte, mevrouw Mens*, lijdt aan schizofrenie en er is sprake van een drugsverslaving. De afgelopen twee jaren zijn er regelmatig crisisopnames geweest.
Blind vindt in het dossier haar adres. Mevrouw Mens woont zelfstandig in een ”zorgappartement” van de ggz, met een toezichtspost verderop de galerij.
Hij stuurt haar een brief en verlaat zijn werkkamer.
Een uur later tuurt hij ingespannen door zijn verrekijker. Mevrouw Mens is allang uit zijn systeem gewist.
Yes! denkt de mentor een paar weken later. In zijn handen houdt hij de beschikking van de kantonrechter:
‘Uw cliënte reageert niet op mijn oproep hoe zij denkt over mentorschap. Derhalve concludeer ik dat er geen samenwerking kan zijn met een nieuwe mentor. Ik ontsla u van uw taken als mentor voor mevrouw Mens.’
Katja*, de moeder van mevrouw Mens, opent haar mailbox.Tot haar verrassing ontvangt ze een mail van de mentor van haar dochter. Iets wat zelden voorkomt. De mentor wil immers niet met haar samenwerken. Zij heeft Katja ervan beticht dat zij dwingend bezig is, te veel eisen stelt aan goede psychiatrische zorg voor haar dochter. ‘Voor jou kan het nooit goed genoeg zijn. Je bent manipulatief bezig en wilt dat ik de kant van de familie kies. Ik ben er alleen voor mijn cliënte.’
De mail is meteen een afscheidsmail. De mentor kondigt aan dat de kantonrechter haar verzoek tot ontslag heeft ingewilligd en dat zij nu langsgaat bij Katja’s dochter om afscheid te nemen.
Katja is perplex. Haar dochter is immers een jonge vrouw met een ernstige psychiatrische aandoening. Is er dan niemand vanuit de woonbegeleiding van de ggz die de post van haar dochter met haar doorneemt? Haar dochter zal immers zelf niet in beweging komen om met een kantonrechter te gaan corresponderen? Beseft haar dochter dat ze niet zonder mentor kan? Katja is er niet rouwig om dat de huidige zijn taken heeft neergelegd, maar nu wordt het tijd voor een mentor die een goede samenwerking met naaste familie vanzelfsprekend en onontbeerlijk vindt. Zelf is Katja 7 jaar mentor van haar dochter geweest. Ze moet er niet aan denken om dit weer op zich te nemen. Te belastend en dan weer de verwijten dat zij, als mentor, wel achter de diagnose van haar dochter zal zitten en ervoor zorgt dat ze wordt opgenomen.
Een professionele mentor kan veel meer afstand nemen.
Heeft de behandelaar van haar dochter het verzoekschrift van de mentor ondersteund?
Is het bij niemand in zijn hoofd opgekomen dat het wel handig zou zijn om de visie te vernemen van de moeder van mevrouw Mens over het aanwijzen van een nieuwe mentor?
Voor de kantonrechter begint een nieuwe werkweek. Hij wrijft in zijn ogen. Een tikkeltje te geconcentreerd bezig geweest met vogelen. Enfin, in feite kan hij de stukken die voor hem liggen blindelings tekenen. Allemaal routinezaken. Geen mens die er wakker van ligt…
* De namen in deze blog zijn gefingeerd
Dank Geertje! Blijf schrijven! De wereld heeft je nodig.
Zo herkenbaar. In vlaanderen spreken we wel van “familierechters” en “bewindvoerders” maar de problematiek is dezelfde. Wij hebben het meegemaakt dat de familierechter enkel oren had naar het advies van de behandelende psychiater, die, om het ontslag van de bewindvoerder (mentor) vroeg namens de cliënt. Cliënt zonder enige vorm van ziekte-inzicht.
Gelukkig zijn er familierechters, die hun besllissingen met meer wijsheid nemen.
Onze vereniging Similes leidt “persoonsgerichte” bewindvoerders (mentoren) op, die in veel gevallen goed werk leveren, maar in bepaalde rechtskringen worden deze bewindvoerders niet aanvaard. Zij vinden dat er advocaten moeten worden aangesteld. Hieruit blijkt dat Ieder zorgt voor zijn eigen belangengroep
Beste Mieke,
Dank voor je reactie. Ik hoop dat Similes op 12 en 13 december, op ‘mijn’ 4e GGZ Festival, Meet the Xperts, iets wil presenteren over doe persoonsgerichte bewindvoerders. Dat zou echt geweldig zijn. Ik hoop dat Ypsilon er op die dagen ook zal zijn.
Mooi verwoord. Preccies zo gaat dat in het echte leven. Maar zo moet het niet. Respect voor een ieder die blijft vechten voor de mens achter elke hulpvrager .
Dank je wel! Het geeft me moed om trouw te blijven aan mezelf als moeder en mijn visie op coaching. Ook het onderwijs zou op een zelfde manier naar moeders (en vaders) kunnen luisteren om samen te werken! Ik droom ervan om vanuit dat startpunt met een school te vertrekken.
Dank voor je reactie Vivian. Het onderwijs is net als GGZ een ‘gesloten’ systeem. Het gaat daar meer over kwantiteit. Leerlingen over 1 kan scheren. Evengoed, prijs docenten de hemel in. Iedereen doet zijn werk met het hart. Beloon mensen daarvoor. Dat werkt beter samen.
Hehe, eindelijk iemand die het aan durft. Natuurlijk willen we ook als grootouders geholpen worden om te kijken wat er wel en niet kan.
Maar wat denk je hiervan. Moeder (onze dochter) is net gediagnotiseerd als ADHD’er met slaapstoornis, wordt nu aangewerkt. Vader (onze schoonzoon) is nog maar net gediagnotiseerd als ADD’er en hun zoon (onze kleinzoon) het meest heerlijke, lieve manneke met een ton aan energie, veel te sterk voor zijn leeftijd, en nog wat andere dingen gaat zo snel als het kan naar speciale opvang.
Wij als ouders staan erbij, kijken ernaar en willen helpen waar we kunnen. Worden wij ook geholpen hoe we hier mee om kunnen gaan op de best mogelijke manier?
Hallo Dorothea, dank voor je reactie. Ik weet niet precies wat je vraag aan mij is. Is het een vraag in het algemeen gesteld? Misschien kun je mij daarover een email sturen? rokus@icloud.com
Misschien kun je wat boeken lezen, Dorothea. Over kinderen bijvoorbeeld: Zit Stil! https://www.bol.com/nl/p/zit-stil/1001004000062213/ En heel goed is ook het handboek van Russell Barkley: https://www.bol.com/nl/p/diagnose-adhd/666749848/ Over volwassenen: Hallowell en Ratey: https://www.bol.com/nl/p/hulpgids-adhd/1001004002416894/
Als opa en oma kun je ontzettend veel doen. Je kunt de ouders af en toe een dagje vrij geven. Je kunt naar ze luisteren zonder meteen een oordeel te hebben. En je kunt vooral gewoon ontzettend veel van iedereen houden. Adhd is ook maar een diagnose. Het zegt weinig over hoe lief en hoe aardig en hoe getalenteerd mensen zijn. Pin je er niet op vast. Een diagnose moet je beoordelen naar hoe behulpzaam hij is (om alles te begrijpen). Verder moet je hem vooral gauw vergeten 😉
Wij hebben gisteren voor de Kinderrechter gestaan, omdat de hulpverlening rondom mijn dochter en schoonzoon en kleinzoon faalde, waardoor de problemen erger werden. Er wordt naar mijn mening veel waarde gehecht aan de mening van de hulpverlening, die meestal uit boeken leert en niet invoelend zijn met de cliënten. Wij hebben 20 maanden diepe ellende gehad, veel stress, veel onrust. Ons hele leven stond op zijn kop en wij hebben heel hard moeten strijden om dit tot een goed einde te brengen. Wat het nu ook is sinds gisteren. Wat mijn mening is, is dat de begeleiding niet goed naar de cliënten luistert en ook niet naar de familieleden. In de boeken leert men de symptomen die behoren bij de aandoening, maar ieder mens is anders en ook ieder mens met een psychische problematiek is anders. Er wordt te veel in hokjes gedacht . De begeleiding heeft een soort arrogantie van: ik heb ervoor geleerd en de ouders niet wij weten hoe of het moet. Wat men in de gezondheidszorg nodig is, zijn mensen die invoelend zijn en positief ingesteld zijn met doorzettingsvermogen.
Hallo Joke, dank voor je reactie. Ik kan niet anders dan het met je eens zijn. Ik denk dat het dan ook helpt als je hulpverleners op dat niveau aanspreekt. Als je het gevoel hebt dat je niet met een invoelende en positief ingestelde hulpverlener van doen hebt, dan heb je de vrijheid om voor een andere hulpverlener te kiezen. We leven gelukkig in een land waar dat kan. In elke andere ’tak van sport’ kun je, als je niet tevreden bent over een product, de keuze maken voor een ander product. Dus waarom niet in de GGZ? Het is een wereld waarin nu juist niet in hokjes gedacht mag en moet worden. Ieder mens is immers uniek.
Respect voor alle moeders die betrokken zijn bij hun kinderen en dank je wel Rokus Loopik voor je openheid, en professionele nabijheid.
Lana B
Jij bedankt Lana!
Als dochter van… weet ik hoe belangrijk het is als hulpverleners nu eens niét naar moeders luisteren…maar naar jou, als ‘druk, verwend kind’, als ‘lastige puber’, als ‘niet-altijd-zo-lieve dochter’.
Hallo Sandra, leg eens uit?! Ik leer graag bij. groet, Rokus!
Ja, Sandra,
Ik ben ook dochter van … -ben nu zelf al oma.
Ik begrijp goed wat je bedoelt . . . Ten minste eén iemand die jou begrijpt.
Familieleden van mensen met psychische kwetsbaarheid moeten gehoord worden, daar gaat het om. Ik werd als 15-jarige ook bij de psy van mijn moeder geroepen, om te horen dat het allemaal door mij kwam . . .
Mijn moeder had 5 heftige kinderen, waarvan ik de oudste was. Ze kon het gewoon niet aan, niet haar fout.
Maar om dan gewoon de schuld in de schoenen van de tiener te schuiven, nou maar . . .Dat die tiener ook nog een deel van haar taken op zich nam, werd gauw even vergeten.
Kinderen, wiens jeugd wordt afgepakt, zo zie ik het.
In het artikel bedoelen ze wel die andere moeders, die echt problematische kinderen hebben. Veel goede moed, Sandra, kom op voor je rechten.
Deze moeder stikt bijna in haar zorgen. Ik kan amper ergens terecht. Zijn voormalig gehandelaar heeft het te druk. Een vervangende psychiater doen ze niet aan. Om over begeleiding maar te zwijgen.
Stuur mij even een persoonlijke mail op rokus@icloud.com.
Alvast bedankt!
Rokus
Oprecht dank voor je steun Mieke. Herkenbaar..ik zie ons nog bij mijn maatsch.werker vandaan komen. Zij in tranen omdat zij geen gelijk kreeg. Mijn moeder had naast mij één kind, mn tien jaar oudere, compleet door haar verwende (en dus mislukte) broer.
En ik? Lastig kind, ja, maar wel zelfstandig. Helaas gewend het ánderen naar de zin te maken (zie mij a.j.b ook staan, ik doe zó mn best mama)
Nu herstellende van burn-out…
Kinderen? Kinderwens? Nooit gehad, ik heb niet meegekregen dat het hebben van kinderen leuk kan zijn.
Goed stuk! Zou verplichte kost moeten zijn voor Ggz en onderwijs. Ik ben dochter van en kreeg ook te horen dat alles aan mij lag. Ggz ging met mijn moeder mee en ik kreeg een diagnose bps. Hoewel zíj degene was/is met de heftige problematiek. Mijn vader had ze al net buiten spel gezet (lees; op straat geschopt). Het ligt bij haar altijd aan een ander. Nu ben ik al 15 jaar partner-van man met pdd-NOS/add. Hij heeft diagnose sinds 5 jaar. En moeder van een dochter met asperger. En ik heb geshopt voor hulpverlening. Helaas toen ik hulp voor mezelf wilde had ik geen klik met hulpverlener, dus ik vroeg om een andere. Kreeg ik niet. Het lag aan mij. Bij man en kind ook moeten zoeken naar de juiste. Dat wordt niet gewaardeerd in hulpverlenerland. Punt is, dat als de hulpverlener niet juist is alle regelzaken en gedoe nog steeds op mijn bordje komt. Veel hulpverleners zien het als afwijzing? Of dat zij het beter weten wat goed is..? Scholen vaak ook. En dat is jammer. Want als je je aangevallen of afgewezen voelt kun je onmogelijk tot een goede samenwerking komen. Waar of op wie vooral ligt de focus?!!
Goedemorgen Eline, dank voor je reactie. Je hebt al een lange weg afgelegd. Ongetwijfeld een weg die je al veel lessen geleerd heeft. Ik ben benieuwd welke lessen en of je ook een manier gevonden hebt om met hulpverleners in gesprek te komen en tot samenwerking te komen? Zijnde een hulpverlener kan ik je wellicht nog wat tips geven over hoe je dat kunt doen. En je laatste vraag. Is dat een stelling of een vraag aan mij?
Nogmaals dank voor je reactie!
groet, Rokus
rokus loopik schreef onlangs…The Living museum goes Global
Wauw
Wat duidelijk en helder weer gegeven.
Mooi hoe eerlijk je durft te zijn en dit ook door geeft
Mijn complimenten!
Wij hebben oa op de basisschool een heel gevecht gevoerd omdat we voelden dat er iets was met onze zoon.
Wij kregen dat gevoel van school , ik voelde me een Hen die haar kuiken moest verdedigen. Dat wij hem buiten school om hebben laten testen werd ons niet in dank afgenomen. ( De korte versie van het verhaal)
Toen we laatst ineens op het VO op gesprek moesten komen ivm problematiek van onze zoon stond ik dus gelijk al stijf van de adrenaline…
Klaar om hem te verdedigen.
Gelukkig was het team open en zich bewust van onze pijn en strijd die we hebben moeten leveren en dat ze dat herkenden en erkenden deed zo veel goed.
Ik moet zeggen dat wij wel een hele begripvolle psycholoog hadden die mij dat gevoel niet gaf.
Bij ons was het puur de school en remedial teacher.
Wat ik behandelaars maar ook leerkrachten mee wil geven is dat je soms ouders / moeders treft die al een heel gevecht gevoerd hebben en daardoor sneller wantrouwend zijn. Want helaas is nog niet iedereen zo ver als jij bent.
Ben je als behandelaar in staat om die muur af te breken dan verdien je een lintje en zal de onderlinge verstandhouding de behandeling alleen maar ten goede komen. Erken hun pijn die ze hebben door hun gevecht, dat ze voerden voordat ze bij jou kwamen en je hebt cliënten die ook voor jou door het vuur zullen gaan.
Wat je geeft zul je ontvangen
Als moeder van een verslaafde zoon met een PTSS was ook ik “overbetrokken”en kreeg zelfs het advies bij een verhuizing mijn zoon niet mee te nemen.Zonderdat er een plek ergens voor hem was.
Dat kon ik niet.
Wat ik het meeste miste in die zware tijd was echt luisteren en samenwerken met mij,want mijn zoon bespeelde en manipuleerde de Fact-coach,wat hij niet door had .Mijn zoon heeft mij dat later verteld.
Ook een probleem is dat met 18 jaar elk persoon kan beslissen, wil ik dit wel of niet.
Ik vroeg weleens aan de coach :waarom ga je niet eens met mijn kind ergens naartoe?Daar was geen tijd voor,er was 45 min per week beschikbaar en daar moest ik tevreden mee zijn want er zijn zoveel jongeren die wij begeleiden, was het antwoord dan.
Ik was in de ogen van het Fact een lastige overspannen en te betrokken moeder die alles uit de kast trok om verandering in de situatie te krijgen Ik was ook overspannen, want door een omgekeerd rtme van mijn zoon sliep ik nauwelijks..Uiteindelijk is mijn zoon na het zoveelste gewelddadige incident uit huis gehaald door politie en middels een huisverbod niet meer terug gekomen,maar is daarna wel naar een psycholoog gegaan voor therapie(EMDR) wat het Fact niet aandurfde(te riskant),
waardoor er een start gemaakt werd voor herstel.
Ik kreeg de indruk dat “zij”het altijd beter wisten dan ik, die iedere dag, maanden, jaren lang in deze situatie had gezeten.Ongekend en ook arrogant eigenlijk.
Inmiddels is mijn afgekickt van de weed, weer naar school gegaan en gaat het een stuk beter tussen ons.Wij zijn er nog niet maar ik blijf hopen dat ooit onze band weer helemaal goed zal zijn.
Dank u voor uw tijd en inspirerende woorden.
Beste Marja,
Dank voor je onroerende bericht. Het is verschrikkelijk jammer dat het zo met jullie gelopen is en dat die hulpverleners niet de moeite namen om echt naar je te luisteren. Dat had simpelweg al een enorm verschil gemaakt. Waarschijnlijk hadden zij niet een pasklare oplossing gehad. Evenwel. Domme adviezen hebben ouders niets aan. Je kind is het allerliefste dat je ooit hebt voortgebracht en die zet je nooit aan de straat. Dat zou toch iedere simpele ziel moeten kunnen begrijpen. Respect voor het feit dat je hebt vastgehouden aan je eigen waarden en dat je risico’s hebt genomen. Van ‘fouten’ kunnen we alleen maar leren. Of ‘safe’ spelen, daar heeft niemand wat aan. Bovendien kunnen mensen altijd meer aan dan waar hulpverleners van uitgaan. Evengoed. Ik hoop dat je ook enige vergevingsgezindheid voor die mensen kunt opbrengen. Hun onvermogen komt over het algemeen voort uit ‘schaamte’: het feit dat zij het ook niet vaak weten. Je echt kwetsbaar opstellen betekent dat je dat als hulpverlener ook ruiterlijk toe durft te geven, in plaats van domme adviezen te ventileren. Daar zouden ze op de opleidingen goed aan doen, om daar extra aan dacht aan te besteden.
NBiogmaals dank voor jouw reactie. Ik hoop oprecht dat het jullie goed blijft gaan. Dat ‘je er nog niet bent’, dat is niet verwonderlijk. Die vlieger gaat voor elke ouder op.
Beste meneer Loopik,
dank u voor uw antwoord,
ik denk ook wel dat zij daar tijdens de opleiding meer in zouden moeten investeren.
Toen wij,mijn zoon en ik afzagen na 1,5 jaar van de begeleiding van het Fact omdat zij genoemde therapie niet aandurfden,complimenteerde hij mij met mijn uithoudings en doorzettingsvermogen ondanks de meningsverschillen die wij hadden gehad.
Het moeilijkste wat ik heb moeten doen was mijn kind de deur wijzen en hem niet meer binnen laten.
Maar daardoor is hij gelukkig wel een andere richting in gegaan,en heeft daar mij later voor bedankt.
Maar ik kon dit pas toen ik echt aan het eind van mijn latijn was, en zo bang was geworden dat ik hem niet meer in huis wilde hebben.
Ik zou willen dat er een wet of middel bestond waardoor meerderjarigen gedwongen konden worden eerder hulp te aanvaarden zodat gezinnen als die van mij niet zolang in deze ellende zouden zitten,ik had nl. nog een jongere zoon thuis die hier ook erg onder leed.
met vriendelijke groeten,Marja Spaargaren
Wat fijn dit artikel applaus bravo voor de vechtende moeder!!
Zo is het ook wij vechten ons kapot voor ons kind met daarnaast nog je werk je leven.
Wij zijn er altijd en vangen alles op .
We zien het als je kind weer vastloopt en weer niet wordt begrepen door de zogenaamde hulpverlening dan zijn wij er hoor en de hulpverleners niet want dat wordt het te moeilijk.
Voor alle vechtende moeders die hun mond opentrekken in de GGZ en de vaak bar slecht aansluitende zorg bij begeleid wonen. En de wlz Groot applaus!!!!!.
En voor alle hulpverleners maak je borst maar nat als je aan mijn kind komt kom je aan mijn hart,