Hij had zijn paard en wagen pal voor de deur van de Boulangerie geparkeerd. Ik haal er elke dag, heel vroeg in de ochtend, als ze net de oven uitkomen, twee croissants. Pour ma femme et moi. Ze hebben er precies de juiste bite en een klein vleugje zout. Dat doet geen Nederlandse bakker een Fransman na.
De wagen was van Christian. Het was volgens Christian te warm om te reizen. Hij zou pas tegen het avonduur weer vertrekken. Ik had hier niet te maken met een ordinaire huifkartoerist. Dat was duidelijk. Er stond een indrukwekkende partij schoften voor zijn kar. Zo’n paard met imposante langharige klossen en weelderige manen.
Catweazle
Cristian leek op de gekuiste versie van Catweazle. Net iets te verzorgd om voor vagebond door te gaan. Iets te onverzorgd voor een vader uit een Vinexwijk in Hoofddorp. Bij het verlaten van de bakkerswinkel stond hij in de deuropening van zijn Pipowagen. Op de zitjes links en rechts van de deuropening lagen boekjes uitgestald. Ze droegen allemaal de titel “Nomad Attitude”.
Ik vroeg hem in het Frans of hij Engels sprak.
“To believe that we can win anything on this earth is the stupidest thing of all, since life ends with the biggest defeat of all: death.”
Cristian hield er niet bepaald een positief wereld beeld op na. Hij was al sinds 1977 on the road. In al die jaren had hij 20 landen aangedaan.
-Denkt u dat een levensstijl zoals die van u wellicht iets voor dakloze mensen zou kunnen zijn?
-Dakloze mensen reizen niet. Die zijn gek genoeg nogal honkvast. Waar komt u vandaan?
-Ik kom uit Nederland.
Hij wendde zijn hoofd af bij mijn laatste onthulling
Evengoed, deze non-conformist intrigeerde mij.
Wat bezielt iemand om er zoveel jaar met paard en wagen op uit te trekken?
-Voelt u zich wel eens eenzaam?
-Daar krijg ik geen kans voor. Ik ontmoet zoveel mensen op mijn reis. Er is geen tijd om eenzaam te zijn.
-Zou ik misschien een uurtje van uw tijd mogen kopen?
-Wat bedoelt u?
-Ik ben columnist van het Straatjournaal in Haarlem. Ik zou graag een column over u schrijven.
-Ik sta nooit journalisten te woord, want als ik uw vraag zou honoreren, dan moet ik ze allemaal spreken. U kunt mijn boek in het Engels gratis downloaden op www.nomadoutoftime.net . Ik ben heel pessimistisch over mensen in het algemeen.
En daarmee was het gesprek gedaan. Hier was voor een nieuwsgierige schrijver geen overvloedige content te halen, maar voor 500 woorden was het precies genoeg.
“Ik ben een nomade. Ik maak nergens deel van uit. Ik behoor niemand toe. Nergens is mijn domein. Ook als ik stilzit ben ik een nomade. Omdat ik niet vertrouw op mijn zekerheden, noch op een stukje land.”
Later op de dag, toen ik op zijn site aan het hoofdstuk ‘Holland’ begon, las ik dat wij Nederlanders er genadig afkomen. Wij zijn volgens Cristian een sociaal volk.
De volgende ochtend, op weg naar ons zwemmeertje, moest ik in een gevaarlijke bocht vol in de remmen
Voor het stilstaande paard en de wagen van Cristian. Hij zat op zijn bok van een mooi uitzicht te genieten.