De twee oude mannen stonden roerloos tegenover elkaar. De één keurig in pak, de ander in een oud versleten trainingspak. Misschien duurde het twee minuten, misschien een half uur, maar het leek een eeuwigheid voor de twee elkaar in de armen vielen. Kees, klootzak, ik heb je gemist.
Wensen en dromen
Als ik hem thuis bezocht was Eli altijd druk. Vanonder een motorblok, dat midden in de huiskamer op de koffietafel stond, beantwoordde hij mijn vragen. Aan mij de schone taak om met hem te spreken over zijn wensen en dromen.
Beleefdheid
In mijn bezoeken kwam ik vaak niet veel verder dan het doornemen van de post en het uitwisselen van beleefdheden.
-Hoe is het?
-Goed, Menneke.
-Wat zullen we vandaag doen Eli?
-Ach Menneke, ik heb het al druk genoeg.
Post doornemen
Op zijn zestigste verjaardag bracht ik hem een taart. Komterin! klonk het van onder de koffietafel. Nadat ik voor de zoveelste keer de post op tafel had doorgenomen en hem moersleuteltje nr. 8 had aangegeven, was de maat vol voor mij. Ik hing mijn jasje over de stoel, stroopte mijn mouwen op en wurmde me naast Eli onder het motorblok. Verwonderd keek hij me aan. Eli vertel eens, hoe ben je eigenlijk onder dit motorblok beland? Eli begon te vertellen.
Een mooie herinnering
Ik was de zoon van een Gemertse mijnwerker, de jongste van negen kinderen, maar bovenal was ik de zoon van ons moeder. Toen ik geboren werd konden mijn broers en zussen al lang hun eigen broek ophouden. Ons moeder had al haar goed fatsoen bij die tijd al aan hen uitgegeven, waardoor ze mij enkel nog liefde had te geven. Na jaren zwoegen kon ze op haar lauweren rusten en ik mocht zachtjes tegen haar aan kruipen. Als ik mijn ogen sluit voel ik haar zachte handen door mijn haren. De harde hand van ons vader, daarentegen, heb ik nooit gekend, tenminste niet zoals de anderen. Ik heb hem vaak horen vloeken en tieren, maar weinig tegen mij. Hij grapte wel eens: Hak oe mar tegen de kachel aangespoten, dan was t nog mee ‘n sisser afgelopen. Maar ik denk dat hij dat toen nog niet meende. Ik weet nog goed dat ik samen met mijn broer Kees en ons vader in de schuur sleutelde aan oude auto’s. Mijn mooiste herinnering tot op de dag van vandaag.
Eli slaakte een diepe zucht. Nondeju Menneke, ik mis onze Kees.
Je handen vuil maken
En zo stond ik niet veel later in Gemert te kijken naar de hereniging van twee broers, die elkaar veertig jaar niet hadden gezien. Ik was een mooie ervaring en een belangrijke les rijker. Zorg dat je de ander écht in de ogen kan kijken, al moet je daar soms je jasje even voor over de stoel hangen, onder een koffietafel kruipen en je handen vuil maken. Blijf nieuwsgierig naar de verhalen van een ander. Daaráchter liggen de mooiste dromen en wensen verscholen.
Pim Rolsma, juli 2014, Tilburg.
Pim is lid van het Housing First Team van Traverse in Tilburg. Ik heb het voorrecht dat team vanuit de RINO Groep te Utrecht, samen met Frans Withagen, SRH coach, te mogen trainen. Het schrijven van een column hoort bij de eindopdracht van het trainingstraject.