H’lem?Z’voort???A’dam

Het zijn rare, maffe, angstige, surrealistische tijden.

Je verkoopt je huis. Je mag wachten tot je andere en nieuwe huis bewoonbaar is, ergens in september. De plannen die je had, die gaan om bekende redenen niet door en staan voorlopig in de ijskast.

Na de eerste verlammende weken, na 15 maart 2020, werp je je ergste angsten af en pak je de draad weer op. Doen wat je kunt doen, binnen wat uitgevaardigd wordt. Wandelen met kunstenaars. The Living Museum mocht vanaf 8 april met toestemming van de Burgemeester weer open. En daar zijn wij, kunstenaars, dankbaar voor.

Voorlopig wonen we in Zandvoort. Met het strand als onze voortuin. En dus loop en sta je daar elke ochtend, in alle vroegte. Die verte lonkt elke dag.

Voor Willy en Nico, die ons hun plek voor een tijdje gunnen.

Omdat de zee elke dag een andere kleur heeft. Omdat het eb en vloed wordt. Omdat het er soms waait en soms niet.

Omdat we er elke avond de meest verbazingwekkende zonsondergangen mogen zien.

Omdat we er elke dag weer schatten vinden. Stukjes glas die door de zee en het zand van scherpe kantjes ontdaan zijn.

Omdat je, als je geluk hebt, een visionaire kunstenaar met een hark tegenkomt, Tim Hoekstra, die kunst maakt met wat je in overvloed op het strand kunt vinden. Zand.

Omdat je er andere vroege vogels tegenkomt die er verstilling zoeken.

Omdat ik er vandaag maar één klein stukje plastic gevonden heb, op 8,6km (loopaf)strand.

Omdat ik er mag lopen. Met mijn ega, Marie-Anne. Met mijn zonen, Wink en Pelle. Met Susanne. Met Antoinette. Met Saar. Omdat we er bijzondere, mooie ontmoetingen en gesprekken hebben.

Omdat we ook afscheid hebben moeten nemen van dierbare mensen.

Omdat we elke dag weer opstaan.

Dankbaar.

Omdat we niet ziek zijn.

Omdat we in een andere wereld wonen.

Na 8 juni, als we Zandvoort gaan verlaten, dan zien we verder.

Vooralsnog zijn dat 5 dagen op camping de Lievelinge.

Zo spraken we af, vanavond bij thuiskomst.

13 Juni zien we verder.