1. Anti-psychotica helpen
In eerste instantie vlak na je eerste diepe psychose een heftige boost anti-psychotica toegediend krijgen. Het helpt je om even verder te komen en te werken aan het proces van herstel, waar je volgens mij nooit klaar mee bent. Levenservaring komt met de jaren.
2. Hou vast aan je dromen
Nooit je dromen vergeten…ik ben zelfs nu op mijn 53ste in staat mijn droomstudie Civiele Techniek aan de TU-Delft voor een deel aan te vangen. Ik ben er klaar voor en gewoon voor de lol, ik zoek die uitdaging nu eenmaal. Toen, in 1984, na het eerste jaar HTS werd dat wreed verstoord door de eerste prodromen van mijn eerste psychose. Nadat hulpverleners mij inwreven dat de HTS afmaken geen doen was, ben ik zeer eigenwijs geweest om dat toch op de avond HTS te doen. Ook aan kinderen beginnen vonden ze maar niks: ik ben nu zeer gelukkig met mijn twee dochters van 24 en 27. Tsja, was dat hulpverlening?
3. Find the right people
De juiste mensen op je weg vinden en daar zelf het initiatief toe nemen: in mijn geval Rigo van Meer, Mark van der Gaag, Ria van der Heijden, Rokus Loopik en Frits Bovenberg. Nooit opgeven…..en er bovenop zitten.
4. Van slachtoffer naar operator
Nooit in de slachtofferrol kruipen, maar altijd werken aan oplossingen en nieuwe wegen. En kijken wat als MENS (in de persoon van jezelf en niet als zieke, ja wat is ziek?) het beste bij je past. En wie.
5. Word gewoon boos
Jezelf analyseren wat er precies fout gaat (welke dynamische processen) om in een mini-psychose terecht te komen. Zo ben ik er laatst pas achter gekomen, na 27 jaar, hoe die dynamica nu precies werkt. Had altijd wel vermoedens, maar nooit de tijd gehad om het echt voor mezelf precies uit te zoeken. Ik durfde/kon nooit boos of kritisch te zijn (ondanks dat ik dat wel was), misschien omdat mij dat door mijn moeder is ingegeven of misschien omdat ik dacht dat als ik boos of kritisch op mensen was, het omgekeerde zou gebeuren met mensen als met mijzelf: namelijk paranoide reageren en terugtrekgedrag. Dat laatste is beslist niet waar nu ik daar de laatste tijd volop mee expirementeer. Er gebeurt namelijk niks als ik boos ben met die ander. Om een voorbeeld te geven hoe ik mezelf analyseer: Ik ben nu op vakantie in Turkije. Drie dagen geleden had ik twee gesprekken met twee verschillende Turken waar mijn vriendin bij was. Ik stelde heel veel vragen aan deze mensen. Ze antwoorden mijn vriendin en keken mijn vriendin daarbij aan. Het gevolg was dat ik zeer pissig daarbij werd. Die boosheid ontkende ik en voel me er schuldig over dat ik die boosheid had. Als gevolg daarvan projecteer ik die boosheid op de ander en raak ervan overtuigd dat de ander boos is op mij. Waarop ik nog bozer word, wat ik vervolgens ook ontken en waar ik me ook weer schuldig over voel. Ik leg het volkomen bij de ander. Kortom de paranoia is geboren en als ik me niet uit de voeten maak wordt dat erger en kan dat verzanden in een mini-psychose. Ik beschouwde de ander als vijand en dat terwijl er in dit deel van Turkije allen maar buitengewoon vriendelijke en bescheiden mensen wonen en werken.
Je hebt het pas door als je het begrijpt
Het is naar mijn smaak de oorzaak van geen ziekte-besef hebben: dat proces van projectie en omgekeerde projectie, het onbewust de boosheid en het schuldgevoel daarover buiten jezelf leggen. Je hebt het pas door als je het begrijpt, zei Cruyff ooit eens. Nu was de taalbarriere een probleem om duidelijk mijn mening te kunnen ventileren over hoe deze twee mij bejegenden. In Nederland expirimenteer (dat ventileren) ik daar volop mee, met het gevolg dat ik veel minder paranoia ben en zo erger weet te voorkomen.
Geen enkele hulpverlener (ik loop al 28 jaar mee in de ggz) heeft mij dit ooit verteld dat dit zo werkt met die projectie/dynamica. Ik vind dat hoogst merkwaardig dat ik daar zelf achter moest komen. Sinds ik daar volop mee expirimenteer voel ik me stukken stabieler en gelukkiger dan ooit. Voor mij de top van herstel. Ik vind daarom de inzet van ervaringsdeskundigen van zo’n grote waarde. Men spreekt dezelfde “taal”. De geboorte van paranoia zit hem in details. Ik heb mij dan ook vaak verbaasd hoe sommige professionele hulpverleners soms omgingen met mensen die psychotisch waren. Maar ik zie dat er ook natuurtalenten onder zijn.
Ik ken mijzelf niet anders
Mijn diagnose is sinds 1990 schizo-affectief. Ik vond het niet vreemd dat ik na mijn eerste psychose depressief raakte. Ik was maar wat ambitieus als twenner en nog steeds. Ach, ik ben gewoon de persoon die ik ben en ben daar zeer tevreden over. Ik ken mezelf niet anders.
Sinds 2009 ben ik mede-eigenaar van GGZPlussymposium (www.ggzplussymposium.nl), zeer betrokken bij stichting ggz+, ben ik trainer/coach bij Trifier, Cure en Care Development en geef veel gastlessen, waar dan ook. Ben negen jaar ervaringsdeskundige/maatschappelijk werker geweest bij twee instellingen. Mede-oprichter van Anoiksis in 1993 en van stichting “Huisjes” in 2005 (inmiddels ter ziele).
Nogmaals, ik voel me een volwaardig mens en ben momenteel zeer gelukkig met mijn vriendin Yvonne.
Gijs is absoluut een rolmodel voor heel veel jonge mensen die te maken krijgen met psychische uitdagingen. Hij toont aan dat er heel veel hoop is, en dat je daadwerkelijk kunt herstellen. Mooi om van zo dichtbij getuige te zijn van een indrukwekkend herstelproces. Keep up the good work !!!
Ik snap het nog niet helemaal, van die projectie. Bedoel je dat je je boosheid nooit durfde te uiten omdat je er zelf niet goed tegen kan als mensen boos op je zijn?
Interessant wat je vertelt..
@Kitty, ik raad je aan het stuk een aantal keer aandachtig te lezen. Ik heb het helemaal uitgeplozen en me er bewust van gemaakt. Het vreet tijd, maar dan heb je ook wat. Projectie en omgekeerde projectie zijn subtiele onbewuste processen die zich afspelen bij de geboorte van paranoia. Dat van die boosheid uiten en ontvangen is een kip en het ei story, wat was eerst. Misschien is het mij in mijn prilste jeugd ook wel met de paplepel ingegoten om niet boos te worden op anderen omdat dat zgn niet beschaafd zou zijn…ik weet het niet….
Dank je – ik denk dat ik het goed lees dat je je eigen boosheid (uit angst) op de ander projecteert. En dus kunnen anderen vijandiger lijken naarmate jij bozer en banger wordt?
Niet uit angst maar uit schuldgevoel dat ik die boosheid heb. Ik ontken dat schuldgevoel, althans ik weet me er geen raad mee.. Mijn te grote geweten speelt dan op en omdat het te groot is heb ik er teveel last van en wil ik het kennelijk kwijt. Dat dat geweten teveel ontwikkeld is kan me ingegeven zijn door mijn prille jeugd, maar ook bijv dat ik denk dat ik anderen paranoia maak en dat is de kip en het ei, vandaar dat ik denk dat het ooit gestart is in mijn prilste jeugd en mij ingegeven is dat het niet beschaafd is om boos of kritiek te uiten (voor je houden dus) op anderen. Tsja
Dat laatste wat je schrijft klopt! Zo verzand je in een diepe psychose met alle nare gevolgen vandien tot TS aan toe.
Wat een geweldig inzicht, Gijs. Het maakt waarschijnlijk niet zo veel uit waar het door komt, belangrijker is dat je het weet. Het lijkt een soort glijbaan waar je beter helemaal niet op kan stappen. Als je hem herkent kun je wegwezen.
Exact Kitty, dank voor je belangstelling!
Gijs, heb ik gelezen en vondt hartstikker leuk verhaal en ik zal echt zeggen dat je was gewoon goed bezig en je hoeft niet jezelf te twijfelen, het gaan allen maar meer beter en je heeft de juist mens rond je en geen tekort van liefde plus je eigen land dat heeft vrijheid als een kadoe voor je, ik zal zeggen door gaat en blij altijd de rest komt voorzelf…..sterkte toe Gijs.
Hallo Femi, dank voor je reactie en je mooie woorden voor Gijs! Je bent zelf ook een lichtend voorbeeld van hoe je kunt herstellen van tegenslag. Have a great day!
Ik ben diep onder de indruk. Ik kreeg ook te horen dat ik moest stoppen met veelvingerig. Vele malen zeiden hulpverleners dat. Soms zijn ze onbedoeld cru. Gelukkig kwam ik er eentje tegen die vooral inspeelde op mijn kapotte zelfvertrouwen en verliet ik een beschermde woonvorm. Kwaad ben ik al lang niet meer op de ggz, wel verbaasd dat daar nauwelijks innovatie mogelijk is. Bijv ervaringsdeskundigen als erkende werkers. Ik hoorde indertijd een Herstelverhaal van Martijn Kole, en toen wist ik: ik ga weer de wereld in!
En dan doe je op een geweldige wijze Maurice. Je bent net als Gijs een voorbeeld voor velen! Mag ik jouw verhaal ook een keer optekenen?
een groet van Rokus!
Veel dingen, staat er. Fout vd iPad. Sorry
Dankjewel Rokus, en zeker mag dat.
Prachtig! Ik neem binnenkort contact met je op. Eerst 3 weken op reis!
Ik ben echt blij met het verhaal van Gijs. Zijn openheid geeft een inkijk en een realistisch beeld van wat hij doormaakt en doorgemaakt heeft. Dat je meer bent dan je ziekte en je je daar ook niet bij neerlegt. Je kunt ook in totale isolementsarmoede terechtkomen, maar, Gijs bied juist zijn strijd, worsteling en winst aan ons aan en reikt daarmee een hele grote rijkdom aan, door zijn levens/ervraringsverhaal te delen met iedereen. Dat vindt ik juist de winst die onze zorg en maatschappij nodig heeft als het gaat over educatieve en persoonlijke verrijking, juist Gijs laat zien dat ervaringen grote leermeesters zijn en heeft net als ik zijn eigen wet van de privacy. Privacy tot delen-wet! Delen zet aan tot Herstel en is een handreiking naar de mensen die nog vooraan in het eigen Hertselproces zijn en alle andere betrokken partijen. Klasse Gijs, wat zullen mensen veel aan je verhaal hebben. Het bied mij ook weer een breder beeld aan inzichten, mooi hoe sommige dingen voor mensen werken, wat voor de een hoop bied de ander tot wanhoop zou brengen. Het niet opgeven en doorzetten, dat hij de persoon is die hij is en daar uiterst tevreden mee is. Dank je voor je verhaal Gijs.
Dank jullie wel Femi (hoe is het gozer?), Maurice en Toon!! Net Toon’s verhaal gelezen: Ga ontzettend zo door Toon!! Diep respect!! Ik wil over mijn verhaal nog even kwijt dat je nooit moet toegeven aan het feit dat de maatschappij (lees: sommige hulpverleners die ik tegen kwam, werkgevers etc) je meteen een stigma oplegt. Ik ben stilletjes altijd in mijzelf blijven geloven, ondanks dat je soms wel eens toegeeft aan de “druk van het stigma” van buitenaf. Alleen mijn ex, kinderen, nog wat familie, en een klein aantal vrienden bleven in mij geloven. Nu zo ook weer mijn vriendin. Mijn intelligentie is al die jaren gewoon in tact gebleven, alleen emotioneel wilde en wil het soms niet en dat is ronduit jammer en soms frustrerend. Maar desondanks ben ik zeer gelukkig met het huidige werk en prive dingen die ik doe en roei met de riemen die ik heb, zonder daarover te klagen. Coping is een belangrijk woord daarin! Tsja eigenlijk moet ieder mens dat….
Ik hoop Maurice (tsja je zit ver weg), altijd nog een keer te ontmoeten.
Rokus ga zo door met verzamelen van dit soort verhalen! Ik zie je snel!!
Gijs
Will do Franckerman!
Hoi Gijs, we zullen elkaar tzt zeker ergens ontmoeten. Ik ken jou ‘ heel goed’ van het internet en hoewel ik nooit psychosegevoelig was, gaf ik meer dan eens een voorlichting over herstel voor de plaatselijke afd van anoiksis te Heerlen.
Dat was mooi om te doen, vooral om de herkenning ondanks een geheel andere diagnose. Zelf geloof ik erg in het helend contact met ervaringsdeskundigen en gebruik nooit het woord lotgenoot. Het klinkt zo zielig, alsof iets je treft, en je voorgoed de regie kwijt bent over je leven. Jarenlang was ik de regie kwijt, maar ook bij mij waren er altijd mensen, met name vriendin, enkele jeugdvrienden, die in mijn talent en kracht bleven geloven en soms even overnamen. Mijn kwetsbaarheid (ocd met forse angstklachten) gaat soms met me aan de haal. Ik kopieer soms letterlijk het gedrag van andere mensen als de angst opkomt, wetende -diep van binnen- dat de angst irreëel is. Dat er een foutieve gedachtenstroom ontstaatI ( ik noem het spiegelen). In de wereld van HEE leerde ik anders kijken: ik ben gewoon sterk, heb bestaansangsten overleefd, en vertrouw vooral op mijn eigen ontwikkelde coping. Ik weet nu heel goed wat mijn valkuilen zijn en hoe daar uit te blijven. Er zijn nog wel eens momenten dat ik zo bang ben, dat ik gek dreig te worden. Maar gelukkig zijn die mooie mensen om me heen die me dan er uit helpen.
En ik ben milder geworden voor mezelf, ik veroordeel me niet als de angst met me op de loop wil. Ik ben maurice met alles erop en eraan. Ik geniet nu zo van het leven, omdat dat genieten jarenlang niet vanzelfsprekend was.
Ik kon even niet slapen, bye 😉
hoi Gijs
een leuke naam Ik heet Evalien en een zeer ervaren inmiddels ex client van de verbazingwekkende wereld die de veelbelovende naam ggz draagt
Daarnaast ben ik een zeer gedreven verpleegkundige helaas niet meer sinds begin 2014 BIG geregistreerd no matter ik heb jouw verhaal aandachtig gelezen en geprobeerd er geen conclusies uit te trekken of wel aan te verbinden wel het feit dat we ongeveer net zo oud zijn en dingen aan ons laars hebben gelapt om na zoveel jaren daar zijn waar we zo ongeveer willen zijn ongeacht onze beperking en of kwetsbaarheid what ever
ik bedoel dat niet negatief ik ben een ram wbt de dierenriem koppig leren relativeren de leiding nemen een ram laat achter waar een ander mee verder kan eigenzinnig wat iets anders is dan eigenwijs zeer creatief een ram bepaalt altijd zijn eigen strategie een enorme levens
lust dat moest een keer fout gaan
ook ik kreeg een ere docteraal nl schizoaffectief inmiddels na tientallen jaren een onopgemerkte fikse slaapapneu
herstellen doe je zelf ik neem niet weg dat ik dat niet had gered met een klein aantal ontzettende lieve hulpverleners uit de grote vijver
ik neem inmiddels wat afstand van de ggz en ga thuis veel genieten van mijn boeken en muziek mijn grootste passie
ik gun jouw een heel fijn hernieuwd leven samen met jouw lieve mensen om je heen
wbt je opleiding go for it
lief op een gegeven moment is het klaar groetjes evalien en als je Rokus spreekt geef hem dan een knuffel van mij
Hee Maurice, ken je het nieuwe blog van Menno Oosterhoff? dwang.eu
Ja uitstekend Kitty!