Dit jaar mocht ik met een groep Amerikanen een bezoek brengen aan de Woenselse Poort. Toon Walravens had voor deze gelegenheid een enerverend dagprogramma in elkaar gezet: een totaalbeleving. Het was een meer dan memorabele dag. Hij deed ons  haarfijn uit de doeken hoe je ook in een gesloten setting op gepassioneerde en creatieve wijze kunt werken aan herstel.

Toon is het toonbeeld van hoe je dat succesvol kunt doen. En hoe je heel veel mensen in je slipstream kunt meenemen: we hebben daar ook veel van zijn collegae ontmoet (bedankt Joan van Hemert!).

Toon is vooral van het delen. Dat deed hij ook op 31 augustus bij de Mot Verhalen. Daar kon je tijdens zijn verhaal duizend spelden horen vallen. Want naast een Peer en Professional is Toon ook een Persoonlijkheid. Hij verstaat de kunst van verbinden als geen ander.

In een serie van ervaringsverhalen, na Gijs Francken, nu Toon Walravens. Bram Berkvens is next, next week. Voor wie Toon nog niet kent: hier begint zijn meer dan bijzondere verhaal. En hoe je kunt uitgroeien tot een prize-winning personality.

En dan zit je echt gevangen

door Toon Walravens

Tijdens mijn jeugd werd ik als onhandelbaar in een internaat geplaatst. Daarna kwam ik in jeugdgevangenissen en op de lom-school voor kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden (afgekort tot lom). Lom-scholen waren vooral bedoeld voor kinderen met beperkte leerachterstanden en een sociaal- emotionele opvoedingsproblematiek.

In het volwassenrecht werd ik meerdere malen door de rechtbank veroordeeld. Om op het laatst tot een langere gevangenisstraf veroordeeld te worden. Verslaafd en geestelijk verzwakt verbleef ik tijdens mijn laatste gevangenisstraf van 60 maanden in een cel en langzaam doofde het licht.

In overleg werd ik overgeplaatst naar een gesloten verslavings-begeleidingskliniek van Justitie en Novadic- Kentron. Tijdens deze tijd ging het geestelijk niet goed met me en kreeg ik suïcidale gedachten. Ik werd op medicatie ingesteld. Uiteindelijk kwam ik op een gesloten psychiatrische afdeling van justitie terecht. Een moeilijke periode, waarin ik veel strijd leverde met mezelf, met het personeel en met mijn behandelaren.

Maar zoals elk mens had ook ik mijn breekpunt. Langzaam zakte ik door mijn hoeven en begon mee te werken aan onderzoek, testen en observatie. Daar kreeg ik de diagnose Dysthyme stoornis, -trauma gerelateerd: dat is een langdurige (chronische) vorm van depressie. Symptomen duren meestal tenminste twee jaar en vaak veel langer dan dat. Een dysthyme stoornis grijpt in op het vermogen om te functioneren en te genieten van het leven. Daarnaast werden stemmingswisselingen met antisociale trekken geconstateerd.

Het valt niet mee als je dat allemaal te horen krijgt: dan zit je echt gevangen! Met een hoge dosis ingehouden woede!

Verdriet

Dysthyme stoornis-symptomen zijn onder  meer:

Verlies van interesse in dagelijkse activiteiten
Verdriet en je “down” voelen
Hopeloosheid
Vermoeidheid en verlies aan energie
Laag gevoel van eigenwaarde
Zelfkritiek of het gevoel van nutteloosheid
Moeite met concentreren en niet meer kunnen beslissen
Prikkelbaarheid of overmatige woede
Verminderde activiteit, effectiviteit en productiviteit
Vermijden van sociale activiteiten
Gevoelens van schuld en zorgen over het verleden
Slechte eetlust of te veel eten
Slaapproblemen

Depersonalisatie en Hospitalisatie

Mijn levensverhaal begint tijdens een jeugd vol vallen en opstaan, uithuisplaatsing, gevangenisleven, verslaving, geweld, om na de zoveelste knieval voor het leven uiteindelijk behandeling en therapieën te accepteren. Van verdriet naar tevredenheid, kleine fonkelende geluksfragmentjes, van kleine eigen regiemomenten en verantwoordelijkheden, tot verlies en opbouw van indentiteit. In de gevangenis gedepersonaliseerd en in de klinieken gehospitaliseerd. Om na jaren op eigen kracht (met hulp) weer baas in eigen leven te worden.

Mijn partner

Zonder 10 jaar professionele deskundige en specialistische behandeling en therapieën binnen de forensische zorg én zonder de ondersteuning van mijn partner had ik hier hoogstwaarschijnlijk niet zitten typen.  Naast de therapie en behandeling hebben eigen verhalen van mensen over hun herstel een grote helende, herstellende werking en invloed op mij gehad.

Personal Storytelling

Tegenwoordig probeer ik het leven tijdens het delen van mijn verhaal een betekenisvolle plaats te geven in plaats van alles in kant en klare oplossingen te vangen! Veel van het levende leven komt voort uit mijn verleden. Het is soms moeilijk om mijn verleden te delen. Maar ja, het verleden is dat wat het is. Zonder verleden zou ik geen bestaansrecht op kunnen eisen. Het verleden is wie ik ben en hoort bij mijn heden, hoort bij de toekomst en hoort bij mijn Herstel.

Niet voor niets

Ik heb een getekend leven, in al haar facetten. Wonderbaarlijk, schokkend, bedroevend en opwekkend, stapjes terug, even stilstaan, stapjes vooruit of zelfs grote sprongen maken! Vol onbegrip, op zoek naar begrepen worden en op zoek naar wie ik was, wie ik ben en wie ik zou willen zijn….en hoe ik dat moest doen. Alleen en met dierbaren. Van gesloten mens tot vrij persoon? Van het doorbreken van het client zijn tot het doorboren van stigma en beeldvorming. Van geen netwerk tot een kleine nieuwe vriendenkring. Over persoonlijke ontplooiing en educatieve verrijking. Om uiteindelijk via een beschermde woonvorm (BW) weer langzaam deel te nemen aan het levende leven genaamd ” perspectief “. Ik heb het niet voor niets gekregen… en juist dat maakt het allemaal zo verrekte interessant.

International Redemption & Justice AWARD

In de gevangenis heb ik leren lezen en schrijven. Op latere leeftijd ben ik cursussen en trainingen gaan volgen met betrekking tot Herstel. Daarna vrijwilligerswerk gaan doen en opleidingen gericht op ervaringsdeskundigheid. Ik heb onder andere de kans gegrepen om een sociaal-pedagogische opleiding te gaan doen. Daarna een opleiding tot Zorgconsulent. Een opleiding WORD, EXEL en Powerpoint. Training leren omgaan met pubers. Gezonde leefstijl Coach. IPMA D project management op de HAN hogeschool. In oktober 2013 won ik zelfs een International Redemption & Justice AWARD in Engeland.

Diep van binnen blijf ik Toon

Maar uiteindelijk blijf ik diep van binnen Toon Walravens, die jongen van de straat. Maar wel die jongen die op latere leeftijd in het leven een andere weg gekozen heeft. Een nieuwe Toon, die zijn oude weg loopt om bij anderen te kunnen zijn in een gelijke situatie als ik vroeger. Het doet mij goed, ik heb nog steeds last van allerlei symptomen maar laat me daardoor niet weerhouden de dingen te doen die ik wil doen. Ik kan en mag daar een keuze in maken. En mocht het leven teveel lijdensdruk opleveren, dan zal ik daar ook een zorgvuldige keuze in maken. Ik kan een keuze maken tussen leven en niet willen leven. Wetend dat ik overal zelf keuzes in kan maken helpt mij enorm in mijn zijn en te blijven wie ik ben! Maar voorlopig heb ik een fantastisch leven en ben nog lang niet moe of leeg.

Ik werk in de forensische zorg/ TBS kliniek en heb daar met anderen twee Herstelbureaus . Daarnaast heb ik mijn eigen adviesbureau: WalravensZorgAdvies, voor cliënten met een justitiële maatregel.

Veel mensen hadden mij opgegeven

Ik zet mezelf in voor andere mensen die in een soortgelijke situatie verblijven als ik vroeger. Mijn verhaal is een verhaal over iemand die zelf jaren geleden de hoop had opgegeven had en die dacht dat het mooi was geweest was. En die zelf ook door velen opgegeven was. Nu ben ik één van de mensen die diegenen die zichzelf kansloos voelen ondersteunt. Het is mijn eigen wond die mij drijft en ik respecteer en accepteer het leven zoals het is. Ik heb maar één leven en ik neem dat zoals dat komt: als ik dat niet doe heb ik geen leven.

Mijn verhaal is ondergeschikt aan dat van de ander met een ondersteuningsvraag. Ik sluit aan bij de ander zijn verhaal, niet meer en niet minder. In mijn verhaal zit geen vaste lijn, geen rode draad want die is er niet. Het levende leven gooit immers ook alles door elkaar.