Voor feeling miserable bestaan geen gradaties
Ieder mens loopt in zijn leven trauma’s op. Ik ken niemand die daarvan gevrijwaard is gebleven. Het kunnen grote gebeurtenissen zijn of kleine, dat maakt geen donder uit. In de perceptie van de mensen die het overkomt speelt classificatie geen rol. In elke stad en in elke gradatie voelt miserabel zijn hetzelfde. Het kan zomaar gebeuren dat je er een groot deel van je leven mee rond blijft lopen.
Nooit goed genoeg
Je voelt jezelf niet goed, niet genoeg of niet goed genoeg. Elke dag vertelt dat stemmetje in je hoofd dat je voor het ongeluk geboren bent. Dat de maatschappij, je ouders, je docent of je werkgever verantwoordelijk zijn voor het feit dat jouw leven niet uit de verf komt.
Vind je eigen weg
Voor je het weet breng je gemiddeld vijf uur per dag voor de TV door. Omdat je door levensangst ingegeven, van een deelnemer vol goede moed, naar toeschouwer getransformeerd bent. Je kijkt toe hoe een kleine groep het leven bij de kloten pakt en de dienst uitmaakt. Liever kijken we naar het selecte groepje Bekende Nederlanders dat de wereld voor de camera in kaart brengt, dan er zelf op uit te trekken.
Onbewust van mogelijkheden
Je voelt je onmachtig om iets wezenlijks aan jouw situatie te veranderen. Hopeloos. Onbewust van mogelijkheden. En weldra zit je opgesloten in een vicieuze cirkel. Ervaringen die je voortdurend terugvoeren naar de vergaarbak van je verleden. Met je hakken in het zand of de kat uit de boom kijkend.
Nooit meer een relatie
Dat stemmetje klinkt bij mensen met een psychiatrische achtergrond tien keer luider. De toegang tot de wereld van de Geestelijke Gezondheidszorg is makkelijk gevonden. De exit uit dat ziekmakende systeem is moeilijker te vinden. De classificatie van de ziekte Schizofrenie houdt voor professionals in dat je nooit meer een betekenisvolle relatie zult kunnen onderhouden, geen opleiding af kunt maken of een baan kunt bemachtigen, laat staan behouden. Tot overmaat van alle rampen krijg je de voorspelling om je oren dat jij je leven lang medicijnen zal moeten slikken. Want je hebt immers een chronisch psychiatrische aandoening.
Hier en Nu!
Breekijzers heb je nodig. Om jezelf uit de rol van slachtoffer te manipuleren heb je ‘virtuele breekijzers’ nodig. Ervaringen en mensen die zo overweldigend positief zijn dat ze je terug brengen naar het hier en nu. En naar wie je eigenlijk wilt zijn.
Dat kan een studiereis zijn, een training, een ontmoeting met een bijzonder mens, een therapie, het slagen voor een examen, stoppen met een slechte gewoonte, een verhuizing, een nieuwe baan, een deel van de Santiago de Compostella lopen, een coach-gesprek: alles wat voor jou betekenis heeft en je uit je routines haalt.
Gebeurtenissen die vragen om nieuw gedrag. Een andere manier van communiceren. Als je voor dat moment in het moment blijft kun je voor dat moment niet terugvallen in wat in je verleden vooral niet werkte. Nieuwe levenslijnen bouw je op door oude af te breken.
Goose Bumps
Het helpt als je elke nieuwe dag de lat iets hoger legt voor jezelf. Doe iets wat net boven je macht ligt en waardoor je een extra inspanning moet leveren om die prestatie tot een goed einde te brengen. Succes, en dan doel ik niet op geld of macht, zal je ten deel vallen. Beloningen komen in een andere vorm naar je toe. Een honorarium dat je nauwelijks met het blote oog kunt waarnemen. Het moment waarop je voor een volle zaal, je eigen emotie overstijgend, jouw ervaringsverhaal kunt vertellen en je een klaterend applaus ten deel valt.
Proberen bestaat niet
Sla de weg in naar een nieuwe horizon die voorbij gaat aan het denken in beperkingen en handicaps. Onze samenleving is ingericht op hokjes-denken. Op regels die jou in je routine houden. Be alert. Ben je nou toeschouwer of deelnemer? Bouw een nieuwe levenslijn op. Maak je dromen waar.
Probeer niets. Doe het of doe het niet.
Whoa. Goed blog.
Beste rokus
typisch weer een artikel van jou mijn tenen beginnen weer te krommen
ik begrijp dat gewoonweg niet Heb ik je voor de laatste keer bij de opening van het living museum gezien en gesproken en een tasje met kadootjes voor je meegenomen bekruipt mij toch het gevoel dat er iets niet helemaal aan dit verhaal klopt los van het feit dat ik het leuk vond om je weer eens te ontmoeten
ik kan niet helemaal met de vinger op de zere plek wijzen
misschien dat het verhaal onder de slogan nooit meer een relatie mij stoort alsof mensen met een psychiatrische achtergrond beperking kwetsbaarheid whatever you name it altoos alleen maar bezig zijn om kommer en kwel over zich af te laten roepen zinloos bezig zijn geen uitdagingen in hun dagelijkse leven meer aangaan en wat dies meer zij
alsof we alleen maar afhankelijk zijn van onze diagnose met aanverwante medicijnen en hulpverleners
en mocht dat zo zijn stel dat er een groep mensen zijn die er niet of athans voor een gedeelte er niet in slagen om hun leven op poten te zetten die niet die lat steeds maar hoger willen of kunnen leggen
SO BE IT we zijn niet allemaal ervarings werkers ik beticht het bijna tot een zgn yuppen cultuur
ik kan je genoeg voorbeelden geven van mensen die tegen een bierkaai aanvechten bv mijn vriendin op dijk en duin inmiddels zo gehospitaliseerd dat het steeds moeilijker word om haar in de “‘maatschappij ” te plaatsen en moet je altijd ziek zijn om te mogen herstellen
zelf ben ik er wel uit ik heb een hond een kranten wijkje een klein netwerk van sociale contacten
medicijnen en een schat van een sociaal psychiatrische verpleegkundige
hier en daar een betaald klusje en bovenal mijn heerlijke thuis waar ik ongestoord tv kan kijken en boeken kan lezen
tip drijfveren van hans versnel en machiel koppenol
groetjes evalien