Natuurlijk ben ik trots op het feit dat tot nu toe 62 mensen mijn Inclusie Pelgrimage naar Santiago de Compostela ondersteund hebben door mijn Socialrun-kilometers te sponsoren.
Evengoed
Ik zou graag zien dat die ‘rode’ lijn straks ‘goud’ gaat kleuren en daarvoor is het nodig dat ik er zorg voor ga dragen dat die afstand van 555km drie keer rond gaat en dat dus 1565km gesponsord gaan worden.
Zover ben ik nog lang niet
Nog 13 sponsoren te gaan voordat de 75 donateurs bereikt zijn. Daarom ga ik een prijs weggeven. Ik heb een getal gekozen tussen 1 t/m 13. Als we de 75 donateurs hebben bereikt, dan maak ik bekend welk getal dat is. (Ik heb er zojuist een foto van gemaakt)
De winnaar ontvangst een ‘Lucky Silver Dollar
Ik kom hem persoonlijk overhandigen en dan vertel ik jou het verhaal achter deze Lucky Silver Dollar en de twee voorwaarden die aan het accepteren van deze prijs vastzitten.
De naam zegt het al
Geluk gaat jou ten deel vallen. Zoals het ook met mij deed nadat ik lang geleden mijn Lucky Silver Dollar van een dakloze man op 7th Avenue in New York mocht ontvangen.
Omdat we even niet naar Amerika kunnen, heb ik ze door Ali, mijn PostNL-mattie laten bezorgen. Jouw Lucky Silver Dollar heb ik vier weken geleden online aangekocht in Chinatown, New York. Ha Ping Yuen, my Lucky Silver Dollar Man, zegent alle Lucky Coins die ik bij hem koop.
Hoe?
Dat blijft voor mij ook een vraag. Dat wil Ha Ping niet vertellen. Dus, ‘koop een kilometer’ van mijn reis voor elk voor jou aannemelijk bedrag en maak een kans.
Als het allemaal meezit dan mag ik komende woensdag mijn prik gaan halen, wat maakt dat mijn reis voor het Goede Doel naar Santiago weer iets waarschijnlijker is geworden. Ga naar Socialrun.nl, zoek mijn pagina (Rokus 45 days Inclusion). Push the Donation Button en wie weet.
Misschien ben jij binnenkort de gelukkige bezitter van een Lucky Silver Dollar.
(Vooruit, ik help je een handje, het is niet nummer 10, 11, 12 of 13)
Henk Schreurs en ik liepen over Massachusetts Street in Lawrence, Kansas. Wij hadden net geconcludeerd dat ook hier mensen in need rondlopen. Een nog jonge, ogenschijnlijk door een verslaving getekende vrouw, vroeg ons om kleingeld. Haar weinig symmetrisch niet helemaal kaalgeschoren vriend informeerde vanuit zijn mondhoek, zittend op een bankje, hoeveel ze had geïncasseerd. Slappe kerel. Een beetje vent knapt dat vuile werk natuurlijk zelf op.
Niet veel later kwamen wij Damian tegen. Hij maakte een vriendelijke opmerking over mijn Tweed colbert en het gegeven dat hij er ook één bezat. Damian was 22 jaar oud. Hij had geen ouders meer en woonde af en toe bij zijn grootouders in Lawrence. Al vier jaar reisde hij als straatmuzikant door de staat Kansas en hij kon er desgevraagd makkelijk van leven.
Damian was niet dakloos
Of misschien toch more or less. Hij diepte iets uit de binnenzak van zijn jack. Een Italiaanse dame had hem haar huissleutel in vertrouwen meegegeven. Die huissleutel hing aan een sleutelhanger waaraan een klein pianootje bevestigd was. Hij was er maar wat trots op. Damian straalde een jeugdige onbevangenheid uit.
Eigenlijk was ik in afwachting van de onvermijdelijke vraag om small change
Maar die kwam niet. Damian was in voor een goed gesprek. Over muziek. Hij vertelde dat hij deze zomer in Bakersfield, California geweest was om daar te spelen. Ik vertelde hem dat ik die stad kende. Uit een muziektrack. Naast To be, or not to be, van William Shakespeare, één van de weinige Engelse teksten die ik moeiteloos en met hoog Deeldertempo kan oplepelen, simpelweg omdat ik die op jonge leeftijdinmijnkopgestampthad. I was driving home, earlySunday morning, through Bakersfield, California, listening to the gospel music on the gospel radio station and the preacher said; You know you always have a Lord by your side. So I ran twenty red lights in his honor. Thank you Jesus, thank you Lord!
Damian baalde toen hij hoorde dat het een Stones-nummer was. Hij moest toegeven dat hij het nummer niet kende. Evenwel. Daarna ging het hek in hem goed van de dam, want Damian kende ook wel een paar teksten uit het hoofd, waaronder the Witch Doctor van Alvin and the Chipmunks.
Henk raakte op dat moment van de kook
Zoveel vriendelijkheid en dat allemaal in een tijdsbestek van 5 minuten. Hij stond zichtbaar te genieten. Damian was een bijzondere en aardige gast. Evengoed, ondanks zijn positieve inborst had ik a gut feeling dat er in Damian meer melancholia rondwaarde dan op het eerste oog te zien was.
Wij sloten het gesprek af door hem te vragen of het respectloos zou zijn als wij hem 5 dollar zouden offreren. Ter financiering van zijn nieuwe piano. Een Fender Rhodes.
I am happy I mentioned your fancy jacket, zei Damian lachend en hij gaf ons een stevige high five. Henk en ik niet minder.
Je kunt in 5 minuten makkelijk van iemand gaan houden
Rokus Loopik en Henk Schreurs, January 2012, Lawrence/Kansas
Marnix Geus, een hele toffe kerel en sociaal ondernemer, kwam op 5 februari 2021 Paul op straat tegen. Paul was dakloos en het was snijdend koud.
Marnix begon via LinkedIn een actie om hem een paar weken uit de vrieskoude te halen
Binnen 48 uur haalde hij een belachelijk groot bedrag op. Hij had een paar dagen nodig om van de schrik en vreugde te bekomen. Met dat geld kunnen niet alleen Paul maar ook honderden dakloze mensen geholpen worden.
Met het Outreach Team van Harry Gras uit Utrecht (Fitteam Lister) gaan we een noeste poging doen om Paul weer in een woning te krijgen. Welke hobbels we daarbij moeten nemen, dat hoor je in deze eerste aflevering van deze nieuwe rubriek in de Kantelcast en natuurlijk in alle volgende afleveringen van Hoe gaat het nu eigenlijk met Paul?!.
Dank voor het luisteren
En als je daar zin en tijd voor hebt, laat dan een review achter en abonneer je op onze Podcast de Kantelcast op Buzzsprout, Spotify, Apple Podcast of Soundcloud.
Na de zomer van 2021 organiseren Gerard, Minka, Harry en Rokus een eerste Learning Experience naar Hongarije, een Road Trip. Met busjes welteverstaan, want het is tenslotte een Road Trip. Die reis bestaat uit een aantal bezoeken aan wereldsteden (bijvoorbeeld: Berlijn, Praag, Wenen, Budapest), op de heen- en de terugweg en een verblijf op The Wheem – een Back-to-Basic plek in Hongarije waar het nog echt stil is en ’s nachts de hemel vol sterren staat.
Het zou ook kunnen dat we die reis per trein maken. Dat doen Harry en Rokus regelmatig. In de trein is er veel tijd om kennis te maken, het voorbijtrekkende landschap te bekijken, een boek te lezen, naar muziek te luisteren en goede gesprekken te hebben.
Om tijd te winnen is kunnen we natuurlijk ook het vliegtuig nemen. Dat lijkt ons het minst avontuurlijk, maar alles is mogelijk en dus bespreekbaar.
Vast staat dat we een bijzondere reis en tijd met elkaar gaan beleven. Voor minder doen we het nooit. Voor deze reis hebben we bedacht dat we graag mensen die via Housing First een woning hebben gekregen, alsook de begeleiders en hulpverleners, die reis willen aanbieden.
In de toekomst is het natuurlijk ook mogelijk om andere groepen de mogelijkheid te bieden om zo’n bijzondere reis te maken.
Hieronder vind je een verdere uitleg over deze reis en wat je allemaal kunt verwachten. Voor een prijsopgave is het goed om rechtstreeks contact te zoeken met Rokus. Dat kan via rokus@icloud.com of 0681420615.
Wij hopen natuurlijk op een ongebreideld enthousiasme. Wij gunnen iedereen en dan vooral mensen die al decennia lang geen vakantie hebben genoten, deze reis.
Anne-Marie van Dam en Rokus Loopik hebben elkaar een mensenleven geleden ontmoet bij de Centrale Riagg Dienst in Amsterdam. Anne-Marie werkte bij die acute dienst als (rijdende) psychiater en Rokus als sociaal psychiatrisch verpleegkundige die zich het lot van dak- en thuisloze mensen had aangetrokken.
Zij leerden elkaar als het ware het vak van outreachende hulpverlening. Ze zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Omdat het vak ze na zoveel jaren nog steeds oeverloos boeit, maar de talrijke vragen zijn gebleven, slaan ze de handen ineen.
Alles in de hoop antwoorden te vinden. Op prangende vragen.
Heb jij na het beluisteren van deze Podcast ook prangende vragen? Stuur ze mij en ik stel ze aan Anne-Marie, of misschien wil jij ze zelf aan haar stellen? Dat kan ook, dan maken we gewoon een C-proof-afspraak. Online kan ook. Dat is technisch allemaal mogelijk.
Mijn vrouw en ik zijn op 5 januari 2021 gestopt met drinken. De dag na mijn 63ste verjaardag. En dan niet in het kader van Dry January.
Eerlijk gezegd. Je kunt mij geen groter plezier doen dan mij bij het koken, bij het eten, bij de ‘vrijmibo’ een uitheemse IPA voor te schotelen. Het assortiment is bedwelmend mooi en talrijk. And tasty.
Op een dag merk je dat je niet meer zonder wilt. Op een dag merk je dat je niet meer zonder kan. Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen dat je ook plezier kunt hebben zonder DAT.
En dan kom je er achter je dat je volgens de statistics eigenlijk een zware drinker bent.
Evengoed, we zijn gestopt. De voordelen zijn even bedwelmend mooi en talrijk als de alcohol it self. Mijn broekriem kan een schakeltje minder. De lift, die hoef ik niet meer te pakken. Ik loop gewoon 5 verdiepingen omlaag en omhoog. Ik val in de avond niet meer in slaap. Ik voel mij fris in mijn kop, scherp en alert.
Elke avond drink ik een 0.0 IPA. Het went zo ongelooflijk snel, ik weet eerlijk gezegd niet beter meer en ik ben vergeten hoe een echte IPA smaakt.
Vorige week trok ik een aantal alternatieve 0.0letjes uit het schap bij AH. Eenmaal lebberend aan mijn tweede van de avond, voelde ik mij onwel worden. Mijn hoofd liep rood aan, mijn bloeddruk ging omhoog, kortom instabiel. Ik checkte voor de zekerheid het inmiddels weggegooide flesje in de afvalbak. Het bleek een 5.6 te zijn uit België. Die ging het afvoerputje in en tot mijn vreugde vond ik de 0.0 een stuk beter smaken. It says it all.
Enfin. Het leven is ook aanmerkelijker goedkoper geworden. Ik schrijf veel. Eenmaal achter de computer bemerk ik dat ik emotioneel stabieler ben. Er zijn geen ongecontroleerde stemmingsschommelingen meer. Volgens de statistieken loop ik 40% minder kans op darmkanker. Mijn vrouw 10% minder kans op borstkanker. Ik heb de alcohol niet meer nodig om het ‘gezellig’ te hebben met anderen. De gewrichtspijnen in mijn knieën, duim en linkerhand zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het helpt mij om dit op te schrijven.
En zo kan ik echt nog wel een tijdje doorgaan met de voordelen.
Het is het beste cadeau dat mijn ega mij op mijn verjaardag heeft kunnen geven. We doen het samen. Dat is een stuk makkelijker. Deze zomer stap ik op een elektrische fiets richting Santiago de Compostela en weer terug. Een Inclusie Tocht van 45 dagen voor de #socialrun. Ik heb besloten het zeker tot mijn aankomstdag in Vézelay op 17 juli 2021 bij die occasional 0.0 te houden, als ik mijzelf dan toch en zogenaamd wil ‘belonen’.
Grote kans dat ik die eindstreep ga halen. En dan helemaal als jij dan ook nog eens gaat doneren. Samen met een donatie van #ggzingeest staat de teller op €525. Dat kan hoger, zelfs met ‘maar’ 1 euro van jou. Alles telt. Dat is een extra motivatie voor mij en daarnaast een beloning voor het noeste werk van de mensen van de Socialrun. En wellicht komt dat geld ook weer bij jou terug, want de Socialrun ondersteunt herstelgerichte initiatieven.Meedoen is (dus altijd) winnen.
Vandaag was ik te gast bij de Socialrun in Utrecht. Om dat krankzinnige plan te bespreken en dan, dan wordt het opeens heel echt.
Ik moet toegeven, enige zorg sloeg mij vanavond om het hart. Want het is geen ‘dingetje’ wat ik mij voorgenomen heb.Evengoed, ik ben vastbesloten. Omdat het kan. Omdat meedoen winnen is. Werken aan een Wereld die werkt voor Iedereen.
In 45 dagen, op een elektrische fiets, vanuit Amsterdam naar Santiago fietsen en van daaruit terug naar het Bourgondische Vézelay. Omdat daar zo’n prachtige kathedraal staat.
Vanaf vandaag kun je die ruim 3500 kilometer sponsoren. Dat geld dat komt uiteindelijk weer bij jou of jouw instelling terug. Want de Socialrun ondersteunt elk jaar weer nieuwe initiatieven. Hoe mooi is dat?! #meedoeniswinnen
Lees op mijn teampagina waarom ik het ga doen. Ik hoop dat jij en jullie ook mee gaan doen. En ja, je mag dit bericht delen. Zo wordt het een reis van- en voor iedereen.
Nog een weekje monteren. Die tijd heb ik nodig om het gesprek dat Harry en ik hadden met Petra van der Lubbe een mooie vorm en kadans te geven.
Het duurde ruim een uur en het had zomaar de hele dag kunnen duren, zo fijn en interessant was het. Petra is Veerkrachtbeoefenaar, Verteller, Luisteraar & Moeder en daarnaast directeur/bestuurder van de stichting Umah-Hai. Een bijzondere instelling met een meer dan bijzondere bestuurder.
In deze editie van onze Kantelcast (nr. 5) vertelt Petra over haar leven en werk. Over haar omzwervingen over de wereld, de wendingen die dat genomen heeft en haar drie dochters, die zij haar levenswerk noemt.
Haar levensverwachting is korter dan die van andere mensen. Zij vertelt ons hoe je daar mee omgaat.
Petra luistert liever naar anderen dan zelf aan het woord te zijn. Harry en ik denken er iets anders over.
Een prachtige vrouw en een memorabel interview in energieke, enthousiaste en wijze bewoordingen.
“Kortgeleden kreeg ik een e-mail. Van Erik Zwinkels. We liepen ooit samen rond in Oslo en New York, op studiereis. Erik is een gerespecteerd en bevriend verpleegkundige en ervaringsdeskundige. Of hij langs mocht komen in the Living Museum? Hij wilde een paar kunstwerken in the Living Museum achterlaten. Uit de nalatenschap van zijn moeder.”
Het was niet de eerste keer en daarbij, het is altijd spannend als mensen kunst aanbieden ter expositie in the Living Museum. Ik zeg desalniettemin nooit Nee, want achter elk kunstwerk schuilt een verhaal en ik heb nog nooit iets gekregen wat de toets der hoopverleners niet kon doorstaan.
Ik was al een tijdje in gesprek met Erik, toen ik hem vroeg of hij de schilderijen had meegenomen.
–Zeker wel. Geef me een minuut, dan haal ik ze even uit mijn auto.
Slechts luttele seconden had ik nodig om te zien dat wat hij had meegenomen heel bijzonder was. Er was geen twijfel. Die zouden een prominente plek in mijn verzameling aan de muren van ons Levende Museum krijgen.
Tot mijn verbazing waren het zelfs drie werken die hij naar binnen torste en de Bul van een mij nog onbekende man.
Die dissertatie behoorde toe aan Dr. F.M. Havermans en is getiteld: De Magie in het denken van Schizophrenen en Natuurvolken.
Wat die hooggeleerde man met de moeder van Erik te maken had kon ik toen nog niet bevroeden. Wat die Bul met die andere drie kunstwerken te maken had, dat was mij een al even groot raadsel.
Erik deed mij uit de doeken dat het niet altijd goed was gegaan met zijn moeder. Ze ging gebukt onder een depressie en later in haar leven kwam er nog eens een alcoholverslaving bovenop.
Eén van haar therapeuten was dr. Havermans geweest. Een knappe, charismatische man, met stijl en hij was niet onbemiddeld. Daarbij vertoonde hij een opvallende gelijkenis met der Alte, beter bekend als Derrick, de hoofdpersoon uit de Duitse Krimi. Een knappe man en een spitting image van Horst Tappert, volgens Erik.
Wat tijdens die therapeutische relatie niet hoorde te gebeuren, afgezien van het leeftijdsverschil van 26 jaar tussen beiden, overkwam Frans en Ineke. Zij werden tot over de oren verliefd op elkaar.
Zij woonden tot aan de dood van dr. Havermans respectievelijk tegenover het Vredespaleis in Den Haag en later aan het Vrijthof in Maastricht. Hij overleed aan een hartaanval. De moeder van Erik overleed veel later, in 2002, aan complicaties tengevolge van haar verslaving.
Tijdens hun liefdesrelatie liet Frans Havermans twee kunstwerken maken door twee verschillende Haagse Kunstschilders, als eerbetoon en een ode aan zijn Ineke.
Deze tekening was een voorstudie voor het volgende, niets verhullende en bijzondere kunstwerk.
Weer een andere kunstschilder maakte het volgende fantastische werk.
Diep geraakt en verlegen, dat was ik en dan druk ik mij eufemistisch uit.
–Waarom wil je de schilderijen aan the Living Museum schenken? Ze horen eigenlijk bij jou aan de muur Erik.
-Ik vind dat de schilderijen hier meer op zijn plaats zijn dan bij mij thuis en ik beschouw het als een eer dat ze bij jou komen te hangen. Ik weet ook dat het verhaal er achter voor jou minstens zo belangrijk is als de schoonheid van de kunstwerken. Ik weet ook dat jij dat verhaal kunt vertellen aan de vele mensen die het Living Museum bezoeken. Ik heb je dat ook bij al die andere kunst horen doen. Bovendien, ik kan het mijn vriendin niet aandoen. Stel je voor, mijn moeder in die hoedanogeheid aan de muur.
Later verklapte Erik dat ook hij als jongetje verliefd was op zijn moeder
The story continues. Vandaag, 28 december 2020, ontving ik per post een vijfde en minstens zo bijzonder cadeau. Van Huub Beijers, voorheen Directeur Steunpunt GGZ Utrecht, heden psycholoog en medisch antropoloog.
Huub was nog niet zo lang geleden met Marina de Wit te gast in the Living Museum, op afstand en op afspraak. Zij waren de laatste gasten in ons Living Museum dat i.v.m. de C-factor gesloten was en omwille van het verlopen van ons huurcontract per 1 januari zal sluiten. Ik heb voor die gelegenheid pas op de plaats gemaakt bij elk kunstwerk. De laatste gasten komen maar één keer tenslotte. Ik heb kond gedaan van al die bijzondere verhalen. Dus ook het verhaal van Erik.
En toen had het Huub niet meer losgelaten
Hij had zich gewend tot Boekwinkel De Woudduif in de Hoofdstraat te Hoogezand. Dat is al een verhaal op zich. Ik hoor nog graag van Huub hoe je op zoek naar een boek in Hoogezand terecht komt.
Ik krijg er steeds weer kippenvel van.
Het pakketje van Huub bevatte het proefschrift van dr. F.M. Havermans. We spreken 1938, mind you.
Het verhaal is wat mij betreft natuurlijk nog niet rond. Ik ga op zoek naar die twee Haagse kunstenaars, in de hoop dat er ook voor hen nog een verhaal vastzit aan de prachtige schilderijen. Die verhuizen overigens mee naar mijn nieuwe studio en Living Museum-kantoor in Amsterdam. Vanuit die plek ga ik op zoek naar een nieuwe locatie.
Het spreekt voor zich dat ik de door Huub geschonken thesis in een glazen vitrine kastje bij de kunstwerken en de Bul zal voegen.
Maar niet alvorens het aandachtig te lezen. De laatste zin van zijn boek wil ik je niet onthouden.
Ik denk dat dr. Havermans en ik door één deur hadden gekund
Het echte logo gaat nog voor ons gemaakt worden. Door Stan, een kunstenaar van the Living Museum. Maar ik heb voor nu wat in elkaar geflanst. Omdat wij het fijn vinden dit nieuws alvast over het voetlicht te brengen.
Op 1 februari en waarschijnlijk veel eerder, gaat Radio Westerpoort, op het terrein van GGZinGeest in Bennebroek het levenslicht zien! Vanuit een heuse studio, Studio Westerpoort, gaan wij interviews, podcasts, poëzie, verhalen, muziek, en nog veel meer de Wereld insturen.
Zoals Bouke Bijnsdorp en Rik Martens, respectievelijk directeur van GGZinGeest en manager Westerpoort, vorige week in een overleg opmerkten: er gebeurt veel moois op de locatie Westerpoort, maar hoe vaak horen en lezen we daarover iets op bijvoorbeeld, Social Media, in de Krant, op de TV, op de Radio?!
We gaan de Wondere Wereld van Westerpoort ontsluiten voor de Buitenwereld en we gaan de Buitenwereld naar die Wondere Wereld toehalen. Omdat het cool is om op die locatie te werken. Omdat we op die manier verbinding leggen: met de organisatie, met Bennebroek, met Nederland en de Wereld. Omdat we daarmee actief aan de-stigmatisering en herstel werken.
We gaan dus verandering en beweging brengen. Met een groot team van enthousiaste teamleden, cliënten, ervaringsdeskundigen en vrijwilligers. We kennen allemaal mensen die hun expertise willen inzetten. En ik ben bijzonder blij dat ook ik daar een bijdrage aan mag leveren.
Een familie-ervaringsdeskundige, Jef, heeft een substantieel bedrag geschonken voor de aanschaf van apparatuur en om de eerste kosten te dekken. Zijn familielid gaat vanzelfsprekend met ons meedoen.
Het is als met zoveel plannen: Doen is de Beste Manier van Denken.
The Thing to remember when traveling is that the trail is the thing, not the end of the trail. Louis L’Amour.
The Trail is the Thing is een prachtig boek uit Kansas, Amerika.
Het boek heeft 365 pagina’s. Een pagina voor elke dag van het jaar. Het is geschreven door ervaringsdeskundigen, voor iedereen die het wil lezen en/of horen.
Elke dag start met een quote. Dan volgt een korte reflectie. En het verhaal wordt afgesloten met een “Just for Today”. Een tip, een goedbedoeld advies. Over hoe je jouw dag in kunt gaan. Hoe je een goede start kunt maken met jouw dag.
Het geeft richting en betekenis.
Elke dag zal een nieuw persoon uit mijn netwerk de reflectie van die dag voorlezen. Vandaag is dat mijn goede vriend Frank ter Reehorst uit Amsterdam.
Morgen, 5 december 2020, komt mijn goede vriendin en collega Anneke Sips van Network Yoga Therapy aan het woord. That will be a mindful podcast. Haar Trail goes by the following name: Be Aware of Living.
The Thing to remember when traveling is that the trail is the thing, not the end of the trail. Louis L’Amour.
The Trail is the Thing is een prachtig boek uit Kansas, Amerika. Het boek heeft 365 pagina’s. Een pagina voor elke dag van het jaar. Het is geschreven door ervaringsdeskundigen, voor iedereen die het wil lezen en/of horen.
Elke dag start met een quote. Dan volgt een korte reflectie. En het verhaal wordt afgesloten met een “Just for Today”. Een tip, een goedbedoeld advies. Over hoe je jouw dag in kunt gaan. Hoe je een goede start kunt maken met jouw dag.
Het geeft richting en betekenis.
Elke dag zal een nieuw persoon uit mijn netwerk de reflectie van die dag voorlezen.
Vandaag is dat mijn goede vriend Steve Coe uit Brooklyn, New York. Hij leest the Trail voor van 3 december 2020: Double your Money.
The Thing to remember when traveling is that the trail is the thing, not the end of the trail. Louis L’Amour.
The Trail is the Thing is een prachtig boek uit Kansas, Amerika. Het boek heeft 365 pagina’s. Een pagina voor elke dag van het jaar. Het is geschreven door ervaringsdeskundigen, voor iedereen die het wil lezen en/of horen.
Elke dag start met een quote. Dan volgt een korte reflectie. En het verhaal wordt afgesloten met een ‘Just for Today’. Een tip, een goedbedoeld advies. Over hoe je jouw dag in kunt gaan. Hoe je een goede start kunt maken met jouw dag.
Het geeft richting en betekenis.
Elke dag zal een nieuwe vriend, vriendin, collega uit mijn netwerk de reflectie van die dag voorlezen. We starten vandaag, 2 december 2020, met Dorine Entius, helemaal uit Frankrijk.
There is a crack in everything. That’s how the light gets in. Leonard Cohen
Het klinkt misschien nogal cryptisch, maar soms kan 35 jaar ervaring in de Psychiatrie zich samenballen in een handdruk op het Centraal van Station van Utrecht. Ik leg het je uit. In de Herfst van 2010 liep ik daar sociaal psychiatrisch verpleegkundige Harry Gras tegen het lijf. Jaren daarvoor was Harry mij en Jules Tielens (het Rehabteam te Amsterdam) in Mokum de kunst af komen kijken. Wij bedreven aldaar non-conformistische Bemoeizorg.
Niet veel jaren daarna moesten wij richting Utrecht want Harry was daar begonnen met het praktiseren van hyper-creatieve ACT (Assertive Community Treatment), die hij op zijn beurt weer van Frits Bovenberg, een nimmer aflatende innovator, had afgekeken.
“Rokus, ik begrijp dat die reizen voor professionals naar Amerika steeds groteskere vormen aan gaan nemen. Wanneer ga je dat nou eens gewoon voor cliënten regelen?!”
Harry en ik schudden elkaar de hand. Zo gezegd, zo gedaan. Het doel was die reis in mei 2011 te realiseren. Een beetje Bemoeizorger heeft ‘het Ritselen’ tot Kunst verheven. Daarbij, Harry maakt altijd alles af en nauwelijks twee maanden later hadden we een groep van 11 reislustige Utrechtse ervaringsdeskundigen. Nog een maand later was er dankzij GGZ Altrecht, de Tussenvoorziening, de SBWU en Kwintes, ook nog eens geld om dat allemaal waar te maken.
Deze Podcast is een momentopname van die eerste en memorabele reis die Harry, René Leermakers, Rokus en 11 ervaringsdeskundigen maakten. Aan het woord vier Amerikaanse Ervaringsdeskundigen. Vier krachtige statements, waar de 11 deelnemers zich tijdens- en na de reis aan opgetrokken hebben.
Soms kan één zin de aanleiding zijn om het besluit te nemen het roer om te gooien en jouw leven in eigen hand te nemen. Voor de meeste deelnemers was dat het geval.Harry Gras en Rokus Loopik maakten na die eerste gezamenlijke reis nog vele, vele reizen, naar veel verschillende landen. De reizen transformeerden naar een krachtige herstelmethodiek en een bijzondere vorm van kennisdeling.
De bijzondere opnamen zijn van Jeroen Horrevoorts. Rokus Loopik deed de editting. Het kunstwerk is van de hand van Issa Ibrahim, kunstenaar van the Living Museum in Queens, New York. In de laatste minuten van de Podcast hoor je waarom hij dat kunstwerk gemaakt heeft.
I remember one of my homeless clients telling me, after I had quit my job after 20 odd years, that he liked me so much more. It seemed to him that I was more connected. Another client told me, to my great embarrassment, that in the future he would remember me because of three lines. “After every useless, weekly, 45-minute meeting you always said these words: See you next week. And there I was, on the pavement, without my questions and wishes being answered.”
I guess I became a better version of myself when I decided to not address myself a Social Psychiatric Nurse anymore. It is when I decided to shut up, listen and just be present. Deep connection for me is being felt when no words are spoken. Getting older, I feel I am losing the urge to speak and to listen more. To my inner voice and the voices of others.
Being in my project The Living Museum (www.thelivingmuseum.nl) is probably the total embodied transformation of who I really became and who I want to be. People have their own studio in this Artist Community and wonderful place. It is a thousand square meters packed with outsider art.
My finest moment is when people walk in for the first time. They gaze at all this beautiful art and roughly they show three emotions: they show a smile from ear to ear, it brings tears to their eyes, or they mute, in utter wonder. And most of the time they look at me, often without saying anything, and we have deep understanding, without words that have to be said. Most artists cherish the fact that I had no questions when they walked in for the 1st time. For most of them it is the most important reason why they stayed, apart from having their own safe haven.
After 5 wonderful years we will close our doors, January 1st 2021, and that’s just because our rent lease will not be continued, and they want to sell the building. The artists will find new ways to expose themselves and their art to the outside world. They have grown so much in these 5 magical years.
Eternally grateful for that and the friends we became. I will move my studio to an anti-kraak-site in Amsterdam and will start searching for another free of rent building. We are very thankful that GGZinGeest gave us the building and the opportunity to develop our model. Five of our artists have found a new space in the middle of their Village. That is one of the reasons why I started this initiative. A transformation from being a victim of circumstances to the operator of your own existence.
There are three other Living Museums. In Tilburg, Helmond and Eindhoven. Leeuwarden will follow soon, as will Amsterdam (my goal for 2021). A thousand people and more came to visit us. We were part of multiple exibitions, art fairs, festivals. We traveled to Austria, Switzerland, Norway, South Korea, the US and France. We have one more month to go.
COVID ruined our plans for a farewell party. So that will happen somewhere next year, that’s a promise.
Let’s celebrate these abundant 5 years of friendship, personal development, growth, recovery and prosperity.
Podcast from your Backyard – met Maria Konijnenbelt en Bomba
Deze week mocht ik Maria ontmoeten in een manege te Spaardam. Een prachtige ontmoeting en een bijzonder gesprek over Paardencoaching. Over hoe het contact met een paard een mensenleven kan laten kantelen naar een betekenisvolle relatie met jezelf, de wereld en anderen. Over hoe een burn-out en een paard de voedingsbodem kan zijn voor een nieuw evenwicht. Over de paralellen tussen Housing First en hoe paarden op mensen reageren. Op een goede dag ga ik weer terug, met gepaste tred en kledij, om een sessie van Maria mee te maken. Dus er komt een vervolg. Wellicht dat ik mij dan over mijn angst voor paarden heen kan zetten. Luister en leer hoe ik die angst ontwikkeld heb en wat Maria daar over te zeggen heeft. Maria heeft tenslotte een paar waardevolle tips voor een ieder die ze horen wil. In een post op social media noemde Maria mij hoog bezoek. Ik heb geen idee waar ik dat aan te danken heb. Aan mij is niets hoogs. Bomba. Die is hoog. En daarbij het mooiste paard dat ik ooit gezien heb.
Het lag eigenlijk in mijn bedoeling Ahmet Turkmen vandaag, woensdag 25 november 2020, om 07.00 uur te bellen. Niet wetende dat hij op 24 november met een uitnodiging op zak naar Haarlem zou rijden, voor weer een nieuwe mijlpaal in zijn bijzondere bestaan. Het was daarom dat ik hem in de middag in the Living Museum mocht ontvangen. Het werd een bijzondere dag en een prachtige ontmoeting. Luister naar zijn verhaal en vind uit waarom hij naar Haarlem was gekomen. Ahmet vertrok, strak van de adrenaline, aan het einde van de middag naar huis. Met een cadeau van Kees Karstens, kunstenaar van the Living Museum, op de achterbank van zijn auto. Die prijkt sinds gisterenavond aan de muur in de woning van Ahmet en Jeanette, zijn nieuwe liefde. Wordt deelgenoot van de kantelmomenten in het leven van Ahmet en de tips die hij voor jou heeft.#
Bel ik iemand in de Wereld met twee vragen: Wat was voor jou een kantelmoment in je leven en wat kun je een luisteraar daarover als tip meegeven?
Vandaag was Harry Gras mijn eerste gast. Harry is een geboren Story Teller, dus je krijgt een aantal kantelmomenten van hem cadeau.
Volgende week
Woensdag, 25 november 2020 om 07.00 uur is mijn tweede gast Ahmet Turkmen, Kwartiermaker en coördinator Herstelnetwerk G&V bij Regio Gooi en Vechtstreek.
Ergens in het voorjaar, dat ik Harry Gras op het Centraal Station van Utrecht tegen het lijf liep.
Wanneer ga je mensen met ervaringskennis een kans geven om een reis met jou te maken?
We schudden elkaar de hand
En in de maand mei van datzelfde jaar reisden we samen, met 11 mensen naar New York.
Het was de start van veel, heel veel reizen die Harry en ik in de daaropvolgende jaren gemaakt hebben. Amerika, Montenegro, Roemenië, Kroatië, Moldavië, Engeland, Noorwegen, Finland, Oostenrijk, België, Oeganda, het is teveel om op te noemen.
In die landen hebben we veel vrienden gemaakt en een groot netwerk opgebouwd.
Omdat reizen naar het buitenland voorlopig niet mogelijk is
Pakken we het voorlopig dan maar anders aan.
Vanaf de maand december 2020, sturen we elke maand een Podcast de ether in. Een Podcast over Herstel. Over die kantelmomenten in iemands leven, die jou en die persoon doen besluiten een andere koers te gaan varen. Over het heft in eigen hand nemen en de rol van slachtoffer af te werpen.
Wij zijn de tel kwijtgeraakt
Het is ook niet belangrijk. Wat telt is wat mensen uit die reizen hebben gehaald. Over hoe een ontmoeting jouw herstel een enorme boost kan geven.
Daar gaan wij via de Podcast When Harry met Rokus… verslag van doen. Door mensen in binnen- en buitenland er simpelweg naar te vragen of door het land in te gaan, op weg naar projecten/teams/instellingen en mensen die het verschil maken.
Het is wonderbaarlijk hoeveel mensen er in de GGZ, op social media over elkaar heen vallen. Terwijl dat nu juist het meest ongeschikte medium voor allerlei gedoe is.
Het stapelt
En stapelt.
Ik zweer bij social media, email en mobiele telefoons
Evengoed, ik ben het er met mijzelf over eens dat er nogal wat nadelen aan kleven.
Je post iets
Je zendt iets en vervolgens heb je een ander met een probleem, dilemma, schuldgevoel, verdriet, irritatie, ongenoegen en wataldiesmeerzij opgezadeld.
Het dient geen enkel doel
Behalve wanneer je verdeeldheid wilt zaaien.
Verbinding
Dat is wat IK nodig heb.
En als je dan toch iets wilt zeggen
Bedenk, dat als je aan status vast wilt houden, dat al die terminologie, al jouw bezit, al jouw titels, al jouw prijzen, al jouw hersenspinsels, bedacht zijn.
Jan die elke dag op blote voeten door het leven ging. Op de Dam. Door de Leidsestraat. In de koude. In de hitte. In Amsterdam.
Een gesprek over zijn voeten was uit den boze
Zoveel was mij al eens door een collega verzekerd. Spreek over zijn voeten en je kunt het verder wel vergeten! Jan zat elke ochtend op een marmeren bank op de Dam. Hij was klein van stuk, droeg een baard, een weelderige haardos en liep op blote voeten. Hij viel je niet meteen op. Het straatbeeld van Amsterdam was vergeven van de dakloze mensen. Het hoort bij Amsterdam, pleegden Amsterdammers te zeggen.
Als hulpverlener, die zich het lot van de dakloze had aangetrokken, kon en wilde je niet om hem heen. De man intrigeerde mij, ik wilde hem leren kennen. Zijn drijfveren om op straat te leven, om op blote voeten te lopen.
Ik parkeerde mijn fiets tegen de pui van het Paleis.
Begeef je letterlijk op het niveau van de client
Deze grondwet spookte mij door het hoofd, terwijl ik hem tegemoet trad. Ik nam naast hem plaats op één van de koude, marmeren bankjes op de Dam. Hij zag er verwaarloosd uit, zijn kleding stonk, zijn voeten waren zwart van het straatvuil en gezwollen van het ontstekingsvocht.
Bent u van het Riagg?
Na tien jaar straatwerk kon ik klaarblijkelijk niet meer veinzen een toevallige passant te zijn. Iedere zwerver zag en rook het op een kilometer afstand. Ik offreerde hem een pakje shag. Er volgde een kort gesprek, over koetjes en kalfjes. Ik was geïmponeerd door zijn vriendelijkheid en gevoel voor humor.
Naarmate ik hem beter leerde kennen begreep ik dat hij op en rond de Dam een graag geziene figuur was. Winkeliers, kroegbazen en buurtbewoners waren op hem gesteld. Zij onderhielden hem op zijn tijd. Ik zeg zijn tijd, want aan betutteling had hij een broertje dood.
Tegelijkertijd bracht de vriendelijkheid waarmee ons contact omkleedt was mij in verwarring. Want wat was er, behalve een zeer matige zelf-verzorging, een bij tijd en wijle overmatige consumptie van alcoholhoudende dranken en het lopen op blote voeten, nu eigenlijk ‘gek’ aan deze man? In mijn zucht elk deviant gedrag te kunnen verklaren stelde ik hem de verboden vraag. “Waarom loopt u eigenlijk op blote voeten?”. Hij wendde de blik af, de conversatie stokte. Foute vraag, stelde hij en hij sprak weken niet meer met mij.
De verwaarlozing nam uiteindelijk groteske vormen aan
De voeten van Jan hadden teveel van het straatleven te lijden. Hij werd onvrijwillig opgenomen in een psychiatrische kliniek in Amsterdam-Noord. Hij verbleef er enige maanden. Tijdens een gesprek, in de hal van de kliniek, vertelde hij inmiddels aan het ziekenhuisleven gehecht te zijn geraakt. Daarentegen was hij het zwerven nog niet moe.
–Ik heb mijn lakens, dekens en matras bij de verpleging ingeleverd. -Waarom? –Zij hebben mij laten weten dat ik niet tot het einde der dagen kan blijven. -Is dat een reden om uw beddengoed in te leveren? –Heeft u weleens op straat geslapen? -Twee nachten. Op het strand van St. Raphaël in Frankrijk. –Aan slapen op straat moet je wennen. Ik slaap hier onder mijn bed, op mijn jas. Wie weet wanneer ik hier weg moet. Ik ben voorbereid!
Jan mocht na maanden met voorwaardelijk ontslag. Van vrijdagmiddag 12 uur tot maandagmiddag 12 uur verbleef hij in de kliniek. De andere dagen was hij op zijn vertrouwde plek te vinden. Op blote voeten, vanzelfsprekend. Dat was het compromis met de rechterlijke macht.
Jarenlang hebben wij gegist naar de reden waarom Jan op blote voeten door de stad liep. Een vraag naar die reden moest ik met een wekenlange radiostilte bekopen. Dan weigerde hij elk volgend gesprek. Ook Adelheid was het niet gegeven daarop antwoord te krijgen.
Alcohol maakt meer stuk dan je lief is en mensen worden er loslippig van. Zo ook Jan, zo ervaarde ik veel later op het terras van Schaakcafé het Hok in de Leidsekruisstraat en beschreef ik in een boek over Spoedeisende Psychiatrie.
Blote Voeten Jan hield zich al twintig jaar op in de Leidsestraat. Hij liep zomer en winter op blote voeten. Een gesprek met hem was goed mogelijk en in zekere zin ook prettig tot op het moment dat de hulpverlener met zorg informeerde naar de conditie van zijn voeten, die de sporen droegen van jaren durende blootstelling aan de elementen. Hij reageerde dan kribbig en ontwijkend. Pas na vele gesprekken op een terrasje, onder het genot van zijn onafscheidelijke plastic beker met rode wijn, onthulde hij de ware reden van zijn pelgrimstocht. Hij had het ooit gewaagd zijn moeder te slaan, omdat ze zich naar zijn idee weer eens te kritisch over hem had uitgelaten. Het idee had bij hem postgevat dat hij daarvoor moest boeten. Boeten door zeven jaar op blote voeten te lopen.
Het kan natuurlijk zo zijn dat ik oud aan het worden ben. Evengoed, mijn hoofd denkt nog steeds dat ik 28 jaar jong ben. Er komen nog elke dag nieuwe plannen naar boven drijven.
Onlangs ben ik verhuisd. Naar Amsterdam. En dan mag je, eenmaal in die bewuste en gewenste woning, al die dozen gaan uitpakken. Dat is een soort van Sentimental Journey. Want je stuit op documenten van lang vervlogen jaren.
Zoals documentaires uit de jaren van het Rehabteam van Amsterdam (lees; Daklozenteam van Mentrum). Dan rijst automatisch de vraag: zijn ze nog actueel? Wetende dat het aantal dakloze mensen in de grote steden van deze wereld elke dag weer toeneemt. Dat vind je maar op 1 manier uit. Ze weer eens aan de wereld tonen.
Daarom organiseren Bureau Frits&Gijs (respectievelijk Bovenberg en Francken) en ik op maandagavond 2 november 2020, een Online Zoom Filmavond. Op die avond komen er twee documentaires aan bod. ‘Bad, Brood, Bed’. De documentaire volgt sociaal psychiatrisch verpleegkundige Wilbert Kok op zijn weg langs de destijds bestaande nomadenterreinen van Amsterdam. Je krijgt een zeer persoonlijke inkijk in de levens van een aantal dakloze mensen.
De tweede documentaire volgt Iris, een jonge, kwetsbare, dakloze vrouw op haar weg door Amsterdam. De documentaire werd gemaakt door Sunny Bergman van de VPRO i.h.k.v. het programma, ‘Lopende Zaken’.
Tussendoor en na vertoning praten we met elkaar natuurlijk over wat het met ons gedaan heeft.
Wij vragen een door jou te bepalen bijdrage voor deelname. Je mag zelf bepalen hoeveel. Elke euro telt. De opbrengst gaat naar onze Stichting (in oprichting) the Rose House Nederland, Respijthuizen Nederland. Het bestaan van zo’n huis zou de mensen in de documentaires zeker geholpen hebben.
Bij deze de ZOOM inloggegevens voor deze filmavond.
Rokus Loopik is inviting you to a scheduled Zoom meeting.
Topic: Stories on Homelessness and Meddle Care
Time: Nov 2, 2020 08:00 PM Amsterdam
Assertive Community Treatment and Housing First. I worked for Pathways to Housing in New York for a period of 3 months, in the year 2004. I sat at the table of the Brooklyn Team.
Listening in gaze
In wonder, in sheer admiration for this team, for it’s members. “We spend 80% of our time in the field”. In respect for Sam Tsemberis, who invented Housing First. I hope they are all doing well.
After moving to Amsterdam, a week ago, I discovered all these dvd’s that I collected over the last 40 years again and I ‘stumbled’ into this video. ‘ACT in Motion’.
When in New York
Sitting at their table, it took me a couple of days to get used to the pace, language and speed of the morning meetings, but once ‘settled’, I could not wait to get out into the city and start visiting participants in their new homes.
I traveled back to Amsterdam in 2004
As a different person, a different social worker, a different father, a different friend. Housing First is not only giving away homes to homeless people: it’s a different attitude towards life and people.
Check this video
Times have changed? Talking about homelessness, we can’t say for the better. The numbers are rising again. Learn from this video, from the people participating in it. And practice Housing First.
It’s cheaper, it’s the clever thing to do. It’s that simple.
On January 1st 2021, we have to leave our current building in Bennebroek. After 5 very inspiring years we are hoping somebody will offer us a new space. Preferably in Amsterdam or surroundings.
Give it to us for free and in return I will turn your building into a Safe Haven, an Art Utopia for people with multiple challenges.
We have been doing this succesfully for 5 years in Bennebroek.
It beats endless talks with a health care professional
It will lift people’s spirit, self image and self esteem.
And Hé!
It’s cheaper. It’s about self direction. It’s about a transformation from patiënt to an Artist. It’s that simple.
Ze hadden elkaar bij toeval ontmoet in een hotel in Breda. Met dat verhaal kwam Ko, mijn vader, naar huis.
Veel later wisten wij dat ze elkaar via een contactadvertentie hadden ontmoet. Dat zou nu best hip zijn,maar dat was toen iets om je voor te schamen. Dat was not done.
Ik heb veel van wat ik in mijn woelige jeugd en opvoeding niet kon gebruiken
Weggegooid of verdrongen, dus ook jaartallen, maar ik denk dat ik een jaar of 10 geweest moest zijn.
Die verkering met mijn vader
Betekende ook dat ze de zorg voor 5 kinderen op zich nam. Voorwaar een opgave als je in Alphen aan den Rijn woont en elk weekeinde naar Terneuzen moet rijden. Voor Anneke was dat niet meer dan logisch.
Het feit dat ze mijn vader een mooie vermelding op haar overlijdensbericht heeft gegund, zegt veel. Er was liefde. Het betekende het tweede huwelijk voor mijn vader. Voor Anneke wat dat de eerste keer en de laatste keer. Hun huwelijk strandde na 16 jaar.
Zij zorgde vanaf dag 1 voor ons gezin op een strenge en liefdevolle wijze. Dat helpt als je een huishouden van Jan Steen mag gaan runnen.
Mamma
Ik kan mij vergissen, maar ik was de eerste in ons gezin die haar zo noemde. Aan de rand van mijn bed, toen ze ons welterusten kwam zeggen. Kiezen tussen twee moeders was mij toen niet gegeven.
Keimpe en Eric
Dat zijn twee boezemvrienden, met wie ik nog steeds vriendschap koester. Op de Lagere School in Alphen aan den Rijn hebben zij les van haar gehad. Ze zaten vooraan in de klas, voor de lessenaar van mijn stiefmoeder. Omdat ze nooit iets uitvoerden. Ze begrepen er niets van dat mevrouw Wiedemeijer, na een paar jaar afwezigheid, ineens terug was met 5 kinderen in haar kielzog.
Wij hebben nogal wat aan haar te danken
Dat gaan Marina, mijn zus, haar dochter en ik, vanavond postuum doen.
Haar bedanken voor de liefde, voor de stabiliteit, voor de strenge doch rechtvaardige hand, voor de corveelijsten, voor de zo door mij verfoeide zelfgemaakte Terlenka broeken en wollen truien, voor de huisarresten omdat ik weer mijn huiswerk niet gemaakt had, voor de jachtschotel met appelmoes, voor haar altruïsme, voor haar strijdlust, voor de opoffering, voor de liefde voor mijn vader en ons gezin, voor het feit dat het met mij en ons toch nog goedgekomen is.
Voor Anneke dus
Voor wat ze voor ons betekend heeft en wat ze voor ons gedaan heeft. Ze heeft in vrede afscheid genomen.
Geeft het pas
Dit alles met jou, de lezer, te delen?
Ik heb geen idee. Maar misschien helpt het je. Zodat je weet dat het mogelijk is als je met een achterstand op de Geluksmarkt geboren wordt, om toch te worden wie je wilt zijn.
Het gaat er om dat je de berichten die het Universum je stuurt kunt zien en horen. Mensen dienen zich op het juiste moment, op de juiste plaats, op de juiste tijd aan. Jouw helpers zijn overal om je heen. Zoals Anneke.
Dan begrijp je ook waarom ik hoopverlener geworden ben
I had them all of my life. They change once in while. And then they are ‘Guru’ off. As a form of meditation I watch some of them on a daily basis. And sometimes not for ages. That’s the comfort of having Guru’s. And Internet.
You have a choice
Turn it on or turn it off. My latest ‘Guru’ is this guy. Russell Brand. Raise your Standards.
A 10 minute and 38 seconds ‘raise your standard’ on Vulnarability, Addiction, Altruism and a Peek inside his life and head.
You can wake me up for that. Any time, any day, any location.
Starting up my own Tiny Taco Take Away is a big time dream.
So I watch Taco Doc’s on Netflix
To lighten up my days.
The latest one I watched was an episode of Chef’s Table, on the life and stories of Cristina Martinez from Mexico.
Yes, this doc is about Cristina and Barbacoa Taco’s
But more important: it’s a documentary on the power of women, on perseverance, on never giving up, on family bonds, on being a survivor of domestic violence, on love for food, on love for people, on being an advocate for immigrants, on being a human activist and so much more. It will dazzle you.
It might be that I am getting old
But apart from that, it’s the story that brings tears to your eyes. Of joy and wonder. It’s mandatory stuff for health care workers and you, who has nothing to do with that.
Is it about the American Dream?
No, not at all. It’s about how people can overcome poverty, grief, loss, rules, stupid regulations and seemingly insurmountable challenges.
While watching, some street images seemed kind of familiar to me
So, my mind wandered of to the Learning Experiences Harry and I made to this wonderful city of Philadelphia and it’s people.
And then, almost at the end of this wonderful episode, my heart rate goes up a little more.
Because (I could have guessed) our Best Philly Friend appears on my screen.
Erma Maula. Human Rights Activist from Philly.
We share our Love for people with lived experience.
Harry Gras, mijn maat, mailde mij na het lezen van het Shared Reading Handboek, de volgende vaststelling: Het is gewoon Bemoeizorg.
Dan ga je er op een vrijdagochtend eens gedetailleerder naar kijken en warempel, hij heeft gelijk.
De basishouding van een excellente Bemoeizorger zou in weinig mogen verschillen van de basishouding van een coach aan de leestafel.
For what it’s worth
Voor geïnteresseerden zet ik hier de basisprincipes van Shared Reading op een rijtje. Natuurlijk in de hoop dat naast Housing First of Bemoeizorg ook Shared Reading jouw interesse wekt en je gewoon een Leesgroep start met een groep mensen die recent of minder recent een woning hebben gekregen.
Want in die eerste weken, nadat mensen die woning hebben betrokken, spreken we van een kritieke tijd in de levens van ex-dakloze-mensen. Als de confetti is gedaald en je komt tot het besef dat jouw leven een drastisch andere wending heeft genomen, wat vang je dan aan met dat surplus aan tijd?
Shared Reading helpt mensen in zoveel opzichten, dat het mij vaak duizelt
Jane Davis, de Founder uit Liverpool, is een dijk van een vrouw, met een verhelderend pragmatische instelling. Want hoe krijg je mensen die het niet gewend zijn (samen) te lezen aan de leestafel?
Je loopt de wijk in en je belt simpelweg aan. De bibliotheek of het theehuis, het wijkcentrum, het buurtcentrum, het kantoor van het Housing First Team, dat zijn allemaal plekken waar je mensen bij elkaar kunt brengen. Zorg voor koffie, thee, limonade, koekjes en trek mensen in jouw verhaal . Gewoon, door aan te bellen en mensen uit te nodigen. Gratis en voor niets.
Dat zijn de 5 sleutelbegrippen waar Shared Reading, maar ook Housing First en Bemoeizorg omheen draaien.
Het is met een grote mate van waarschijnlijkheid dat je deze TedTalk al eens gezien hebt. Evengoed, alle 5 sleutelbegrippen van Shared Reading zijn verenigd in deze 18 minuten. En in de juiste volgorde. Veel mooier wordt het niet. Het maakte Brené Brown wereldberoemd.
Het is belangrijk deelnemers in het verhaal te ‘trekken’ en ze daar ook te houden. Hoe beter jouw voorbereiding m.b.t. de keuze voor het les-, leesmateriaal of jouw aanstaande ontmoeting, hoe groter de kans dat je dat voor elkaar krijgt.
Het doel van een eerste bijeenkomst, les of ontmoeting zou moeten zijn dat er een tweede bijeenkomst, les of ontmoeting komt
Trek al je gastvrijheidsregisters open. Samen Lezen, Housing First en goede Bemoeizorg maken dat mensen zich gehoord en gezien gaan voelen. Sensaties van welke ze lange tijd verstoken waren. Onvoorwaardelijke, radicale acceptatie en de kunst van het authentiek luisteren leiden tot nieuwe inzichten en een doorbraak in het anders kijken naar de wereld, anderen, de omgeving, alsook het luisteren naar andermans verhalen.
Een Aha-Erlebnis a day keep the doctor away
Een doorbraak (breakthrough) kan op veel niveaus en levensgebieden bereikt worden. Taal is krachtig en wanneer die taal samen gelezen wordt, dienen er zich altijd ‘aha-erlebnissen’ aan. Mensen herkennen zich over het algemeen in het materiaal dat jij aandraagt of dat door deelnemers zelf aangedragen wordt.
Met Bemoeizorg is het niet anders. Bespreek wat de ander belangrijk vindt en maak wat jij er allemaal van vindt daar totaal ondergeschikt aan. Het is onbelangrijk. Wat een ander er aan ontleent is zoveel lonender.
Ilja Leonard Pfeijffer kon het in de laatste Zomergasten van dit seizoen niet mooier zeggen.
Wij hebben Geloven meer nodig dan dat we Goden nodig hebben. Ik geloof dat het mogelijk is om iets in deze wereld te verbeteren. Ik geloof dat het mogelijk is om een goed mens te zijn en ook al is het maar voor een kort moment of voor weinig mensen iets te betekenen.
Er is al meer dan genoeg misère in de wereld
Mensen hebben van alles meegemaakt, meer dan eens uitmondend in Trauma. Samen Lezen biedt mensen de kans om die ervaringen op een meer ‘speelse’ manier over het voetlicht te brengen en er ook anders naar leren te kijken, een doorbraak in hun denken en zijn te bewerkstelligen.
Het is helder dat mensen niet hun diagnose zijn, niet hun ervaringen, niet hun etiket. Ieder mens is uniek en meer dan goed genoeg voor deze wereld.
Samen Lezen, Housing First en excellente Bemoeizorg kunnen je tot dat inzicht brengen.
Sluit jouw les, jouw Shared Reading sessie, jouw ontmoeting af met een Feel-Good-Ervaring
Dat kan een gedicht zijn. Een cadeau dat iemand goed kan gebruiken in de huishouding, een bloemetje, een boek, een heerlijk gerecht, koekjes, patisserie, een video die je samen bekijkt, stilte, een gevraagd advies. Nu ja, alles waarmee je mensen met een goed gevoel achterlaat. Met de bedoeling dat mensen uitkijken naar een nieuwe gedeelde ervaring.
Wat is Herstel nou volgens jou in 10 zinnen?
Dat vroeg ik Harry Gras jaren geleden in een kroeg in Chisinau, Moldavië, na een week lang trainen met Moldavische specialisten.
Hoe cool is dat?! Dat je alles wat je met tegenzin geleerd hebt in je achterhoofd kan parkeren?
Nee, niet weggooien
Want ook die kennis heb je nodig. Misschien wel om uiteindelijk te besluiten wat je echt wilt en wie je wilt zijn.
Housing First teams trekken bijzondere Housing First mensen aan. Paradijsvogels. Ik doel natuurlijk niet alleen op hulpverleners, maar ook de mensen die hulp verleend worden, de team leaders, de managers, de directeuren en de bestuurders.
Mind your own
Matt, een Junior Housing First medewerker van het West Harlem Housing First team in New York nam mij in mijn eerste week in die stad mee voor een huisbezoek. Hij verontschuldigde zich, want hij was naar eigen zeggen ‘een Rookie’, een beginneling.
We betraden de woning van een oudere mevrouw die naast allerlei psychische problemen, een ernstige vorm van Psoriasis had. Haar woning was van onder tot boven bezaaid met huidschilfers.
We waren koud binnen of ik vroeg Matt op fluistertoon of er in de buurt een Deli (kleine supermarkt) te vinden was? Misschien kunnen we daar een bezem en stoffer en blik kopen? Ik dacht die mevrouw daarmee een dienst te bewijzen.
Can I ask you a question?, vroeg Matt.
Sure.
Is this your house?
No, I don’t think so.
Well then, mind your own fucking business.
Ik heb er vele lessen geleerd
En dit was misschien wel de belangrijkste.
Als je het gevoel hebt dat je moet interveniëren, doe dan niets. Als je het gevoel hebt dat je niets hoeft te doen, bedenk dan iets creatiefs.
Ik had die mevrouw ook kunnen uitnodigen om naar the Botanical Gardens in the Bronx te gaan
Dat was slechts een korte Subway-rit-away. Dan hadden we een andere kennismaking en een ander gesprek gehad.
In plaats daarvan, dankzij Matt, gingen we samen de was doen. In My Beautiful Laundrette, om de hoek. Toen leerde ik dat zij haar woning elke maand zelf schoonmaakte en er dus geen enkele reden tot overmatige zorg nodig was. ‘Pathways to Housing heeft mijn leven gered.’
Barry, in Philadelphia, was decennia-lang dakloos geweest
Het viel de medewerkers van het Housing First Team op dat alle apparaten, stofzuiger, strijkijzer, koffiezetapparaat: alles wat je in een huishouden nodig hebt, in de kasten van zijn woning verstopt waren.
Als Barry die apparaten nodig had, dan moest hij het tape van de doos trekken. Hij haalde hij ze uit de doos, uit het plastic, uit het witte piepschuim, en na gebruik, stopte hij ze met een vast stramien weer terug in de doos en in een kast.
Pas na twee jaar stopte hij met dit ritueel
Hij gooide de dozen en het plastic weg.
Dat is wat dakloosheid met je doet. Het is een levensgroot trauma. Al die tijd had hij het idee dat hem een valse belofte was gedaan en dat hij de woning overnight weer zou moeten verlaten. Ingepakte dozen zijn nu eenmaal iets makkelijker te verhuizen. Hij was er elke dag klaar voor.
Anything or anyone, that does not bring you alive, is too small for you.
Het klinkt misschien vreemd
Maar die zin, dat is mijn rode draad in het werken met mensen die traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt. Dakloosheid is zo’n trauma.
Medewerkers van Housing First Teams en de cliënten met wie zij werken hebben een onbedwingbare behoefte tot authenticiteit, tot vrijheid en vrijheid van handelen.
Stel alles in het werk om mensen weer tot leven te brengen. Awakenings. Betracht alle creativiteit die in je hebt. Denk niet Out of the Box, gooi die doos eenvoudigweg weg.
Werd ik opgehaald door Manuel, een Pathways to Housing Messenger en mens met geleefde ervaring. Die bracht post rond bij alle 7 Housing First Teams en hij zorgde ervoor dat rookies, zoals ik, op de plaats van bestemming aankwamen. We waren op weg van 125th Street in Harlem naar Brooklyn. Een Subway ride van pakweg een uur.
In the Subway wilde ik een gesprek op gang brengen en ik vroeg hem belangstellend uit welk land hij afkomstig was.
At Pathways to Housing we don’t ask such questions. We are One Family. We strive to solve homelessness for people from all cultures.
Ik heb er verder het zwijgen toegedaan. Ik was zo groen als het gras op de voetbalvelden van de Koninklijke HFC in Haarlem.
Een Housing First Team hoeft nooit te werven
Niet voor mensen die ervoor in aanmerking komen, want dat zijn alle dakloze mensen. Housing First is a basic human right. And the numbers are rising. All over The World en dus ook in Nederland.
Ook niet voor medewerkers overigens. Die dienen zich vanzelf aan. Dat zijn de werkers die niet in een malletje willen passen. Die zich niet willen storen aan conventies. Mensen die het verschil willen maken, die geloven in een wereld waarin diversiteit en deviantie gewoon is. Het loont om anders te zijn. Die medewerkers en hun dakloze mensen zijn de spiegels van onze wereld.
Leren moet en is noodzakelijk
Evengoed, soms helpt het als jij jezelf wilt overgeven aan de-learning.
