I think I need some more time to read and re-read this beautiful article, but firsthand, first thoughts: it hooks right into my beliefs on psychosis and how we can help our self and others to deal with this altered state called ‘psychosis’.
It wasn’t until I met Oryx Cohen at the conference ‘The Alternatives’ in Austin and Boston, that I started to understand why it helps if we talk about ‘altered states’ instead of what I learned when I started my in-service-education to become a psychiatric nurse, the so-called DSM-V- classifications.
I felt unhappy and dissatisfied by it all right away. I wasn’t the most obedient student. I tried to get away from the psychiatric system the first internship-day I entered it in Building E, at Mental Health ‘Endegeest’ in the village of Oegstgeest.
All through my career I tried to find ways to be a different worker/nurse then the workers/nurses that tried to teach me what they had learned: knowledge and convictions, seemingly coming from ancient times.
I can tell you a thousand stories on the people I met since that time, almost 42 years ago. Stories of Birds of Paradise. Because that is what I think the people we work with are. They are the mirror of our twisted society.
As Jennifer, I am not going to romanticize mental illness or psychosis, but I am convinced that we are able to practice and invent altered ways and language to help people, other than medication and weekly 45-minute-one way-going nowhere-conversations.
So, thank you Jennifer, for this radical and altered article. I love what you wrote and state, and I was already a believer 42 years ago, the day I fell in love with what they back in the days called ‘chronic psychiatry’ and what we luckily now call ‘people with lived experience’. You wrote it in the most profound beautiful, poetic and alternative ways. It is a must- read-article for everybody interested in diversity and connection.
If any time gives us the opportunity to change our convictions about anything and to be specific, about psychosis, it is now.
Wij doen geweldig mooi werk. Waardevolle ontmoetingen vallen ons daarbij ten deel. Simpeler gezegd, er komen prachtige mensen voorbij. Bovendien, het stelt ons in de gelegenheid ervaringen vanuit verschillende perspectieven te beschouwen en te zien.
Vandaag vanuit het perspectief van ‘Zwali’. Bekijk de video en kom eens langs (voorlopig op afspraak) in the Living Museum in Bennebroek.
Alles wat je in de eerste 5 minuten van een nieuw contact doet is beslissend voor de uitkomst van een relatie. Evengoed, hoe bereid je jezelf dan voor op die eerste 5 minuten?
In onze lessen gaan we vooral in op wat er nodig is ‘vóór’ die eerste vijf minuten van een eerste contact zijn aangebroken. Wat kun je doen en waar kun je aan werken vóór die eerste 5 minuten zich aandienen? Hoe kun je volledige vrijheid bereiken om met mensen die je niet kent het contact aan te gaan? Wanneer ben je vrij genoeg om aandacht aan anderen te kunnen geven?
Laad deze PDF en lees meer over dit aanbod.
En mooi als je jezelf inschrijft natuurlijk. Het gaat je niet teleurstellen.
Harry Gras en Rokus Loopik trainden gedurende 5 jaar GGZ-teams in landen als Roemenië, Kroatië, Montenegro en Moldavië. Voor het Trimbos Instituut in Utrecht.
Wij reisden samen af naar die landen en trainden een week lang verschillende teams en dat met een enorm team van ervaringsdeskundigen en professionals van GGZNHN. We are fortunate guys. Want wie krijgt er nou de kans om die landen op een geheel andere manier, dan als toerist, te leren kennen?!
We hebben ‘de achterkant’ van die landen gezien. Steden, dorpen, huizen, klinieken waar je na een eerste bezoek alleen maar stil van kunt worden. Evengoed, dan weet je snel genoeg waarom het zo noodzakelijk is dat we werken aan een verenigd Europa. Opdat gelden en middelen gelijkelijk verdeeld gaan worden.
Na een volle week trainen permitteerden wij ons een avondje in de kroeg. ‘Afpilsen’ heet zoiets geloof ik. Ik geef toe, we hadden die vrijdagavond iets teveel op. Maar ‘dronken’ mensen en kinderen zeggen de waarheid.
Eigenlijk is het simpel. Als socialist voel ik mij een wereldburger. Internationale solidariteit, No Border, No Nations. En het gaat voor mij nog verder. Als je een natuurlijke grens overwint, zoals een berg beklimmen, dan krijg je applaus. Waarom, als we zo graag grenzen overschrijden, leggen we onszelf dan kunstmatige grenzen op? Ik reis graag en ben de hele wereld overgegaan, maar ik heb ook contacten met mensen uit de hele wereld in mijn eigen omgeving. Het helpt daarbij dat Amsterdam een kosmopolitische stad is. Het belangrijkste wat ik in al die reizen en met al die contacten geleerd heb, is dat mensen weliswaar eigen ideeën, een eigen cultuur hebben, maar dat er veel meer is dat ons bindt. Helemaal als het gaat om kunst, cultuur en vooral ook muziek. Mississippi-Blues, Maori Traditionals of Noord-Koreaanse Musicals. Het ontroerde mij en ik heb mensen ontroerd met Nederlandstalige muziek. Niets maakt je meer wereldburger dan een bezoek aan een lokale bar of een restaurant. Praat met elkaar over muziek, politiek, de liefde en je zult merken dat je overal gelijkgestemden vindt. Ik ben er trots op een kosmopoliet te zijn.
Hoe communiceer je met iemand die er een andere levensovertuiging dan de jouwe op nahoudt? Hoe communiceer je met jouw teamleider die toch vooral vindt dat je niet voldoet aan het functieprofiel waarop je bent aangenomen? Hoe communiceer je met een adolescent die alles wat je te zeggen hebt als bemoeizuchtig wegwuift? Hoe communiceer je met mensen met een kwetsbaarheid voor psychosen?
Het boek van Xavier Amador gaat vooral over die laatste vraag. Evengoed, de door hem bedachte motiverende gespreksvoering kun je op alles en iedereen loslaten. Het helpt je om met mensen in gesprek te komen en met mensen in gesprek te blijven.
Nu veel mensen thuiszitten en ook thuisblijven, bieden Harry Gras, Rokus Loopik, Robin IJzerman, Alan Bunsee en Kees van de Watering deze training ONLINE aan. Dat doen we vooral omdat we nu twee geweldig positieve ervaringen hebben met ZOOM en Online lesgeven. Omdat we er voor opgeleid zijn. Omdat we er geweldig veel plezier aan beleven. En omdat deelnemers aangeven dat ze er geweldig veel van leren.
Lees in onderstaande PDF hoe we dat doen en hoe je dat boek bij jou thuis kunt krijgen. En geef je op. Bij minimaal 5 tot maximaal 12 deelnemers starten we weer een nieuwe groep op.
In 2018 reisden Harry Gras en Rokus Loopik met een groep bijzondere mensen naar Roemenië en Moldavië, van 1 september tot en met 8 september 2018, to be specific.
Het was een memorabele reis
Omdat het de eerste keer was dat we met een nieuwe groep naar die nieuwe locatie reisden in het kader van onze Learning Experiences.
Omdat het in één week een hechte groep mensen werd die elkaar niet kenden toen ze intekenden voor deze reis.
Omdat we de reis van Boekarest naar Chisinau per nachttrein maakten en je in 1 nacht mensen echt goed leert kennen. Omdat je tijd hebt en ruimte voor betekenisvolle gesprekken.
Arie maakte deel uit van die groep
Op 29 maart 2020 trof de politie hem aan op een bank in het Centraal Station van Rome. Hij is daar, op die plek, overleden. Arie was sinds juni 2019 vermist. Niemand wist waar hij was.
Hij heeft op iedereen een onuitwisbare indruk achtergelaten
Voor mensen zoals Arie, mensen die voordat ze met ons de reis aanvaarden al verschillende levens achter de rug hebben, voor die mensen organiseren we die reizen. En natuurlijk voor de mensen die zich hun lot aangetrokken hebben en zich inspannen om de Arie’s van deze wereld een echte plek in de samenleving te geven. Voor Jan en Ronald.
Arie blijft in Rome
De stad waar hij zo van hield en waar hij zich heel erg thuis voelde.
Lees wat zijn reisgenoten over hem geschreven hebben in onderstaand document. We publiceren het vandaag, met toestemming van zijn familie.
Deze week was ik op stap met 19 mensen van de Zeeuwse Gronden, in Boston en New York.
Elk jaar organiseert die organisatie een vakantie voor een aantal van hun cliënten en medewerkers.
Dit jaar waren er veel aanmeldingen voor dat event.
Wie wil daar niet naartoe?!
De Zeeuwse Gronden beschikt over 20 locaties, dus per locatie mocht er 1 cliënt en/of begeleider mee. Er moest uiteindelijk geloot worden. Dat begrijp je.
Voor de twee voorbereidingsbijeenkomsten reisde ik naar Terneuzen. De stad waar ik ooit op de lagere school zat. De Zeeuwse gronden beschikt daar over een prachtige locatie. Noem het een zorgboerderij-ontmoetingscentrum-uitwaaiplek-flexwerkplekken-restaurant. Het draagt het allemaal in zich. Een plek die je iedereen met meer- of minder complexe problematiek wenst.
De reis. Boston was fantastisch. De verhalen op onze eerste Story Telling Day, de eerste (zon)dag waren fenomenaal.
De zon scheen uitbundig, het was fris, crispy. Perfect wandelweer. We hebben die dag dan ook 16,3 kilometer wandelend afgelegd. Langs brede straten, met kerstverlichting uitgedoste lanen, langs monumentale panden.
In de avond vierden we het Chinese Nieuwe Jaar mee door in een gigantisch Chinees restaurant de avondmaaltijd te genieten.
Op maandag was het tijd om met de Megabus naar New York te vertrekken. Een prachtige rit die ons door Massachusetts en Connecticut en New York State voerde.
En dan het Centrum van de Wereld, New York. De stad die nooit slaapt. De stad waar alle culturen van de wereld samenkomen.
Elf cliënten van de Zeeuwse Gronden mochten deze reis maken. Voor veel mensen is zo’n reis redelijk stressvol. De meeste mensen waren er nog nooit geweest en hadden hun leven lang over zo’n reis gedroomd.
De uitkomst was dezelfde uitkomst als in de eerste reis die Harry Gras en ik maakten with people with lived experience, in 2011. Met mensen van Altrecht en Lister. Ook deze groep voelde zich door de stad omarmd. Beslist geen stad die je overprikkelt. Maar een stad die je verwelkomt, die je accepteert zoals je bent. Een stad waarin je jezelf thuis voelt. Een stad waar je nog een week wilt blijven, omdat je zoals vandaag, de laatste dag, concludeert dat je niet naar huis wilt.
Respect. Respect voor Jan van Blarikom en Henk Haak, omdat zij het aandurfden deze reis te maken en die aan zijn mensen aan te bieden. Respect voor de 4 begeleiders, Divya, Sarah, Daniëlle en Mirjam, die op een liefde- en compassievolle wijze voor hun mensen gezorgd hebben.
Zodat mensen echt konden genieten van deze misschien wel once in a life time experience.
Ik zag in het gedrag van de cliënten terug welke aandacht zij krijgen binnen hun instelling en locaties. Dat heet presentie in optima forma.
Respect voor de twee familieleden, Bianca en Antonette, voor wie de reis een tombola van levenslessen was. Die net als alle andere deelnemers met veel meer bagage naar huis gaan dan waarmee ze gekomen waren. Bagage waarin de begrippen (zelf)acceptatie, hoop, community, wijsheid, vergeving, (ervarings)kennis, afstand- en nabijheid, meer inhoud en vorm hebben gekregen.
Respect ook voor ons Amerikaanse netwerk: geweldige professionals, ervaringswerkers, vrienden en vriendinnen die onze groepen elke keer weer weten te geven wat ze nodig hebben. Met alle egards, vriendschap en nieuwe kennis die je maar kunt bedenken.
Nu ja, ook deze reis was een roller coaster. Harry en Rokus leren in elke reis net zo hard mee. Want er zijn natuurlijk best spannende momenten. Die hebben we met elkaar het hoofd geboden. In de kern werken we met z’n allen, in zo’n reis, aan een wereld die werkt voor iedereen. Een reis die je de mogelijkheid biedt overstijgend te kijken en te reflecteren op je eigen leven en dat van anderen. En wat je nodig hebt om een leven te leiden, midden in de samenleving. New York, de groep en de reis helpt je daarbij.
Altijd.
Dank aan deze fantastische groep mensen van de Zeeuwse Gronden!
Dank ook aan Maaike van JustBeTravellers. De reisorganisatie met wie Harry en ik al 10 jaar samenwerken.
We gaan nog even de stad in, met z’n allen. Naar the 9/11 Memorial. Voordat de taxi klaarstaat.
Er valt over deze reis nog zoveel meer te zeggen. Over elke persoon die deze reis gemaakt heeft. Memorabele momenten. Momenten die ons goose bumps hebben gegeven.
Binnen nu en een maand reis ik weer naar Terneuzen. Om te bespreken hoe deze ervaring geland is. En welke lessen we geleerd hebben, nog kunnen leren. Of gewoon om herinneringen op te halen. Uit een once in a life time experience.
‘Deze reis betekent heel veel voor mij. Het geeft mij de kans om in het hoofd van mijn broer te kijken. Ik begrijp hem nu veel beter en ik begrijp veel beter wat hij meemaakt. Deze reis ga ik niet meer vergeten.’
Story Telling Day Five
Een prachtige, crispy, zonovergoten ochtend. Op een plek die voor meer mensen die deelnemen aan de Harry Gras, Rokus Loopik Learning Experiences een bijzondere betekenis heeft gekregen.
Central Park, New York City, February 19th, 2020
Elke dag zijn er lessen te leren. Voor iedereen die deel uitmaakt van onze groepen.
Op de bijzondere plekken die deze stad ook voor familieleden te bieden heeft.
Als sociaal ondernemer weet ik dat een onderneming een lang leven beschoren is als je de kritische grens van een vijfjarig bestaan zonder kleerscheuren weet te bereiken. 🍀
Op 1 september 2020 gaat the Living Museum Bennebroek die respectabele grens bereiken. We gaan daarna nog heel lang door. Hier, in Bennebroek, maar ook in al die andere steden van de wereld. 🎂
En dat hebben we allemaal aan elkaar te danken. Aan die geweldige kunstenaars die deel uitmaken van onze fantastische Artist Community, waar pakweg 40 mensen een plek hebben gevonden waar zij zichzelf kunnen en mogen zijn. En waar ze prachtige kunst maken. Ik ben er ongelooflijk trots op, want ik was er in die 5 jaar heel vaak op reis en die geweldige artiesten zorgden ervoor dat het Museum bleef draaien. 🌏
Dat mensen met een achtergrond en zogenaamde handicaps die verantwoordelijkheid niet kunnen dragen is de grootste fabel en onzin die ik gehoord heb. 🤸♀️
We zijn GGZinGeest ook grote dank verschuldigd. Omdat we drie jaar lang gratis en voor niets het oude Dienstencentrum mochten gebruiken. Omdat we nu in een nieuw gebouw zitten, waarvoor we dan weliswaar moeten afdragen, maar toch. GGZinGeest had het ook niet kunnen doen. 🤝
Evengoed, soms veranderen dingen. Dat gebouw en vooral de grond waar het op staat, gaat verkocht worden. 😬
En dus zijn we op zoek naar een nieuw gebouw, misschien in een nieuwe plaats, dat maakt ons niet uit. Als er maar een gebouw komt. 🏠
We hebben tot 1 januari 2021 om dat gebouw te vinden, omdat we op 1 februari 2021 het gebouw leeg moeten opleveren. 🕊
Daarom deze oproep. Wij zitten natuurlijk ook niet stil en gaan de wereld in, op zoek naar dat nieuwe gebouw. We hebben slechts 1000 vierkante meter nodig. 🙏🏿
Als je een idee hebt, laat het ons weten. Het mag niet veel kosten, want wij huldigen de principes van Alternative Currency. Daarmee hebben we het al 5 jaar gered. 🌹
Mag je dit bericht delen?! Natuurlijk en graag oeverloos. Dat gaat ons helpen! Onze dank is groot. We schrijven je bij in onze Hall of Fame. 🏆
Wij gaan er nog een memorabel en onvergetelijk jaar van maken, hier op het terrein van het ‘Oude Vogelenzang’!! ❤️🍀🕊🤸♀️🤝🎂🌏🙏🏿🌹🏆🏠
Gisteren kwamen er twee ouders naar the Living Museum, voor een gesprek over hun zoon die al enige tijd is opgenomen in één van de klinieken die ons land rijk is.
Natuurlijk, alles is zoveel beter als in de jaren dat ik begon te werken in de Psychiatrie, nu 42 jaar geleden. We hebben grote vorderingen gemaakt en de Peer Movement, alsook de introductie van veel nieuwe, door ervaringsdeskundigen bedachte en ontwikkelde methodieken, heeft een enorme vlucht genomen. Die bewegingen zijn niet meer te stoppen.
Evengoed, het relaas van deze ouders was hemeltergend. Ik ben er voor gaan zitten, ik heb de tijd genomen, om hun verhaal te horen. Over hoe een jongeman kan afglijden omdat hij is opgenomen in een setting met een restrictief behandelbeleid. Over dat zoiets alleen maar gedrag uitlokt waarbij iedereen verliest en je nodeloos veel tijd in een separeer ruimte moet zitten. Over hoe ook behandelaars gefrustreerd zijn over het gebrek aan de mogelijkheid om iets anders te doen. Over hoe je als ouder aan jezelf gaat twijfelen als je daar kritiek op hebt of daar je bedenkingen bij hebt.
In de ochtend kreeg ik bezoek van Kees, ook daar ben ik voor gaan zitten, want zijn herstelverhaal was huiveringwekkend. Over hoe je van een schier uitzichtloze positie gediplomeerd (Howie the Harp) ervaringsdeskundige kunt worden. Over hoe hij zichzelf zag zitten naast kopstukken uit de verslavingszorg, deel uitmakende van een deskundig forum. Over hoe hij volgende week les gaat geven aan het RINO-Instituut. Over hoe trots je daarop kunt zijn.
Het was een overweldigende dag. Het was een overweldigend gesprek voor de ouders. Ze hebben tijd nodig om het gesprek te laten bezinken. Ze gingen huiswaarts met twee Living Museum Journals, met het boek van Xavier Amador (LEAP, ‘I am not sick, I don’t need help’), met energie en in de hoop dat de situatie van hun zoon zich gaat wijzigen. Ik ga ze helpen in hun zoektocht naar gelijkgestemden, naar mensen die ze kunnen helpen hun horizon en dus ook die van hun zoon te verbreden.
1. Schrijf alles op wat je meemaakt, in een Journal. Wie schrijft onthoudt beter, je vergeet niets, je hebt je netwerk bij de hand en het vergroot jouw netwerk.
2. Deel je ervaringen op social media en in de media. Het geeft de mogelijkheid om ruchtbaarheid te geven aan het vechten voor wat je wilt en niet voor wat je niet wilt.
3. Zoek naar gelijkgestemden, handlangers, influencers, deskundigen. Het neemt je twijfel weg. Het vergroot je kennis. Je kunt je hart laten spreken. Het geeft je de mogelijkheid om met mensen te zijn die echt en authentiek naar je luisteren.
4. Bezoek andere instellingen. Praat met belangrijke professionals. Verbreed je horizon. Weet wat er naast die ene kliniek nog meer in het land te vinden is aan succesvolle behandelmethoden.
5. Spreek met andere psychiaters (Jim van Os). Psychiaters die iets anders doen dan een restrictief beleid bepalen en uitvoeren. Psychiaters die kaas hebben gegeten van de vele alternatieven die er zijn op weg naar herstel. Psychiaters die niet de indruk wekken niet te weten hoe een impasse te doorbreken en een systeem te veranderen.
6. Ga op reis. Doe energie en kennis op in andere landen. Maak in een andere omgeving kennis met peers, professionals and policy makers.
7. Zorg goed voor jezelf. Dan kun je ook goed voor een ander zorgen. Jouw familielid heeft behoefte aan hoopvolle, niet veroordelende en positieve input (Listen, Empathize, Acknowledge and Partner).
9. Ga bij overweldigende twijfel over jouw ouderrol te rade bij iemand die jouw twijfel in een ander perspectief kan zetten. Ouders hebben altijd gelijk.
10. Doe een poging te begrijpen waarom een kind ageert tegen een restrictief beleid. Kinderen hebben goede redenen te doen wat ze doen en te zeggen wat ze zeggen.
11. Als je al die andere, inspirerende mensen hebt gesproken en ontmoet, nodig ze dan allemaal tegelijk uit voor een gesprek, aan de grote door een RIBW geschonken tafel in the Living Museum, waarin de vraag centraal staat die jullie gisteren ook stelden: Wat zou u doen als u in onze positie zat?
As you might now the Living Museum Concept is expanding and spreading it’s wings all over the World.
There are Living Museums in NYC, Wil, Seoul, Barcelona, Stord, Bennebroek, Vienna, Tysvaer, Tilburg, Eindhoven, Helmond, Cologne, Potsdam, Graz and lots of other cities are developing their Living Museum.
Once you stepped in one of the Living Museums in the World you might find yourself caught by the idea to start one yourself.
That’s one of the beautiful parts of it: you can start doing that from today on. It’s the clever thing to do.
Art softens the soul. It builds bridges, between people, between communities. It will transform you from a person with low self esteem into a ‘crazy artist’.
Art is healing: making it, watching it, experiencing it. Make sure you have some time on your hands. Slow down. Ease into the conversation, with what you are watching/making.
Watch this short video. Find the Founder of the Living Museum, Janos Marton speaking on what the Living Museum means for him, the World and his artists.
Een avond vol verhalen, poems en songs van eigen maak.
De toegang is €10. Een deel van de opbrengst gaat naar the Living Museum. Een deel gaat naar de carrière van Joshua en Youri. En een deel gaat naar jouw drankje en versnapering.
Er zijn gedichtenbundels en boeken van Joshua te koop en een voorinschrijving op de nieuwe, in 2020 te verschijnen, EP van Youri Lentjes, is die avond mogelijk.
Maximaal 50 mensen kunnen zich opgeven voor die avond. Toegang voor de kunstenaars van the Living Museum is vrij.
Reserveren kan alleen door reservering van jouw stoel. Stuur een mail aan rokus@thelivingmuseum.nl.
Kom en luid dit nieuwe jaar dichterlijk en muzikaal met ons in!
In 2020 Harry Gras (systeemspecialist)and Rokus (LEAP Trainer) are organizing a special LEAP (Listen, Empathize, Acknowledge, Partner/dr. Xavier Amador) Learning Experience.
This is an experience for Family Members of people with a vulnerability for psychosis.
This experience includes a two day training by dr. Xavier Amador, co-facilitated by Harry and Rokus.
There will also be two additional days of working visits at innovative programs in New York City. This experience lasts for 7 days (two days of traveling, two days of LEAP, two days working visits and two days free time).
A free copy of Xavier’s book (translated in Dutch) and instruction video’s are included.
Dates will be planned according to the wishes of participants and the agenda of dr. Xavier Amador.
Send rokus@icloud.com an email for more information.
January 2020. A Learning Experience to Bucharest with Harry Gras. Registration is Closed.
February 2020. A Learning Experience to Boston, Poughkeepsie and New York. 20 Peers, Family Members and Professionals from the south of The Netherlands, de Zeeuwse Gronden, will participate in this special Journey. Registration is not possible. This is a private group.
March/April (29th March till April 2nd 2020). The 5th RACT (Resource Assertive Community Treatment) Experience to Goteborg, Sweden. Registration is Open (there is a possibility for 9 more people). Robin IJzerman, singer-song-writer will join us on this experience.
March 2020. A 4th Learning Experience to the city of London. This is a private group.
May 2020 (9th till 15th). A new Learning Experience to New York. Registration is Open!This is NOT a private group, anybody can join! Youri Lentjes, singer-song-writer will join us on this trip.
June 2020. A Learning Experience for 2/3 days to Antwerpen and Gent. A large variety of alternative programs will be visited in these wonderful cities. Registration is Open.
August 2020. A first and brand new Learning Experience to Uganda in close collaboration with James Bisheko from Uganda. Harry Gras has travelled to this country last year. It was a once in a life time experience. This experience will last for 8 days. It’s an experience in which working visits and wild life experiences are combined.
September 5th till 10th 2020. A specially designed Learning Experience to Moldova for a Dutch FACT Team. This is a private group.
September (12th till 19th) 2020. A new and special Learning Experience to Moldova. We will travel to this wonderful country by train, starting and ending in Amsterdam. This is a full Moldova Experience. Discover the country and people that live in this great country. Avoid the genuine travel destinations and surprise yourself by visiting Kishinev. This is a low budget experience. Coen Bardelmeijer, singer-song-writer will join us in this Experience. Registration is Open.
October 2020. A 5 day Learning Experience to Moldova. This is a private group. Registration is not possible.
December 2020. A third and exciting Learning Experience to 5 different cities in Norway (Tromso, Bergen, Stord, Stavanger, Oslo). Medication Free Wards, The Northern Lights, Whale watching, Housing First, Open Dialogue, The Living Museum Norway, are just a few of the events and programs we will be visiting. Due to the fact that we are visiting 5 different cities, this experience will last for at least 10 days. Registration is Open.
December 2020. A Learning Experience for 2/3 days to Antwerpen and Gent. A large variety of alternative programs will be visited in these wonderful cities. This Experience will take place in the days before Meet the Xperts VI! Registration is Open.
December 2020. Meet the Xperts VI! Het is nog maar een plan. Maar Peter Dierinck, Harry Gras en ik zijn vast van plan dit plan te laten werken. Wij organiseren in de decembermaand de 6e editie van Meet the Xperts. In die mooie stad Gent in België. Toegang tot dat festival zal net als in Antwerpen voor een laag bedrag zijn. We hebben al een locatie op het oog en we gokken op een hoog deelnemers aantal. Het programma is baanbrekend. Een nieuwe GGZ in een zinderend festival! Youri, Robin, Coen zullen er in ieder geval vanuit Nederland voor mooie songs zorgen. We zoeken sponsoren voor deze editie. Wat zonder jullie is zo’n festival niet mogelijk!
I have been mopping the floors of the Living Museum in Bennebroek for some hours last week. It’s worshipping, so it’s no big deal. It calms the mind. I play some music at the same time and time passes by as if nothing happened.
Somewhere in the 80’s I started working in the field of Psychiatry. Because of a predicted poor motivation, the head of our education institute made me work as an intern on a ward that went by the name of ‘Men Block H’.
It was a test
On this ward they admitted men of which they said they were too hard to handle on other wards. These men, they stole my heart on the first day I walked in. I was destined to become a nurse. A nurse with a heavy beating heart for people with so-called deviant behavior.
Birds of Paradise
The only problem was this: the regime on this ward was Hell. I can’t remember any other place with so many different keys for so many different locks. Patients were not allowed to do anything without the permission of a staff member. Some nurses where hired on the width of their biceps. Former truck drivers and contractors.
Moving one foot over the threshold of their day care room meant punishment by isolation for the rest of the day.
If you treat people like wild animals
It is very likely one day they will start behaving like that.
It was on this ward that I developed an instant preoccupation with different recovery methods and with………. coffee stains. These stains were all over the place. On the floors, on the walls, on the tables, on T-shirts, on people’s clothes, on the dressers, on counters.
Coffee and cigarettes seemed the only things the patients had to get themselves through another day in the Twilight Zone. And if you have side effects from medication, like they all had, it’s very hard to get a cup over from point A to point B without spoiling some of the content.
There is always a good reason
Why people do what they do and say what they say. Specially on these wards, where nothing happened during the day. Apart from staff ‘shoulding you’ and telling you what not to do.
During night shifts, when there was no staff to be found, you could spot me mopping the floors, the tables or anything that was contaminated with coffee stains and cigarette buts.
And this habit became kind of sustainable
We are lucky that the days of Ancient Psychiatry are long gone.
And still, nevertheless, I just and still can’t deal with it.
Coffee stains for me are synonymous with Chronic Psychiatry.
One stain is one too many.
So, meanwhile, while you guys and girls are reading this
I find joy in mopping. Mopping against stigma, mopping against discrimination, mopping against prejudice, mopping against self stigma, mopping against suppression, mopping against coffee stains, mopping for better conditions in Mental Health, mopping for 2020.
Onze kleine stadswoning, de kleine maar gezellige patio, de binnen- en buitenlichtjes. Thuiskomen van een verre reis, in de schoot van je familie, is altijd fijn.
Ik stapte net vanuit bus 300
De Schiphollijn, de Gedempte Oude Gracht in Haarlem op, nadat ik gisterenavond precies op dezelfde tijd plaatsnam in de nachttrein naar Boekarest, in Chisinau, Moldavië. Precies 24 uur later is het contrast met Moldavië en de Haarlemse Kerstmarkt nogal groot. En dan druk ik mij vanzelfsprekend eufemistisch uit.
Volstrekt begrijpelijk
Waarom zoveel Moldaviërs recentelijk een bus naar Nederland pakten. Een andere bus dan die waar ik net uitstapte welteverstaan.
Ik loodste mijn rolkoffer onhandig manoeuvrerend tussen het winkelende publiek door en mijn gedachten gingen automatisch terug naar de belevingen van onze groep in die Roller Coaster Reis van de afgelopen week.
Naar de gelatenheid
Van mensen die simpelweg te weinig geld hebben om rond te komen. Want dat is wat armoede met je doet. De lichtjes in de ogen van mensen doven uit. Naar die duizenden dakloze mensen die rondlopen met de gedachte dat hun leven voorlopig geen positieve wending gaat krijgen. Naar die super gemotiveerde hulpverleners, die met zo weinig middelen zoveel doen.
En dan weet je waarom Harry Gras en ik mensen meenemen naar die landen. Omdat het contrast zo groot is. Omdat je weet waarvoor je het doet.
Werken aan een wereld die werkt voor iedereen
Die man op de foto, met dat mooie traditionele, witte Moldavische shirt, is Arcadie Astrahan. Hij is een Held. Want hij bedient met 50 medewerkers 6000 mensen met complexe uitdagingen in een zuidelijk stadsdeel van de stad Chisinau. Een particulier initiatief.
Tot 2 maanden geleden ondersteunden verschillende Nederlandse donateurs een woning in het centrum van Chisinau. Daar had hij 6 voormalig dakloze mensen gehuisvest. Aanvankelijk betaalde hij dat uit eigen middelen, later met onze ondersteuning. Gisteren leerden wij dat het huis gesloten is. Omwille van klachten uit de gegoede buurt.
Je kunt dat zien als een verlies
Maar graag daag ik je uit je te verheugen in het feit dat 6 mensen 2 jaar lang in dat huis hebben gewoond. En dat ze met een beetje begeleiding daar een succes van gemaakt hebben.
Arcadie deed ons het volgende idee aan de hand
En dat geheel volgens de principes van Housing First. Kennelijk is Chisinau nog niet toe aan een dergelijk vorm van Supported Housing. Mensen onherkenbaar huisvesten van andere burgers is een logischer redenering.
Als Housing First Fan van het eerste uur had ik dat natuurlijk kunnen weten. Situeer een groep-woonvorm in een buurt en je weet dat je de toorn van omwonenden over jezelf afroept.
Veel slimmer is het
In te zetten op het herstel van individuele cliënten met een onbedwingbare wens tot wonen, in the midst of society. En dat heeft iedereen. Wonen is geen Beloning. It’s a basic Human Right.
En dat is precies wat we gaan doen. Hopelijk met jouw ondersteuning. We sturen maandelijks geld naar Arcadie en hij investeert dat in de behandeling/begeleiding en het herstel van 1 van zijn mensen. One at a time.
Als je daar wat voor voelt
Laat het ons dan weten. Dan nemen we je op in de lijst van donateurs en we sturen je regelmatig een update over welke stappen die persoon elke maand maakt. Zoals in elke grote stad, in elk land, genereert dat 85% succes. Je kunt je er geen buil aan vallen. De beurs is bepaald ongewisser.
Dan weet je dat
En weet je waarvoor je het doet.
De Kerstmarkt
Heb ik verder gelaten voor wat het is. Morgen is alles anders. De stilte in ons huis, in het centrum van de stad, is louterend. Dat noopt tot schrijven en contempleren.
Dank aan die geweldige groep mensen met wie we lief en leed gedeeld hebben. In werkbezoeken. In persoonlijke verhalen. Het was een geweldige reis.
Voor alle onderwijzers van Nederland en voor mensen die geen Lot uit de ‘Geluksmarkt’ hebben getrokken.
Ik was een matige leerling
Uit het raam kijken, dat was wat ik vooral deed. Dromen over verre wereldreizen. Daar, op de Thorbecke MAVO, in Alphen aan den Rijn.
Duits was een ramp
Omdat de onderwijzer en ik elkaar niet echt lagen. ‘Drei männer im schnee’. Ik heb dat boek nooit gelezen. Frans, dat was altijd plezier. Die onderwijzer, die danste voor de klas. Zoals Frans dat ook doet als je het spreekt.
Ik spreek beter Duits. Wonderlijk.
Die eerste drie klassen, die gingen nog wel. Maar de examenklas, dat was een ramp. En dan vooral Wiskunde. Ik begreep er weinig tot niets van. Tot op de dag van vandaag.
Dat resulteerde dan ook in een Herexamen
Die bewuste dag, in de nok van dat klassieke schoolgebouw, zei de rector, Mijnheer Horne om kwart voor tien, dat hij even koffie ging halen en dat hij om kwart over tien terug zou zijn.
In dat halve uur heb ik bijna alles van mijn buurman overgeschreven. Tot op de komma. In het voorbijgaan, toen de koffie gehaald was, meldde hij ook nog dat mijn buurman bij vraag 9 een ander antwoord had ingevuld.
Ik slaagde, gelukkig en natuurlijk, met vlag en wimpel
Jaren later heb ik mijn oude school nog eens bezocht. In de hoop dat ik mijnheer Horne er zou treffen. Ik vroeg hem of hij dat halve uur gepland had, voor mij?!
Ik deed het voor iedereen
Dus ook voor jou. Omdat ik wist dat je misschien jaren achterop zou raken. Omdat ik had gezien dat je potentie had.
Daarin ligt ‘Herstel’ besloten
De juiste mensen, op de juiste tijd, op de juiste plaats, tegenkomen.
Luister naar ‘Berichten uit het Universum’. Als het gaat om herstel van Trauma. Dat helpt, als je dat doet.
Gisteren mocht ik het 12.5 jarig bestaan van dit ACT-Team opluisteren met het dagvoorzitterschap van hun viering.
Ik doe nooit iets alleen, dus Youri was er aan mijn zijde.
Het was een magische middag waarin dit team een geweldige en positieve spiegel werd voorgehouden door de massale opkomst van co-workers, ervaringsdeskundigen, familieleden, directeuren, wethouders, woningcorporaties en nog veel meer volk van diverse pluimage.
Ik leerde dat zo’n voorzitterschap heel tof is om te doen en welk plezier dat kan genereren, bij mij, bij dat geweldige team, bij het publiek.
Je hoort in 1 middag voorbijkomen waarom dat team zo geweldig is en waarom een man als Henry ter plekke de ruimte en tijd vraagt om een lofzang over dit team af te steken. Een ode die zijn weerga niet kende. Die had hij die nacht geschreven. A natural born writer and speaker.
Ik kende wethouders vooral als mensen die zo’n middag een uurtje opluisteren en dan in vliegende vaart, in een gereedstaande taxi, op weg gaan naar hun volgende afspraak. Rolph Dols die pakt dat anders aan. Die bleef gewoon de hele middag en deed ons ook nog eens adviezen en toezeggingen aan de hand.
En Youri, ja Youri die zong en speelde de sterren van de hemel. Hij besloot de middag met de woorden: I am not alone.
Ik zag daarna nog weinig redenen om de middag met allerlei platvloerse woorden af te sluiten. Die boodschap was meer dan helder.
Dank Linda en Selma voor deze uitnodiging en de vlekkeloze organisatie.
Op naar de volgende 12.5 jaar en natuurlijk veel meer woningen en woonvormen voor jullie deelnemers! ACT en Housing saves life, it’s that simple.
We, Harry Gras and I, we don’t do this every Learning Experience, but sometimes, sometimes we have too. We donate a lucky coin to somebody in our group who needs this little more luck than somebody else.
10 Years ago, in New York, a lucky Silver Dollar was given to me by a homeless man, on Seventh Avenue. He told me that this coin was going to bring me luck. It was round and about the moment that Harry and I decided to start organizing our Learning Experiences. He also said that I was allowed to hand over that Silver Dollar to somebody else. Somebody who needed more luck than I did.
Ever since that moment we organized round and about 70 Learning Experiences to lots of countries in the World. We took more than 700 co-workers out of their natural working and living environments and made them meet new people and programs. How lucky can you be?
We buy our new lucky coins from a man in China Town. And yes we told him why we buy them. Ever since he blesses them for us. How? We can’t tell. Because he will not tell us.
Two weeks ago I traveled to Lissabon with 30 Norwegian friends and co-workers. We visited Housing First Lissabon and were able to meet people that made a difference in the treatment for people with a drug dependency and people who transformed the city into an environment where people and organizations work together, intensively. Their Lisboa Model is staggering and amazingly well thought of. And it’s not all about methods, but it has this philosophical world view on what a city thinks their citizens and city need. It was overwhelming.
Inês Almas, Housing First Team member, reminded me of the fact that I gave her a lucky coin years ago, when they started their Housing First team. I bought the Norwegian coin on a holiday trip with my wife and carried it with me for some time, to make sure it was blessed with all the positivity I have in me. I bought it in Lissabon from a man who had a small booth in the nearest of the bronze statue of Fernando Pessoa, a famous Portuguese Poet, in the city center. It elivated the meaning it had for me from that moment even more.
This is one of his poems that I came to love so much.
“I am nothing.
I’ll never be anything.
I couldn’t want to be something.
Apart from that, I have in me all the dreams in the world.”
― Fernando Pesso
On the last day of the Learning Experience with the Norwegian group, two weeks ago, Inês took her lucky coin out of her bag and decided that it was the perfect moment to hand it over to a member of this Husbanken Group. It was an emotional moment for her and for the person who received the coin.
Marianne Mortensen, Kommunalsjef, Barn og unge Ringerike Kommune, was the lucky co-worker who received the coin.
After the first day of this Learning Experience she stated that the trip overwhelmed her and her colleagues with so much inspiration, that they made a priority list on the spot. A list to work on when they returned back home.
Everything said and done during these Learning Experiences stays with the group, stays in the city and the country we visit, so I can’t disclose what is number one on their priority list, but it’s a great goal.
I am sure they will succeed in making this dream come true.
A two day ‘Roller Coaster Ride’ in the City of Lisboa, Portugal, September 22nd, September 25th, 2019.
I have this heart to heart connection with Norway, Portugal and a lot of it’s people. Apart from the overwhelming nature in these countries, I know some wonderful and awesome people, co-workers, programs and their cities.
Husbanken asked me to organize a Learning Experience to Lisboa, Portugal. They had a special interest in the transformation of policy and treatment for people with a dependency on drugs. Also Housing First had their profound interest.
Øystein Djupedal, Regiondirektør bij Husbanken kicked off this Learning Experience with a beautiful presentation on the history of Lissabon and Portugal. A true story teller.
We had some pretty awesome other speakers in just two days. They lifted our energy, knowledge and passion for the beautiful work we and they do.
On the 1st day João Castel-Branco Goulão presented on the drastic change of the treatment for people with a drug dependency in Portugal. ‘Decriminalization of drug use’ is one of the answers. It’s that simple.
I apologize for the poor quality of this image, but the results of their change in treatment and attitude towards people with drug dependency are staggering and mind blowing. It was a perfect kick-off of our Study Tour.
In the afternoon all 30 participants had the opportunity to visit the homes of participants in this Housing First Program. It’s always a great pleasure to see the smiling faces of people once they come back from these home visits. They have witnessed what it means to people who are formerly homeless to have their own apartment, their own safe place.
I have visited a lot of Housing First Programs in the World and it’s silly to rate them with all kinds of qualifications, but I have to say, there is a reason why I keep coming back to this city: it’s one of the best Housing First Teams in Europe. Their Lisboa Model is overwhelming, balanced and well designed and since my last visit, years ago, so many improvements have been made.
This city, not only on a team and organization level, but also on a political level, have made some wonderful decisions and changes. It’s a combined effort of all people and organizations involved. Ending Homelessness and a balanced offer in case treatment of drug dependency is not a ‘hollow statement’ in this city and country. They have found a way to collaborate, which to my opinion is profound and unique in the World.
On the second day Jose Ornelas, Full Professor ISPA-IU Lisboa, Portugal and Housing First team member gave us a presentation never to forget. Apart from the fact that his presentations are always energetic and uplifting: the numbers and statistics that he presents on, are staggeringly good and hopeful. It’s such a pleasure to be with this man and his team.
Quote
“People whom we house through Housing First are not lonely. They just lack a Community and that is what our Lissabon Team and Lisboa Model works on, every minute of the day. Housing people scattered through the city is the clever and humane thing to do. Diversity is the answer for people and for this world.”
In the evening my friends from Norway had created the opportunity to visit the Residence of the Norwegian Embassy in Lisboa. We met the ambassador and his wife. Her introduction during this visit was a goose bump experience. She matches powerful female politicians very easy. Her introduction and speech was caring, loving and with so much awareness of what our world needs to create more equality among citizens.
And their residence? Yes, that was mind blowing too! Due to privacy reasons, I will only post this second picture of this amazing visit.
In the morning hours of the second day of this Experience we were able to talk to several Housing First participants. Again lots of proof and reasons why Housing First is so successful all over the world. It makes you want to do the right thing.
The last meeting of this wonderful trip was with NPISA.
A great presentation on how this city and it’s organizations work together and collaborate! All the organizations that work in this city have workers in this building and are housed in the same building. With this they keep their ‘lines’ very short and so acting and intervening in the lives of homeless individuals becomes very easy and a piece of cake. I have never witnessed a combined effort like this in any city in the world. It was the perfect last presentation of this wholesome Learning Experience.
I want to complement my group of friends from these different communes all over Norway. Their focus and dedication during this trip was contagious. I just did not want to go home. This trip may have lasted for another week. Thank you Siv, Bjørn, Roy and Åse! To practice perfect (Mental) Health Care is not about money. It’s a state of mind, a mind set, an attitude towards the world and people. Norway and Portugal have what it takes.
Last but not least, I want to thank Ines and Teresa of the Lisboa Housing First Team! Without them this experience would not have been as satisfying as it was. I am a fortunate guy, to know people like them. Housing First is a Global Family. That is the message they send out to homeless people all over the World. It is what people need who have been excluded from our society. Community and Diversity are the answers to Ending Homelessness. It’s that simple.
Allereerst, EAOF staat voor European Assertive Outreach Foundation. Iedere ‘ingelezen’ hoopverlener weet waar dat voor staat.
Ik ben al jaren lid van de Advisory Board en mag ongebreideld meedenken over de inhoud van dit twee-jaarlijkse-congres.
Ik ben in Oslo geweest. Daar mocht ik, naast het bezoek aan dat geweldige congres, een namiddag met Remmers van Veldhuizen op een terras zitten. Ik had hem weliswaar eerder ontmoet, maar nooit tijd gehad om echt eens met elkaar te praten over ons werk. Die middag ga ik nooit meer vergeten.
Met Russell Cummins en Harry Gras deden we Hamburg aan. Ook al zo’n bijzondere stad, een bijzonder congres en een midweek tjokvol bijzondere lezingen, workshops en ontmoetingen.
Kortgeleden deden we Verona aan. Wat een stad, wat een happening. De bakermat van de de-institutionalisering.
Het zal je niet verbazen: Ik ben gek op dat congres. Benieuwd waar het over twee jaar plaats gaat vinden. Het helpt om hun agenda in de gaten te houden. Wij zien je daar graag. Want uitwisseling over ons vak is hard nodig.
Het is niet overal zo goed geregeld als in Italië. Check en laad deze Blog.
“Rokus vroeg mij met een bezoekende groep in the Living Museum te delen wat The Living Museum voor mij betekent. Die eer valt veel kunstenaars die dat willen ten deel. Toen ik eenmaal JA had gezegd werd ik zenuwachtig: wàt ga ik vertellen en hoe leg ik uit wat bijna niet uit te leggen is, wat je zelf moet ervaren? In de auto, onderweg naar huis, realiseerde ik mij dat er iets grappigs aan het zenuwachtig zijn zat; ik ben juist hier aan het leren dat ik niet ergens aan hoef te voldoen. Ik hoef geen gelikte presentatie te geven. De bedoeling van The Living Museum is juist dat als je hier binnenkomt, je binnenstapt in een open sfeer, dat je op je gemak bent. Ik ervaar het als een plek zonder angst en druk. Het heeft iets magisch. Hierdoor krijgt mijn creativiteit ruimte. Toch dekt dit niet helemaal de lading wat The Living Museum voor mij betekent. Als ik The Living Museum in 2 woorden zou moeten beschrijven zijn dat onvoorwaardelijk en Jazz. Iedereen is hier welkom. Rokus is in eerste instantie geïnteresseerd in mij als mens: wie ben jij, in plaats van wat is jouw verhaal? The Living Museum doet mij denken aan Jazz. In Jazz is er o.a. sprake van een minimale structuur, krijgt ieder bandlid ruimte om vrij te spelen, wordt er geïmproviseerd. Het allermooiste element van Jazz is voor mij het verrassende effect. Niets staat vast, er kunnen dingen ontstaan waarvan je denkt: wow, komt dit uit mij, heb ik dit gemaakt? Sinds ik in The Living Museum kom, verras ik mezelf op creatief gebied, maar de allergrootste verrassing is dat ik mij sinds ik hier kom gelukkiger voel dan ik ooit had durven hopen tijdens mijn jarenlange depressies.”
What does the Living Museum mean to artists?
“Rokus asked me to share what the Living Museum means to me with one of the many groups that visit the Living Museum. When I said YES I got nervous. How do I explain what can not be explained?! Driving in my car, on my way home, I realized there is something funny about being nervous: I am here because I am learning that I don’t have to live up to expectations. I don’t have to deliver a slick presentation. The meaning of the Living Museum is walking into an open environment en feeling at ease. It is a place without anxiety and pressure. It has this magic feel. Because of this my creativity can grow. Still this does not ‘cover’ why it is such a special place and what is means for me. Thinking about it, two words pop up. Unconditional and Jazz. Everybody is welcome. Rokus is interested in who I really am and at first not in what my story is. He saves that for later. The Living Museum makes me think about Jazz. Within Jazz there is a minmal structure, every band member gets space to improvise. The most beautiful element of Jazz is ‘surprise’. There are no rules, nothing is fixed. The things that happen give you this ‘Whoow-experience’. Did I make this, did this come out of me?! Ever since I walked into the Living I surprise myself on a creative level. But my biggest surprise is that I feel so much better then I ever could have hoped for in my depressive episodes.” — met Sazz Griekspoor.
Als je prijs stelt op toezending van mijn hele (Log)Boek (122 pagina’s die je tot het einde toe wilt lezen), stuur mij een verzoek via rokus@icloud.com.
Wat een prachtig verslag van deze tocht van hoop en liefde! Het leest als een spannend verhaal met af en toe een voorbode van naderend onheil. Het laat ook zien hoe weerbarstig het echte leven is, minder maakbaar dan je zou willen. Wat mij enigszins op het verkeerde been zette is dat ik dacht dat het een verslag van het project was. Nu ik het gelezen heb snap ik dat het vooral jouw dagboek of logboek is van een reis die je hebt ondernomen met het doel om een selecte groep mensen kansen te bieden die ze anders niet zouden krijgen. Jouw persoonlijke verhaal en verslag van wat er (ook met jou) gebeurt als je zo’n tocht onderneemt. Ik vind het spannend geschreven, ik wilde echt weten hoe het zou aflopen met iedereen. In die zin ook heel bruikbaar lesmateriaal voor al die bemoeizorg hulpverleners die met mensen aan de slag gaan die niet de gebruikelijke routes volgen.
Wat je na de inleiding verwacht is de verantwoording van een subsidieaanvraag. Maar wat je krijgt is het dagboek van een #hoopverlenerdie in ieder mens de pareltjes ziet. Eentje die op onnavolgbare wijze kan beschrijven hoe een systeem mensen die niet goed kunnen meekomen uitsluit, monddood maakt, vermorzelt. En eentje die laat zien dat er altijd mogelijkheden zijn als mensen dan een steuntje in de rug krijgen, zich gewaardeerd weten en weer zicht krijgen op perspectief. De credits mogen wat mij betreft vaak naar Rina, maar nee, deze keer niet. Néém ze, want ze behoren jóú toe. Veel plezier bij de presentatie!
Not so long ago, Melanie Schmit, the Chair of Housing First Netherlands, came to the Living Museum with a bunch of Housing First workers from all over the Netherlands. I had this experience before, while visiting lots of Housing First teams all over the World, but it struck me that all these workers, although very unique people, like the people they house, have striking similarities and characteristics. People who apply for jobs in Housing First Programs are Birds of Paradise, as are the people they house. Here’s an overview on some presumptions why health care workers apply for jobs in Housing First programs.
ONE
They have a profound desire to be Free. Free from bureaucracy. Free from meddlesome managers and team leaders. Free from prejudice. Free from office hours. Free from professional boundaries. They take pride in being World Citizens. Free from Stigma.
TWO
Housing First Workers significantly wear more tattoo’s, nose- and earrings, beards, caps, shorts, eye-catching clothes, name tags, t-shirts with slogans and oneliners, colorful hair, sparkles in their eyes and last but not least, Smiles!
THREE
They have an unconditional Love for Birds of Paradise. The more different, the grander their admiration. The more non-conformistisch, the sooner their involvement. The more whole-hearted, the quicker they act. The more resistent to ‘walk in line’, the bigger their desire to coach and walk with you. The louder your voice, the louder their protest. Housing is a basic Human Right.
They ‘live’ this Declaration. They address having lived experience as the best reason to give people what they ask for. Housing, Money and Love. They speak up and stand up for your rights.
SIX
Housing First Workers listen and then, apart from providing people what they need (a home, love and money), they do nothing. They wait in Wonder. People with lived experience know what’s best for them. Their desire for- and dreams do not differ from those of people without lived experience. After waiting in wonder, Housing First Believers listen again and do something creative. Doing is the best way of thinking.
SEVEN
They filter out stigmatizing vocabulary from their talks. So-called Anti-Social-Behavior is seen as the ability to speak up and stand up for your rights. So-called hypo-manic-behavior is seen as having high expectations of oneself. So-called hopelessness is seen as a temporary episode of being unaware of opportunities. So don’t use stigmatizing language. Filter out ‘Psychiatry’ and ‘Addiction’. Use the Declaration of Human Rights to speak up for people with Lived Experience. That’s what my American Friends do. It’s the clever thing to do.
EIGHT
Housing First Workers have no desirable wish to change people and take over their responsibility for creating a life in the midst of society. They will walk with you, coach and guide, according to your wishes. They know they were not sent from heaven to give people what they, according to Human Rights, deserve. Housing, Money and Love are Basic Human Rights. It’s the normal and clever thing to do.
NINE
Housing First Workers change people lives for the better. They know that the choice for changing your attitude towards life in general is based on details. The way you shake another persons hand, the way you look at someone, while shaking his or her hand, the way you move your body, the fact that you did not care about ‘stretching’ the amount of time you are allowed to talk to individual clients. In the end, it’s not the house, it’s not the money. It’s a Love Thing. It’s what you do in the 1st 5 minutes of getting to know a new person in your life. It’s about the personal relationship.
TEN
Housing First Workers strive for building Community. Being a member of a Housing First Team feels like being part of a new, sparkling, vibrant and caring Global Family. And that is just what they offer homeless individuals. A new Family. In the midst of society, unrecognizable from other citizens. People have good reasons to act like they act, to say what they say. So, if a new tenant asks for a three piece, grey suit because you housed him in a fancy neighborhood, provide in that and you will have a friend and family member forever.