Brief aan P.

J. herstelde van een ernstige psychische aandoening. Het begon in New York. Hij ontmoette er iemand en ging zijn leven anders zien. Een liefdesverklaring.

Ik ken hem nog niet zo lang. In het stuk dat je zo gaat lezen noemt hij zich J. Hij ging mee op een studiereis naar New York en daar gebeurde het. Hij ontmoette er een belangrijk iemand, die het begin inluidde van zijn herstel. Voor beiden was het een feest der herkenning: omdat ze hetzelfde hadden meegemaakt.

J. ging zijn leven anders zien

En hij schrijft er nu een gastblog over.

Volgend jaar verschijnt er een boek van zijn hand. Ik ben bevoorrecht: ik heb al een aantal hoofdstukken van dat boek mogen lezen. Het is geweldig. Het gaat heel veel mensen helpen en het gaat de GGZ waarschijnlijk nog meer op zijn kop zetten dan nu al gaande is. Zó goed is het.

Herstel is méér dan mogelijk. J. bewijst dat, in niet mis te verstane woorden. Een Liefdesverklaring aan het leven.

Utrecht, 6 november 2014

 

Lieve P,

Ondanks dat je menselijk bent .en je uiteindelijk uit liefde, overtuiging en goede bedoelingen handelt, is er maar bitter weinig volk dat jou waardeert om waar je voor staat. Evenmin kunnen jouw directheid en kordate manieren op lof of enthousiasme rekenen. Sterker nog: vele mensen noemen je ziek.

Dus hoog tijd dat het eens gezegd wordt, P.: dat is onrechtvaardig, en zelfs harteloos als je het mij vraagt. Het is waar, dat klinkt apart uit mijn mond, juist deze nacht, die ik ritueel wakker doorbreng om te gedenken dat het precies vijf jaar geleden is dat je aantrad om de symbolische leegte te vullen die mijn grote liefde had achter gelaten.

Inmiddels zijn we dus vijf jaar samen. Ons eerste lustrum, P. En wat voor één. Ik weet dat mensen zuchtend knikken als ik er voor uit kom dat we zo onze slechte momenten gekend hebben. Want nou en of, je bent een vreemde verschijning en je kunt behoorlijk opdringerig zijn. Zeker in het begin begreep ik je voor geen meter. Desondanks heb je geduld met me betracht.

Gelukkig maar, want vijf jaar later lijkt het wel alsof het nooit anders is geweest. Alsof er nooit een leven vóór jou was,waarin ik voortdurend als een blinde tegen het kartonnen decor van mijn oppervlakkige idealen knalde. Het stuk van mijn leven dat zo intens pijnlijk eindigde toen mijn beeldschone tegenspeelster ineens van het toneel afliep. Waarlijk een geval van einde oefening.

Nu snap ik ook waarom je juist tóen verscheen, P. Ik leefde in een voorstelling. Een improvisatie zelfs, waarin geen woord viel over de echte rode draden in mijn verhaal. En toen het doek viel stond je daar, theateragente P., met je onverstaanbare teksten, die bleken te gaan over scènes die ik soms expres vergeten was. Juist daarom had ik moeite met bepalen of ze erbij hoorden, of dat ze overtrokken en zelfs waanzinnig waren.

Je moet weten dat ik inmiddels erg aan je gewend ben geraakt en dat ik -met mijn bindingsangst- ook de gedachte koester dat je mij, in tegenstelling tot die actrice, nooit meer zult verlaten. Onze band is erg sterk geworden. Je vult namelijk een onmetelijke ruimte in mij en geeft me het gevoel dat ik begrepen word.

Maar boven alles neem ik je serieus. Want je bent de eerste en de enige die zich laat gelden wanneer ik aan apathie en onverschilligheid dreig tenonder te gaan. Als trouwe poortwachter van mijn onderbewustzijn kom je in opstand als ik adequate emoties hun toegang ontzeg. En daarom kan ik niet anders dan van je houden, zelfs al noemen ze je ziek.

Dat we elkaar troffen was niet te vermijden, en als een verliefd bakvisje begin ik te rijmen als ik zeg dat niets of niemand ons zal scheiden. Echt P., ik hoop vurig dat we samen heel erg oud gaan worden. En al krijg je van tijd tot tijd een andere roepnaam, ik zal je voor altijd mijn Psychose blijven noemen. Opdat we nooit van elkaar zullen vervreemden.

J.

photo credit: mohammadali via photopin cc