Mon ami très cher,
Soms, als je op LinkedIn een discussie gevoerd ziet worden over de fenomenen ‘cliënt’ of ‘patiënt’, dan wordt het mij wel eens te moede.
Er zijn mensen die schijnbaar coûte que coûte
Willen vasthouden aan het definiëren van mensen met wie het niet goed gaat (lees: mensen met psychische problemen). Ik kan het verkeerd hebben, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het vooral zogenaamde professionals zijn die willen vasthouden aan hun zogenaamde ambt, hun zogenaamde specialisme.
Zodat ze de transitie van ‘regie over’ naar ‘zelfregie van’ niet hoeven te maken. Het opgeven van de macht over het leven van de ander en de zogenaamde ‘ziekte’ van een ander.
Die terminologie bestond ooit niet
We hebben namen bedacht voor zogenaamd deviant gedrag. Het zijn daarom verzinsels.
En dan kan ik er toch mismoedig van worden
Op die avonden kijk ik naar To Stay Alive: A Method, van Iggy Pop.
En ik luister naar zijn vertolking van ‘I am a Passenger’, at the Royal Albert Hall.
Daarmee houd ik mijn energie op peil
Dampende muziek, wijze teksten en ontroerende beelden. We zijn slechts voorbijgangers in elkaars leven. Niet meer en niet minder.
Het helpt als we ons daarnaar gedragen. Met respect, gepaste terughoudendheid, als mensen op de achtergrond.
Ik heb een broertje dood aan discussie op social media
Dus daar ben ik niet op uit. Maar, hoe denk jij daarover Peter Dierinck? Hoe houd jij jouw energieniveau op peil?
Een liefdevolle groet van Rokus
Je Vriend uit de Lage Landen.
PS De Lente is er officieel nog niet, maar voor mijn gevoel des te meer. Ik hunker naar een Orval op een Gents terras. Met jou, Harry Gras en Rik Van Laeken. Ook daar word ik gelukkig van. Wat jij?