‘Ik kan er alleen maar uitkomen als ik in de buurt van positieve mensen blijf.’ Dat zei een dakloze verslaafde tijdens een training in een drop-in in Harlem. Die uitspraak raakt de kern van de studiereis.
Een paar jaar geleden las ik over een of andere knakker die op reis ging met psychiatrische patiënten. Slimme vogel, dacht ik: subsidies zat. Heeft ‘ie mooi geregeld voor zichzelf.
Little did I know…
Wat een inspiratie om instellingen te bezoeken waar meer dan de helft van het personeel uit ervaringsdeskundigen bestaat. Hoe hartverwarmend om te zien dat ‘Hope’ zo’n prominente plek binnnen de zorg kan (moet!) vervullen.
Nu, ruim een jaar later, put ik nog dagelijks uit de inspiratie van de studiereis. Het is alsof mij een levenslang werkende cocktail is gegeven in New York.
Ik heb persoonlijk veel meegenomen uit Amerika. Dat krijg je wanneer je met Rokus optrekt: een grote behoefte tot jatten. ‘Dit wil ik ook’, denk je dan.
Het Centrum voor Herstel in Amsterdam is één van de gevolgen.
Rokus leeft bij de regel van Nietzsche: Alle echt grote gedachten krijg je tijdens het lopen. Hij leidt non-conformistische ‘Learning Expeditions’ over de hele wereld. Ik mocht ook een keer mee. Het maakte een blijvende indruk.
De New Yorkreizen zijn indrukwekkende processen. Zonder zorgpaden, ROM-metingen en evidence based medicine. De kosten zijn hoog, maar de effectiviteit blijkt onovertroffen.
Ik ken niet veel dbc’s waar met hetzelfde geld zoveel impact wordt bereikt.
De studiereis naar New York is een ervaring waar ik intens dankbaar voor ben en die ik iedereen gun. Als boost voor herstel – want we moeten allemaal wel van iets herstellen.