Voor Suus

Vandaag, 22 februari 2018, heb ik afscheid genomen van Suus

Omdat Suus vorige week afscheid heeft genomen van ons.

Het was een scenario waar we rekening mee hielden

Gelet op het turbulente karakter van- en de chaos in haar leven.

Evengoed, het was totaal onverwacht.

Ze woonde de laatste maanden op een plek waar ze niet thuishoorde

Het is misschien één van de redenen waarom ze tot haar besluit is gekomen. Zeker is dat ze vaak ongelukkig was en dat ze haar leven geen richting kon geven.

Ze is eindelijk aangekomen

Op een plek waar ze de rust gevonden heeft die ze zo lang miste. In de ‘Pipowagen’ die haar ouders voor haar in de tuin hebben laten zetten en die zij zo prachtig hebben ingericht.

Ik dacht vanmiddag dat ik in een sprookje beland was

Niets is minder waar

Ik kan hier niet laten zien hoe mooi het daar binnen is, dat geeft geen pas, want Suus ligt daar. Maar ik ben blij voor haar. Blij dat ze daar is. Dat beeld raakte mij diep. Er sprak alle liefde uit die ze daar, in de ouderlijke woning, heeft gekregen en krijgt.

We waren in New York, in 2016

Dat had veel voeten in de aarde, want mensen opperden allerlei redenen om Suus niet mee te laten gaan.

Op de eerste avond sleuren Harry en ik de groep, ondanks een forse Jetlag, altijd mee naar Time Square. We hebben dat al tientallen keren gedaan en het is ons ‘Feestje’. De gezichtsuitdrukking van de deelnemers is onbetaalbaar, als we daar eenmaal staan. Dat is het mooiste cadeau dat je als travel guide kunt krijgen.

Suus was daarop geen uitzondering

Mensen met ‘geleefde ervaring’ meenemen naar New York is het beste dat je kunt doen in het kader van herstel. Ik stuurde haar ouders elke dag een foto. Omdat ze daar op haar best was.

Het werd een onvergetelijke reis

Voor iedereen. En Suus, die had het er tot op de dag van haar overlijden, nog steeds over. Over wat die reis voor haar betekent heeft.

Als Suus ergens naar binnen liep

Dan wist je dat er iemand binnenkwam. Ze gaf licht. Ze was liefdevol, had interesse voor de mensen om haar heen en ze had, net als wij allemaal, behoefte aan gezelligheid, aan vriendschap, aan een arm om haar schouder, aan nabijheid, aan liefde.

Die liefde heeft ze van haar ouders in overvloed gekregen

Dat zijn geweldige mensen. Eerder en vandaag heb ik gehoord over wat ze allemaal hebben doorstaan en hoe vaak ze niet ‘gehoord’ zijn door ‘de GGZ’.

Ik ga hier niemand over de hekel halen

Want ik weet dat er geen hulpverleners geboren zijn met de opdracht om het leven van Suus en haar ouders zuur te maken. Net zo goed als dat andersom ook geldt. Maar dat systemen kunnen falen in het bieden van wat mensen nodig hebben, dat is een voldongen feit.

Laten we er van leren

Opdat haar leven niet voor niets is geweest.

My Lucky Silver Dollar

Die neemt ze mee op haar volgende reis.

Last but not Least

De schilderijtjes die ze met Inge en Adine in the Living Museum gemaakt heeft. Na haar reis naar New York.

Die zeggen genoeg over haar dromen.