Ouders hebben altijd gelijk

Gisteren kwamen er twee ouders naar the Living Museum, voor een gesprek over hun zoon die al enige tijd is opgenomen in één van de klinieken die ons land rijk is. 

Natuurlijk, alles is zoveel beter als in de jaren dat ik begon te werken in de Psychiatrie, nu 42 jaar geleden. We hebben grote vorderingen gemaakt en de Peer Movement, alsook de introductie van veel nieuwe, door ervaringsdeskundigen bedachte en ontwikkelde methodieken, heeft een enorme vlucht genomen. Die bewegingen zijn niet meer te stoppen. 

Evengoed, het relaas van deze ouders was hemeltergend. Ik ben er voor gaan zitten, ik heb de tijd genomen, om hun verhaal te horen. Over hoe een jongeman kan afglijden omdat hij is opgenomen in een setting met een restrictief behandelbeleid. Over dat zoiets alleen maar gedrag uitlokt waarbij iedereen verliest en je nodeloos veel tijd in een separeer ruimte moet zitten. Over hoe ook behandelaars gefrustreerd zijn over het gebrek aan de mogelijkheid om iets anders te doen. Over hoe je als ouder aan jezelf gaat twijfelen als je daar kritiek op hebt of daar je bedenkingen bij hebt. 

In de ochtend kreeg ik bezoek van Kees, ook daar ben ik voor gaan zitten, want zijn herstelverhaal was huiveringwekkend. Over hoe je van een schier uitzichtloze positie gediplomeerd (Howie the Harp) ervaringsdeskundige kunt worden. Over hoe hij zichzelf zag zitten naast kopstukken uit de verslavingszorg, deel uitmakende van een deskundig forum. Over hoe hij volgende week les gaat geven aan het RINO-Instituut. Over hoe trots je daarop kunt zijn. 

Het was een overweldigende dag. Het was een overweldigend gesprek voor de ouders. Ze hebben tijd nodig om het gesprek te laten bezinken. Ze gingen huiswaarts met twee Living Museum Journals, met het boek van Xavier Amador (LEAP, ‘I am not sick, I don’t need help’), met energie en in de hoop dat de situatie van hun zoon zich gaat wijzigen. Ik ga ze helpen in hun zoektocht naar gelijkgestemden, naar mensen die ze kunnen helpen hun horizon en dus ook die van hun zoon te verbreden. 

1. Schrijf alles op wat je meemaakt, in een Journal. Wie schrijft onthoudt beter, je vergeet niets, je hebt je netwerk bij de hand en het vergroot jouw netwerk.

2. Deel je ervaringen op social media en in de media. Het geeft de mogelijkheid om ruchtbaarheid te geven aan het vechten voor wat je wilt en niet voor wat je niet wilt. 

3. Zoek naar gelijkgestemden, handlangers, influencers, deskundigen. Het neemt je twijfel weg. Het vergroot je kennis. Je kunt je hart laten spreken. Het geeft je de mogelijkheid om met mensen te zijn die echt en authentiek naar je luisteren. 

4. Bezoek andere instellingen. Praat met belangrijke professionals. Verbreed je horizon. Weet wat er naast die ene kliniek nog meer in het land te vinden is aan succesvolle behandelmethoden. 

5. Spreek met andere psychiaters (Jim van Os). Psychiaters die iets anders doen dan een restrictief beleid bepalen en uitvoeren. Psychiaters die kaas hebben gegeten van de vele alternatieven die er zijn op weg naar herstel. Psychiaters die niet de indruk wekken niet te weten hoe een impasse te doorbreken en een systeem te veranderen. 

6. Ga op reis. Doe energie en kennis op in andere landen. Maak in een andere omgeving kennis met peers, professionals and policy makers.  

7. Zorg goed voor jezelf. Dan kun je ook goed voor een ander zorgen. Jouw familielid heeft behoefte aan hoopvolle, niet veroordelende en positieve input (Listen, Empathize, Acknowledge and Partner). 

8. Sluit je aan bij Ypsilon. 

9. Ga bij overweldigende twijfel over jouw ouderrol te rade bij iemand die jouw twijfel in een ander perspectief kan zetten. Ouders hebben altijd gelijk. 

10. Doe een poging te begrijpen waarom een kind ageert tegen een restrictief beleid. Kinderen hebben goede redenen te doen wat ze doen en te zeggen wat ze zeggen.

11. Als je al die andere, inspirerende mensen hebt gesproken en ontmoet, nodig ze dan allemaal tegelijk uit voor een gesprek, aan de grote door een RIBW geschonken tafel in the Living Museum, waarin de vraag centraal staat die jullie gisteren ook stelden: Wat zou u doen als u in onze positie zat?